روزهای تکراری اما آرام :)

احساساتی که تو نوشته قبلی راجبش گفتم شکر خدا خیلی خیلی کمرنگ تر شده، خودمم با شناختی که از خودم داشتم پیش بینی میکردم کمی که زمان بگذره، این حس منفی کمتر و کمتر میشه، این دو روز در حال پیامک بازی با خواهرکوچیکم و راهنمایی دادن بهش بابت تهوع بارداری و بایدها  و نبایدها در این دوران گذشت....انشالله که حال بد این روزهاش خیلی زود تموم بشه، اوایل بارداری معمولا خیلی سخت میگذره، آدم هم از نظر جسمی هم از نظر روحی به شدت دچار حالات متغیری میشه، من که هم سر نیلا و هم سر نویان چند هفته اول بارداری حالات شبیه به افسردگی داشتم، سر نیلا خیلی هم بیشتر بود، اینجور وقتها حمایت عاطفی همسر خیلی مهمه، بماند که اغلب مردها آگاهی کافی ندارند. همسر من هم تو این دوران گاهی حامی بود و گاهی مایه عذاب جونم منم خدایی شدیداً بهانه گیر و نازنازی میشدم، و حوصله خودمو هم نداشتم حتی گاهی هیجانات و تغیرات روحی به جایی میرسید که دلم میخواست تا میخوره سامان رو بزنم البته سه ماه اول که میگذره این حالتها خیلی فروکش میکنه اما در تمام دوران بارداری کم و بیش  این حس و حال ها میاد و میره. امیدوارم هر کسی که چشم انتظار داشتن فرزنده، خیلی سریع چشم و دلش روشن بشه و اینهایی رو که من توصیف کردم، با گوشت و خونش احساس کنه، میدونم اون روز حتی بابت همین مسائل، خدا رو کلی شکر میکنه. من که خدایی همیشه دعا میکنم برای زنانی که چشم انتظار فرزندند، خودم رنجش رو احساس کردم و میدونم چقدر سخت میگذره. اسمشون رو خیلی وقتها به زبون میارم و تو دعاهام از خدا میخوام هر چه سریعتر نظر لطف و مرحمتش رو شامل حالشون بکنه و یروزبیان و به خودم این خبر مسرت بخش رو بدند.

,++++++ روزهایی که تو خونه هستم خیلی روتین و یکنواخت میگذره، و من ذره ای هم بابتش شکایت ندارم، هر طور حساب میکنم میبینم این روتین و یکنواخت بودن چقدر برای من الان نعمت محسوب میشه. با اینکه اغلب خونه هستم، اما رسیدگی به کارهای خونه و بچه ها و پخت و پز انصافاً وقت و انرژِی میبره، از طرفی هم مدام در تلاشم زمانی پیدا کنم که به امورات محل کارم برسم و در بهترین حالت بتونم در شبانه روز دو ساعت وقت بذارم، اونم بیشتر در ساعات نیمه شب که بچه ها میخوابند، اما خب کارم رو جلو میبرم و هر دو هفته که باید گزارش کار بدم سعی میکنم مطالب خوبی رو آماده تحویل کرده باشم... دو سه روز آخر قبل تحویل پروژه کاریم، تا روزی چهار پنج ساعت هم وقت میذارم، به هر حال مدیریت همه این کارها با هم یعنی کارهای خونه و بچه ها و کارهای اداره برای من با این بدن کم جون و بچه های شیطون خیلی هم راحت نیست اما بازم هزار بار شکر خودم بالای سر بچه ها هستم.

تقریبا مطمئنم اگر ماریا پرستار سابق بچه ها اون بازی رو درنمیاورد، بازم در هر صورت نمیتونست از عهده امورات هر دو تا بچه بربیاد و دیر یا زود زبون به شکایت باز میکرد حتی اگر دو سه برابر حقوق میدادم. راستش اون خیلی ناز نازی بود (خودش هم میگفت) و اگر بیشتر از دو سال با نیلا موند (علیرغم اینکه همسرش در کل با کار کردن خانمش موافق نبود و به خاطر علاقه و ارادتی که به من و سامان و بچه ها داشت به اومدن خانمش به خونه ما خیلی هم گیر نمیداد) واسه خاطر این بود که نیلا بچم کاری به کارش نداشت و نصف بیشتر روز رو میخوابید و صبحانه و ناهارش هم همیشه آماده بود (در کنار پذیرایی از خود ماریا) و خودم آماده و حاضر تو ظرف مخصوص میذاشتم و فقط ماریا گرم میکرد و بهش میداد، بچم آزاری براش نداشت و مهمتر از همه به خاطر شیوع کرونا، من شیفتی سر کار میرفتم و دو روز یا حداکثر سه روز در هفته  سر کار بودم و حتی پیش میومد هفته ای یک روز بیشتر نمیرفتم اونم از ساعت هشت تا دو و ربع و گاهی حتی ده دوازده روز پیش میومد خونه بمونم و زمانی که خودم کرونا گرفتم سی روز بیشتر نیومد سر کار و من هر بار کل حقوقش رو میدادم حتی اگر به قول خودش زیاد نبود! تقریباً شک ندارم اگر این خانم میخواست هر روز هفته بیاد و ساعات طولانی بمونه و یا مثلاً نیلای من مثلاً شیطون (به معنای بد و تخس) و اعصاب خورد کن بود (که خدا رو شکر اصلا بچم اینطور نبود) همین دو سال هم با این نازک نارنجی بودنش نمیموند، در کل حرفم اینه که اگر بهانه حقوق هم نمیکرد، باز در پروسه زمان تاب و تحمل نگهداری دو تا بچه رو نداشت و در هر حال بعید میدونم ادامه میداد، خودم هم به شدت معذب میشدم وقتی میدیدم سختشه. 

اتفاقاً هر از گاهی دخترش زنگ میزنه و با نیلا صحبت میکنه و خود ماریا هم با من حرف میزنه، انگار نه انگار اتفاقی افتاده! مریم خواهر بزرگم میگه حتی نباید جواب تلفنش رو بدی یا تحویلش بگیری، اما خب  وقتی مثلا دختر ماریا پرستار سابق تو اینستاگرام یا واتس آپ پیام میده و میگه دلم برای نیلا و نویان یه ذره شده و میخوام بیام ببینمشون و فیلم و عکساشون رو بفرست، و بعد زنگ میزنه و خود ماریا هم پشت بند دخترش باهام صحبت میکنه و کلی هم صمیمیت نشون میده، من اصلا و ابداً نمیتونم سرد و سنگین برخورد کنم، ییعنی اصلا دست خودم نیست، مثل خودش گرم رفتار میکنم، من هنوزم که هنوزه با اینکه رفتنش در مجموع به نفعمون شد، اصلاً نتونستم ببخشمش یا حقوقی که تو نه ماه بعد زایمانم و با وجود خونه موندن خودم بهش دادم حلالش کنم، بعد اینکه یک هفته قبل تموم شدن مرخصی زایمانم و برگشت به سر کارم، بهم گفت با  شرایط فعلی نمیتونه بیاد، (درحالیکه از همون ماه اول بعد زایمان با هم طی کرده بودیم و برای کل سال رو پذیرفته بود و فقط قرارداد ننوشتیم) شوک بدی بهم وارد شد و روح و روانم خیلی آسیب دید بابت این رفتارش و نگرانی بابت بچه هام و با وجود موندن سامان پیش بچه ها، دو سه ماه کل زندگیم به هم ریخته بود و سامان هم به شدت افسرده شده بود، با همه این احوالات وقتی پشت تلفن با صمیمیت رفتار میکنه و مدام میگه بیاید خونه ما، من نمیتونم سرسنگین برخورد کنم، اگرم اینکارو به فرض کنم، بعدش عذاب وجدان راحتم نمیذاره بنابراین مثل خودش گرم برخورد میکنم (شاید فقط یه درجه کمتر از گذشته ها)، در مجموع درمورد همه آدمها همینطور هستم، بزرگترین دلخوری هم داشته باشم اگر باهام صمیمی و گرم صحبت کنه نمیتونم بیتفاوت و سرد رفتار کنم حتی اگه ته دلم نبخشیده باشمشون یا ازشون دلخور باشم، شاید اخلاق خوبی هم نباشه نمیدونم. البته اینم بگم اگر فردی برام خیلی عزیز باشه و دوستی باهاش ارزشمند باشه و ازش دلخور باشم یه جوری به نحوی دلخوریم رو بیان میکنم چون میدونم اگر  چیزی نگم و توضیحات اون طرف رو نشنوم، ناراحتیم روی هم تلنبار میشه و ممکنه تبدیل به کینه و خشم عمیق بشه، برای همین اگر واقعاً اون شخص برام مهم باشه، به نحوی بهش بیان میکنم که ازش ناراحتم و منتظر میشم ببینم آیا توضیح قانع کننده ای داره یا نه طلبکاره، اگر ببینم خودش خم بابت اون رفتار ناراحته یا برام توضیح بده، براحتی فراموش میکنم، اما اگه طلبکار باشه یا بدتر به اون رفتارش ادامه بده، به تدریج بطور کامل کنارش میذارم...این رویه منه.

+++++پنجشنبه قبل تولد پسر دوست سامان بود، درواقع پسر باجناق پسرخاله سامان که سامان باهاش دوستی قدیمی و سر یه پروژه ساختمانی همکاری داشته، زنگ زدند که ما هم بریم باغشون تو محمد شهر کرج، گفتند کاملا خودمونیه و خودشون هستند و بس...منم راستش زیاد حوصله رفتن نداشتم و خیلی بیحال و بی انگیزه بودم، اما خب فکر کردم چون تولد پسرشونه، یک درصد ممکنه نرفتن ما بد تعبیر بشه و خلاصه هر طور بود رفتم یه کادو برای پسرشون که هشت سالشه خریدم (یه بازی فکری که حدود 400 خریدم) و ساعت هفت شب راه افتادیم سمت کرج، وقتی رسیدیم برخلاف اونچه که بهمون گفتند سه چهار تا خانواده دیگه هم غیر ما بودند، منم خب لباسی که پوشیده بودم برای جمع خودمونی همیشگی بود و اگر میدونستم افراد دیگه ای هستند، جور دیگه لباس میپوشیدم یا موهامو درست میکردم. منم خب یه اخلاقی دارم که در جمع افراد جدید معذب میشم، سعی میکنم نشون ندم و با همه هم گرم برخورد کنم اما در اعماق وجودم اصلا احساس راحتی نمیکنم و همش دوست دارم زودتر اون جمع رو ترک کنم و نمیتونم راحت باشم و بهم خوش بگذره.

تقریبا از اول تا آخر مهمونی دنبال نویان این طرف و اون طرف بودم، مگه یه جا بند میشد این بچه، درست مثل بچگیهای نیلا، ولی خب نیلا بچم اینبار تو باغ تقریبا هیچ کاری بهم نداشت و برای خودش با بچه های دیگه سرگرم بود اما نویان رسماً منو از پا در آورد بس که این طرف و اون طرف دویید و از پله ها بالا و پایین رفت... سامان هم که ماشالله اینجور وقتها لیدر و سردسته جمع میشه و حسابی مجلس گرمی میکنه، اول از همه هم اون رفت وسط و با پسرخالش رقصید،  شوهر بنده برعکس من، همه جور رقصی بلده و تو اینجور مراسمها همه ازش میخوان بره وسط و اتفاقا حسابی مجلس رو گرم میکنه، برعکس من که همش قایم میشم یا سرمو به بچه و ... گرم میکنم که مبادا بخواد برم وسط برقصم و بقیه منو بکشونن وسط، حالا همین سامان هم که خوب منو میشناسه چجوریم، چندبار تلاش کرد منو ببره وسط که باهاش برقصم که هر بار از زیرش در رفتم و گفتم بیخیال بشه، یکی دو بار هم همراه رقص و آهنگ عاشقانه داشت میخوند و به من نگاه میکرد و مثلا خطاب به من که بچه بغل بودم میخوند که با خنده بهش گفتم خجالت میکشم از این لوس بازیا درنیار ، چه کاریه بعد پیری

حالا درسته رقص درست و حسابی بلد نیستم اما خیلی خیلی هم ضایع نیستم، یعنی خب برای عروسی خواهرشوهرم چندسال قبل با دیدن فیلم و... تمرین کرده بودم ودرسته که تو رقص مهارت زیادی ندارم اما به اندازه قدیما و نوجوونیا و حتی مراسم عروسی خودم ضایع و داغون هم نیستم اما چیزی که هست اینه که حتی اگر بهترین رقص رو هم بلد بودم باز تو این جور مهمونیها دست و پامو گم میکنم و نمیتونم برم وسط برقصم، همونطور ایستاده دست میزنم و یه سری حرکات ریز میام اما اینکه تک بیفتم وسط وای نه اصلا! همش حس میکنم همه دارند نگام میکنند و میگن چقدر  ناشیه و خلاصه ذره ای اعتماد به نفس ندارم و اگر تو این موقعیت گیر کنم بدنم منقبض میشه  و سریع میرم کنار، برعکس همسرم اینجور وقتها خیلی عالی ظاهر میشه و حسابی مجلس رو گرم میکنه و همه عاشقش میشن، البته اونم هر جایی نمیره وسط، مثلا تو جمعهای شاد و جشن های خانواده من خیلی کم میرقصه و کلاسشو حفظ میکنه ، اما تو جمع های خانوادگی خودشون و بخصوص تو جمع های دوستانه به قول این نوجوونها حسابی میترکونه و اعتراف میکنم منم خوشم میاد بهش توجه میشه و تحویلش میگیرند.

جشن بدی نبود، هوا خنک و عالی بود اما خب من بخصوص بابت شیطنتهای نویان خیلی خسته شدم و درست  و حسابی هم شام نتونستم بخورم. شام جوجه کباب بود و در کل مامان پسر برای جشن تولد بچش خیلی هم به خودش سخت نگرفته بود، اغلب خودش بین مهمونا نشسته بود و میرقصید و برعکس من که اینجور ووقتها استرس شدید میگیرم که چیزی کم و کسر نباشه و هزار جور اسباب پذیرایی آماده میکنم  و میبرم و میارم، خیلی خودشو خسته نمیکرد که به نظرم خیلی ویژگی خوبیه. پذیرایی هم خیلی معمولی بود در حد کیک و پاپ کورن و هندوانه همین! و البته جوجه کباب بدون برنج برای شام، حالا اگر من بودم به خاطر اینکه همه چی کامل باشه، هزار جور بیشتر هزینه میکردم و خودمو از پا درمیاوردم، برای همینه که علیرغم اینکه عاشق مهمونی دادنم، به خاطر اینکه خیلی زیاد خسته میشم، برام سخته و تا دو روز بعدش هم از خستگی نا ندارم روی پام بایستم. 

دیگه حدود ساعت دو شب راه افتادیم سمت خونه، احتمال زیاد دوماه دیگه تولد کیان پسر پسرخاله سامان هست و به احتمال زیاد دوباره دعوت میشیم به همین باغ، اما من به سامان گفتم اینبار اگر راه داشت بهونه بیاره که نریم و فقط کادومون رو که پول هست بدیم، گفتم آماده شدن و رفتن و برگشتن و مواظبت از نویان تو اون فضای بزرگ برام خیلی سخته و بذاریم یکم نویان بزرگتر بشه بعد...سامان هم جالبه با من موافق بود و بحثی نکرد، بهش گفتم اون موقع که دو نفر بودیم و بچه ای نداشتیم هیچدوم از این فامیل و دوستان سراغی نمیگرفتند، الان که برامون با وجود دو تا بچه کوچیک شرکت تو این جمع ها خیلی هم راحت نیست، ازمون دعوت میکنند، البته با لحن گله نگفتم خدایی خوشحال میشم که این اواخر دوست دارند تو جمعشون باشیم و حس مهرطلبی من رو اقناع میکنه، اما یادمه اوایل ازدواج من و سامان بدجور تنها بودیم و دلمون میخواست با یه زوج مثل خودمون رفت و آمد کنیم و کسی نبود و گاهی واقعا احساس تنهایی میکردیم. حالا خدا رو شکر همونایی که اون موقع ما رو یادشون نبود ازمون میخوان باهاشون رفت و آمد کنیم و اتفاقا دوست دارند خونه ما هم بیان، اما خب الان شرایط ما با گذشته فرق کرده. اونا همشون بچه های هفت ساله و هشت ساله دارند و تک فرزند هستند، بچه هاشون کاری به کارشون ندارند، اما مثلا نیلای من  که تازه بچه بزرگمه، سه سال از بچه های اونا کوچیکتره و هنوز تنهایی دستشویی نمیره، یا خودم قاشق قاشق غذا دهنش میذارم و خیلی کارهاش رو میکنم، نویان که دیگه جای خود داره... باز مثلاً تو محیط آپارتمان راحتتره با بچه کوچیک، اما خب تو یه باغ بزرگ پر درخت، نگهداری از یه بچه یکسال و سه ماهه که همش در حال پریدن و بدوبدو کردنه و خطرات افتادن از بلندی و ... تهدیدش میکنه و نباید چشم ازش برداری، اصلا راحت نیست، خدایی همه هم اونجا عاشق بچه هام و بخصوص نویان شده بودند، بسکه تو دل برو و نمکیه این پسر. نیلا هم البته طرفدارای خودش رو داشت. حالا حتما پست بعدی راجب حرکات و رفتارهای بامزه هردوشون مینویسم بخصوص نویان، درمورد نیلا خیلی بیشتر مینوشتم، برای نویانم کم کاری کردم بچم.

از طرفی همکار و دوستم در محل کار به من و یه همکار دیگه گفته 4 شنبه بریم خونشون دور همی، البته فقط ما خانمها و بچه ها، ولی خب هنووز قطعی نکرده و منم راستش ترجیح میدم این هفته نباشه و بیفته برای هفته بعد. همسرش (که خیلی هم این دوست من رو اذیت میکنه) از طرف محل کارش رفته حج تمتع و دوست من هم فرصت رو مناسب دیده برای مهمونی و دورهمی. اتفاقا بدم نمیاد برم، اما برای چهارشنبه آمادگیشو ندارم، نیلا هم سرفه میکنه و یکم حال نداره، امیدوارم این هفته کنسل بشه چون هنوز خبر قطعیش رو نداده و احتمال هم میدم جور نشه. البته دوست دارم برم خونشون، یه دختر داره تقریباً همسن نیلای من و یکبار هم اومده خونمون، اما این هفته یکم سختمه و شرایطش رو زیاد ندارم، حالا ببینم خودش قطعیش میکنه یا نه.

+++++ هفته پیش هم مادرم و خواهر بزرگم و بچه ها اومدند خونه ما و دور هم بودیم، طبق معمول خواهر بزرگه فرمودند به خاطر دیدن بچه ها اومدند  منم خندیدم، گفتم خودم میدونم و راستش دیگه برام مهم نیست...همینکه بیان بهم سر بزنند خوشحال میشم و برام کافیه، منم به زور شام نگهشون داشتم و از رستوران طرف قرارداد محل کارم شش تا پیتزا گرفتیم که دور هم بخوریم، خوشمزه هم بود و در کل خوش گذشت، بماند که طی همین چند ساعت خواهرم چندباری به چاق شدنم اشاره کرد و یه سری ایرادای دیگه گرفت. مامانم هم طفلی دو سه بار بدون اینکه من هیچ اشاره ای بکنم گفت اینبار خواستید بیاید یکم زودتر بهم خبر بدید براتون ماکارونی درست کنم (پیرو پست های قبلی که در جریانید ) خودش انگار دلش سوخته بود، منم طبق حرفهای قبلی تصمیم گرفتم بیشتر بهش سر بزنم و حداقل هر دو هفته یکبار برم پیشش، البته طبق معمول برای وعده های غذایی ترجیحاً نمیرم که مزاحمش نباشیم، در حد سر زدن و دیداری تازه کردن.

+++++ خدا رو هزاران بار شکر که تا آخر ماه قبل همه بدهیهام به دوستانم رو پرداخت کردم، خدا میدونه چقدر روی دوشم سنگینی میکرد و نگرانش بودم...الان خودم شکر خدا هیچ بدهی به کسی ندارم و فقط حدود 15 تومن سامان بدهکاره  و باید کم کم کمک کنیم اونم پرداخت کنیم، سعی میکنم به همسرم هم کمک کنم از شر بدهیهاش خلاص بشه، تا الان هم بارها کمک کردم. به هر حال فکر و اعصاب اونم راحت باشه، صد درصد به نفع زندگیمونه. مادرم طفلی بهم گفت ۴ تومنی که خودش یکماه قبل به سامان قرض داده رو نیاز نیست برگردونیم و چون شرایط سخت سامان و روحیه به هم ریختش رو دیده دلش سوخته و به نیت کار خیر این مبلغ رو بهش داده و پس نمیگیره، کلی دعاش کردم اما گفتم به هیچ عنوان قبول نمیکنم و این مبلغ رو حتما  بهش پس میدیم که مجدد تاکید کرد نیازی نیست و پس نمی‌گیره، اولین بار بود این رفتارو می‌دیدم و برام خیلی ارزشمند و در عین حال تعجب آور بود به خودشم گفتم چقدر نیتش ارزشمند بوده  و دعای خیر وسلامتی براش کردم. در هر حال من صددرصد این ۴ تومن رو برمیگردونم شاید یکم دیرتر اما حتما تا همین چند ماه بعد خودم از طرف سامان برمیگردونم و یا به نحوی با خرید کادو (الان پنکه لازم داره) براش جبران میکنم. نمیتونم این لطف رو قبول کنم و حتما بهش پس میدم. 

مجددا و برای بار چندم از دوستان عزیزم که بهم محبت داشتند تشکر میکنم، الهی که هزاران برابر این مبلغ به خودشون برگرده، من که همیشه دعاشون میکنم که بهم محبت داشتند و اعتماد کردند، دعای خیر من همیشه باهاشونه. انشالله که بتونم جبران کنم.  

+++++ همینا دیگه...نظرات پست قبل رو هم تایید کردم، میبخشید بابت تاخیر، من همه پیامها رو همون لحظه میخونم و روزی چندبار قسمت نظرات وبلاگ رو باز میکنم اما خب تایید و پاسخ دادنشون یکم طول میکشه، با خوندن نظرات پست قبل خیلی حالم بهتر شد بخصوص که فهمیدم احساسی که دارم غیر طبیعی نیست و  احساس گناه و عذاب وجدانم خیلی کمتر شد. مرسی ازتون عزیزانم.

خیلی دلم میخواد برای خواهر کوچیکم غذا یا سوپ درست کنم براش ببرم، اما  خونشون از ما خیلی دوره، یادمه تمام دوران بارداریم دوست داشتم حتی برای یه وعده هم شده،  با اون حال بدم که از همه بوها تو ماه های اول بیزار بودم، خودم آشپزی نکنم و مثلا کسی بهم یه وعده غذا بده اما تقریبا هر گز این اتفاق نیفتاد ، الان دلم میخواد میتونستم برای خواهر کوچیکم غذا درست کنم ببرم اما خدایی جدای از بعد مسافت بین خونه های ما، شرایط منم اجازه نمیده، همینطوریش برای خودمون 24 ساعته در حال بدو بدو  و انجام کارهای خونه و بچه ها و امورات اداره هستم و از شدت درد مفاصل شبها ناله میکنم ، اما حتما تو برنامم هست چندباری غذا درست کنم و براش ببرم و اینکه هر از گاهی باهاش تماس بگیرم و از حالش جویا بشم، خب زمان بارداری من خواهرانم بابت احوالپرسی باهام تماس نمیگرفتند (البته زمان بارداری نویان من و مریم خواهر بزرگم قطع رابطه کامل بودیم)، حتی سونیا خواهرشوهرم هم همینطور و منم اتفاقا حساس نبودم و دلخور نمیشدم و میذاشتم پای اخلاقشون، اما میدونم اگر تماس میگرفتند و حالمو گاهی جویا میشدند چقدر خوشحالتر و با روحیه تر میشدم، حالا من بایدبه یاد خواسته ها و احساساتی که خودم در زمان بارداری داشتم، برخلاف خواهر کوچیکم تصمیم دارم بیشتر حالش رو جویا بشم و اگر شد بهش سر بزنم و غذایی ببرم و....

الان که نوشته ام رو تموم میکنم ساعت سه صبحه، تا الان مشغول کارهای اداره و نوشتن این پست بودم، نیلا هم ساعت هفت و نیم بیدار میشه که بره مهد، تا نماز صبحمو بخونم و به نویان تو خواب شیر خشک بدم و یکم برم تو گوشیم و بخوابم میشه ساعت سه و نیم چهار صبح.فقط سه چهار ساعت وقت دارم که بخوابم و همین چند ساعت خواب کم هم دو بار نویان بیدار میشه برای شیر خوردن...صبحها که بیدار میشم خیلی کسل و خسته ام، خیلی خوب میشد بعد رفتن نیلا به مهد کودک میتونستم به پروژه اداره برسم اما اغلب از شدت بیخوابی و خستگی نمیتونم. خیلی آروم جوری که نویان بیدار نشه به یه سری کارهای خونه میرسم و چای میذارم و گاهی دوباره کنار نویان چرت کوتاهی میزنم، بعد بیدار میشم و تا موقع اومدن نیلا از مهد کودک، ناهار خودمون و بچه ها رو درست میکنم و خونه رو مرتب میکنم  و صبحانه میخورم  و نویان هم حدود ساعت ده بیدار و روز ما رسما آغاز میشه. سامان هم  بعد آوردن نیلا از مهد، ناهارش رو میخوره و یکم استراحت میکنه و دوباره میره اسنپ تا حدودای هشت شب و این روتین هر روز تکرار میشه. اما خب بابت همین روزهای معمولی که کنار بچه هامم شکر. البته که همچنام تصمیماتی بابت خرید و فروش خونه دارم و تو دوران دورکاری همش تو فکرم میاد که انجامش بدم، اما از ترس اینکه دوباره  مثل سال قبل و چند سال قبلترش به سختی و مشقت و فلاکت بیفتیم و زندگیم تا مرز از هم پاشیدن بره جلو (پارسال به همین روز افتاده بودیم) مدام سعی میکنم از پس ذهنم کنارش بزنم و بیخیالش بشم که باز نمیشه، چون به هر حال کاریه که دیر یا زود باید انجام بشه و این خونه بدون پارکنگ و انباری برامون سخته...امسال نشه سال بعد باید خونه رو تغییر بدیم بماند که الان نقدینگی کافی هم نداریم. ایشالا به وقتش خدا خودش کمکمون کنه اما الان تن و بدنم از فکر کردن بهش میلرزه. توکل به خدا، هر چی خودش برامون بخواد خیره.

خب چشمام دیگه باز نمیشه، برم دیگه که تا موقع بیدارکردن نیلا و آماده کردنش برای مهد کودک فقط چهار ساعت وقت دارم بخوابم، اونم نصفه و نیمه و با بیدار شدن وسطاش!