متفرقه....

اینهمه اینجا از غصه هام مینویسم بذار یکی دو تا چیز بامزه هم درمورد نیلا تعریف کنم.

از وقتی در کنار شیر خشک، شیر پاستوریزه به نیلا میدم یعنی مثلا از چهار پنج ماه قبل، نیلا خانوم یبوستهای بدی میگیره، خیلی دنبال علت یبوستش بودم تا آخرش با آزمون و خطا فهمیدم از شیر پاستوریزه هست، یه مدت کوتاه قطع کردم و الان دوباره شیر پاستوریزه بدون لاکتوز بهش میدم، یکمی از شیر پاستوریزه  معمولی بهتره و حداقل به  زحمت هم که شده میتونه پی پی کنه، قبل اون که شیر بدون لاکتوز بهش بدم، اصلا بدون شیاف نمیتوست پی پی کنه، ولی خب با اینحال هم بازم خیلی وقتها اذیت میشه، منم دیگه مجبورم شیر پاستوریزه رو بهش بدم،‌ نمیشه که قطع کنم،‌‌ باید تا کمتر از یکماه دیگه که دو سالش پر میشه کلاً از شیر خشک بگیرمش و شیر پاستوریزه جاشو بگیره.

القصه اینکه از اونجایی که پی پی کردن براش نسبتا سخت شده، هرموقع پی پی میکنه از مدل رفتار و حرکات و بخصوص صداش متوجه میشم، حتی اگه هنوز شروع به زورزدن هم نکرده باشه و حتی اگه من تو اتاق دیگه ای باشم بازم میفهمم. موقعی هم که زور میزنه،‌ اگر نزدیکش باشم، عادت داره باهام دعوا کنه یا حتی منو بزنه! انگار تقصیر منه! فکر کنید! بعد اون وسط من با خودم میگم "من چیکاره بیدم الان؟" یه وقتها هم موقع زورزدن میگه "ای بابا ای بابا" یعنی چرا نمیاد؟

 بامزه تر از همه این بود که قبلترها موقع پی پی کردن و زورزدن با صدای بلند میگفت "خداااا خدااا" درست مدل خدا گفتن من وقتی حرص میخورم، یعنی من میمردم از خنده!  از طرفی غصه میخوردم چرا انقدر اذیت میشه (حتی گاهی وقتی میدیدم اونطوری قرمز شده و عرق کرده و موقع کارش از درد گریش میگیره، منم گریم میگرفت و آخرش به ناچار براش شیاف میذاشتم که برای بچه ها هم زیاد خوب نیست) از طرفی این حرکتها و صداها و خدا خدا کردنش منو به خنده مینداخت. حالا از وقتی یبوستش کمی بهتر شده،‌دیگه ای بابا و  خدااا رو دو سه ماهی هست نمیگه، اما اگه نزدیکش باشم همچنان احتمال دعوا کردنش با من یا حتی زدن من هست! اینم یه خاطره که دوست داشتم اینجا بنویسم فرداروز که برای خودش خانومی شد و خواست برای من شاخ بازی دربیاره، بهش یادآوری کنم چطوری پی پی میکرده و از کجا به کجا رسیده! (ربطی نداشت خدایی! )

کلاً‌ ماشالله دختر خیلی شیطون و شلوغیه و حتی گاهی دقت میکنم ببینم اینهمه شلوغی و شیطنتش طبیعیه؟ نکنه خدای نکرده مشکلی باشه.

وقتی صداش میکنم چنان واضح جواب میده "ّ بله"  که براش میمیرم! تازه گاهی وقتها هم بهم میگه "بله بله خاله". انقدر بامزه میگه کلی قربونش میرم. گاهی وقتها به جای مامان به من میگه خاله، احتمالاً به خاطر پرستارش هست که صداش میکنه خاله. شبها خیلی دیر میخوابه و انقدر سرو صدا میکنه که همش میترسیم همسایه ها بیان تذکر بدن، چند روز پیش همسایه طبقه پایینیمون خیلی مودبانه و محترمانه به مدیر ساختمون گفته به ما بگه شبها صدای بسته شدن و کوبیده شدن در خونه باعث میشه از حواب بپرند و به مدیر گفته فکر کنم درشون خرابه و... البته که در خراب هم هست و باید مغزیش کلاً عوض بشه و سامان هی پشت گوش مینداخت، اما اگرم خراب شده از دست نیلا هست که انقدر میره تو اتاق و درو میکوبه که در بیچاره مشکل پیدا کرده. روز و شب و نصفه شب هم که حالیش نیست.

هر چی هم میشه میگه ترسیدم ترسیدم! یا خودش برای خودش دست میزنه که یعنی هیچی نشده (به تقلید ما) یا اصلا خودش برمیگرد ه میگه هیچی نشد! یا خودش به من میگه" ترسیدی؟" خب من به شدت از رانندگی و حتی نشستن کنار کسی موقع رانندگی میترسم،  با سامان که میریم بیرون موقع رانندگی همش به سامان میگم یواش، نیلا هم  یاد گرفته دم به ثانیه به باباش با صدای بلند میگه یواش یواش یواش! کلش رو میخوره! بخصوص وقتی ماشین بزرگ یا اتوبوس رد میشه (درست مثل خودم که از ماشین بزرگ میترسم!) بیشتر هم میگه. خلاصه که دستی دستی دارم دخترم رو مثل خودم ترسو بار میارم در حالیکه چیزی که الان ازش میبینم اصلا اینطور نیست و اتفاقا خیلی هم شجاع و بی کلست برعکس مامانش، اما خب همش میترسم ازم الگو بگیره، بسکه  تو زندگیم استرس دارم و ترسو هستم، همیشه اینطوری بودم و الان به خاطر وضعیت بابا از همیشه بدتر شدم. امیدوارم نیلا به من نره فقط چون من که دست خودم نیست و کنترلی روی رفتارم ندارم.

خدا رو شکر حواسش به همه چی هست و خیلی از کارتونها رو با تمرکز میبینه، اما خب فعالیت بدنی و شیطنت و سروصداش زیاده، یعنی مثلا مدام از پشت، سرش رو تند و تند به کوسن روی مبل میزنه، یا روی تخت بپربپر میکنه (در حدی که هر لحظه میترسیم بیفته) یا ازبلندیها بالا میره و یا مثلا تند و تند روی زمین دور خودش میچرخه و یا از هر جای بلندی آویزون میشه...

همچنان از حمام بیزاره و با بدیختی میبرمش حموم، اون روز باباش از سر کار اومده خونه و جلوی پرستارش از شدت ذوق تند و تند دور خودش چرخیده و بهش میگه "سیام آقا سامان" پرستارش انقدر خندیده بوده! یا مثلا اون روز بهش میگم اسمت چیه "میگه نیلا خانوم"!!!  میخوام بچلونمش به خدا! یا مثلاً تازگیا به تقلید از پرستارش و با همون لحن پرستارش میگه "نیلا جان"! دم به دقیقه هم در حال نماز خوندنه یا قایم میشه من پیداش کنم یا داره عروسکش رو پوشک میکنه! دیروز هم که داشت شورت خودش رو پای عروسکش میکرد! یه وقتها آب میپره تو گلوش خودش میزنه  پشت خودش به تقلید من!.عاشق چایی خوردنه و بهش میگه دایی! به پستونکش میگه "پیشتیکک" . عادت داره هر سه تا پستونکش رو با هم دستش بگیره و به یکی راضی نیست. از بس کشوهای کمدهاش و آشپزخونه رو ریخته بیرون و من و سامان جمع کردیم کم آوردیم! بخصوص آخر شبها کلی به خاطر این شیطنتهاش خسته میشیم و تنش به وجود میاد، بسکه تا نصفه شب میدوئه و سروصدا میکنه و باید خرابکاریهاش رو جمع و جور کنیم! سامان هم که بابت همسایه ها حساس 

انقدر درمورد لباس درآوردن و لخت شدنش باهاش قاطع برخورد کردیم که گوش شیطون کر یکم بهتر از قبل شده و کمتر پیله میکنه، اصلاً سه چهار روز پشت سر هم یه لباس تنگ که هیچ جوره نمیتونست دربیاره، تنش کردیم که خودش نتونه از تنش دربیاره و هرچی هم جیغ زد و گریه کرد محل ندادیم و کم کم فهمید باج نمیدیم و بیخیال شد! حالا الان برعکس شده و روزی هزار تا لباس از تو کشوش میاره براش عوض کنم و گاهی نمیذاره لباس قبلی رو دربیارم و روی هم روی هم لباس میپوشه! شورت روی شلوار و...یه تیپ مسخره ای میشه بیا و ببین! تازه لباسای من رو هم میاره تنش کنم یا کهنه آشپزخونه رو دور گردنش ببندم و کلی باهاش ذوق میکنه و فوری هم میره به باباش نشون بده.. عزیز دلم... هر چی از بانمکیش بگم کم گفتم. گاهی با خودم میگم خدا همه چی رو یجا از آدم نمیگیره،‌ اگه الان سامان و نیلا تو زندگیم نبودند من چطور میتونستم با این غم عظیم بیماری بابا و مشکلات دیگه کنار بیام؟ خدا رو هزار بار شکر بابت داشتنشون. 

خلاصه که خیلی برام مهمه این کارها و حرکاتش رو در کنار فیلمهایی که دم به ساعت ازش میگیریم بنویسم که یادم بمونه، یه بچه که بیشتر نمیتونم داشته باشم، حداقل تمام این لحظات شیرینش رو ثبت کنم.

قرار بود این هفته بریم رشت،‌ بابت یه کاری و اینکه یه سر به مامان و بابای سامان بزنیم اما متاسفانه مامان سامان سرفه میکنه و نمیدونیم از چیه...خیلی دلم میخواست برم، الان دو سه ماهه هی برنامه میریزیم و نمیشه، انگار طلسم شده...الان هم سامان میگه بیا بریم من نمیدونم چیکار کنم و چه تصمیمی بگیرم. از طرفی دوشنبه شب خواهرم برای دخترش که تولدش سیزده آبان هست، کیک سفارش داده و میخواستیم خونه بابا، یه جشن ساده و با زمان کم بگیریم (خونه بابا نمیشه بیشتر از نه و نیم ده شب موند) که دل بچه هم خوش بشه، آخه اصلاً انتظار نداره تو این اوضاع و احوال بابا،‌براش برنامه ای داشته باشند. خواهرم خیلی دوست داشت ما هم باشیم،‌ ما گفتیم میریم رشت و از قبل هم برنامش رو ریختیم و نمیتونیم بیایم که دیگه متوجه حال بد مامان سامان شدیم و موندیم چیکار کنیم. هم دوست داشتم برم رشت و هم دلم میخواست جشن عسل رو بودم،‌دلم پیش بابام هم هست هر جا برم اما حس کردم بد نیست یه آب و هوایی عوض کنیم و برنج امسالمون رو هم بخریم، البته که احتمال زیاد ما از خونه مادرشوهرم بیرون هم نمیریم و اگرم بریم در حد دوردور کردن هست و گرفتن برنج و بس اما همونم بهتر از هیچی بود که الان اصلاً نمیدونیم چیکار کنیم و چه کاری درسته. 

کلی حرف راجب بابام و شرایطش دارم که ترجیح میدم اینبار ننویسم، شاید خواننده های اونقدر زیادی نداشته باشم اما دلم نمیاد همونا رو هم هربار با غصه ها و مشکلات خودم درگیر کنم، همینکه میدونم به یاد همه بیماران و بخصوص بابای من هستید، دنیا دنیا برام ارزشمنده...

اما برای مشکلات زیاد روحی و روانی که دارم حتماً حتماً باید دارو مصرف کنم، افسردگی و اضطراب و وسواسم به اوج خودش رسیده، چندجلسه ای مشاوره و روانشناسی رفتم، بد هم نبوده اما الان به این نتیجه رسیدم بدون دارو خوردن نمیتونم ترس و اضطراب و بیماری افسردگی و وسواس شدید فکری و عملی که دارم رو درمان کنم. اولین فرصت باید برم و شروع کنم درمان رو، قبل اینکه کیفیت زندگیم از این هم پایینتر بیاد. دیگه توکل به خدا و طلب دعای خیر دارم از تک تک شما عزیزانم