مادر خسته...

خب اینهمه وقت نبودم از چی بنویسم؟

والا انقدر حرفهام زیاده و روی هم تلنبار میشه که وقتی بعد مدتها تصمیم میگیرم بنویسم میمونم از چی و کجا شروع کنم، الانم راستش زیاد حوصله طولانی نوشتن و گفتن جزئیات رو ندارم، صرفا خواستم از حال خودم خبری داده باشم، حالی که همچنان تعریفی نداره.

خب مشکل سیستم اداره مرتفع شده و ایشالا بتونم بیشتر از قبل و به فواصل زمانی کوتاهتری بنویسم. محل کارم مثل سابق نیست، اتاقم نسبت به دوران قبل مرخصی زایمان عوض شده و هم اتاقیها هم تغییر کردند، راستش اونقدرها باهاشون راحت نیستم و حس خوبی که قبلا با هم اتاقیهای سابق تجربه میکردم با اینها ندارم، سه نفر تو یه اتاق هستیم، اونا سابقه دوستی طولانی تری دارند و با هم صمیمی هستند، فکر نمیکنم زیاد خوشحال باشند که دوران مرخصی من تمام شده و برگشتم سر کار، شاید انگار یه جوری خلوتشون به هم خورده باشه، منم زیاد قاطیشون نمیشم، ازشون کمی انرژِی منفی میگیرم و این برای منی که به اندازه کافی در زندگی خارج از محل کارم هم تحت فشارم هیچ خوب نیست، ولی خب من بدتر از اینم قبلا تجربه کردم.  خدایی داشتن همکارانی که باهاشون بگی و بخندی و بهت انرژی مثبت بدند و همراه و همدلت باشند یه امتیاز خیلی بزرگه که انگاری من ازش محروم شدم. قبل اینکه برم مرخصی اتاقم رو خیلی دوست داشتم و با دوستانم راحت بودم اما الان...

21 دی دومین سالگرد فوت پدر عزیزم بود و من بعد کلی تردید که تو این سرما بریم شهرستان یا نه، آخر سر بچه ها رو برداشتم و رفتیم، از رفتنم پشیمون نیستم اما بچه ها هر دو الان مریضن و من نمیدونم ربطی به اون مسافرت داره یا نه، به خاطر سرمای هوای همین تهران اوایل هفته قبل بوده که الان ناخوشند، امیدوارم مورد اول نباشه، یکم عذاب وجدان میگیرم هرچند در نتیجه کار فرقی نداره. خب از من انتظار نمیره با دو تا بچه کوچیک تو این سرما برم، اما خب انقدر روزهامون در استرس و ناراحتی و با فکر و خیال میگذره که حس کردم اگر خونه بمونیم و نریم هم یه جور دیگه اذیت میشم.

روزهای زندگیم گاهی به حد انفجار و بحران میرسه، گاهی کم مونده من و همسرم همدیگه رو له و لورده کنیم، گاهی نشانی از عشق و علاقه در وجودم نمیبینم، پر از خشمم، همش پرخاش میکنم و با بلندترین صدایی که زمانی از خودم سراغ هم نداشتم سر سامان و نیلا و حتی گاهی نویان! فریاد میزنم! چندباری با خشم فراوون نیلا رو زدم و بعدش مثل چی پشیمون شدم، این حجم از خشم و عصبانیت برای خودم هم قابل باور نیست، منی که از گل نازکتر به نیلام نمیگفتم، منی که پای تلفن زمانی به قدری از ته دل قربون صدقه شوهرم میرفتم که هر کی اتفاقی میشنید میگفت چقدر قشنگ با شوهرت صحبت میکنی و ما هم باید یاد بگیریم و اصلا مشهور شده بودم به این قشنگ حرف زدن....

الان پیش میاد دو سه روز یه شونه به موهام نمیکشم، به خودم تو آینه نگاه هم نمیکنم و وقتی هم که اتفاقی خودمو میبینم حالم از قیافه و ظاهر و هیکل و چین و چروکاها و همه چیم به هم میخوره.از یه جایی همین چند روز پیش به خودم گفتم دیگه نمیشناسمت، تویی رو که بچتو میزنی، به شوهرت فحش میدی، پر از حرص و کینه ای و حال و حوصله هیچکس و هیچ چیزو نداری، از خودت و عزت نفس پایینت و شخصیت داغونت و حتی حسادت کردنات و مقایسه کردن خودت و زندگیت با بقیه و ساده لوحیهات حالت به هم میخوره، ذره ای خودتو دوست نداری و برعکس از خودت متنفری، با خودم گفتم مادری که یک فرزند داره و شاده، یا حتی زنی که فرزند نداره، بهتر از مادری هست که انقدر خسته و آسیب دیده و شکنندست که تمام خشم فروخوردش رو سر بچش خالی میکنه...البته نیلا گاهی خیلی شیطنت میکنه، اصلا روی زمین بند نمیشه و همش در حال بپر بپر کردن و پریدن از بلندی و ایجاد صداهای بلند و لجبازیهای عجیب غریبه و حرف هم گوش نمیده، حتی گاهی نگران این میشم که نکنه خدای نکرده بیش فعاله! اما با همه این اوصاف من باید خویشتندار باشم، درست مثل گذشته ها، خدا خودش میدونه که من چقدر قربون صدقه این بچه میرفتم، الانم میرم، الانم میبوسمش و عاشقشم و خیلی وقتها بابت اینکه دست خودم نیست و میزنمش یا سرش داد میزنم ازش معذرت میخوام، اما فشارهای زندگی از هر جهت منو تو تنگنا قرار داده، لهم کرده.

این دو سه روز به حد انفجار رسیده بودم، جوری سر سامان داد میزدم و حرفهای ناخوشایند بهش میزدم، (البته اونم همینطوره و وضع اون هم از من بهتر نیست) که از خودم حالم به هم میخورد، همش بغض داشتم و گریه میکردم و فریاد میکشیدم، آخر سر دیدم بعد نزدیک به دو سال پ. شدم.... خب من نمیتونم مثل بعضی وبلاگ نویسها خیلی بی پرده همه چیو مسائل زنانه رو توضیح بدم، فقط در همین حد بگم که برام عجیب بود، برای اولین بار بعد زایمانم در شرایطیکه اصلا توقشعو نداشتم، الان میفهمم اونهمه خشم عجیب و غریب و اونهمه دلتنگی جدای از مشکلات زندگی، به این موضوع هم برمیگشته...

چهارشنبه 21 دی ماه بالاخره رفتیم و سند خونه ای که به تازگی خریدیم رو زدیم، از خواهر کوچیکم و مادر سامان و یکی از همکارانم، کسری پول رو (به جز مبلغی که رهن رفت اونم کلی زیر قیمت) قرض کردیم و رفتیم سند بزنیم، سر همین سند زدن هم چقدر اذیتمون کردند، هی یه سری موضوعات پیش میومد که عقب میفتاد و دیگه بابت همینم کلی نگرانی کشیدم، آخرشم شاید اگر خودمون نمیرفتیم دنبال یارو که ببریمش سند بزنیم، میخواست ما رو اذیت کنه و همش به بهونه هایی عقب بندازه. بدبختی دوباره سادگی کردیم و حتی هزار تومن از مبلغ رو پیش خودمون نگه نداشتیم بابت احیاناً پرداخت قبوض و تعمیرات و... الان مستاجره آبگرمکن خونه رو درست کرده و صاحب قبلی خونه زیر بار هزینه آبگرمکن نمیره! غیر اون تلفنش به خاطر بدهی قطعه اونم میگه خودتون بدید وصل کنید، میگه ما دو ماه به خاطر اینکه خودمون قول رهن دادن خونه رو دادیم (که آخرشم خود بنگاه رهن نداد و جای دیگه رهن داد اونم زیر قیمت) اونم بدون اینکه ضرر و زیان ازتون بگیریم برای سند زدن صبر کردیم تا پول شما جور بشه، دیگه اینا رو خودتون بدید، سامان هم گفته بود اینکه شما خودتون قول دادید رهن بدید  و نتونستید و پول ما جور نبود که سند بزنیم (در صورتیکه بودجه ما معلوم بود و خونه های ارزونتری هم بود که به پول ما بخوره و اونا خودشون این خونه رو به ما پیشنهاد دادند و گفتند برای کسری پول هم خودشون رهن میدن) چه ربطی داره که الان بخوایم بدهی تلفن صاحبخونه قبلی و هزینه تعمیر آبگرمکنی که استفاده خودتون بوده و الکی گفتید سالمه و ما اعتماد کردیم و بقیه هزینه ها رو بدیم درحالیکه این خونه رو یک روز هم استفاده نکردیم....خلاصه که سر همینا یکم ناراحتی پیش اومده بود و معلوم بود میخوان حالا که پول رو بهشون تمام و کمال دادیم برای سند زدن یذره به بهونه های واهی ما رو معطل کنند که مثلا سر اون موارد جانبی و هزینه ها ازشون درخواستی نکنیم...آخرشم با هزار دوز و کلک خودمون رفتیم دنبالشون و سند زدیم(فروشنده خونه به املاک وکالت داده بود، رفتیم دم املاک طرف و بردیمش محضر).

این قضیه خونه زندگیمون رو به معنای واقعی کلمه به هم ریخت....با دو تا بچه به چه فلاکتی افتادم خدا میدونه....غیر اون تو روابط من و همسرم هم تاثیر خیلی بدی گذاشت و خیلی حرمتها شکسته شد (سند خونه جدید به دلایلی به نام من خورد درحالیکه خونه ای که فروخته بودیم و با پولش این خونه رو خریدیم، مال سامان و دوران مجردی اون بود و همین موضوع یه سری ناراحتیها و سو ء تفاهمایی ایجاد کرد)، درموردش اینجا ننوشتم، و الان هم نمینویسم...مثل قبل حوصله توضیح دادن ندارم اما وضعیت خیلی بدی تو زندگی ما ایجاد شد سر قضیه خرید و فروش خونه...عملا از زندگی افتادم و نه میتونستم به بچه ها برسم نه به زندگی و کار خونه و نه هیچی...خدا اون روزگارو برای هیچ بنده ای نیاره. آخرم کارمون انجام نشد و برگشتیم سر خونه اولمون....باز کاش به نتیجه ای میرسیدیم بعد اینهمه بدبختی و عذاب، آخرشم هیچی به هیچی...یه خونه کوچیک فروختیم و با ضرر و زیان یه خونه کوچیک دیگه گرفتیم...دیگه دوباره توضیح نمیدم، قبلا بارها اینجا راجبش نوشتم. این کاریه که باید یه روز انجام بشه، یعنی فروش دو تا خونه کوچیکمون و خرید یه خونه مناسب بزرگتر اما دیگه الان از فکرش هم وحشت دارم و دست و پام میلرزه بس که گره میفته تو کارمون.

بگذریم دیگه تکرار مکررات نکنم.

حالم خیلی بده، دست خودم نیست، اینطوری نمیتونم ادامه بدم. باید یه فکری برای حال و روز خودم بکنم. صبحهها بچه ها رو میذارم پیش سامان و میام سر کار، خیالم ازشون ناراحت نیست اما خب وقتی میرسم خونه اونطور که باید بشاش نیستند، نویان با اینکه غذاهاشو سامان کم و بیش بهش میده اما همینکه میرسم با گریه میاد سمتم و ولع داره که تو آغوش بگیرمش و اون یه ذره شیری که هنوز دارم رو بهش بدم، نیلا گاهی ناهارشو نخوره و همون اول کار تو دستم دنبال اینه که خوراکی براش گرفته باشم. شبها ازم میخواد خونه بمونم و نرم، خیلی سراغ پرستارش رو میگرفت اما الان انگار باورش شده دیگه نمیاد. همینکه من میرسم سامان بلافاصله میره اسنپ، اما انقدر خیابونا شلوغ و پرترافیکه که عملاً کارآیی چندانی نداره و درآمد چشمگیری برامون نداره، در حد مثلا یه دبه ماست یا یه پنیر پگاه...مسخرست. باز حداقل حقوق پرستار حذف شده، فعلا تا فروردین سال بعد بیام ببینم بعد خدا چی برامون میخواد، یه فکرایی دارم که اگر عملی بشه خوب میشه، اگر خدا بخواد و موافقت کنند چند روز تو هفته دورکار باشم خیلی خوب میشه اما نمیدونم بشه یا نه، توکلم به خداست، اگرم بشه خب حقوقم خیلی کم میشه اما برای منی که میخوام حقوق پرستار بدم بازم خوبه، البته باز برای دو روز تو هفته باید دنبال پرستار باشم یا فکری به حال بچه ها بکنم...البته اینا همه منوط به نظر مدیرم سال آینده هست و باید همون طرف سال بررسی کنم، آخه اینور سال با اینهمه قرض و قوله ای که بابت خونه ای که گرفتیم داریم و بیکاری و حقوق نداشتن سامان، نمیتونم این دو ماه آخر رو ریسک کنم و قید حقوق کاملم رو بزنم...این دو هفته هم بابت یه سری معوقات مالی در دوران مرخصی زایمان از این اداره به اون اداره سازمانمون در رفت و آمد بودم و چقدر حس و حال بدی داشتم از اینکه میدیدم برای گرفتن حق خودم باید سرمو خم کنم و منت بکشم. امیدوارم خدا خودش کارمونو درست کنه، کاش همسرم یه کار خوب و با درامد خوب داشته باشه، کاش کاش.... 

فعلا باید به حال و روز خودم و زندگیم و بچه هام برسم. حال زندگیم بده، همچنان بابت یه سری رفتارهای نیلا نگرانم، از لاغری و وزن نگرفتنش، از یبوستش، از یه سری رفتارهای عجیبش، شیطنتهای عجیب و غریب و....چقدر مادری پر از چالش و سختیه. چقدر نگرانی داره، گاهی با تمام وجودم میترسم و با خودم میگم قراره آینده بچه هام تو این وضعیت چی بشه. 

منتظرم دوران شیردهیم بطور کامل تموم بشه و داروهامو شروع کنم، بلکه حالم کمی بهتر بشه و به دنبالش حال زندگیم هم بهبود پیدا کنه. کاش دارویی بود و میخوردی و همه خاطرات تلخ و روزهای سخت رو از یادت میبرد، یا حداقل تو رو به یکباره از این شخصیت و قالبی که توش هستی و دوستش نداری نجات میداد.

خیلی نگران نیلام، همه فکر و ذکرم این بچست....میترسم بیش فعالی داشته باشه، کلاً ذهنم شدیدا مغشوشه. خیلی احساس تنهایی میکنم و فکر میکنم زندگی من و بچه هام برای کسی اهمیتی نداره. بیخوابی شبانه و خستگی رسیدگی به خونه و زندگی انرژیمو گرفته، خدایی همسرم خیلی کمک میکنه ولی به هر حال یه سری کارها زنانه و مادرانست. عاشق بچه هامم و دلم میخواست میتونستم خیلی بیشتر از اینا از وجودشون لذت ببرم.

نباید بذارم اینطوری زندگیم بگذره. یعنی روزهای بهتر هم میان؟