نه بسته ام به کس دل، نه بسته کس به من دل...

به یه حالت خنثی رسیدم، نمیتونم بگم همه روزهام با غم و غصه میگذره، درسته که بابا نیست و این کم داغی نیست روی داغهای دیگه زندگیم، اما هربار با فکر اینکه دیگه درداش تموم شده و روزهام و ثانیه هام رو با هزار ترس از اینکه امروز قراره بابا جانم چه مشکل جدیدی پیدا کنه و آیا تونسته غذا بخوره یا نه  و آیا تونسته کلمه ای حرف بزنه یا نه، نمیگذرونم، خودم رو تسلی میدم.  در کنار تمام این رنجی که از نداشتنش میکشم، مدام به خودم تاکید میکنم درسته که کم درد نکشید، درسته که زجرهاش قابل توصیف نیست، ‌اما همینکه الان تو بهشت خدا در آرامشه و دردی نداره،‌خودش لطف خداست.... انگار که سعی میکنم و به خودم نهیب میزنم که در ورای اینهمه درد، خوبه که از خدا غافل نشی و بدونی نعمتها و لطفش هم کم نبوده، مبادا ناشکری کنی، به شرایط بدتر فکر میکنم و اینکه بابا میتونست خیلی زودتر از اینا این مریضی رو بگیره، زمانیکه ما بچه بودیم و شیر به شیر و مادرم به زحمت ما رو بزرگ میکرد با وجود شغلش و اگراونموقع این اتفاق میفتاد، ما میتونستیم تو سن خیلی کمتر بی پدر شدن و یتیمی  رو تجربه کنیم و قطعاً‌زحمت پرستاری از بابا و دکتر و بیمارستان بردنش با وجود بچه های کوچیک و شاغل بودن مادرم، برای مامان غیر ممکن بود....

خلاصه سعی میکنم اینطوری خودمو آروم کنم، اما کمتر شبیه که خواب بابا رو نبینم، بیشتر لحظات به یادشم،‌ مدام تصویر رنجهایی که کشید میاد جلوی چشمم و به هزار روش متوسل میشم که فقط بتونم بهشون فکر نکنم....شده با سرگرم شدن به نیلا که این روزها عجیب شیرین شده و هزار بار شکر میکنم که تو زندگیم دارمش (اگر نیلا و همسرم نبودند مرگ رو به زندگی تو این شرایط ترجیح میدادم).

روز پدر قسمت نشد سر خاک بابا برم،‌ سامان رفته سر یه کار جدید و حتی یک روز هم نمیتونه مرخصی بگیره،‌حتی جمعه ها هم سرکاره، اما اتفاقاً‌ روز پدر تعطیل شد و من از خدام بود برم سر خاک بابا اما یه سری موضوعات و حاشیه هایی این مدت پیش اومده که دیدم نرفتنم به سمنان تو اون شرایط از رفتن بهتره.... روز پدر بینهایت غمگین و تو خودم بودم، در نهایت عصری بلند شدم و برای بابا که عاشق حلوا بود حلوا درست کردم و به چند تا از همسایه ها هم دادم...

شب قبل از روز پدر دلتنگ ترین بودم، پدرشوهرم یواشکی به سامان زنگ زده بود و سفارش کرده بود که نیازی نیست امسال روز پدر به من زنگ بزنی مبادا دل مرضیه بگیره...الهی بگردم دل مهربون این مرد رو...سامان که بهم گفت از اینهمه شعور و دلسوزیش و هوای دل منو داشتن خدا رو شکر کردم...خودم بهش زنگ زدم و صداشو که شنیدم پشت تلفن نتونستم جلوی اشکها و گریم رو بگیرم...اونم بغض کرده بود و برای پدرم آرزوی غفران و آرامش کرد. میخواستم براش کادوش رو که پول نقد بود به کارتش بریزم که قسمم داد امسال به حرمت بابا، نه پول بریز برام و نه کادویی بخر، هر چی بهش گفتم به خدا اگر هدیه منو قبول کنی، من بیشتر آرامش دارم و خوشحالترم،‌ قسمم داد به جون پسرش و خدا که اگر میخوای دل من نشکنه هیچی به من نده و انقدر اصرار کرد که دیدم اگر بهش هدیه بدم ناراحتش میکنم، این شد که گفتم باشه بابا جان فقط به احترام حرف شما،‌سال دیگه انشالله براتون جبران میکنم. مادرشوهرم هم بعد بابا با من صحبت کرد و در حق پدرم کلی دعای خیر و طلب آرامش کرد...

به سامان هم امسال  روز پدر میخواستم وجه نقد بدم،‌ حتی برای تولدش هم که 2 اسفند بود میخواستم به کارتش پول بریزم که اونم مدام اصرار میکرد اینکارو نکنم و از ته دل هم میگفت، میگفت اگه میخوای منو خوشحال کنی برام غذا از بیرون بخر (همیشه همینو میگه! میگه با کباب و جوجه و ماهی کبابی هزار بار بیشتر خوشحال میشه تا کادو! راستم میگه ها) این شد که من از بیرون غذا سفارش دادم اما بهش تاکید کردم که این کادوی تو نیست و من مبلغی که میخواستم برای تولدت و روز پدر برات به عنوان هدیه بریزم،‌ نگه میدارم که انشالله دم عید برات یه کت تک یا شایدم یه پیراهن و شلوار بخرم....البته سامان هم روز ولنتاین (که حقیقتش نه من نه اون قبولش نداریم اما سامان بیشتر اوقات بهم کادو میده) بهم یه ست بدل گوشواره و گردنبند زیبا داد و روز مادر هم به کارتم پول ریخت...

از حال و روزم این روزها بخوام بگم میتونم بگم در یه حالت بیحسی و بی تفاوتی هستم. نمی‌دونم چطور توضیح بدم... بعد فوت بابا یه سری اتفاقات بین من و خانوادم افتاد که بینهایت دلم رو شکست،‌ در حدیکه راستش رو بخواید ترجیح دادم و همچنان ترجیح میدم مدتی ازشون دور باشم و ارتباطم رو به حداقل برسونم، تقریباً به همین خاطر هم بود که روز پدر امسال ترجیح دادم به سمنان نرم، چون از روبرو شدن با اونا و اتفاقات جدید و  دلخوریهای جدید میترسیدم....

راستش رو بخواید حتی نسبت به خانواده سامان به جز پدرش هم یه سری دلخوریهایی دارم، اونم به خاطر خواهرشوهرم که یه کدورت بدی بینمون تو دوران مریضی بابا پیش اومد و انقدر کش پیدا کرد که من به کلی ازش زده شدم، مادرشوهرم ابداً تو رابطه ما دخالتی نکرد تا همین چند روز پیش که پشت تلفن درمورد رابطه من و دخترش حرفهایی بینمون رد و بدل شد که دلمو شکست. البته که مادرشوهرم خیلی خیلی زن مهربون و با شعور و با معرفتیه و حتی با اینکه از قبل خبر داشت که من و دخترش با هم مشکل داریم کوچکترین بی محبتی به من نمیکرد،‌ اما این سری آخر به خاطر حرفهایی که پشت تلفن گفته  شد دلم بدجور ازش شکست (دل اونم از من). البته که مادرشوهرم ابداً اهل کینه به دل گرفتن نیست و فوری سعی میکنه از دل آدم دربیاره، همون فردا شبش بود که برای روز پدر به من زنگ زد و  تو واتس آپ پیام داد و انگار نه انگار که روز قبلش چه حرفهایی گفته شده بود...ولی خب همچنان دلخوری من مونده....اما هنوز هم به شدت دوستش دارم و به خوبیش اعتقاد دارم و  و فکر میکنم یکی از بهترین و با گذشت ترین و مهربونترین انسانهای روی زمینه،‌ فقط  ازش دلخورم همین...

 جاش هست که اینجا به کار خیلی قشنگ مادرشوهرم اشاره بکنم اونم اینکه برای اینکه ما رو بعد چهلم باباجانم از عزا دربیاره، هم برای من و هم برای کل خانواده من لباسهای زیبا و روسری رنگی و... خرید، از من و سامان و مادرم گرفته تا خواهرام و خواهرزاده هام و...اون به عنوان مادرشوهر من در این مورد هیچ وظیفه ای حداقل در قبال خانواده من نداشت و طبیعتاً افراد نزدیکتر به خانواده من بودند که اونا رو از عزا دربیارن، اما مادرشوهرم مثل همیشه پیشقدم شد، ‌خدا خیرش بده، مهمتر اینکه بدون اینکه مادرشوهر و پدرشوهرم به من بگند، رفته بودند از فرمانداری رشت مجوز گرفته بودند که برای چهلم بابا جان بیان سمنان درصورتیکه روز مراسم خاکسپاری و تشییع جنازه هم اومده بودند و کسی برای مراسم چهلم ازشون انتظار نداشت اونهمه راهو بلند  شن بیان اونم با قانون منع تردد به خاطر کرونا! هم بابت کادوهای مادرشوهرم برای از عزادرآورن خانوادم و هم بابت حضورش در مراسم چهل بابا کلی پیش خانواده و اقوامم سربلند شدم، اما خب  چند روز بعدش بود که  اون دلخوری پای تلفن  بین  ما پیش اومد،  اما موضوع خواهرشوهرم از یه دلخوری خیلی فراتره و تقریباًدوستت ندارم به ارتباطم باهاش ادامه بدم یا باهاش روبرو بشم مگر اینکه ازم دلجویی بشه، نه اینکه همچنان حق به جانب رفتار کنه.

ترجیح میدم وارد جزئیات بیشتری نشم،‌ اما درمورد مشکلی که با خانواده خودم این مدت پیدا کردم، ابداً خودم رو مقصر نمیدونم،‌ اینم مشکل جدیدی نبود و از خیلی وقت پیش وجود داشت اما هیچوقت تو وبلاگم بهش اشاره ای نمیکردم، دوست نداشتم هیچوقت بنویسمش، فکر میکردم شاید اشتباه میکنم و... خب راستش من از مدتها پیش به این نتیجه رسیده بودم که خانوادم اونقدرها که باید به من علاقه ندارند،‌ داستان امروز و دیروز هم نیست، ‌شاید از بچگی اینطور بود اما بعد فوت بابا مسائلی پیش اومد که دیگه درمورد این موضوع تقریباً  به یقین رسیدم،‌ حتی اگر هم فرض کنیم که من با دیده بدبینانه به این موضوع نگاه میکنم، اما باید بگم سامان هم طی این سالها کم و بیش متوجه این مسئله شده بود و حتی بصورت غیر مستقیم اشاراتی هم بهش کرده بود اما من 24 ساعته  پیش سامان در حال توجیه بودم که نه اینطوری نیست، حتی با اینکه ته دلم به حرفهاش تا حد زیادی باور داشتم. 

خب از یه جایی به خودم گفتم بسه دیگه، در واقع به خودم نهیب زدم که تمومش کن، این موضوع رو بپذیر، دیگه تلاش نکن مدام از خودت دفاع کنی یا خودت رو توجیه کنی و بگی اینطور نیست، بپذیر که نمیخوانت،‌دوستت ندارند، تو رو قبول ندارند همونطوری که تو این سالها نداشتند...تمام این سالها تلاش کردی بهشون نشون بدی که تو میتونی، تو مورد تحسین بقیه هستی، بقیه تو رو قبول دارند، خواستی تک تک کارهات رو براشون توضیح بدی و توجیهشون کنی که مبادا دلخوری پیش بیاد، هربار تلاش کردی به روشهای مختلف شادی رو به جمعشون بیاری،کادوهای مختلف خریدی،کارهای خوب زیادی کردی، تمام تلاشت رو کردی که در حد وسعت محبتت رو به هر شکلی بهشون نشون بدی، رفتار منطقی و خوبی داشته باشی و...اما اقبالت بلند نبوده و در نهایت آدم بده تو هستی، پس تمومش کن و بیشتر از این تلاش نکن، بپذیر  و به زندگیت ادامه بده...

از روزی که به این پذیرش رسیدم،‌ به آرامش بیشتری هم رسیدم، خسته ودرمانده شده بودم بس که دوئیده بودم که مورد تایید خانوادم

 و دیگران باشم، که دوستم داشته باشند،‌که کسی رو از خودم دلخور نکنم،‌اما همش بیفایده بود،‌نمیگم هیچ موقع هیچ تقصیری نداشتم اما واقعاً از خواهران دیگم عقبتر نبودم...نه خرجی روی دست پدر و مادرم بابت هیچی (حتی جهیزیه و گوشی و خط و کامپیوتر و ...بر عکس خواهرای دیگم)گذاشته بودم نه دختر درس نخون و تخسی بودم، همیشه بهترین نمره ها رو بدست میاوردم و تو کنکور کارشناسی و ارشد بهترین رتبه رو گرفته بودم (رتبه اول) و هم اینکه شغلم رو بدون پارتی تک و تنها با زحمت خودم بدست آورده بودم،‌دیدم خوبیهای من به بدیهام میچربید فقط اقبالم بلند نبود، شاید بزرگترین جرمم این بود که زیادی توضیح میدادم،‌زیادی خودم رو توجیه میکردم،‌زیادی کش میدادم و در یک کلام زیادی حرف میزدم یا تلاش میکردم بقبولونم که آدم بدی نیستم و خیلیها دوستم دارند که شاید تو ناخوداگاه اونها اینو القا کنم که منم محبوبم، مطلوبم....

هر چی بخوام توضیح بدم تموم شدنی نیست پس سخن رو کوتاه میکنم،‌خلاصه کلام اینکه دیگه تموم شد، بعد اینهمه سال تلاش بی فایده، مدتیه که رها کردم، عملاً‌ دلم میخواد فاصله بگیرم، از خانواده خودم، از آدمها، حتی از خانواده خوب شوهرم  (بخصوص خواهرش که دلم بدجور ازش پره). حس میکنم هرچقدر کمتر ارتباط داشته بودم راحتترم،‌آرامش بیشتری دارم،حرف و حدیث و حاشیه کمتری دارم،  از همه مهمتر عزت  و احترامم کمتر خدشه دار میشه، چقدرآدم میتونه غرورش له بشه و تحقیر بشه و باز ادامه بده؟ واقعاً از یه جایی به بعد میبره، منم به اون درجه رسیدم. تمام هم و غمم رو گذاشتم روی زندگی سه نفره کوچیک خودمون، و اصلاح رابطم با سامان که این مدت پر از فراز و نشیب بوده، یه روز خوب و یه روز بد....

یه آهنگی همایون شجریان داره که میگه،

نه بسته ام به کس، دل، 

نه بسته کس، به من دل

چو تخته پاره بر موج،

رها رها رها من...

به من، هر آنکه او دور

چو دل به سینه نزدیک

به من، هر آنکه نزدیک،

 از او، جدا جدا من...

وصف حال من این روزهاست....

خدا به قلبم آرامش بده و یه روزی بشه که بتونم از خوشیهای زندگی اینجا بنویسم، واقعاً دلم نا آرومه،‌در ظاهر خوبم اما میدونم که در درون حسابی شکستم و احساس خلا میکنم.

برام دعا کنید.