بچم نویان سه روزه بیرون روی شدید و استفراغ داره، از صبح تا شب مشغول عوض کردنش هستم، مدام میشورمش که مبادا پاهاش زخم بشه؛ الهی بمیرم برای بچم. با دکترش تلفنی صحبت کردم و باز دلم طاقت نیاورد وقتی دیدم دیشب در عرض یکساعت عذر میخوام 5 بار بیرون روی شدید داشت، طاقت نیاوردم و با وجود دو بار مشاوره تلفنی، دیشب بردمش بیمارستانی که یکی دیگه از دکترهای بچه ها اونجا شیفت بود (بچه ها دو تا دکتر دارند، یه دکتر هشتاد ساله و یه دکتر جوان حدود 40 42 ساله و بنا به موقعیت پیش هر دو میبرمشون، بماند که ترجیحم به دکتر هشتاد ساله هست که ذره ای پولکی و مادی نیست و تشخیصش حرف نداره.مورادی که اون نشه، میبرمش پیش اون دکتر جوون. دو شب پیش هم تلفنی هم با اون دکتر سن بالا تماس گرفتم و راهنماییم کرد اما دلم طاقت نیاورد و دیشب پیش دکتر جوونشون هم بردم)...تجویز خاصی نبود جز اونایی که خودم میدونستم و داشتم انجام میدادم و تلفنی هم دکترشون بهم گفته بود اما چه کنم که وقتی دیدم اینهمه بیرون روی داره و محلول او آر اس هم نمیخوره، از ترس کم آب شدن و افتادن فشار بچه ساعت ده شب بردمش بیمارستان، ترسیدم عذاب وجدان بگیرم بعدا یا حال بچم بدتر بشه...

الان یکم انگار بهتره ولی بازم از ده صبح تا الان چهار بار شکمش کار کرده. بچم یکم وزن گرفته بود و چندنفری میگفتند، یهو اینطوری آب شد و چند روزه اصلا اشتها نداره. فقط خدا رو شکر میکنم تب نکرده، از هیچی اندازه تب نمیترسم، ولی خب بیرون روی در حد روزی 20 بار هم خیلی بد و خطرناکه که دیروز همین وضع بود، انقدر لباس عوض کردم که دیگه به زور براش لباس پیدا میکردم بهش بپوشونم چون اصلا بهم اجازه  و فرصت نمیداد برم لباسهای قبلیشو که در اثر بیرون روی بلافاصله کثیف میشد بشورم، همش بهم چسبیده بود.

الان بعد کلی اذیت خوابیده، حس میکنم یکم بهتره، الهی که وقتی بیدار شد ببینم وضعیتش بهتر شده، نیلا هم یه هفته قبل بود از مهد کودکش زنگ زدند سامان بیاد بچه رو ببره، گفتند چندبار بالا آورده، دیگه اومد خونه و شبش هم یکم تب کرد اما با داروهایی که خودم دادم بهتر شد و نیاز نشد ببرم دکتر، حالا هم نویان...

تو این هیری ویری، دیشب سامان تو مسیر بیمارستان میگفت هوس زرشک پلو با مرغ مجلسی کردم، بین اینهمه گرفتاری، امروز صبح تند تند در حالیکه دو تا بچه بهم آویزیون بودند بلند شدم درست کردم که غافلگیرش کنم، نه که حالا غذای خاصی باشه، خیلی وقت هم نیست مرغ خورده، خودشم هزار بار تاکید میکنه فعلا آشپزی نکنم و به بچه ها برسم اما خب دلم نمیاد دیگه، گفتم خوشحال بشه.

همزمان برای نویان هم برای بار چندم تو این سه روز برنج کته گذاشتم و همینطور سوپ هم گذاشتم. این وسط چندین و چند بار هم در حال عوض کردن این بچه و شستنش تو دستشویی و درآوردن کل لباساش و دادن محلول او آر اس و داروهای دیگه و همینطور رسیدگی به نیلا و دادن صبحانه و انجام دستورات جورواجورش بودم  و حسابی خسته شدم، بازم شکر نیلا دردسرش کمتر شده  اما خب به هر حال اونم بچست و صبر نداره و مثلا وقتی میگه صبحانه بده یا این چیز و اون چیز رو، نهایتش بتونم چند دقیقه معطلش کنم. حتما باید تو برنامم بذارم ببرمش پیش هم روانشناس و هم روانپزشک بابت مشکل اضطراب شدید و وسواس فکری، نباید پشت گوش بندازم، میدونم باید دارو بخوره، مشغله های زیاد باعث شده عقب بندازمش، اما هر چه زودتر باید پیگیر این موضوع بشم، همزمان باید نیلامو پیش چشم پزشک هم ببرمش، خب بعد عملهای جراحیش این بچه باید عینک میزد که هر کار کردیم و به هر دری زدیم قبول نکرد، الان شماره چشمش حتما تغییر کرده و باید عینکش عوض شه، قبل عید که رشت بودیم هر دوشون رو  بردم پیش چشم پزشکی که خواهرشوهرم رو عمل کرده بود، نویان رو گفت خدا رو شکر مشکلی نداره فعلا اما باید تحت نظر باشه، اما درمورد نیلا گفت عینکش احتمالا باید عوض بشه اما چون عینکش رو همراهمون رشت نبرده بودیم نتونست شماره  جدید عینک رو بهمون بگه  و خلاصه مونده تا الان. چند روزه بچم میگه چشمام میسوزه و باید حتما اینم پیگیری کنم و ببرمش دکتر تا مشکل چشمش جدیتر نشده.

به هر حال وقتی دو تا بچه سن پایین داری و هر کدوم نیازهای خودشون رو دارند و خودتم شاغلی و همسرت هم بابت بدهیهاش باید ساعات طولانی با ماشین کار کنه، انجام هر کدوم از این پیگیریها و پروسه ها زیادم راحت نیست اما چه میشه کرد، وقتی مادر میشی باید کفش آهنی به پا کنی، هر چقدر هم بخوای به خودت فکر کنی، بازم میبینی نیازهای بچه ها تو اولویته. الان خیلی دلم میخواد وزنم رو کم کنم، یکم به زیباییم برسم، موهامو رنگ کنم، لباسهای شیک بخرم و بپوشم، فیلمها و سریالهای به روز رو ببینم، به درمان اختلالات روحی و وسواسم بپردازم و همزمان کارهای اداره رو هم به بهترین شکل انجام بدم و خونه و زندگیم هم مرتب باشه، اما واقعاً نمیتونم، هم خب فعلا بحث مادی قضیه مطرحه و هم زمان و فرصت که نیست. بازم خدا رو شکر میکنم، شکایتی ندارم، خودم خواستم همسر و مادر باشم، خودم خواستم شاغل باشم و درامد مستقل داشته باشم، مشکلات برای همه هست، برای یکی بیشتر و برای یکی کمتر، خب خدا از اول تصمیم نداشته هیچ نعمتی رو بی دردسر بهم بده، اما همینکه بهم داده شکر، طلبکارش که نیستم، بازم هر طور حساب کنیم خداست که دست بالا رو تو رابطه من و خودش داره، تا همینجاشم یه جورایی با معجزه اومدم جلو و تا اینجا رسیدم، بدون اغراق میگم خدایی. یعنی من هر طورم حساب کنیم بازم بدهکار خدا هستم بابت همه موهبتهای و نعمتهایی که لایقش نبودم و بهم داده، درسته به سختی و جون کندن اما میتونست حتی با وجود همون سختی هم بهم نده و دریغ کنه. فقط ازش میخوام سعه صدر و صبوری و تحمل منو بیشتر کنه و کمکم کنه قویتر و شجاع تر باشم و امور زندگیم و روابط با همسرم و بچه ها رو با مدیریت و آرامش بهتری جلو ببرم.

کارهای اداره مونده، واقعا وقت نمیکنم، بچه ها که میخوابند میرم سراغ پروژه اداره اما خب اون زمان شب خیلی خسته ام و خوابم میگیره، صبح هم باید زود بیدار شم که نیلا رو راهی مهد کودک کنم و به کارهای خونه و آشپزی و رسیدگی به نویان برسم، اما همینکه خونه ام شکر. خیلی نگران کارهای اداره هستم، ماه دیگه باید مجدد درخواست تمدید دورکاری بدم و برام مهمه عملکردم خوب باشه، ولی مگه با اینهمه کار و گرفتاری میشه؟ امیدوارم این دورکاری ادامه دار بشه، خدا میدونه چقدر تو شرایط من کمک کنندست و بابتش چقدر خدا رو شکر میکنم، مثلا الان که نویان حالش خوب نست چقدر جای شکر داره خودم پیششم، خدا میدونه اگر قرار بود سر کار باشم و بچه رو بسپرم به مهد کودک یا حتی پرستار، چقدر برام سخت میشد و چقدر فکرم پیش بچه بود، مرخصی هم که خب نهایتش بشه یکی دو روز گرفت، نمیشه هر بار به بهانه مریضی بچه ها درخواست مرخصی داد یه جا بالاخره صداشون درمیاد. خلاصه که هزار هزار بار شکر خودم بالای سر بچه هام هستم، الهی که ادامه دار باشه این روند، شما هم دعا کنید عزیزانم که بتونم حداقل تا دوسالگی نویان دورکار بمونم و بعدش یه فکری میکنم. برای نیلا هم خیلی بهتره که من خونه هستم و بچم آرومتره. عاشق مهد کودکش شده و درسته یه بار مالی اضافه هست برامون (چون نیازی نیست بره و من خونه ام)، اما خب همینکه مهدش رو انقدر دوست داره و خودمم حس میکنم تو روحیه و صحبت کردنش اثر گذاشته راضیم، سامان هم بیشتر از من اصرار داره که بره .

درمورد پست قبل که راجب خانوادم گفتم دوست دارم یه توضیحی بدم، پنجشنبه قرار بود بریم با پسرخاله سامان و باجناقش، باغ باجناق پسرخالش که به خاطر طوفانی شدن هوا و بارندگی کنسل شد، منم تصمیم گرفتم به جاش برم به مادرم سر بزنم، خلاصه رفتم و اتفاقا رضوانه خواهر کوچیکم هم اونجا بود، یکساعت بعد خیلی یهویی خواهر بزرگم هم با بچه هاش اومد، یعنی درواقع به خاطر دیدن نویان و تا حدی نیلا که عاشقانه دوستشون دارند اومد خونه مادرم، گفت دلش طاقت نمیاره این بچه رو نبینه، (خب الان نویان بیشتر رو بورسه). خونه خواهرم و مادرم خیلی نزدیکه و با ماشین پنج دقیقه راهه، پیاده هم شاید یربع. خلاصه خودشو رسوند و نویان هم که اونجا کلی آتیش سوزوند و با سامان و رادین پسر خالش کلی فوتبال بازی کرد. نیلا هم خیلی خوشحال و سرحال بود از دیدن  خواهرزاده هام. 

قبل رفتنمون به خونه مامانم، خب راستش یه دلخوری کوچیکی پیش اومد، سامان گفت به مامانت بگو برام ماکارونی درست کنه، آخه سامان عاشق ماکارونیه، ما هم خب آخرین بار سه ماه پیش خونه مادرم شام خورده بودیم، به مادرم با لحن شوخی گفتم دامادت دستور داده براش ماکارونی درست کنی، که گفت غذا دارم و رضوانه آورده...به سامان که گفتم یکم خورد تو ذوقش، گفت ما سالی سه چهار بار خونه مامانت شام میخوریم، کاش حداقل الان که بهش گفتی سامان دلش ماکارونی میخواد درست میکرد، گفتم چی بگم؟، میگه رضوانه غذا آورده اما خب ته دلم خودم هم یکم خورد تو ذوقم چون آخه واقعا بعد دو ماه میرفتم خونه مادرم و اینکه آخرین بار هم فکر کنم دو ماه و نیم سه ماه پیش بود شام رفتیم خونش...من اینجا این توضیح رو بدم که مادرم از نظر جسمی و روحی سلامتی کافی نداره و من اگر بعد ماهها هم برم برای شام یا ناهار خونش تاکید میکنم یه چیز حاضری درست کن یا اصلا برای شام و ناهار نمیرم که اذیت نشه، خواهرانم هم ملاحظه میکنند، اما خب سامان به هر حال شاید مثل من نباشه و انتظار داشته باشه وقتی سالی چهار بار میره خونه مادرزنش، براش یه ماکارونی ساده درست کنه، بخصوص که خب میبینه مادر خودش با اونهمه مریضی چطور رسیدگی میکنه، به هر حال هر کی یه طوره و خب منم ناراحتیم بیشتر بابت سامان بود و اینکه خب دوست داشتم بعد اینهمه مدت که میریم، غذای دلخواه سامان رو درست میکرد که منم پیش همسرم شرمنده نشم و نخوام هی توجیه کنم، فوقش غذای رضوانه میموند برای فردا ناهار (شوهر رضوانه از سر کارش معمولا غذاهای اضافه رو میاره و خواهرم هم میاره برای مادرم). به سامان گفتم لابد حالش خوب نیست یا شاید اصلا ماکارونی تو خونه نداره و ته تهش وقتی دیدم دلخوره و میگه حالا بعد اینهمه وقت من ازش خواستم برام ماکارونی درست کنه خواسته زیادی نبود که، منم با عصبانیت گفتم خب چیکار کنم من؟ میخوای نریم! وقتی میگه غذا داریم من چی بگم دیگه؟ 

اینو هم اینجا باید تاکید کنم که از اول عقدمون تا الان بیشتر وقتهایی که میخواستیم بریم خونه مادرم، شوهر من به مادرم تاکید میکرد خودشو به زحمت نندازه و یه املت میخوریم و .... برخلاف شوهر خواهر بزرگم که خب برعکس از همون اول ازدواجشون با خواهرم دوست داشت مادرم بهترین سفره  رو جلوش پهن کنه و بهترین غذاها و مخلفات رو تهیه کنه و اگر مثلاً غذای ساده ای بود، شوخی یا جدی  به مادرم میگفت، بماند که به خاطر همین اخلاقش، اگر خواهر بزرگم از مثلا صبحش خونه مادرم میومد، خودش خونه مادرم برای شام آشپزی میکرد و سالاد و نوشابه  و ماست و مخلفات همه  و همه رو حاضر میکرد. ولی برعکس خدا وکیلی سامان هیچوقت انتظار نداشته و نداره که مادرم خودش رو به زحمت بندازه، بخصوص که بارها هم بهش گفتم مامان مریضه و اعصاب و روانش به هم ریخته و... تنها غذایی که گاهی سفارش میده همین ماکارونی بوده که اینبار که مادرم گفت ما غذا داریم و رضوانه آورده یکم دلخور شد که حالا چی میشد بعد اینهمه وقت که میریم برامون درست میکرد که خب کمی بهش حق دادم.

وقتی رسیدیم خونه مادرم، دیدم زیاد هم حال نداره و میگه چند روزه رمق نداره و کلی سفارشش کردم مواظب خودش باشه، خواهرانم هم بودند و یکی دو ساعتی با هم بودیم، من معمولا وقتی یه جا هستیم زیاد با اونا همکلام نمیشم، یعنی خب حس میکنم وقتی اونا زیاد صحبت نمیکنند و بیشتر مادرم رو مخاطب قرار میدند و خیلی با من حرف نمیزنند من چی بگم؟ خودم گاهی همکلام میشم و حرف پیش میکشم و ... اما از یه جایی احساس میکنم کمتر حرف بزنم بهتره  بخصوص که تازگیها هم میبینم خواهر بزرگم و کوچیکه بیشتر با هم حرف میزنند و صمیمی ترند. با همه اینا دوست داشتم میشد بیشتر از اینا دور هم جمع بشیم که خب جدای از حاشیه ها، هر کدوم برنامه ها و مشغله های زندگی خودمون رو داریم.

راستش بعد نوشتن پست قبلی خیلی فکر کردم، به این نتیجه رسیدم که احساس من که فکر میکنم اونطور که باید بهم بها نمیدند و بهم علاقمند نیستند، غلط نیست اما شاید باید کلاهمو قاضی کنم و از دید اونا هم نگاه کنم، داشتم با خودم فکر میکردم خب این کم سر زدن من به اونا یا کمتر زنگ زدن من از نظرشون ممکنه تعبیر بشه به بی مهری یا بی تفاوتی، البته نمیگم صد درصد همینه، فقط فکر میکنم شاید اگه از اونا هم بپرسی اینو بگن. خب اگر من کمتر سر میزنم بخشیش به خاطر مشغله ها و گرفتاریهای خونوادگی خودم و شغلم و رسیدگی به بچه ها و... هست، بخشیش هم به این خاطره که حس میکنم زیاده از حد برم شاید سربارم یا مزاحمم یا از دیدنم خوشحال نمیشن و چه کاریه پاشم برم اونجا، درمورد تماس تلفنی هم همینطور، گاهی میگم شاید مامان زیاد حوصله نداره من زنگ بزنم و خب گاهی هم نشانه هایی مبنی بر تایید این موضوع میبینم، همینطوری و روی هوا نمیگم، ولی هر دو خواهرهام روزی یکی دو بار باهاش تماس میگیرند، من شاید هفته ای یک یا دو بار.

نمیدونم، اما این چند روز داشتم فکر میکردم شاید منم این وسط متهم شدم به بی خیالی و بی تفاوتی  و بی مهری و... یعنی کسی از خانوادم چیزی نگفته ها، اما با خودم میگم اونا هم شاید حس میکنند من دوست ندارم تو جمعشون باشم و ....از طرفی هم خب من مگه بدم میومد وقتی بعد سالها میرن شمال حداقل یه زنگ بزنند و تعارف کنند تو میای یا نه؟ نه اینکه بعد چند روز زنگ بزنم به مادرم بگم دارم میرم بهش سر بزنم و ببینم با هم شمال هستند یا سمنان یا دور هم جمعند. یعنی خب پالسها یا نشانه هایی ندیدم که بهم ثابت کنه همونقدر که اونا برای من مهمند منم براشون اهمیت دارم، البته بازم تاکید میکنم همین خواهر بزرگم هر بار بچه هام مریض شدند (یا حتی خودم جراحی داشتم) به دادم رسیده و هوای ما رو داشته، اما خب همه اینا تا وقتی هست که هر چی میگه بی چون و چرا قبول کنیم و حرفی نزنیم و تابع باشیم. 

این وسط یه دوست عزیز  وجدید وبلاگی به اسم هد هد عزیزم کامنتی برام تو پست قبلی گذاشت که حرفهایی بود که خودم هم عیناً بهشون فکر کردم، بنابراین اینجا هم میذارمش، برام نوشته بود:

سلام

من تازه واردم و خیلی از روابط شما و خانوادتون خبر ندارم

از همین پست آخری میگم که خب شاید اونا هم توقع دارن شما زودتر بهشون سر بزنین.

وقتی شرایطش رو دارین و فقط ماهی یکبار به مامانتون سر میزنین.. حتما توقع بیشتری دارن چون دوتا بچه کوچیک هم دارین و همه خیلی زود دلشون برای بچه ها تنگ میشه، مخصوصا نوه.

شما الان خودتون مادر دوتا بچه هستین.. میتونین بینشون فرقی بذارین؟ حتما برای مادرتون همه شما عزیز هستین حالا شاید اون خواهرا بیشتر میرن میان و راحت تر هستن.

من خودمم سعی میکنم به مامانم خیلی زحمت ندم. خیلی وقتا خودم و پسرم تو روز بهش سر میزنیم و شب همسرم میاد دنبالمون چون میدونم مامانم با همسرم بیشتر رودروبایستی داره و خودش رو به زحمت میندازه چند وقت یه بار شام و نهار با همسرم میرم. ولی وقتی تنهام بهش میگم همونی که برای خودتون درسن میکنی کمی بیشتر درست کن و خودت رو به زحمت ننداز.

یا گاهی خودم غذا درست میکنم و میبرم.

میگم من خورشت گذاشتم میارم شما برنج بذار مثلا.

برای اینکه به زحمت نیفته.

در کل منظورم اینه که خب ماهی یکبار برای شما که به مادرتون خیلی دور هم نیستین زیاده حتما توقع بیشتری داره و وقتی شما نمیری حتما اونا هم فکر میکنن شما با اونا راحت نیستی و دلت تنگ نمیشه و دوست نداری باهاشون وقت بگذرونی.

خواهرت هم مطمئن باش که اول شما رو دوست داره که بعد بچه هاتون رو دوست داره.

به جز این اصلا امکان نداره. شاید اونم دوست داره که شما بهش سر بزنین و..

وقتی شما خودت رو کنار میکشی فقط خودت میدونی که برای اینه که به نظرت میاد اونا خودشون با هم خوشن و من براشون مهم نیستم و اصلا چرا برم.

اما اونا اینو میبینن که شما خودت رو کنار میکشی و زیاد نمیری و حتما به نظر اونا میاد که شما باهاشون راحت نیستی و حال نمیکنی و چسبیدی به خانواده خودت. یه دور باطله به نظرم.

اگر این شرایط اذیتت میکنه و واقعا دوست داری بیشتر باهاشون رفت و امد داشته باشی. مخصوصا با مامانت، به نظرم از خودت شروع کن چون بقیه رو که نمیشه عوض کرد، بیشتر برو.. هفته ای یه بار و سعی کن خیلی ریز نشی به رفتار دیگران. مطمئن باش اونا از دیدن شما و بچه ها خیلی خوشحال میشن. بیشتر تماس بگیر و .. کم کم بیشترش کن. همونقدری که خودت دوست داری.

من خودم دختر آخر بودم که ازدواج کردم. خواهر اولی هر روز یکی دوبار زنگ میزد به مامانم.. دومی کمتر. و خب مامانم یه روز که تا عصر اولی زنگ نمیزد میگفت چی شده؟ چرا زنگ نزده؟ خودش زنگ میزد. دومی رو ولی فکر میکرد خب حتما امروز کار داشته و زنگ‌ نزده. نگران نمیشد معمولا. مال این نبود که اولی رو بیشتر دوست داره. چون بیشتر زنگ میزد و بیشتر میومد وقتی یه دفه کم میشد خب فکر میکرد چه اتفاقی افتاده؟!

ببخشید خیلی طووولانی شد.. در کل منظورم این بود که حالا یه مدت شما خودت کمی رفت و آمدت رو بیشتر کن به مرور بعد شاید تغییری رو حس کردی.

همینجا جوابت رو میدم هد هد جان، به حرفهات فکر کردم  و قبل اینکه برام پیام بذاری خودمم همین افکار سراغم اومده بود، درمورد اینکه مثلا مادرت برای یکی از دخترها بیشتر از اون یکی نگران میشه، خب مثلا یه ناراحتی منم همین بود که مادرم انگار اصلا نگران من نمیشه، مثلا بهش بگم راه افتادیم میریم رشت یا جای دیگه، هیچوقت میون راه تماس نمیگیره بگه کجایید، رسیدید، نرسیدید؟ و حتی روزهای بعدش هم همینطور. خب مثلا دوست دارم یکم احساس نگرانی کنه یا گاهی همینطوری زنگ بزنه حالی از من و بچه ها بپرسه، حالا نمیدونم درمورد دو تا خواهرانم اینطور هست یا نه، البته به خودش بگی قسم میخوره بین بچه ها براش فرقی نیست، اما خب چیزی که محرزه اینه که تعصب و طرفداری و وابستگی بیشتری به خواهر بزرگم داره، که خب بخشیش با توجه به اینکه همه اموراتش دست خواهر بزرگمه، طبیعیه، اما به هر حال دفاع یک جانبه هم تو همه شرایط درست نیست.

منم مثل شما زحمتی برای خانوادم نداشتم خدایی، از 19 یا 20 سالگی کلیه هزینه های زندگیم با خودم بود و حتی هزار تومن ازشون نمیگرفتم. بعد ازدواج هم یه جور دیگه. بالاتر هم توضیح دادم که شاید ما سالی چهار بار برای شام یا ناهار پیشش باشیم، قبلتر که بیشتر میرفتیم حتما تماس میگرفتیم که حاضری میخوریم و چیزی درست نکن یا مثل شما غذامون رو میبردیم یا اصلا برای شام یا ناهار نمیرفتیم که مزاحم نشیم، به هر حال مادرم از نظر روحی و روانی بعد فوت خواهر سومم و پدرم و برادرش و اصلاً یتیم شدنش از 13 سالگی، وضعیت خیلی خوبی نداره و زیاد نمیتونه کار فیزیکی کنه، نه بابت وضعیت جسمانیش، بیشتر همین وضعیت اعصابش و افسردگی و ...به همین دلیل ما خواهرها سعی میکنیم هممون حواسمون بهش باشه، من که صادقانه میگم حس میکنم بیشتر از اون دو تا هم مراعات کردم، حتی نخواستم شب خونش بخوابم مبادا اذیت بشه بابت بچه ها یا مثلا نویان پوشکش پس بده و مامانم که وسواس داره ناراحت بشه، یعنی همه جوره مراعات کردم.

به هر حال همچنان میگم ما یه خانواده خیلی گرم و صمیمی نیستیم و همش از گذشته ها و دوران بچگی نشات میگیره، الان هم نمیشه اوضاع رو عوض کرد اما خب حرفهای شما هم قابل تامله  و منم سعی میکنم کمی رویکردم رو عوض کنم، راستش تا چند وقت پیش تصمیمم این شده بود که خیلی کمتر برم و بیام، اما الان تصمیم دارم به خاطر مادرم هم که شده بیشتر بهش سر بزنم، راستش این چند روز چندباری به این فکر کردم که اگر خدای ناکرده خدای ناکرده اتفاقی برای مادرم بیفته، آیا به این فکر نمیکنم که شاید اون هم دوست داشته من بیشتر بهش سر بزنم و گاهی منتظر بوده و تصورات من مبنی بر اینکه خیلی هم منتظر من نیست و مشتاق دیدنم نیست اشتباهه؟

البته خب نمیتونم بگم همش تصورات و خیالات من بوده، من براشون مدرک و سند دارم و میتونم به مواردی هم اشاره کنم که ترجیح میدم نکنم اما قطعا ماهی یکبار و دوماه یکبار سر زدن به مادرم شاید از نظر اون طولانی باشه و ناراحت کننده و اونم انتظار داشته باشه، خدا داند، اینبار هم که بعد دوماه رفتیم هم اون و هم خواهر بزرگم گفتند چه عجب این طرفها و... چه کنم که منم دلایلی داشتم که احساس کردم با دورتر بودن احترامم بیشتر حفظ میشه و حداقل حاشیه ها و ناراحتی های کمتری دارم. البته خب همین یکماه پیش کارتی که اداره بابت استفاده از یه تالار پذیرایی بهمون داده بود رو با هر زوری که بود هماهنگ کردم با کل خانواده استفاده کنم و برای تولد خواهرزادم ازش استفاده کردم و همه خانواده رو بعد مدتها دور هم جمع کردم، یا مثلاً بارها ازشون خواهش کردم بیشتر بیان و بهم سر بزنن و خیلی خوشحال میشم، یعنی خدایی بخوام بگم من خیلی زیاد تلاش کردم بیشتر نزدیک بشم اما تهش احساس میکردم زیاده از حد نزدیک شدن، باعث بروز یه سری ناراحتیهای جدید به خصوص با خواهر بزرگم میشه و عقب کشیدم، اینو دیگه حتی سامان هم متوجه شده این دو سه سال اخیر با وجود همه پنهان کاریهای من از ابتدای ازدواجمون.

در هر حال من تصمیم گرفتم  با وجود مشغله های زیاد تو زندگیم بیشتر به مادرم سر بزنم، البته نه بابت اینکه وضعیت و دید خانوادم نسبت به من تغییر کنه و مثلا اوضاع فرق کنه  (قبلا این مسیر رو رفتم و بعید میدونم اتفاق خاصی بیفته) فقط بابت اینکه خودم عذاب وجدان نداشته باشم و فکر نکنم کوتاهی کردم و خدای ناکرده بعدها پشیمون بشم. مادرم رو دوست دارم، اون عاشق بچه های منه، همیشه براشون دعا میکنه، اما خب تا خودم زنگ نزنم به ندرت پیش میاد اون زنگ بزنه و احوالی بپرسه که طبق معمول سعی میکنم نادیده بگیرم و بیشتر و بیشتر محبت کنم، اینم لابد اخلاقشه دیگه. از طرفی هم خدا رو شکر میکنم خواهر بز رگم پیششه و هواشو داره، خیالم راحته تنها نیست وگرنه خب مسئولیتهای من چندبرابر بود طبیعتا که وظیفهم هم بود.

چقدر حرف زدم، دستام درد گرفت، این بچه هم بیقراری میکنه، یکم بهتره انگار و بیرون رویش کمتر شده، خدا کنه همینطور باشه و تا فردا خوب بشه، انقدر که بردمش دستشویی و شستمش و لباساشو عوض کردم کمرم و زانوم درد گرفته. خیلی خسته ام و نیاز دارم چند ساعت مداوم بخوابم، اما حیف که اندک زمان خالی هم که پیدا کنم باید به کارهای اداره برسم....

چند روزه دلم میخواد چند تا عکس بذارم اینستاگرامم اما فیلترشکنم به راحتی وصل نمیشه و فرصت هم نمیکنم. 

زندگی با خوب و بدش میگذره، زمان عین برق و باد سپری میشه، میدونم سخت و آسون میگذره، تا الانش گذشته از این به بعدش هم میگذره. فقط کاش بتونم قدر لحظات و روزهای زندگیم رو بیشتر از اینا بدونم.

مرسی بابت همراهیتون و خوندن این متن بلندبالا.