نگرانی جدید

تقریبا به این نتیجه رسیدم با اینکه عاشق شهر رشت و مردمش و زیباییهای استان گیلان هستم و همسرم هم مال همونجاست، اما از این به بعد نهایتا! سالی یک یا دوبار بیشتر نرم، قبلا هم شاید نهایت همون دو یا سه بار در سال میشد که بریم اما الان اگر همسرم اصرار خاصی نداشته باشه به نظرم همون یکبار باشه کافیه، برای توضیح دلایلش گفتنی زیاد دارم اما راستش ترجیح میدم چیز زیادی نگم، با نوشتنش خودم اذیت میشم.

مادر و پدر همسرم انسانهای خیلی خوبی هستند و زمانیکه اونجا هستیم مادرشوهرم با همه بیماریش از هیچ پذیرایی و مهمون نوازی برامون کم نمیذاره، اما راستش من و همسرم در زندگیمون یه سری گره های حل نشده و شاید حل نشدنی داریم که باعث میشه اونو با خودمون همه جا ببریم و هم خودمون اذیت بشیم هم خانواده.... در این حد بگم که سعی کردم با مادر همسرم شاید برای اولین بار مشورت و درددل کنم بلکه شرایطمون بهتر بشه که متاسفانه اوضاع خیلی بدتر شد و برای منم دلخوریهای زیادی به وجود اومد. طبیعتاً مقصر اول و آخر خودمم که مثلاً تصمیم میگیرم با مادر شوهرم و البته پدرشوهرم درمورد پسرشون حرف بزنم و از مشکلات و موردهایی که داره بگم یا گلایه کنم بلکه مثلا صحبتی بکنند و اوضاع بهتر بشه، غافل از اینکه هرچی باشه اونا اگر بهترین آدمهای دنیا هم که باشند در نهایت پای فرزندشون بیاد وسط، ناخواسته اونو ترجیح میدند و سعی میکنند ازش دفاع کنند و حتی گاهی توپ رو توی زمین تو بندازند و در بهترین حالت اینه که خودشون رو کنار میکشند....پس از اساس مقصر اصلی من بودم و بس که اصلا مطرح کردم و خواستم درددل یا گفتگویی بکنم و در نتیجه باعث شدم حداقل دو سه روز از سفرمون به شمال از ناراحتی زهرمارم بشه، تا آخر عمرم دیگه چنین اشتباهی نمیکنم و با توجه به اینکه خودمو میشناسم که ممکنه ناخواسته یا ناخوداگاه دوباره این حرکتو انجام بدم، تصمیم گرفتم با وجود همه علاقه ای که به رشت و خانواده همسرم دارم (والبته همیشه قدردان محبتهاشون هستم)، کمترین رفت و آمد رو داشته باشم و وقتی هم که میرم حداکثر 3 یا 4 روز بمونم نه یک هفته تا خدای نکرده احترامها بیشتر از این از بین نره و حاشیه ها پیش نیاد.

این مختصر ترین حالتی بود که میتونستم توضیح بدم و اگر قرار بود به سبک و سیاق همیشگی خودم جزئیات و گفتگوهای قبل و بعد دلخوریها رو بگم یه نوشته خیلی طولانی میشد و هم برای خودم مجدد یادآوری میشد ناراحتیهایی که پیش اومد و بیشتر از قبل خودمو مقصر میدونستم یا نسبت به بعضی رفتارها دل چرکین میشدم (دارم سعی میکنم فراموش کنم و فقط عبرت بگیرم) هم اینکه ممکن بود مورد قضاوتهایی قرار بگیرم و راستش با شرایط روحی بدی که دارم اصلا شرایط توضیح دادن و رفع سو تفاهمات رو ندارم؛ فقط خواستم تصمیمم رو مبنی بر سالی یک یا حداکثر دو بار شمال رفتن اینجا بنویسم، اگر خانواده همسرم دوست داشتند  و دلتنگ بچه ها شدند میتونند خودشون بیان تهران و منزل من که با شرایطی که مادرشوهرم داره براشون راحت نیست اومدن به تهران، بماند که علاقه زیادی هم انگار به تهران اومدن ندارند... در نهایت دلم هم برای خودم میسوزه که به هر دری میزنم بلکه کمی شرایط رو عوض کنم و در نهایت میبینم کسی نیست که بتونم روش حساب کنم و خودم تک و تنها باید روی خودم حساب باز کنم و بس.

باقی روزها نسبتا خوب بود و خوش گذشت، بخصوص یک روز که همراه سونیا خواهر همسرم و شوهرش و مامان و بابای سامان رفتیم سمت یه منطقه زیبا به اسم "چارده" و مهمون اونا بودیم و بچه ها هم حسابی از اون طبیعیت زیبا لذت بردند و عکسهای زیبایی هم ازشون گرفتم، یک روز هم رفتیم سمت یه منطقه زیبا به اسم "نیلوفر آبی" که البته اون روز حالم اصلا خوب نبود و خیلی بهم خوش نگذشت اما انصافا محیط زیبایی بود. یک روز غروب هم رفتیم سمت انزلی و یکساعتی کنار دریا بودیم  که نیلا بتونه بازی کنه. شبها تا دیروقت بیدار بودیم و برای همین صبحها زودتر از ده و نیم یازده بیدار نمیشدیم و بعد هم میخوردیم به هوای گرم و ترجیح میدادیم بمونیم خونه، بنابراین هر روز حدود ساعت 5 بیرون میرفتیم و حدود ده شب برمیگشتیم. یکی دو روز که فقط داخل شهر رشت بودیم و بعضا بارندگی انقدر شدید بود که نمیشد جایی رفت؛ یه روز سر زدیم به خونه خاله سامان که همسرش سرطان داره بابت عیادت و احوالپرسی که خاطرات بابام برام زنده شد و حال گریه بهم دست داد، یک شب رفتیم و از رستورانی که طرف قرارداد محل کار من در رشت هست (محل کارم یه کارت اعتباری بابت رستوران داده که همه جای ایران میشه ازش استفاده کرد) چند مدل غذا گرفتیم و خانواده همسرم و از جمله خواهرشوهرم و همسرش رو مهمون کردیم (البته همسرش رشت نبود و نتونست با ما بیاد و غذاشو سونیا براش برد). یک روز هم با نیلا و مادرشوهر و پدرشووهرم رفتیم میدون شهرداری رشت و کمی خرید کردیم (نویان تو خونه پیش سامان موند)، من که به خاطر چاق شدن مفرط همه لباسهام تنگ شده بود و اونجا چهار تا شومیز خریدم  و یه تیشرت و شلوار هم برای نویان (درمورد این چاقی عجیب غریب خودم در ادامه مینویسم!!!) مامان سامان هم برای نیلا یه مقداری خرید کرد (ساعت مچی و جامدادی و ظرف غذا ....) و بچم خیلی خوشحال شد. هر بار که میریم مادر همسرم دوست داره برای نیلا خرید کنه، تازه میخواست چیزای دیگه ای هم بخره و من نذاشتم، دوست نداشتم هزینه زیادی بکنه، دو سه تا وسیله هم همون موقع که رسیدیم رشت به عنوان هدیه به بچه ها داد، دو تا لیوان رنگی واسه بچه ها و یه وسیله ای که اسمشو نمیدونم اما برای نقاشی کشیدن استفاده میشه و با باتری ظاهرا کار میکنه و شبیه تبلت میمونه؛ قیمت معقولی داره و به درد بخوره.

 یک روز هم بعد رفتن به دریا رفتیم یه فروشگاه بزرگ لوازم خانگی و پلاسکو به اسم صدف و من که عاشق اینجور فروشگاه ها هستم یه مقدار خرید کردم، چند تا ظرف بانکه و یه ظرف اردوخوری و و خرت و پرت های دیگه خریدم، اونجا هم مامان سامان به مناسبت سالگرد عقدمون برام یه سینی چوبی خرید و هدیه داد. (سامان هم یه مبلغ کمی پول به عنوان کادو یکی دو ساعت قبلترش تو ماشین بهم داد که به هر حال برام با توجه به شرایط مالی که داره ارزشمند بود هرچند در کل مدتهاست ازش دلخورم و حس و حالم مثل قبل نیست). یک روز هم رفتیم میدان فلسطین رشت و به اصرار مامان سامان، برای نیلا یه کتونی خریدیم و مامانش حساب کرد، اصلا اجازه نداد من حساب کنم. میگفتم نیلا الان کفش نمیخواد و شهریور یا مهر براش میخرم، میگفت نه و کتونیش تنگ شده و بچه گناه داره...گفتم پس خودم میخرم که اجازه نداد. بنده خدا اینبار یه تیشرت مردونه و یه جفت کتونی هم به سامان داد (میگفت  کتونی برای بابای سامانه که اصلا نپوشیده و کاملا نو بود)  ( عید هم یه شلوار و یه جفت کفش برای سامان گرفت که البته بخشی از پولشو براش به حسابش ریختم  بماند که اصلا قبول نمیکرد و میگفت هدیه هست و برای پسرسه اما دلم نیومد تو این گرونی پولشو ندم ). تازه یه سری کارهای خیاطی هم که مربوط به لباسهای بچه ها و سامان بود شب آخر قبل برگشتن برام انجام داد، خدا خیرش بده، یه خورده بابت همون مسائلی که بالا گفتم ازش دلخورم اما خب خوبیهاش رو هرگز نمیتونم انکار کنم و از خدا براش سلامتی میخوام چون خیلی درد و بیماری داره.

سه  تا کار مثبت هم اونجا که بودیم انجام شد. اول اینکه نیلا رو بردیم پیش همون دکتر چشم پزشکی که چشمهای خواهرشوهر و پدرشوهرم رو عمل کرد و بعد معاینه چشمان نیلا، شماره جدید عینکش رو داد و همون رشت هم رفتیم و عینک جدید نیلا رو خریدم، عینک قدیمیش به خاطر اینکه شماره چشمانش عوض شده بود دیگه قابل استفاده نبود و برای صورتش هم کوچیک شده بود.خود همین کار اگر تهران میخواستیم انجامش بدیم کلی طول میکشید و تا الانس هم کلی تاخیر انداخته بودیم. خدا رو شکر با وجودیکه دو سال تمام عینک زدن نیلا عقب افتاده بود (باید بلافاصله بعد عمل چشم آخرش  از دو سال پیش تا الان عینک میزد که هر کار کردیم انجامش نداد و گذاشتم بزرگتر بشه و رسید تا الان) اما وضعیت چشمانشبا این حال بدتر نشده بود، بماند که اگر عینکش رو میزد تا الان خیلی هم بهتر میشد، خدا رو هزار مرتبه شکر اینبار بچم خیلی همکاری میکنه و مثل قبل نیست که برای عینک زدن به گریه بیفته و حالش بد بشه و قبولش نکنه.... البته باید ساعات بیشتری بزنه اما به همینم که موقع گوشی و نقاشی و ... میزنه راضیم.

مورد دیگه این بود که یک شب بعد اینکه رفتیم بیرون گردش، نویان رو برای اولین بار بعد تولدش بردیم آرایشگاه پیش یکی از اقوام مادرشوهرم و موهاشو از ته زدیم! خدا میدونه چقدر ترسیده بود و سه نفر گرفته بودیمش! نیلا هم به خاطر داداشش گریه میکرد و همش میگفت موهای داداشم رو نکنید! :) درنهایت انقدر بامزه شده که نگو، فکر میکردم زشت میشه اما نشد و اتفاقا از اون روز بیشتر از قبل هم میبوسمش، حالا عکسش رو بزودی میذارم تو پیج اینستاگرامم. مطمئنم اگر سامان به تنهایی میبردش پیش یه آرایشگر غریب تو تهران، نمیتونست موهاشو بزنه بسکه زیر دستش تقلا کرد و از ترس گریه میکرد.

یه کار مثبت دیگه هم این بود که پدرشوهر و مادرشوهرم وقتی حال و روز سامان رو دیدند که مدام کسل بود و حالت خواب آلودگی داشت اصرار کردند باید همون رشت بره آزمایش چک آپ کامل بده! از اونجاییکه میدونستند پسرشون درآمدی نداره فعلا، هزینه آزمایش رو هم خودشون دادند!. خدا خیرشون بده هزار بار که سامان رو به زور وادار به دادن آزمایش کردند، (سامان مدتهاست حالت خواب آلودگی داره و بی جون و بی رمقه و حالش اصلا خوب نیست اما من به تنهایی نمیتونستم مثلا اصرارش کنم بره دکتر و آزمایش بده و...). جوواب آزمایش تازه پریروز اومد و کاشف به عمل اومد عدد چربیش 470 هست!!!  حداکثر باید 200 باشه! خیلی بالاست و اصلا خیلی خیلی نگرانش شدم. تازه غلظت خون هم داشت و اوره خونش هم بالا بود و آنزیمهای کبدیش هم مشکل داشت که خودم با اطلاعات سطحی که داشتم خوندم اما باید ببره پیش متخصص داخلی و نشون بده تا دقیقتر توضیح بده براش. خدا رحم کرد که به اصرار پدر و مادر و خواهرش رفت آزمایش داد (بابای سامان صبح زود باهاش رفت) وگرنه با این نتیجه خیلی بد خدا میدونه اگر متوجه نمیشدیم خدای نکرده چی انتظارشو میکشید، الان هم دنبال دکتر خوب هستم که سامان بره پیشش، فکرم خیلی درگیر این موضوع شده.

این سه تا کار مثبت یعنی بردن نیلا به چشم پزشکی و گرفتن عینک جدید، کوتاه کردن موهای نویان برای اولین بار بعد تولدش و بردنش پیش یه آرایشگر آشنا، و چک آپ دادن سامان به اصرار پدر و مادر و خواهرش واقعاً کارهای مثبتی بود که به رفتن به رشت میرزید. 

خدا رو شکر تو راه رفت و برگشت هم اذیت نشدیم، قسمت زیر پامون عقب ماشین رو با پتو و بالش و ملحفه و ... پر کرده بودیم و منو بچه ها عقب بودیم و نسبت به دفعات قبل راحتتر رفتیم و برگشتیم، بماند که همیشه حاضر شدنمون و آماده کردن وسایل برای رفتن به سفر و البته برگشتن کلی زمان میبره و خسته کنندست، چون باید همه چی بردارم و چیزی جا نذارم مبادا با بچه ها تو ترافیک بمونیم یا موقع سفر چیزی کم و کسر باشه. قشنگ چند ساعت طول میکشه آماده شدن و بستن چمدون و آماده کردن وسایل و درست کردن ساندویچ برای توی راه و آماده کردن غذای بچه ها برای جاده و.... یه وقتها میگم هیچ کی مثل من نیست و انقدر سخت نمیگیره و شاید وسواس فکریم باعث بشه انقدر این پروسه برای من طولانی بشه، نمیدونم.

تا همینجا از سفر به رشت گفتن کافیه، اگر بخوام با جزئیات بنویسم تمومی نداره...حرفهای دیگه هم دارم و تازه باید تو چالش مامان خانومی هم که دو هفته پپیش منو دعوت کرده شرکت کنم و بیشتر از این جایز نیست در مورد سفر بنویسم فقط اینو بگم که متاسفانه این سفر هم حال و روزمون رو عوض نکرد و بعضاً دغدغه های جدیدی هم برام درست کرد، که تقصیر خودم بود، با این همه به انجام اون کارهای مهمی که تو رشت انجام دادیم و مدتها بود عقب افتاده بود، میرزید این رفت و برگشت.

بعد برگشت از سفر هم مجددا یه فکرهایی درمورد فروش خونه ای که توش ساکن هستیم (نه خونه ای که متعلق به سامان هست) تو سرم افتاده که همش به خاطر تصمیم سامان هست برای فروش خونه خودش و به اون مربوط میشه وگرنه که الان بعد اتفاقات پارسال ذره ای شرایط خرید و فروش ندارم. الان بیشتر از این راجبش نمیگم، فقط خدا کنه به خیر بگذره. در حال حاضر بیشتر از همه نگران وضعیت سلامتی سامان هستم بعد نتیجه بد آزمایشش و البته نگران وضعیت خودم که توضیح میدم...

پریشب یکی از سختترین لحظات برای من بود، بعد چند ماه رفتم روی ترازو و از نتیجه شوکه شدم، بعد دیدن عدد وزن حالم خیلی خیلی بد شد، خب من میدونستم چاق شدم اما نه انقدر! باورم نمیشد، فقط در دوران دورکاری تو این سه ماه و اندی حدود هشت کیلو اضافه کردم!!! حال و روزم رو بعد متوجه شدن موضوع نمیتونم توصیف کنم، تمام عمرم تا این اندازه چاق نشده بودم! باورکردنی نبود اما من موقعیکه نویان رو میخواستم زایمان کنم فقط یک کیلو از وزن الانم بیشتر بودم! بعد تولد نویان و زمانیکه نویان 5 ماهه بود و بیمارستان بستری شد، من همون بیمارستان خودمو وزن کردم و انقدر لاغر شده بودم که حد نداشت! اون موقع فقط یک و نیم کیلو وزنم از قبل بارداری نویان بیشتر بود و همه اضافه وزن بارداریم رو از دست داده بودم!با همه ناراحتی که بابت بیماری نویان داشتم اما این موضوع اون موقع کلی حس خوب بهم داد و برام انگیزه بود.... از اون موقع حتی یکسال هم نگذشته و من نزدیک 13 کیلو تو همین یکسال بیشتر شدم! نمیدونم چطور این اتفاق افتاد، خودم میدونم از یه جایی بیخیال شدم و خیلی پرخوری میکردم و هله هوله هم زیاد میخوردم... این روزها بین همه مشکلات ریز و درشت این موضوع بیشتر از هر چیزی آزارم میده! نمیدونم چرا امیدی ندارم که بتونم اینهمه وزن رو کم کنم! من هشت ماه پیش نه کیلو از الان کمتر بودم و رفتم باشگاه (هنوز تو مرخصی زایمان بودم) و در عین حال غصه اضافه وزنم رو میخوردم و میخواستم رژیم بگیرم، حالا فقط بعد هشت ماه از همون وزنی که اون موقع هم ازش راضی نبودم نه کیلو هم بیشتر شدم و مجموعا 14 کیلو تو یکسال اضافه کردم! نمیدونم کسی حال منو درک میکنه؟ تو کل عمرم به این وزن نرسیده بودم و خیلی خیلی عذاب وجدان دارم که چرا اجازه دادم این اتفاق بیفته و حال خودمو انقدر بد کردم وقتی میتونستم جلوش رو بگیرم؟ چرا همون هشت ماه پیش که باشگاه رفتم و حتی رژیم آنلاین هم گرفتم وزنم رو کم نکردم که برسم به این عددی که حتی امیدی هم ندارم بتونم کمش کنم، چون الان دیگه به اون صورت شرایط ورزش کردن یا بیرون رفتن از خونه و پیاده روی رو ندارم و رژیم گرفتن هم برام خیلی سخت شده، با اینکه تا الان چهار پنج باری رژیم گرفتم  و نتیجه هم داده اما هیچوقت به چنین وزنی نرسیده بودم که بخوام تازه استارت رژیم رو بزنم و در ناامیدی مطلقم. دفعات قبل که وزن کم میکردم دو تا بچه نداشتم و از عهده پخت غذاهای رژیمی و ورزش کردن و پیاده روی برمیومدم اما الان اینکار برای من خیلی سختتر شده با وجود کارهای بچه ها و پروژه دورکاری و ...، من تو خونه ترازو دارم اما از اونجاییکه مدتها بود احساس سنگینی داشتم و حس میکردم برم روی ترازو و وزنم رو ببینم بیشتر اذیت میشم طی چند ماه خودمو وزن نکردم و یکهو پریشب که با سامان وزن کردیم شوکه شدم. دست خودم نبود حتی بعدتر آهنگ غمگین گذاشتم و تقریباً گریم هم گرفت....

از دیروز رفتم تو رژیم، سامان هم همینطور چون اونم کلی اضافه وزن داشت اما هیچ امیدی ندارم بتونم 15 کیلو حداقل کم کنم! منی که هشت ماه پیش فقط نیاز بود 5 کیلو کم کنم و اونهمه برام سخت بود و ناراحت بودم، حالا در عرض هشت ماه اون 5 کیلو شده 15 کیلو... منم که قدم بلند نیست و چاقی روی بدنم کاملا نشون میده... فقط همینو کم داشتم. به هر حال شروع کردم همون رژیمی که چندماه پیش گرفتم رو انجام بدم، اما چندماه پیش با وزن هشت نه کیلو کمتر از وزن الان اون رژیم رو گرفتم و طبیعتا با وزن جدید فعلی که خیلی بالاتره، باید رژیم جدید میگرفتم اما زورم اومد دوباره پول بدم گفتم فعلا همونو که 21 روز طول میکشه شروع میکنم، وقتی 21 روز تموم شد مجدد رژیم جدید با وزن جدید میگیرم.

بین همه مشکلات ریز و درشت زندگیمون این موضوع الان شده بزرگترین دل نگرانیم، چون حال جسمیم هم اصلا خوب نیست (روحی بماند) و بلند شدن از زمین و فعالیتهای روزانه برام با وجود دو تا بچه و اینهمه کار خیلی سخت شده. بی حال و کم رمقم و میدونم منم برم آزمایش بدم وضعیتم شاید فقط یه ذره از سامان بهتر باشه، اما احتمال قند خون و چربی خون رو میدم. برای سامان هم خیلی خیلی نگرانم، تا الان هم خدا بهش رحم کرده، اونم برای اولین بار تصمیم گرفته رژیم بگیره و میخوایم با هم شروع کنیم اما طبیعتا رژیم من با اون نمیتونه یکی باشه و کارم خیلی سخت میشه اما چاره چیه، باید این وسط حسابی از خودم مایه بذارم.... بماند که اینبار برخلاف دفعات قبل از همیشه ناامیدترینم بتونم اینهمه اضافه وزن رو کم کنم، در بهترین حالت مثلا برسم به وضعیت هشت ماه قبل که نه کیلو از الان کمتر بودم و تازه همون موقع هم کلی ناراحت بودم از اضافه ورن و رفته بودم که رژِیم بگیرم...لعنت به من که ترازوی خوبی داشتم و اینهمه ماه خودمو وزن نکردم تا رسیدم به این درجه! اگر زودتر میفهمیدم لااقل جلوش رو میگرفتم و نمیذاشتم به این درجه از چاقی برسم، یه چیزی حدود 18 19 کیلو اضافه وزن دارم الان... قطعا تو عکسهای جدیدی که تو اینستاگرامم بذارم دوستان متوجه میشن....میشه دعا کنید موفق بشم و این اضافه وزن رو حداقل تا حدی جبران کنم؟ و همینطور برای همسرم که بتونه وضعیت سلامتیش رو بهتر کنه، نگرانشم بدجور، و همینطور نگران اینکه آزمایشش رو ببره پیش متخصص و خدای نکرده وضعیتش خطرناک باشه. البته که میدونم هست و هر کسی با یه ذره اطلاعات از مطالعه آزمایشش میفهمه، اما خب منظورم موارد دیگه تو آزمایشش هست که من درست سر درنمیارم...فعلا که هر دو داریم رعایت میکنیم از دیروز، دیگه توکل به خدا...یعنی میشه چند ماه دیگه بیام و بنویسم وزنم لااقل یه مقدار پایین اومده؟ اندامم رو اصلا دوست ندارم، درسته صورتم پرتر شده و میدونم وزن کم کنم صورتم به هم میریزه اما بازم میرزه، کاش ماهها قبل که تصمیم گرفتم وزنم رو برسونم به قبل زایمانم و رژیم آنلاین هم گرفتم و فقط چندکیلوی ناقابل یا وزن قبل بارداری نویان فاصله داشتم همت میکردم و اینکارو انجام میدادم تا الان نمیرسیدم به وزن فعلی و این حال داغون.. اشتباه خودم بود.

از این موضوع هم خارج میشم، در حال حاضر بزرگترین دغدغم شده! حتی بیشتر از بیکاری همسر و بدهیهای زیادش! خیلی خودم رو سرزنش میکنم از کوتاهی و بی مبالاتی خودم بوده که اینطوری شده. امیدوارم بتونم به این ناامیدی غلبه کنم و یکبار دیگه اراده کنم که درست بشه، یعنی میتونم؟ با دو تا بچه و دورکاری و....

بگذریم، شنبه این هفته رفتم اداره، قبلش رفتم بیمارستان طرف قرارداد محل کارم تو بلوار کشاور و بخش پایانی کار ایمپلنت دندانم رو انجام دادم که انشالله دفعه دیگه که برم برام پروتز بذاره و تموم بشه، پارسال و اوایل امسال هم باقی دندونایی که نیاز به ترمیم داشت رو درست کردم و خیالم راحت شد، مونده همین ایمپلنت که اونم دیگه آخراشه. بعد از دندونپزشکی رفتم محل کارم، همونطور که گفتم مدیرم سمت جدید و بالاتری گرفته و داره میره، موقت مونده تا کارها رو به فرد جدید تحویل بده و بعد خداحافظی کنه، معاون مدیر کل هم که من همیشه گزارشات دورکاریم رو بهش میدادم دو هفته قبل سمت جدید گرفته و رفته جای جدید و عملا من الان حتی کسی رو ندارم که گزارش کار بهش بدم، چه برسه که بدونم آیا باید همون پروژه های قبلی رو ادامه بدم یا کارهای جدید دیگه ای در انتظارمه. یه جور بلاتکلیفی، تصمیم گرفتم اگر میشه مدیر کلمون رو که با دورکاریم موافقت کرده بود شاید برای آخرین بار قبل رفتنش ببینم که هم تشکر کنم و هم کسب تکلیف. بنده خدا با روی باز منو پذیرفت و گفت اگر میتونم قبل رفتنش پروژه های قبلی رو تحویلش بدم، منم خواهش کردم به نفر جدید که جای من میاد، درمورد کارهایی که انجام دادم توضیح بده. چقدر بده که وقتی یه نفر میره همه پروژه ها و حتی نیروهای انسانی بلاتکلیف میمونند...آخرش هم بنده خدا ازم کسب حلالیت کرد و بهم یه تقدیرنامه با جلد نفیس داد (رسمه که یه مدیر که میره به همه نیروهای زیر دستش یه تقدیرنامه میده). لای این تقدیرنامه یه کارت پول هم بود، و در کمال خرسندی بهم یه جعبه داد که توش یه ترمه نفیس از شهر یزد بود "برند حسینی" که خیلی هم معروف و گرون هم هست (متوجه شدم به سایر همکاران این ترمه رو نداده و فقط کارت پول داده) کلی تشکر و دعای خیر کردم و خداحافظی کردم و قرار شد هر چه سریعتر و قبل رفتنش کارهای باقیمونده رو تحویلش بدم و البته یه کار جدید هم بهم سپرد (کارم زیاد شد در واقع اما در مجموع قابل انجامه و به دیدنش میرزید). بعد از اینکه از اداره اومدم بیرون، سر راه خونه رفتم موجودی کارت هدیه رو از عابربانک گرفتم و دیدم یک میلیون موجودی داره، خوشحال شدم و به سامان گفتم بمونه دستت برای مخارج خونه، خدا خیرش بده مدیرمو، نمیدونم کارت بقیه همکاران چقدر موجودی داشته، بیشتر یا کمتر، نمیتونم هم ازشون بپرسم امافکر میکنم این ترمه رو فقط به من داده و بعید میدونم به بقیه داشته باشه، بازم نمیتونم بپرسم چون اگر به اونا نداده باشه و بفهمند فقط به من داده ممکنه برام حاشیه درست بشه، اما به هر حال ازش خیلی خیلی ممنونم و براش هزاران هزار دعای خیر میکنم بابت قبول دورکاری من و کمکهایی که بهم کرد و دعای خیر من تا ابد باهاشه، به خودش هم همینو گفتم.

فعلا همینجا این پست رو میبندم، بچه ها از خواب بیدار شدند و باید به فکر صبحانه و ناهارشون و ناهار و شام خودمون باشم که البته رژیمیه....خواهش میکنم خیلی خیلی دعام کنید بتونم این وزن لعنتی رو کم کنم و به این حال بد و ناامیدی از نتونستن غلبه کنم، و همینطور به همسرم کمک کنم وزنش کمتر بشه و بتونه چربی خون و مشکلات دیگش رو رفع کنه، بلکه با بهتر شدن حال جسمی هر دومون، حال بد زندگیمون هم بهتر بشه و یکم اوضاعمون عوض بشه، فعلاً که هر دو دلمرده و بی انگیزه و خسته ایم.

مامان خانومی عزیزم خواهش میکنم منو ببخش، صددردصد تصمیم داشتم تو این پست به سوالات چالشت جواب بدم و انتظار نداشتم انقدر طولانی بشه، دیگه فکر نمیکنم جاش باشه توی چالشت شرکت کن، قول میدم سه چهار روز دیگه پست جدیدی که مینویسم  موضوع اصلیش پاسخ دادن به سوالاتتت باشه. 

خدا میدونه پست نوشتن اونم انقدر طولانی برام با وجود کارهای بچه ها و امور خونه و کارهای اداره چقدر سخت و زمانبره، اما سعی میکنم حداقل هفته ای یکبار بنویسم که ثبت بشه و به یادگار بمونه از حال و احوالات این روزها. این روزها خیلی احساس تنهایی و خستگی میکنم اما همچنان تلاشم رو میکنم که سر پا بمونم به عشق بچه هام. مرسی که همیشه همراهمید.