(کلی نوشتم و پاک شد! لعنتی!  چقدر عصبی شدم!)

دو شبه به خاطر تب شدید نویان تا خود صبح بیدارم، یک شب قبلتر هم به خاطر سامان بیدار موندم، شده سه شب که نخوابیدم شاید کلا سه چهار ساعت!  الان هم خودم گرفتار شدم و تب دارم و سرفه میکنم اما از ترس اینکه دوباره تب نویانم بالا بره با تمام ضعف و مریضی و بیخوابی جرات ندارم بخوابم... مریضی لعنتی از سامان شروع شد و من و نویان رو گرفت، ترس بچم نیلا رو دارم که اونم بگیره، فعلا که حالش خوبه (الان که دارم پست رو با ویرایش منتشر میکنم حال نیلا هم خراب شده! حالا کل خانواده درگیر شدیم!).

حال خودم خوب نیست و در عین حال به خاطر کل خانواده باید بیدار باشم، مادر بودن با خودش تمام این فداکاریها رو میاره.فقط خدا کنه خیلی هم حالم بد نشه ( مال من تازه شروع شده) باید سر پا باشم که به سامان و بچه ها برسم(متاسفانه الان که دارم پست رو میذارم حالم خیلی بدتر شده و تب هم کردم!)

کاش کسانی که می‌دونند مریضند ماسک بزنند تا اینطوری بقیه نگیرند و گرفتار نشند، جدا از سختی بیماری هزینه های درمان هم کم نیست، خیلی‌ها با حقوقهای کم از عهدش برنمیان. 

یکی دو ساعت پیش تب پسرکم بدجور بالا رفت، به سختی تبش رو پایین آوردم، مگه پایین میومد؟ بچم تو خواب لرز کرده بود و تبش هم خیلی بالا بود، اما چون لرز داشت نمیتونستم پاشویش کنم، پتو هم که روش مینداختم به خاطر لرزش، باز تبش بالاتر میرفت! دست و پامو گم کرده بودم و زیر لب دعا میخوندم! آخرش یکم که لرزش بهتر شد به سختی پاشویش کردم (مگه میذاشت؟) و الان بعد چند ساعت تبشی کم  پایین اومده اما بازم جرات ندارم بخوابم چون نویان تبش یهویی بالا میره خیلی هم بالا میره!

حال سامان هم بهتر نیست! با اینکه دکتر رفته و سرم زده و دارو میخوره اما اونم داره تو خواب ناله میکنه و هزیون میگه! لرز هم کرده! بلند شدم براش یه لیوان شیر گرم کردم و با خرما بهش دادم بلکه سرما و لرزش از بین بره، اصلا متوجه نمیشه صداش میکنم و باهاش حرف میزنم، خیلی حالش بده، همینجوری روی زمین  سفت خوابیده بود، بلند شدم زیرش تشک انداختم و گفتم روی اون بخوابه شاید درد گردن و بدنش کمتر بشه! (سامان میگه روی تخت خوابش نمیبره!) یکم هم گردن و پشتش رو ماساژ دادم بلکه بهتر بشه هر چند دست من جون نداره اصلا. سامان خیلی خوب ماساژ میده، گاهی اگه پشت و شونه و گردن و دست و پام رو ماساژ نده نمیتونم از درد بخوابم....گاهی که قهر میکنیم هم برای آشتی ماساژم میده.

(از اینجا به بعد رو صبح امروز نوشتم). با همین حال، غروب دیروز پنجشنبه که نویان رو بردیم مطب دکتر، بعدش رفتیم یکم دور زدیم و نیلا رو بردیم خانه بازی که یکم بچم بازی کنه، خیلی وقت بود بیرون نرفته بودند بچه ها، اینم جایزه کارهای خوبی بود که به نیلا گفته بودم انجام بده (عینک زدن و تنهایی خوابیدن و حرف بد نزدن  و...)، طفلک نویان خیلی بیقراری کرد اونم بیاد داخل، اما چون مریض بود به خاطر بچه های دیگه نبردیمش تو، چقدر بچم گریه کرد و دلم براش سوخت، نیلا هم حالش کاملا خوب بود اون موقع، وگرنه که نیلا رو هم نمیذاشتم بره. با همه اینا نگرانم مبادا بچم ناقل بوده باشه، خدایی اون موقع کاملا سرحال بود... بچم حسابی بازی کرد و خیلی بهش خوش گذشت و چند بار بهم گفت چقدر خانه بازیش خوب بود و خب اینجور وقتها من از ته دلم حس رضایت و خوشحالی بهم دست میده. سر راه هم یکم براش خوراکی خریدیم که شب خوبش تکمیل بشه.

سامان به زور رانندکی میکرد، حالش خیلی بد بود و درد گردن و کمرش عود کرده بود و بدجور کلافه بود، چندباری از صبح از سر بی حوصلگی و مریضی با نیلا جرو بحث کرد و منم حسابی عصبی شده بودم، بارها نزدیک بود بحث و دعوا بشه و به زور جلوی خودمو میگرفتم، تازه آشتی کرده بودیم و بهم دو سه روز بود خیلی محبت میکرد دوست نداشتم فضا دوباره خراب بشه، اما بازم از صبح دیروز چندباری یحث و دعوا پیش اومد، اغلب هم سر بچه ها و اینکه من نحوه صحبت کردن همسر با نیلا رو نمیپسندم! به هر حال چاره ای نیست خودم باید کوتاه بیام! هیچ راه دومی نیست، باید یاد بگیرم بیشتر سکوت کنم و کوتاه بیام، متاسفانه کنترل خشم و صحبت نکردن موقع عصبانیت برای منم خیلی سخته و بلد نیستم، اما باید تمرین کنم! با همه سختیهاش باید یاد بگیرم، سامان هم همینطور. با همین حال خراب، همینکه همسر خودش اصرار کرد بریم بیرون و دور بزنیم (بعد دکتر بردن نویان) از سر دلسوزی زیادشه، اما خب خیلی سختش بود رانندگی کردن با اون حال خراب. دلم براش سوخت، ساعت ده و نیم شب که رسیدیم خونه سریع وسایل  و خریدها رو جابجا کردم و لباس بچه ها رو درآوردم و جابجا کردم و دست و صورتشونو شستم، تخم مرغ آب پز و سیب زمینی گذاشتم که بپزه، یکم سوپ هم داشتم که برای سامان گرم کردم بخوره چون خیلی گرسنه بود و نمیتونست صبر کنه، بچه ها رو هم به زور غدا دادم و داروهاشونو هم دادم و خوابوندم و بعدش بود که باز تب نویان بالا رفت و اینهمه استرس کشیدم، ساعت دو نیمه شب تازه یکم از نویان خیالم راحت شد و نشستم تخم مرغ آب پز و سیب زمینی خوردم! سامان هم که خواب بود، نیم ساعت بعد اونم بلند شد و چون بازم گرسنه بود غذاشو خورد....ماجراها داریم این شبها، حسرت یه ذره خواب درست و حسابی به دل هر دومون مونده، سامان هم خدایی دو شب قبل پا به پای من بابت نویان بیدار بود مبادا تبش بالا بره، الان بچم نزدیک سه روز شده که تب داره، الهی بگردم.

راستی خانه بازی که بودیم راحب به برگزاری جشن تولد نیلا اونجا با مسئولش صحبت کردم، با اینکه نسبت به جاهای دیکه ارزونتر بود بازم حداقل پنج شش تومن برام درمیاد، تازه بدون هزینه پذیرایی و هزینه خرید لباس خودم و بچه ها و هزینه آرایشگاه و کیک و ناهار و تنقلات و مخلفات و هزینه آتلیه و....، جاهای دیگه بالاتر میگفتند، حالا باید فکرامو بکنم و تا سه چهار روز دیگه خبر بدم بهشون، ببینم چیکار میکنم آخرش.  جای تمیزی بود و نیلا هم خیلی دوست داشت...میدونم بهش حسابی خوش میگذره اما خب باید بیشتر بررسی کنم، و اصلا ببینم چه کسانی رو دعوت میکنم (افراد زیادی رو هم ندارم) و آیا میتونند اون روز بیان یا نه، فعلا که این مریضی لعنتی نمیذاره تماس بگیرم.

خدایا حالم داره لحظه به لحظه بدتر میشه، تب و گلودرد دارم و سرفه امانمو بریده، فعلا که من دارم داروهایی که دکتر به سامان داده میخورم، نیلا هم داروهایی که دکتر به نویان داده، امیدوارم بتونیم سر پا بشیم و لازم نباشه من و نیلا هم بریم دکتر... چقدر نیاز به خواب دارم اما حتی نمیتونم دراز هم بکشم، انقدر کار خونه و رسیدگی به بچه ها و ناهار و شام گذاشتن ازم انرژِی میگیره که حد نداره، کاش حداقل اینجور وقتها لازم نبود نگران غذای خودمون و بچه ها باشم، شش و نیم صبح بعد دادن شیر خشک به نویان و دارو بهش تازه خوابیدم، دو سه ساعتی خواب بودم، بیدار که شدم دیدم نویان جاشو کثیف کرده و بردم دستشویی شستمش و لباساشو عوض کردم، صبحانه نیلا رو دادم، تند تند گوشت هم گذاشتم بپزه، عدس پلو هم درست کردم و کنارش سوپ هم گذاشتم (متاسفانه سوپ هم سر رفت و کل اجاق گازمو به گند کشید)، دو تا تخم مرغ گذاشتم آب پز بشه و به نویان هم به زور تخم مرغ آب پز  رنده شده با ماست دادم، داروهای بچه ها رو هم دادم، سامان هم بالاخره شوفاژها رو راه انداخت.چقدر کار دارم که باید انجام بدم، خدا کنه بهتر بشم و بتونم به همه کارهام برسم، به زور سر پام، در واقع چاره ای ندارم اما هیچ موقع مادر خانواده نمیتونه کنار بکشه.

کامنتهای پست رمزدار قبلی رو انشالله دو سه روز دیگه که یکم حالم بهتر شد پاسخ میدم، فعلا بدون پاسخ تایید میکنم، شرمنده که دیر شد مثل همیشه.

از محبت همیشگیتون ممنونم عزیزانم.