پریشانی...

شب سه شنبه ۲۱ اردیبهشت و‌ یک روز مونده به پایان ماه رمضان و رسیدن عید فطر، همسایه بغلی رو برای افطار دعوت کردم که هم پاسخی باشه برای مهمونی شب یلدا که ما رو به زور خونشون دعوت کردند و هم اینکه ثوابی از افطاری دادن برده باشم.

از قبل که سامان غرغر میکرد اونم به خاطر بچه های بیش از حد شیطون و اعصاب خوردکنشون و اینکه از این جور روابط بین همسایه ها بیزار بود، یه جورایی با بحث و دلخوری راضیش کردم و گفتم چون یکبار ما رو دعوت کردند، اگه دعوتشون نکنم احساس بدی دارم و فکر میکنم دینی گردنم هست. خلاصه که هر طور بود سامان رو راضی کردم که بذار بیان و برن و دیگه از این مدل رفت و آمدهای اجباری نمیکنیم. این شد که شب سه شنبه، 28 ماه رمضان دعوتشون کردم، به نظر خودم غذاها و پذیرایی عالی بود، خورشت قیمه بادمجون و سوپ شیر و کتلت پختم همراه با فرنی و دسر زعفرانی و کلیه مخلفات سفره افطار  و خدا رو شکر همه خوششون اومد از غذاها.

اما امان از رفتار بچه هاشون، دختر بزرگه که 5 سالست در ظاهر آرومه اما متاسفانه از شدت باهوشی به یه دختر بدجنس  و با سیاست تبدیل شده که خیلی زیر زیری اذیت میکنه نیلا رو، اما دختر کوچیکه که از نیلا هشت ماه کوچیکتره به قدری قلدر و قالتاق بود که تمام مدت مهمونی دخترک من رو میزد و چندبار از مبلی که روش نشسته بود پرتش کرد پایین، هزار بار ماشین لباسشویی ما رو روشن و خاموش کرد و اینها همه در حالی بود که پدر و مادرش خیلی خونسرد به رفتارهاش نگاه میکردند و کلمه ای بهش نمیگفتند، حتی وقتی دخترک من رو میزد خیلی خونسرد در حد یکبار شاید گفتند "حلما نکن" همین! ضمن اینکه هنوز یک دقیقه از اومدنشون نگذشته بود که حلما گلدون خوشکل چینی من رو شکست و هزار تیکه کرد. چقدر اون گلدون رو دوست داشتم.یکبار هم انقدر شیطنت کرد که از روی مبل افتاد تو ظرف خورشت و تمام خورشتها پخش شد روی کابینت ها و... دست شکلاتیش رو به تخت بچم و مبل و... میزد و باز هم پدر و مادرش خونسرد بودند انگار نه انگار اتفاقی افتاده! بدتر از همه واکنش نشون ندادنشون به کتک زدن بچه من بود! یعنی اصلا باورم نمیشه اینطور خونسرد نگاه می‌کردند! دیگه به حدی رسیده بود که خودم رفتم به دخترش گفتم حلما خاله دختر منو نزنیا! اون وقت نیلای من فقط گریه میکرد و 24 ساعته دهنش باز بود،‌دریغ از اینکه کوچکترین برخوردی بکنه و همین موضوع هم کلی عذابم میداد، این توسری خور بودنش درست مثل خودم!

باز اگر میدونستم کلاً پدر و مادر بیخیالی هستند، کمتر دلم میسوخت،‌اما همیشه صدای داد و بیداد کردن و فریاد زدنشون سر بچه هاشون به خونه ما میرسه بخصوص صدای مادرشون و پدرشون هم بارها دیدم که برخورد تندی با بچه هاش تو راهرو یا پارکینگ نشون داده! حالا چرا تو خونه ما انقدر بیخیال بودند خدا میدونه! یعنی من انقدر از بچه ها شون دلخوری ندارم، میگم درسته رفتارشون خیلی بده اما میذارم پای بچگیشون، حرصم از رفتار پدر و مادرشون میگیره و بیخیالیشون! 

اتفاقاً خانم همسایه همیشه از نظر من دختر خیلی خوب و فهمیده ای میرسید و با اینکه بیشتر از ده سال از من کوچیکتر بود (متولد 73)، با وجود سه تا بچه (که آخریش تازه 40 روزش تموم شده و ناخواسته هم بوده) کاملاً این حس به من دست میداد که دختر خیلی عاقل و فهمیده و بالغی هست. برای همین از رفتارش و خونسردیش نسبت به زدن دخترم یا دست زدن هر دوی بچه ها به وسایلای خونم خیلی متعجب شدم...

سامان به وضوح تو مهمونی ناراحت بود، منم همینطور،‌اما سعی میکردم نشون ندم و  حفظ ظاهر کنم، همش به سامان اشاره میکردم خنده رو باشه، اما خوب می‌فهمیدم چقدر  داره از درون حرص میخوره.خب سامان به شدت روی من و نیلا حساسه و وقتی میدید نیلا از دختر همسایه کتک میخوره و هیچی نمیگه و پدر و مادرش هم ساکتند،‌انقدر عصبی شده بود که رنگ صورتش از شدت ناراحتی و عصبانیت سرخ و برافروخته بود.

مهمونها که رفتند، سامان کنترلش رو به طور کامل از دست داد،‌ رسماً رفت سمت نیلا و بهش بد و بیراه میگفت که چقدر تو ضعیفی که اینهمه کتک خوردی و فقط گریه میکردی،‌به من هم با یه جور خشم افسارگسیخته ای که حتی باعث ترسم شده بود گفت حق نداری دیگه با هیچکدوم اینا حرف بزنی، و هر چی فحش بود به اونا و بچه هاشون میداد که اینطوری نسبت به نیلا بیخیال بودند! انقدر عصبانی بود که اصلاً حرکاتش دست خودش نبود،‌در حدیکه به خاطر  حالش کلی نگرانش شده بودم، دستها و پاهاش سرد شده بود و صورتش سرخ، حس میکردم فشارش بالا رفته و خدای نکرده حتی ممکنه سکته کنه،‌برای همین هیچی بهش نمیگفتم و سکوت کرده بودم! انقدر عصبانی بود که مدام مینشست و بلند میشد و ناسزا میگفت! تلاش کردم آرومش کنم و باهاش حرف بزنم اما فایده ای نداشت! میگفت من روی شما حساسم و خاک بر سر ما با این تربیتمون که این بچه داره کتک میخوره اما هیچکار نمیکنه و فقط دهنش بازه و گریه میکنه! بهش میگفتم قبول کن رفتار بچه های اون بدتره، نیلا هم باید قویتر بشه و بتونه حقش رو بگیره اما اول تقصیر پدر و مادرشونه که انقدر بیخیال نشستند انگار نه انگار! سامان که عصبانیتش کم نمیشد میگفت از فردا میدونم با نیلا چیکار کنم! تو هم انقدر دیگه باهاش نرم و بامحبت نباش! یکم مثل اینا وحشی رفتار کن که بچه یکم قلدر بشه! منم میگفتم نه اینو قبول ندارم و از دستم هم برنمیاد...البته اینا رو از روی عصبانیت شدید اون لحظه میگفت وگرنه میدونم که خودش هم نمیتونه با نیلا بدرفتاری کنه...دیگه کار به جایی رسید که از شدت ناراحتی بابت مهمونی و رفتار عصبانی و حرفهای سامان به گریه افتادم. اینهمه زحمت و خستگی که برای مهمونی بازبون روزه کشیده بودم به تنم موند. با سامان قرار گذاشتیم که به هیچ وجه دیگه باهاشون ارتباط نداشته باشیم،‌منم به سامان گفتم بطور غیر مستقیم اگر خانمش رو دیدم ناراحتیم رو از این رفتار و بیخیالی اونا ابراز میکنم که البته هنوز فرصتش پیش نیومده (چون این پست رو چند روز پیش نوشتم اینجا اشاره میکنم که در این مورد خیلی خیلی محترمانه و با مهربونی جوری که ذره ای ناراحت نشه به خانم همسایه گفتم که درپست بعد توضیح میدم.)

همه اینا به کنار، کاش ماجرا به اینجا ختم میشد! تبعات بعدی این مهمونی انقدر زیاد بود که هنوزم باهامونه. نیلا درست بعد مهمونی دچار حالات عصبی عجیبی شد، خب از وقتی برای نیلا سرویس خواب خریده بودم‌،‌برخلااف انتظار اولیه ام نیلا با تختش ارتباط خوبی برقرار کرد و شبها اون رو میخوابید، از تاریکی هم نمیترسید، من هم پایین تختش میخوابیدم و براش  آهنگ  میذاشتم و خوابش میبرد، کم کم داشتم به این فکر میکردم که کلاً از اتاقش بیام بیرون و بذارم مستقل و تنها بخوابه، اما چی بگم از اتفاقات غیر قابل پیش بینی. رفتارهای نیلا بعد مهمونی به کل تغییر کرد، اون شب بعد مهمونی و جمع و جور کردن خونه، برقها رو خاموش کردم و بردمش تو اتاقش، بچه شروع کرد گریه کردن و جیغ زدن، ساعت حدود دو و سه نصفه شب بود و سامان هم تو اتاق خودمون خواب بود، هر کار کردم آرومش کنم نشد که نشد،‌حتی بعد مدتها که دوست داشت گوشیم رو بگیره و من بهش نمی‌دادم، گوشیم رو هم بهش دادم و باز فقط جیغ میزد و با داد و فریاد و ترس میگفت برقا رو روشن کن. اولش فکر کردم مقاومت همیشگیش برای خوابیدنه و سعی کردم هر طور شده راضیش کنم اما هیچ فایده ای نداشت، اصلاً‌ مدل رفتار و گریه کردن و جیغ زدنش فرق داشت، مطلقاً عادی نبود،‌ رنگش پریده بود و لباش کبود شده بود و قشنگ معلوم بود که دچار ترس و وحشت شده.

سامان از سروصدای نیلا بیدار شد، با عصبانیت گفت آبرومون نصفه شبی تو دروهمسایه رفت، قبل اینکه با نیلا تندی کنه جلوش رو گرفتم و گفتم سامان هیچی به نیلا نگو، اصلاً‌ رفتارش عادی نیست، دچار ترس و وحشته، چون با هیچی حتی گوشی من که همیشه التماس میکنه بهش بدم آروم نمیشه، سامان هم کم کم عصبانیتش خوابید و خودش فهمید بچه ترسیده، هردومون ناراحت و عصبی بودیم، بغلش میکردیم، براش آهنگ میذاشتیم، کلی چیز میز بهش میدادیم اما فقط جیغ میزد، آخرش مجبور شدیم برقها رو روشن کنیم بلکه آروم بشه، کاری که قبلاً وقتی به خاطر نخوابیدنش مقاومت میکرد هیچوقت نمیکردیم و تسلیم نمیشدیم، یعنی به خاطر گریه و التماسش لامپ و تلویزیون رو روشن نمیکردیم، اما اینبار شرایط کاملاً‌ فرق میکرد و وقتی دیدیم وحشت زدست هر کاری میخواست براش انجام میدادیم! عجیب این بود که نمیخواست حتی تو اتاق خودش با چراغ روشن یا کنار من بخوابه و میگفت فقط باید روی کاناپه بخوابم،‌دقیقاً همون کاناپه ای که حلما دختر کوچیک همسایه چندبار نیلا رو از اون رو پرتش کرده بود پایین! با جیغ و گریه میگفت صندلی، صندلی و فقط میخواست اون رو بخوابه! حتی همون شب سامان بهم گفت دقت کردی تمام مدت مهمونی نیلا از ترس اینکه حلما جاش رو روی کاناپه بگیره از روی پایین نیومد؟ خب من انقدر درگیر کارهای مهمونی و پذیرایی و... بودم که اصلاً به این موضوع دقت نکرده بودم...

اون شب براش آیت الکرسی و قران خوندم و نذر کردم که آروم بشه و بتونه بخوابه.... خدا خدا میکردم فردا شب خوب بشه، اما نه تنها فردا شب که از صبح همون فرداش همون قسمت مبل شده بود خونش! گاهی از روش بلند میشد اما به محض اینکه کوچکترین صدایی از خونه بغلی و صدای بچه هاش میومد، بدو بدو و با وحشت دوباره میومد مینشست روی همون قسمت کاناپه و ورد زبونش هم این بود که "حلما زد، حلما دعوا کرد" حتی بعضی وقتها میگفت "حلما دوست دارم" و انقدر درموردش حرف میزد که قشنگ معلوم بود از اون ترسیده و دچار وحشت شده! 

خیلی ناراحت و عصبی شده بودم،‌شب هم که شد همون آش و همون کاسه! فقط و فقط میگفت روی همون مبل بخوابم و نه برقا خاموش بشه و نه تلویزیون....ما هم وقتی دیدیم مثل شب قبل هر کار میکنیم فایده نداره، همگی تو پذیرایی خوابیدیم با برق روشن و تلویزیون روشن! دستشو گرفته بودم و دعا میکردم و هر از گاهی اشک میریختم....فردا صبحش قبل بیدار شدن نیلا، با سامان دوتایی اون مبل رو برداشتیم و بردیم گذاشتیم تو اتاق خوابمون و روش هم پتو انداختیم که معلوم نباشه. آخه با اینکه شب قبلش نیلا روی همون مبل خوابیده بود نصف شبی که خواب عمیق بود از روی کاناپه آورده بودیمش پایین و روی زمین خوابونده بودیم. بچم همینکه بیدار شد اولین سوالی کرد گفت "صندلی کو" و با نگرانی دنبالش میگشت،‌ ما فکر میکردیم دیر یا زود عادت میکنه و یادش میره اما از اون به بعد رفت نشست روی یه مبل دیگه و از اون شب باز روی همون مبل دیگه میخوابه. زیر مبل بالش و کوسن میگذاشتیم که اگر نصفه شب افتاد روی اون بیفته، بیشتر وقتها هم میفتاد پایین و برش میداشتم کنار خودم روی زمین میخوابوندمش اما باز هر موقع نصفه شب یا صبح بیدار میشد میدید روی مبل نیست با هول و ولا و با یه سرعت عجیب پا میشد و میرفت روی همون مبل میخوابید و سریع هم خوابش میبرد...

چندشبی با برق و تلویزیون روشن با نیلایی که فقط روی کاناپه میخوابید کنار اومدیم، خیلی بد بود و سخت خوابمون میبرد، اما چاره ای نداشتیم، صبر میکردیم وقتی میخوابید تلویزیون و لامپ و موزیک رو خاموش میکردیم. الان بعد اینهمه روز تنها پیشرفتش اینه که وقتی برق رو خاموش میکنیم مثل قبل وحشتزده نمیشه. گریه میکنه اما حالت ترس عجیب مثل قبل رو نداره، اما حتماً‌باید روی مبل بخوابه و حتی در طول روز هم وقتی داره بازیش رو میکنه تا صدای بچه ها میاد با ترس و وحشت میره روی مبلش میشینه...

 انقدر از این بابت نگرانم که چندروز پیش که بعد یکسال بردمش دکتر برای قد و وزن و چک آپش، به دکتر این موضوع رو گفتم و اونم منو معرفی کرد به یه روانشناس و الان منتظرم در اولین فرصت ببرمش چون به نظر نمیرسه بتونم راضیش کنم که حتی بره تو اتاقش و با حضور من و کنار من روی تشک بخوابه چه برسه به اینکه از مبل پایین بیاد...

خلاصه اینم از نگرانی جدید من، میشه دعا کنید بچم خوب بشه؟ از بابت این موضوع بدجورناراحتم. درمورد قد و وزنش هم نگرانم، نیلا 12 کیلو وزنش هست و 86 کیلو قدش و الان شش روزه که دوسال و نیمش تموم شده، با اینکه دکتر گفت با توجه به قد شما دو نفر خیلی هم کوتاه نیست اما به نظر من و در مقایسه با همه همسن و سالاش و حتی خیلی از بچه های کوچیکتر از خودش خیلی ریز و کوچیک به نظر میرسه، وقتی میبریمش پارک تقریباً از همه ریزتره... 

خب درسته خیلی هم پراشتها نیست اما هر طور هست غذاش رو بهش میدم،‌غذاهای مقوی، حتی پرستارش میگه آفرین که انقدر غذاهای خوب براش درست میکنی،‌اما بازم قد و وزنش کمه،‌ من قدم بلند نیست اصلاً و  سامان هم متوسطه و مادرشوهرم که دیگه از منم کوتاهتره،‌ اما سونیا خواهرشوهرم و پدرشوهرم بلندند، تمام ترس من اینه که نیلا قدش به اچ مادرشوهرم بره یا حتی همقد خودم بشه چون زمان بزرگی اونا احتمالا قد بیشتر بچه ها بلنده، برای همین ترجیح میدم از خودم  بلندتر بشه اما دکتر میگه هرکار هم که کنید باز قد و وزن تابع قد و وزن مادر و پدره و تغذیه تاثیرش به اندازه ژنتیک نیست....برای یبوست نیلا هم دارو داد و وقتی از خارشش هم گفتم آزمایش ادرار براش نوشت و یه سری ویتامین که هنوز نرفتم داروهاش رو بخرم....

همه اینا به کنار، متاسفانه دکتر با دیدن نیلا حرف و حدسی زد که کلاً منو به هم ریخت! انقدر تو دلم خالی شد و از درون یخ شدم که نمیتونم توصیف کنم، نمیخوام درموردش چیزی بنویسم فقط دعا کنید حرفش درست نباشه. چند روزه هوس و حواسم رفته پی این موضوع و از دو تا دکتر وقت گرفتم برای بررسی.‌ عاجزانه التماس میکنم دعا کنید حدس دکتر اشتباه باشه. ترجیح میدم هیچی راجبش نگم فقط بدونید که موضوع خوبی نیست و برای من و دخترم خیلی دعا کنید...من به دعا کردن خیلی ایمان دارم.

کلاً که این پستم پر از دلنگرانیهای جورواجور هست. از خدا میخوام تا پست بعدی خیلی از این موارد حل شده باشه، شما هم برام انرژی مثبت بفرستید و دعامون کنید. ممنونم عزیزانم.