نیلای یکساله من...

اخطار: متن طولانیست! لطفاً به منظور جلوگیری از آسیب به مغزها و چشمهایتان در دو بخش بخوانید! 

*** چقدر دلم میسوزه که این چندوقت به خاطر مشغولیهای زندگی مثل اثاث کشی و مریضی نیلا و ... نتونستم درمورد جدیدترین رفتارها و حرکتهایی که میکنه بنویسم و خیلیهاشو متاسفانه یادم رفته، چیزای بامزه و جدیدی که خیلی هم دوست داشتم بنویسمشون که در آینده خودش بخونه و لبخند بزنه. الان که تصمیم دارم بعد مدتها به موردهای جدید اشاره کنم میبینم انقدر این یکماه اخیر رفتارهاش تغییر کرده و من نیومدم بنویسم که الان هر چی فکر میکنم نمیدونم از کجا و چطور بنویسم...

دخترک یکسال و سیزده روزه  من دیگه رسماً به جرگه آدم بزرگها پیوسته و من کاملاً متوجه میشم که دیگه اون دختر چندماهه آروم مظلوم نیست. رفتارهاش کاملاً هوشمندانه شده و خیلی وقتها به شخصه از این تغییرات یهویی هم ذوقزده میشم هم متعجب هم قلب قلبی.

از اونجا که رفتارهای یکی دو ماه پیشش به این طرف رو که وقت نشده  بنویسم خیلی هم یادم نمیاد ترجیح میدم از آخر به اول بنویسم...

چند روزیه که شال گردنش رو برمیداره میذاره روی سرش یعنی مثلاً داره روسری سرش میکنه! یا جوراب رو میذاره روی پاش که مثلاً پا کنه،‌دیدن این حرکت جدیدش کلی برام لذت داره، بخصوص که هنوز عادت نکردم به اینکه از دنیای نوزادی به این سرعت فاصله گرفته و به دنیای خردسالی پا گذاشته و این حرکتها کلی ذوقزدم میکنه و منو به وجد میاره چون برام تازگی داره.

دو سه هفته ای هست که همش دوست داره به من بچسبه،‌قبلاً خیلی راحت برای خودش بازی میکرد و سرش با خودش گرم بود، اما الان همش تقاضا میکنه بغلش کنم، کمی برام عجیبه این حرکتش، چون دختر من کلاً بغلی نبود و خیلی بچه تر هم که بود به ندرت بغلش میکردم. بعد اینطور نیست که فقط از من درخواست بغل داشته باشه، تقریباً از همه اطرافیان بخصوص خانمهای فامیل درخواست میکنه بغلش کنند! یه دستش رو به سمتشون میگیره و گاهی با التماس گاهی هم با خنده و خوشی گرفتن طرف، میگه بغلم کنید. جالبه افرادی رو که خیلی دوست داره، وقتی بغلش میکنند سرش رو میذاره روی سینشون و همینطوری بدون تکون خوردن میمونه (مثل شوهر سونیا که خیلی دوستش داره یا دیشب که برده بودمش برای عکس یکسالگی، با میل خودش رفت تو بغل عکاس آتلیه رو که از همون ماه اول تولدش پیش اون میبردمش درحالیکه اون دختر حتی دستش رو هم دراز نکرده بود بغلش کنه، کاملاً خودجوش)

یاد گرفته وقتی خوابش میاد خودش میاد سرشو میذاره روی پاهام که با تکون پا بخوابونمش! انقدر خوشم میاد که نگو. بعد انقدر بامزست که وقتی میگیرمش رو پام و پاهام رو تکون میدم و لالایی میخونم کافیه بعد یه مدت که خوابش نمیبره خسته بشم و پاهام رو دیگه تکون ندم یا لالایی نخونم، مثل سواری که اسبش رو لگد میزنه، با پاهاش میکوبه رو شکمم و همزمان با صدای بلند  یه "ئهههه" کشدار میگه که یعنی پاهاتو تکون بده یا لالایی بخون! یعنی مثلاً میگه "بیخود میکنی وایمیستی"، در عین حال که از اینکارش کلی لذت میبرم گاهی از این قلدر بازیش نگران  هم میشم که چرا فکر میکنه هر چی میخواد رو باید با زور به دست بیاره!

همچنان دختر خوش خنده ایه و خیلی راحت به روی همه میخنده یا بغل بقیه میره (ولی خب نسبت به بعضی آقایون مثل شوهر خواهر خودم حس ترس و ناراحتی داره)، وقتایی که خنده عمیق میکنه، روی دماغش چین میفته و طوریه که میخوام اون لحظه درسته قورتش بدم.

تازگیا وقتی بهش میگم چقدر لباست خوشکله به لباسش توجه نشون میده. عاشق اینه که لباسها و وسایل رو از کشوهای خونه بریزه بیرون یا بره سراغ کابیینتهای آشپزخونه و درشون رو باز و بسته کنه. خیلی تلاش میکنه که روی پاهاش بایسته، در حالت چهاردست و پا باسنش رو بلند میکنه که بایسته، حتی یکی دو باری در حد یکی دو ثانیه بدون هیچ کمکی ایستاد اما خب دیگه تکرارش نکرد و فعلاً نه می ایسته نه راه میره اما خب دستش رو به میل میگیره و گاهی فقط با کمک یک دست کل طول مبل رو دور میزنه. 

عاشق اینه که تاتی تاتیش کنم و دستشو بگیرم و تو خونه قدم بزنیم، بعد جالبه که دوست داره دو دستی اینکارو بکنم، گاهی که فقط یک دستش رو میگیرم و راه میبرم با اینکه میتونه با همون یک دست کمکی هم راه بره، دو مرتبه با صدای کشدار میگه "ئئئئههه" که یعنی اون یکی دستم رو هم بگیر... قلدری هست برای خودش.

عاشق تاب تاب عباسیه و الان که تاب نداره تو خونه، میشیندونمش تو گهوارش و تابش میدم و همزمان آهنگش رو میخونم و کلی میخنده و لذت میبره. به لطف خدا به قدری دوست داشتنیه که همه،‌از فامیل گرفته تا غربیه و مشتریهای فروشگاه بینهایت دوستش دارند و بهم میگن براش اسفند دود کن. خاله سونیا و عمه مریمش که رسماً براش میمیرند. بابای من که جوری عاشق این هست که اگر بهش بگم یکم مریض احواله، خودش بیشتر مریض میشه از ناراحتی،‌ تقریباً هر روز چه تلفنی چه مجازی حالش رو میپرسه و مدام میگه همچین بچه  بامزه ای به عمرم ندیدم.

این چند وقت بچم خیلی اذیت شد و اونم به خاطر درومدن دو تا دندون بالاییش بود، قبلا دو تا دندون پایین رو داشت از دو سه هفته پیش بعد کلی تب و درد و بیحالی، دو تا دندون بالاش هم درومد و الان بچم چهارتا دندون داره، البته که هنوز دو تا دندون بالاییش دیده نمیشن چون تازه درومدن و کوچیکن. تقریباً همون روزایی که اثاث کشی کردیم دندوناش جوونه زدند که خب اوج ناراحتی و دردش رو خونه خواهرم بود و حتی خواهرم بردش دکتر،‌ در کل فکر کنم نزدیک دو هفته ای طول کشید عذاب کشیدن بچم.

هنوز نمیتونه درست و حسابی با لیوان آب بخوره و لباسش رو خیس میکنه اما کم کم دارم یادش میدم، با اینحال عاشق اینه که از لیوان آب بخوره.دو سه هفته ای میشه که دلش میخواد خودش مستقلاً غذا بخوره و همش تلاش میکنه قاشقش رو از دستم بگیره، منم دوست دارم بهش اجازه بدم اما چون خیلی کثیف کاری میشه و منم جون تمیزکردن خونه و شستن لباسهاش رو ندارم بیشتر اوقات یه جوری سرگرمش میکنم که نخواد قاشقش رو خودش دست بگیره و غذاها رو این طرف اونطرف بماله،‌مثلاً یه قاشق و کاسه خالی میذارم جلوش یا میلاً چند تا تیکه کوچیک نون میندازم تو کاسش که با اونا سرگرم بشه و خودم بتونم غذاش رو بهش بدم.

بین غذاها سوپ مرغ ساده رو از همه چی بیشتر دوست داره و وقتی تبدیل بشه به سوپ ماهیچه یا بوقلمون یا بلدرچین،‌از رغبتش به غذا یه مقدار کم میشه. نمیشه گفت بد غذاست اما موقع هایی که بابت دندونش اذیت باشه به زور باید یه لقهمه غذا بهش داد اما وقتایی که حالش خوب باشه بدون اذیت خاصی غذاش رو میخوره. به نون بربری  و دوغ و ماست خیلی علاقه داره و حتی تو سیری هم بهش بدم نه نمیگه.

چندوقته رسماً تلاش میکنه حرف بزنه. یه سری حروف و کلمات نامفهومی رو ادا میکنه که از نوع صداهایی که درمیاره،‌دیوونش میشم!  الان دیگه خیلی واضح "با با " رو خطاب به سامان میگه...نمیدونم دقیقاً چه روزی بود (کاش روزش رو نوشته بودم حیف َشد) اما مطمئنم کمتر از بیست روز میشه که کلمه "ماما" رو خطاب به من گفت و فقط خدا میدونه چه حسی به من دست داد! نزدیک بود اشکم دربیاد! الانم بیشتر اوقات موقعیکه ناراحتی خاصی داشته باشه یا خواسته ای داشته باشه همراه با گریه یا نق کلمه "ماااا یا آممم " یا "ماما" رو خیلی غلیظ و همراه با التماس میگه که همون مامان گفتنش هست...جالبه که اسم خواهرزادم عسل رو زودتر از بابا یا مامان گفت! صداش میکنه "عیل، یا عدل" (با فتحه بخونید فتحه رو تو کیبورد پیدا نکردم" به اون یکی خواهرزادم رادین هم میگه آیین و انقدر با نمک تلفظ میکنه که براش غش میکنم.

یه وقتایی همینطوری به صورتم خیره میشه و یه دفعه صورتش رو میماله به صورتم و ابراز محبت میکنه، اون لحظه انگار دنیا رو بهم میدند، موهای تنم سیخ میشه از لذت. البته این کار رو فقط درمورد من نمیکنه و به هر کسی علاقمند باشه اینکارو انجام میده، حتی چندروز پیش برای بابام هم اینکارو کرد،‌یا برای حسین،‌همسر سونیا. هر کسی رو که دوست داشته باشه دستش رو به سمتش دراز میکنه که بغلش کنه، حالا چه تو بغل من باشه چه روی زمین... درمورد خیلی از آدمها هم اینکارو انجام میده، چه عکاس آتلیه باشه چه خاله و عمه و مادربزرگ،‌ نکته بامزش اینه که همه اینا فکر میکنند نیلا از همه بیشتر عاشق اوناست که دستش رو به سمتشون دراز میکنه، مثل خواهرم مریم که فکر میکنه نیلا خیلی دوستش داره و فقط برای اون دستش رو باز میکنه یا مادرشوهرم که اونم این فکر رو میکنه یا حتی سونیا،‌درحالیکه نیلای من با هر کسی که حس خوبی ازش بگیره اینکارو میکنه حتی اگر تا حالا ندیده باشدش، ولی خب من تو ذوقشون نمیزنم و وقتی میگن نیلا خیلی ما رو خیلی دوست داره و همش دستش رو به سمتمون دراز میکنه،‌ دیگه نمیگم که این کار رو با افرادی غیر شما هم انجام میده...

چندوقتیه که برس موی من یا خودش رو میگیره دستش و سعی میکنه موهاش رو شونه کنه، همچنان گوشی موبایل یا هر وسیله دیگه ای ائم از قاشق، تلفن اسباب بازی، حتی دکوری خونه رو برمیداره میچسبونه به گوشش و با صدای بلند و هیجان تند تند صداهای عجیب غریب از خودش درمیاره، گاهی وسطش انگار عصبانی میشه و با اون طرف خط بلند بلند حرف میزنه! سرش داد میزنه منم چندتایی اینطوری ازش فیلم گرفتم که به یادگار بمونه.

عاشق آهنگ گوش دادن با گوشی هست و گاهی وقتی خوابش بیاد یکساعت تمام گوشی رو میچسبونه به گوشش و آهنگ گوش میده (میدونم اشتباهه اما واقعاً اجازه نمیده گوشی رو ازش بگیرم،‌گریه میکنه یا داد میزنه متاسفانه)

عاشق بازی کردن و آواز خوندن هست، یکماهی هست که باهاش اتل متل توتوله رو بازی میکنم، پاهای خودم و اونو دراز میکنم و میزنم روی پاهامون و شعرش رو میخونم، بعد آخرش دست میزنم، همین باعث شده که بعد بار اولی که باهاش بازی کردم، از همون اولی که دارم اتل متل توتوله رو میخونم بعد هر مکثی وسط آهنگ، شروع کنه به دست زدن! تازه خودش هم همراهش آهنگش رو میخون و حسابی دلبری میکنه. کلاغ پر (کلاغ پررر،‌گنجشک پر...) بازی هم میکنیم و اونم همراه با من من انگشتاش رو به سمت هوا میاره و آوازش رو میخونه بخصوص جایی که مثلا میگم "نیلا که پر نداره باباش خبر نداره"....و همینطوری لی لی لی حوضک بازی میکنیم،‌ "جوجو رفت آب بخوره افتاد و دندونش شکست!" 

عروسکش رو میگیره روی پاش و تکونش میده و براش لالایی میخونه! یعنی اون لحظه میخوام برای مدل حرکتش و لالایی خوندنش بمیرم.

موقع عوض کردنش روی تشکش بند نمیشه و همش میخواد فرار کنه،‌وقتی هم که رو هوا میگرمش جیغ میزنه، از لباس پوشوندن هم بدش میاد و همش وسطش نق میزنه یا حتی جیغ میکشه و دست و پا میزنه. متاسفانه مدتیه که به نظرم میرسه خیلی عصبانی و لجباز شده و مدام تلاش میکنه با جیغ زدن یا دست و پا زدن و نق نق و گریه به خواستش برسه، از این جهت خیلی ناراحتم و همش میگم نکنه مثل من و باباش زودجوش و عصبانی باشه، یا نکنه از رفتارهای من و باباش موقع دعوامون الگو گرفته که اگه اینطور باشه خیلی عذاب وجدان میگیرم.گاهی بعد این حرکتها و داد زدنش عصبی میشم و سرش داد میزنم و بعدش حسابی عذاب وجدان بگیرم و دلم میسوزه و ازش حلالیت میخوام! ولی خب بابت این رفتارهاش نگران هم هستم و میگم  نکنه دختر لجباز یا پرخاشگری شده باشه و این جزء شخصیتش باشه؟ نمیدونم طبیعیه یا نه، اگر طبیعی و بخشی از روند رشدش باشه مشکلی ندارم اما میترسم که شخصیتش اینطوری بشه و شدیداً  دنبال راهکارم که بتونم با این رفتارش مقابله کنم و از سرش بیفته.

عاشق اینه که روی سرامیک یا سنگ بشینه! یعنی اگر همه جای خونه فرش باشه،‌دقیقاً میره جایی میشینه که پوشیده نیست!

بینهایت دلسوز و مهربونه (از همین الان معلومه)، یه وقتها برای اینکه امتحانش کنم الکی گریه میکنم و اون از هر جایی باشه خودشو میرسونه به من،‌دستهای کوچیکش رو میذاره روی چشمام و صورتش رو میماله به صورتم و سعی میکنه دستهام رو که گذاشتم روی صورتم و مثلاً الکی دارم گریه میکنم از روی چشمام برداره، بعد من یهویی دستام رو برمیدارم و کلی با هم میخندیم.

وقتی دارم نماز میخونم میاد روبروی من میشینه جوری که نمیتونم سجده برم، بعد سعی میکنه چادرم رو که روی صورتمه کنار بزنه و باهام دالی بازی کنه.

وقتی بهش میگم تلویزیون رو روشن کنیم یا لامپ رو روشن کنیم به تلویزیون یا لامپ نگاه میکنه، حرفهای من رو متوجه میشه وو اکنش نشون میده، وقتی میگم بیا بغلم یا دستاتو بده دستاشو سمتم میگیره...وقتی میگم بیا بریم تاتی تاتی،‌سعی میکنه بلند شه و بیاد سمتم که با هم راه بریم،‌یا وقتی میگم بریم دد، سمت در رو نگاه میکنه و تند تند و پشت سر هم میگه دد دد دد...وقتی زنگ خونه به صدا درمیاد، در خونه رو نگاه میکنه و همینطور منتظر میشنیه که باباش یا کس دیگه بیاد بالا.

تو خوردن قرص و دارو مقاومت میکنه و حسابی اذیتم میکنه،‌یه وقتها هم سرگرم باشه بی دردسر میخوره، ولی چیزی که هست،‌وقتی قطره چکون دارو رو تو دستم میبینه با سرعت هر چه تمامتر چهار دست و پا فرار میکنه...یا مثلاً وقتی تشک عوض کردنش رو میندازم سعی میکنه فرار کنه و من از پاهاش میگیرمش که کارمو انجام بدم! وروجک من

یعنی هر چقدر از شیرین کاریها و حرکات بامزه و مدل حرف زدن نمکیش بگم کمه! یه عشق عجیبی بهش دارم که با هیچ عشق و لذتی قابل مقایسه نیست! یعنی انگار هدف زندگی من آرامش دخترم شده و بس...با کلی ذوق اتاقش رو چیدیم و دلم میخواد مدام براش وسایل مختلف بخرم. دوست ندارم حسرتهایی رو که من تو زندگیم داشتم دخترم داشته باشه.

*** خدا رو شکر برای تولدش کادوهای خوبی گرفته ولی خب هنوز کامل نشده،  مامان شهینش (مامان سامان) و بابا بزرگش یه سه چرخه قشنگ براش خریدند، عمه سونیاش یه راکر خیلی ناز و جذاب و رنگارنگ به شکل زنبور، دخترخاله سامان هم براش یه گوزن قرمز بادی بامزه خریده که میتونه روش بشینه و بتازونه

اوه یادم رفت بگم، الکی الکی یه تولد خوب براش گرفته شد، هفته پیش پنجشنبه با مامان سامان رفتیم مولوی که برای خونه جدید پرده بخریم، نیلا رو گذاشتیم خونه عمه سونیاش،‌بعد کلی گشتن و صرف هزینه، چهار تا پرده انتخاب کردیم همراه یه عالم خرت و پرتای دیگه برای آشپزخونه و با یه جیب حسابی خالی شده، برگشتیم خونه سونیا برای شام، قرار بود قرار بود دخترخاله سامان هم بیان اونجا، یک آن به سرم زد حالا که همه جمعند یک کیک بزرگ بگیرم و حالا که هر کار میکنم جور نمیشه یه مهمونی برای هر دو خانواده ( خانواده من و سامان با هم) تو خونمون بدم،‌حداقل برای اینوریا یه کیک و حتی غذا بگیرم...اما خب سونیا غذا درست کرده بود، و دو به شک بودم اینکار درسته یا نه، خلاصه که حاضر شدم برم سر خیابون سونیا اینا که کیک بخرم که همون موقع در زدند و دو تا دخترخاله های سامان و شوهر یکیشون و بچه هاش همراه با یه کیک خشگل بزرگ و کادو (همون گوزن قرمزه) اومدند تو! یعنی اگر پنج دقیقه دیرتر اومده بودند من رفته بودم و کیک رو خریده بودم،‌اونوقت میشد دو تا کیک!

دیگه کلی خوشحال شدم و یه دورهمی صمیمانه گرفتیم و کیک و چایی خوردیم و کلی عکس گرفتیم...نیلا هم با کمک من شمع تولد یکسالگیش رو فوت کرد و همراه کادوها یعنی همون گوزن بزرگه و راکری که سونیا و شوهرش برای نیلا خریده بودند،‌چند تا عکس دسته جمعی گرفتیم. کادوی مامان سامان هم که درست شب تولدش یعنی شب اثاث کشیمون رسید و سه چرخه نیلا رو وسط اونهمه اسبابای جمع شده بصورت کاملاً غافلگیرانه ای آوردند و بهمون دادند...بعدش هم به سونیا گفتم اگر ناراحت نمیشه و اشکال نداره، در کنار غذاهای خودش پیتزا هم از طرف ما و به مناسبت تولد نیلا بگیرم که اتفاقاً‌ سونیا و شوهرش هم استقبال کردند و خلاصه دورهمی خوبی شد.

حالا تصمیم دارم برای این طرفیها یعنی مادر و پدرم و خواهرای خودم هم طی همین چندروز آینده یه جشن بگیرم،‌درواقع یه تیر و دو نشون هست،‌هم میان خونه جدیدمون رو میبینند و هم اینکه کادوهای تولد نیلا رو بهمون میدند. هنوز نمیدونم چی هست اما راستش با اینهمه خرجی که این مدت کردم،‌ترجیح میدادم پول باشه، دیگه به اندازه کافی اسباب بازی داره دخترم... ولی بعید میدونم مریم خواهر بزرگم پول بده،‌احتمالاً‌یه کادوی خشکل خریده براش. 

و اما کادوی من و باباش برای تولد نیلا جان یه تاب خشکل هست که قراره هفته آینده از دیجی کالا برای ما بیارن...یه تاب هست با دو تا پایه که امیدوارم وقتی میرسه مثل شکلش تو عکس قشنگ باشه...قیمتش برای مایی که این مدت عین ریگ خرج کردیم کمی بالا بود اما فدای سر دخترم. با خودم گفتم چرا طلا بخرم که براش استفاده ای نداره،‌ بذار چیزی رو بگیرم که خیلی بهش علاقمنده و این شد که تاب خریدم. بخش دیگه کادوش رو هم دیشب بهش دادیم،‌بردیمش آتلیه و دو تا عکس خشکل روی شاسی براش گرفتیم. عکس یکسالگیش! که البته به خاطر مریضیش و اثاث کشی ما افتاده برای یکسال و دوازده روزگی اما اشکال نداره، چاره دیگه ای نبود...خانم عکاس گفت برای  شب یلدا هم بیارمش برای عکس که خب نمیدونم جور بشه یا نه، بعد اینهمه خرجی که این مدت کردیم، و هنوزم کلیش باقی مونده، دیگه حسابی هزینه هامون بالا میره، بخصوص که باید برای چنین عکسی،‌براش لباس مخصوص شب یلدا  رو هم بگیرم...ببینم چی میشه،‌ اگر جور شد اینکارو  میکنم، نه که مهم نیست.

خبر دیگه هم اینکه تقریبا خونه ما بطور کامل چیده شده و به جز یکی دو مورد خورده کاری،‌کاری نمونده،‌دست خانواده سامان درد نکنه،‌حسابی زحمت کشیدند و مدیونشون هستم،‌البته الان به دلایلی حسابی ازشون دلخورم و دوست ندارم فعلاً باهاشون تماس بگیرم اما این کدوره فعلی هم چیزی از ارزش کارشون و اونهمه فداکاری و گذشتشون برای ما کم نمیکنه و منم که باید در برابر اینهمه خوبیهاشون کمی گذشت بیشتری نشون بدم که فعلاً نمیتونم متاسفانه...به این نتیجه رسیدم که آدمها اگر فرشته خدا هم باشند، وقتی مدت طولانی در کنارشون باشی، خواسته و ناخواسته دلخوری پیش میاد... حالا درمورد ما دلخوری خیلی مهمی نیست و بخشیش هم تقصیر خودمه، اما خب فعلاً که به وجود اومده و انشالله که برطرف بشه.در هر صورت از خدا میخوام بنشون همیشه سالم باشه و بتونم یه روز جبران اینهمه محبتشون رو در حقمون بکنم. 

وای که چقدر نوشتم، عذر میخوام اگر باعث خستگی شما شد،‌ مدت زیادی بود ننوشته بودم و حسابی حرفهام جمع شده بود،‌ با اینحال هنوز یه عالم حرفها مونده که ننوشتم و احتمالاً‌ باید قید گفتنش رو برای همیشه بزنم (مثل دلیل دلخوری پیش اومده بین من و خانواده همسر،‌یا ماجراهای پرده گرفتن و نوع وسایلی که برای خونه جدید خریدیم). تازه مطمئنم یه عالم از کارهای بامزه  نیلا رو ننوشتم و بعداً قراره یادم میاد و مدام به این متن اضافه کنم...

امیدوارم به توصیم عمل کرده باشید و برای اینکه خسته نشید این متن رو در دو قسمت خونده باشید...خودم دستام و گردنم حسابی درد گرفته بسکه تایپ کردم.

بابت همراهیتون ممنونم...