خبر خوب...

 خبر جدید اینکه

بالاخره بعد کلی کش و قوس و اینور اونور رفتن و زنگ زدن و تحقیق کردن و پول جور کردن، تونستیم ماشین بخریم. 

دیروز ده تیرماه ساعت هفت و نیم قراردادش رو امضا کردیم و فوری هم ماشین رو تحویل گرفتیم، فقط چون پارکینگ نداریم، یه مبلغی دادیم و گذاشتیم پارکینگ عمومی..احتمالاً از این به بعد باید هر شب بذاریمش پارکینگ عمومی و یه هزینه ای بدیم.

یه وامی از اداره گرفتم و یه مقدار هم تو این چندماه پس انداز کرده بودم، مقداری هم قرض کردیم و به لطف خدا خریدیم. از یکسال پیش من مدام دنبال این بودم که ماشینمون رو بفروشیم و یه چیزی روش بذاریم یه ماشین بهتر برداریم اما سامان به خاطر کارش هیچ جوره پیگیری نکرد و پشت گوش انداخت تا قیمت ماشین دو برابر شد و منم کلی حرص خوردم، آخرش به این نتیجه رسیدم مثل خرید خونه،‌ خودم باید بیفتم دنبالش و نه به شوهرم نه پدرشوهرم نه هیچکس دیگه کاری نداشته باشم تا بیشتر از این ضرر نکردم و گرونتر نشده، این شد که بعد کلی پیگیری و پول جمع کردن به لطف خدا ماشین رو خریدیم و تازه به هر ترفندی هم که بود ماشین قبلی رو نفروختیم، تصمیم داشتیم اگر کارد به استخون رسید اینکار رو بعد خرید ماشین جدید انجام بدیم اگر هم که تونستیم با کسری و قرض و قوله، پول خرید ماشین جدید رو جور کنیم اصلا ماشین قبلی رو نفروشیمش، چون مدلش خیلی قدیمیه و رقم بالایی هم برش نمیدارن، ضمن اینکه درسته به شدت ترس از رانندگی دارم و میدونم که حالا حالاها جرات نشستن پشت فرمون رو پیدا نمیکنم، اما شاید خدا خواست و روزی ترسم ریخت و اونوقت بد نیست این ماشین رو خودم استفاده کنم و سامان هم ماشین قبلی رو (نه ساله گواهینامه دارم اما ترس از رانندگیم انقدر زیاده که رانندگی کردن شده یکی از بزرگترین آرزوهای من).

متاسفانه به خاطر دعوای خیلی بدی که دیروز با سامان کردیم و حرفهای بدی که بینمون رد و بدل شد، بعد خرید ماشین نتونستم اونقدرها ذوق زده بشم و شادی کنم. یه جورایی شادیش به خاطر اون دعوای بد و اون حرفها، خیلی کمرنگ و لوث شد، ‌جوریکه  وقتی بعد خرید ماشین اومدیم خونه، ‌رفتم تو اتاق و کلی گریه کردم. در نهایت سامان اومد و کلی ناز و نوازشم کرد و آشتی شدیم اما هنوز ناراحتی  بحث بیخودی دیروز و اون حرمت شکنیها تو دلم مونده و یادم نمیره و دلم میسوزه که درست چنین روزی این اتفاق افتاد، هرچند طبق معمول فکر میکنم کم صبری من و از کاه کوه ساختن باعث شد یه موضوع الکی بی اهمیت تبدیل بشه به یه همچین جنجال بزرگی که حرمتها شکسته شه و حرفهای بدی زده بشه و نیلای نازنینم هم این وسط کلی بترسه و گریه کنه....

بگذریم، بهتره بیشتر از این در این خصوص چیزی نگم و حداقل حس خوب خرید ماشین رو بعد مدتها پول جمع کردن و دردسر، بیشتر از این با یادآوری موضوع تلخ دیروز خراب نکنم ، بخصوص که الان دیگه آشتی کردیم و از همدیگه معذرت خواستیم اما ای کاش هیچوقت چنین دعوای بدی اتفاق نمیفتاد و این توهینها رد و بدل نمیشد، شدیداً از این بابت سرزنش میکنم و عذاب وجدان دارم.

بیخیال،  داستان خرید ماشین هم به لطف خدا تموم شد، ‌ولی عجب کلاهبرداریهایی طی این خرید و فورش ماشین اتفاق میفته، تو ملک هم هست و من به شخصه تجربش کردم،‌اما ماشین هم دست کمی نداره و یه ذره ساده لوح باشی، چه کلاه بزرگی که ازت برنمیدارند... 

واسه خرید ماشین کلی جاها زنگ زدم و صحبت کردم و با نیلا و سامان چندجایی رو حضوری سر زدیم تا بالاخره به جای دیروزی اطمینان کردیم و همونجا هم معامله کردیم و تمام شد. بلافاصله بعد قرارداد هم ماشین رو تحویل گرفتیم و بردیم یه جای مطمئن و 150 هزار تومن دادیم کارشناسیش کردند که مشکلی نداشته باشه که خدا رو شکر موردی نبود. دیگه با ماشین جدید برگشتیم خونه، سامان من و نیلا رو پیاده کرد و دوباره خودش با ماشین جدید برگشت و با پسرخالش رفت همون جایی که ماشین رو معامله کردیم تا ماشین قبلیمون رو که اونجا پارک کرده بودیم بردارند، ‌یعنی پسرخالش اون رو سوار شه و سامان هم ماشین جدیده رو و هر دو رو بیارن خونه. ماشین جدید رو سامان گذاشت پارکینگ عمومی و ماشین قبلی خودمون رو هم پشت در مجتمع...

خلاصه که این هم ختم به خیر شد. خدایا شکرت...

*** دوشنبه همین هفته هم برای اولین بار رفتیم خونه جدید مامانم اینا که به خاطر بیماری  بابا نزدیک خونه خواهرم اینا اجاره کردند، اونجا هم خونه خوبی بود و بزرگتر از خونه قبلی بود بخصوص بابام دوستش داشت و خوشحال بود که جابجا شدند و نزدیک مریم اینا هستند. میگفت اینجا روشنتر و پرنورتره و خوبه، اما خب حالش اصلاً تعریفی نداشت و حتی نمیتونست شلوارش رو خودش بپوشه و من کمک کردم تنش کنه.دلم آتیش گرفت... به خدا خیلی سخته ببینی پدر و مادرت، ‌پاره تنت مریض باشند و هیچکاری ازت برنیاد، خدا نصیب هیچ فرزندی نکنه.

حرفهای گفتنی دیگه ای هم هست اما فرصت نوشتنش نیست، بخصوص که امروز این خبر خوب دیگه رو هم شنیدم که ساعت کاری مادرهای دارای فرزند زیر شش سال در ادارمون شده یک ظهر و من یربع دیگه میتونم برم خونه، البته برای منی که نیلا رو میبرم مهد کودک،‌ ساعت یک با دو و نیم ظهر که بقیه کارمندها میرن، انقدرها فرقی نداره ولی خب زودتر میگذره دیگه و زودتر میتونم برم دنبالش.

البته این روزها هنوز کار سامان درست نشده و فعلا سر کار نمیره و خونست و الان سه روزه که نیلا رو نبردیم مهد و پیش سامان مونده، درسته که از بابت کرونا خیلی بهتره خونه باشه و حتی یه وقتها با خودم فکر میکنم  اگر خود سامان راضی بود، بد نبود اون تو خونه بمونه و من برم سر کار تا موقعیکه شر این بیماری کنده بشه‌ اما خب همسر من هم مثل بیشتر مردها اصلاً نمیتونه تو خونه موندن رو تحمل کنه و روحیش حسابی به هم میریزه...الان هم بعد دو سه هفته که کارش درست نشده، کم کم داره میره تو سیکل افسردگی و نگرانی و استرس، اولها بعد اینکه از کار قبلیش به اختیار خودش اومد بیرون، خیلی امیدوار بود کار جدید براش درست بشه، چندمورد هم پیشنهاد شد اما به توافق نرسیدند سر قیمت و ... همش میگفت بالاخره یکیش درست میشه اما هر چی زمان میگذره انگار داره نگرانیش بیشتر میشه از اینکه نکنه کارش درست نشه...

من به خاطر نیلا هم که شده خیلی هم ناراحت نمیشم فعلاً با  حقوق من زندگی کنیم اما خودش اصلاً نمیتونه خونه موندن رو تاب بیاره.  البته حقوق من از این ماه که یه قسط جدید یک و پونصدی دیگه هم اضافه میشه و از قبل هم قسطهای دیگه ای داشتم، معلوم نیست کفاف زندگی رو بده،‌ بخصوص که خود سامان بالای دو تومن قسط داره و همین حالاش هم کلی قسط عقب افتاده بانکی داره که باهاش هم تماس گرفتند که هر چه زودتر تسویه کنه.‌ خب من  خرج زندگی رو هم بدم، دیگه نمیتونم با اینهمه قسط خودم، قسطهای اون رو هم تقبل کنم و سر کار نرفتنش،‌ به معنی سختتر زندگی کردنمونه،‌اما با همه این احوالات  بازم میگم بد نیست تو این وضعیت دو ماهی هم خودش خونه باشه و هم نیلا رو نبرم مهدکودک، اما از طرفی نگران حال خودشم و از خدا میخوام برای اینکه دوباره مثل سری قبل روح و روانش به هم نریزه،ام کارش زودتر درست بشه...

خب همینا دیگه، فعلا همینجا تمومش میکنم. از تک تک شما دوستان عزیزم میخوام برای سلامتی پدرم و همه بیماران دعا کنید، غصه درد پدر و مادر خیلی سخته به خدا. التماس دعای فراوون دارم.

اگر ماشین و خونه نمیخریدم اما حال پدرم بطور معجزه واری خوب میشد از هر خبر خوب دیگه ای بهتر بود. فعلاً که روزگار ما با بالا و پایینهای فراوونش میگذره. خدایا شکرت...