نفس راحت...

قبل از هر چیز بگم متاسفانه انقدر این روزها گرفتارم چه در محیط کار و چه بیرون اون بخصوص با پیگیری‌های پزشکی و... که وقت نشد کامنتهای پرمهر شما رو در پست قبل پاسخ بدم، فقط چندتاش رو جواب دادم و تایید کردم، ایشالا تا شنبه که برم اداره و از سیستم اونجا استفاده کنم، باقیش رو هم پاسخ میدم.

جواب آزمایشم به لطف خدا خوب بود. خیلی خیلی عذر میخوام که نگرانتون کردم، نمیدونید اون روز که پست قبل رو نوشتم چه حالی داشتم، دست و پام سست شده بود، از شدت اضطراب حتی نمی‌تونستم زیر لب دعا کنم.‌ تمام طول مسیر از سر کارم تا آزمایشگاه رو تایپ میکردم چون ترجیح میدادم حس و حالم تو اون لحظات ثبت بشه. چهل دقیقه هم تو یه فضای سبر روبروی آزمایشگاه به تایپ کردن ادامه دادم تا آخرش رفتم داخل، دم آسانسور انقدر حالم بد شد که نمیتونستم منتظر بایستم بیاد پایین، همونجا بزور یه تیکه شیرینی گذاشتم دهنم، با خودم گفتم خدای ناکرده خدای ناکرده اگه موردی باشه قطعاً غش میکنم، بهتره از الان به فکر فشار خون پایینم باشم. پشت کانتر که رفتم و میخواستم جوابو بگیرم، حالم از همیشه بدتر بود، وقتی جواب رو بهم دادند و گفتند مشکلی نیست، بی اختیار اشک تو چشمام جمع شد و خیلی جلوی خودمو گرفتم که اشکام نریزن پایین. ناخوداگاه چندبار گفتم خدا رو شکر خدا رو شکر. انگار رو ابرها بودم، خون تو پاهام جریان پیدا کرد، جون به تنم برگشت...خانمی که جوابو به من داد گفت با احتمال 95 درصد پسره. به خدا که دیگه برام اون موجود زنده توی دلم عزیزترین موجود عالم بود و جنسیتش که چی باشه فرق نداشت. فقط سلامتش بود که مهم بود، جوابو که گرفتم و اومدم بیرون، تو طول مسیر مدام با پسرکم حرف میزدم و براش زیر ماسک با صدای نسبتاً بلند آواز میخوندم که "پسر پسر قند عسل" و قربون صدقش میرفتم، دوباره داشتم مادر میشدم و چه توفیقی بالاتر از این؟ خدا رو شکر کردم بابت نعمتش و وجودم غرق آرامش و لذت شد.  سر راهم دو تا جعبه شیرینی خریدم، یکی به نیت پرستار نیلا و یکی هم برای همکاران خانمم سر کار، چند تا دونه هم تو مشما برای خوردن خودمون خریدم و با کلی انرژی که انگار اصلاً تمومی نداشت رفتم خونه. پرستار نیلا هم که شنید، خیلی خیلی خوشحال شد، خیلی خانم خوب و خوش قلبیه و کلی برای سلامتی بچم دعا کرده بود، وقتی هم که متوجه شد بچم پسره ذوقش چند برابر شد، گفت خیلی دوست داشته دومی پسر باشه که به قول معروف جنسم جور باشه و کلی از مزایای پسر داشتن تعریف کرد. خودش یه پسر 26 ساله داره که اتفاقا یکساله نامزد کرده.

الهی شکر، خدایا این استرس و نگرانی رو برای هیچ مادری نخواه، اگر فرزندی عنایت میکنی، صحیح و سلامتش رو بده.

برای عصر همون روز ساعت شش از قبل وقت دکتر گرفته بودم، اما منشیش زنگ زد که اگه میتونی زودتر بیا چون خانم دکتر مریض نداره و میخواد بره، منم خب قرار بود اول سامان برسه نیلا رو ازم تحویل بگیره و پیشش بمونه تا من برم دکتر و برگردم که دیگه منشی دکتر گفت زودتر بیا چون دکتر میخواد بره. دیگه وقتی اینطوری شنیدم مجبور شدم با عجله و هول هولکی نیلا رو حاضر کنم و با خودم ببرم مطب، بماند که چقدر دعا کردم بچم تو مطب همکاری کنه و اذیت نکنه که خدا رو شکر همین هم شد و نیلا توی مطب انقدر پیش مراجعینی که نشسته بودند شیرین زبونی کرد که همه عاشقش شده بودند. حالا یبار هم باید به روال سابق از شیرین کاریهای دخترم بنویسم، درسته که تازگیها اینجا همش راجب یه سری رفتارهاش گله میکنم اما خداییش بچم بی نهایت هم شیرین و  بامزست و خیلی وقتها از وجود و حضورش فوق العاده لذت میبرم. یه وقتها سر کار که هستم کلی دلم براش تنگ میشه. حالا بزودی در  مورد حرفها و شیرین زبونیای  نیلا به روال سابق یه پست میذارم که به یادگار بمونه از روزهایی که با بعضی رفتارای بدش و لجبازیاش دیوونم می‌کنه و همزمان با یه سری حرکات و رفتارهای بامزه و دلبرونش دلبسته و مجنونش.

خلاصه که جواب تست سل فری رو که به دکتر نشون دادم اونم تایید کرد که خوبه و مشکلی نیست اما گفت با توجه به عدد nt که یه مقدار بالاست، حتماً حتماً باید آنومالی اسکن یا همون سونوگرافی 4 بعدی و بخصوص اکوکاردیوگرافی قلب جنین برای بررسی سلامت قلب بچه تو هفته هجدهم انجام بشه. قراره این دو تا رو از اوایل آبان تا حداکثر 15 آبان انجام بدم، البته این دکتری که رفتم دکتر اصلیم که سر نیلا هم پیشش میرفتم و با همون هم زایمان کردم نبود، یه دکتر نزدیک خونمون پیدا کردم که ترجیح دادم کنار دکتر اصلی خودم که به خونمون دورتره، تحت نظر اینم باشم واسه احتیاط که البته فهمیدم در عمل ممکن نیست، چون این خانم برام سونوگرافی و اکوی قلب جنین نوشت و دکتر اصلیم که چند روز دیگه پیشش میرم هم قطعا همینا رو می‌نویسه، حالا دفعه بعد اگر لازم شد و بخوام مجدد به همین دکتر نزدیک خونمون که دم دست تره مراجعه کنم، جواب این سونو و تست رو رو هم باید با خودم ببرم، اما چون دکتر اصلیم این نیست، و من با دستور اون دکتر  اصلی خودم، سونوی بعدیم رو انجام میدم، دیگه نمیتونم دوباره برم پیش این جدیده، چون بالای برگه آزمایش یا سونو اسم دکتر رو مینویسه و من بر اساس نسخه هر کدوم از دکترها تستها رو انجام بدم، بالای برگه جواب، اسم همون دکتر قید میشه و هیچ دکتری نمیتونه اینو بپذیره که سونو یا آزمایشی رو چک و بررسی کنه که بر اساس دستور پزشک دیگه ای اونم همزمان با خودش گرفته شده. خلاصش که نمیتونم همزمان تحت نظر دو تا دکتر باشم و در نهایت برای زایمان پیش دکتر اصلی خودم برم، تقریبا هیچ دکتر زنانی دوست نداره یه به مادر باردار رو تحت نظر داشته باشه بدون اینکه خودش زایمانش رو انجام بده...خلاصه که دیگه پیش این دکتر جدید به احتمال قوی نمیرم، مطبش درست کنار خونمون بود و اگر میشد تحت نظر این هم به طور همزمان با دکتر  اصلی خودم باشم خیلی خوب میشد، حیف که دیدم در عمل نمیشه.

حالا با توجه به بالابودن عدد nt تو غربالگری اول، بررسی قلب بچه یا همون اکوکاردیوگرافی و همینطور سونوگرافی چهاربعدی خیلی ضروریه، بابت اونا هم کمی نگرانی دارم اما مهمترین آزمایش همین سل فری بوده که شکر خدا خیالم از بابتش راحت شده، ایشالا که قلب بچم و اعضای بدنش هم که توی سونوی چهاربعدی مشخص میشه همگی سلامت باشه. آمین. همچنان منو از دعاهای خیرتون بی بهره نذارید عزیزانم.

و اما بشنوید از نحوه خبر دادنم به همسرم‌. همون شب بعد اینکه جواب آزمایش رو به دکتر جدیده نشون دادم، با نیلا خوش و خرم و خندون رفتیم پارک نزدیک خونمون و بچم کلی بازی کرد، بعد هم سامان از سر کار اومد دنبالمون، تصمیم گرفتم بازیش بدم، میدونستم که چقدر شنیدن خبر پسردار شدنش خوشحالش میکنه، اول از خوب بودن جواب آزمایش و سلامت بچه پرسید بعد هم از جنسیتش، بهش الکی گفتم دختره، احساس کردم یه کم جا خورد اما تمام تلاشش رو کرد به روی خودش نیاره، گفت خب خدا رو شکر، اما حس کردم رفت تو فاز سکوت و بی انرژی شد، وقتی بهش گفتم چیه ناراحت شدی؟ گفت نه، برای چی ناراحت بشم؟ گفتم قسم بخور، قسم خورد که نه اصلاً فقط خسته ام و از صبح زود سر کار بودم.... اولش ناراحت شدم وقتی دیدم یه مقدار دمغه اما بعد فکر کردم چطور تو برای بچه اول اول از همه از خدا سلامتیش رو میخواستی و بعد میگفتی اگر صلاحه بهم دختر بده، حتی سر بچه دوم هم ترجیحت دختر داشتن بود حالا که اون دلش پسر میخواسته و این خبرو بهش میدی انتظار داری پشتک بارو بزنه، اونم بعد یه روز سخت سر کار...البته بازم میگم طفلکی فقط رفت تو فاز سکوت و به نظر کمی دمغ میرسید اما هر بار میگفت چیزی نیست و خسته ام و اصلاً از اون بابت که فکر می‌کنی نیست اما خب به هر حال من همسرمو میشناسم دیگه و میدونستم ته دلش یکم حسرت خورده. کلی ذوق داشتم زودتر برسیم خونه و با دادن خبر واقعی سورپرایزش کنم. دیگه وقتی رسیدیم خونه و لباسامونو درآوردیم، تند تند و یواشکی شروع کردم به آماده کردن چای و شیرینی و میوه و اسنک که روی میز بچینم، کنارش هم روی یه برگه، از طرف پسرمون یه نامه برای باباش نوشتم با این محتوا که «بابا جونم خیلی دوستت دارم، تو قهرمان زندگی من و نیلا هستی، من و آبجی نیلا همیشه عاشقتیم.از طرف پسرت»...نامه رو هم گذاشتم روی میز بین ظرف میوه و شیرینی، گلدون خشکلی رو هم که به تازگی خریده بودم (گل قاشقی) گذاشتم روی میز. (این گل رو روز قبلش به عنوان هدیه برای خودم خریده بودم تا روحیه خرابم که به خاطر رفتار خانوادم و گیردادنهای بیخودی مدیرم به وجود اومده بود، بهتر بشه که البته تأثیر هم داشت) سامان هم تو این فاصله که من میز رو میچیدم، رفته بود حموم، نیلا هم از خستگی روی زمین خوابش برده بود و خلاصه فرصت کافی داشتم. از میزی که خیلی تند و با عجله چید‌م کلی عکس گرفتم و یه فیلم هم گرفتم و روش توضیح دادم که سامان فکر میکنه بچمون دختره و الان میخوام بهش واقعیتو بگم.... (البته در هر صورت من تصمیم داشتم اگر جواب آزمایش خوب بود جشن بگیریم و من شام بدم اما با مشخص شدن جنسیت قطعی و اینکه میدونستم سامان چقدر خوشحالتر میشه، مطمئن بودم جشن خیلی بهتری هم میشه). سامان از حموم اومد بیرون  و یراست رفت تو اتاق خواب که لباسشو بپوشه، بهش گفتم چنددقیقه دیگه از اتاق بیاد بیرون تا همه چی آماده باشه...وقتی که درو باز کرد که بیاد بیرون، دوربین گوشیمو روشن کردم و شروع کردم ازش فیلم گرفتن، اولش از دیدن میز کلی ذوق کرد و بعد هم نامه رو برداشت که بخونه... وقتی به خط آخرش رسید که نوشته بودم "از طرف پسرت" یهویی چشماش گشاد شد و با تعجب و یه لبخند گنده روی لبش گفت "پسرت؟ داری شوخی میکنی؟ الان این راسته یا اونی که تو پارک بهم گفتی؟" منم گفتم حرف الانم راسته..بغض گلوشو گرفت و اصلاً نمیتونست حرف بزنه، برگشت گفت به خدا برای من فرقی نمیکرد و همونطور که نیلا عشق و نفس منه، اگر دومی هم دختر بود باز همینطور میشد.من گفتم میدونم اما حس کردم با شنیدن دختر بودن دومی یه خورده دمغ شدی، گفت به خدا خیلی خیلی خسته بودم، اما از طرفی هم خب به هر حال دوست داشتم جنسم جور باشه و پسر هم داشته باشم و ته دلم کمی امید داشتم و شاید یه کوچولو اون لحظه که اونطور گفتی حس ناراحتی بهم دست داد اما خدا شاهده اگر هم دختر بود عزیز دلم بود و همه عشقم میشد و برام فرقی نداشت؛ سلامتش از همه مهمتر بود. چه خوب شد ازش فیلم گرفتم، یادگاری خوبی میشه برامون. بعد هم که شروع کردیم به خوردن خوراکیها، اما سامان گفت زیاد نمیخوام بخورم چون تو دیشب بهم گفتی اگر آزمایش خوب باشه امشب میخوای شام بدی و نمی‌خوام سیر بشم، میخوام هر چی دوست دارم سفارش بدم، منم گفتم اشکال نداره عزیزم، هر چی خواستی و هر قدر خواستی سفارش بده نوش جونت. اما خب در نهایت شرایط طوری پیش رفت که قرار شد اونشب غذا از بیرون نگیریم و بذاریم برای یه شب دیگه، چون سامان دید که از شب قبلش که فسنجون درست کرده بودم، یه عالم خورشت مونده و گفت بیا امشب همینو بخوریم و فردا شب یا یه شب دیگه سفارش غذا بدیم. خلاصه که اینم از ماجرای سورپرایز شدن سامان...چقدر حال هردومون خوب بود اونشب، فردای اون روز هم همینطور، چقدر آروم بودم، اما خب باز دیشب که زنگ زدم به مامانم، یه کم بحث پیش اومد که باعث شد حالم گرفته بشه اما تمام تلاشم رو کردم که نذارم روحیم دوباره خراب بشه. راستش دلم برای مادرم هم میسوزه، اونم بین بچه هاش گیر افتاده، تقصیر زیادی نداره، اونم خیلی گناه داره به خدا. اما خب راستش ترجیح میدم بیشتر از همه از این به بعد دلم برای خودم و تنهاییهام بسوزه. 

الان که جنسیتش برام محرز شده و جواب آزمایشم هم خوب بوده (البته همچنان بابت جواب سونوگرافی و تست قلبش نگرانم اما عمده نگرانیم این آزمایش بوده که خدا رو شکر رفع شده، انشالله اونای دیگم به خوبی ختم به خیر میشه) شروع کردم به صحبت کردن با پسرم، کلی هم ذوق دیدنش رو دارم. شرمندشم که این مدت چه از نظر جسمی و بیماری و ... چه از نظر روحی انقدر اذیت شدم که ناخوداگاه به اونم منتقل کردم، امیدوارم منو ببخشه. از خدا میخوام که با وجود همه این سختیهایی که کشیدم، بچه آروم و خوبی به دنیا بیارم و زندگیمون با حضورش هزار برابر قشنگتر بشه. از ته ته دلم هم برای همه آرزومندان دعا میکنم به حاجت دلشون برسن و چشمشون به قدوم یه فرزند سالم و صالح روشن بشه. الهی آمین.

پست نوشتن امروز خیلی برام سخت بود اما از اونجاییکه اون روز خیلی نگرانتون کردم، گفتم هر طور عست، حتماً یه خبری از خودم بدم. راستش اون روز که جواب رو گرفتم انقدر گرفتاری پیش اومد که نشد همون موقع پست بنویسم و افتاد برای امروز، شرمنده ام.... 

ممنونم بابت همه دعاهای خیر دوستان روشن و خاموش، و اونایی که اینجا یا تو اینستاگرام به من پیام دادند، یا حتی اونایی که کامنت نذاشتند اما مطمئنم ته دلشون دعام کردند.

دوست داشتم موضوعات دیگه ای رو  هم مطرح کنم اما متاسفانه الان که سر کارم انقدر سرم شلوغه که همین مطلب رو هم به زور نوشتم و تازه انقدر هم طولانی شد. خوشحالم که اینجا هستم و بین همه تنهاییهام میتونم به این محیط و به شما پناه ببرم. 

حالم خوبه و آرومم. الهی شکر...