یه آغوش...

تب نیلا بعد چهار روز اصلا پایین نیومده، خیلی نگرانم. امشب در حالیکه پاشویش میکردم کلی گریه کردم....

خودم هم هنوز تب میکنم.... حالم خیلی بده. این چه بلایی بود؟ روحیم رو از دست دادم، همش بغض میکنم و یاد بابام میفتم بی دلیل... یاد گذشته های سخت خودم میفتم و دلم برای خودم میسوزه و باز گریه میکنم! انگار خودآزاری داشته باشم هی گذشته رو کند و کاو میکنم، شب‌هایی که خودمو بغل میکردم و دستهای خودمو میبوسیدم و به خودم میگفتم من مواظبتم مرضیه، تو قوی هستی و من و خدا رو داری... زمانهایی که... ولش کن چرا باید به خاطر حال بد الانم و غصه ای که تو دلمه، رازهایی که دلم میخواد زنده به گور بشن رو بنویسم؟ اونوقت باید پای آدمهایی رو بکشم وسط که بعداً از اینکه راجبشون گفتم پشیمون بشم...

نمی‌فهمم چرا بچم نیلا انقدر بد مریض شده، چرا تبش قطع نمیشه! نویان که بلافاصله بعد سامان مریض شد، سه روز تب کرد و از روز دوم تبش کمتر شد و الانم بهتر شده، همون داروهایی که دکتر به نویان داده بود رو به نیلا دادم گفتم  منشأ مریضیشون یکیه، فکر کردم مثل نویان بعد دو سه روز چرک خشک کن اثر میکنه و دیگه نیلا هم تب نمیکنه اما امشب بعد چهار روز تبش از ۳۹ بالاتر رفت و پایین هم نمیومد... عجب غلطی کردم نبردمش دکتر بچم رو، الهی بمیرم من. چه میدونستم اینطوری میشه، نیلا اغلب دوره مریضیش کوتاه بود، سابقه نداشت اینطوری بشه، انقدر طولانی! 

خودم هم وضعم بهتر نیست، زندگیم فلج شده... خونم ریخت و پاش و کثیف، همه چی به هم ریخته....  

خدایا مواظب دختر مظلومم باش. فردا عصر دکترش بیاد مطب، میبرمش، اگه میدونستم اینطور میشه مثل نویان همون روز اول می‌بردمش دکتر، فکر کردم هممون یه ویروس رو گرفتیم و من داروهای سامان رو خوردم به نیلا هم داروهای نویان رو با دوز بالاتر دادم، چرک خشک کن و بروفن و شربت نیوتادین... اما من و نیلا هر دو همچنان مریضیم... تجربه بشه برام دیگه اینکارو نکنم، عذاب وجدان داره دیوونم میکنه.

از استرس و نگرانی نمیتونم بخوابم. خدایا منو با مریضی بچه هام امتحان نکن، می‌دونی طاقتش رو ندارم... الانم باز به پهنای صورتم دارم اشک میریزم. نگران بچمم. بغلم خوابیده، لاغر و نحیف. چند روزه هیچی نمیخوره شاید فقط چند قاشق اونم یکی دو روز اخیر و فقط برای اینکه دل مادرشو نشکنه. گاهی بعدش میخواد بالا بیاره اما به خاطر دل من گاهی به زور میخوره!  امروز صبح بهم گفت برام ناهار ماکارونی درست کن ذوق کردم فکر کردم خوب شده بچم... نیلا مامان چی شدی تو؟ دردت به جونم مامان، دختر مهربون من. 

دیشب به خاطر داروهایی که می‌خوردم خوابم عمیق شد و زنگ ساعت گوشی هم بیدارم نکرد. صبح ساعت ده و نیم که بیدار شدم دیدم بچه تب و لرز کرده و یک ساعت از موعد داروش گذشته، حتی بیدارم هم نکرده، مظلوم سر جاش خوابیده و میلرزه. امشب با وجود تب و سرفه های خودم هیچ دارویی نخوردم تا خوابم عمیق نشه و خدای نکرده بچم تبش بالا نره...به سختی نفس میکشم، سرفه داره خفم می‌کنه، سردرد بدی دارم اما داروهامو نمیخورم.

خیلی نگرانم...خدایا حال یچمو خوب کن.

به هیچکدوم از کارهای خونم نمی‌رسم، غذای فریزری میخوریم، بازم غنیمته که همونا رو داریم. البته که من هیچ اشتها ندارم، امروز فقط ناهار خوردم و بس...خورشت قیمه فریزری با برنج کته. نویان هم سوپ فریزری، (اغلب اندازه یه وعده از سوپ تازه که میپزم براش میذارم فریزر ظرف یکی دو هفته بعد می‌خوره، کارمو مواقع اضطراری راه میندازه.)

دلم گرفته که خانوادم با اینکه می‌دونند چقدر مریضیم به جز روز اول مریضی دیگه سراغی ازمون نگرفتند... نمی‌دونم شاید هم من نباید توقع داشته باشم و باید عادت کرده باشم، شاید هم مثلا خواهر بزرگم دیده خود من پسرش مریض شده زیاد تماس نگرفتم اونم داره تلافی می‌کنه، البته خب اون موقع مادرم خونه ما بود و لحظه به لحظه با خواهرم تلفنی حرف می‌زدند و من از مادرم حال بچشو می‌پرسیدم. شایدم اصلا بحث تلافی نیست و خیلی هم براش مهم نیست... نمی‌دونم، حتی خانواده سامان هم مثل چند سال پیش پیگیر نیستند اما خب مامان سامان خودش هزار مریضی داره، بازم تو این سه روز دو بار تماس گرفته و باباش هم دو سه بار به سامان زنگ زده.. 

مهم نیست (یادم افتاد هر وقت میگم مهم نیست از همیشه بیشتر دلم شکسته)، لابد خب من اونقدر ها ارزشمند نیستم، شایدم خودم مقصرم، شاید منم خیلی پیگیرشون نبودم، نمیدونم...

همسر هم شبها از خستگی نمیتونه هوشیار باشه و اغلب من تنها با نگرانی و بعض سر میکنم...

امشب ولی بغض چند روزم شکست و برای حال و روز خودم یه دل سیر گریه کردم، الانم بینیم گرفته و نفسم سخت بالا میاد...

من شاید برای این حجم از مسیولیت ساخته نشده بودم (با گوشی تایپ میکنم بعضی حروف رو نداره مثل همزه)،  من شاید لایق مادرشدن نبودم، من شاید باید سالها قبل وقتی هنوز ازدواج نکرده بودم، میمردم...از خدا خواسته بودم اما اجابت نکرد، نمی‌دونم چی توی من دیده بود که فکر کرد باید اینهمه زنده بمونم!؟ واقعا چی دیده بود؟

صدای خر و پف همسر میاد، الان ساعت سه نصفه شب با یه بچه تبدار که به زور تبش رو کنترل کردم و خنک شده، نمیتونم حرفهای قشنگ بزنم، الان همه وجودم تاریکه، هیولای تاریکی سلول به سلول تنم رو تسخیر کرده، شاید دارم چرت و پرت میگم...شاید اصلا فردا صبح بهتر باشم و با بچه ها آهنگ بذاریم برقصیم... هیییی، خدایا منو ببخش اگر اونقدر ها که باید قدر روزهای سلامتیمونو نمی‌دونستم. 

به خدا که من فقط همینجا رو دارم، اینو شعاری نمیگم، واقعا فقط اینجا دوستان واقعیمو شناختم و احساس کردم برای یه عده مهمم.

کامنتهای پست قبل رو هم نتونستم پاسخ بدم، شاید فقط دو سه تا رو با گوشی... به خدا که عادت من نیست، بی حرمتی می‌دونم  بی پاسخ گذاشتن رو، اما زندگیم رو مریضی هر چهار نفرمون فلج کرده، نیلا از همه بیشتر... کاش خدا هیچوقت بچه ها رو مریض نکنه، مگه چقدر جون دارند آخه؟ نیلای ۱۴ کیلویی من چقدر جون داره مگه؟ 

بازم گریه! چقدر تاریکم!!! چقدر بده که هنوزم مثل نوجوونیهام بعد چشیدن اینهمه سرد و گرم روزگار اشکام مثل فواره می‌ریزند و تمام لباسا و بالشم رو خیس میکنند...که هنوزم بعد اینهمه سختی و رنجی که کشیدم انقدر شکننده  و ضعیفم...

یه آغوش می‌خوام برای خستگی هام...