تو به آشوب دلم ثانیه ای فکر نکن...

رسماً حالم از این سبک زندگیم به هم میخوره!

قرار نبود اینجوری بشه! من با هزاران امید و آرزو، من با هزار راه نرفته و هزار لذت نبرده، من با قلب شکسته ای که همیشه دنبال بندزدن بهش بودم و فقط به زخمهاش اضافه شد و بس.

دخترکم، دخترک نازنینم، قرار بود مادر بهتری برای تو باشم. قرار بود صبور تر و با حوصله تر باشم،‌ قرار بود حتی یک لحظه هم نتوانم سرت فریاد بکشم،‌اما خسته ام مادر، دردهایم عمیقند و من حس کشنده تنهایی و بی پناهی را با تمام وجود به دوش میکشم و تو نمیفهمی، نمیدانی و نمیخواهم که بفهمی و بدانی...

گل نازم، بابابزرگ روز به روز وضعیتش بدتر میشه، بابابزرگی که عاشقانه دوستت داره، آخرین آزمایشش میگه رشد غده بیشتر شده و امیدها کمتر، چطور میتونم دلتنگ و عصبی نباشم و این حس رو به تو،‌به تو که پاره وجودمی و برای داشتنت چه دعاها که نکردم منتقل نکنم؟ وقتی شبها،‌مثل همین دیشب و پریشب، دوساعت تمام گریه میکنی و جیغ میزنی و من مستاصل از آروم کردنت، از اینکه بفهمم دردت چیه،‌دستام رو روی صورتم میذارم و اشک میریزم و فقط به این فکر میکنم که چطور آرومت کنم! دلم برات میسوزه و کاری ازم برنمیاد، دلم برای باباسامانت هم میسوزه که  صبح زود باید بره سر کار و تا خود شب سر پا باشه و کار کنه و کار...گاهی بهش حق بده که  بعد اینهمه ساعت کاری و بیخوابی، در برابر گریه ها و جیغهای نیمه شب تو، کم طاقت بشه و عصبانی. اون عاشقته اما خیلی خستست مامان خیلی. دلم در آخر برای خودم میسوزه  که فقط چهارساعت دیگه وقت دارم که بخوابم و صبح برم سر کار و تو رو با هزار سختی حاضر کنم برای بردن به مهد کودک!

اما این وسط بازم بیشتر از همه دلم برای تو کبابه، تویی که روزهایی که مهدکودک نمیری تا ده و نیم یازده صبح میخوابی و من باید روزهای سرد زمستون ساعت شش و ربع صبح حاضرت کنم درحالیکه شب قبلش تازه ساعت یک نصفه شب خوابت برده...اینا همه کم طاقتم میکنه مادر. ببخش اگر گاهی ناخواسته و از سر بی طاقتی و فشار، سرت داد میزنم...

خدایا بهم قول بده اگر مشکل دخترم این شبها که مدام موقع خواب با صدای بلند گریه میکنه دندون درآوردنش هست، هر چه زودتر از این درد لعنتی خلاص شه و بتونه راحت بخوابه و اگر خدای نکرده چیز دیگه ای هست، خودت کمک کن مشکلش برطرف شه و آروم بگیره.

گاهی فکر میکنم سنمون برای بچه دار شدن زیاد بود،‌ آدمها با هم فرق دارند اما توان بدنی و انرژی من و حتی سامان خیلی کمه. صبرمون در برابر بهانه گیریها و حتی بازیگوشیای بچه گانه اونقدر زیاد نیست،‌ خیلی وقتها عذاب وجدان میگیرم و همش حس میکنم برای دخترم کافی و کامل نیستم. خیلی وقتها خودم رو یا سامان رو سرزنش میکنم به خاطر کم صبری و به خودم قول میدم تلاشم رو بکنم که خستگیهای روحی و روانیم رو سر دخترم خالی نکنم،‌اما مگه میشه فکر و خیالها و غصه ها هیچ تاثیری تو روند مادری کردن نداشته باشه؟

امروز بدجور دلتنگم...از دو روز پیش که متوجه بدتر شدن وضعیت بابا شدم، یه چشمم اشک بوده و یه چشمم خون. نیلا هم که دوباره مریض شده، مدام مریض میشه و هنوز داروهاش تموم نشده باز باید ببرمش دکتر! دکتر همش میگه از مهدکودکه اما آخه اینهمه بچه میرن مهد کودک، نمیبینم انقدری که نیلا مریض میشه مریض بشند! خودم هم مهد کودکی بودم، خواهرام هم بودند،  اما هیچکدوم اینطوری پشت سر هم مریض نمیشدیم، دوستانم هم همینطور، بچه هاشون انقدر که نیلای من مریض میشه، مریض نمیشند.

وقتی هم که مریض میشه نه خودم دلم میاد ببرمش مهد کودک و نه حتی خود مهد کودک اجازه میده بچه مریض رو بیاری! اونوقت من میمونم و فکر و خیال اینکه بچه رو کجا بذارم! تا حالا شانس آوردم و هربار که نیلام مریض شده،‌پدر و مادر سامان به بهانه ای اومده بودند تهران، حتی این بار آخر هم همینطور شده و جمعه همین هفته، مادر سامان که تازه همین چندروز قبلش برگشته بود رشت (اونبار به خاطر اثاث کشی ما اومده بودند)، دوباره اومد تهران که برای سه شنبه یعنی فردا بره کلونوسکوپی انجام بده و شنبه و یکشنبه و دوشنبه رو که نیلا دوباره سرماخورده بود و تب داشت رو نگه داشت،‌وگرنه شاید مجبور میشدم نرم سرکار و خونه پیش نیلا بمونم... همین دوشنبه هفته پیش هم که به خاطر آلودگی هوا مهد کودکها رو تعطیل کردند، من مجبور شدم نیلا رو ببرم بذارم خونه مادرم،‌درحالیکه به خاطر شرایط بابا و همینطور حال و روز مادرم، مامانم اصلاً‌شرایط نگهداشتن نیلا رو نداره،‌اما نمیشه که هر بار من مرخصی بگیرم...دیروز خواهرم با لحن شوخی میگفت طفلی نیلا آوارست، از اینجا به اونجا، لبخند زدم اما دلم پر درد شد...کاش میشد خودم همیشه مراقبش بودم، کاش میشد صبحها اونطوری بیدارش نمیکردم...

دخترک طفلیم  بابت همین مریض شدنها خیلی اذیت میشه و من بین اینهمه مشکلات ریز و درشت، مدام نگرانش هستم.

استرس بدی وجودم رو فراگرفته و من مدام لب به گریه ام. بغض سنگینی تمام دیروز و امروز با من بوده و مدام حس میکنم زندگی پوچ و بی ارزشی دارم و به هیچ جا نرسیدم...خودمو با قرص اعصاب و اینستاگرام لعنتی که بدجور روی من تاثیر گذاشته آروم میکنم، فقط برای اینکه کمتر فکر و خیال کنم.

کمکاری منو در سرنزدن به خودتون ببخشید، خدا شاهده که حال و روزم هیچ خوب نیست و محتاج دعاهای تک تک شماها هستم...