سخن از هر جا

چند دقیقه پیش سامان بهم زنگ زد، نیلا الفبای انگلیسی رو نصفه و نیمه از تلویزیون یاد گرفته بود و میخواست که برام بخونه، پای تلفن که برام خوند وجودم غرق لذت شد و به معنای واقعی کلمه عشق کردم. میخوام بگم اینطور نیست که سهم من از مادرانه ها، فقط سختی و درد و رنج باشه، خیلی وقتها با بچه هام عشق کردم، دیروز که از سر کار برگشتم خونه، یه عالم با هردوشون بازی کردم، نویان رو دنبال میکردم و اون چهاردست و پا فرار میکرد و از ته دل میخندید، از 20 دی ماه حدودا یاد گرفته از حالت سینه خیز چهار دست و پا بره، خیلی شیرینه خیلی. دست میزنه، می‌رقصه و نای نای می‌کنه، میگم لالا کن سرشو می‌ذاره روی بالش و می‌خوابه، منو موقع شیر خوردن یهویی میترسونه و صداهای بامزه از خودش در میاره، همش هم چشمش به کارها و رفتار های خواهرشه، خیلی وقتها هم خودش با خودش سرگرم میشه، مثلاً یه تیکه سیم یا دسته جاروبرقی رو میگیره تو دستاش و قشنگ نیمساعت یکساعت خبری ازش نمیشه، ولی امان از وقتی گشنش بشه یا خوابش بیاد کولی بازی درمیاره که بیا و ببین. کلا بچگی های نیلا و نویان ذره ای به هم شبیه نیست و این برام خیلی جالبه. تازگی ها هم که میگه ماما و منو صدا می‌کنه، یکی دو ماهی هست که دستشو به میز و صندلی و دیوار میگیره و با کمک اونا راه میره. فعلا شش تا دندون داره الهی دورش بگردم. عصبانی میشه یا وقتی سرش به جایی میخوره یا نیلا چیزی رو ازش میگیره با صدای بامزه ای میگه ب ب یعنی بد، و با قلدری می‌ره و ازش پس میگیره، یا اینکه جیغ و داد می‌کنه و منو نگاه می‌کنه که از نیلا پس بگیرم. کلا مشخصه که میخواد کم کم با کلام با من ارتباط برقرار کنه. «ده ده و به به  و مه مه و بابا و ... » و چیزهایی مثل اینو میگه و کلا خیلی به من وابستست ودنبالمه حتی بیشتر از نیلا تو همین سن. چه خودم برم دستشویی و چه نیلا رو ببرم دستشویی هر جایی باشه خودشو میرسونه پشت در دستشویی و با دستاش محکم میکوبه به در یا گریه می‌کنه که درو باز کنیم بیاد تو. ۴بهمن ده ماهش به همین سرعت تمام شد و الان ده ماه و هشت روزشه، نیلا هم ۴ سال و دو ماه و اندی. یه وقتها دلم میسوزه که فشارها انقدر روم زیاده که نمیتونم اونقدری که دلم میخواد از وجودشون لذت ببرم ولی عصر که می‌خوام برگردم خونه کلی ذوق دیدنشون رو دارم، نویان هم که قربونش برم فوری و با هول و اشتیاق میاد تو بغلم و سرشو می‌کنه تو بغلم یا میذاره روی شونم، باز سرش رو بلند میکنه و یه نگاه عمیق پر از عشق بهم می‌کنه باز سرشو می‌ذاره روی شونم و اینکارو چند بار تکرار می‌کنه انگار که از دیدن من بعد ساعتها دوری خیلی آروم و خوشحال شده و نمیخواد دیدن من رو از دست بده و این برای من انقدر حس قشنگی داره که تو وصف نمیگنجه. منم که بوسه بارونش میکنم، دلم براش ضعف می‌ره. نیلا هم که عشق منه و احساسم بهش تو کلمات نمیگنجه. گاهی انقدر خانم و خوب میشه که حد نداره. گاهی خیلی دلم براش میسوزه نمی‌دونم چرا. خیلی اذیت شده. خدا رو شکر نیلا عاشق داداششه و از الان متوجه میشم براش فداکاری می‌کنه، مثلا اجازه میده اول نویان صبحانش رو بخوره با اینکه خودش گرسنشه. عاشق اینم که نویان بشینه روی تاب و نیلا تابش بده. از قهقهه خنده هاشون زمانی که مثلا تو آشپزخونه ام و اونا تو اتاق خواب و مشغول بازی غرق لذت میشم.... یادم باشه بیشتر ازشون بنویسم که اینجا و تو این وبلاگ ثبت بشه، از بچگی های نیلا خیلی بیشتر می‌نوشتم، این حال بد روحی این چند ماه اخیر دل و دماغ خیلی چیزها رو ازم گرفت، باید تلاش کنم و به زندگی برگردم و وبلاگم هم از این فضا کمی فاصله بگیره.

سامان یه دوست قدیمی و ثروتمند داره به اسم کوروش که مدتیه به دلایلی بهش نزدیکتر از قبل شده،تو مجردی همدیگه رو بیشتر میدیدند و با  ازدواج سامان با من، بیشتر تو فضای مجازی با هم ارتباط داشتند، اما بعد یه لطفی که سامان بهش کرد (ماشینمونو چند روزی بهش امانت داد چون ماشین شاسی بلند خودشو فروخته بود) خیلی بیشتر به هم نزدیک شدند و سامان این یکی دو هفته اخیر چندباری رفته و بهش سر زده، آخه کوروش قراره برای شغل جدیدش مهاجرت کنه به کیش و سامان میخواست بیشتر این روزای آخر پیشش باشه، از اونجا که این دوستش خیلی هم پولداره و خیلی هم به سامان علاقه داره، هر بار که سامان رفته خونش، کلی غذا از رستورانهای تاپ سفارش داده و با هم خوردند، دو سه باری هم سامان ساندویچ یا غذا رو برای من آورده خونه چون غذا خیلی زیاد میومده. دیشب هم نیمه شب بود که سامان از پیش دوستش رسید خونه (شب قبل اثاث کشی کوروش و رفتنش از تهران رفته بود ببینتش) و با خودش یه بسته بزرگ کتف و بال گریل شده و یه عالم اسنک و نوشیدنی و ...آورده بود، من کنار بچه ها خواب بودم، بیدارم کرد و گفت اینا رو برای تو آوردم، دلم نیومد تنها بخورم برای تو هم آوردم. روبروم نشست و گفت تو بخور و من تماشات کنم، عاشق این هستم که غذایی رو با لذت بخوری و من ببینم و حتی از اینکه اون غذا رو خودم بخورم برام بیشتر لذت داره دیدن غذاخوردن تو. البته منظورش غذایی بود که برام گاهی میخره یا خودش درست میکنه (املت و سوسیس تخم مرغ و...) نه حالا مثلا غذایی که خودم درست میکنم واسه شام و ناهار.خلاصه که با حالت خواب آلود و درحالیکه بهم زل زده بود و معذب بودم, (چه کاریه آخه؟) غذامو خوردم، خیلی هم خوشمزه بود، بدون شام هم خوابیده بودم و گرسنم بود و خلاصه خیلی خوب بود. ده بار وسطش ازم پرسید دوست داشتی غذا رو؟ نوش جانت باشه ... شبم سرمو بوسید و خوابیدم. 

میخوام بگم بین این همه بلبشوی زندگی، اینهمه دعوا و حتی گاهی کتک کاری و تهدید به جدایی، این چیزها هم هنوز بینمون هست....گاهی شک میکنم هنوز دوستش دارم یا نه، اما وقتی به عمق وجودم نگاه میکنم و میبینم ثانیه ای بدون اون قادر به زندگی نیستم، میفهمم هنوز دوستش دارم و فقط گرفتاریها و روزمرگیها باعث شده خودمون رو گاهی از یاد ببریم . سامان بارها از علاقش به من صحبت کرده، هرچند مدتیه که به خاطر فشارهای زندگی و بیکاری خودش و مشکلاتمون، این گفتنه خیلی کمتر شده اما هنوزم این حس رو بهم منتقل میکنه که دوستم داره و براش مهمم، بخصوص وقتی تو اوج عصبانیت  و وسط دعوا حرف از جدایی میزنم و در ظاهر به خاطر غرورش هیچی نمیگه و خودش هم بعضاً همراهی می‌کنه ، اما از ترس اینکه مبادا جدی جدی حرکتی کنم، به شب نرسیده کلی حرفهای محبت آمیز بهم میزنه و میگه که بدون من نمیتونه زندگی کنه.

الان از زمان نوشتن پست قبلی آرومترم، پیامهای پرمهر شما رو که میخونم، بخصوص اونجا که میبینم بهم حق میدید و باهام همذات پنداری میکنید و میگید خودتو سرزنش نکن و تو مادر خوبی هستی و ... دلم  آروم میشه و عذاب وجدانم کمتر. نویان  رو به لطف خدا کم کم بطور کامل از شیر میگیرم و درمان خودم رو شروع میکنم، بقیشو میسپارم به خدا.لطفا برام دعا کنید.

امسال سومین روز پدری رو میگذرونم که بابام نیست، روحت شاد باباجان، خیلی خیلی دلتنگشم. راستش گاهی خودم از این حجم دلتنگی تعجب میکنم چون ما اونقدرها هم به هم نزدیک نبودیم. بعضی وقتها تمام وجودم میشه تمنای داشتنش و هر پیرمردی رو میبینم میگم کاش بابای من هم پیر میشد و بعد از دنیا میرفت.  هیییی. روح همه پدران آسمانی شاد. 

نمیدونم برای همسرم چیزی برای روز پدر بخرم یا نه، خودش که بارها گفته نه، امسال هم برای اولین بار تو این سالها روز زن بهم کادویی نداد، (یکم دلم شکست حتی با اینکه وضع مالیشو  و جیب خالیشو میدونم اما بازم یکم توقع داشتم مثل سالهای پیش  لااقل به فکر باشه ولو با یه شاخه گل). خودش به من هم از قبل گفته چیزی نگیرم واسه روز مرد، نمیدونم چکار کنم.

بعد نوشتن پست قبلی خونه مادرم رفتم، پست قبلی نوشتم که حس میکنم مادرم دوستم نداره ، الان نمیخوام حرفم رو پسش بگیرم، این احساس خیلی وقتها سراغم اومده بخصوص از زمان فوت پدرم، فقط میخوام بگم مطمئن نیستم و شاید برداشت منه ناشی از برخی  رفتارهای خودش  ولی به هر حال مادرمه و دوست ندارم کسی نسبت بهش فکرهای منفی بکنه، اون زن خیلی خوب و زحمتکشی بوده و در نبود پدرم تمام سالهای نوجوانی زحمت  ما رو کشیده در حالیکه خودش هم معلم بوده و شاغل، فقط هرگز به اون معنا قربون صدقه ما و حداقل من نرفته. برعکس من که بینهایت احساسمو به بچه هام بروز میدم اون اینطور نبوده و اینکه همیشه منو در سایه خواهر بزرگم دیده و اغلب بهم القا کرده که از عهده یه سری کارها برنمیام و بهتره سراغش هم نرم (مثل رانندگی!)، حرفها و تلقین های اون خیلی تو وضعیت بد عزت نفس الانم موثر بوده و البته وسواسی که دچارشم (بیشتر ژنتیکه و البته تاثیر دیدن وسواس مادرم از بچگی)، اما در مجموع مادر خوبی بوده و خودش هم خیلی وقتها قربانی بوده و مظلوم واقع شده..خودم دوست دارم اندک ناراحتی هام رو باهاش مطرح کنم و اون آرومم کنه، بعضی وقتها شده و حالم بهتر شده و بعضی وقتها هم نه و در مجموع هیچوقت نفهمیدم آیا دلتنگ من میشه یا نه؟ آیا بهم فکر می‌کنه یا نه؟ و ایکاش می‌فهمیدم، فقط میدونم همه عمر دنبال این بودم که محبت و تاییدش رو جلب کنم و  گاهی ازم تعریفی بکنه. یادم باشه یکبار درمورد خانوادم و ویژگیهاشون بیشتر بنویسم. مامان بهم چند باری گفته اگر مجبور شدی و نیاز بود و سامان نمیتونست یه روزی بمونه پیش بچه ها که تو بری سر کار، من میام، ولی خب خودم خیالم راحت نیست بتونه از عهده هر دو تا بچه بربیاد....تا جای ممکن بهش نگفتم و نمیگم، ضمن اینکه مرخصیهام هم زیاد مونده و تا جاییکه بشه از اونا استفاده میکنم و فعلا یه جوری با همسرم اوضاع رو کنترل میکنیم.

دلم برای خانواده همسرم تنگ شده، دوست داشتم ببینمشون، اما میدونم اگرم بیان شرایط پذیرایی رو با این وضعیت روحی و جسمی ندارم. مادرشوهرم خیلی مریضه و دیگه اون آدم سابق نیست. قبلترها خیلی بیشتر میومد تهران اما الان خونه نشین شده از شدت بیماری و اصلا به تهران اومدن فکر نمیکنه، منم دوست دارم گاهی بریم شمال اما اونقدر ناخوش احواله که نمی‌خوام مزاحمش بشیم. برای روز پدر برای بابای سامان مبلغی واریز میکنم هرچند می‌دونم انتظاری از ما ندارند. پدر و مادرش در حق ما خیلی خوبیها کردند (خوبی که فقط بعد مادی نداره). خدا براشون جبران کنه انشالله ما که نمی‌تونیم.

حرفهای دیگه ای هم هست، فعلا شرایط نوشتن ندارم...ساعت کاریم هم تموم شده. نوشتنو دوست دارم، آرومم میکنه. دلم خیلی به دوستانم تو این وبلاگ گرمه.