زیارت آقا...

در یک اتفاق باورنکردنی،‌ یکهو همه چیز جور شد و ما امروز ساعت 19:40 عازم مشهد هستیم... تا همین دیشب باور نمیکردم که ممکنه رفتنی بشیماما در یک اقدام عجیب، یکدفعه از دوشنبه تصمیم گرفتیم که بریم و همون روز بلیط قطارمون هم جور شد. خدا رو شکر. البته درخصوص اقامتگاه هم که ادارمون میده از چند روز قبلش استعلام کرده بودم و مسئول اون بخش بهم گفته بود که اگر بلیطو جور کردی،‌روی دهم تا دوازدهم برای اقامتگاه حساب کن،‌اما راستش من فقط سوال کرده بودم و اصلاً‌ فکر نمیکردم تصمیم بگیریم بریم،‌ بخصوص که سامان دوست داشت بریم رشت و کلاً‌ هم میونه ای با مکانهای زیارتی نداره و برای همین همون موقع که موضوعو مطرح کردم متوجه بی میلیش شدم و منم یه اخلاقی دارم اینه که وقتی ببینم سامان نسبت به چیزی بی میله،‌ خودمو نمیتونم راضی کنم که به اونجا بریم یا کاری رو انجام بدیم...مثلاً‌ یوقتها حس میکنم دوست داره پنجشنبه شبها که فرداش تعطیله،‌خونه بمونه و تا دیروقت بیدار باشه،‌من دوست داشتم درست به دلیل همین تعطیلی فرداش، پنجشنبه شبا رو بریم خونه مامانم که بتونیم تا دیروقت بیدار باشیم،‌ اما وقتی میبینم ترجیح میده بمونه تو خونه،‌ منم نمیرم،‌ خیلی وقتها هم اصرار پشت اصرار که بیا ببرمت اما وقتی میبینم از ته دل راضی نیست،‌ منم قبول نمیکنم...

حالا مشهد هم همینطور شد،‌ تا روز دوشنبه ظهر بهش گفتم پس مشهد دیگه هیچی؟ اونم گفت بهتر نیست بریم رشت؟ دلم خیلی تنگ شده و منم طبق همون اخلاقی که گفتم،‌ اصرار نکردم و گفتم تا خودش نخواد دلم نمیاد بریم،‌ فقط گفتم رشتو همیشه میشه رفت و از طرفی مامانت اینا برای عید فطر دارن میان تهران اما مشهد شاید دیگه حالا حالاها جور نشه...اونم گفت هرطور تو دوست داری،‌ خب بریم مشهد،‌ منم که بی میلیشو دیدم،‌کنار کشیدم و گفتم ولش کن،‌ بریم همون رشت. بعد سامان به مامانش زنگ زد که بگه این هفته شاید بیایم اونجا،‌بعدش که گوشیو به من داد من تاکید کردم که سامان دلتنگه وگرنه من میدونم شما خودتون دارید میاید یک هفته ده روز دیگه و ترجیح میدادم بعدتر ها بیام،‌ ماجرای مشهدو هم گفتم و اینجا بود که مامانش تاکید کرد بهتره برید مشهد و دیگه فرصت خوبی مثل این گیر نمیاد و دوتایی برید زیارت... اینطور شد که بعد تماس تلفنی یه جورایی مطمئن شدم و دیدم سامان هم که نظر مادرشو شنیده بود، مثل قبل بی میل نیست،‌ سریع یاد دخترعمم که تو شرکت قطارهای رجا کار میکنه افتادم و بهش زنگ زدم و اونم در کمتر از یکساعت برامون بلیط جور کرد و اینطوری شد که به لطف خدا رفتنی شدیم،‌ خیلی غیر منتظره و در شرایطی که اصلاً انتظارشو نداشتم و برنامه ای هم براش نریخته بودم،‌طلبیدن اینجوریه دیگه...پول بلیطم که خب تو حسابم داشتم و جزء پس اندازهایی بود که برای خرید ماشین انجام میدادم،‌ حالا ایشالا دوباره برمیگرده سر جاش. این پول هم البته یک هفته پیش بود که دخترعموی مامان سامان تو مراسم افطاری که خاله سامان تو شب تولد امام حسن مجتبی (ع) ترتیب داده بود به عنوان کادوی عروسیمون بهم داد،‌ آخه عروسیمون نیومده بود و میخواست کادوشو بده... قرار بود این پول صرف کلاس تی تی سی من بشه اما خب صرف خرید بلیط شد،‌ بازم خدا رو شکر،‌میرسونه.

انقدر همه چیز یهویی شد که راستش الان نمیتونم بگم حس خاصی دارم،‌چون پیش زمینه فکری کافی واسه این سفر نداشتم. من عاشق امام رضام و اونموقع ها که ساعت 8 صبح تو تاکسی و در مسیر کار صلوات خاصه امام رضا رو میشنیدم بغض میکردمو ازش میخواستم ما رو بطلبه،‌ اما الان یخورده نگرانم که اونجا حتماً‌ راحت باشیم وتو ماه رمضونی سختمون نباشه،‌با اینحال مطمئنم پام برسه به حرم،‌سر ذوق میام و خدا رو بابت این لطفش شکر میکنم. سامان میگه 24 ساله مشهد نبوده! خیلی زیاده! من فکر کنم 5 سالی بشه از آخرین بار که با بابا مامان و خواهرا و شوهر خواهر رفتیم اونجا...

فکر میکنم اقامتگاه اداره طبق شنیده ها خیلی جای تمیز و خوبی باشه،‌کاملاً‌ مبله و با امکانات کامل و ظروف مجهز و مهمتر از همه نزدیک حرم،‌دلم میخواست مادر پدر خودم یا مامان بابای سامان همراهمون بودند و همینطور رضوانه خواهر کوچیکه من و سونیا خواهر سامان،‌اما به دلیل امتحاناتشون نه سونیا میتونست و نه رضوانه و خانواده ها هم درگیر اونها... ایشالا بتونم سال دیگه دوباره اقامتگاهو بگیرم و اینبار دسته جمعی بریم.

اوضاع زندگی هم خوبه،‌ دعوا هست،‌کشمکش هست،‌دعوا و اختلاف سر اختلافات مذهبی و تفاوتهای عقیدتی هم فراوون اما خب بعدش آشتی هم  هست و کوتاه اومدنهای شوهرم البته نه از مواضعش که اصلاً‌ تغییر نمیکنه و همیشه و در هر حال خودشو تو نظراتش محق میدونه،‌ بیشتر از بابت منت کشی میگم که به نظرم ویژگی خیلی خوبیه که من ندارم و باید سعی کنم در خودم تقویت کنم.

روزه هاشم همچنان یکی درمیون میگیره و یا وسط روز میخوره،‌بعضی روزها هم خدارو شکر کامل میگیره اما همچنان اصرار میکنه که من به خاطر تو و علاقم بهت روزه میگیرم،‌یوقتها خندم میگیره. دلیل عجیبیه و من همچنان از خدا میخوام یه روز به خاطر خودش بگیره. شبهای قدر هم هر سه شب تنهایی احیا گرفتم (دیشب بعد سالهای طولانی رفتم برای احیا مسجد) و سامان از همون اول تا سحر تو اینترنت بود و مطالعاتشو به قول خودش کامل میکرد،‌ تقریباً‌مطمن شدم افکارش در اون کاملاً‌ نهادینه شده و آرزوی من که یکم با اعتقاد تر بشه و مثلاً‌ نمازشو خودجوش بخونه تقریباً‌ خیلی محاله اما بازم از خدا خواستم که به خاطر اینهمه مهربونی و انسانیتی که داره،‌ نور ایمان رو در دلش روشنتر کنه تا انشالله یکروزی بیاد که ببینم خودش با میل و علاقه نماز میخونه و روزه میگیره،‌اونهم از سر رضایت خدا و نه من...

این سه شب قدر خیلی دعا کردم،‌انشالله که دعاهام مستجاب بشه و همه حاجت مندان هم حاجت روا بشند،‌بخصوص برای دایی عزیزم دعا کردم که انشالله به حق این شبهای عزیز شفای عاجل پیدا کنه. آمین.