از گوشه و کنار

(این پست رو دو روز پیش نوشتم و امروز بعد تکمیل منتشر میکنم.)

دیشب که خسته و کوفته از سر کار اومد خونه، موهامو کنار زد و سرمو‌ بوسید و یکم نگام کرد و گفت تو چقدر خوشگلی! 

خب برام دلنشین بود، مدتی بود نشنیده بودم بهم بگه زیبایی، شنیدنش رو دوست داشم، مدتها بود از کس دیگه ای هم نشنیده بودم و برای منی که اعتماد به نفس پایینی درمورد خودم، چه ظاهری و چه شخصیتی و... دارم شنیدن گاه به گاه این تعریف‌ها دلنشینه.

چند روز پیش هم گفت چقدر تو سفیدی و اندامت خوبه! نمی‌دونم منظورش از اندام خوب چیه اما دوازده کیلو اضافه وزن و قد نسبتا کوتاه و شلی بدن بعد زایمان و ناشی از وزن زیاد و کم کردن های پشت سر هم و داشتن شکم و ...رو چطوری به اندام خوب تعبیر می‌کنه جالبه برام... میدونم هم اهل چاپلوسی و زبان بازی نیست و نظر واقعیشو میگه، برای همین جالبه این تعریفاش چون به نظر خودم اینطور نیست و مثلاً اندام من بخصوص این چند ماه اخیر اصلا تعریفی نداشته (البته این سیاست رو دارم که هیچوقت اینو به خودش نمیگم و در برابر تعریف کردنش فقط لبخند میزنم اما حقیقتیه که خودم خوب میدونم).سفیدی پوست رو راست میگه اما با اینهمه جای جوش و لک روی صورتم بازم برام عجیبه چطور هیچوقت هیچ اشاره ای بهشون نمی‌کنه درحالیکه کاملا واضحه و از همون 12 سالگی گرفتارش بودم تا الان و درمان هم فقط موقت جواب داده و الان حتی دنبال درمانش هم نمیرم چون بیفایدست، سامان تو این هشت سال و اندی هیچوقت اشاره ای به جای لک و آکنه ها نکرده، نه که حتی نخواد ناراحتم کنه، به نظر میرسه خودش هم نمیبینه و ذره ای بهش اهمیت نمیده، اصلا انگار متوجشهون هم نمیشه و اگر خودم هم بهش اشاره کنم میگه اصلا مهم نیست، برعکس همیشه میگه چقدر پوست صورتت نرمه (حالا مگه مال بقیه زبره ). خب این یکی از ویژگی‌های خوب همسر منه... 

سالهاست بخصوص بعد تولد نیلا تو خونه آرایشی نمیکنم و گاهی انقدر خسته ام که یادم میره موهامو یه شونه بزنم و فقط پشت سرم میبندم که اذیتم نکنه، لباسهای جدید و خیلی خاص  و شیک هم تو خونه نمیپوشم و سفیدی موهام هم که بزنه بیرون مدتها بعد رنگ میکنم،  نمیگم کار خوبیه اما حقیقته، اما سامان نه تنها هیچوقت حرفی نزده و انتقادی نکرده بلکه تعریف هم کرده. حتی لاک هم نمیزنم به خاطر محدودیتهای محل کارم و اینکه حوصله پاک کردنش رو ندارم و اتفاقاً دو روز پیش که بعد مدتهای زیاد لاک زدم اونم لاک نیلا رو (قبلش برای نیلا زده بودم و یهویی برای خودم هم زدم) سامان که دستمو دید، جلوی مامانم زد به مسخره بازی و گفت دو روز بذار دورکار بشی بعد از اینکارا بکن و به شوخی گفت مرضیه آب نمیبینه شناگر ماهریه و خلاصه مسخره میکرد، آخرش هم گفت خیلی قشنگ شده، طفلی انقدر ندیده لاک بزنم سریع به چشمش اومده بود. بعد زایمان که شدیدا نسبت به بخیه سزارین و جاش که خیلی بد مونده بود حساس شده بودم و میخواستم برم کربوکسی تراپی که درستش کنم، گفت نمیخواد و برای چی بری  و اصلا هم بد نیست و پول بیخود نده و وقتی دیدم اون اصلا حساس نیست، فقط یک جلسه رفتم و ادامه ندادم.

خب اینجا زیاد راجب بحث و دعواها و مشکلات بینمون می‌نویسم ، هنوزم این بحث و جدلها هست و به خاطر اختلافات دیدگاههای مذهبی و فرهنگی و  و حتی سیاسی زیاد پیش میاد حتی همین دیروز هم بحث داشتیم اما انصاف نیست به  جنبه های مثبت شخصیتش اشاره نکنم. اینکه خیلی وقتها پیش میاد بی دلیل منو ببوسه یا بگه دوستم داره و وسط روز بهم زنگ بزنه بگه دلش برام تنگ شده یا بهم پیامک بده و بگه دوستم داره و عاشقمه.

خب ما به دلیل شرایط خاص زندگیمون و خدمت رسانی 24 ساعته به بچه ها و ساعت خواب نامنظمشون  شاید نتونیم روابط خصوصی زیادی به اون معنا داشته باشیم اما ارتباطات فیزیکی در حد بوسه ها و نوازش ها و بغل های گاه وبیگاه و بی مقدمه و فارغ از بعد جنسی همچنان این نوید رو بهم میده که دوستم داره...این موضوع اونجایی برام بولد شد که امروز وبلاگی میخوندم که از بی احساس بودن همسرش و اینکه بزور دو کلمه باهاش حرف میزنه و هیچوقت حتی دستشو هم نمی‌گیره حتی تو خونه خودشون نوشته بود و بعد خوندنش واقعاً یک لحظه خدا رو شکر کردم چون همیشه حس دوست داشته شدن برای من مهم بوده. به ذهنم رسید این رفتار سامان و این توجه های اینجوریش و گفتن چند باره اینکه منو دوست داره و دلش برام تنگ شده یه موهبتیه که تو شلوغی های زندگی و مشغله های ذهنیم گاهی برام کمرنگ میشه و قدرشو کمتر میدونم اما مثلا اگر همین سامان چندوقتی کمتر توجه نشون بده کاملا برام ملموس میشه. 

به هر حال ما دو تا بچه کوچیک داریم و گرفتاریها هم کم نیست منم انتظار ندارم مثل اوایل ازدواج 24 ساعته همدیگه رو بغل کنیم و عاشقانه رفتار کنیم (همون موقعش هم بحث داشتیم اما کمتر بود)، اعتراف میکنم گاهی انقدر خسته و کلافه ام  و کار خونه و آشپزی و کارهای بچه ها سرم ریخته که حتی حوصله اون رفتارهای عاشقانه رو هم ندارم و اگه خیلی بخواد بهم نزدیک بشه و به قولی بهم بچسبه حتی عصبی هم میشم بخصوص تو دوران ماهانه و.... اما خیلی وقتها هم برعکس نیاز دارم بغلم کنه و سرمو بذاره روی سینش و بگه دوستم داره و بهم محبت کنه. 

من و همسرم قطعاً اگر قبل ازدواج مشاوره رفته بودیم شک ندارم همه مشاوره ها میگفتند برای هم مناسب نیستیم و نباید ازدواج کنیم چون تشابهات زیادی نداریم و عقایدمون و فرهنگمون صددرصد متفاوته اما همیشه یه رشته محبتی بوده که یه جوری ما رو تو این سالها بهم وصل کرده، ولی خب نتیجه اون عدم تناسب فکری و فرهنگی و مذهبی و ...در کنار عصبی بودن و تندخوبودن هر دوی ما و مشکلات ریز و درشت خانواده و جامعه باعث شده دعواها و بحث ها و به قول معروف کل کل هامون خیلی زیاد باشه...اما همه اینا نباید باعث بشه از کنار یه سری خوبیهاش بگذرم، مثل کینه ای نبودنش، یا پیشقدم شدنش برای آشتی حتی اگه خود من مقصر باشم، یا چشم پاک بودن و اعتقادش به حلال و حرام (علیرغم نداشتن اعتقادات مذهبی) و دلسوز و مهربان بودنش و سواد خیلی خیلی بالاش تو همه زمینه ها و بینهایت شوخ طبع بودنش (همه دوستاش به همین میشناسنش بماند که به خاطر فشارهای روحی ناشی از بی پولیش الان مثل قبل شوخ و سرحال نیست). اینکه ذره ای پول دستش برسه به من میده یا برای ما خرج میکنه، حسود نبودنش، غیبت نکردنش، رفیق باز نبودنش و خانواده دوست بودنش و اینکه اصلا ازم توقع شام و ناهار درست کردن نداره و مدام میگه نمیخواد هیچی برای من درست کنی و فقط به بچه ها و کار خودت برس، اینکه کمک خیلی زیادی تو کارهای خونه میکنه  در حدیکه اغلب شستن ظرفها و جارو کشیدن با اونه و مدام میگه تو نمیخواد ظرفها رو بشوری از سر کار اومدم خونه میشورم، قدرشناس بودنش، بی مناسبت کادوخریدنهاش (البته الان خیلی کمتر شده نسبت به گذشته و بهشم به شوخی یادآوری کردم) اینکه ذره ای چشم‌داشت به حقوق من نداشته و نداره و حتی یکبار تو این سالها نپرسیده حقوقت چقدره، اینکه با رفتارهای وسواسی من کنار اومده و گاهی واسه آرامش دل من همراه میشه با حساسیت هام (مثل رعایت نجس و پاکی و...) و یه سری ویژگیهای مثبت دیگه که گاهی به خاطر کشمکشهای زیادی که بینمون پیش میاد برام کمرنگ میشه اما وقتی پای صحبت وبلاک نویسهای دیگه یا دوستانم میشینم میبینم که باید بابتش خدا رو شکر کنم، بدترین ویژگیش هم همین زود عصبانی شدن و اینکه تو عصبانیت فریاد میکشه و بددهنی میکنه (منم البته جواب میدم و کم نمیارم که ایکاش میشد گاهی سکوت کنم!) و اینکه دو ساله به خاطر فشارهای عصبی سیگاری شده، اینکه دو سه سالیه خیلی سرش تو گوشیشه و خب بیکار بودنش که روی روح و روانش تاثیر منفی گذاشته و روحیه سابق رو اصلا نداره برعکس چندوقتیه که پر از خشمه.

خب من خیلی بهش غر میزنم راستش، یعنی خسته که میشم سر اون خالی میکنم و خیلی وقتها تقصیرات رو گردنش میندازم و اونم بیزاره از اینکه سرزنش بشه  یهویی جوش میاره و دعوا میشه، من خودم زود عصبانی میشم، شوهر من از منم بدتره (البته از حق نگذریم یه وقتهای کمی هم  پیش میاد خودشو خیلی کنترل میکنه در برابر نق زدنهای من) بماند که چند دقیقه بعد آروم و حتی پشیمون میشه و به اصطلاح منت کشی میکنه و ناز میکشه و انقدر میچسبه بهم و منو بغل میکنه و مسخره بازی درمیاره که برای اینکه بیخیال بشه و دست از سرم برداره آشتی میکنم،) راستش مطمینم اگر سامان همسری داشت که برخلاف من موقع عصبانیت اون سکوت میکرد و چیزی نمی‌گفت و کشش نمیداد، دعواها و کشمکش ها به حداقل می‌رسید اما متاسفانه با یکی طرفه که نمیتونه زبون به دهن بگیره  بارها بهم گفته (حتی زمان آشنایی قبل ازدواج) که من میدونم زود جوش میارم و اخلاقم گاهی تنده تو یکم سکوت کن، منم جواب میدم به خدا منم نمیتونم سکوت کنم و دست خودم نیست! خب تو تلاش کن زود جوش نیاری یا وقتی اعصابم خورده و چیزی میگم عصبانی نشی و تحمل کنی و یهویی داد نزنی، گاهی خب هر دومون یکم کوتاه میایم به خاطر بچه ها و تحملمون رو میبریم بالا و اوضاع بهتر میشه، گاهی هر دو خیلی بچه گانه رفتار میکنیم، خلاصه زوجی هستیم که تو سر و کله هم میزنیم اما تهش بهم وصلیم، یه روز عاشق یه روز فارغ، خداییش این چندسال اخیر اغلب دعواهامون سر بچه ها بوده، برعکس اوایل ازدواج که بیشتر سر همون اختلافات فکری و مذهبی و حتی سیاسی بحثمون میشد.

سامان هم این روزها خیلی خستست، یه مبلغی قرض داره که باید حتما تا آخر خرداد پرداخت کنه، اون مبلغی که دوستانم بهم محبت کردند تعهد پرداختش با منه و ربطی به سامان نداره و منتظر وامم هستم که ایشالا تا هفته اول تیر بهم میدن، اما سامان خودش دو ماه قبل حدود ۱۸ تومن قرض کرده و بایدتا 20 خرداد پس بده و خیلی تحت فشاره و استرس داره... منم نمیتونم کمکش کنم چون همه وامی که میگیرم  بابت قرض جدیدی که دوستانم تو گرفتاریم لطف کردند کمکم کردند می‌ره و چیزی نمیمونه که بهش کمک کنم... خدایی اندازه وسعم تو چند ماه گذشته از پس اندارم بهش دادم و بیش از این در توانم نیست (15 تومن همین دو ماهه بهش دادم) اما اگر ازم بربیاد بازم بهش کمک میکنم.

همچنان مدیون محبت دوستانم بابت قرضی که بهم دادند هستم اما کلا قرض و بدهی خیلی روی آدم سنگینی می‌کنه ،من  که اینطوریم خودم و وقتی قرض دارم تا قرضم رو ندم انگار یه بار سنگین روی دوشمه و اجازه هیچ تفریح یا خرج اضافه ولو کم رو به خودم نمیدم، الهی که هر چه زودتر بدهیای هردومون تسویه میشه و راحت میشیم.

چند دقیقه پیش بهش پیامک دادم و نوشتم "از اینکه برای زندگیمون زحمت میکشی و منو دوست داری و هر روز صبح ظرفها رو میشوری و خونه رو مرتب می‌کنی ازت ممنونم عزیزم" 

آخه من و سامان هر دو انقدر خسته میشیم که برخلاف گذشته ها که هیچ ظرف نشسته ای رو شب نمیذاشتیم تو سینک ظرفشویی بمونه، دیگه شبها نمی‌تونیم ظرفها رو بشوریم یا خونه رو مرتب کنیم، سامان هم از سر کار که میاد (اسنپ) از خستگی چشماش باز نمیمونه و مدام چرت میزنه و خوابش میبره (همینم کلی حرصم رو درمیاره دوست دارم سرحالتر باشه و یکم با هم وقت بگذرونیم)  و نمیتونیم زیاد به خونه و زندگی برسیم، اینه که سامان صبحهای زود حدود ساعت پنج و نیم شش ساعت می‌ذاره و بیدار میشه و نزدیک یکساعت تمام ظرفهای شب قبل رو که زیادم هست میشوره و خونه رو کم و بیش مرتب می‌کنه و بعد می‌ره سر کارش. صبح که بیدار میشم و میبینم آشپزخونه تمیزه و خونه هم کم و بیش مرتبه حالم خوب میشه، برعکس اگر یه روز اینکارو نکنه اول صبحی با دیدن اون آشپزخونه نامرتب خیلی حالم گرفته میشه و خودم باید کلی وقت بذارم و تمیزش کنم.

در جواب من سامان هم یه پیام عاشقانه از پشت فرمون فرستاد و ابراز محبت کرد، حالا همینو داشته باشید شب که بیاد خونه با کوچکترین تلنگری هر دو جوش میاریم، این رویه تمام این سالها بوده، یه مدت چند جلسه پیش مشاوره خانواده هم رفتیم (آنلاین و حدود چهار جلسه فکر کنم) اما تهش تاثیر خاصی نداشت چون مشکل ما بیشتر همون زود عصبانی شدنمون و عدم مدیریت خشم هست وگرنه کینه ای به اون معنا نداریم و خدا رو شکر مسایل شک و خیانت و بدبینی و ... هیچوقت بینمون نبوده فقط تفاهم فکری نداریم که اونم دیگه کاریش نمیشه کرد، هر کدوم تو یه فرهنگ و خانواده  و با عقاید خودمون بزرگ شدیم، قطعاً مشاوره قبل ازدواج اگر رفته بودیم میگفت ازدواج نکنید که خب کردیم، الان هم دیگه نمیشه کاریش کرد و مثلا من نمیتونم به اون بگم حواست به آهنگ گذاشتن تو ایام تاسوعا و عاشورا باشه (آخه آهنگ میذاشت  بی هوا و اگه تذکر میدادم بحثمون میشد) و اونم نمیتونه به من بگه روزه نگیر یا فطریه نده و فلان عقیده رو نداشته باش... هر دومون از یه جایی داریم سعی میکنیم کمتر بهم گیر بدیم، یعنی چاره ای هم نداریم دیگه، هیچکدوم نمیتونه اون یکی رو قانع کنه (البته سامان دلایل متقاعد کننده ای میاره اما من اگر ته ذهنم هم موافق نظرش باشم چندان به روم نمیارم)دیگه خوب و بد هشت ساله ازدواج کردیم و باید بسازیم، درسته گاهی انقدر عصبی و ناراحت میشم که حتی به جدایی فکر میکنم و تو عصبانیتم بهش میگم عجب اشتباهی کردم و  بیا جدا شیم و خودمونو راحت کنیم اما تهش بعید میدونم با وجود همه این اختلافات بتونیم جدا از هم دووم بیاریم یا مثلا با فرد دیگه ای خوشبختتر بشیم، سامان که میگه غیر من نمیتونسته با کسی زندگی کنه، منم به شوخی میگم آره خدایی غیر من هیچکس نمیتونسته تحملت کنه.

کاش منم یاد بگیرم یکم کمتر غر بزنم بهش. آخه یه سری کارهاش واقعا عصبیم می‌کنه، سیگار کشیدن‌هاش اونم وقتی تا همین دوسال پیش سیگاری نبود و اینکه تو حموم میکشه (مثلا یواشکی!) و لباسش و بدنش بوی سیگار میده، اصلاح نکردن صورتش به خاطر خستگی زیاد، خواب آلودگیش، سرسری گرفتن و عقب انداختن یه سری کارها، فکر اقتصادی نداشتن و بخصوص  رفتارهای نادرستی که با بچه ها و بخصوص نیلا داره...  البته که عاشق نیلاست و روز دختر با وجود جیب خالیش براش هدیه خرید و مدام بغلش میکنه و قربون صدقش میره، اما خب گاهی نمیدونه چطوری با بچه رفتار کنه و نیلا رو عصبی می‌کنه و منم عصبانی میشم و بحث بالا میگیره چون انتظار داره در برابر  رفتارهای گاها بی منطقش  در برابر نیلا هیچ حرفی نزنم و کوچکترین دفاعی از بچه نکنم، منم گاهی هیچی نمی‌گم چون قبول دارم نباید هیچکدوم از والدین پشت اون یکی رو خالی کنه اما یه وقتها که میبینم بی منطق بچه رو سرکوب میکنه یا مثلا ضربه ای بهش میزنه، طاقت نمیارم و چیزی میگم و اوضاع حسابی متشنج میشه، یعنی الان بالای هشتاد نود درصد دعواهای ما بابت بچه هاست.

در هر حال یه چیزو می‌دونم،اگر همسر من جیبش خالی نبود ۱۸۰ درجه بهتر از اینی بود که هست، یه روز که میره اسنپ و کار و درآمد خوبه کلی با انرژِی و سرحال میاد خونه و با بچه ها بازی میکنه و با من خوش و بش میکنه، اما اغلب تو زندگیش درآمد درست و درمانی نداشته، خودش میگه هیچوقت نشده حتی یک میلیون تو حسابش بمونه و پول تو جیبش باشه و براش شده حسرت و آرزو، یه وقتها خیلی خیلی دلم براش میسوزه خدایی، به هر حال من سالهاست درآمد ماهانه دارم و تو حسابم اغلب پول بوده و تونستم جدای از مخارج زندگی پس انداز هم بکنم اما اون هیچوقت نتونسته...خدایی بهش خیلی وقتها حق میدم، من که زنم اگر شرایط اونو داشتم خیلی حالم بدتر از از این بود.

با این حال سامان اگر یه قرون داشته باشه همش رو برای ما خرج می‌کنه. خدا خودش کمکش کنه بتونه بدهی‌هاش رو بده و شغل درخوری پیدا کنه و به آرامش برسه...

+++ مادرم سه روزی خونه ما بود و دیروز صبح زود رفت، سه روزی پیشم بود. بودنش خوب بود و وقتی رفت دلم گرفت.

دو هفته پیش هم با کارت رستوران که اداره داده بود با خانواده رفتیم بیرون... اونم خوب بود فقط چون از طرف اداره بود باید همگی حجاب کامل می‌داشتند، که خب از قبل با خواهرهام طی کرده بودم و حرفی نداشتند. میشد غذا بگیریم و بریم بیرون بخوریم اما خب اونجا راحتتر بود و همه امکانات رفاهی برای بچه ها هم فراهم بود و دیگه همونجا موندیم. اینبار اگر کارت رستوران شارژ بشه، شاید پسرخاله سامان و همسرش و یه زوج دیگه رو (باجناق پسرخالش) دعوت کنم بیان خونمون و از اون رستوران غذا سفارش بدیم، آخه حدود یکماه پیش همین پسرخاله و خانمش زنگ زدند و ما رو دعوت کردند بریم باغ باجناقش برای ناهار و اونجا هم به ما خوش گذشت، بخصوص که کمتر پیش اومده اینطوری جایی دعوت بشیم و برام خیلی ارزشمند بود،  نیلا هم حسابی با دو تا پسرهای پسرخاله سامان و باجناقش بازی کرد و بهش خوش گذشت، خب منم عادت ندارم لطفی رو بی جواب بذارم و الان حس میکنم باید منم دعوتشون کنم خونمون، اگر بدونم مجددا کارت رستوران شارژ میشه کارم راحت میشه و حداقل آشپزی تعطیله یا مثلا فقط یه پیش غذا مثل سوپ یا کشک بادمجون یا میرزا قا سمی و از این جور چیزها میذارم و غذای اصلی رو از رستوران میگیریم؛ حالا ببینم کی فرصتش میشه و میتونم دعوتشون کنم.

+‌++ با اینکه در مجموع از دورکارشدنم راضیم اما متاسفانه اصلا نمیتونم به پروژه های کاریم برسم، دو سه روز پیش در تماس با اداره متوجه شدم دورکاری من رو تا اول مرداد تایید کردن و بعد مجدد باید درخواست بدم که تمدید بشه، قرار بود مدتش شش ماه باشه و بعد قابل تمدید بود که الان شده سه ماه... همش نگرانم مبادا عملکردم خیلی خوب نباشه و برای تمدید دورکاریم هر سه ماه به مشکل بخورم، باید بیشتر تلاش کنم و وقت و زمان جور کنم تا مدیرم از عملکردم راضی باشه و اجازه بده همچنان دورکار بمونم چون باید هر دو هفته هم برم اداره و گزارش کار بدم، اما متاسفانه موقع بیدار بودن بچه ها اصلا نمیشه کار کرد، بچه ها تا بیدارند اجازه نمیدند لپ تاب بیارم جلو (بخصوص نویان) و وقتی هم که میخوابند خودم از خستگی به زحمت چشمام باز میمونه... اما اگر بخوام پیش بچه هام بمونم و فعلا دورکار باشم، باید هر طور هست برنامه ریزی و مدیریت کنم و یه کاری کنم ازم راضی باشند. بازم خدا خیر بده مدیرم رو که با دورکاریم موافقت کرد. در حقش خیلی دعا کردم، فقط خب اینکه احساس میکنم دیگه به عنوان یه نیروی کار مفید در محل کارم حسابم نمیکنند یه مقدار حس بد و بی ارزشی میگیرم اما خب دیگه نمیشه همه چیو با هم داشت... ایشالا بچه هام که بزرگتر شدند بتونم بیشتر خودمو ثابت کنم. 

خدا رو شکر نیلا که مهد کودک میره و نمیذارم ظهرها هم بخوابه شبها زودتر میخوابه، نویان هم نیمساعت یکساعت بعد نیلا میخوابه و الان چندشبیه حدود ده و نیم یازده شب میخوابند و منم یکی دو ساعتی بعد خوابیدن بچه ها میرم به کارهای اداره میرسم فقط کاش انقدر خسته نبودم که زود خوابم بگیره و بیشتر میتونستم بیدار بمونم.

+‌++ پست بعدی باید راجب حرکات و رفتارهای بامزه نویان و نیلا بنویسم که اینجا ثبت بشه؛ گاهی انقدر شیرین و بامزه اند که غرق لذت میشم و تو ابرها سیر میکنم بسکه دوستشون دارم، نویان که دیگه عجیب شیرین شده و اصلا میخوام براش بمیرم، انقدر در طول روز میبوسمشون و بغلشون میکنم و بهشون میگم دوستشون دارم که حد و حساب نداره. حالا حتما باید یه پست جداگانه راجبشون بنویسم، شاید برای خواننده ها خیلی هم خوندنشون جالب نباشه اما من هنوزم که هنوزه وقتی راجب مثلا رفتارهای نیلا که تو یکسالگی داشت و اینجا نوشتم میخونم کلی خاطره برام زنده میشه و لبخند میزنم و واسه همین دوست دارم درمورد هر دو  و بخصوص نویانم بنویسم.

+++ وزنم خیلی زیاد شده بخصوص بعد دورکار شدنم، دو سه هفته پیش یه رژیم آنلاین گرفتم و هزینش رو هم دادم اما همت نکردم شروع کنم، یعنی خب هم اشتهام این روزها خیلی زیاده هم اینکه وقتی آدم خونست ناخواسته بیشتر هم غذا میخوره، تازه پیاده روی هم ندارم و تو برنامه رژیمم روزی 40 دقیقه پیاده روی هست، باید دیر یا زود شروع کنم چون قشنگ احساس کسالت و سنگینی میکنم و دردهای شدید جسمانی دارم و همش هم فکر میکنم قند خونم بالاست، احساس میکنم اگر هفت هشت کیلو وزن کنم، خیلی بهتر بشم، کی همت کنم  و شروع کنم خدا میدونه.

++ +اینم از احوالات ما این روزها، مثلا قرار بود این یه پست کوتاه چند خطه باشه و باز اینهمه نوشتم، چکار کنم دست خودم نیست، هر کار میکنم نمیتونم کوتاهتر بنویسم! دلم میخواد مثل بعضی وبلاگ نویسها تند تند اما کوتاه بنویسم اما اصلا نمیتونم! یه مقدار پرحرفم و خودمم راضی نیستم ولی دیگه پذیرفتم نمیتونم کاریش کنم. دیگه شما ببخشید اگر خسته کننده میشه گاهی نوشته های طولانیم. خودم عاشق نوشته های طولانی هستم اما خب میدونم خیلی ها هم حوصلشون سر میره.

‌پی نوشت: یه سری حقایق راجب من و زندگیم هست که یه جورایی حکم راز رو داره و همسرم هم ازش بیخبره... شاید یه روز تو یه پست رمزدار نوشتم. یکیش همین نحوه آشنا شدن من با شوهرم که بعید میدونم هیچکدوم از دوستانم حتی بتوانند حدس هم بزنند، و رازهای دیگه ای که ضرورتی برای گفتنش نیست اما فکر میکنم اگر روزی اینجا بنویسم باعث تعجب بشه و برای دوستانم جالب باشه. اگر بتونم خودمو راضی کنم مینویسم.

‌دوستان مهربونم خیلی دوستتون دارم خدایی، چه اونایی که برام مینویسید و نظر میدید و چه اونایی که خاموش میخونید و موقعیکه نیاز به کمک داشتم روشن شدید و دستمو گرفتید....واقعا دوستتون دارم، اینو شعاری نمیگم، از ته دلم میگم.