هیاهوی آخر سال

پسرکم به لطف خدا راه افتاد و من کلی ذوق کردم.

جالبه که ذوق مادر برای راه رفتن و حرف افتادن و کارهای جدید بچه، بین فرزند اول و دوم فرقی نداره یعنی من همونقدر ذوق راه افتادن این بچه رو کردم که سر نیلا ذوق و هیجان داشتم، الان با یه نویان شیطون وروجک روبرو هستیم که دستاشو به سمت جلو میگیره و برای خودش راه میره و دیگه تقریباً حتی نمیفته، الهی دورش بگردم.

حدودا نویان من یازده ماه و یک هفته بود که راه افتاد، خب تقریبا از ده دوازده روز پیش به راحتی روی پاهاش می ایستاد و از مدتها قبلترش دستشو به مبلها میگرفت و تند تند حرکت میکرد و از این سمت خونه به اون طرف میرفت،  اما راه افتادنش به اون معنا که نترسه و ادامه دار راه بره از حدود هفدهم هجدهم اسفند یعنی تقریبا یک هفته پیش بود. نیلا حدودا یکسال و یکماهه بود که راه افتاد و نویان میشه گفت دو ماه زودتر از نیلا حدودا راه افتاد، هر دو هم اول سینه خیر رفتند، بعد دو سه ماه چهاردست و پا رفتند و باز بعد دو سه ماه راه افتادند.

عاشق هردوشون هستم، نویان رو انقدر میبوسم و بو میکنم که حد و حساب نداره، البته خب یه وقتها هم که حجم کارهام سر به فلک میکشه استرس میگیرم که آیا کارام به موقع تموم میشه که بتونیم بخوابیم و صبح زود بیدار شم برم سر کار؟ گاهی هم از دستشون عصبانی میشم و داد و بیداد میکنم، همین دیشب متاسفانه، سامان اسنپ بود و هر کار میکردم پسرک نمیخوابید و نیلا هم دستورات خودشو داشت! بدجور از کوره در رفتم خدا منو ببخشه، اما موقعیکه صدای خنده و بازیشون تو خونه میپیچه انگار که بالاترین لذت دنیا رو تجربه میکنم و خستگی از تنم درمیره، ایشالا که عاقبت هردوشون به خیر باشه.

از دو سه روز پیش شروع کردم خیلی مختصر و مفید تمیزکاری میکنم، کمد خودمون و بچه ها رو مرتب کردم و یه سری لباس اضافه رو گذاشتم کنار که بدم اینور و اونور یا به دردنخورها رو بریزم دور، کابینتها رو کم و بیش تمیز کردم و کمد دیواریها رو . لباسهای زمستونی رو جمع کردم و از الان هم ذره ذره دارم چمدونم رو میبندم که ایشالا به امید خدا چند روز دیگه بریم رشت، رفتن به رشت قطعیه، اما هنوزم نمیدونم سمنان میریم یا نه، مادرم اینا 5 شنبه آخر سال رو میرن  سمنان سر خاک، منم دوست دارم برم، اما اگه برم اونجا و از اونور یه راست بریم رشت نزدیک نه ساعت ده ساعت راهه و با دو تا بچه خیلی اذیت میشم، برای همین موندم چکار کنم، چون مامانم اینا به هوای ماه رمضون به اندازه سالهای قبل ایام عید سمنان نمیمونند و احتمالا 5 شنبه آخر سال برن دیگه برای تعطیلات نمیرن، ما هم که اونا نباشن نمیتونیم اونجا بریم، یعنی تنها موندن برامون سخته چون خونه ای که اونجا تو یه روستا نزدیک سمنان (روستای مادربزرگ پدری) داریم ، یه مشکلاتی از جهت وصل بود آب و گاز و ... داره که ممکنه تنها بریم برامون دردسر بشه ضمن اینکه کلاً هم تنهایی رفتن لطفی نداره، خلاصه که هنوز تصمیم نگرفتم از تهران یه راست بریم رشت، یا اینکه بریم سمنان و از اونجا بریم رشت....ببینم نظر سامان چیه، هر چند در نهایت سامان هر چی نظر من باشه با همون موافقه.

یه مقدار هم برای بچه ها و سامان خرید کردم و یه مقدار دیگه مونده که امیدوارم این دو سه روز انجامش بدم، موهام رو هم  باید رنگ کنم و از خانم همسایه خواستم زحمتش رو بکشه (الان که این پست رو ویرایش میکنم یک روز گذشته و دیشب موهامو هم سمانه دوست و همسایه عزیزم برام رنگ کرد و خوب شد)، فرشها رو هم قبل اینکه بریم مسافرت میگم بیان ببرن بشورن و همزمان با برگشتن ما، برامون بیارن که خونه با وجود بچه ها بدون فرش نمونه. دو سه تا تیکه وسیله هم باید بدم خشکشویی و هنوز کمی هم از خریدهام مونده.

چهارم فروردین تولد نویانم هست اول فروردین تولد خودم. ششم فروردین هم سالگرد ازدواجمون  5 ام فروردین هم باید سر کار باشم، کلی کارهای عقب افتاده دارم و دست تنهام، سامان غروبها تا دیروقت میره اسنپ و با وجود نویانی که همش به من وصله، کار کردن سخته، ایشالا که بتونم به موقع انجامشون بدم.

برای شنبه و یکشنبه دیگه درخواست مرخصی کردم، اگر شرایطش بود قبل پایان سال یه پست دیگه هم مینویسم. امیدوارم این روزهای آخر سال برای همه همراه با پول زیاد و دل خوش باشه.