هنوزم خوب نیستم...

هنوز کاملاً خوب نشدم...

اون روز بعد نوشتن پست آخرم رفتم دکتر، معاینه کرد و گفت ظاهراً که ریه مشکلی نداره، اما خب من نفس تنگی بدی هم داشتم و تک سرفه هم میکردم، وقتی بهش گفتم علتش چی میتونه باشه جواب خاصی نداد! بهش گفتم من پدرم سرطان بدی داره و همش بابت اینکه پیش اون بودم نگرانم به نظرتون میتونه خدای نکرده کرونا باشه، اما بازم درست و حسابی جواب نداد. نه گفت آره نه گفت نه، برام دارو نوشت (که نرفتم داروها رو بگیرم ) و گفت اگر تا شنبه بهتر نشدی بیا که هم برات استعلاجی بنویسم هم اینکه بفرستمت تست بدی، چون الان دفترچه همرات نداری و بدون دفترچه خیلی گرون درمیاد. خب تا روز شنبه از نظر نفس تنگی حالم بهتر شده بود اما سرفه هام شدیدتر شده بود و تا امروز هم ادامه داشته،‌شبها بدتر هم میشه، به شدت گلوم تحریک پذیر شده و هنوز هم احساس سنگینی روی قفسه سینم رو دارم اما خب نفس تنگیم بهتره...

خلاصه که هنوز هم نمیدونم چمه، از دادن تست هم میترسم و از طرفی همش با خودم میگم شاید یه جور سرماخوردگی باشه یا حساسیت به باد کولر چون فهمیدم تو باد کولر گلوم بیشتر تحریک میشه و سرفم میگیره و دردهای عضلانیم هم بدتر میشه. الان که چند شبه نمیذارم باد کولر بهم بخوره و پنجره اتاق رو باز میکنم اما خب سرفه هام هنوز هست و کوفتگی و ردد بدنم هم امانم رو بریده. این دکتره هم که پیشش رفتم، حسم بهم میگه خیلی دکتر واردی نبود و برای همین داروهایی که نوشت رو نخریدم بخصوص که دفترچه بیمم رو هم با خودم نبرده بودم و آزاد برام نوشته بود. اگر بهتر تا یکی دو روز دیگه بهتر نشم میرم پیش یه دکتر بهتر.

از طرفی نمیتونم تو خونه ماسک بزنم، جدا از اینکه نفسم میگیره نیلا هم همش میاد و بازیگوشی میکنه و میخواد ماسکم رو دربیاره یا دستش رو کنه داخل ماسک. خب اینجوری هم خطر خودش رو داره دیگه.  

بچم انقدر بانمک و شیطون شده و کلمه های جدید میگه که دلم میخواد همینجا و تو همین سن فریزش کنم! انقدر بیحال و بیجونم که توان تعریف کردن از این همه بامزگیش رو ندارم اما اولین فرصت که بهتر شم مینویسم. دلم میخواد ببرمش آتلیه و چند تا عکس ازش بگیرم اما جدای از ترسم بابت کرونا، لازمه این کار اینه که چنددست لباس بخرم فقط به خاطر آتلیه رفتن و جیبم هم پر باشه که فعلاً به خاطر خرید ماشین حسابی خالی شدم...البته ضعف و بیحالی خودم هم یه مانع دیگه هست اما هر طور که شده باید تو همین یکی دو هفته آینده اینکارو بکنم و از این روزهاش چندتایی عکس داشته باشم.

از طرفی هم انقدر شیرین و با نمک شده که اصلاً دست خودم نیست، در عین حال که نگران اون بیماری لعنتی اسمشو نبر هستم، ناخوداگاه بوسه بارونش میکنم. فقط از خدا میخوام این علائمی که دارم زودتر خوب بشه. و چیز مهمی نباشه.بدنم مدام خسته و بیجونه و استخونام درد میکنه،‌البته اینا درد جدیدی نیست و خیلی وقتها داشتم اما الان خیلی بیشتر هم شده. همین الان که دارم تایپ میکنم حتی استخون بند انگشتام درد میکنه، میترسم از همین سن آرتروز گرفته باشم! طفلی بچم که انقدر مامان بیحالی داره!

از طرفی هم فکر میکنم اضافه وزنم و چربیهای اضافی میتونه دلیل یه سری از این بیجونیها و کرختی ها باشه،‌اما فعلا واقعا توان رژیم گرفتن رو ندارم. از طرفی هر بار رژیم میگیرم صورتم به هم میریزه و داغون میشه و یه جور دیگه میره رو اعصابم اما چه میشه کرد، نمیشه با این وزن اضافی که میره روی زانوم و باعث زانودردم هم شده کنار بیام... حالا تو فکرش هستم و ایشالا بزودی به فکر رژیم میفتم. سامان هم اگه همکاری کنه و اونم یکم لاغر شه خیلی خوب میشه چون خود سامان هم این روزها همش میگه خیلی انرژی ندارم و بدنم بی حال و بیجونه. خودم هم حس میکنم فرزی گذشته رو نداره....خلاصه که فعلاً نیلای من گیر یه بابا مامان پیر و خسته و بیحوصله افتاده بچم که نمیتونند پا به پای شیطنتهاش باهاش شیطنت و بازی کنند البته نهایت تلاشم رو میکنم که براش وقت بذارم اما یه جاهایی جسمم واقعاً یاری نمیکنه.

سامان هنوز سر کار نرفته و من که میرم سر کار، نیلا پیشش میمونه، اما فکر میکنم همین روزها بره و دوباره باید ببرمش مهد! وای که چقدر از این بابت حس بدی دارم...خدا خودش مواظب بچم و خانوادم باشه انشالله.

عزیزان لطفاً دعا کنید بهتر بشم و شر این بیماری لعنتی از سر مردم ما کم بشه.