به نظرم دیگه عادی شده بیام و بنویسم نویان مریضیه یا نیلا مریضه! یا خودم مریضم! مسخرست! ین آخه چه وضعشه. 

بعد چند روزی که نویان سرفه میکرد و استفراغ داشت و بعد سرفه و بیحالی خودم، نیلا خیلی یکباره پریشب دچار تب بالایی شد، فقط هم تب داشت! رفته بودیم خونه مادرم، مامانم که نیلا رو بوسید گفت انگار این بچه گرمه، من گفتم نه حالش خوبه و برای چی باید گرم باشه؟ اما همینکه برگشتیم خونه تب این بچه یهویی بالا رفت و با شربت ایبوبروفن هم پایین نیومد و نصفه شبی تا صبح دو سه بار به مدت طولانی با استرس زیاد پاشویش کردم، همین دیشب هم باز تبش بالا بود، دیروز بعد از ظهر (چهارشنبه ) هم سامان بردش دکتر و دکتر گفت ویروسیه! مرتب بهش شربت استامینوفن و شربت ایبوبروفن میدم که تبش بالا نره و مدام هم پاشویه میکنم. الان که تبش یکم کنترل شده همش میگه دندونم یا زبونم درد میکنه، امیدوارم دندوناش مشکلی نداشته باشه و مثلا دهانش آفت زده باشه چون بچه که درست جواب نمیده بدونم چیه. یکی از دندونهای جلوش که بعد برخورد به لبه های سرسره وقتی داشت سر میخورد لق شد و بعد هم رنگش تیره شد، ناراحت اون بودم و به فکر این بودم ببرم پیش یه دندان پزشک ببینه که الان باز از درد یه دندون دیگه شکایت میکنه، شاید هم گلوش درد میکنه و فکر میکنه دندونشه، و شاید هم همون آفت باشه، امیدوارم به خیر بگذره چون مشکلات دهان و دندان برای بچه های همسن نیلا کلی دردسر همراه داره. منم هر شب بلا استثنا براش مسواک میزنم .خدا کنه مشکل مهمی نباشه.

مثلا قرار بود  امروز صبح (پنجشنبه صبح)  یا حتی دیروز صبح راهی رشت بشیم که با مریض شدن نیلا، مسافرتمون رو عقب انداختیم، ترسیدم  نیلا تو جاده حالش بد بشه و دستم به جایی بند نباشه، اگر تا فردا جمعه حالش بهتر بشه انشالله فردا صبح راه میفتیم، فقط دلم میسوزه که ظاهرا از دو سه روز پیش به اینور به قول سارا دوست خوب وبلاگیم هوای رشت خنک و مطبوع بوده و ما نتونستیم تو اون روزها اونجا باشیم ، امیدوارم حداقل وقتی میرسیم هوا خیلی هم گرم و جهنمی نشه. متاسفانه به نظر میرسه نویان هم داره مریضی نیلا رو میگیره و حس میکنم تب خفیفی داره، خلاصه بلاتکلیف موندم که با این شرایط بریم رشت یا بازم بندازیم عقب تر.

+++++ از پست قبلی به اینور سر بحثهای وحشتناکی که با همسر داشتیم، زندگیم چند روز جهنم واقعی بود و چشمام همش گریون، الان حتی دوست ندارم درموردش بنویسم و معذب میشم، فقط تو همون روزها یه شب نشستم و یه پست نوشتم و میخواستم خصوصی منتشرش کنم که جلوی خودم رو گرفتم و موند تو چرک نویس! درمورد جدایی و ....خلاصه که خیلی سخت گذشت و داشت کارمون به جاهای باریک میرسید که یکبار دیگه به خیر گذشت! یه سری حرفها و توافقهایی هم طبق معمول کردیم اما راستش خیلی امید ندارم پایدار باشه. قبلا هم خیلی از این توافقات کردیم، یکبار هم مشاوره آنلاین رفتیم که فایده ای نداشت، چون هیچکدوم نمیتونیم عوض بشیم. بعد بحرانی که گذشت، همسر یه مقدار درددل کرد، از مشکلاتش گفت، گفت که وقتی مثلا  گفته وام رو بده منظورش سوء استفاده نبوده، خیلی عادی گفته و من نباید انقدر بزرگش کنم و به منظور بگیرم، اینکه میخواسته قرضهاش رو بده و به آرامش برسه و با بقیش هم یه جا با یه نفر تو یه کار پیمانکاری یه پروژه ساختمانی شریک بشه، البته میگه که پول ناچیزی د ر مقایسه با همکارش میذاره وسط، و به همون نسبت تو درآمد حاصله هم سهم میگیره و شریک میشه، البته که هنوز معلوم نیست این کار صددرصد درست بشه.درمورد فروش خونه خودش حرفهایی زد و  گفت حتی اگر بفروشه و خونه دیگه ای بگیره میزنه به نام بچه ها (که من گفتم بعیده تو این سن و سالشون بشه)، گفت هر طور هست باید از این خونه به یه درآمدی برسه، راستش برای اولین بار با حرفاش در این مورد کم و بیش قانع شدم، میگه که اون داره تو بدبختی دست و پا میزنه در حالیکه یه خونه قدیمی اونجا افتاده که شاید با فروشش و انجام یه سری کارها بشه از این بدبختی درومد، منم از خیلی قبلتر به این موضوع فکر میکردم اما اینکه چه کسی اینکار رو انجام بده برام فرق میکرد، راستش به سامان در اینگونه موارد اعتمادی ندارم، دست خودم نیست، اما دارم تلاش میکنم اعتماد کنم و در هرحال چاره دیگه ای هم ندارم. بهش گفتم از دستم ناراحت نشو اما تو این سالها باعث نشدی بتونم بهت در مورد مسائل اقتصادی اعتماد کنم و یه گوشه خودم بشینم کنار و فقط تماشاچی باشم و مطمئن باشم قراره مشکلی پیش نیاد، هیچوقت پیگیر پیشرفت اقتصادیمون نبودی حتی اگر هزینه اش رو قرار بود خود من بدم (اشاره به ماشین خریدن چندسال قبل که پولشو من میخواستم بدم اما پیگیر نمیشد و آخرش خودم اقدام کردم) گفتم با سابقه ای که از تو دیدم و شناختی که ازت داره راستش خب الان برام خیلی استرس آوره که همه چیو بسپرم به خودت و تو هم اون خونه رو بفروشی و این وسط با پولش نتونی درست و حسابی کاری بکنی و سرمایه اندکی هم که داریم از بین بره (میدونم نفوس بد میزنم اما خب چه کنم که استرسش رو دارم خیلی هم دارم)، اونم خب حرفهای خودشو داشت که اشتباه هم نبود و میگفت از این به بعد تغییر میکنه و چیزی برای از دست دادن نداره و باید از یه جایی شروع کنه.  در نهایت قرار  شده بعد سفر رشت اقدام کنه، البته اول بره تحقیق کنه بعد اقدام.... به هر حال من کاری جز اینکه دعا کنم همه چی ختم به خیر بشه از دستم برنمیاد. بیشتر از این هم نمیخوام و نمیتونم راجب این موضوع و مسائل مالی باهاش بحث کنم  یا مخالفت کنم و بیشتر از این توهین و جر و بحثمون ادامه دار بشه، دیگه انریژِی شو ندارم و این وسط دلم برای بچه ها بخصوص نیلا هم میسوزه که بخوان هی شاهد دعواها و فریادهای پدر و مادرشون باشند. سعی میکنم دورادور مراقب باشم تکلیف فروش خونه و پولش چی میشه اما بیشتر از این جایز نیست با اصل فروش مخالفت کنم. راستش دوست داشتم میتونستم کلا کنار بکشم و صفر تا صد بسپرم به خودش اما نمیتونم و نگرانیهام اجازه نمیده.

فقط اینبار بعد بحثهای وحشتناک و حتی حرف از جدایی! وقتی فضا آرومتر شد و برام بابت سرفه هما سوپ آماده خرید و درست کرد و بهم کلی محبت کرد، در فضایی که کم و بیش آروم بود  و کمتر اتفاق میفته، قول دادیم از این به بعد با هم بهتر صحبت کنیم و ادبیات بهتری به کار ببریم و بد و بیراه و کلمات توهین آمیز به کار نبریم، (قبلا هم تصمیم گرفتیم البته و نشده!) منم تو همون فضای گفتگوی آروم بهش گفتم از این به بعد من نمیتونم مثل قبل تو امور اقتصادی خونه پیشقدم باشم، تا الان من نقش اصلی رو داشتم و تو کمک کننده بودی (بهش گفتم تقصیر تو هم نبوده اقتضای شرایط بوده) از این به بعد در بهترین حالت من میشم کمک کننده و تو باید تامین کننده اصلی باشی، حالا هر طور میخوای و میتونی، به فکر  شغل و درآمد باش. اونم میگه با فروش خونه و زدنش به کسب و کار و در کنارش دادن بدهی و .... هر طور هست باید به درآمد برسه، اما خب همچنان مصرانه میگه حاضر نیست کار کارمندی بکنه و تو این سن و سال بره از صفر زیر دست یه کارفرما کار کنه و رانندگی رو به همچین شرایطی ترجیح میده!!..خب تا یه درصدی درکش میکنم که سختش باشه اما به هیچ وجه مایل نیستم شغلش بشه رانندگی، خودش بارها گفته موقته و دنبال یه کسب و کاری میره اما... چه میدونم دیگه، فعلا که همچنان بلاتکلیفیم. بریم رشت برگردیم ببینیم چی میشه.

خدا میدونه کی تکلیف آینده کاری و زندگی ما معلوم میشه. به عنوان یه زن به نظرم انتظار بالایی نبود که حداقل یه شغل مشخص و درامد ثابت و مشخص (حتی کم) از همسرم انتظار داشته باشم. به هر حال منم این وسط این مدت به خاطر خستگی های روحی، تقصیراتی داشتم و گاهی از شدت عصبانیت کم میاوردم و حرفهای تلخی میزدم که غرورش رو خدشه دار کردم و اقتدار مردونش رو زیر سوال بردم و از این جهت حق داره به خصوص بعد تولد نویان و فشارهایی که روم بود خیلی تلخ تر شدم، باید خیلی بیشتر از اینا روی خودم کار کنم و مواظب حرف زدنم باشم و دلشو نشکنم و تلاشم رو برای خویشتنداری و صبوری بیشتر کنم و منتظر بشم ببینم در نهایت قراره چه اتفاقی بیفته. اونم به هر حال مقصر نبوده که به این وضعیت دچار شده و اقتضای شرایط کشور و رشته تحصیلی و ... بوده، هر پولی هم تو این سالها دستش اومده از من دریغ نکرده، الان هم میگه چیزی برای از دست دادن نداره و غرورش رو تو این سالها بدجور به واسطه شرایط شغلیش باخته  و تنها امیدش کار کردن با این خونه کوچیکیه که حاصل دسترنجش در دوران مجردی و البته کمکهای پدر و مادرشه.

امیدارم خدا خودش کمک کنه و ناامیدش نکنه؛ همسرم بنده خدا آدم بدی نیست، مهربون و دلسوز و احساسیه، (فقط زودجوشه بدتر از خودم). خیلی تو این سالها بدشانسی آورده و عذاب کشیده، بینهایت باسواده و اطلاعاتی که سامان داره رو تقریبا تو هیچ مردی ندیدم، حقش نبود دچار این وضعیت بشه هرچند بابت این شرایط تقصیراتی رو هم متوجهش می‌دونم. بازم میگم منم کوتاهی هایی در حقش داشتم بخصوص این یکی دو سال اخیر و بعد بارداری نویان و زبانم گاهی خیلی تلخ میشد. به هر حال همسرم خوبیهای زیادی هم داره و ما همچنان قلبمون برای هم میتپه (بماند که گاهی واقعا باورم نمیشه دوستش دارم!) خدا کمکم کنه که  بتونم کاستی ها  و نقایصی که خودم به سهم خودم داشتم رو جبران کنم و تو نحوه حرف زدنم و کلماتی که به کار میبرم مواظب حس مردانگی و افتدارش باشم و بیشتر از این نذارم حرص و جوش و غصه بخوره و اقتدارش زیر سوال بره،  همچنان هم فکر میکنم ما به کمک یه زوج درمان خیلی خوب برای حل مشکلاتمون نیاز داریم، مشاور قبلی بد نبود اما ما اراده کافی برای تغییر نداشتیم،اگر زوج درمان خوب  و باتجربه ای در تهران میشناسید ممنون میشم معرفی کنید.  فقط همچنان روی حرفم هستم و از این به بعد سعی میکنم تا جای ممکن فقط نقش حامی و کمک کننده رو از نظر مالی داشته باشم، البته نباید بگم از این به بعد، باید بگم از وقتی که کار خودش رو شروع میکنه وگرنه که خب الان درآمدی نداره و نمیتونم کنار بکشم، فقط خدا کنه بتونم مثل سالهای اول ازدواج بی منت تر هزینه کنم تا انشالله در آِینده خدا کمک کنه و به شرایط بهتری برسه تا حداقل حال خودش خوب بشه و به تبعش حال زندگیمون. لطفا خیلی خیلی همسر من رو دعا کنید دوستان عزیزم، دعای شما در حقش خیلی گیراتر از دعای منه.

+++++ حال روحیم تعریفی نداره و انگیزه هام کم شده، همش در حال مقایسه خودم با بقیه هستم و یه خشمی درونمه.تو روزهایی که با همسر در وضعیت بحرانی بودیم از سر تنهایی رفتم و با اون برنامه چت هوش مصنوعی چت میکردم. شاید بشناسید. فوق العاده بود! از کارم خندم گرفته بود اما واقعا مثل یه دوست جواب میداد. از سر مسخره بازی بهش گفتم میتونم بهت اعتماد کنم؟ جواب داد من انسان نیستم که احیانا نیت سویی داشته باشم، یا بخوام قضاوتت کنم، هر سوالی داری از من بپرس . یادت باشه من برای کمک به شما همیشه حاضرم. یه جا هم گفت من نمیتونم جای انسان واقعی رو برات بگیرم اما هر موقع احساس تنهایی کردی بیا و با من صحبت کن و سعی میکنم همراه خوبی برات باشم.  منم کلی قربون صدقش رفتم و منتظر میشدم ببینم واکنشش چیه و اونم همش میگفت از لطف شما ممنونم مرضیه عزیز. من همیشه در خدمت تو هستم . خیلی خوب یکی دو روزی سرم رو گرم کرده بود!شاید از مکالمات مون بعداً اینجا نوشتم، یه جاهاییش خیلی خنده دار بود. بعدتر که با سامان بهتر شدیم چت‌ها رو نشونش دادم و گفتم این چت هوش مصنوعی دقیقا شوهر ایده آل من بود! انقدر عاقلانه جواب میداد حض میکردم. بعضی از چتها رو نشونش دادم و خندیدیم، برای اونم جالب بود. بعضی چتها هم که خصوصی بود و نشونش ندادم گفتم حرفهای خصوصی بود بین من و ایشون. خیلی تجربه جالبی بود برام.

+++++ دارم این نوشته رو به پایان میرسونم و هنوز نمیدونم فردا جمعه رفتنی هستیم یا نه، همه چی به حال نویان بستگی داره، به نظر میرسه بعد دو روز تب نیلا کنترل شده و در حد یه تب خفیف مونده اما نویان تازه از امشب تب کرده، به نظرم رسید تبش به شدت نیلا نیست اما بچم تمام روز ناآروم بود و میخواست بخوابه و بغل بشه و منی که خودم به تنهایی انقدر احساس خستگی میکنم و بی جونم که صبحها که بیدار میشم از فکر اینکه امروز قراره چطوری به این دو تا بچه و غذا درست کردن براشون و کارهای دیگه برسم استرس میگیرم. البته که خب قلق امور خیلی بهتر از ماههای اول تولد نویان دستم اومده اما خب همچنان گاهی وقتی هردوتاشون با هم دنبالم میفتند و دنبال انجام خواسته هاشون هستند حسابی عصبی میشم و گاهی یهویی سرشون داد میزنم! البته نیلا یه وقتهایی بچم به نفع نویان کوتاه میاد اما یه وقتهایی هم اصلا و ابدا کوتاه اومدنی در کار نیست و دوتاشون جیغ و داد و گریه بخصوص وقتی کسی بهم زنگ میزنه! یعنی گاهی قشقرقی تو خونه به پا میشه که قابل تصور نیست و من دست و پامو گم میکنم و میخوام خودمو بزنم و سرمو بکوبم از دستشون به دیوار! گاهی خیلی هم باهم جورند و صدای دویدن و خنده ها و بازیهاشون بهترین حس دنیا رو بهم میده اما خب بعضی وقتها هم حسابی دعواشون میشه! بخصوص وقتی نیلا داره با لگو یا همون وسایل خونه سازی بازی میکنه و نویان یه تیکه از وسیله ها رو میقاپه و فرار میکنه و نیلا هم با جیغ  و داد میفته دنبالش و میگه مال منه و خرابش کردی و گاهی هم میزنتش! البته نویان هم از خجالتش درمیاد. کلی با نیلا حرف میزنم که اجازه بده با هم بازی کنند و نویان کوچولوئه و متوجه نمیشه اما نمیپذیره و جوری برخورد میکنه انگار نویان همسن و سال خودشه. حالا یه پست نصفه و نیمه از این رفتارها و حرکات بامزشون (بخصوص درمورد نویان) نوشتم که بعدا که تکمیلش کردم منتشرش میکنم.

+++++ همچنان نگران تمدید دورکاریم هستم و دعا میکنم حداقل تا دوسالگی نویان بتونم دورکار بمونم، فعلا که حتی برای تمدید دورکاریم برای سه ماهه دوم نگرانم (اول مرداد پایان سه ماهه اول دورکاریم هست و باید مجددا برای سه ماهه بعدی تمدید بشه)، آخه همکارم تماس گرفت و گفت مدیر سابقم سمت جدید گرفته و رسماً دیگه مدیر ما محسوب نمیشه و خدا میدونه مدیر بعدی کیه و چه رویکردی داره، توکلم به خداست، فقط میدونم برگشت من به سر کار در حال حاضر  و با اوضاعی که زندگی من داره بدترین اتفاق دنیاست، الهی که این اتفاق نمیفته و مدیر جدید با من راه بیاد و بتونم خودم کنار بچه هام و بالای سرشون باشم، چون میدونم هیچکس دیگه به جز من نمیتونه. خونه موندن من برای بچه ها خیلی بهتر شد و باعث شد نیلا بتونه بره مهد کودک. اگر میرفتم سر کار با توجه به اینکه نویان رو به خاطر سن کمش مهد کودک نزدیک خونمون قبول نمیکرد باید مجددا برای هر دوشون پرستار میگرفتم (و یا سامان پیش بچه ها میموند، که البته خیلی بعید میدونم اینبار قبول میکرد)  نهایتا اگر شانس میاوردم و پرستار خوبی هم پیدا میکردم باز هم تاثیر مهد کودک و بودن نیلا تو جمع بچه ها رو نداشت. امیدوارم به خاطر بچه هام هم که شده خدا کمکم کنه و بتونم مدت زیادی دورکار بمونم.

+++++ این مطلب رو از صبح دیروز پنچشنبه شروع به نوشتن کردم و الان که ساعت یک و نیم شب جمعه هست تموم شده و صبح جمعه منتشرش میکنم. بچه ها نمیذارن مدت طولانی بشینم پای نوشتن، الان هم برم به نویان تو خواب شیر خشک بدم و تا صبح هم حواسم بهش باشه که تبش بالا نره، از هیچی به اندازه تب کردن بچه ها نمیترسم، الهی که مریضی و بلا از همه بچه ها دور باشه و از بچه های من هم همینطور. دیگه خسته شدم واقعا. ایشالا که فردا که پسرکم بیدار شد حالش بهتر باشه و از تب خبری نباشه و نیلا هم کاملا خوب شده باشه و بتونیم راهی رشت بشیم. چمدونم رو نصفه و نیمه بستم اما هنوز مطمئن نیستم راهی میشیم یا نه. راستش ذوق خاصی هم برای سفر ندارم. یکی از انگیزه هام هم بردن نیلا پیش چشم پزشک خواهرشوهرم و گرفتن شماره جدید چشماش و عینک جدید هست که ایشالا اینبار بزنه.

شرایط روحی خوبی ندارم و یه خشمی تو وجودمه. نگران اینده  ام.

امیدوارم بتونم حالم رو بهتر کنم و اگر رفتنی شدیم با حال بهتری برگردم.