داییهای مظلومم + التماس دعا

بالاخره تصمیم بر این شد که فردا ظهر با خواهر بزرگم بریم سمنان و تاسوعا و عاشورای امسالو اونجا باشیم.

اولین باریه که سامان داره برای تاسوعا و عاشورا میره سمنان. خودم هم سالهاست که در این ایام اونجا نبودم و برای خودم هم بد نیست به یاد گذشته ها این دوروزو برم اونجا...

دیشب یه عالم خدا رو شکر کردم که در نهایت تصمیم گرفتیم علیرغم اصرار پدر و مادر سامان این چند روز تعطیلی رو نریم رشت... آخه دیشب حدودای ساعت ده و نیم شب بود که دایی رضای مظلومم که الان پرستار 24 ساعته دایی کوچیکمه زنگ زد به گوشیم و پرسید برای تعطیلات میاین سمنان؟ که گفتم احتمالش هست جمعه بیایم اما هنوزم قطعی نیست و ممکنه تهران بمونیم این چند روزو، خیلی عادی داشتم اینا رو میگفتم که یکدفعه دیدم دایی نازنینم بغض کرد و شروع کرد به گریه کردن... دلم کباب شد به خدا.

فقط خدا میدونه اون لحظه چه حالی شدم! گفت دایی بیاید اینجا بهمون سر بزنید. به دایی محمد سر بزنید. اینو که گفت بغضم ترکید و گفتم الهی فدات شم دایی جان، الهی دورت بگردم من، حتما میایم...با گریه گفتم دایی جان حال دایی محمد بدتر شده مگه که گفت نه، همونطوره... میخواست توضیح بده که بغض و گریه امونش نداد...فقط گفت این روزها براش دعا کن دایی، دعا کن شفا پیدا کنه.

تلفنو که قطع کردم هق هق گریه هام بلند شد، سامان از پای لپتاپش بلند شد و بغلم کرد و دلداریم داد. گفت ایشالا داییت شفا میگیره، غصه نخور.

دلم برای دایی رضام آتیش گرفت. از دو سال و نیم پیش بعد اون تصادف لعنتی که درست دوماه قبل عقد من  و سامان اتفاق افتاد تمام وقت پرستار داییم یعنی برادر کوچیکش شده و بچه هاشو که مادر هم ندارند تحت سرپرستی گرفته... دایی محمد بعد اون تصادف در اثر قصور بیمارستان و نبود امکانات و خطاهای پزشکی درحالیکه بعد تصادف خیلی هم حالش بد نبود، به کما رفت و بعد هم دچار زندگی نباتی شد که از کما هم بدتره و تقریبا هیچ امیدی به بهبودیش نیست.

دایی رضا از اون به بعد مراقبشه، تر و خشکش میکنه، درست مثل یه بچه چند ماهه... دلم برای هردوشون کبابه، حتی برای دایی رضا بیشتر. از صبح تا شب تو یه خونه دلگیر و تاریک باید از برادر کوچیکش مراقبت کنه، غیر اون هیچکس دیگه ای نیست... البته خاله کوچیکم هم چندروز در هفته از صبح تا بعدازظهر میاد و کمک میکنه اما پرستار اصلی  و تمام وقت دایی بزرگست...

ببین این مدت چقدر بهش دست تنها سخت گذشته که زنگ زده به خواهرزادش و گریه کرده...اونم دایی من، دایی قهرمان من که تمام سالهای جنگ رو همراه برادر کوچیکش مردانه جنگیده، حالا در برابر دیدن درد و رنج برادر تو چادردیواری خونه کم آورده...

دلم براش آتیشه، الهی من بمیرم و نبینم درد کشیدنشو، درد کشیدن هر دو تا داییهامو...

اوایل بعد اون تصادف فکرشم نمیکردیم دایی محمد برای همیشه به این وضع دچار شه اما در اثر ندونم کاری پرستارا  و دکترا این اتفاق افتاده. در تمام دوران نامزدی و قبل عقدم هر چی از دستم برمیومد انجام دادم براش، اما کار از کار گذشته بود. شاید اگر بلافاصله بعد تصادف منتقلش میکردیم تهران الان خوب شده بود و از بچه های بی مادرش مراقبت میکرد، اما این اتفاق نیفتاد. بیمارستان سمنان گفت منتقل کردنش خیلی خطرناکه، بهتره همینجا درمانشو ادامه بدید، دایی رضا هم ترسید برادرش تو راه سمنان به تهران از دست بره و علیرغم نظر خواهرها اجازه انتقالشو نداد، تا مدتها وقتی دایی محمد به این روز افتاد همه دایی رضا رو برای اینکه اجازه نداده بود دایی رو منتقل کنند تهران مقصر میدونستن و اینم دردی بود رو دردهای دیگه دایی رضا...طفلک چیکار باید میکرد، میترسید برادرش تو راه از دست بره. قسمت دایی محمد هم این بود دیگه...

خدا لعنت کنه کادر بیمارستانی رو که داییمو به این روز انداختن و ما رو از انتقال دایی به تهران ترسوندند.

الان دایی رضای من تنهای تنهاست، یک تنه مسئولیت نگهداری از دایی محمد و بچه هاشو که مادرشونو یکسال قبل این اتفاق برای پدرشون از دست دادند بر عهده داره. البته پسر بزرگه دایی محمد الان دیگه 16 سالش شده و میتونه به دایی رضا کمک کنه، اما اون طفلک هم هیچی از بچگی و نوجوونیش نفهمید.فقط یکسالش بود که به شکل فجیعی دار سوختگی شد انقدر که کسی امید به زنده موندنش نداشت، کمتر از 13سالش بود که مادرشو از دست داد و در 14 سالگی هم این بلا سر پدرش اومد. طفلک بیچاره...

کاش کسی بود که به داد دایی بزرگم میرسید  و باری از دوشش برمیداشت، حتی اگر شده بار روحی و روانی، اما الان حتی کسی زیاد هم بهش سر نمیزنه، برادر خانوما و خواهرخانومای دایی محمد هم دیگه حتی به عیادت کسی که زمانی دامادشون بود نمیان و سراغی هم از بچه های خواهر خدا بیامرزشون نمیگیرن. 

مادر من هم که خودش حال و روز خوبی از نظر جسمی و روحی نداره که بخواد باری از دوش دایی رضا برداره، بعد خواهرم ریحانه مادرم دیگه اون آدم سابق نیست، از طرفی ما تهرانیم و اونا سمنان و عملاً نمیشه خیلی هم کمک کرد، دایی من باید یکه و تنها اینهمه مسئولیت رو عهده دار بشه، دیگه بعد دو سال و نیم کم آورده و برای من حقیر پشت تلفن گریه میکنه.... الهی بمیرم براش. خدا رو شکر که تصمیم نگرفتیم بریم رشت وگرنه در برابر داییم که ملتمسانه میخواست به اون و دایی محمد سر بزنیم شرمنده میشدم... دایی رضام خیری از زندگیش ندید، در 5 سالگی پدرشو از دست داد و یتیم شد، مسئولیت خواهرها و مادر و برادر کوچیکش رو دوش اون بود، حتی از زن  و بچه هم خیلی شانس نیاورد، یه آدم بینهایت مظلوم گیر کسانی افتاد که همه فامیل ازشون شاکین، حالا هم که این بلا سر برادر کوچیکش اومد.

دیشب به سامان گفتم دایی رضام تنهاست، هیچکس هواشو نداره، خواهرهاش هم که نمیتونند کمک زیادی بکنند، تو رو خدا هر دو ماه یکبار هم که شده منو ببر چندساعتی به اون و دایی محمد سر بزنم و برگردم.  تنها کاری که ازم برمیاد همینه، شاید اینطوری بفهمه یکی به یادشه و یکم تسکین پیدا کنه. سامان بهم قول داد اینکارو بکنه.

دایی رضام از بچگی عاشق من بود، انقدر دوستم داشت که حتی زن و بچه های خودش حساس شده بودند روی من  و نمیذاشتند زیاد با هم تنها باشیم. تا قبل این اتفاق لعنتی برای برادر کوچیکش هم هفته ای یکی دوبار به من زنگ میزد و حرف میزدیم، اما الان انقدر کار داره و مسئولیت که حتی نمیتونه به سر و وضع خودش برسه.

کاش کاری از دستم برمیومد، اما افسوس که دستم خالیه و راهم دور و حتی ماشین هم زیر پام نیست. هر بار که میرم سمنان و به دایی ها سر میزنم، تا چندروز حال طبیعی ندارم و شدیداً افسرده میشم، اما چاره ای نیست؛، باید این حال بدو به جون بخرم و بیشتر بهشون سر بزنم. دایی من، یه مرد بزرگ، یه رزمنده دلاور، پشت تلفن برای من اشک ریخت و خواست که بهش سر بزنم، نباید خودخواه باشم، هر طور شده باید برم ولو اینکه تا روزها بعد از یادآوری اونچه دیدم، دلم به درد بیاد و اشکم جاری بشه.

یادش بخیر قبل این اتفاق برای دایی محمد انموقع ها که مادربزرگم هم زنده بود سمنان برای من پر بود از لحظات شیرین و ناب و خاطرات به یاد موندنی، اما الان رفتن به اونجا و دیدن اونهمه درد و رنج اطرافیانم برام بینهایت زجرآوره.

تو رو خدا در این روزها و شبها که به مجالس عزاداری امام حسین میرید، در کنار بقیه دعاهاتون، برای شفای عاجل دایی من هرطور که خود خدا صلاح میدونه دعا کنید...

برای عاقبت به خیری دختر و پسر کوچیکش که حتی مادر هم ندارند، برای بهتر شدن حال دایی بزرگم که در تمام عمرش خیری ندید...

دایی کوچیکه که دوسال و نیمه رو یه تخت آهنی تو یه خونه تاریک و یه اتاق دلگیر بستریه، از جانبازان سرافراز جنگه که در اثر موج انفجار موجی شد...کاش در همون سالهای جنگ به فیض شهادت نائل میشد و اینطور اسیر تخت نمیشد. دایی محمد من مرد مومنی بود که نماز شبش ترک نمیشد، خانومش هم همینطور اما این داییم هم مثل دایی بزرگه خیری از زندگیش ندید. در دو سه سالگی یتیم شد، یکسال قبل اون تصادف لعنتی هم همسرشو در اثر سرطان در کمتر از یکماه از دست داد و یه دختر هفت ساله و یه پسر 13 ساله رو دستش موند.تازه داشت به خودش میومد و به وضع جدیدش کمی عادت میکرد که این بلا به سر خودش و بچه هاش اومد، تنهاچندماه بعد این اتفاق بازنشسته میشد اما روزهای بازنشستگی و آسایششو ندید.

ببخشید اگر پستم غم داشت، ببخشید اگر پراکنده و طولانی بود، میخواستم قبل رفتن به سفر اینها رو بنویسم و التماس دعا داشته باشم. ساعت سه و نیمه شب شد و من هنوز بیدارم، فردا هم که عازمیم. این پستو همینجا تموم میکنم.

دوستان من دل پاکی ندارم که دعام مستجاب بشه، شما براش دعا کنید در این شبها و روزها، برای شفاگرفتن دایی محمدم دعا کنید، برای آروم گرفتن دل دایی رضام هم که بدجور افسرده شده و حالش هیچ خوب نیست.

و برای من هم دعا کنید که بتونم مرحمی باشم به دل دایی بزرگم، انشالله که دعای شما بگیره.

السلام علی الحسین

و علی علی بن الحسین

و علی اصحاب الحسین

و علی اولاد الحسین

  پی نوشت:  دیدم این مطلب میتونه بدون رمز هم نوشته شه  و مشکل خاصی نداره، برای همین رمزشو برمی دارم همین امروز. اینجوری شاید اونایی هم که اتفاقی وبمو باز میکنند برای داییم دعا کنند. اون آدم بیکار و خدانشناسی هم که اومده و وبمو خونده کم و بیش در جریانه امیدوارم با دیدن این مطلب ته دلش برای داییم دعا کنه، هرچند بعیده دعای چنین فردی بگیره.