تصمیمات جدید!

++++ همین پست قبلی راجب رفتن به باغ همراه با فامیل و دوستان سامان نوشتم و گفتم نگهداری از دو تا بچه کوچیک و بخصوص نویان تو اون محیط برام راحت نیست و خیلی اذیت میشم و بهم زیادم خوش نمیگذره، که دوباره هفته پیش و یک روز بعد نوشتن پست قبلی پسرخاله سامان زنگ زد که مجدد بیاید بریم باغ....من واقعا شرایطش رو نداشتم و اصلا دلم نمیخواست برم، اما سامان اصرار داشت و همش میگفت نویان با من، در نهایت زنگ زد و به خاطر من گفت این هفته نمیتونیم بیایم و شرایطش رو نداریم و با بچه ها سخته، یکساعت بعد خانم پسرخاله سامان  با من تماس گرفت که بلند شید بیاید و ما کمک میکنیم و بدون شما خوش نمیگذره....از طرفی خوشحا ل شدم که انقدر به حضور ما اصرار داشتند از طرفی هم خب همچنان برام سخت بود و شرایطش رو نداشتم، دیگه هر طور بود خودم و بچه ها رو حاضر کردم که بریم که درست چند دقیقه قبل رفتن بابت یه سری مسائل همیشگی که موقع بیرون رفتن داریم، دعوای شدیدی با همسر کردیم و با عصبانیت لباسمو دراوردم و پرت کردم یه طرف و گفتم من نمیام و خلاصه وضعیت خیلی خیلی بد شد، اونم عصبانی شد و کیف لوازم آرایشی منو پرت کرد و کلی به هم بد و بیراه گفتیم، اما از اونجا که قول داده بودیم میام و نرفتنمون خیلی بد میشد، در بدترین شرایط ممکن با عصبانیت تمام از در رفتیم بیرون، تو راه از شدت ناراحتی حال من خیلی بد شد و سامان دو جا ایستاد و آبمیوه خرید به  خیال اینکه قند یا فشارم افتاده. تو راه هم عذرخواهی کرد اما من دلم بدجور شکسته بود، اونجا هم که رسیدیم در حضور جمع بارها و بارها سر منو دستامو بوسید و بهم ابراز محبت کرد و چندین و چند بار عذرخواهی کرد ازم در حضور جمع و میگفت این دختر عشق منه و...، حالا اینکه همش تقصیر سامان نبود یه بحثه، اما خب من واقعا دوست نداشتم مدام جلوی جمع عذرخواهی کنه تا همه متوجه دعوای بد ما بشن و آخر سر هم به شوخی گفتم حالا اگه یکی هم متوجه نشده باشه، سامان انقدر میگه همه بفهمند و همه خندیدیم. از طرفی اونجا متاسفانه مشروب سرو میشد و منم از محیطی که توش از این کوفتیها باشه متنفرم چه برسه که.... دفعه های قبل خبری ازش نبود، اینبار یکی از زوجهایی که اومده بودند که دوست مشترک سامان و بقیه بودند، با خودش آورده بود. اونجا هم مجددا به سامان پیشنهاد کار شد که باز رد کرد و گفت با همین اسنپ راحتتره و من باز حرص  و جوش خوردم، بابت تجربه های کاری تلخ گذشته حاضر نیست به کار مهندسی خودش برگرده و اینم شده باعث حرص و جوش من که تهش چی؟ میخوای تا ابد اسنپ بمونی اونم با اینهمه خرجهایی که ماشین داره؟ به من گفته بود شغل موقته، اما همچنان ادامه میده و به پیشنهادات کاری فکر نمیکنه و به بقیه دوستاش واگذار میکنه و میگه  اینا هم مثل کارهای قبلی حقوقاشون به موقع نیست و مگه مجبورم اینطوری کار کنم؟ شاید یه مقداری درست بگه اما آخه نمیشه که تا ابد بمونه اسنپ؟ وقتی تخصص و دانش داره. به هر حال هر طور بود اونشب رو هم گذروندیم، شام رو خوردیم (طبق معمول سیر نشدم) و حدود یک شب برگشتیم خونه، بماند که سامان تو مسیر برگشت از کرج تا تهران از شدت خواب نمیتونست درست رانندگی کنه و با هزار استرس و اعصاب خوردی برگشتیم خونه! نمیفهمم آخه چه اصراریه؟  چه تو مسیر رفت و چه برگشت بهش با تاکید گفتم دیگه تا وقتی بچه ها بزرگتر نشدند نمیام باغ و از توان من خارجه بخوام هر هفته جایی برم یا با اقوام و دوستان معاشرت کنم، خدایی هم من از بودن در جمعها بدم نمیاد،خیلی وقتها همینجا تو وبلاگم از تنها بودنمون گله کردم، اما خاب وقتی دو نفر بودیم خبری از این دعوتها نبود، الان با شرایط فعلی و وضعیتی که داریم، توان اینکه هر هفته بخوام برم مهمونی یا مهمون داشته باشم رو ندارم، حتی دو هفته یکبار هم شاید برام سخت باشه، البته منظورم جمعهایی غیر از خانواده هست، تر جیحم  به عنوان یه خانم شاغل با دو تا بچه نهایت ماهی یکبار بودن در جمع دوستان و فامیل هست، نه بیشتر و نه کمتر و باقی موارد بیرون رفتنهای خودمون خانوادگی هست البته خب سر زدن به مادر و خانواده نزدیک یه بحث دیگه هست. بنده های خدا دوستان در این جمع خیلی هم بهم محبت دارند و دوستم دارند و به سامان میگن خانمت یه فرشتست! اما من واقعا با توجه به شرایط زندگیمون و اخلاق سامان و خودم ترجیحم اینه که فعلا خانوادگی بیرون بریم و تا بزرگتر شدن بچه ها خیلی در جمع دوستانی که کاملا هم باهاشون خودمونی نیستم نباشیم، بخصوص که اونا خودشون یا بچه ندارن یا فقط یه بچه 7 ساله و هشت ساله دارند یعنی تک فرزندند و طبیعتا شرایط منو ندارند و ا حتمالا رابطه های مسالمت آمیزتری هم با همسراشون دارند و واسه هر بار بیرون رفتن اعصاب خوردی ندارند و شوهرشون هم از کار و زندگی و درآمد نمیفته! آخه هر بار که میریم سامان اون روز رو نمیتونه درست و حسابی با ماشین کار کنه و روز بعدش هم از خستگی نمیتونه صبح زود بلند بشه و کلی ضرر میشه براش، بماند که اونجا هم که میریم یه سری خرجها هم ما میکنیم که خب طبیعیه و من خودم اصرار میکنم، اما وضعیت مالی ما کم و بیش با اونا فاصله داره و خلاصه شرایطمون یکسان نیست، یه کوچولو هم هنوز باهاشون رودربایستی دارم. بگذریم، تصمیم ندارم فعلا بیشتر از این در این جمعها باشم و امیدوارم دوستان هم درک کنند  و دلخوری پیش نیاد چون وقتی بچه ها بزرگتر شن و مشکلات من و همسر کمتر، دوست دارم ارتباطمون ادامه پیدا کنه و بیشتر بریم و بیایم، اینبار هم اگر مجدد تماس گرفتند و دعوت کردند راستش رو بهشون میگم و میگم چقدر برام سخته و حتی با سامان هم اغلب قبل مهمونی بحثمون میشه (البته اگر به خودم زنگ بزنند میگم) البته اگر بشه و بتونم، تصمیم دارم بابت اینکه چندبار به صرف جوجه کباب ما رو به باغشون دعوت کردند، یکبار خونمون دعوتشون کنم اما خب یه خورده اعتماد به نفسم راجب وضعیت خونه و زندگیم  کمه و غیر اون خب من خیلی برای هر مهمونی گرفتن سخت میگیرم بابت پذیرایی و ... و میدونم کار راحتی نیست مهمونی دادن برام به خصوص که باهاشون هم کمی رو دربایستی دارم، اما دوست دارم انجامش بدم و حداقل یکبار خونه یا بیرون خوونه دعوتشون کنم تا جبران کرده باشم، حالا تا چی پیش بیاد و کی اتفاق بیفته.

+++ سامان تو دعوای قبل مهمونی کیف لوازم آرایشیمو با شتاب زیاد پرت کرد، منم بعد اینکه جلوی جمع بارها ازم عذرخواهی کرد وقتی رسیدیم خونه با حالت مظلومانه ای با چاشنی یکم ناز و عشوه گفتم پنکیک 300 تومنی من و سایه چشم دویست تومنیمو شکستی، سامان هم منو بوسید و گفت برات همین هفته دیگه بهترش رو میخرم! و البته هیچکدومشون نشکسته بود و قیمتشون هم انقدر نبود!می خواستم تلافی کنم و عذاب وجدانش رو بیشتر شایدم برای تلافی رفتارش مجبورش کردم برام بخره! حیف که همیشه هشتش گروی نهشه و با همه آزردگی که ازش دارم بازم دلم نمیاد.

++++ حمایت بی چون و چرا از هر آدمی حتی اگر همسرت باشه اشتباه محضه، از یه جا همه لطفها تبدیل به وظیفه میشه و گاهی آدمها بینهایت فراموشکار میشن، نه تنها قدر محبتهات رو نمیدونند بلکه با رفتار یا حرفاشون یه لگد هم بهت میزنند، این به نظرم در مورد همه آدمها میتونه صادق باشه. تصمیم گرفتم بیشتر از این مایه نذارم، خسته شدم و فرسوده، بیشتر از این مایه نمیذارم....تا الان هم اشتباه کردم، البته که خب چاره ای هم نداشتم و خیلی وقتها مجبور بودم، اما از اینجا به بعد این روند باطل رو ادامه نمیدم! تصمیممو همین نیمه شبی گرفتم!

++++ ماشینمون 15 میلیون خرج برداشت بابت تعمیر و تعویض صفحه کلاچ و تسمه و گیربکس و چه میدونم چی چی! که با 10 تومنی که همین یکماه و نیم پیش بعد تصادف سامان و صافکاری و نقاشی و تعویض سپر دادیم میشه 25 تومن خرج فقط تو دوماه! این 15 تومن جدیده که اصلا شوک بزرگی بود برامون! بخشیش رو با کارت اعتباری که محل کارم بهم داده و مبلغش قسطی از حقوقم کم میشه تامین کردیم، یعنی فقط 5 تومنش رو و باقیش رو سامان دوباره قرض کرد! 6 تومن از مادر و پدرش، سه تومن از من (البته گفتم خواهرم رضوانه داده! خیلی وقتها اینطوری کمکش میکنم، میگم مامانم یا خواهرم داده درحالیکه پول خودمه). باز قرض رو قرض سامان اومد و کاش فقط همین قرض بود، اعصاب خوردیاش، عصبانیهاش، دعواهاش، مقصر دونستن جامعه و بد و بیراه گفتنها...متنفرم از هرچی حرف راجب پول  و قرض و کوفت و زهرماره.... سامان میگه الا و بلا باید صد تومن وام بگیرم که هم قرضها رو بدم هم پول بمونه تو حسابم و انتظار داره صد تومنی که از بانک ملی وام گرفتم رو بدم بهش که قرضهاش رو بده و تهش هم مبلغی برای خودش و تو حسابش بمونه، به قول خودش هیچوقت پول زیاد تو حسابش نبوده و میخواد 50 میلیون تومن حداقل همینطوری تو حسابش بموونه بابت دلگرمی و اینکه پول نقد تو حسابش باشه! منم امشب و همین نیمساعت پیش سر همین موضوع کلی باهاش بحث کردم و حرفهای خوبی زده نشد. حالا من بهش گفته بودم از این وام صد تومنی بیست تومنمش رو میدم بهش که قرضهاش رو بده و باقیش رو میذارم تو حساب بلند مدت برای تغییر خونه یا ماشین یا کارهای دیگه،ذره ای انتظار نداشتم حتی با وجود همه سختیهایی که بابت ضایع کردن حق و حقوقش تو محلهای کار قبلش و ضربه هایی که بهش از جهت مالی وارد شده و این حسرت که همیشه همراهشه که دلش میخواد حداقل چندمیلیون پول بدون استفاده تو حسابش بمونه بابت اینکه پشتش گرم باشه (میگه تا الان این اتفاق نیفتاده و هر پولی داشته فوری رفته)، انتظار داشته باشه این وام رو بدم بهش، خیلی برام تعجب آور بود این درخواستش، البته که میگه ممکنه بخواد باهاش پیمانکاری کار کنه، اما من با تجربه ای که تو این سالها پیدا کردم بعید میدونم بتونه با این مبلغ درآمدزایی کنه، همینکه از دست هم نره خودش خیلیه.....اصلا اینجور آدم نبود که مثلا همچین انتظاری داشته باشه، خدا شاهده تا همین لحظه و بعد هشت نه سال با هم بودن یکبار ازم نپرسیده چقدر حقوق میگیرم یا مثلا حقوقم رو ریختند یا .... نمیدونم چرا یهویی  چنین انتظاری داشت! این صد تومن هم که دارم وام میگیرم قسطش نزدیک 4 تومنه، میگه من میدم! آخه وام به اسم منه، از کجا معلوم هر ماه قسطش رو بتونه بده! سابقه عقب افتادن قسطاش رو تا بخوای داره، ضامن هم همکار منه! تهش خود مبلغ وام ممکنه از بین بره و قسطش هم بمونه برای من یعنی نتونه از عهدش بربیاد و در نهایت مجبور شم خودم بدم که بدهکار بانک نشم و آبروم جلوی ضامن که همکار منه نره، نمیگم صد درصد همین میشه، اما تجربه این سالها بهم اینو با درصد بالایی میگه! چندبار خیلی زیاد وسوسه شدم کل صد تومن رو بدم بهش و قید خرید خونه و کوفت و زهرمار رو بزنم، اما ته تهش به خودم نهیب میزنم مرضیه هر چقدر هم تو مایه بذاری تمومی نداره و سامانی که همیشه قدرشناس بود حالا انگار کمتر از قبل قدر میدونه و آخر سر هم یادش میره این پول رو با چه زحمتی گرفتی و کلش رو بهش دادی، تازه اگه همش به باد نره خیلیه، واسه همین منم با کلی جر و بحث و بگو و مگو و حرفهای ناخوشایند دو طرفه، بهش گفتم این وام رو بهش نمیدم، بهش گفتم طبق قرار قبلی بیست تومن از قرضهاش رو باهاش میدیم، حتی اگر لازم باشه یه نیم سکه هم میفروشم که باقی قرضها رو تسویه کنیم اما این وام رو خودم با زحمت گرفتم و دلیلی نداره بهش بدم ، بهتره از یه جایی به بعد بابت قرض و بدهیهاش یا استفاده شخصی خودش دنبال وام گرفتن و سختیها و زحمتهاش و جور کردن ضامن و پیدا کردن بانکی که وام خوب میده باشه (لطفا اگر وام خوبی میشناسید بهم بگید که بهش پیشنهاد بدم، ضامنش هم خودم میشم). همش میگه من اگه صد تومن  پول داشتم مشکلاتم حل میشد و اصلا میرم فلان چیزو میفروشم و پولشو استفاده میکنم، اون فلان چیز هم یه خونه 45 متریه  مربوط به مجردیهاش که حالا طبیعتا دارایی مشترک محسوب میشه همونطور که مثلا ماشین و خونه ای که من قبل ازدواج باهاش تهیه کردم الان دارایی مشترکه و در نهایت متعلق به خانواده و بچه هاست... منم گفتم اگر هنوز فکر میکنی اون خونه مال خودته و ربطی به زندگی مشترک نداره هر کار خواستی بکن چنگ مفتت و منو هم ذره ای دخالت نده، و نگو با پولش چکار میخوای بکنی و ... با عصبانیت هم گفتم اون سرمایه جزئی هم که از دست بره دیگه خیالت از اینم راحت میشه!

بدبختی اینه که این صد تومن وام رو برای استفاده شخصی نمیخوام، برای کمک هزینه تغییر خونه یا ماشین میخوام که برای استفاده هر دوی ما و راحتی زندگی ماست، نمیرم که مثلا مثل خیلی زنهای دیگه باهاش طلا یا دستبند و گردنبند برای استفاده شخصی بگیرم  که یا مثلا به قر و فرم برسم و خرج لباس و آرایشگاه و عملهای زیبایی بکنم! برای خرید ماشین بهتر یا تغییر خونه و .... استفادش میکنم. عجب گیری افتادم به خدا. گاهی به معنای واقعی کلمه از دستش عصبانی و کلافه میشم و بعضی وقتها مثل الان یادم میره که دوستش داشتم و دارم. تمام وجودم رو خشم و بی احساسی کامل میگیره. از حق نگذریم سامان تو این سالها نمک نشناس نبوده اما از یه جایی دارم احساس میکنم حمایت های مالی من که خیلی وقتها بطور نامحسوس هم بوده  از ذهن و یادش رفته و حتی گاهی تو عصبانیت حرفهای تلخی میزنه! مثلا به منی که زنشم میگه اگه فلان جا کار نمیکردی الان چی داشتی و اینطوری برای من از بالا حرف نمیزدی! یا مثل من نمیتونستی وام بگیری (این وام برای افراد عادی هست و ربط زیادی به محل کارم نداره!) دلم بدجور شکست، گفتم به فرض هم اینطور باشه انگار مثلا این شغل رو آوردند تو سینی دو دستی تقدیمم کردند، اینهمه خون دل و درس خوندن و پیگیری واسه شغل و درآمد و بدبختی و نداری کشیدن رو ندیده که اینطوری میگه! 

هنوزم متعجم که انتظار داشت این وام رو بهش بدم هر چقدر هم که دلایلش از نظر خودش منطقی باشه. البته میگه میخواد باهاش کار کنه و دلش یه پول بلااستفاده تو حساب میخواد، اما تجربه این سالها بهم میگه نه تنها این پول رو بگیره بیشترش نمیکنه، بلکه اصلش هم ممکنه از بین بره و ته تهش قسط 4 تومنیش میمونه که هر چقدر هم همسر بگه خودم میدم، میترسم آخرش وبال خودم رو بگیره یعنی نتونه برسونه و ضامنها هم که با منه و آخرش هم که من آدمی نیستم اقساطم یک روز عقب بیفته (میدونم این جملات رو بالا گفتم و تکراریه! شاید باید پاکش میکردم اما نکردم) وای که چقدر دلم ازش شکسته! چقدر گاهی همه چی گره میخوره، گاهی چقدر از همه جهات فشار رومه، گاهی حتی حسرت زندگی خواهرانم رو میخورم که از اول پدرشوهرشون خونه های بزرگ بهشون داده و درامد همسرشون خوبه و مثل من انقدر اعصاب خوردی ندارند، به قران نه که حسودی کنم ذره ای، منظورم اینه که من چقدر بابت ساده ترین چیزا مثل داشتن شغل و درآمد مناسب برای همسر که فقط اعصاب خودش آروم باشه (نه اینکه حتی به من برسه!) حرص خوردم، چقدر بابت تغییر خونم که یکم بزرگتر باشه و راحتتر زندگی کنم عذاب کشیدم، اونا هرگز این تجربه ها رو نداشتند و الهی شکر که نداشتند، تحمل ناراحتی و اذیت شدن اونا رو به شخصه نداشتم. 

هییی نمیدونم تا کی من باید بابت مشکلات مالی اون بیام وسط و تهش اگر به هر دلیل پولی داشته باشم و نخوام بهش بدم و مثلاً خرج خودم کنم عذاب وجدان خفم بکنه! البته که تقریبا هرگز از موجودی حساب من باخبر نیست و هیچوقت ذره ای تو این سالهای بعد ازدواج کنجکاوری نکرده و هر بار هم خواسته ازم کمک  مالی بگیره با خواهش کردن و اینکه جبران میکنم بوده |(خودم البته همیشه از حقوقم خرج خونه و خرید ماشین و ... کردم و منتظر درخواست اون نموندم)، هر پوولی هم دستش رسیده داده به من، اما اینکه الان میبینم این روند داره کم کم تغییر میکنه و مثلا به خاطر اینکه از بی پولی خسته شده، این وام رو میخواد و اینکه تازگیها به اون دارایی مجردیش اشاره میکنه و یه جوری حرف میزنه انگار نه انگار الان که زن و شوهریم، همه چیمون متعلق به زندگی مشترکه چه دارایی من قبل ازدواج و چه مال خودش، اینا خیلی عصبی و ناراحتم میکنه، حالا هر چقدر هم بگم اون مثل من شغل ثابت و درامد ثابت نداره (بخشیش هم تقصیر خودشه) و به پولش خیلی نیاز داره و مستاصل شده، باز نمیتونم خودمو قانع کنم. در نهایت همون دیشب گفتم از این به بعد من ذره ای تو مسائل مالی تو دخالت نمیکنم و  تا الان هم اشتباه کردم و هیچ حمایتی هم نمیکنم و این وام رو هم که گرفتنش زحمت داشت نمیتونم بهت بدم که بخواد آخرش ضرر کنی و هیچ بشه و قسطش بمونه برای من، هر کار هم که فکر میکنی درسته با اون دارایی کمی که از قبل ازدواج با من داشتی بکن و مال من و بچه هام نیست که بخوام راجبش حرف بزنم و از این به بعد منم حد و مرز میذارم! 

خلاصه که دیشب با دلخوری زیاد و عصبانیت تمام عیار و احساس حماقت از دست خودم خوابیدم، کلی تصمیمات جدید گرفتم درمورد زندگی و روابطمون و به خودش هم گفتم و با حال بدی خوابیدم. تا اینجای پست رو هم همون نیمه شب دیشب نوشتم، و الان که صبحه دارم ادامش میدم. حالا صبح که داشت میرفت چندباری صورتم رو بوسید و وقتی دید سرفه میکنم شربت آبلیمو درست کرد و هر چی گفتم ناشتا نمیتونم بخورم به زور بهم داد خوردم  و طبق روال همیشه کلی نوازش و بغلم کرد، میخواست از دلم دربیاره، منم بهش گفتم تو روح منو کشتی با یه سری حرفات و نمیخوام بهم محبت کنی، از این دور باطل خسته شدم، هر چی خواستی بگی و منو با اینهمه خشم رها کنی، بعد صبحش با بوسیدن و نوازش و بغل بخوای از دلم دربیاری ... آخه تا کی؟

++++ حالا این وسط چند روز پیش زیر لپ تاپم که به خاطر بچه ها میذارمش روی اوپن آشپزخونه، آب رقت  و اونم یهویی وسط کار انگار فنش سوخت یا خراب شد و نصفه شبی خاموش شد! وای که چه استرسی بهم وارد شد، همه پروژه ها و فایلهای محل کارم تو دوران دورکاری اون تو بود و از اینکه از دست رفته باشند وحشتزده شدم، حالا نویان هم مریض بود و یه شب وحشتناک رو گذروندم، دیگه از اپلیکیشن سنجاق یکی رو  پیدا کردیم آوردیم خونه نگاه کرد و گفت ارزش خرج کردن بالا نداره و دست دوم بگیری بهتره، اما خب من انقدرها با لپ تاپم کار ندارم و در حد انجام پروژه هست، ضمن اینکه سامان هم خودش لپ تاپ داره و نیازی به لپ تاپ نداریم، دیگه ازش خواستم نهایت با یک و نیم دو تومن هزینه درستش کنه! قراره امروز یا فردا بدم ببره! ایکاش این وسط این خرج اضافه نمیشد دیگه! لپ تاپم مال سال 1386 هست و خیلی قدیمیه و یه جوری حالت نوستالژی داره برام، 23 سالم بود اون موقع و قسطی خریدمش و هر ماه قسطشو میدادم و یادمه بابای مرحومم رفته بود آورده بود برام...یه جورایی منو یاد گذشته ها میندازه و دلم نمیاد عوضش کنم، احتیاج زیادی هم بهش ندارم، خلاصه همینو درست میکنم و تصمیم ندارم با یه کم هزینه کردن بیشتر دست دوم بگیرم، امیدوارم تصمیمم درست باشه.

++++ در کمال ناراحتی متوجه شدم مدیرم که با دورکاری من موافقت کرده موقعیت کاری بالاتری پیدا کرده  و داره میره، انقدر ناراحت شدم که حد  و حساب نداره، من حتی قبل عوض شدن اون هم نگران تمدید دورکاریم بودم، الان اگه اون بره کسی که جاش میاد هیچ معلوم نیست رویکردش چی باشه، یه نفری که حدس میزنیم جاشو بگیره رفتارهاش با مدیرم که انسان شریف و خوبیه خیلی فرق داره و میدونم مثلا زیادم موافق روند دورکاری نیست، یعنی خب با دورکاری یه همکار دیگه موافق نبوده (البته شرایط اون همکار از من خیلی بهتره). همش میخوام ذهنم رو درگیرش نکنم و از قبل برای خودم پیش بینی نکنم و بسپرم به خدا همه چیو، اما دست خودم نیست، من واقعا با دورکار شدنم کمی زندگیم سر و سامون گرفته و بچه ها و خودم و حتی سامان آرامش پیدا کردیم، نمیخوام همه چی دوباره به هم بریزه.... متاسفانه قانون امسال این شده که دورکاری رو برای سه ماه تعیین میکنند و مجددا کارمند باید درخواست بده! سالهای قبل یکساله بود مدتش، اینم شانس منه. چی میشد برای منم میشد یکسال که انقدر تن و بدنم نلرزه. ممنون میشم برام دعا کنید همچنان دورکار بمونم تا حداقل نویانم یکم بزرگتر بشه. خیلی نگرانم.

++++ احتمال قوی هفته بعد میریم رشت. میدونم خیلی گرمه اما از عید نرفتیم و یه هوایی بخوریم بد نیست، البته قرار شده نیلا رو هم ببریم پیش یه دکتر چشم پزشک تو رشت، همونکه قبل عید رفتیم پیشش. نیلا بیشتر از این نباید برای عینک زدن تاخیر داشته باشه، دو سال تمام  و بعد تموم شدن عملهای چشمش، نتونستم راضیش کنم عینک بزنه، قرار شده بریم دکتر که آشنای خواهرشوهرمه، شماره جدید چشمش رو بهمون بگه و براش عینک جدید بخریم و فقط خدا به دادمون برسه بابت عینک زدنش....شاید اصلا نذر کنم که اینبار عینکش رو بزنه چون شماره چشمش بالا رفته و ممکنه خدای نکرده انحراف پیدا کنه و عمل مجدد بخواد. عینکش رو مثلا بدم مربی مهد کودکش بهش بده و ازش بخواد بزنه بلکه انشالله راضی بشه. این دوسال انقدر بابت اینکه بهش میگفتم عینک بزنه به هم میریخت که آخرش وقتی به هم ریختگی و اذیت شدنش  و مشکلات روحی و اشکهاش رو دیدم تصمیم گرفتم بذارم یکم بزرگتر بشه بعد، یعنی هیچ چاره ای جز این نداشتم و هیچ جوره زیر بار نمیرفت، الان بچم عاقلتر شده، الهی که راضی بشه و بزنه. اینم به تنهایی برام دغدغه بزرگیه، باید قبل رفتن به مدرسه وضعیت چشماش بهتر بشه.

++++ بچم نویان دوباره این چند روز مریض بود، باز بالا آورد و آبریزش بینی و سرفه شدید و گرفتکی بینی داشت و کم اشتها بود، نمیفهمم این بچه چرا انقدر مریض میشه! نیلا هم قبلش سرفه میکرد اما مال اون خفیف تر بود، دیگه نویان رو دادم سامان برد دکتر و دقیقا داروهایی داد که من خودم داشتم بهش میدادم و اثر زیادی هم نمیکرد. نیلا هم تو این سن زیاد مریض میشد اما خب نیلا اون موقع که همسن نویان بود همش مهد کودک میرفت و طبیعی بود، خدا رو شکر نویان از دیروز کمی بهتره اما همچنان خوب خوب نیست، امیدوارم حالش تا فردا کاملا خوب بشه، خودم هم از دو روز قبل گلودرد شدم و یکم سرفه میکنم که طبیعتاً از بچه ها گرفتم. 

مثلا قرار بود این پست بیام و راجب شیرین کاری های پسر قشنگم بنویسم که باز با اینهمه فکر  و خیالی که تو سرم بود اصلا وقتش و جاش نبود. انگار برام انجام این کار تکلیفه، انگار یه وظیفه مادرانست که قراره مثلا در آینده خودم بخونم و برام ِیادآوری بشه یا برای بچه هام تعریف کنم، انقدر دوست داشتم مثلا مامانم بهم از خاطرات بچگیهام میگفت یا تعریف میکرد چه حرفهای بامزه یا حرکات بانمکی داشتم اما اون به جز دو سه تا خاطره چیزی بهم نگفته و زیاد یادش نیست. دوست دارم اینجا بنویسم که ثبت بشه و فردا روز خودم اگر یادم رفت به این نوشته ها مراجعه کنم و هم حال خودم از یادآوری خاطرات خوب بشه هم برای بچه ها حرفی برای گفتن داشته باشم که متاسفانه هر بار انقدر حرفهای گفتنی زیاده که به این مرحله نمیرسم!

++++ بچه ها رو جمعه هفته پیش بردم جشن خواهر برادری که شبکه پویا تبلیغ میکرد،  محل جشن فاصله خیلی زیادی با خونمون نداشت، سامان اصلا موافق نبود و میگفت یه جورایی حرکت تبلیغاتی و سیاسیه و فلان،  وقتی هم ترافیک مسیر رو دید کلی عصبی شد که آخه چه کاریه؟ بیا برگردیم، اما من به خاطر نیلا هر طور بود راضیش کردم و رفتیم، یکساعت بیشتر اونجا نبودیم اما نیلا اولین بار بود همچین جشنهایی میرفت و دیدم وقتی دست میزنه یا جیغ و هورا میکشه چقدر خوشحاله و چشماش میدرخشه و بعدش هم مدام میگفت بازم منو میبری؟ درسته انتظارم و تصورم از این جشن بهتر از اونی بود که دیدم اما همینکه بچم رو برای اولین بار بردم تو چنین جمعهایی خوشحالم، سامان هم وقتی خوشحالی زیاد نیلا رو دید، انگار در نهایت راضی بود که رفتیم  و حتی پیشنهاد داد گاهی نیلا رو ببریم تئاتر کودکانه و سینما و منم استقبال کردم و حتما در آینده پیگیر میشم. 

++++ شرمنده بابت دیر تایید کردن کامنتها، با گوشی برام سخته تایید و پاسخ دادن بهشون، و بچه ها هم اجازه نمیدند گوشی دستم بگیرم،انشالله اگر برای این پست کامنتی باشه بلافاصله تایید میکنم اما طی چند روز بعد پاسخ میدم.

نمیگم خیلی داغونم نه، بسته به شرایطی که توشم خیلی هم بد نیستم، اما ذهنم خیلی مشوشه، لطفاًمثل همیشه منو تو دعاهاتون به خاطر داشته باشید.