حال خراب من دگر خراب تر نمی شود...

 حال و روز این روزهای ما تلفیقی از ترس و ابهامه.... شاید این خبر که میخوام بگم، عجیب باشه اما اگر در شرایط ما باشید که انشالله هیچوقت نباشید میبینید چاره دیگه ای غیر این نیست.

فردا پنجشنبه 27 شهریور ماه مراسم عقد خواهرم هست، تا همین دیروز مطمئن نبودم قراره مراسمش باشه، اما در یک تصمیم آنی قرار شد همین فردا بعد یک سال و اندی کش و قوس، عقد کنند..بابا بعد چندروز درازکشیدن و توانایی نداشتن برای بلند شدن، به زحمت میشینه و رضوانه میگه نمیخوام این فرصت رو از دست بدم،  شاید حال بابا بدتر بشه و دیگه نتونه بشینه یا هیچ جوره از خونه بره بیرون...احتمالهای خیلی بد دیگه که حتی نمیخوام حرفشو هم بزنم مطرح بوده اما کسی به روی خودش نمیاره...طفلک خواهرم تو چه وضعیتی عقد میکنه.

قراره فردا ساعت سه و نیم بعد از ظهر عقد کنند و بدتر از همه قرار شده بعدش برای شام بریم رستوران، نمیدونم این تصمیم کی بوده تو این وضع خطرناک کرونا و بیماری بابا! اما خیلی از این بابت ناراحتم. شرایط خونه ما انقد آشفتست که به سختی میتونم دو کلمه تلفنی با مادر یا خواهرم حرف بزنم که بفهمم چرا یهویی برنامه رستوران رفتن هم مطرح شده،‌آخه قرار  بود فقط عقد محضری باشه و برنامه رستوران رفتنی در کار نبود. نمیدونم پیشنهاد کی بوده و چرا،‌اما اصلاً نمیتونم مخالفتی کنم، ممکنه در جواب بشنوم تو خودت مراسم داشتی و به من که رسیده....حتی نمیدونم این پیشنهاد خود رضوانه بوده یا مادرم یا خواهر بزرگم یا اصلاً خانواده داماد بس که اصلا نمیتونم چند دقیقه هم که شده با خانواده صحبت کنم، هیچکس حال و حوصله نداره، مادر مریضم خودش شده پرستار 24 ساعته بابام. دیگه جونی براش نمونده،‌تلفنهای زیاد  فامیل و آشنا هم خودش شده مایه عذاب.... دیگه این وسط نمیتونم درمورد مراسم خواهرم و اینکه چرا یهویی اینهمه مهمون دعوت شده و رستوران و... صحبت کنم، اینکه اصلا چندنفر دعوتند و... فقط دیشب به مامانم خیلی کوتاه گفتم آخه مامان الان خیلی خطرناکه، شرایط بابا خیلی بده و اگر خدای نکرده دور از جون این مریضی لعنتی بیاد سراغش، هیچ امیدی نیست به بهبودش....مادرم گفت چی بگم، چاره چیه و... بیشتر از این نتونستیم صحبتی کنیم و نفهمیدم  آخرش چرا یهویی این برنامه ریخته شد...

خیلی ناراحت و نگرانم، این وسط هنوز پول کادوی سر عقد خواهرم جور نشده، وضعیت مالی ما بعد خرید ماشین حسابی به هم ریخته، حتی میخواستم پنجاه کیلو برنج هم از رشت بخرم پولش جور نبود، الان که دیگه کادو هم اضافه شده. باز اگر همه اینا با دل خوش بود، خیلی هم خوشحال بودم اما هیچکسی تو خونواده ما خوشحال نیست، برعکس همه ماتم زده اند حتی خود رضوانه....اینم قسمت ما بود. سر عقد خود من هم بابت حال بد داییم دل همه ما آشوب بود، سر عقد خواهرم قضیه از اون هم بدتره، اینبار پای بابا جونم وسطه. پاره تنم...

باباجون من تا همین دو هفته پیش حالش انقدرها هم بد نبود، نه که بد نباشه، دو سه ماهی میشد که حرکت کردن خیلی براش سخت و طاقت فرسا شده، قبل اون پیش میومد بتونه  حتی رانندگی کنه، تقریبا دو هفته پیش بود که حالش خیلی بد شد و  بردیمش بیمارستان و بهش چندواحد خون زدند، حالش کلی بهتر شد،‌اصلا  از این رو به اون رو شد جوریکه وقتی بهش زنگ زدم،‌ بعد چندماه که صداش به شدت بیجون و بیحال بود، با یه صدای نسبتا خوب و پرانرژی با من حرف زد،  صداش تقریبا مثل قبل بیماریش شده بود، کلی ذوقزده شدم، حتی همین دوازده روز پیش که زنگ زدم بهش گفتم دارم میام خونتون، گفت بابا اگه سختته، میخوای بیام دنبالت؟ اصلا شوکه شدم، فکر میکردم الکی میگه، نگو بعد مدتها حال بد به خاطر خون زدن حالش از این رو به اون رو شده در حدیکه فکر کرده میتونه رانندگی کنه...اما درست سه چهار روز بعدش حالش به شدت خراب شد، فکر کنم از سه شنبه قبل یعنی تنها دو روز قبل مراسم بله برون خواهرم، از اون روز هیچی نخورده، مادرم به زور بهش شیرموز یا آب گوشت میده بخوره و با کلی قسم و آیه و التماس به زور میخوره اما غیر اون هیچی.

همش خودخوری میکنم که اگر عمم اینا که از یک سال و خورده ای قبل قضیه ازدواج پسرشون با خواهرم رو مطرح کرده بودند، انقدر معطل نمیکردند و فقط یه ذره زودتر میومدند،‌ بابای من میتونست تو مراسم دخترش بشینه و حتی حرف بزنه! اما به یکباره همین چند روز انقدر حالش بد شده که تو مراسم خواهرم حتی نتونست چندقیقه بشینه، تمام مدت دراز کش بود و تو حالت خواب و بیداری و خلسه، حتی گاهی متوجه نمیشد که اینهمه مهمون برای چی خونه ما جمع شدند و وقتی صدای دست زدن میومد اذیت میشد، حرفهای نامربوط میزد و مدام میگفت پدر و مادرم اینجا بودند، مادرم میگفت اونا خیلی سال قبل به رحمت خدا رفتند، میگفت نه زنده اند، اینجا بودند (اینا رو که میشنیدم دلم آتیش میگرفت،‌دنیا رو سرم خراب میشد). بابای طفلی من حتی نتونست تو مراسم بله برون خواهرم لباس خوب بپوشه، حتی نتونست زیرپوشش رو عوض کنه...خواهر بیچاره من تو مراسم بله برونش مدام در حال گریه بود، مادرم و من و مریم خواهر بزرگم هم همینطور...موقعیکه دفتر بله برون رو بردند که پدرم به عنوان شاهد امضا کنه،‌ پدرم اصلا تو حال خودش نبود، به زور نشوندنش، موقعیکه خواست امضا کنه انقدر دستش لرزید که هممون به گریه افتادیم...

بابام خیلی دوست داشت این وصلت سر بگیره اما من و مامانم و حتی مریم انقدرها موافق نبودیم، از رفتارهای عمم و آینده میترسیدیم، علت طول کشیدن پروسه این بود که اونا میخواستند رضوانه مدتی طبقه بالای خونشون زندگی کنه حداقل یکی دو سال و رضوانه موافقت نکرد...ما هم اصلا راضی نبودیم، میگفتیم چه تضمینی هست یک سال و دوسال باشه و داستان خواهربزرگم که سیزده ساله از دست خانواده شوهرش که طبقه پایینشون هست عذاب میکشه مجدداً تکرار نشه،‌آخه خواهرم هم قرار بود خیلی زود و بعد یکسال جابجا بشن که خانواده همسرش به شکلهای مختلف زدند زیرش، درحالیکه تو مراسم خواستگاری گفته بودند قراره یه خونه جدای خونه خودشون به پسرشون بدند که اونجا زندگی کنه که هیچوقت این اتفاق نیفتاد. خلاصه عمم اینا که الان میشه مادرشوهر خواهرم برگشته بود گفته بود، رضوانه خیلی ما رو دوست نداره وگرنه یه مدت میومد و اینجا زندگی میکرد بعد جدا میشد و... سر این موضوع این وصلت رو هوا بود و معلوم نبود تکلیفش چیه و حتی یکی دوباری هم کلاً منتفی شده بود، اما پسرعمم رضوانه رو خیلی دوست داشت و ول کن نبود، دیگه یکم که میخواست قضیه جدی تر بشه و کم و بیش رسمیش کنند، عمه اینا تصادف بدی کردند و دو سه ماهی هم به همین خاطر معطل شدند تا آخرش قرار بود قبل محرم بیان برای خواستگاری و بله برون که باز نمیدونم چی شد نیومدند و کنسل شد و آخرش پنجشنبه 20 شهریور اومدند،‌در حالیکه درست از دیروزش حال بابام خیلی بد شده بود. هیچوقت نمیبخشمشون برای اینهمه تاخیر بیخود و بی احترامیهایی که به خواهرم همون اول کاری کردند...بابای من هیچی از مراسم دخترش که انقدر ذوقش رو داشت نفهمید، خواهرم و همه ما تمام طول مراسم غصه دار بودیم، اینا هیچوقت فراموش نمیشه....

حتی تو مراسم هم عمه من دو سه باری کنایه هایی درمورد مهریه و جهیزیه و ... زد و انقدر دوست داشتم چیزی بگم ولی جلوی خودم رو گرفتم. تو خواستگاری و بله برون خود من کلمه ای راجع به مهریه و جهیزیه و ... حرف نشد و من و سامان از قبل همه چیز رو با هم توافق کرده بودیم، حتی مادرسامان هم درست و حسابی رقم مهریه رو نمیدونست،‌ یعنی تا این حد همه چی دست خود ما بود، اما سر مراسم خواهرم در این مورد  چونه زده شد و من واقعا از این بحث مهریه و تعیین رقمش عذاب میکشیدم. درخصوص حجاب خواهرم و خونه ای هم که قراره سکونت کنند هم حرفهایی زده شد که ترجیح میدادم مطرح نشه چون خود رضوان و نامزدش همه حرفها رو از قبل زده بودند،‌اما بابام نبود که حتی یه کلمه  حرف بزنه. دلم داره آتیش میگیره. 

تمام امید من این روزها به اینه که بابام حتی شده یکبار در روز مثل سابق تو واتس آپ آنلاین بشه و پیامهای من رو بخونه، همون شده امید من. وقتی حتی برای چندثانیه آنلاین میشه، با خودم میگم حتما انقدر حواسش هست که حتی یک دقیقه هم که شده گوشی رو دستش بگیره،‌ آخه بابای من در  حالت بیماری هم گوشیش رو دستش میگرفت، باعث میشد سرگرم بشه و حواسش از درد و عذابش کمی پرت بشه. همیشه تو واتس آپ برام مطلب و فیلم میفرستاد اما الان چندروزه هیچی نفرستاده.. فقط پیامهای زیاد من رو بعد ساعتها که نگاه نکرده بود پریروز چک کرد. همین شد دلگرمی من....

کارم شب و روز شده گریه. نمیدونم چطوری خودم رو آروم کنم. جالب اینکه روز دوشنبه بدون اطلاع قبلی مادرشوهرم اینا از رشت اومدند تهران، میخواستند بیان عیادت بابا، به من هم نگفته بودند که به قول خودشون تو این وضعیت روحی به زحمت نیفتم، سر کار بودم که رسیدند تهران و وقتی سامان زنگ زد و گفت مامانش اینا تهرانند،‌خیلی متعجب شدم. اومدند مهد کودک نیلا و من و نیلا رو بردند خونه، با دیدن اونها بغض و گریه من بیشتر شد، همش زیر لب با بابام تو دلم حرف میزدم و میگفتم بابا جان اینهمه راه اومدند تو رو ببینند، شاید دیگه امیدی نیست و خون گریه میکردم،‌ اما عجیب اینکه وقتی بعدازظهر حاضر شدیم و رفتیم خونه بابا اینا عیادت بابا، بطور خیلی عجیب و معجزه آسا،  بابام که تا قبلش همش دراز کش بود و حرفهای نامفهوم میزد، در عرض چندساعت حالش کلی بهتر شد و حتی مامان میگفت تونسته بعد چندروز کمی غذا بخوره. خدا میدونه چقدر خوشحال شدم، اصلا حالم از این رو به اون رو شد،‌بخصوص وقتی دیدم بابام بعد یک هفته یه چایی خورد،‌آخه بابا عاشق چاییه اما چندروز بود که هیچی نمیخورد حتی چایی...

خلاصه که دوشنبه که با مامان و بابای سامان و سونیا رفتیم دیدن بابام و دیدم بابام حالش یه ذره بهتر شده، کلی حال و روزم بهتر شد، اما دوباره دیروز سه شنبه حال بابا بدتر شده. البته مامانم میگه به نسبت روزی که بله برون رضوانه بود و هیچی متوجه نمیشد بهتره اما مجموعاً اصلاً حال خوبی نداره و من بینهایت بابت خیلی چیزها نگرانم.

دعا کنید، خیلی دعا کنید. قبل عید امسال هم بابا حالش خیلی بد شد اما بعد چندروز کمی بهتر شد و تونست راه بره،‌اینبار به دلم بد اومده، اما ته دلم همش دعا میکنم و امید دارم مثل اسفند پارسال که یکبارهبهتر شد، دوباره کمی سر پا بشه و حالش حتی یه ذره هم شده بهتر بشه. حداقل کمی غذا بخوره و بتونه در حد چندقدم راه بره و هوشیاریش بیشتر بشه...همین.

میشه دعا کنید که بزودی بیام و بنویسم حالش کمی بهتره؟ که یذره دلم آروم بگیره؟ مدیونم میکنید اگر دعاش کنید و براش صلوات بفرستید،‌که درد و زجر نکشه....از دیدن درد و عذابش میمیرم و زنده میشم.

دیشب بدون هیچ اتفاق خاصی نیلای من تب کرده، استرس این هم به نگرانیهام اضافه شده...اصلا نمیدونم چرا یهویی اینطوری شد، بی دلیل تب کرد و خدا میدونه از فکر اون مریضی لعنتی چقدر ترس برم داشته... بین اینهمه کار برای مراسم خواهرم، الان باید برم خونه و بعداز ظهر نیلا رو ببرم دکتر.... انقدر نگرانم بابت دخترکم که حد نداره.

بعضی از کامنتهای پست قبل متاسفانه حذف شدند، نمیدونم چرا و چطور، اما من کامنت نمیخوام، دعای خیر میخوام و بس، همینکه بخونید و دعا کنید برام ارزشمندترین کاره.الهی که همیشه تنتون سلامت و دلتون خوش باشه.