داستان تکراری تنهایی

"این پست مربوط به 13 خرداد هست که  به علت اختلالی که در بلاگ اسکای ایجاد شد، الان میذارمش. همین پست رو در وبلاگی که به تازگی در بلاگ فا درست کردم گذاشتم اما الان که به نظر میرسه شکر خدا بلاگ اسکای فعلاً مشکلش رفع شده، منتقلش میکنم همین جا همراه با کامنتهاش؛ انشالله که مشکل بلاگ اسکای تکرار نشه و بشه همینجا بمونم، هر چی باشه به اینجا بیشتر از هر جای دیگه ای عادت دارم."

درسته خدا معجزه وار نویانم رو به من داد و برنامه ریزی خاصی پشتش نبود، اما چندماه قبل بارداری دومم که برای اولین بار بعد تولد نیلا به داشتن فرزند دوم فکر میکردم، بخش بزرگی از دلایلم مربوط میشد به نیلا که در آینده تنها نباشه  و یا اگر روزی ما خدای ناکرده کنارش نبودیم (منظورم هر زمان هست، چه الان چه تو پیری ما) کسی رو داشته باشه که بهش تکیه کنه، بماند که هرگز فکر نمیکردم تقدیرم این باشه که خدا پسر گلم رو اینطور سرزده و بدون برنامه به ما بده و صرفاً در حد یک فکر بود که فکر نمیکردم هرگز به حقیقت بپیونده.

 انشالله که نیلام و نویانم همیشه پشت و پناه هم و در کنار هم و باعث قوت قلب هم باشند اما الان میخوام اینو با اطمینان کامل بگم که خواهر یا برادر داشتن و تک فرزند نبودن، اصلاً دلیل کافی برای اینکه یه انسان در آینده تنها نباشه نیست، یعنی شاید یکی از شروط لازم باشه (اونم شاید) اما شرط کافی نیست چه بسیار فرزندانی که خواهر و برادر نداشتند اما به واسطه دوستان و فامیل و ... کمبودش رو به اون معنا احساس نکردند و چه بسیار افرادی که با وجود داشتن خواهران و برادران بسیار، به شدت احساس بی پناهی و طرد شدن داشتند (و یا بدتر از اون خواهر و برادرها براشون دردسر و اعصاب خوردی هم به همراه داشتند).

نمونش خود من، دو تا خواهر دارم که ازدواج کردند و هر سه ما تهران زندگی میکنیم، مادرم هم همینطور، اما عملاً به زور سالی پنج شش بار همو میبینیم، زیاد هم که با هم جایی مثل خونه پدری بریم و خیلی با هم قاطی بشیم تقریباً امکان نداره دلخوری یا ناراحتی یا حرف و حدیثی درنیاد. نمیخوام الان به علتش بپردازم یا بدگویی بکنم و تقصیر رو گردن کسی بندازم یا مثلاً اشاره کنم به ریشه های خانوادگی و موضوعات گذشته که باعث شرایط امروز شدند، هم اینکه راستش برام سخته حرف زدن ازش و هم اینکه ترجیح میدم اگر هم روزی خواستم بنویسم در قالب یه پست خصوصی و رمزدارباشه. چیزی که محرزه اینه که من با وجود اینکه با خانوادم همه در یک شهریم به زور هر یکی دو ماه یکبار بلکه بیشتر میبینمشون، حتی مادرم رو هم شاید ماهی یکبار ببینم که خب البته خودم زیاد شرایط رفتن به خونش رو ندارم وگرنه که دوستش دارم و اگر بخوام میتونم بیشتر ببینمش....

سه چهار روز پیش زنگ زدم حالی از مادرم بپرسم، همون روز که بازی استقلال و پرسپولیس بود، دیدم سرو صدا میاد و شلوغه، فهمیدم دو تا خواهرام خونه مادرم هستند و مامانم برای شام آبگوشت درست کرده، پرسیدم مریم و رضوانه اونجان که گفت آره و اگه میخوای تو هم بیا، یک آن وا رفتم، با خودم گفتم اگر بر فرض خودم بابت احوالپرسی تماس نمیگرفتم و متوجه حضور دو تا خواهرم نمیشدم، نباید مثلاً مادرم یا هر یک از خواهرام یه زنگ میزدند و میگفتند ما دور هم جمعیم و مامان آبگوشت درست کرده (که خب غذایی که شاید آدم کمتر خونه خودش درست کنه  و دور هم میچسبه) شما هم پاشید بیاید با هم باشیم....اونم وقتی میدونند من دورکارم و سر کار نمیرم و مشکلی بابت اومدن ندارم و سامان هم که فعلاً اسنپ کار میکنه و درگیر مرخصی گرفتن و اینا نیست که باز مثلاً بگم به خاطر شرایط کاری و زندگی ما چیزی نگفتند...مامانم انگار یکم متوجه شد تو خودم رفتم و گفت اتفاقاً میخواستم همین الان بهت زنگ بزنم بگم شما هم بیاید که خودت تماس گرفتی....راستش اینو هم نتونستم بطور کامل باور کنم، مادرم دروغگو نیست اما خب نتونستم صددرصد قبول کنم که اگر من تماس نمیگرفتم مامانم خودش زنگ میزد و میخواست ازمون ما هم بریم (شاید هم زنگ میزد ولی خب چه کنم که تردید داشتم)، من گفتم  فکر نمیکنم بتونیم بیایم و با بچه ها سخته، در حالیکه اگر خواهرها یا مادرم قبل تماس خود من ، زنگ میزدند و میگفتند تو هم بیا از خدام بود، اما اینطوری احساس میکردم اگر هم برم شاید خواهر بزرگم خوشحال نشه!

ضمن اینکه خب نمیدونم چطوری بیان کنم، وقتی یه تعارف جدی باشه، زمانیکه من میگم نمیتونم بیام و برام سخته، مثلاً مادرم یا خواهرام میگن بابا چه سختی، سخت نگیر، دو تا لباس ساده تن بچه ها کن برشون دار بیار دورهم باشیم، منتظریما، اما واقعا هیچ اصراری نکرد مادرم، من که گفتم نمیتونم بیام مامانم گفت "آهان خب باشه" و خواهرها هم که تلفن ما رو میشنیدند هیچ اصراری نکردند که مثلا گوشی رو بگیرند و چیزی بگند. منم با دلی که شکسته بود گفتم خوش بگذره و گوشی رو قطع کردم و بعد قطع تماس ناخواسته همینطور اشکام میچکید، اتفاقاً از قبل هم حال دلم بد نبود و این تلفن بود که به همم ریخت.

الان ممکنه یه سری دوستان بیان و بگن تو حساسی و خونه مادرته پاشو برو و تعارف نمیخواد و .... اما واقعاً اینطور نیست، وقتی پیشینه این قضیه رو بدونید بهم حق میدید ناراحت بشم، چندباری پیش اومده زنگ زدم تعطیلات دو سه روزه به مامانم که بگم ما داریم میایم یه سر بهش بزنیم، دیدم مامانم و دو تا خواهرام شمال هستند یا سمنان و من هیچ باخبر نبودم و اگر خودم تماس نمیگرفتم احتمالاً خودشون برمیگشتند و آخرش شاید متوجه هم نمیشدم (با توجه به اینکه رفت و امد زیادی نداریم و خیلی کم تماس میگیریم با هم)، یا اینکه دو سه باری خواهر بزرگم به مامانم گفته بود ترجیح میدم هر کی تنها برای خودش بره سمنان و با هم نریم (یعنی ما و خواهرم)، البته اینو بعد دو سه باری که با هم رفتیم سمنان و جرو بحث شد گفت بماند که خودم هم تمایل نداشتم با اون یکجا باشم بابت بی احترامیها و برخوردهایی که باهام میشه، درمورد بحثهامونهم اینجا نوشتم و مایل نیستم دوباره بنویسم، اغلب برمیگرده به حس اقتداری که خواهر بزرگم که فقط یک و نیم سال از من بزرگتره میخواد نشون بده و تا وقتی هر چی میگه بگیم چشم و حق با تو هست و هر چی تو بگی، مشکلی نیست، اما امان از وقتی که به حرفش گوش ندیم، در برابراون اجازه هیچ مخالفتی نداریم، باز خواهر کوچیکم رو بیشتر تحمل میکنه و شاید کمتربهش حساس بشه (البته نه که نشه، فقط کمتر) اما من و اون از بچگی رقابت داشتیم، یعنی من باهاش رقابت نداشتم شاید اون داشت نمیدونم، من فقط حسرت اینو داشتم که ذره ای فقط ذره ای به من هم اندازه اون تو جمع فامیل و خانواده و ... بها بدند یا مثلا اونقدری که از اون و چهرش و .... تعریف میکنند، به من هم ذره ای توجه کنند نه اینکه برعکس مدام من رو تحقیر کنند و نادیدم بگیرند یا ظاهر و رفتار و ... منو مسخره کنند، من دختر زشت خانواده باشم و اون زیبا، من بی دست و پا و بی عرضه و اون همه چی تمام و کدبانو و زبروزرنگ...به خدا که بحث حسادت نبود، یه حسرت عمیقی که به سینم چنگ میزد و همه اعتماد به نفس و حس ارزشمندیمو گرفته بود و باعث شده بود از ترس تمسخر و کم بها دادن بهم، دوست نداشته باشم با کسی رفت و آمد کنم، چیزی که شاید کمی با تلاش خودم طی سالهای بعد ترمیم شد اما هرگز بطور کامل درست نشد. خواهر بزرگم خیلی خیلی دلسوز و بامعرفت هست و یک قدم براش برداری صد قدم برات برمیداره اما فقط کافیه یک حرکت خلاف میلش انجام بدی یا کار یا رفتاری که ازت میخواد به هر دلیل حتی سهوی نایده بگیری، دیگه هیچ جوره حریفش نمیشی  و متاسفانه مادرم هم اغلب باهاش همراهی میکنه و رسماً میشه گفت آدم میفته گوشه رینگ و از خانواده خط میخوره.

ولش کن، قرار نبود وارد این وادیا بشم، اگر روزی با خودم کنار اومدم بصورت خصوصی مینویسم، شاید هم ننوشتم، بنویسم که چی بشه؟ چی تغییر میکنه؟ داستان یک روز  و دو روز نیست که، فقط میخوام بگم زندگی هرگز به من راحت نگرفت نه تو کودکی، نه نوجوانی و بلوغ و نه جوانی و نه حتی بعد ازدواجش...

خواهر کوچیکم هشت سالی از من کوچیکتره، دختر بدی نیست، برعکس من تو دار و کم حرف و مرموزه، اهل دروغ و ریا و ... هم نیست، اما نسبت به من هرگز رفتار محترمانه و احساسی نداشته، یعنی شبیه دو تا خواهر که هم رو دوست دارند نبودیم، من تا جایی که در توانم بوده هواشو داشتم بخصوص قبل ازدواج، اما اون هرگز محبت و احساسی به اون معنا به من نشون نداده، یادم نمیاد تو کل این سالهای بعد ازدواجم، بیش از چند بار خیلی کم به من زنگ زده باشه و بخواد احوالی از من و بچه هام بپرسه، اگر بچه ها مریض بودند از حالشون خبری میگرفته اما اینکه در حالت عادی یه زنگ کوچیک هم بزنه نه، اگر کاری بوده یا صحبت مهمی تماس گرفتیم و حرف زدیم اما بی بهانه و بابت احوالپرسی و خبر گرفتن از هم نه هرگز.. خیلی هم بی حوصله برخورد میکنه و هر چقدر میخوام بهش نزدیک بشم و باهاش صحبت کنم، علاقه  زیادی به حرف زدن نداره، گاهی اگر یه جمله ای بگه و نشنوم و دوباره بخوام تکرار کنه غر میزنه و با لحن بی حوصله ای تکرار میکنه، یا مثلاً خیلی رکه و راحت ایراد میگیره و....با اینحال خب خیلی زیاد به فکرشم و براش دعا میکنم و دو سه باری مبلغی بهم قرض داده و کارم رو راه انداخته، به هم وابسته نیستیم اما سرنوشت و خوشبختی و خوشحالیش برام مهمه و همیشه تو دعاهای منه، اما پذیرفتم که خب علاقه عمیق و ریشه داری به من نداره.

اما خواهر بزرگم و من قضیمون جداست و تو این سالها کم کنتاک نداشتیم، نمیخوام یک طرفه به قاضی برم، شاید من هم تقصیراتی داشتم اما خدا میدونه که من آدم صلح طلبیم و دوست ندارم هیچ بحث یا درگیری پیش بیاد و اغلب در برابر اون و دستورات و سلطه طبیاش کوتاه میام که دعوا نشه یا به شوخی و خنده و چشم پوشی رد میکنم اما خب تمومی نداره، از یه جایی هر کی باشه کم میاره و خدا نکنه یکبار اعتراض کنم یا عصبانی بشم و جوابی بدم، قشقرقی به پا میشه که نگو (نمونش عید سال 1400)، اما خب عاشق بچه های منه، بخصوص نویان که هزار بار پیش مامانم گفته چقدر دوستش داره. روز دختر یه سر اومد خونمون و برای نیلا یه هدیه خشکل دخترونه شامل ادکلن و گل سر و لاک و برس سر و... گرفته بود، کلی تشکر کردم ازش، دو ساعتی خونمون بود و رفت، اما دست کم سه بار تو این دوساعت با لحن نیمه شوخی نیمه جدی تکرار کرد من به خاطر دیدن تو (یعنی من) نیومدم که، تو رو میخوام چکار، هفتاد درصد اومدم نویان رو ببینم سی درصد هم نیلا! درسته با لحن نیمه جدی میگفت اما نمیفهمم لزوم گفتن و تکرار کردن این جمله اونم دو سه بار چیه و اصلاً چرا باید بیان بشه وقتی من اینهمه از اومدنش اظهار خوشحالی میکنم و تشکر میکنم و میگم زود به زود بیاید و بهترین پذیرایی رو به جا میارم؟ مثلاً هیچی نگه نمیشه؟

یادم نمیاد آخرین بار کی خونه خواهر بزرگم یا حتی مادرم شام یا ناهار خورده باشم، حالا خونه مادرم خب به خواست خودم و به خاطر اینکه برام از جهاتی سخت بوده نرفتم و اگر میخواستم و مشکل رفت و آمد و یه سری محدودیتها نبود میرفتم (که خب مامانم هم زیاد پیش نیومده بگه چرا نمیای  و سر نمیزنی و ...) از طرفی همیشه نگران بودم بابت درست کردن شام و ناهار به زحمت نیفته و یا برای شام و ناهار نمیرفتم یا هزار بار تاکید میکردم چیز راحت یا حاضری درست کنه، یا مثلاً دوست داشتم گاهی خواهرم زنگ بزنه و بگه شام بیاید خونه ما، اما ته تهش مثلاً عید رفتیم یکی دو ساعت عید دیدنی و برگشتیم.

اینه که وقتی زنگ میزنم و میبینم خونه مامانم و به صرف آبگوشت دور هم هستند و هیچکس نمیگه تو هم تنهایی و بچه هاتو بردار بیار، دلم شدیداً میگیره و روحیم به هم میریزه و برای بار هزارم میفهمم تو این دنیای بزرگ چقدر تنها هستم. بازم میگم با وجودیکه مامانم میگه  قبل تماس من میخواست خودش به منم زنگ بزنه و بگه برم اونجا، اما چه کنم که نمیتونم صددرصد قانع بشم که اگر من زنگ نمیزدم، مادرم خودش زنگ میزد. با خودم میگم دیده انگار یکم تو خودم رفتم اینطوری گفته، خب آخه وقتی هم گفتم سخته و شرایطشو ندارم و نمیتونم، هیچ اصراری بعدش نه اون و نه خواهرهام نکردند که چه سختی؟ مگه میخوای چکار کنی؟ آخه دقیقاً چه سختی زیادی میتونسته داشته باشه رفتنمون به اونجا وقتی هم من و هم سامان وقتمون دست خودمونه و تا خونه مادرم 40 دقیقه راهه من فقط به عنوان بهانه گفتم و کسی هم دنبالش رو نگرفت. احساس کردم کسی منتظرم نیست ، یه لحظه وسوسه شدم به سامان زنگ بزنم بیاد خونه و بچه ها رو حاضر کنم بریم اما از فکر اینکه از دیدن ما خوشحال نشن بیخیال شدم. نیمساعتی گریه کردم و بعد برای اینکه یکم فراموشم بشه، زنگ زدم به مادرشوهرم و با اونم صحبت کردم، بماند که صحبت با اون هم به دلیل یه سری حاشیه ها، حالمو بهتر نکرد. تا دو سه ساعت بعد هم منتظرم بودم مثلاً تماسی یا پیامکی از خواهرام یا حداقل خواهر کوچیکم بیاد  و بگه تو هم بیا اینجا که خبری نشد، هرچند با شناختی که داشتم احتمالشو هم نمیدادم اما به هر حال از خدام بود این اتفاق بیفته و حس کنم بودنم براشون مهمه یا دلشون تنگ شده، حتی اگه فقط برای بچه هام منو بخوان.

بگذریم، مدتهاست که فهمیدم جز خونواده کوچیک چهارنفره خودم نباید دلبسته کسی باشم، پذیرفتم که تنهایی من تا آخر عمرم پرشدنی نیست و باید باهاش کنار بیام که خب اومدم، اما هرازگاهی چنگ به دلم میندازه و غم عالم میریزه به قلبم. بماند که سعی میکنم زود به خودم مسلط بشم و برای یه موضوعی که قبلاً سوگواری کردم مجددا سوگواری نکنم! فقط از خدای بزرگ میخوام یه کاری کنه دختر و پسر من در آینده چه در نوجوانی و چه وقتی ازدواج می کننند کنار هم و پشت و پناه هم باشند و در نهایت صمیمیت  و دوستی و سازگاری با هم زندگی کنند و تنهاییها و دلتنگی های منو هرگز تجربه نکنند، الهی آمین.

از طرفی هم میبینم تازگیها یه سری زوجهای جوون تو خونواده سامان تمایل دارند با ما رفت و آمد کنند و با اینکه خب آدم رفت و آمدی نیستم و وقتی از حد میگذره با وجود دو تا بچه و حساسیت هایی که دارم برام سخت میشه، اما اینکه میبینم میخوان ما هم تو جمعشون باشیم حس خوبی به من دست میده، بعد دفعه آخری که با پسرخاله سامان و خانمش و باجناق پسرخالش و بچه هاشون به دعوت پسرخالش رفتیم باغ باجناقش، پریروز دوباره زنگ زدند که اگر تهرانید بریم باغ دوباره، من برای بچه ها وقت آتلیه گرفته بودم؛ از زمان یکساله شدن نویان 4 فروردین ماه میخواستم ببرمشون آتلیه که اصلا جور نمیشد و یا سر کار بودم و خسته یا بچه ها مریض بودند یا حال روحی من  و سامان داغون و نمیشد یک کاره رفت آتلیه، دیگه پنجشنبه ای میخواستم حتما ببرمشون که خب پسرخالش برای بار دوم دعوتمون کرد باغ، من به سامان گفتم میخوام بچه ها رو ببرم آتلیه و غیر اون راستش شرایط روحی خوبی ندارم برای بیرون رفتن و خوش و بش کردن با دوستان، بخصوص که با خونواده پسرخالش خیلی رفت و آمد نداشتیم و زیاد صمیمی نیستم که مثلاً برم تو خودم و حرف نزنم و اونا هم درکم کنند.

 طبق معمول من و سامان سر اینکه اون دوست داشت بره و من شرایطش رو نداشتم بحثمون شد و آخرش گفتم به خاطر تو میام که بعداً نگی به خاطر تو نرفتیم، که در هر حال خود اونا به دلایلی باغ  رو کنسل کردند و تصمیم بر این شد بریم پارک جوانمردان تو دهکده المپیک... خوشبختانه وقت آتلیه رو گذاشتم ساعت چهار و نیم بعد از ظهر و اول رفتیم آتلیه و با هزار سختی ازشون 5 تا عکس گرفتیم، بعد آتلیه هم برگشتیم خونه که بچه ها دست و روشون رو بشورند و لباس راحتتر بپوشند و شام بخورند، بعدش دوباره راه افتادیم وساعت نه شب رسیدیم پارک... دیدم هر دو تا پسرخاله های سامان و همسرشون و دوست پسرخاله سامان هم هستند (خبر نداشتم)، پارک جذابی نبود راستش و زیاد خوشم نیومد و تاریک  و دلگیر بود و برام جذابیتی نداشت، اما خب نیلا خیلی بازی کرد و بهش خوش گذشت، حیف که موقع سرسره خوردن، دندونش خورد به لبه سرسره و یکساعت تمام گریه میکرد و فکر میکرد دندونش شکسته و استرس شدید داشت و همش میگفت بریم خونه، هنوزم با این ماجرا درگیرم و درست و حسابی غذا نمیخوره فکر میکنه دندونش مشکل پیدا کرده...

خانمهای پسرخاله ها و هر کسی که بچه های منو میدید عاشقشون میشد، شیما خانم پسرخالش کلی از نیلا فیلم گرفت و قربون صدقش رفت، نویان هم که دیگه با حرکاتش دل همه رو برده بود. انقدر خوشحال میشم وقتی میبینم به بچه هام توجه میشه....خب من اعتراف میکنم به دلیل کمبود محبتی که از بچگی داشتم، از اینکه بهم محبتی نشون بدند غرق ذوق و لذت میشم و حال دلم خوب میشه (همون کمبود عزت نفس اینجا معلوم میشه)، متاسفانه هر محبت کوچیکی رو هم بینهایت بزرگ قلمداد میکنم و هزار بار قدردانی میکنم و میخوام حتماً جبران کنم، انگار خودم رو لایق و شایسته اون محبت نمیبینم. حالا الان غیر از خودم از اینکه ببینم بچه هام هم در مرکز توجه باشند، دلم شاد میشه و احساس غرور میکنم و از نظر روحی اقناع میشم. خدا رو شکر نیلا و نویان به گفته هر کسی که دیدتشون، خیلی بامزه و شیرین زبون هستند  و من بابتش هزاران بار شاکر خدا هستم، حتی مامان و باباهایی که تو پارک بودند و خودشون بچه داشتند، با اشتیاق نویان رو نشون میدادند و باهاش حرف میزدند، سامان هم که اعتقادی به چشم خوردن و اینا نداره، یه لحظه برگشت گفت من که  این حرفها و چشم زدن و ... رو خیلی قبول ندارم، ولی امروز خیلیها عاشق نویان شده بودند و تو که قبول داری میخوای یه اسفند دود کن، کلی از حرفش تعجب کردم، بماند که من به شخصه اهل اسفند دود کردن نیستم اما اینکه سامان همچین حرفی بزنه جالب بود، ولی خدایی این پسره خیلی خیلی شیرین و بانمکه.

این تعطیلات هم ما همچنان تهران هستیم، دلم چقدر میخواد یه مسافرت برم و کمی استراحت کنم و هوا بخورم و یکی هم باشه که همراهمون بیاد و مثلاً بشه بچه ها رو حین سفر بهش سپرد و من و همسر دوتایی قدر یکی دو ساعت بریم لب دریایی، جنگلی ...آخه خب هر جا هم میریم باید دو تا چشم داریم دو تا قرض کنیم بچه ها رو مواظب باشیم، البته اینم بگم هیچکسی رو که بتونم در این حد باهاش راحت باشم و کمک حالم باشه ندارم (نه حتی خواهرها و نه خواهرشوهر و...) پس همون خودمون چهارتایی بریم بهتره. میتونم از طرف اداره یه ویلایی چیزی تو نوشهر جور کنم بریم اما خب هم خیلی گرمه هم اینکه سامان باید تا آخر خرداد بکوب با ماشین کار کنه قرضهاش رو بده...

متاسفانه حس میکنم استرس و اضطرابم گاهی بی دلیل بالا میره، سامان که نیلا یا نویان رو اندازه چنددقیقه هم میبره جایی و از من دور میکنه، بیش از هزار بار سفارشش میکنم مراقبشون باشه و دست نیلا رو ول نکنه و... تا برسن خونه دلم هزار راه میره، کی به آرامش میرسم و میتونم یه کم بیخیال باشم خدا میدونه.

امروز به سامان پیام دادم که خسته ام از اینهمه ناسازگاری  و تفاهم نداشتن و کشمکش بینمون و از اینکه تا آخرش اینطوری  روزگارمون بگذره میترسم !

در جواب گفت عزیزم پرش رفته کمش مونده! این چندصباح باقیمانده منو ببخش و تحمل کن مرضی!

 براش نوشتم "چه پاسخ غم انگیزی! فکر میکردم هنوز اول راهیم! زندگی که با تحمل باید ادامش داد چقدرترسناکه"، اونم باز جواب داد: منم تو رو میبخشم و تحمل میکنم تا توی این راه "تحمل و بخشش" تو تنها نباشی! چند تا هم ایموجی چشمک و مسخره بازی گذاشت!

آخرش هم گفت دارم شوخی میکنم متوجه نمیشی واقعا؟ سامان آدم شوخ طبعیه اما این جملاتش چندان به شوخی نمیخورد ولی خب واقعاً شوخی میکرد .

چند روزه بدن درد خیلی زیادی دارم، امونم رو بریده، سالهاست دارمش اما خیلی کمتر از این بود اما الان واقعاً تحملش برام سخت شده، تک تک اعضای بدنم تا بند انگشتام و کمر و گردن و شونه و زانو و همه جام یه درد دائمی شدید داره. امروز دیگه امونم رو بریده، هر چی تحمل میکنم فایده نداره، باید برم پیش یه روماتولوژیست، ممکنه روماتیسم باشه (مادرم داره)، احتمال زیاد آرتروز هم دارم و بحث امروز و دیروز نیست، اما خب آزمایش ندادم، ولی تقریباً صددرصد مطمئنم. چقدر زود این دردها اومد سراغم، دوست ندارم تیپیکال مادرهایی بشم که همش از درد کمر و پا  و دست و... پیش بچه ها ناله میکنند، اما الان دقیقاًهمونطورم، فقط واسه دکتر رفتن تعلل میکنم، از روی تجربه میدونم اگر کمی لاغر کنم دردهام آرومتر میشن، اما تا وقتی تو خونه ام نمیتونم همت کنم، خیلی هم اشتهام زیاد شده و انگار تنها دلخوشیم خوردنه و بس.

بچه ها و خودمون شام نداریم و موندم چی درست کنم ساعت نه شب. چقدر خوب میشد مثلا گاهی شامی ناهاری چیزی، جایی دعوت بودیم یا یکی برامون میاورد.آخرین بار یادم نمیاد کی شام و ناهار جایی غیر خونه خودمون خوردم، البته اگه ایام عید رو که رشت وخونه مادرشوهرم بودیم و طبیعتاً مادرشوهرم طفلی با همه مریضیش غذا میپخت و یکی دو باری که با پسرخاله سامان همین یکماه اخیر رفتیم بیرون و شام خوردیم رو فاکتور بگیرم....مثلاً چقدر خوب میشد هفته ای یکبار خونه مادرم و یکبار خونه مادرشوهرم و یکی دو بار هم خونه خواهرهامون به صرف شام یا ناهار دعوت میشدیم و مثلاً یه وعده هم میدادن میبردیم خونمون یعنی مثلاً اتفاقی که برای خیلی از دخترها بعد ازدواجشون میفته که خب برای من نیفتاده (یا خیلی به ندرت). تازه اونا هم میومدند باعث خوشحالی من بود چون با همه خسته شدنها، اینکه حس کنم یکی اومدن به خونه منو دوست داره کلی حالمو خوب میکنه.

همینا دیگه، این بچه از گرسنگی پاهامو داره گاز میگیره، برم و شکم این دو تا وروجکو سیر کنم تا ببینم تا آخر شب خودمون و همسر چی میخوایم بخوریم.