میبوسمت به اندازه تمام سالهایی که نبوسیدمت...

میبوسمت به اندازه تمام سالهایی که نبوسیدمت

و نوازش میکنم دستهای خسته ای را که یک عمر لمس نکردم

و تنگ در آغوش میگیرم بدن تکیده ای را که یک عمر با غرور و اقتدار نگریسته بودمش...

 و دوستت دارم ها را بی مهابا و بی خجالت در گوشت زمزمه میکنم، باشد که بشنوی و در دلت شوقی زنده شود.

چه سرنوشت تلخی است نظاره کردن سقوط یک انسان از اوج به حضیض 

و چه دلتنگ و غریبانست انتظار کشیدن برای پایان تمام دردهایی که برای بدن تو زیاده از حد است...

درد را از هر طرف بنویسی درد است،‌ اما درد من گویا این روزها از تمام دردهای دنیا عمیق تر است

خنجری که به قلب و روحم فرو می‌رود، از تمام تیزی های دنیا برنده تر است

و من چه مبهوت و گنگ، در دستان نامرد روزگار نامراد پیچ و تاب می خورم،  بی آنکه تاب مقاومتی ولو اندک را داشته باشم...

امید این روزها چه واژه غریب و دورافتاده ای است...

بابا جان بابا جان من تو رو رها کردم، من تو رو به خدای بالاسری سپردم، دیگه برای خوب شدنت دعا نمیکنم، چون میدونم خوب شدنی در این دنیا در کار نیست، من رهات کردم بابا و روزها و شبها انتظار میکشم که تموم بشه اینهمه درد و رنج عمیق تو...که نبینم نگاه بیجون و خستت رو، که نبیتم چشمهای مظلومت رو که دیگه نور امید و زندگی توش نیست.

باباجان از تو چه پنهون این روزها فقط و فقط تو دعاهام میگم خدایا عذاب بابام رو تمومش کن. با چه امید و آرزویی پی درمانت رفتی، میدونم خودت هم باورت نمیشه این پایان تلخ رو. تمام روزهایی که امیدوارانه از من میپرسیدی جواب این اسکن ریه رو که به انگیسی نوشته برام ترجمه کن ایشالا که غده کوچیک کوچیک شده و من به دروغ میگفتم اوضاع خیلی خوبه و غده هم کوچیکتر شده...میدونی تو اون شرایط دلم چند صد پاره میشد؟ بابا جان هیچوقت با خودت فکر نکردی گرید 4 سرطان ریه درمانش فقط با خداست و بس؟ خوشم میاد زیاد به عمق فاجعه فکر نمیکردی، نمیدونم شاید هم فکر میکردی که خیلی وقتها که نگات میکردم و به ما و سروصدامون و شیطنت بچه ها خیره میشدی، اشک از چشمات میومد، مامان میگفت افسرده شدی، من میگفتم قرص اعصاب هم بخوره خوبه....

از تو چه پنهون بابا هیچ نشونه امیدی نبود،تو که خبر نداری بابا من چه عذابی این مدت کشیدم، اون روزهای اول که با دختر چندماهم با هزار سختی رفتم پیش متخصص و تو روی من خیلی رک و راحت گفت پدرت یکسال و نیم تا سه سال حداکثر عمر میکنه، روزها و هفته ها خون گریه کردم، امادیگران که شنیدند، به من گفتن مگه دکتر خداست که زمانش رو بگه؟ آره بابا امید زیادی نبود، اما ته دلم میگفتم چرا انقدر ناامیدی مرضی، از کجا معلوم شاید یک درصد بهبودی که میگن، مال بابای تو باشه، شاید همون یک نفر در صد نفر که با این مریضی خوب میشن،‌اون بابای تو باشه...

 دعا میکردم بابا، با خدا راز و نیاز میکردم اما حتی از امیدوار بودن هم میترسیدم، مگه سر ریحانه امیدوار نبودم که یکبار دیگه ببینمش و بغلش کنم اما خدا نذاشت خدا نخواست، سر تو هم از همین ماجرا میترسیدم، حتی گاهی ترجیح میدادم ناامید باشم تا امیدوار،‌حس میکردم امیدواری بیشتر منو میشکنه تا ناامیدی، از امیدوار بودن و ناامید شدن بعدش میترسیدم...حتی گاهی از دعا کردن هم فرار میکردم، حس میکردم صدام به جایی نمیرسه.

باباجان همه چی به کنار، دلت برای مریم که از من خیلی پرامیدتر کنارت بود و لحظه ای تنهات نذاشت نسوخت؟ مریمی که از خونه و زندگیش و همه چی به خاطر تو گذشت، حالا داری همینطوری  شونه خالی میکنی؟ بابا میدونی چی به سر همه ما اومده؟ اونجا که بیجون و لاغر و تکیده و رنگ پریده دراز کشیدی و ناله میکنی و بیقراری، خبر داری بیشتر از تو ما بیقراریم و درد میکشیم؟ بابا از حال ما خبر داری؟ بابا برات مهم نیست چی به سر ما اومده و میاد؟

از حال مامان خبر داری بابا؟ خبر داری چقدر از تنها شدن بعد تو میترسه؟  اصلا خبر داری که ساعت ها و ساعتها در روز برای تو بابا جان اشک میریزم و در تنهایی خودم میسوزم و دلم میخواد یکی پیدا شه و آرومم کنه؟ بابا این حرفها رو فقط اینجا میتونم برات بنویسم، حرف دلم رو با چاشنی اشکهایی که تمومی نداره. هیچوقت روم نشد مستقیم باهات صحبت کنم، فاصله بین ما همیشه زیاد بود،‌تا وقتی که فهمیدم چطوری میتونم کمش کنم، کاش زودتر میدونستم. هیچوقت نشد باهات درددل کنم، اینجا برات مینویسم. بابا جان چه کردی با ما،‌ حیفت نمیاد فقط 65 سالته! به خدا که تو میتونستی خیلی بیشتر از اینا عمر کنی، با روحیه ای که از بچگی در تو دیده بودم اما نشد، نشد بابا.

بابا خبر داری این روزها بیشتر از هر وقت دیگه دوستت دارم؟ خبر داری با هر زنگ تلفنی مثل برق زده ها از جا میپرم، خبر داری همش یاد خاطرات میفتم و هر جا که هستم هق هقم بلند میشه؟ میدونم که خبر نداری بابا جان...

الان تو دنیای تو چه خبره بابا؟ به چی فکر میکنی؟ اصلاً‌ فکر هم میکنی؟ از مردن میترسی بابا؟ اصلا بهش فکر میکنی؟ آره بابا منم میترسم خیلیم میترسم اما تو نترس، چون دیگه بعدش از درد و رنجهای این دو سه سال خبری نیست،‌آروم میشی، دیگه استخونات درد نمیکنه، دیگه بیقرار نیستی، دیگه سینت نمیسوزه، از تنگی نفس خبری نیست، پس نترس، آروم آروم میشی باباجون...

خدایا میخوای بکشی بکش چرا با درد؟ من که راضی شدم به رضای تو، ما که رضایت دادیم به تقدیر تو،‌پس تمومش کن خدا! دارم ضجه میزنم و مینویسم، این نهایت درده که اینطوری التماست کنم پدرم بیشتر از این عذاب نکشه، یادت که هست خدا جون، از روز اول که بابام اینطوری شد،‌بهت گفتم راضی میشم به رضای تو،‌ فقط بابام زجر نکشه،‌لاغر نشه، اینا تمام خواسته من از تو بود،‌پس چرا انقدر آبرو ندارم پیشت که حداقل این یه آرزوی منو هم برآورده نمیکنی؟ بابام که خوب نشد، بابام که شفا نگرفت، دست کم نذار اینطوری روز به روز جلوی چشمای ماتم زده ما رنج بکشه. 

از دوشنبه شب تا پنجشنبه شب هفته پیش خونه بابام موندم که مریم خواهرم بره خونش. چقدر سخت گذشت خدا میدونه، از طرفی بچه کوچیکی که شیطنت و سرصدا میکنه و جیغ میکشه،‌از طرفی بیقراری و حال بد بابام...تحمل اینهمه رنج برای قلب کوچیک من زیاده، ظرفیت روحی من کفاف اینهمه غم و اندوه و ترس رو نمیده، تپش قلبم بالاست، در بدترین حال و روز ممکنه دست و پا میزنم، حال مادرم از همه بدتره، روز و شبش رو نمیفهمه...

اشک چشمام خشک نمیشه، شب  و روزم,و نمیفهمم، حالم انقدر خرابه که میرم و از بقیه بخصوص اونایی که داغی رو در گذشته متحمل شدند میپرسم چیکار کنم یکم حالم بهتر شه؟

دلم برای مامانم خیلی میسوزه. خودش میگه غمی که تو دل اونه رو هیچکی نمیفهمه، این وسط یه سری مشکلاتی هم تو روابط ما با خواهر کوچیکم و داماد جدید پیش اومده که حال مادرم رو خرابتر هم کرده...اوضاع خونمون داغونه.

دیگه حال و جونی برام نمونده. انقدر این دنیا برام پوچ و بی معنی شده که اگر به خاطر نیلا و سامان نبود به مرگم راضی تر بودم.

غصه و درد تمام این روزهایی که پیش بابا و خونه مامانم بودم و شاهد عذاب بابا جانم بودم، یک طرف، روز آخر هم یک طرف. به معنای واقعی کلمه جگرم تیکه تیکه شد...صبح پنجشنبه رفتم بالا سر بابام و سلام کردم، چشماش رو به زور باز کرد، بهش گفتم حالت چطوره بابا جواب نداد، بعدش در حالی تمام نیروشو جمع کرده بود که با صدای بلند صحبت کنه مامانم رو با لهجه محلی صدا کرد "فاطیمه" مامانم سریع خودش رو رسوند و گفتم جانم رضا، بابام با صدای ضعیف و با بهش گفت "خسته شدم"....همه دردهای این مدت برای من یه طرف، یادآوری اون صحنه و این جمله یه طرف...سوختم و آتیش گرفتم، همونجا قسمش دادم خدا رو که راحتش کنه،‌‌آرومش کنه...

به خدا دیگه کم آوردم، مریم میگه کاش اصلاً شیمی درمانی نمیکردیم، میگه من تموم اون روزهای سختی که بیمارستان شیمی درمانی میشد رو به چشم دیدم و میدیدم چه زجری میکشید، چه عذابی میکشید، ایکاش اصلاً سراغش نیمرفتیم وقتی هیچ فایده ای نداشت، میگفت ایکاش به بابا از اول واقعیت رو گفته بودیم که وضعیت بیماری تو پیشرفتست و خودت انتخاب کن میخوای شیمی درمانی بشی یا نه...اینا رو میگفت و پای تلفن دوتایی گریه میکردیم.

نمیدونم عاقبت این روزها چی میشه،‌ به کجا میرسه، ببین به کجا رسیدم که تمام ترسم اینه که بابا با این وضعیت سخت چندماه دیگه هم باشه و رنج و عذاب بکشه، انقدر لاغر شده که هر بار میبینم قلبم به درد میاد اما اطرافیان میگن احتمالا از این هم لاغر تر میشه،‌میشنوم و صدای خرد شدن قلب و روحمو میشنوم....هیچی دیگه حال منو خوب نمیکنه.

همون روز پنجشنبه بابام چنددقیقه هوشیار تر شد، نیلا رو دید، با صدایی که به زمزمه شبیه بود قربون صدقش رفت، به نیلا گفتم بذار بابا بوست کنه،‌نیلا صورتش رو نزدیک بابام برد و بابام با تمام توانش صورت دخترکم رو بوسید، چقدر خوشحال شدم که نیلا مثل همیشه فرار نکرد.... بابا از غذاخوردن بیزار شده، به زحمت بهش کمی مایعات میدیم،کارم به جایی رسیده که چند روزه مدام علائم روزهای آخرو میخونم و خون گریه میکنم، دیگه دنبال امید نیستم،‌فقط میخوام بدونم چطور میتونم این روزها آرومش کنم،‌ چیکار کنم که با اینهمه درد کمی آروم بشه. به مامان اینا پیشنهاد دادم برای کم شدن درد و رنجش بهش شیره تریاک بدیم، یکی دو بار دادیم و بابا تونستی کمی بدون بیقراری بخوابه،  اما بعدش هر کار کردیم نخورد که نخورد...

بیشتر اوقات چشماش بستست مگه اینکه با صدای بلند صداش کنیم، تمام استخوناش درد میکنه،‌ سامان و من چندباری بدنش رو ماساژ دادیم اما همون مالیدن بدنش هم گاهی دردش رو بیشتر میکنه. بیشتر اوقات چشماش بستست،‌مگه اینکه با صدای بلند صداش کنیم، اما با همون چشم بسته هم مدام پاهاش رو تکون میده،‌انگار درد داره، همش میگه برای زخمم پماد بزنید اما زخمش همون استخون دردش هست که فکر میکنه از زخم خاصیه و پماد بزنیم بهتر میشه....براش  از خاطرات قدیم گفتم و بعد مدتها دیدم که لبخند زد، از بیابانک،‌روستای پدری، از مشت احمد که سالها قبل فوت کرد، حرف مشت احمد بود که باعث شد لبخند بزنه، یادش اومد وقتی به خواهر کوچیکم میگفت چهل گیس خانم... خیلی وقتها حرفهایی میزنه که معنایی نداره، کلمات یادش نمیاد، نمیتونه تمرکز کنه، دیروز عصر که دوباره رفتم بهش سر بزنم میگفت سبزی آوردم پاک کنید خراب میشه،‌به یاد روزهای قدیم که میرفت از خونه روستایی که خودش برای راحتی ما خریده بود، و توش سبزی کاشته بود سبزی میاورد...

ای خدا هر چی بگم داغ دلم تموم نمیشه....ببخشید که توان پاسخ دادن به کامنتها رو مثل قبل ندارم و نمیتونم بهتون سر بزنم، به خدا حال و  روزم هیچ خوب نیست، از لطف شما ممنونم، از اینکه به یادم هستید و دعا میکنید و به یادمون هستید.

نمیدونم امروز هم که دوشنبه باشه مثل هفته پیش میریم خونه بابا یا نه،‌ باید از مامان بپرسم با وجود تمام شیطنت های نیلا، بودن ما بازم بهتر از نبودنمونه؟ اگر رفتنی باشیم یعنی عذاب بیشتر برای منی که با هر لحظه دیدن بابام تو این وضعیت صدبار میمیرم و زنده میشم. 

میشه برای بابام حمد شفا بخونید؟ من سپردمش به اون بالایی، فقط دعا کنید رنج و عذابش طولانی نشه،‌من که راضی میشم به رضای خدا اما میدونم که داغ دلم هیچوقت هیچوقت خاموش نمیشه. حس میکنم درد این روزهای من تمومی نداره...