سفر به رشت +واکسن هجده ماهگی

این پست رو تا قبل "سه شنبه نوشت" روز شنبه ده خرداد نوشتم اما طبق معمول با تاخیر و امروز سه شنبه 13 خرداد منتشرش میکنم:

حال و حوصله نوشتن از حال این روزهام رو ندارم...

قسمت شد رفتیم رشت برای عید فطر، خیلی یهویی آخرین پنجشنبه قبل عید فطر  تصمیم گرفتیم که بریم و صبح روز جمعه 2  خرداد راه افتادیم، دوشنبه پنجم خرداد هم برگشتیم، نمیگم بد بود اما هوا موقع رفتن انقدر گرم بود که نیلا طفلی حالش خیلی بد شد و با کولر خراب ماشین ما گرمازده شده بود و من که از حالش که  یکساعت آخر همینطوری بیجون به من چسبیده بود خیلی ترسیده بودم...

سه روزی که اونجا بودیم، به جز روز آخر هوا انقدر گرم بود که نمیشد رفت بیرون، روز آخر هوا خنک و خوب شد اما چه فایده که فرداش صبح زود یعنی صبح دوشنبه که روز دوم تعطیلات عید فطر بود برای اینکه به ترافیک احتمالی نخوریم برگشتیم که البته خدا رو شکر اصلاً هم ترافیک نبود....ضمن اینکه نیلا یه روزهایی تو ماشین حسابی بدقلقی میکرد و نمیشد خیلی از مسیر لذت برد. خلاصه که رفتیم و برگشتیم و حال و هوای من نه تنها عوض نشد که بدتر هم شد...

شاید یکی از دلایلش این باشه که ادارات از حالت شیفتی خارج شدند و باید هر روزه سر کار باشیم اما مهدکودکها همچنان تعطیلند! اونایی هم که بازند بصورت کاملاً زیرزمینی و غیرقانونیه و رسماً مسئولیتی در قبال خدای نکرده اتفاقات ناگهانی ندارند. مهد کودک نیلا از ده خرداد  کم و بیش بصورت غیرقانونی بازه اما چه فایده! نظافتچی رو گذاشتند به عنوان مربی! درسته خیلی دختر خونگرم و خوب و حتی باکلاسیه، اما در هر صورت چطور میتونم با خیال راحت بچم رو بسپرم بهش؟ از طرفی اگه اونجا نذارم چیکار کنم؟ کی رو دارم؟

مادرم که خودش مریضه، حال بابام هم که دیگه گفتن نداره.... این وسط شوهرخواهرم هم هر از گاهی موش میدوئونه و حتی یه جوری رفتار کرده که خواهر خودم میترسه بگه بچت رو بیار پیش من!  شوهرخواهرم به نظر میرسه حتی از اینکه من بچم رو خونه مادرخودم هم میبرم ناراضیه  و زورش میاد! به گوشم رسیده که میگه اینا (یعنی من و سامان) خودشونو تو قضیه بابام کنار کشیدند و زندگی خودشون رو دارند! خدا میدونه اینطوری نیست و اگر مریم خواهرم کارهای بابا رو انجام میده و از زندگیش میگذره و همش خونه مامانم ایناست، اول از همه با میل خودش هست و خیالش اینطوری راحت تره! حتی اگر ما هم باشیم باز دلش طاقت نمیاره و خودش باید بیاد مثل مادری که فکر میکنه خودش از همه بهتر به بچش میتونه برسه. ضمن اینکه من با بچه ای که هنوز شیرمیخوره و پوشک میشه و گاهی شبها بد میخوابه و من باید کنارش باشم و اینکه باید سر کار هم برم و همسرم هم اگه دو روز پشت سر هم مرخصی بگیره ولو مرخصی ساعتی ممکنه برای کارش مشکل درست بشه، چطور میتونیم به اندازه اونا سهم داشته باشیم؟ همسر خواهرم پیش یه فامیل نسبتاً نزدیک کار میکنه، یعنی رئیسش فامیلش میشه خدایی خیلی راحتتر میتونه مرخصی بگیره یا سر کار نره، مریم هم درسته که خیلی بابت بابام گرفتاره و دو تا بچه هم داره اما هر چی باشه شاغل نیست (البته مریم طفلی خودش هیچوقت هیچ اعتراضی نداشته و همه این کارها رو وظیفه خودش میدونه. خدا خیرش بده). 

از طرفی خدا میدونه هر بار در حد وسعمون کوتاهی نمیکنیم! مگه میشه آدم در حق پدرش،‌پاره تنش کاری ازش بربیاد و کوتاهی کنه؟ خود بابام هر بار به ما میگه از شما انتظار ندارم اما با اینحال اگه کاری از دست ما ساخته بوده دریغ نکردیم! به فرض هم که خدای نکرده کمکاری کرده باشیم که خداشاهده اینطوری نبوده (درمورد کارهایی که ازمون برمیومده)، چه ربطی به شوهرخواهرم داره وقتی مادرم و حتی خود خواهرم حرفی نمیزنند و حتی میگن به خاطر بچه کوچیک و... کسی از شما انتظاری نداره؟

حال بدیه! احساس بی کسی میکنم، نمیدونم باید دخترم رو با وضعیت جدید کاری کجا بذارم! اونایی که قانون میذارن مهدکودکها باید تعطیل باشه، فکر نمیکنند مادران کارمند چه خاکی باید تو سرشون بریزن؟ من این مدت که شیفتی بودیم با وجود پدر مریض و مادر ناخوش احوالم، ‌باز بچم رو میبردم خونه مامان علیرغم همه خطراتی که برای نیلا و حتی پدرم وجود داشت،‌اما اگه مثل خیلی از خانمهای دیگه،‌مادر و پدرم تهران زندگی نمیکردند اونوقت در همین حد هم نمیتونستم کاری کنم. اونوقت باید چیکار میکردم؟ الان که باید هر روزه سر کار باشیم واقعاً نمیشه نیلا رو ببرم هر روز خونه مامانم،‌ خیلی هم بهم نزدیک نیستند و برای خودم هم سخته، مادرم هم توانشو نداره با وضعیت جسمی و روحیش،‌هم به بابا برسه هم به بچه من هم به خودش! البته خیلی روزهایی که نیلا رو میبردم خونه مامان، بابام به خاطر شیمی درمانی بیمارستان بستری بود یا برای اینکه حال و هواش عوض شه،‌میرفت شهرستان و خونه نبود اما خب وقتی هم که بیمارستان بود و مریم پیشش بود، مادرم باید به بچه های مریم هم که اونجا بودند رسیدگی میکرد و به فکر ناهارشون بود، (البته نیلا با وجود اونا خیلی خوشحال بود و سرگرم). الان هم که مامانم گوارشش به هم ریخته و حال و روز خوبی  نداره و واقعاً اصلاً نمیخوام اذیتش کنم...

امروز هم بردم خونه مامانم (یادآوری میکنم پست رو شنبه ده خرداد نوشتم و تازه امروز سه شنبه منتشر کردم)، اما دیگه از فردا یکشنبه نمیتونم، احتمالاً مجبور شم ببرمش مهدکودک با وجود شرایط بد...کاری ازم ساخته نیست. حتی به فکر افتادم مرخصی بدون حقوق بگیرم اما چطور میشه با وجود اینهمه قسط و خرج و مخارج، وقتی سامان نزدیک سه ماهه هیچ حقوقی نگرفته، مرخصی بدون حقوق بگیرم؟

بگذریم... انقدر فشارها از هر طرف روی من زیاده که افسردگیم برگشته...باید برم دکتر اما کسی نیست نیلا رو بذارم پیشش.

احساس پوچی و بی انگیزگی بند بند وجودم رو گرفته،‌به ندرت چیزی خوشحالم میکنه، وقتی میام سر کار،‌از دیدن خیابونها و مردم دلم میگیره. حال و حوصله آشپزی و حتی بچه داری ندارم،‌بدنم بیجونه و دلم میخواد فقط دراز بکشم یا بخوابم! اگر فرصتی گیرم بیاد میرم تو اینستاگرام تا به هیچی فکر نکنم!

خلاصه که شرایطم تعریفی نداره. از طرفی حتی حوصله نوشتنش رو هم ندارم وقتی فایده ای نداره...امیدوارم زودتر این روزها بگذره و دلیلی برای خوشحالی و شادی تو زندگیم پیدا بشه.مهمتر از همه حال بابام بهتر بشه. همین یکی خودش دنیایی تاثیر داره...

راستی چهارشنبه هفت خرداد ماه هم واکسن یکسال و نیمگی نیلام رو زدم. با اینکه بچم برای واکسن دوماهگی و چهارماهگی و شش ماهگی و یکسالگی اصلاً اذیت نشد اما برای واکسن هجده ماهگی اذیت شد! شنیده بودم واکسن سختیه اما امیدوار  بودم اینبار هم اذیت نشه که بدجور تب کرد.. البته موقعیکه واکسنش رو زدیم خیلی هم گریه نکرد و حتی پیاده با پای خودش برگشت خونه،‌ اما یکساعت دو ساعت بعد کم کم بیحال شد و نمیتوسنت روی پاش بایسته. از قبل واکسن بهش مسکن داده بودم و مرتب هر چهار ساعت تکرار میکردم و طفلکم همش خواب بود، موقعی هم که بلند میشد چون نمیتونست راه بره گریه میکرد.... شب اول بعد واکسن ساعت 5 صبح یهویی از خواب پریدم و دیدم داره تو تب میسوزه و ناله میکنه،‌ با اینکه قبل خوابیدنش بهش مسکن داده بودم. سریع سامان رو بیدار کردم و پاشویش کردیم و بهش به جای استامینوفن ، بروفن دادم که قویتره و خدا روشکر بعد نیمساعت تبش پایین اومد، دوباره خوابید و حدود ساعت یازده صبح جمعه که بیدار شد، خدا رو شکر حالش بهتر بود اما به خاطر تب خفیف،‌همچنان تا 48 ساعت بعد بهش مسکن میدادم. مجموعاً 24 ساعت اذیت شد طفلکم اما کم و بیش تا دو روز عوارضش بود،‌ضمن اینکه اصلاً اجازه نمیداد کمپرس سرد براش بذارم و فقط بزور چندباری تو خواب براش اینکار رو کردم،‌فعلاً که خدا رو شکر زیاد جاش نمونده،

اینم از اخبار این چندوقت که نبودم.

سه شنبه نوشت: همونطور که چندبار بالا اشاره کردم این پست رو شنبه ده خرداد ماه نوشتم اما چون ناقص بود و ایرادات ویرایشی داشت، منتشرش نکردم تا امروز سه شنبه سیزدهم خرداد که بالاخره گذاشتمش تو وبلاگ. همیشه عادت دارم تا پست رو دوبار نخوندم و رفع اشکال تایپی نکردم منتشرش نکنم همین باعث میشه گاهی تا سه چهار روز بعد نوشتن که دوباره فرصت بازخوانی پیش میاد،‌پستم رو منتشر نکنم که زیاد جالب نیست و گاهی از حس و حال زمان نوشتن پست دور میشم یا اتفاقات جدید بعدش میفته که مجبورم موقع انتشار پست اضافه کنم.

به هر حال  خبر جدید اینکه یکشنبه یازده خرداد برای اولین بار بعد سه ماه و نیم بردمش مهد کودک! خیلی ناراحت و نگران بودم اولش، کلاً 5 تا بچه بودند، موقعیکه دادمش دست مربی و رفتم، نیلا شروع به گریه کرد و منم تو راه اشک ریختم، اما مدیر مهربون مهد کودک طی روز برای اینکه خیالم راحت بشه، چندتا عکس از نیلا برام فرستاد و وقتی هم که رفتم دنبالش دیدم بچم حالش خوبه و حتی دوست نداره با من بیاد! وروجک جوری رفتار میکرد انگار نه انگار اینهمه مدت مهد نبوده! خلاصه که یه مقدار خیالم راحتتر شد. البته رفت و آمد بخصوص برگشتنی به خونه تو این گرما یه مقدار سخته بخصوص که هم باید تاکسی بگیرم هم یه مقداری پیاده روی اجباری داره،‌اما همینکه در همین حد هم جایی هست نیلا رو بذارم خدا رو شکر...

فردا و پسفردا هم که تعطیله. وقتی نشه مسافرت رفت و همش تو خونه بود، چندان حسنی نداره،‌ اما این هفته بعد سه ماه شیفتی رفتن سر کار، هر روز سر کار بودم و حسابی خسته شدم. خوشحالم که فردا نمیخواد برم سر کار تا شنبه. چی میشد همیشه دو روز در هفته بیشتر نرفت سر کار و همون حقوق رو گرفت؟