فکر و خیالهای لعنتی....

از الان هشدار بدم مثل همیشه این پستم هم طولانیه. وقتی دیر به دیر بنویسی و همیشه هم عادت به تعریف کردن با جزییات داشته باشی همین میشه دیگه. خلاصه که پیشاپیش خسته نباشید میگم خدمتتون. امیدوارم وسطش ول نکنید برید! بخش دوم نوشتم مهمهتره

عمل چشم راست نیلام هفته پیش چهارشنبه 31 شهریور انجام شد.‌‌ روز عمل من و سامان تنها بودیم و روزهای بعدش هم ترجیح دادم کسی نباشه، خودم اینطور خواستم به خاطر یه سری حرفها ‌و مسایل حاشیه ای که پیش اومد و راستش حوصله تعریف کردنش رو ندارم، اما در هر حال دلم بدجور گرفت، برای بار هزارم احساس کردم فقط و فقط خودم رو دارم و همسرم و بس...

روز عمل تو بیمارستان حالم خیلی بد بود، قند و فشار خون پایین و دستای سرد که حتی با غذا و خوراکی خوردن هم بهتر نمیشد. تو اون وضعیت بی‌حالی و بارداری، بغل کردن نیلا برام خیلی سخت بود و مدام هم نگران بودم خطری بچه توی دلم رو تهدید کنه. به هر حال هر طور که بود گذشت.‌ باز خدا رو شکر که یه عمل سر پایی بود و درسته معطلی داشت اما کمتر از دو ساعت بعد عمل بچم مرخص شد، اما سخت‌ترین بخش ماجرا اون قطره ریختن های پشت سر هم بود که هنوزم ادامه داره. سه تا قطره و یک پماد هر دو ساعت یکبار و شش ساعت یکبار و هشت ساعت یکبار و قبل خواب! خب نیلا هم که تحمل بالایی نداره. سر هر بار قطره ریختن ماجرا دارم، البته که چشم بچم هم میسوزه و حق داره اما یکم هم شلوغ کن هست کلاً.  یه چشم بند هم داره که باید یک هفته بزنه و امروز فردا دیگه برمیدارم. باز خوبه سر چشم بنده اذیت نکرد، عمل چشم قبلیش هم خدا رو شکر سر بستن چشم بندش اونقدرها اذیت نکرد! اینم خودش معجزه ای بود! البته که یکم غز میزد، اما یجوری قانعش میکردم،‌مثلا میگفت پشه یا سوسک میره تو چشمت و ... دیگه مجبور بودم اینطوری بگم که درش نیاره. حالا طفلکم باز باید یکماه بعد بره اتاق عمل زیر بیهوشی  بخیه چشم راستش رو بکشند، بخیه چشم چپش که یکماه و خورده ای قبل از چشم راستش و 20 مرداد عمل کرده بود رو همزمان با عمل چشم راستش همین هفته قبل کشیدند، اما برای این چشمی که تازه عمل شده باید یکماه دیگه باید دوباره وقت عمل کشیدن بخیه بگیریم. اوف، کی میشه این داستانا تموم بشه و اون بیمارستان لبافی نژاد رو دوباره نبینیم! سامان از کار و زندگی افتاده، منم که اگه قرار نبود شیفتی برم سر کار، قطعا به مشکل می‌خوردم با اینهمه مرخصی گرفتن و‌‌...خوبی شیفتی این بود که شیفتم رو جابجا می‌کردم با یکی دیگه و لازم به مرخصی گرفتن نبود، البته سر عمل اولش هم که کرونا گرفتم و رفتم مرخصی اجباری کرونا، اونم خودش یه جورایی حسن کرونا گرفتن بود، اما سر این یکی عمل، همین شیفت بندیه کلی کمک کرد، حیف که هر لحظه احساس میکنم شیفتها و نوبت بندی کارمندان رو می‌خوان بردارند... خب خیلی‌ها خدا رو شکر واکسن زدند و به همین واسطه شاید دولت بگه دیگه شیفت بندی ضرورتی نداره، اما خب اگه این اتفاق بیفته که دیر یا زود هم میفته، قطعا خیلی ناراحت میشم، درست تو روزهای بارداری، کاش حداقل دو ماه دیگه ادامه داشته باشه تا هم عمل آخر نیلا تموم بشه و درگیر مرخصی و... نشم، هم با این حال و روز بدم تو بارداری نخواسته باشه هر روز برم سر کار، همین الان هم خیلی از بخشهای دیگه ادارمون شیفتها رو برداشتند اما فعلاً برای ما ادامه داره، خدا کنه یکم دیگه بمونه حداقل.

طفلک بچم خیلی ضعیف و لاغر شده، فکر نکنم خیلی هم به عملهاش مرتبط باشه، کلاً ریزه. کفش و لباساش خیلی دیر براش کوچیک میشن، قد و وزنش از اغلب همسن و سالانش کمتره، اینطور نیست که بگم بد غذاست، در حد معمول غذا میخوره و سعی میکنم غذاهای مقوی هم بهش بدم اما اصلا وزن نمیگیره! دو ماه دیگه سه سالش تموم میشه و فقط یازده کیلو و سیصد وزنشه. کفش یکسال پیشش هنوز براش کوچیک نشده، یکم فشرده تر شده تو پاش اما امسالم می‌تونه راحت بپوشه!!!! درسته من و باباش قدبلند نیستیم و نمی‌تونیم انتظار بالایی ازش داشته باشیم اما دلم نمی‌خواد دخترم خیلی کوچیک و قد کوتاه بمونه، بخصوص که مادرشوهرم هم قد خیلی کوتاهی داره. هفته دیگه اگر بتونم براش وقت متخصص تغذیه و گوارش بگیرم ببینم چی میگه، هم بابت وضعیت رشدش هم بابت یبوست وحشتناکش که امانشو بریده، بمیرم که انقدر بچم سر همین پی پی کردن ساده اذیت میشه. حالا جلسات روان درمانی و مشاورش هم ادامه داره و این مدت به خاطر عملش عقب افتاد، اونم باید هفته بعد هماهنگ کنم، خودم هم باید هم دکتر زنان  برم هم پیش روانپزشکم چون اوضاع روح و روانم بخصوص بعد قطع شدن دو تا از داروهای مهم اعصابم بدجور به هم ریخته هست و بینهایت عصبانی و پرخاشگر و افسرده شدم، یعنی نیلای بیچارم رو که چندبار زدم، الهی دستم بشکنه! باورم نمیشه همچین غطلی کرده باشم هرچقدر هم که اذیت کرده باشه! دستم بشکنه الهی! سامان رو هم که با هر رفتاری که حرصم میده درسته قورت میدم، البته اونم یه وقتها حقشه! خلاصه که اینه اوضاع ما، الان دیگه انقدر گرفتاری  ریز و درشت هست نمی‌دونم اول به کدوم برسم، اونم با این حال و روز روحی و جسمی خودم. 

خدایی اینا رو نمیگم که تو هر پستی که مینویسم، لیستی از مشکلاتم رو بازگو کنم و به بقیه القا کنم چقدر بدبختم، خدا شاهده اینطور نیست اما خب وقتی به خودم نگاه میکنم و اینهمه درگیریها و دغدغه های فکری رو میبینم، حس میکنم کمتر کسی همه اینها رو همزمان و با هم تجربه میکنه. هیچوقت حس نکردم دختر قوی و شجاع و مقاومی هستم، اما به قول معروف میگن آدم نمیفهمه چقدر قویه تا وقتی قوی بودن تنها انتخابش باشه. یه وقتها که به عقب برمیگردم باورم نمیشه این من بودم که اینهمه مشکلات رو از سن کودکی تا همین حالا پشت سر گذاشتم و هنوز زنده ام و نفس میکشم. درسته شکسته شدم، درسته خسته شدم درسته صورتم تکیده تر شده، اما هنوز کمرم خم نشده، هنوز ایستادم و توکلم به همون بالایی هست، یعنی میخوام بگم تکرار و گفتن مکرر مشکلاتی که باهاش دست و پنجه نرم میکنم از بابت گلایه کردن و شکوه و شکایت نیست، انرژی منفی هم نمیخوام به کسی بدم، انگار که این گفتن ها ذهنم رو متمرکز میکنه، انگار که با گفتنش حس میکنم دعای خیر شما رو پشت سرم دارم و اوضاعم بهتر میشه، انگار بعدها که دوباره به عقب برمیگردم و میخونمشون یادم میفته چه شرایطی رو پشت سر گذاشتم و هنوزم زنده ام و دارم نفس میکشم.

درسته خیلی گریه میکنم، درسته خیلی وقتها این روزها بغض گلومو ول نمیکنه، درسته که با هر تلنگری اشکام سرازیر میشه، اما هنوزم دلم به آینده ای با روزهای روشن خوشه، با خودم میگم به قول اون آهنگ رضا صادقی "همیشه جای شکرش هست، همه چیمون از اینکه هست، میتونست بدترم باشه". درسته گرفتاریها زیادند اما همینکه درگیر بیماریهای وحشتناک نیستیم، همینکه با وجود همه این مشکلات جسمی، بدتر از این رو تجربه نمیکنیم، همینکه درآمدمون کفاف زندگی و خرجهامون رو میده، همینکه شغل و زندگی دارم، همینکه خدا منو علیرغم مشکلاتی که داشتیم لایق مادرشدن دونسته، همینکه همسر عاشقی بهم داده (حالا درسته اخلاق درست و حسابی نداره) و خیلی چیزهای دیگه، اینا همه مایه شکرگزاری من هستند، اما قبول دارید که ما هم آدمیم و ظرفمون محدوده؟ اندازه ظرف هر کسی هم با بقیه فرق داره، یکی با مشکلات خیلی کوچیکتر از ما به هم میریزه و داغون میشه و یکی با مشکلاتی هزار برابر بزرگتر از ما همچنان ظاهر شاد و حتی باطن و درون آروم و راضیش رو حفظ میکنه. همه این آدمها هم قابل احترامند، اونی هم که دغدغه هاش از نظر ما و در مقایسه با دغدغه های ما خیلی کوچیکند رو هم نباید مسخره یا سرزنش کرد، یه زمانی بزرگترین دغدغه من تو زندگی این بود که نمره امتحانیم حتی 19:75 صدم هم نشه و حتماً بیست بگیرم، یا مثلاً خواهر بزرگترم امشب اجازه بده بتونم فیلم مورد علاقم رو ببینم (مربوط به سن نوجوانی و زمانی که اراده میکرد زودتر بخوابه و باید تلویزیون هم همزمان با زمان خوابیدن اون خاموش میشد) و ... مثلاً نذر میکردم اگر امشب تونستم اون سریال مورد نظرم رو ببینم این تعداد صلوات بفرستم. خب الان به نظر من همه اینا مسخره میاد اما زمان خودش برای من دغدغه های بزرگی بود و نباید به احساسات و دغدغه های اون زمان خودم با دیده تحقیر نگاه کنم.

*******بگذریم، خبر مهمتری که میخواستم اینجا بنویسم و اصلا اولش تصمیم داشتم پستم رو با اون شروع کنم درمورد انجام غربالگری سه ماه اولم بود که روز یکشنبهه همین هفته چهار مهر ماه تو مرکز سونوگرافی رستاک انجام دادم. چه روز پراسترسی بود تمام ترسم این بود که برم داخل اتاق و دکتر بهم بګه اصلا بچه ای در کار نیست و خدای نکرده اتفاقی براش افتاده! یعنی هنوز هم از بابت اینکه صددرصد باردارم مشکوک بودم هم از جهت اینکه مبادا مبادا خدای ناکرده به خاطر بلندکردن بار سنگین و بغل کردنهای زیاد نیلا و چیزای دیگه اتفاقی برای بچم افتاده باشه. تا  صدام کنند و برم داخل و دکتر سونوگراف معاینه کنه و حرف بزنه، دلم عین سیر و سرکه می جوشید، خدا میدونه چه حالی داشتم،‌همینکه طفلکم رو روی صفحه مانیتور دیدم و صدای قلبشو شنیدم نفسی رو که تو سینه حبس شده بود رها کردم و بغضم ترکید اما همه تلاشم رو کردم که اشکم تو چشمام بمونه و سرازیر نشه، چون خانم دکتری که کارو انجام میداد به شدت بیتفاوت و سرد به نظر میرسید و منم عادت ندارم در برابر چنین آدمهایی احساساتم رو نشون بدم، قطعاً اگر برخورد گرمتری داشت، همون لحظه اشکام جاری میشد... وسطای کار ازش پرسیدم حالش خوبه؟ گفت آره خوبه، همین و کل مکالمه ما در همین حد بود، یه خانم دیگه چندثانیه ای از تودلیم فیلم گرفت، البته که ترجیح میدادم از اولش بگیره که همه چی رو خیلی واضح نشون میداد،‌اما خب فقط چهل ثانیه آخرش رو گرفت...

بعد از اون هم لباسمو پوشیدم و اومدم بیرون تا برای مرحله دوم سونوگرافی که برای تعیین جسنیت احتمالی جنین بود برم داخل...حتماً تا الان اینو نوشتم که سامان اساساً بچه دوم نمیخواست و باهاش مخالف بود، اما اگر هم یک درصد رضایت میداد با فرض این بود که بچمون پسر باشه، خب از همون اوایل ازدواج میدونستم که سامان پسرداشتن رو ترجیح میده، اما خب تا قبل نیلا مستقیم به این موضوع اشاره نمیکرد و حتی موقعیکه جنسیت نیلا هم مشخص شد، همچنان حس منفی نشون نداد و  از همون موقع تولد نیلا عاشق و کشته مردش شد و الان هم به قول خودش جونش به جون نیلا بستست و حاضره زندگیشو براش بده، اما خب سر دومی مستقیماً گفت دلش پسر میخواد و موقعیکه اون شب تو بالکن خونمون ازش پرسیدم آیا مطمئنه همین یه بچه بسه و بچه دیگه ای نمیخوایم حداقل به خاطر نیلا (غافل ای ازاینکه همونموقع هم باردار بودم) گفت که نظرش اینه که بچه دیگه ای نداشته باشیم و وقتی دلایل منو ددر توجیه داشتن بچه دوم شنید، در نهایت گفت باز اگر میدونستیم که صددرصد پسر هست میشد بهش فکر کرد، گفت که نیلا همه وجودشه، عشق و نفسشه اما همیشه دوست داشته یه پسر هم داشته باشه و چون احتمالش زیاد نیست (با توجه به وضعیت جسمی ما) بهتره دیگه بهش فکر نکنیم و خلاصه منو توجیه کرد که همین یه بچه کافیه و منم بعد اون قانع شدم که همین یه بچه کافیه.

خب من فکر کنم قبلا هم گفتم عاشق دختر داشتنم و دوست داشتم حتی اگر چهار تا بچه هم داشته باشم هر چهار تا دختر باشند، این در حالیه که خودمون چهار تا دختر بودیم و برادر نداشتیم. این یکی دو هفته اخیر همش با خدا صحبت میکردم و میگفتم خدایا خودت خوب میدونی که دلم هنوز دختر میخواد و درسته که اول از همه سلامتیشو میخوام، اما همچنان عاشق دختر داشتنم، اما من سهمم رو از خواسته خودم گرفتم اینبار سهم دل سامان رو بده و با پسر داشتن دل این مرد رو شاد کن، حتی گفتم خدای مهربونم به دل من نگاه نکن، اینبار به دل سامان نگاه کن هر چند باز همه چیو میسپارم به حکمت و مصلحت خودت و اول از همه سلامتیش رو ازت میخوام. خلاصه که با اینکه با همه وجودم دلم دختر دیگه ای میخواست، حس کردم دعا کردن برای اینکه اینبار هم دختر بشه، یه جور خودخواهیه...

اون یکساعتی که بعد سونوی اولیه منتظر موندم تا نوبت سونوی دومم که تعیین جنسیت احتمالی جنین هست برسه، دوباره با خدا راز و نیاز کردم و همینا رو بهش گفتم. وقتی رفتم داخل و آقای دکتر طهماسب پور که دکتر قهاریه و حدسهاش درمورد جنسیت جنین تقریباً هرگز خطا نداشته، بهم گفت با احتمال شصت هفتاد درصدی پسره، همون لحظه اول شوق و ذوقی تو دلم پدیدار شد، خدا شاهده فقط و فقط به خاطر سامان، اون شوق و ذوق تا شب همون روز با من بود، اما کلمه ای به سامان نگفتم چون دکتر گفت جنسیت جنین در حال حاضر که دوازده هفتشه، در حد احتماله و چون هنوز خیلی کوچیکه نباید مطمئن باشی. منم نمیخواستم الکی سامان رو امیدوار کنم که اگر فردا روز متوجه شدیم حرف دکتر اشتباه بوده و دختره، تو ذوقش بخوره (البته که سامان درست همون شب بعد سونوگرافی بهم گفت خدا شاهده دیگه برام مهم نیست دختر باشه یا پسر و فقط و فقط به فکر نیلاست که در آینده تنها نباشه و همدم و همراهی داشته باشه با اینحال باز هم درمورد حرف دکتر و احتمال پسربودن چیزی بهش نگفتم). این خوشحالی و ذوق بابت جنسیت بچه اونم فقط به خاطر سامان فقط تا فرداش ادامه داشت،  روز بعد جای خودش رو به یه جور ترس عمیق و نگرانی داد. 

نمیدونم چطور بگم که خدای ناکرده حمل بر ناشکری کردن من نشه، با خودم گفتم اخه مرضیه تو رو چه به پسر داشتن؟ مگه تو از عهده داشتن یه پسر با سرکشیهای احتمالیش برمیای؟ برای نیلا که داشتن خواهر میتونست خیلی بهتر باشه، سامان هم صددرصد با دختربودنش کنار میومد همونطور که همون شب اول که من جنس جنین رو کم و بیش میدونستم و بهش نگفته بودم، بهم گفت دیگه براش فرقی نداره چی باشه...خلاصه که هزار جور فکر و خیال کردم که شاید اگر الان به شما بگم منو متهم کنید به جلو جلو قضاوت کردن و از الان فکر آینده رو کردن و سرزنشم کنید، اما این احساسات و نگرانیها رو هم میشه گذاشت پای همون وسواس فکری لعنتی که البته تلفیق شده با نگرانیهایی که معمولاً جلو جلو برای همه چی دارم و از خیلی خیلی قبلتربه آینده و احتمالاتش فکر میکنم...بعد با خودم فکر کردم فردا روز که بزرگ شد و زن گرفت و تو و باباش رو فراموش کرد، اگر خانمش با شما خوب نبود و اونو از شما دور کرد، اگه موقع سربازی رفتنش شد و دلت هزار راه رفت، موقع پیدا کردن شغل و خرید خونه و ماشین و ...اگر رفت سمت دوستهای ناباب و دخترهای به درد نخور و ... حتی شاید به نظرتون خنده دار بیاد، میشینم فکر میکنم به اینکه چون قد من و سامان متوسطه و به سمت کوتاه بودن نزدیکتره، نکنه پسرم  از ما ارث ببره و کوتاه قد و ریز بشه و همین باعث اعتماد به نفس کمش بشه؟ باز دختر ازاین جهتها حداقل تو ایران خودمون خیلی احساس بدی رو تجربه نمیکنه (هرچند به هر حال داشتن قد مناسب همیشه باعث حس خوب و اعتماد به نفسه اما در جنس پسر این موضوع خیلی پررنگتره) همین موضوع کلی نگرانم کرده!  غیر اون به این فکر میکنم که نکنه خدای ناکرده خدای ناکرده بعد مدتی متوجه اختلالاتی از جمله اوتیسم که در پسرها خیلی بیشتره  بشم و همش یاد نمونه هایی که تو اینستاگرام میبینم میفتم، بخصوص با مصرف اون قرصهای اعصاب میترسم این احتمال زبانم لال بیشتر هم باشه. اینا همه تن و بدنم رو میلرزونه. انقدر خودمو میخورم که نگو. خواهش میکنم منو سرزنش نکنید، به خدا قسم خودم بیشتر ناراحتم و خودمو سرزنش میکنم، همش میگم نکنه این احساسم رو طفلک توی دلم بفهمه و ناراحت بشه، به خودم میگم الان که تست سل فری (NIPT)رو دادی ( همون روز بعد سونوگرافی رفتم آزمایشگاه نیلو تو خیابون ولیعصر و  تست سل فری یا همون تشخیص ناهنجاریهای ژنتیکی و عقب افتادگی و ... دادم) و از الان دلت برای جوابش هزار راه میره، به جای فکر کردن به اون بعد قضیه و سالم بودنش، خودتو درگیر این مشکلات و فکرهایی که اصلا معلوم نیست اتفاق بیفته یا مشکل ساز بشه کردی، هی به خودم میگم کسی آینده رو ندیده و از الان نشین به اینا فکر کن، مگه خودت از خدا نخواستی اینبار با دل سامان همراه بشه پس الان چه مرگته؟ بعد هزار بار به خدا میگم خدایا این حرفها رو نذار پای ناشکری و منو بابتش مجازات نکن،‌برای من فقط و فقط سلامتی طفلکم مهمه و بس، سلامتیشو برام تضمین کن. بهش میگم میدونم تویی که اینطوری تصمیم گرفتی به ما بچه بدی حتماً آینده و عاقبت به خیریش رو هم برامون تضمین کردی اما باز وقتی میشنوم امثال سونیا و خواهر زادم و ... که هنوز از جنس بچه اطلاع ندارن میگن برای نیلا داشتن خواهر بهتره، دوباره این فکرا میاد سراغم...یعنی میخوام بگم همه حرفهایی که شما بخوایید به من بگید خودم به خودم گفتم اما دست خودم نیست، این فکرها رهام نمیکنه. 

نمیدونم چکار باید کنم، راهی دارید تا بتونم به آرامش برسم؟ به جز راههایی که خودم رفتم؟ عذاب وجدان ولم نمیکنه به خدا اما دست خودم هم نیست.

میخواستم این قسمت دوم پستم رو تو یه پست جداگانه بنویسم که با تعریفهات درمورد عمل نیلا و ... یکی نباشه اما خب نشد دیگه. لطفاً کمکم کنید تا بلکه آروم بشم و این عذاب وجدان لعنتی دست از سرم برداره. البته آروم کردن الکی و با حرفهای الکی نمیخوام، میخوام نظرتون رو بدونم، نظر اونایی که پسر دارند،‌که البته اگر پسر بزرگتر داشتند نظرشون برام مستندتر هم بود، اما خب بعید میدونم خواننده ای با این مشخصات یعنی با داشتن پسر بزرگ و بخصوص متاهل اینجا داشته باشم....

به هر حال که این روزها حس میکنم با این همه فکر وخیال به مرز جنون برسم، مطمئنم اگر همچنان داروهامو مصرف میکردم شرایط برام بهتر بود، اما الان همینیه که هست و کاریم ازم ساخته نیست. خدا خودش کمکم کنه.