الهی به امید تو...

دیروز که از سر کار برگشتم و پرستار نیلا آماده شد که بره خونش، نیلا دم آسانسور تو راهرو انقدر جیغ زد و گریه کرد که کشون کشون و با زور کشیدمش تو خونه و درو قفل کردم چون به هیچ عنوان بدون قفل کردن در نمیتونستم و هیچوقت هم نمیتونم مانع رفتنش به راهرو و جلوگیری از اون سر و صدای وحشتناکش ساعت دو و نیم ظهر بشم. در که قفل شد انقدر جیغ زد و گریه کرد و پرستارش رو میخواست و التماس میکرد درو براش باز کنم که مستأصل و دیوونه شده بودم، به خدا قسم هیچ چیز این بچه از کوچیکی تا الان حتی عمل چشمش و یبوست وحشتناکش و مشکلات نوزادیش، اندازه این جیغ کشیدنهای بی دلیل و لجبازیهای افراطی این یکسال اخیر که هیچ جوره و با هیچ ترفندی از تشویق گرفته تا تنبیه و... اصلاح نشد که نشد، منو آزار نداد...میزان زجر و عذابی که من به این دلیل متحمل شدم با هیچ کلمه و جمله ای قابل توصیف نیست، تا کسی جای من نباشه و تجربه منو نداشته باشه نمیتونه درکم کنه... هر راهی رو من و سامان امتحان کردیم، جواب نداد که نداد، برای همین  رفتارش و البته یه سری وسواس های دیگش به روان درمانگر مراجعه کردیم که فعلا هم جلسات متوقف شده و اتفاق خاصی هم نیفتاده اما حتماً هفته دیگه دوباره شروع میکنیم... همه این رفتارها بعد اون مهمونی کذایی افطار که همسایه واحد بغلی رو دعوت کردیم و دختر کوچیکشون نیلای منو زد و از مبل چند بار پرتش کرد پایین بدون اینکه والدینش تذکر درستی بهش بدند (اینجا زیاد راجبش نوشتم) تو نیلای من به وجود اومد قبلش بچه من اینطور نبود. البته حتی نمیتونم اون بچه همسایه رو مقصر بدونم، به هر حال بین بچه ها قلدری زیاده، یکی زورگوتره و یکی ضعیفتر، اما اینکه چرا دختر من تا این حد تحت تاثیر قرار گرفت که تمام رفتارها و شخصیتش رو تحت الشعاع قرار داد هنوز نمیفهمم. حتما زمینه ای درش بوده، نمیشه انکار کرد اما هر چی بود از اون شب لعنتی شروع شد...یکماه تمام بچم شبا روی همون مبلی که دختر همسایه ازش پرتش میکرد پایین، می‌خوابید . همش نگران این بود که جاشو بگیرند..‌ چی کشیدیم اون روزا.

بگذریم، خلاصه که تمام تلاشم رو کردم خشم شدیدم رو کنترل کنم، رفتم دستشویی که شاید جیغ زدنها و گریه کردنش بدون دیدن من و حضور من آرومتر بشه اما بهتر نشد که بدتر شد... ده دقیقه تو دستشویی موندم، گوشمو با دستام گرفته بودم، آخرش وقتی دیدم همچنان ادامه میده، طاقتم طاق شد و سرمو تو دستام گرفتم و زار زار گریه کردم. بعد چند دقیقه اومدم بیرون و سعی کردم به خودم مسلط باشم و بی تفاوت رفتار کنم اما هیچ فایده ای نداشت. لحظه به لحظه جیغ و گریش بیشتر و بیشتر می شد. دیگه طاقت نیاوردم، چند تا بد و بیراه به اون و بخت خودم حواله کردم و با عصبانیت و یه بغض عجیب زنگ زدم به مادرشوهرم و گفتم با این بچه صحبت کن بلکه حواسش پرت شه و آروم شه، دیگه تحملش رو ندارم. با اونم صحبت کرد اما همچنان با گریه، منم اینور گوشیو زار میزدم، مادرشوهرم فهمید و صدام کرد، گوشیو از بچه گرفتم و با گریه و فریاد، ازش شکایت کردم  که با جیغ و گریه ها و رفتارهای عجیبش منو از پا درآورده و پیرم کرده! به خودم و بچه فحش دادم و آرزوی مرگ کردم. چقدر غصه خورد طفلک...

دیگه بعد از یکساعت مداوم جیغ زدن و گریه کردن آروم شد اما تا شب حال من خوب نشد که نشد. چی بگم خدایا؟ آخه چرا بدترین چیزی که تو هر بچه ای آزارم میداد سرم اومد؟ منی که در برابر خیلی شیطنتهای دیگه بچه ها صبور بودم و بهشون عشق  میدادم فقط جیغ زدنشون آزارم میداد.... همش نیلا رو با بچه های آروم دوستام مقایسه میکنم و حالم بدتر میشه، دست خودم نیست، می‌دونم مقایسه خیلی خیلی اشتباهه، هزار بار تو پیج های روانشناسی خوندم و از دکترها هم شنیدم که هر بچه ای منحصر به فرده و نباید مقایسه بشه با بچه های دیگه، اما چه کنم که وقتی بین همکارها حرف بچه هامون میشه ناخواسته بچه های اونا رو با نیلا مقایسه میکنم، از قد و وزن گرفته تا حرف زدنشون و همین رفتارهای عجیب نیلا که بقیه بچه ها ندارند و حتی برای همکارام هم عجیبه. اینجوری دلم برای خودم و حتی نیلام میسوزه. نسبت به خودم پر از حس ترحم میشم. با خودم میگم چرا هیچ چیز زندگیم راحت و بی دردسر پیش نرفت؟ چرا برای داشتن و رسیدن به هر چیزی بدترین عذابها رو کشیدم؟ همیشه از خدا می‌خوام این حرفها رو پای ناشکریم نذاره. بهش میگم با همه این سختی‌ها انقدر به من لطف داشته که بازم بدهکارشم و طلبی ازش ندارم اما باهاش درددل میکنم و میگم که چقدر تنهام و چقدر اذیت میشم و اجازه بده خودمو خالی کنم، ازش می‌خوام بهم حق بده که گاهی شکوه بکنم و مجازاتم نکنه... بهش میگم منم آدمم، تا یه حدی ظرفیت دارم، ازش میخوام درکم کنه، نوازشم کنه، آرومم کنه...

تو اینهمه بغض و غصه من خانوادم بی تاثیر نیستند که همه با هم سفر میرن و حتی من خبردار هم نمیشم. درسته که اگر مریم خواهر بزرگم جایی باشه من اونجا نمیرم و مادرم هم میدونه، اما حداقل یه تعارف، یا اصلا خبر رفتنشون که بی خبر نباشم یا اصلا مادرم برای دلخوش شدن من ولو به تعارف و دروغ و به ظاهر بگه ما اومدیم اینجا و کاش تو هم بودی ‌ و جات خالیه و ایشالا دفعه بعد با هم و... اما هیچی به هیچی. توقع زیادی دارم؟ آخه بار اول هم نبوده.‌‌

انقدر از پنجشنبه که فهمیدم با هم شمالند و من بی خبر از همه جا میخواستم همون عصر پنجشنبه در حد یکی دو ساعت به مادرم سر بزنم و براش شل زرد نذری ببرم، اشک ریختم و زار زدم که حسابش از دستم خارجه. باز خوب شد که قبل رفتن زنگ زدم و فهمیدم همه با هم یعنی مادرم و مریم و شوهرش و بچه هاش و  خواهر کوچیکم و شوهرش شمالند، وگرنه پشت در میموندم و درد توی دلم خیلی بیشتر هم میشد... من مشکلی با سفر رفتن و خوش بودن اونا ندارم، ایشالا دور هم خوش و خرم و خندون باشند، اما این بار سومه که با هم میرن و من حتی خبردار هم نمیشم. احساس بیکسی و طرد شدن به معنای واقعی کلمه میکنم، نمی‌دونم حسم رو درک میکنید یا نه؟ تمام پنجشنبه و جمعه رو گریه کردم و بیتابی کردم، باز خوب شد شنبه سر کار رفتم و حواسم پرت شد هر چند اونجا هم مدیرم گند زد به حالم. امیدوارم الان دیگه خواهر بزرگم و شوهرش راحت و راضی باشند از اینکه من بی کس و تنها اینجا افتادم و تو تنهایی خودم بدترین روزها رو با وجود کلی مشکلات دیگه میگذرونم. امیدوارم الان دیگه حسابی دلشون خنک شده باشه، چون رفتارهای خواهرم باعث شد که برای همیشه اینطور مطرود بشم و اون بند نازک گذشته هم پاره بشه و رسماً حس کنم دور انداخته شدم و بی کس بی کسم... خدای منم بزرگه. اینطوری نمیمونه، اما شرمنده شوهرم هستم که اینطوری بهش بی احترامی میشه. اونیکه برعکس دو تا باجناقش همشهری ما نبود  و هر جور حساب کنیم حکم غریبه تر و مهمان بودن رو در خانواده و کل فامیل ما داشت. اونهمه عزت و احترامی که تو خانوادش به من میشد، اونهمه عشقی که از طرف همه خانواده و فامیلش نثارم میشد و اونوقت تو خانواده من...شرمنده بچه توی دلم هم هستم که به خاطر اشکها و غصه های این روزهام که دست خودم هم نیست، مدیون و بدهکارشم. حتی شرمنده نیلای عزیزم هستم که درسته در کنار شیرین زبونیاش اذیتم میکنه اما شاید اگر حال دلم خوب بود و انقدر تنها نبودم و دور و برم شلوغ بود و کمکی داشتم در برابرش بیشتر از اینا صبوری میکردم...

 ای داد و ای افسوس... شکر که حداقل همسر و نیلام و این بچه تو دلم رو دارم وگرنه به خدا قسم مردن بهتر از این زندگی بود.

*****  پاراگراف اول این پست رو شنبه هفده مهر نوشتم، اما شاید باورتون نشه، الان که اینها رو می‌نویسم پشت در آزمایشگاه نیلو تو پارک نشستم. بالاخره جواب آزمایش سل فریم آماده شد و اومدم که بگیرم اما قبلش تصمیم گرفتم این پست رو منتشر کنم. این روزها در کنار مشکلات مختلف خانوادگی خودم و عمل چشم نیلا و رفتارهای آزار دهندش،  نگرانی بابت جواب این آزمایش ثانیه ای از نظرم دور نشد و شب و روزم با استرس جوابش گذشت... دیشب پیام اومد که جواب آمادست. الان پشت در آزمایشگاه هستم و می‌خوام برم داخل و جواب رو بگیرم. پاهام سست و بیجونه... قلبم داره از سینم میاد بیرون....انقدر مضطربم که حتی نمیتونم دعا کنم. بدترین حال دنیا رو دارم.  بیتابم و حتی نمیتونم از استرس تایپ کنم.

با همه غصه ها و مشکلات زندگیم، اگر بدونم حال بچم خوبه، قدرت ادامه دادن رو پیدا میکنم، تحمل میکنم، مقاومت میکنم و می‌جنگم چون دلم بهش گرمه، امید و انگیزه جدید زندگیمه. قسمتون میدم به هر چه اعتقاد دارید دعا کنید بچم صحیح و سلامت باشه و سالم و سلامت پا به این دنیا بذاره. دلم به وجود اون خوشه. الان بزرگترین دلگرمی من به جز همسرم و نیلام، این بچه هست و بس. جان عزیزانتون برام دعا کنید...

 این پست رو از موقعیکه از محل کارم به سمت آزمایشگاه برای  گرفتن جواب  آزمایش راه افتادم، از تو ماشین و با گوشیم نوشتم وهمچنان تا پشت در آزمایشگاه به نوشتن ادامه دادم، الان داخل یه پارک درست روبروی درب آزمایشگاه نشستم و وقتی این پست رو ببندم، میرم داخل، میخواستم قبل گرفتن جواب این نوشته رو بنویسم و تموم کنم تا  همه احساساتم اینجا ثبت بشه،

 هر چند میدونم خیلی وقتها کلمات از بیان احساسات واقعی عاجزند. خیلی چیزها به این جواب بستگی داره، شاید حتی مرگ و زندگی من... 

اشکام جاریند، هر کی همین الان پستم رو خوند از ته ته دلش برای این زن دلشکسته و تنها دعا کنه. دعای از ته قلب در حق این دختر تنها... 

خدایا خودمو سپردم به خودت...