بازگشت به سر کار... تشویش و دل نگرانی

آخرین روز مرخصی زایمان من هست و فردا باید برگردم سر کار، به همین سرعت نه ماه گذشت...باورم نمیشه، چشم بر هم زدنی بود و الان نیلای من نه ماهه شده.

حس غریبی دارم، یه جور تشویش و دل نگرانی از اینکه قراره چطور هم کار بیرون و هم کار خونه و بچه داری رو انجام بدم، منیکه چندوقتیه به شدت کم جون و بیحال شدم و از عهده کارهای شخصی خودم و رسیدگی به نیلا هم به خوبی برنمیام چه برسه به کار بیرون و خونه و بچه داری همزمان.

الان که دارم برمیگردم سر کار همه چی به هم ریخته، نیلا به شدت مریضه، سه روز تب داشت و اسهال و الان که این دو تا بهتر شده از دیروز صبح سرفه میکنه و سرما خورده.

تب و اسهالش رو همه گذاشتند پای دندون درآوردن و منم گفتم خب خدا رو شکر بالاخره دندونش داره درمیاداما بعد که سرفش شروع شده و گرفتگی بینی و آبریزش، این فرضیه هم از بین رفت که دندونش داره درمیاد، کاش حداقل اینهمه بچم اذیت شد بابت دندونش میبود، حالا شاید هم هر دوی این موارد باشه...

بدتر اینکه من هم از پریشب گلو درد و سرفه شدید دارم و از دیشب هم سامان مریض شده و الان هر سه ما مریضیم! شانس منه! درست موقع رفتن سر کار!

هزاران حرف تو سرم داشتم این چندوقت و همش خودم رو تصور میکردم که اومدم و دارم مینویسمشون اما الان که میخوام بنویسم، ذهنم شده صفحه سفید و چیزی یادم نمیاد... کاش میشد همون موقع میگفتمشون اما شرایطش نبود. روزهایی بود که انقدر دلم از بابت حرف بعضیها شکسته بود که اگر دسترسی به نت و کامپیوتر داشتم همون ثانیه مینوشتم اما متاسفانه دسترسی نداشتم و با گوشی تایپ کردن هم خیلی سخته برام...چه اون روزهایی که رفتیم رشت و از چهار روزی که اونجا بودیم دو روزش خوب بود و دو روزش هم با ناراحتی و دلخوری از دست سامان و یکی از دخترخاله هاش گذشت، چه بعد برگشتنمون به تهران و یه سری دلخوریهایی که از خانواده خودم داشتم و دلم میخواست بگم و بنویسم و سبک بشم، اما خب الان که گذشته و نوشتنش دردی رو دوا نمیکنه،... نه که موضوعات خیلی مهمی باشه اما خب برای من که اینهمه فشاری که رومه حساسم کرده، باعث دل شکستگی و اندوهم بودند، هر چند سعی کردم زودتر فراموش کنم اما حداقل چندساعت یا یک دو روزی منو به شدت غمگین کردند...

چقدر این چند وقت به این فکر میکنم که کاش خانوادم حمایتگرتر بودند و این دردها و مشکلات وجود نداشت و میتونستم دخترکم رو مهد کودک نذارم...بارها غبطه خوردم و حسرت خوردم به حال مادرایی که بچشون رو پیش یگی از مامان بزرگاشون میذارن و مثل من نباید این روزهای آخر قبل سر کار رفتن رو با دیدن دخترک شیرینم بغض کنند و هزار فکر و خیال کنند که آیا وقتی تشنشه مربیهای مهد میفهمند که آب میخواد، یا وقتی گریه میکنه بغلش میکنند؟

به خدا که هزار و یک راه رو بررسی کردم اما آخرش رسیدم به همین مهد کودک... حتی دنبال پرستار هم رفتم اما خیلیها گفتند غریبه رو نیار تو خونت، حتی از بین فامیل هم دنبال پرستار بودم اما نشد که نشد...از موقع تولد بچم امید داشتم که شاید مادرشوهرم اینا بیان تهران زندگی کنند یا حداقل خونه خودم رو رهن کنند و بچم رو بذارم پیششون اما زهی خیال باطل. مادرشوهرم میگفت بچه رو بذار پیش من بمونه و من هر دو هفته از رشت میارمش تهران! تا شش سالگی!  خواهرم هم که تهرانه و خونش خیلی با من فاصله داره، میگفت من از خدامه نیلا رو بذاری پیشم اما چون راهمون دوره، بچه رو شنبه صبح بیار پیشم و چهارشنبه ببرش! اما مگه میشه من یک شب یا اصلا یکساعت دخترکم رو نبینم؟؟؟ منیکه احتمالا همین یک بچه رو خواهم داشت؟ اصلا تو ذهنم هم نمیگنجه و حتی از این پیشنهاد بخصوص پیشنهاد مادرشوهرم حرصم هم میگیره! خاله کوچیکم هم خونشون از ما خیلی دوره  و نزدیک خونه خواهرم مریم هست، وگرنه اونم میگفت به خدا ما با جون و دل نگهش میداشتم...یا بابای طفلیم که میگفت به خدا حالم بهتر بشه خودم میام و نگهش میدارم و فقط آتیش به دلم زد این حرفش....

خلاصه که هر کار کردم حداقل تا یکسال و نیم مهد نبرمش نشد که نشد!

تنها شانسی که آوردم اینه که خاله بزرگم دو سه هفته پیش از سمنان اومده تهران و وقتی ازش خواستم ییاد خونه ما و حداقل یک هفته اول که برمیگردم سر کار نیلا رو نگهداره تا بعدش بذارمش مهد.... اونم قبول کرد. حداقل الان که بچم مریضه و از طرفی روزهای اول برگشتن سر کار هم سختیهای خودش رو داره همین هم غنیمته، بالاخره تا بخوام دوباره به سر کار رفتن عادت کنم و احتمالا موقعیت کاری قبلیم رو که افتاده دست کس دیگه کم و بیش پس بگیرم و بتونم همزمان به شاغل بودن و خونه داری هم عادت کنم، همین یک هفته میتونه کمک کننده باشه....حتی از خالم خواستم اگر بمونه تهران و بچم رو نگهداره همون هزینه مهد و بلکه بیشتر رو بهش میدم اما گفت نمیتونه، چون خاله بزرگم دو تا نوه داره که وقتی دخترش تو سمنان میره سر کار، مراقب کوچیکه هست و همش هم دلتنگیشو میکنند، مهمتر اینکه خالم از وقتی داییم دچار زندگی نباتی شد، روزها تا غروب میرفت خونشون و مراقبش بود... الان چون تابستونه و پسرداییم مدرسه نداره و خونه مراقب باباش هست خالم تونست تهران بیاد وگرنه که یکروز هم نمیتونه... خلاصه که همونطور که گفتم هر مسیری که میرم جز مهدکودک که اونم سختیهای خودش رو داره، به بن بست میرسه! پس باید شکر کنم حداقل این یک هفته اول رو خالم میاد! امروز عصر سامان میره دنبالش که از خونه مامانم بیارتش خونه ما.... از طرفی کارم هم این یک هفته بیشتر میشه چون به هر حال مهمانه و عصر که از سر کار برمیگردم خونه باید به فکر شام درست کردن و ناهار فردا ظهر خالم  و خودم باشم.... اوف... ولی همینکه حد اقل یک هفته اول خیالم راحتتره شکر...

چی میشد مادرم سلامت بود و پدرم هم اینطوری نمیشد و میشد نیلا پیششون بمونه؟ یا حداقل مادرشوهرم اینا تهران زندگی میکردند؟ دلم برای بچم خونه. درسته که همش سعی میکنم خودم رو قانع کنم که خب اینهمه مادر بچشون رو میذارن مهد کودک اما بازم دلم بینهایت میگیره و میگم تعداد خیلی زیادی از مادرای شاغل هم هستند که حداقل بچه هاشون تا دو سه سالگی پیش مادر یا مادرشوهرشون هستند تا حداقل بچه حرف بزنه و اگر تو مهد کودک چیزی خواست از مربی طلب کنه یا اگه باهاش برخورد بدی شد بیاد و به مادرش بگه....

بگذریم، هزار بار به این چیزا فکر کردم و فقط روح و روانم آسیب دید... خیلی کار دارم امروز، باید برای فردا حاضر بشم و برای خالم هم که عصر میاد غذا درست کنم و خونه رو مرتب کنم و حمام برم و خرید و....

فقط خواستم این چند خط رو روز آخر قبل رفتنم سر کار بنویسم.... طی همین دو سه روز از محل کارم درمورد شیرینکاریهای جدید نیلام و یه سری موارد دیگه مینویسم و کامنتهای پست قبل رو هم تایید میکنم...احتمالا از این به بعد که سر کار هستم و اونجا به نت دسترسی دارم بیشتر میتونم پست بذارم و به دوستانم سر بزنم....

از طرفی به خاطر حرفهای زیادی که برای گفتن دارم و کسی نیست که باهاشون درددل کنم، ترجیج میدم بعد حدود سه ماه، وبلاگ رو به روال قبل برگردونم و به جز نوشتن راجب شیرین کاریهای جدید دخترکم، از مسائل دیگه هم صحبت کنم و بنویسم، چرا که در دنیای واقعی هیچکسی رو ندارم که باهاش حرفهای دلم رو بزنم...

همین دو سه روز اخیر پست دیگه ای میذارم انشالله...فعلا برم که هزار و یک کار دارم...بابت فردا و برگشتن سر کار بعد نه ماه خیلی استرس دارم، حتی از دیدن همکارانم بعد اینهمه مدت خجالت میکشم، خدا کنه فردا به خوبی و خوشی بگذره و تموم بشه...

باقی حرفها درمورد این چندوقتی که نبودم و صحبت راجب رفتارهای جدید دخترکم، باشه برای یکی دو روز آینده... تا شب باید تندتند هزار و یک کار انجام بدم و وقت زیادی هم ندارم.