شرکت در چالش

چند هفته پیش که مسافرت بودیم، دوست خوبم سمیه که به اسم مامان خانومی مینویسه و شاید از قدیمی ترین خواننده های وبلاگم باشه، منو به یه چالش دعوت کرده بود که این مدت کلی مشغله داشتم و نشد بنویسم و الان که حدود دو نیمه شبه و بچه ها و سامان خوابند و خونه در سکوته با تاخیر فراوون درمووردش مینویسم، البته که از من انتظار نداشته باشید مثل باقی دوستان وبلاگ نویس که  در این چالش شرکت کردند، جوابهای کوتاه و مختصر بدم، چون کوتاه حرف زدن و کوتاه نوشتن مفهومی غیرممکن در ذهن من هست.

سوال اول: دوست داری عاشق شی ازدواج کنی و یا ازدواج سنتی داشته باشی؟

خب ترجیح من اینه که آدم عاشق بشه و ازدواج کنه، اما خب نه اون عاشق شدنی که انقدر درگیر هیجانات بشی که واقعیت ها رو نبینی و برای یه عمر خودتو اسیر و بدبخت کنی، منظورم علاقه شدیدی  هست که در عین حال که چشم رو ایرادات اساسی طرف نبندی اما بسیار مشتاق به رسیدن بهش باشی (چقدرم اینطوری سخته! اصلاً شدنیه؟). من و سامان صد درصد بطور غیر سنتی ازدواج کردیم، راستش اولین باره که اینجا میگم اما آشنایی ما اولین بار در فضای مجازی بود و تنها دو سه روز بعدش همدیگه رو حضوری دیدیم. در ادامه آشنایی و خیلی زود هم وقتی به نتیجه رسیدیم به درد هم میخوریم (چطور به این نتیجه رسیدیم واقعاً ) خانوادش اومدند و مراسم سنتی رو هم بطور کامل انجام دادیم. 

به نظرم ازدواج سنتی و ازدواج از طریق دوستی و آشنایی قبلی هر دو معایب و مزایایی دارند که باید با هم مقایسه بشند و تصمیم گرفته بشه، در گذشته  و وقتی مجرد بودم هیجانات جوانی رو بارها تجربه کردم  و دوست داشتم مثلا کسی عاشقم بشه و بعد ازدواج کنم، اما از یه سنی به بعد  و به واسطه تجارب منفی که برام پیش اومده بود، شاید ازدواج سنتی رو بیشتر میپسندیدم چون حس میکردم کسی که با خانوادش میاد جلو لااقل تکلیفش مشخصه و نیت واقعیش ازدواجه و نباید نگران دروغگویی و سوء استفاده احتمالیش به بهانه ازدواج باشم، اما الان که سالها از ازدواجم میگذره در عین حال که همچنان مزایای ازدواج سنتی رو قبول دارم اما فکر میکنم یه آشنایی چند ماهه (نه بیشتر) قبل از آشنایی خانواده ها اما کاملاً در چارچوب و با شرایط خاص و به شرطیکه نتیجه گیری زیاد هم طول نکشه و اگر ارتباط درست پیش رفت و دو طرف متوجه شدند به درد هم میخورند، خانواده ها سریعاً بیان وسط و خواستگاری رسمی اتفاق بیفته گزینه بهتری باشه، چون به هر حال ازدواج سنتی هم دردسرهای خودش رو داره و در عین حال که میتونه شان یه دختر  رو حفظ کنه، به همون اندازه میتونه شان و شئونات یه دختر و خانوادش رو زیر سوال ببره و پای درددل دخترها که بشینی هزار تا نمونه برات تعریف میکنند. 

روزهای آشنایی من و سامان روزهای خوبی برام بود. به خاطر مدل آشناییمون با کمی بدبینی رفتم جلو اما خب از همون ملاقات اول نشون داد با باقی مردهایی که باهاشون برای آشنایی ازدواج ملاقات کردم فرق داره. اولش فقط منطق و عقل بود که بینمون حکم میکرد، بعد مدت کوتاهی علاقه و عشق هم چاشنی ارتباطمون شد.تنها دو ماه و خورده ای بعد آشنایی، سامان با خانوادش و یه عالمه فامیل دیگه اومدند خونه ما برای بله برون، من و سامان همه حرفهامون رو از قبل زده بودیم و بزرگترها سر هیچ موضوعی بحث و چونه زدن نداشتند، حتی ما روی مهریه هم توافق کرده بودیم و حرفی از مهریه هم زده نشد، درواقع اینطور بود که خانوادش دو ماه بعد آشنایی ما از رشت اومدند تهران (البته دلیل اصلی اومدنشون شکستن پای سامان بود که همزمان با آشنایی ما اتفاق افتاد) و یک بار قبل بله برون من و مامانم با خودش و مامانش تو خونه سامان ملاقات کردیم (سامان به خاطر شکستگی پاش نمیتونست از خونه بیرون بیاد اون موقع) و یکبار هم فکر کنم اونا اومدند منزل ما سه نفری (مامان و باباش و سامان اما نمیدونم چرا این مورد رو درست یادم نیست)، حدود یک هفته بعد هم بله برون گرفتیم و چند روز بعدش هم که میشد عید فطر عقد کردیم راس ساعت شش بعداز ظهر، یعنی از آشنایی تا عقد ما کمتر از سه ماه طول کشید و موقع مراسم خواستگاری و بله برون، من و سامان شناخت کاملی از هم داشتیم چون تقریبا تو اون مدت دو ماه و نیم هر روز همدیگه رو میدیدیم.

سوال دوم: همین الان چقدر تو حساب بانکیت پول داری؟ خب تا چند ساعت پیش 35 تومن داشتم اما همین چهار پنج ساعت پیش 25 تومان برای سامان واریز کردم، البته بهش گفتم یک سکه فروختم و این پول رو بهش دادم (و قرار شد چند ماه دیگه یه سکه پس بده)، اما در واقع از حساب خودم  براش ریختم و الان در کل 10 تومان دارم و البته یک تومن هم کارت هدیه ای که رئیسم دفعه قبل که دیدمش به عنوان هدیه خداحافظی بهم داد.

سوال سوم: احساس میکنی کدوم بازیگر بتونه نقش تو رو بازی کنه؟

شاید سوگل طهماسبی، خیلی بازیگر مشهوری نیست اما بازیهاش رو دوست دارم و شخصیتش رو هم همینطور و حس میکنم روحیاتی شبیه من داشته باشه. کلاً به شخصیت های زن متین و باوقار و بی حاشیه مثل مریلا زارعی، لعیا زنگنه، هدیه تهرانی، مهتاب کرامتی و ...علاقمند هستم.

سوال چهارم: ترسناک ترین اتفاقی که برات افتاده چی بوده؟

خیلی اتفاقات ترسناک تو زندگی من زیاد بوده راستش، نمیدونم کدومش رو بنویسم، مرگ خواهرم و بعد پدرم در عین حال که غم انگیزترین خاطرات من رو تشکیل میدند، ترسناک هم بودند برام و بخصوص درمورد خواهرم که یه دختر 18 ساله بودم و تازه دانشگاه قبول شده بودم و مدام نگران حال و روز مادرم بودم این ترسناک بودنه در کنار غم انگیز بودنه بیشتر هم بود، اما درمورد پدرم خب  با توجه به عذابها و دردهایی که میکشید یک جور شفا گرفتن بود، اما شاید از ترسناک ترین لحظه های عمر من یکسال آخر عمر بابام بود که هر روز ترس شنیدن خبر بد رو داشتم، ترس و نگرانی بابت اینکه دردهای پدرم بیشتر بشن و نتونه تحمل کنه. وقتهایی که شب خونه بابا همراه نیلا و سامان  می‌خوابیدم و تا صبح صد بار نفس کشیدن هاش رو نگاه میکردم و میترسیدم همون شب همه چی تموم بشه. ترس از شنیدن خبر رفتنش وقتایی که بیمارستان بود، وای که چقدر حالم بد بود اون روزها. دقیقا همین ترسها رو پنج روزی که ریحانه در کما بود تجربه کردم شاید بیشتر از زمان بابا حتی... خدا برای هیچکس نخواد حالی که من تجربه کردم اون روزها به عنوان یه دختر ۱۸ ساله که شب و روزش رو با خواهرش که فقط یکسال ازش کوچیکتر بود میگذروند. ترس‌های مربوط به روزهای رفتن پدر و خواهرم چه وقتی هر دو با مرگ دست و پنجه نرم میکردند و چه زمانی که آسمونی شدند و همه چی تموم شد، ترسهای ماندگار و طولانی بودند و ذره ذره از درون منو سالها میخوردند، ترس توام با تشویش و اندوهی که حتی یاداوریش به هم می‌ریزه منو. نمی‌دونم چطوری زنده موندم. شاید اینجا ننویسم اما خیلی خیلی زیاد دلتنگ هر دوشون میشم، به بابا گاهی بیشتر هم فکر میکنم. دیروز با خواهر مرحومم صحبت میکردم و میگفتم ریحانه باورت میشه 21 سال گذشته؟ (12 شهریور 21 امین سالگرد میشه)بهش گفتم من هنوز خیلی خیلی عاشقتم اما بهم حق بده، الان بیشتر از سالهایی که کنارم حضور داشتی (۱۸ سال کلا)  کنارم نیستی و گاهی روزهای گذشته در نظرم کمرنگ میشه حتی صدای قشنگت رو... و بعد هم با پدرم حرف  زدم، بهش گفتم چرا انقدر دلتنگت میشم بابا با وجود همه فراز و نشیبهایی که تو رابطمون داشتیم؟ علت اینهمه دلتنگی برات چیه؟ (همین الان هم بغض کردم  با یادآوری پدر و خواهرم و چیزی نمونده اشکهام بریزند).

اما غیر این موضوعات بالا که خب ترسهای ادامه دار و طولانی بودند، چند بار وقایع ترسناک دیگه ای رو هم تجربه کردم که  گذراتر از ترس ناشی از مرگ عزیزانم بودند اما در حد خیلی زیادی در زمان خودش منو به وحشت انداختند(غیر از زلزله  البته که در حد خیلی خیلی زیادی ازش میترسم و دو سه بار که یادمه در تهران اتفاق افتاد چقدر ترسیده بودم و تا مدتها بعد تمام زندگیم در نظرم بی ارزش شده بود)، یک موردش متاسفانه مربوط میشد به اتفاقی که موقع دانشگاه برام رخ داد و فقط 19 سالم بود. به عنوان مسافر تو خیابان زعفرانیه تهران سوار یه پژو شدم و اون آدم عوضی وسط راه مسیرش رو تغییر داد و  کنار یه خونه ای توقف کرد و فقط خدا میدونه چطوری به خیر گذشت (نمیخوام راجبش صحبت کنم)، دوبار دیگه هم یه چیزی تو همین مایه ها اما توسط فرد آشنای دیگه ای  که باز هم خدا هوامو داشت و اتفاق بدی نیفتاد (البته اثرات خیلی بد روحی تا مدتها به جا گذاشت). جزئیات اینا رو نمیتونم بنویسم و برام سخته،  موارد دیگه ای هم بوده که متاسفانه باز هم نمیتونم بنویسمشون، اما در کل میخوام بگم در جریان زندگیم اتفاقات ترسناک و غم انگیز کم نبودند و برای همینه که بارها نوشتم بابت هیچی طلبکار خدا نیستم و تا الان هم خدا بیشتر از لیاقتم هوامو داشته. 

سوال پنجم: یکی از شایعاتی که درمورد خودت شنیدی چی بوده؟

شایعه خاصی نشنیدم، در کل سعی کردم بی حاشیه زندگی کنم، آدمها رو نرنجونم و برای خودم حرف و حدیث درست نکنم، یه حالت محافظه کارانه زندگی کردم اما خب بوده وقتایی که به همکارانم اعتماد بیجا کردم و خیلی به ضررم شده، و یا چیزایی راجب خودم شنیدم، مثلا اینکه فلان مدیر به این خانم بیشتر از بقیه توجه داره و سوگلیشه...که البته توجه داشتن بیشتر اون مدیر رو میپذیرم که بعضاً حساسیتهایی ایجاد کرده بود، اما  در کل شخصیتی نبودم که بخوان  بقیه خیلی راجبم حرف بزنند یا به اصطلاح پشتم صفحه بذارند شاید گاهی سوء تفاهماتی درموردم داشتند که به مرور زمان برطرف میشد و یا اصلا حرفهایی می‌شنیدم که نمیتونم اسمش رو بذارم شایعه چون واقعیت بود مثل اینکه همکارانم چند سال پیش ازم دلخور شده بودند و باهام سرسنگین بودند و پشت سرم می‌گفتند مرضیه نمی‌خواسته موضوع استخدام پیمانی شدنش سر کار رو به ما بگه (بین اونا فقط اسم من برای استخدام پیمانی رد شده بود و من واقعا نمی‌خواستم از همون اول بگم چون معلوم نبود به نتیجه برسه و خودم مدام نگران بودم اتفاق نیفته یا وسطش کارشکنی بشه مثل دفعات قبلترش).

سوال ششم: اولین کراش شما به سلبریتی چه کسی بود؟

کراش؟ اسم احساسی که من داشتم کراش نبود! به نظر خودم عشق بود! به یه بازیگر مرد خارجی که حاضرم قسم بخورم هیچ یک از شما و حتی هیچ ایرانی نمیشناستش اما من به قدری عاشقش بودم که با انگیزه ازدواج با اون و رفتن به کشورش و زندگی کردن باهاش، زبان انگلیسیم رو در حد فراتر از تصور تقویت کردم و الان تعریف از خود نباشه در زبان انگلیسی تسلط بالایی دارم (بماند که فراموشم هم شده تو این سالها)... از حدود 23 سالگی عشق این آدم در ذهنم کمرنگ تر شد اما الان هم با 39 سال سن هنوز گاهی میرم و عکسهاش رو میبینم و قسمتهایی از سریال مورد علاقم رو که این آدم توش بازی میکرد نگاه میکنم و برام حس و حال نوجوونی و اوایل جوونی تداعی میشه، اگر بگم عشق اول زندگیم بوده دروغ نگفتم.

بعد اون آدم تو بازیگران ایرانی شهاب حسینی که اولین بار با سریال پلیس جوان وقتی 15 16 سالم بود شناختمش و عکسهاش رو از مجلات قیچی میکردم و میذاشتم لای کتابم و با اینکه علاقم بهش به اندازه اون بازیگر خارجی نبود، اما میتونست در برهه ای از زمان باهاش رقابت کنه، بعد اون هم یه مدت به مهدی سلوکی علاقه داشتم و درواقع ظاهرش جذبم کرد که البته خیلی زیاد طول نکشید. یادم نمیره وقتی شایعه مرگش منتشر شد چطور گریه میکردم. الان نسبت به هیچکدوم احساس خاصی ندارم و خنثی هستم.

سوال هفتم: زیر دوش کدوم آهنگ رو بیشتر میخونی؟

خیلی عادت ندارم آهنگی رو داخل حموم بخونم بخصوص از وقتی ازدواج کردم. اما یادم میاد یکبار بطور مرتب یه آهنگ از همایون شجریان رو داخل حموم میخوندم. بخشی از شعرش این بود: 

"نبسته ام به کس دل، نبسته کس به من دل، چو تخته پاره بر موج رها رها رها من..."

از محتوای شعرش خیلی خوشم میومد و حس میکردم درمورد خودم میخونه!. غیر اون یه سری آهنگ ها رو هم دوست دارم و برام تکراری نمیشن مثل آهنگ نوازش از ابی "منو حالا نوازش کن همین حالا که تب کردم..." کلاً به بعضی آهنگ های ابی خیلی علاقه دارم و احسان خواجه امیری هم جزء خواننده های مورد علاقمه بخصووص یه آهنگش که میگه "گریه نمیکنم نه اینکه سردم، گریه غرورمو به هم میزنه، مرد برای هضم دلتنگیاش گریه نمیکنه قدم میزنه... و یا اون شعرش که میگه "خدا ما رو برای هم نمیخواست، فقط میخواست همو فهمیده باشیم...." آهنگ های گرشا رضایی و راغب و مسعود صادقلو و مسیح و آرش و ... رو هم گوش میدم  و دوست دارم. در مجموع همه جور آهنگی از قدیمی و جدید گوش میدم و خیلیهاش رو حفظم و این روزها که میرم پیاده روی و هندس فریمو میذارم تو گوشم، خیلی از آهنگهایی که قبلا دانلود کرده بودم رو گوش میدم. جالبه بدونید که تتلو هم جز خواننده های مورد علاقه منه و آهنگهاش رو گوش میدم و صداش و سبک خوندنش رو دوست دارم.

سوال هشتم: از بچه کدوم دوست یا فامیلتون بدتون میاد؟

تا قبل از این، منی که عاشق بچه ها هستم، از هیچ بچه ای به اون معنا بدم نمیومد، اما راستش رو بخواید باید اعتراف کنم این روزها از بچه های همسایه واحد بغلیمون که بارها دیدم نیلای من رو زدند یا بهش خوراکی ندادند (وقتایی که خونشون بودیم جلوی روی خودم، چه برسه که من خودم به هر دلیل نبودم) و با همه بچگیشون چقدر موذی بازی درمیارن، لجم گرفته...البته دیده شده که وقتی طولانی مدت همین بچه ها رو ندیدمشون  دلم تنگ شده و حتی بوسشون هم کردم و هر بار رفتم خونشون یه چیزی براشون خریدم، اما بعد اینکه دختر دومیش (سه تا دختر داره) که چند ماهی از نیلا کوچیگتره تو صورت نیلا آب دهان انداخت و حرفهای زشتی زد و گفت پیش من نیا و از تو خوشم نمیاد و هلش هم داد (همون حلما که خواننده های قدیمی شاید یادشون باشه که با زدن نیلا و پرت کردنش از مبل تو یک و نیم سالگیش باعث شد دختر من دچار اضطراب عجیب و غریبی بشه و من تا ماهها درگیر بودم)، و یا دختر اولی و بزرگه که با خواهرش کیک میخوردند و به دختر من ندادند تا وقتی خودم وارد ماجرا شدم، خلاصه بدجور ازشون لجم گرفته و تازگیا وقتی نیلا اسمشون رو میاره عصبی میشم! و دیگه هم تصمیم ندارم بذارم نیلا و اون بچه ها روبرو بشن با هم، حتی اگر خودم هم باشم. 

سوال نهم: اگه پلیس دستگیرت کنه دوست صمیمیت فکر میکنه به چه جرمی گرفتنت؟

فکر نمیکنم اگر روزی دستگیر هم بشم کسی بتونه علت خاصی براش پیدا کنه، کلاً آدم محافظه کاری هستم و اهل دعوا و بگومگو و کارهای غیرقانونی نیستم. یعنی فکر نمیکنم کسی بتونه حدس خاصی بزنه، ضمن اینکه متاسفانه مدتهاست من دوست صمیمی ندارم و همکاران اداره در واقع دوستانم حساب میشن، شاید همین سمانه همسایه واحد بغلیمون (که درمورد دخترهاش تو جواب سوال بالایی حرف زدم) بتونه دوست صمیمیم حساب بشه، چون برخلاف بچه هاش ، خودش رو دوست دارم و همسایه خوبی برام بوده اما بعید میدونم اگر دستگیر شم کسی بتونه علتی براش پیدا کنه.

سوال دهم:  دوست داری برای همیشه در چه سنی بمونی؟

نمیدونم، کلاً من زندکی خیلی راحتی نداشتم که بخوام یه سن خاص رو ترجیح بدم، همیشه فراز  و نشیبهایی تو زندگیم بوده اما خب سوم ابتدایی و 9 سالگی به دلیل عشقی که به معلمم داشتم برام پر از حسهای خوب بود . سال 94 و 31 سالگی رو هم که با همسرم آشنا شدم رو دوست داشتم و برام حسهای جدید و خوبی رو به همراه داشت که قبلا تحربه نکرده بودم، سال 95 هم سال اول ازدواجمون بود و خیلی عاشقانه به هم محبت میکردیم. سال 97 هم که متوجه بارداریم بعد مدتها تلاش شدم و نیلا هم تو آذر ماه همون سال به دنیا اومد برام سال خوبی بود اما به خاطر بارداری سخت و پردردی که داشتم، برام همزمان پر از استرس بود بابت سلامتی بچم. در کل دوست ندارم تو سن خاصی بمونم چون هر سنی در کنار شیرینیهاش یه سری ناراحتیها  و ترسها و استرسهایی هم برام داشته که ترجیح میدم دوباره تجربش نکنم. 

 فکر کنم من تنها وبلاگ نویسی بودم که انقدر پاسخهای طولانی به این سوالات چالش دادم، تازه خیلی بیشتر هم میتونستم بنویسم، دیگه خیلی جلوی خودمو گرفتم.

تا اینجا رو نیمه شب دیشب حدود ساعت سه شب نوشتم و الان که صبح پنجشنبه هست دارم باقیش رو مینویسم.

 +++++++درست از فردای روزی که پست قبلی رو نوشتم شروع کردم به گرفتن رژیم از روی همون رژیمی که هشت ماه پیش و با وزنی 10 کیلوگرم کمتر از الان از سایت لیمومی گرفته بودم (اون موقع برای کم کردن 5 کیلو از وزنم اون رژیم رو خریده بودم و الان باید 15 کیلوگرم کم کنم! فقط بعد هشت ماه!) ، روزهای اول خیلی سخت بود، و خیلی هم ناامید بودم و هزاران بار خودمو بابت این بی ملاحظگی و افزایش وزن عجیب سرزنش میکردم و افسرده  و بی حوصله بودم و میگفتم امکان نداره بتونم وزنمو اینهمه کم کنم، خب من چندبار قبلا رژیم گرفتم و موفق بودم اما هیچ موقع در رژِیم گرفتن های قبلی تا این اندازه اضافه وزن نداشتم  و فکر میکردم این مقداری که الان اضافه شدم رو نمیتونم کم کنم و اگر هم بتونم راه خیلی خیلی طولانی و سختی در انتظارمه و وسطاش کم میارم، اما الان که ده روزی از رژیمم گذشته  گرسنگیم نسبت به روزهای اول کمتر شده و ناامیدیم هم از کاهش وزن کمتر، ولی خب همچنان عذاب وجدان و احساس گناه دارم که اصلاً گذاشتم این اتفاق بیفته، اما به هر حال شروع کردم و از خدا هم کمک خواستم که بتونم بر ناامیدی غلبه کنم و حداقل سیزده کیلو کم کنم. دیگه توکل به خدا. یادم رفت بگم سامان هم تقریبا همزمان با من شروع کرده به رژیم گرفتن چون اونم خیلی اضافه وزن پیدا کرده و آزمایشش هم اصلا خوب نبوده و کلسترول خوونش خیلی بالا بوده، خلاصه که این برنامه رژیم گرفتن و پیاده روی هم به کارهای دیگم اضافه شده، اما انشالله که ارزشش رو داشته باشه، همین الان یکم احساس سبکی بیشتری دارم و این خوبه، فقط امیدوارم خیلی هم سخت وزنم کم نشه.

++++++مازیار، پسر خاله سامان زنگ زده به سامان و گفته برای شش شهریور تا 11 شهریور میخواد برای سرعین یه خونه رزرو کنه و ما هم باهاشون میریم یا نه؟ البته گفت به مامان و بابای سامان و سونیا خواهرشوهرم هم میگه که بیان و مادر و پدر خودش هم هستند...خب راستش نه من و نه سامان نتونستیم تصمیم بگیریم! مسافرت با بچه ها اصلا راحت نیست، لااقل برای من و سامان، هزینه هاش هم برامون مطرحه و البته خب یه مقدار هم با جمع به طور صددرصد راحت نیستم، با پسرخاله سامان و خانمش و خاله سامان و شوهرخاله یکم رودربایستی دارم، سونیا و شوهرش هم معلوم نیست بتونند بیان اما مامان و بابای سامان گفتند به خاطر راحتی ما هم که شده میان، حالا نمیدونم بریم یا نریم، از یه طرف به خاطر سختی سفر با بچه ها و هزینه ها و سایر چیزها میگم ولش کن، از یه طرف میگم شاید دیگه دورکاریم تمدید نشه و بعدها یا مثلا سال بعد این فرصت جور نشه و برای مرخصی گرفتن خودم یا سامان به مشکل بخوریم. خلاصه موندم چه کنم، تازه هم از سفر رشت برگشتیم و خب دلم به اون معنا مسافرت نمیخواد، از طرفی هم خب رژیمی که تازه شروع کردم و هر روز دارم پیاده روی میکنم با سفر رفتن به هم میخوره.... مراسم سالگرد دایی خدا بیامرزم هم همون اوایل شهریور هست و روزش رو نمیدونم اما ممکنه با برنامه سفر تداخل داشته باشه، خلاصه که همه چی در هاله ای از ابهامه و اصلا نمیتونیم تصمیم بگیریم، سامان گفت زنگ میزنه و میگه ما نمیایم، از طرفی باز خودش دودل میشه و میگه میخوای بریم؟ خلاصه بلاتکلیفیم. کلاً تو تصمیمات مهم زندگیمون هم همیشه پر از شک و تردیدیم اینکه دیگه جای خود داره.

+++++++ این چند وقت متوجه شدم استرس و وسواس فکری نیلا همچنان برقراره و هر چه سریعتر باید ببرمش پیش روانپزشک و روانشناس اطفال و احتمال زیاد دارو بخوره، خیلی ناراحت و نگران بچم هستم، خدا کنه نویانم مثل نیلا نباشه. الان میفهمم چقدر ژنتیک موثره! متاسفانه وسواس فکری و اضطراب من رو نیلا هم گرفته، همونی که همیشه ازش میترسیدم.

+++++++ سر همون سکه تمام بهاری که به سامان دادم و بالاتر توضیح دادم، کلی حاشیه و حرف و حدیث داشتم و دوباره ناراحتی بینمون پیش اومد و دعوا و بحث و کشمکش، سامان گفته بود چند ماه دیگه سکه رو میذاره سر جاش اما من شک داشتم و خلاصه کلی بگو مگو داشتیم که تهش من 25 تومن دادم بهش و گفتم از بابت فروش سکه بوده، خدا منو ببخشه اما چاره ای نداشتم. نمیخواستم سکه رو بفروشه، درسته که یه سکه میذاشت سر جاش اما خب برای خودش هم میتونست ضرر باشه، از طرفی هم اگر سکه چند ماه دیگه بیاد پایین ضررش میشه برای من که 25 تومن بهش دادم و ممکنه اون موقع سکه ارزشش کمتر باشه (اون خبر نداره فکر میکنه از بابت فروش سکه هست این پولی که گرفته)... بعد اون ناراحتی، برای اینکه از دلم دربیاره حرفی رو که تو دعوا بهم گفته بود و خودشم ناراحت شده بود و منم هزار بار به روش اوردم،  عصر که اومد خونه بعد مدتها برام یه گل زیبا خرید و با بوسیدن و بغل و نوازش بهم داد و از دلم درآورد و گفت قدر خوبیها و محبتهامو میدونه  و دستمو میبوسه، از این بحث ها خسته ام! باید فکری کنیم که کمتر پیش بیاد. اینطوری عمر و زندگیمونه که با اوقات تلخی حروم میشه، قبل از اون هم من باید روی خودم کار کنم که کمتر بهش پیله کنم به اصطلاح و صبوریم رو بیشتر کنم، چون قبول دارم که یه وقته زیادی بهش پیله میکنم و اونم عصبی میشه، در کل مطمئنم اگر شغل و درآمد ثابت داشت، هشتاد درصد مشکلات ریز و درشت ما تموم میشد.

+++++++ از وقتی رژیم گرفتم کارهام از قبل هم بیشتر شده و همش درگیر درست کردن غذاهای مختلف هستم و واقعا سرم شلوغه و کارها تمام نشدنی به نظر میرسند، از طرفی غذاهای بچه ها هم هست که معمولا با غذای ما متفاوته و پروژه های اداره هم که جای خود داره و باید براشون وقت بذارم، غذادادن به بچه ها همزمان نیست و هر کدوم کلی وقت میگیره حتی هنوز خودم به نیلا قاشق قاشق غذا میدم، خیلی وقتها ناهار و شام خودمون میشه ساعت 4 یا 5 بعد از ظهر یا 12 شب!، ده شب هم هست که بعد دادن شام بچه ها نزدیک یکساعت به قصد پیاده روی میرم پارک نزدیک خونمون و اینم به کارها و وظایف زیادم اضافه شده، واقعا وقت سرخاروندن ندارم و گاهی بابت کارهای زیادی که دارم و موارد عقب افتاده استرس میگیرم، کلی حرفهام تلنبار میشه که نمیتونم بیام و تو وبلاگم بنویسم چون وقت نمیکنم و زمان کم میارم، مدتهاست میخوام یه پستی تو اینستاگرام بذارم و باز وقت نشده، نمیدونم ملت چطوری دم به ساعت عکس و پست میذارند اینستا.

همینا دیگه، حرفهای دیگه ای هم داشتم که دیگه بهتره از این طولانی تر ننویسم، ممنونم که اینجایید و نوشته های طولانی منو میخونید و با من همفکری میکنید، و شرمنده بابت اینکه کامنتها رو دیر تایید میکنم، شما هر چی برام میفرستید همون موقع و همون روز میبینم اما چون بدون جواب نمیخوام تایید کنم، و جواب دادن هم برام زمانبره، برای همین کامنتها رو دیر تایید میکنم، به هر حال مرسی که منو میخونید و به یادم هستید.

پی نوشت: این پست رو  به خاطر داشتن یه سری موارد خصوصی در پاسخ به سوالات چالش، ممکنه ظرف دو سه روز آینده رمزدار و خصوصی کنم.