ماجرای اسم پسرکم!

اسم پسرمونو گذاشتیم «نویان» محض اطلاع دوستان عزیزی که پرسیدند اما خب ماجرای اسمش به این راحتی ها هم نبود، من یه لیستی از اسم پسرونه که تا حد ممکن به اسم نیلا نزدیک بود و یا اینکه از سایر اسمها بیشتر به دلم می‌نشست از نت پیدا کردم و تک به تک برای سامان خوندم، نظر خودم بیشتر روی «نویان» بود اما آماده بودم اگر اسمی بیشتر به دلم نشست تغییرش بدم، سامان از اول میگفت دوست نداره  اسم پسرش به اصطلاح سوسولی باشه، بیشتر اسمهای پسرونه رو دوست نداشتم یا اینکه  به  نظرم تکراری بودند و زیاد.  همسرم همین اسم رو بین تمام اسمها پذیرفت و فقط حاضر بود به جز این اسم، به سه تا اسم دیگه  بین گزینه هایی که خودم روی کاغذ نوشته بودم یعنی اسمهای «آریان»، « آدرین» و « آرین» فکر کنه که خب من با توجه به اسم نیلا، ترجیحم همون نویان بود...در نهایت تصمیم نهایی هر دوی ما «نویان» بود اما متاسفانه شنیدم چند نفری از اقوام که این اسم رو شنیدند، گفتند مرضیه اسم دیگه ای انتخاب کنه بهتره و...حتی دو روز پیش عموم که بهم پیام تبریک داد، وقتی اسم پسرم رو پرسید و بهش گفتم گفت عمو جان این اسم شبیه اسمهای چینی و مغول هست و بین اسم گیله مردان که همسرت هم به اون خطه تعلق داره و اسمهای ایران باستان میتونی نامهای بهتری پیدا کنی!!! نامهایی که فردا پسرت بهش افتخار کنه!

یا مثلاً عمم که برای تبریک تولد پسرم زنگ زد گفت نمیخوای اسم بابا  خدا بیامرز  رو‌ روش بذاری؟ واقعا موندم که شوخی میگه یا جدی!  اصلا خندم گرفت! آخه اسم پدر من یه اسم کاملا خاص بود که حتی تو همسن و سالای خودش هم کم و بیش عجیب به نظر می‌رسید! با خنده به عمم گفتم اسم نوزادو بذارم اسم بابا؟ گفت  چه اشکال داره، بالاخره که بزرگ میشه!!! اسم دو تا از اماما هم هست. خیلی محترمانه و با مهربونی جوری که ناراحت نشه (حالا جهنم که خودم ناراحت بشم!) گفتم آخه حتی برای بزرگیش هم مناسب نیست عمه جون، ضمن اینکه این اسم انتخاب سامان هست و عوضش هم نمیکنه، در نهایت گفت چقدر این روزها اسمهای عجیب و غریب روی بچه ها می‌ذارند و...!!! در هر حال مبارکه عمه جان!

متاسفانه باید بگم نظرات دیگران و در کل تایید اونها همیشه تو زندگی من مهم بوده، شاید بزرگترین  نقطه ضعف و ایراد من هم همین باشه، اما  خب دست خودم نیست! از اعتماد به نفس کم منه و از بچگی با من بوده ،  یعنی همیشه برام مهم بوده که خودم یا انتخابم مورد تایید بقیه باشیم و مقبولیت عمومی داشته باشیم، حالا میخواد مثلا مبل و راحتی های جدید و لوستر خونم باشه یا لباسی که میخرم یا رنگ موی جدیدم و البته اسم بچه هام، خلاصه که متاسفانه بعد شنیدن این نظرات یکم دل چرکین شدم و به سامان گفتم لطفاً اینی که میگم باعث نشه عصبی بشی یا بی احترامی کنی به فامیل من، اما حالا که چند نفری گفتند اسم دیگه ای بذاریم به نظرت بهتر نیست به گزینه های دیگه هم فکر کنیم؟ گفتم می‌دونم خیلی اشتباهه این نظر دادن درمورد اسم بچه و قطعا فقط باید می‌گفتند به سلامتی و مبارک باشه و نظر دادنشون اصلا درست نیست، اما حالا که اینجوری گفتند  یکم مردد شدم و شاید بهتر باشه به باقی اسمها هم نظری بندازیم (آخه ما هنوز شناسنامه نگرفتیم و به دلیل  یکم تردید من و خوردن به تعطیلی ها این موضوع عقب افتاده، امروز سامان رفت دنبالش و ایشالا همین یکی دو روز انجام میشه.‌) سامان مطابق انتظارم عصبانی شد و گفت مگه ما درمورد زندگی و انتخاب بقیه نظر میدیم؟ چطور به خودشون اجازه میدند راجب اسم بچه کس دیگه ای که یه انتخاب شخصی و فقط برای پدر و مادر هست نظر بدند؟! گفتم منم صددرصد حق رو به تو میدم و به نظرم خیلی کار اشتباهیه این نظر دادن درمورد انتخاب شخصی آدمها، اما حالا فارغ از این حرفها، مطمینی همین اسمو بذاریم و عوضش نکنیم ؟که با قاطعیت گفت فقط نویان و بس!!! گفت از اول انتخاب خودت بوده که روی کاغذ نوشتی و منم  شنیدم و قبول کردم. گفتم قبول دارم خودم اولین بار مطرح کردم و انتخاب اول خودم هم بوده، اما این نظراتو که شنیدم، یکم دچار تردید و دودلی شدم،  گفتم می‌دونم نقطه ضعف بزرگ منه و همه عمرم بابت همین تایید طلبی اذیت شدم اما  چه کنم که دست خودم نیست و نظر بقیه همیشه روی من و انتخابم تاثیر داشته، سامان گفت برعکس نظر دیگران اصلا برای من مهم نیست و ما پای انتخابمون می ایستیم، همون نویان و تمام...قاطعیتش رو که دیدم گفتم باشه عصبانی نشو هر چی تو میگی و خلاصه که الان  انتخاب نهایی ما همون نویان هست.

اما واقعا متعجبم که بعضی‌ها  اینطوری به خودشون حق اظهار نظر میدند... همه که یه جور نیستند یکی مثل من تحت تاثیر قرار میگیره و به شک میفته. ضمن اینکه می‌خوام بدونم عموی شصت  و سه ساله من تو این دوره و زمونه حتی اختیاری درمورد اسم نوه های خودش در آینده داره؟  یا مثلا عمه خودم که سه تا نوه داره اختیاری در  مورد اسم نوه هاش داشته که مثلا به من اینطوری میگن که بهتره اسم دیگه ای بذاری که روونتر باشه و آشناتر؟ بعید می‌دونم بچه های خودشون هم تو این زمانه نظر اونها رو راجب اسم فرزندانشون بپرسن...

تازه این اسم رو خودم اولین بار مطرح کردم و انتخاب اولم بود و سامان رو هم متقاعد کردم، اونم بین همه اسمهای پسر که براش می‌خوندم اینو بیشتر پسندید البته در کنار اسمهای «آریان و آدرین» . البته که باز ترجیح من همون نویان بود که بیشتر به نیلا میخورد... 

مادر و پدر سامان اظهار نظری درمورد اسم نکردند و فقط گفتند مبارکه، و به سلامتی، ایشالا نامدار و سلامت باشه.  مادرم گفت اسم خوبیه اما میتونی به « نیروان » هم فکر کنی و اونم به نیلا میاد اما سامان دوست نداشت و موافق نبود.  چند تا  از دوستان و همکاران دیگمم گفتند خیلی اسم قشنگیه و کلی تعریف کردند یه عده هم مثل عمو و عمه و خاله  و دخترخالمم گفتند مرضیه اسم دیگه ای بذاره بهتره! البته مستقیم به من نگفتند، به مامانم گفتند.

در  هر حال اسم پسر من «نویان» هست که هم ریشه فارسی داره و هم ریشه ترکی. نویان در فارسی به معنی نو بودن، تازگی، شادابی و تر و تازه  بودن هست. (ترکیب نو + پسوند یان (ان) = نو بودن، تازگی)

نویان در ترکی به معنی امیر سپاه و شاهزاده است. و در گذشته لقب سلاطین و بزرگان ترک هم بوده. 

این اطلاعاتی بود که موقع انتخاب اسم از نت پیدا کردم و به نظرم هم معنای خوبی داشت هم به نیلا میومد.

به هر حال اینم از اسم پسرم و ماجراهاش.

بگذریم. مامان و بابا یسامان صبح امروز ۱۴ فروردین بعد حدود شونرده روز از خونه من رفتند خونه دخترشون.  چقدر با رفتنشون گریه کردم! الهی بمیرم شب و روز به من رسیدند و نذاشتند دست به هیچکاری بزنم. خدا خودش براشون جبران کنه،  از من کاری درخور زحمات اونا برنمیاد. این وسط متاسفانه چند باری من و همسرم در حضور اونها بحثمون شد و دلشون شکست، یا یروزهایی از شدت درد سزارین و شب بیداری  و بحث با همسرم و... شاید بیحوصله بودم و نمی‌تونستم مثل قبل خوش اخلاق رفتار کنم که البته موقع رفتنشون حلالیت خواستم اونا هم گفتند تو عین دختر مایی و هیچ فرقی نداری. تو هم اگر کوتاهی داشتیم یا رفتار بدی از ما طی این مدت دیدی ببخش و قسم خوردند ‌که برای اونا با سونیا  هیچ فرقی ندارم ،در عمل هم خدا می‌دونه که  اینو بهم همیشه ثابت کردند. فقط میتونم براشون دعا کنم و از خدا بخوام بههشون خیر و سلامتی بده، که من هیچ جور دیگه ای از عهده جبران محبت‌هاشون برنمیام. بهشون گفتم. از خدا  می‌خوام خودش براتون جبران کنه که هم سر نیلا و هم سر نویان اینطوری هوای ما رو داشتید.

بعد رفتنشون پسرمو بغل کردم و در حالیکه بهش شیر میدادم زار زار گریه میکردم، به یکباره ترس و وحشت به سراغم اومده بود. انگار تازه با حقیقت داشتن دو تا بچه کوچیک مواجه میشدم... اصلا باورم نمیشد یهویی اینطوری زندگیم دستخوش تغییر شده،  در حالیکه از اعماق وجودم اشک می ریختم از خدا  خواستم کمکم کنه از عهدش بربیام. از پسرم خواستم بچه خوبی باشه و به مامانش کمک کنه... از خدا خواستم مشکلات نیلام کمتر بشه و عصبی بودنش و پرخاشگریش روز به روز بهتر بشه. در نهایت با خدا راز و نیاز کردم و گفتم  به برکت این ماه مبارک خودت هوامو داشته باش و کمک کن بتونم از عهده کارها بربیام و مادر خوبی برای دو تا بچم باشم.

این مدت همه سعی کردیم بیشترین توجه رو به نیلا داشته باشیم اما پرخاشگریش ارتباطی به حضور برادرش نداره و از چند وقت قبل تولد داداشش دچارش شده بود... شاید مربوط باشه به بحث و جدل‌های این چند وقت من و همسرم که اینطوری عصبی شده، در هر صورت این مدت خیلی کلافمون کرده و داریم سعی میکنیم یه جوری حلش کنیم حتی اگر شده با بردنش پیش روانشناس اطفال... عاشق برادرش شده و همش دستشو میگیره و  میگه دوستش دارم،  اما برعکس روزهای اول کم کم یه سری نشونه های رقابت با برادرش رو داره نشون میده و باید خیلی بیشتر از قبل بهش توجه کنیم. مثلا امروز که دید دارم قربون صدقه برادرش میرم، اومد بهم چسبید و گفت ببین دستم زخم شده! حالا هیچیش هم نبودا، یا مثلا یکبار بالش مخصوص نیلا رو گذاشتم زیر سر داداشش و اومد گفت بالش منو بده که سریع بهش دادم و گفتم ببخشید حواسم نبود برش داشتم. دیگه برنمیدارم، یا مثلاً وقتی دید  باباش داره از نویان عکس می‌گیره اومد گفت از منم عکس بگیر در حالیکه قبلا خودمونو میکشتیم یه جا نمی ایستاد به عکس درست و حسابی ازش بگیریم. یا مثلاً امروز که نویان رو روی پام تکون میدادم وقتی  از روی پام برش داشتم،  سریع اومد و بالشش رو گذاشت و روی پای من خوابید. جالب اینه  که اصلا حاضر نیست اونو آبجی نیلا صدا کنیم، میگه من آبجی نیستم خاله ام! مثلا میگیم آبجی نیلا تو رو خیلی دوست داره فوری میگه خاله تو رو خیلی دوست داره!! یا میگیم ببین آبجی نیلا گریه نمیکنه میگه ببین خاله گریه نمیکنه!!!  واقعا نمیفهمم تو سرش چی میگذره :)))) در هر حال امیدوارم بتونم به خوبی شرایط جدید رو مدیریت کنم.

قرار بود امروز ۱۴ام برم برای اولین ویزیت بعد زایمان اما دکترم بعد از ظهر نبود و فقط صبح بود منم نمیتونستم صبح برم، فردا دوشنبه هم کلا نیست و میفته برای سه شنبه صبح. مطب دکترم کم و‌بیش نزدیک خونه مامانم هست و صبر کردم بعد از ویزیت پیش دکترم برم خونه مامانم و یکی دو روزی  هم اونجا بمونم. البته راستش خونه خودم راحتترم و بنا به دلایلی که شاید مهم‌ترینش یه سری رفتار های خاص نیلا باشه (مثل عوض نکردن کانال تلویزیون  از روی پویا یا جیغ زدنهاش و پرخاشگریش و لجبازیهای عجیبش و...) اونجا زیاد نمونم،  بخصوص که خالم هم از شهرستان اومده تهران که ماه رمضان پیش مامانم باشه، و دوست ندارم حضور نیلا و بچه ها یه وقت اسباب مزاحمت بشه. حالا یک روز میمونم و اگر اوضاع خیلی هم بد نبود و نیلا  بهتر از تصورم بود، کمی بیشتر میمونم نه که برمی‌گردم خونه. ضمن اینکه ماه رمضان هم هست و مادرم و  خالم و خواهرم که نزدیک خونه مامانم هست همگی روزه هستند و طبیعتاً  میخوان بیشتر از قبل استراحت کنند یا سریالهای ماه رمضان رو ببینند که نیلا اصلا نمی‌ذاره، کانال عوض بشه، خلاصه که نمی‌خوام مزاحمت داشته باشم. حالا ببینم چی پیش میاد.

دیروز  یعنی غروب ۱۳ فروردین که ده روز از زایمانم گذشته بود رفتم حمام... پسرمو هم خودم بردم حمام! باورم نمیشد اینکارو ‌ کردم، انگار خدا بهم جراتشو داد، نیلا رو تا حدود پنج شش ماهگی خواهر بزرگم مریم حمام می‌کرد، من جراتشو نداشتم، درحالیکه نیلا از نظر جثه بزرگتر از نویان بود، نویان ریزتره....امروز که به مامانم گفتم خودم حمومش کردم کلی تعجب کرد و گفت چطور تونستی؟! نترسیدی به اون کوچیکی لیز بخوره؟!  خب حقیقتا  من خیلی می‌ترسیدم و اضطراب داشتم، می‌تونستم بگم مامان سامان خودش  نویانو حمام کنه اما با خودم گفتم بالاخره که چی؟ اینبار که مریم نیست آخرش دفعه دیگه باید خودت ببریش، این شد که با سلام و صلوات بردمش، البته با همراهی سامان و قبلش هم آیت الکرسی خوندم آخه خیلی استرس داشتم... خدا رو شکر موفق شدم و تونستم، بعدش هم نیلا رو بردم  حمام و رسما شدم مامان دو تا بچه :)

نویان متاسفانه مثل نیلا دچار نفخه و مشکل دفع داره و خیلی زور میزنه، دلم براش کباب میشه، پاهاشو تو شکم جمع می‌کنه و زور  میزنه و قرمز میشه و وقتی خبری نمیشه گریه می‌کنه. می‌دونم تقریبا تو بیشتر بچه ها  این نفخ و دل‌درد هست و طبیعیه اما خب خیلی دلم میسوزه براش. باید حسابی مواظب رژیم  غذایی خودم باشم ، بخشی از  مشکل نفخش حتما به خاطر شیر منه، باید مراقب خوراکی‌هایی که میخورم باشم. فقط امیدوارم زودتر دورش بگذره.

همینا دیگه. تو فاصله ای که نویان خواب بود و نیلا هم مشغول بازی  با خودش این پستو با گوشی نوشتم.  اگر در پاسخ و تایید پیامها کمی تأخیر دارم به بزرگی خودتون ببخشید اما باور کنید اگرچه نمیتونم سریعا جواب پیامها رو بدم، اما بین همه مشغله ها روزی صد بار کامنتها رو چک میکنم  و همون موقع هر پیام که میاد رو میخونم.  اما خب با گوشی و با اینهمه درگیری  نمیشه فوری تایید کنم و جواب بدم. تک تک پیامها برام پر از حس خوبند و ارزشمند. 

ماه رمضان هم که اومد‌. پارسال توفیق داشتم کل ماه رمضان رو روزه گرفتم، امسال به خاطر شیردهی نمیتونم اما از همه دوستان روزه دار و اونایی هم که به هر دلیل روزه نمیگیرند می‌خوام در حق من حقیر و بچه ها و همسرم  خیلی دعا کنند. 

نماز و روزه هاتون قبول عزیزان. در لحظات سحر و افطار  منو از دعای خیرتون بی نصیب نذارید.