در جستجوی حال خوب :)

یه سری دوستان در پست قبلی بهم گفتند که بهتره بیشتر قدر نعمتهای خداوند رو بدونم و تلاش کنم حالم رو خوب نگهدارم، خب من فکر میکنم در عین صحبت از سختیها و ناراحتیها، خدایی کم هم نبوده وقتهایی که بابت خیلی اتفاقات ریز و درشت مثبت شکر خدا رو به جای آوردم، اینطور نبوده که همش ناشکری کنم و نداشته هام رو ببینم اما خب قبول دارم که بهتره گاهی بیشتر نیمه پر لیوان رو ببینم و شکرگزارتر هم باشم، البته باید تاکید کنم که افسردگی فصلی که من این موقعها هر ساله دچارش میشم لزوماً ارتباطی به قدرندونستن و شکر نعمت به جا نیاوردن و ندیدن نعمتهای خداوند در زندگیم نداره، یه جور اختلاله که وقتی میاد سراغ آدم، براحتی نمیتونی باهاش مبارزه کنی، حتی اگر خوشبختترین و پولدارترین هم باشی زیاد فرقی نمیکنه چون به نقص در کارکرد مغز مربوط میشه.... یه غم عمیقی چنگ میندازه به جونت و انگیزه و میل به زندگی رو ازت میگیره، من دارم این روزها تلاش میکنم باهاش بجنگم و یه جاهایی هم موفق شدم، هرچقدر هم سخت باشه، نباید تسلیم این شرایط بشم، نظرات دوستان هم بهم اراده بیشتری میده برای اینکه تلاش کنم روحیم رو بهبود ببخشم.... من اینجا کمتر از لحظات خوب مینویسم، اما راستش من و بچه ها طی روز خیلی زیاد با هم بازی میکنیم و میخندیم وسر و صدا میکنیم و در کنار مشکلات، از حضورشون در زندگیم بینهایت لذت میبرم، همسر هم بعضی وقتها که حالش خوب باشه حسابی با بچه ها بازی میکنه و به حرکات و بامزگیهاشون دوتایی میخندیم، یه وقتها عصرها یا آخر شبها بخصوص بعد خوابیدن بچه ها من و همسرم تو اینستاگرام کلیپهای مسخره میبینیم و کلی میخندیم، یا گاهی حتی به بدبختیهامون تو این مملکت و به بی پولی سامان هم میخندیم، گاهی پیش اومده مثل همین دو روز پیش همسر یه آهنگی رو خونده و من و نیلا و نویان شروع کردیم به رقصیدن با آهنگ، یعنی خب فکر نمیکنم مثلا وبلاگ جاش باشه بیام بنویسم همسرم آواز شاد خونده منم بلند شدم با بچه ها همراه آهنگ رقصیدم و کلی خندیدیم به حرکتهای رقص نیلا و نویان (خودمم همچین از اونا بهتر نیستم!) یا مثلا ناراحت بودم  از دست همسر و برای آشتی بغلم کرده و بلندم کرده و به شوخی گفته دست بزن به لوستر ببینم قدت میرسه! و من اون بالا تو بغلش از ترس افتادن دست و پا زدم و جیغ و داد کردم که منو بذاره زمین. خب من نمیام اینا رو تک به تک بنویسم، به نظرم میاد وبلاگ جاش نیست، حالا اگر کسی هم می‌نویسه نظرش محترمه. در کل باید بگم درسته زندگی من خیلی راحت نیست و گره های روحی و مشکلات شخصی زیادی دارم اما اینطور هم نیست که بگم از زندگیم صد در صد ناراضی هستم، خدایی اینطور نیست. خیلی وقتها زیر لب شکر خدا رو به جا آوردم، فقط خب احساس میکنم اگر من و همسرم مشترکات بیشتری داشتیم یا مثلا بچه ها اجازه میدادند بیشتر با هم وقت صرف کنیم یا مثلا شرایط شغلی همسر و وضعیت مالیش بهتر بود و به همین واسطه روحیه بهتری داشت و انقدر از درون حالش بد نبود، حس رضایت از زندگیمون بیشتر میشد، از طرفی هم خب به دلیل اینکه رفت  و آمد خاصی با خانواده و فامیل و دوستان نداریم و خیلی از مسئولیتهای زندگی با خودمه و یه سری آرزوهایی دارم که برام دست نیافتی به نظر میرسند، از یه سری احساسات خوشایند در زندگیم به دور موندم و از این بابت افسوس میخورم.

همسرم هم انسان بدی نیست، پشت بند خیلی دعواها و حتی بد و بیراه گفتن، بهم محبت میکنه و بغلم میکنه، از احساس و عاطفه برام کم نمیذاره و خیلی وقتها در حضور بچه ها منو میبوسه، همچنان بعد هشت سال به هم پیامکهای عاشقانه میدیم اون حتی بیشتر از من، خیلی زیاد تو کار خونه بهم کمک میکنه و به نظرم سهم اون از نظافت خونه و ظرف شستن و حتی گردگیری و  نظافت یخچال و.... از من بیشتر باشه، اما خب زیاد هم بحث داریم، به نظرم یه جاهایی خودم باید صبوری و سکوت رو تمرین کنم و وقتهایی که کلافه و عصبیه یا خستست یا عقاید و افکارش با من همخونی نداره حرف نزنم و سکوت کنم، میدونم که  اگر من اینکارو کنم، خودش آروم میشه و بعدش قدردان من هم هست و زندگیمون هم خیلی آرومتر میشه، اما این تمرین سکوت برام اصلا راحت نیست، خدایی خیلی سخته ولی خب دارم تمرین میکنم، حداقل به خاطر بچه ها، بخصوص نیلا که بزرگتر شده و قشنگ دعواکردن و جرو بحث ما رو متوجه میشه و روش تاثیر میذاره، یعنی من به این نتیجه رسیدم اگر خودم به تنهایی هم سهم خودم رو به عهده بگیرم، خود به خود خیلی از کشمکشها و عصبانیتها در زندگیمون کمتر میشه و فضای زندگیمون آرومتر، حتی اگر اون سهمش رو به عهده نگیره.

بگذریم، همسایه واحد بغلی ما به اسم سمانه یکی از دوستان خیلی خوب و صمیمی من هم هست، با همه تفاوتهایی که با هم داریم خیلی خوب همو درک میکنیم، از من یازده سال کوچیکتره اما خدایی هیچوقت متوجه این اختلاف سنی نمیشم بس که پخته و عاقل و خانمه، سه تا دختر داره (دختر دومش حلما که روی نیلای من تاثیر خیلی بدی داشته، باید معرف حضور خواننده های قدیمی باشه)؛ چادریه و روحیات مذهبی داره، وقتی با همیم اشک و خنده با همه و خیلی خیلی باهاش راحتم، یعنی منی که برام سخته دوستی کردن با افرادی که از من کوچیکترند، با سمانه که یازده سال از من کوچیکتره جوری سازگار و مچ و راحت هستم که خودم متعجب میشم، پیشش خود خودمم و حرفامون تمومی نداره،هر موقع فرصت مناسبی باشه بدون بچه ها میرم خونش و یکی دو ساعتی پیشش میمونم و با هم از هر دری حرف میزنیم و چای خوش طعم و گاهی هات چاکلت با بیسکوییت و کیک میخوریم.

سمانه اغلب شبها همراه بچه های قد و نیمقدش میره مسجد محل، زمستون و تابستون هم نداره، چندباری به منم گفته بود بیا، پارسال یکی دو بار به اصرار اون بعد سالها رفتم مسجد و خوب بود (به جز البته رفتار نیلا که باعث نگرانی من شده بود اون موقع)، چند روز پیش بهم گفت برای چند روز آخر ماه صفر مسجد محل برنامه های مذهبی داره و با نیلا بیا، خب سامان که زیاد موافق نیست نیلا از این دست جاها بیاد و یا شخصیتی مشابه شخصیت بچه های سمانه داشته باشه. خب سمانه دختر بزرگش رو که هفت سالشه از الان یاد داده چادر سرش کنه و بقیه رو هم که چهار ساله و دو و نیم ساله هستند داره همزمان به این سمت و سو سوق میده ، سامان از این کار بیزاره، خودم هم البته اصلا دوست ندارم این حرکت رو، به خود سمانه هم حتی گفتم. البته سمانه اصلا و ابدا در ظاهر خشک مقدس نیست (چند ماه پیش بهم گفت  حافظ کل قرانه و کلی متعجب شدم!!) و ما 24 ساعته با هم شوخی میکنیم و مسخره بازی درمیاریم (در عین درددل کردنها) اما خب یه سری رفتارهاش رو من درک نمیکنم و قبول ندارم و با خودشم مطرح کردم اما خب در مجموع به هم احترام میذاریم و با هم هماهنگ هستیم و از جهات دیگه در عین اختلاف نظرها و حتی تفاوتهای فرهنگی (سمانه لر خرم آباد هست)، مشترکات زیادی داریم اما خب سامان به شدت نسبت به اینکه نیلا و حتی نویان با بچه های سمانه ارتباط داشته باشند بیزاره و اجازه نمیده نیلا رو ببرم خونشون و اصلا دوست نداره بچه های اون بیان خونه ما، اما خب وقتی من بهش بگم جایی میرم که بچه های سمانهه هم هستند و میگم که  نیلا رو هم میبرم با اینکه زیاد موافق نیست اما مخالفت شدید هم نمیکنه یعنی من راضیش میکنم و میگم برای روحیه نیلا خوبه و اونم قبول میکنه. خلاصه که الان دو شبه که با بچه ها رفتیم مسجد، یک شبش فقط نیلا رو بردم و نویان پیش سامان بود، یک شب که دیشب باشه هم نیلا رو بردم و هم نویان رو و بچه ها حسابی تو مسجد بازی کردند، خب انگیزه من برای رفتن به مسجد بابت خودم نبود، بیشتر بابت نیلا بود، آخه بچه های مسجد موقع نماز همگی تو یه اتاق که تجهیز شده و میز و صندلی و تخته داره جمع میشن  و یه خانم معلم بازنشسته هم بهشون آموزش میده، دلم میخواست به خاطر همین هم که شده نیلا رو ببرم که هم بچم از تنهایی دربیاد (نیلا یکماهه مهد کودک نمیره بچم) هم اینکه بودن در جمع رو یاد بگیره....دیگه این دو شب که رفتیم به نیلا حسابی خوش گذشته، برای خودم هم بد نبوده و روحیم رو بهتر کرده، البته خب من که میرم مسجد پوششم مثل بقیه نیست ( یعنی مثلاً موهام بیرونه و با مانتو هستم و کمی آرایش دارم)اما همه خوب و مهربونند و با احترام برخورد میکنند.

دو شب پیش خیلی یهویی داخل مسجد و موقع شام (به مناسبت ایام سوگواری اخیر شام نذری میدادند) سمانه همین دوست و خانم همسایه بهم گفت خیلی دلم گرفته، میای فردا حمعه بچه ها رو بذاریم پیش همسرامون و یک روزه صبح تا ظهر بریم قم؟ خب خیلی یهویی این پیشنهادو مطرح کرد و من خیلی جا خوردم، یه لحظه فکر کردم دیدم اتفاقا برای فردا هم نیلا و هم نویان و هم سامان صبحانه و ناهارشون تکمیله و شرایطم خوبه ( هر جایی میخوام برم و بچه ها رو پیش همسرم بذارم، صبحانه و ناهار نیلا و نویان و ناهار سامان رو براشون آماده و تو ظرفهای جدا میذارم که خیلی کار سخت و زمانبری هم هست اتفاقا) از قضا، دیدم نویان برای صبحانه حریره بادوم داره، نیلا و سامان هم ناهار استانبولی با گوشت دارند و نویان هم که شوید پلو با گوشت، همه این غذاها مال روز قبل بود و بچه ها دوست داشتند و هنوزم تازه بود و میتونستند بازم روز بعدش بخورند، دیدم دردسر غذا آماده کردن رو ندارم و صرفا باید غذاهایی رو که دارم تو ظرفهاشون بریزم و آماده بذارم، این شد که از سامان پرسیدم مشکلی نداره من برم؟ اونم گفت نه برو (خدایی اینجور وقتها هیچوقت نه نمیاره و غر نمیزنه و گاهی حتی استقبال هم میکنه من با دوستانم وقت بگذرونم).

دیگه فردا صبحش حدود ساعت شش صبح با سمانه دو تایی اسنپ گرفتیم پیش به سوی قم و حرم حضرت معصومه، قرار بود یکی از دوستان سمانه هم باهامون بیاد که دقیقه نود کنسل کرد و دیگه دوتایی رفتیم، با اسنپ خیلی راحت رسیدیم قم و حرم، زیارت کردیم و بعد هم صبحانه تو صحن حرم نون و پنیر و گوجه و خیار خوردیم و ساعت یازده و نیم هم اسنپ گرفتیم به سمت تهران، بیست دقیقه ای معطل اسنپ شدیم و دیگه حدود دوازده راه افتادیم و یک و نیم ظهر هم رسیدیم خونه، خیلی خوب بود....اصلا فکرشو نمیکردم اینطوری طلبیده بشم حرم حضرت معصومه، خب سامان علاقه ای به رفتن به اماکن مذهبی نداره، میدونستم اگر بهش بگم بریم قم منو میبره اما احتمالا خودش زیارت نمیکنه و این برای من حس خوبی نداشت (یکبار اول ازدواجمون رفتیم مشهد و سامان حاضر نبود بیاد داخل حرم زیارت کنه و همین باعث کلی ناراحتی شد تو سفرمون)، ترجیج میدادم همون خودم تنها برم. اینکه دغدغه بچه ها رو هم نداشتم و یک روز صبح تا ظهر رفتیم و برگشتیم خیلی خوب بود، تو صحن حرم هم از هر دری صحبت کردیم و چندتایی هم عکس گرفتیم و برگشتیم....

آخرین بار که قم رفتم شاید ده سال قبل بود و اون سفر هم خیلی عجیب و اتفاقی بود، خیلی دوست داشتم درموردش بنویسم اما از ترس قضاوت شدن نمینویسم چون خب همسفرم فرد معقولی نبود و اشتباه بود همسفرشدن باهاش، قبلتر هم شاید خیلی جوون و زیر بیست سال بودم که با پدر و مادر و خواهرام رفتیم قم و یادمه چقدر تو راه گرما زده و تشنه شده بودیم  و به نظرم خیلی طولانی اومده بود مسیرمون....آخ که چقدر دلم برای بابام تنگ شده. ۱۲ شهریور هم سالگرد فوت خواهر عزیزم بود، ۲۱ سال به همین سرعت گذشت و من تقریبا هنوز اغلب روزها به یادش هستم. اگر زنده بود یکسال از من کوچیکتر و الان ۳۸ ساله بود. مطمینم خداوند بهترین تصمیم رو براش گرفته و من راضیم به  رضای خدا. حتی درمورد پدر عزیزم هم که جاش خیلی خالیه همینو میگم. امیدوارم جایگاه خواهرم در اون دنیا به اندازه لیاقت و خوبیش در همین دنیا خوب و باشکوه باشه و روح پدرم هم در جوار رحمت خدا و در آرامش ابدی باشه. آمین

این شهریور ماه من به چهار نقطه کشور سفر کردم، سمنان (مراسم سالگرد دایی)، نوشهر (سفر سه روزه و ویلایی که ادارمون در اختیارمون گذاشته بود)، رشت (فوت عزیزجون سامان) و سفر نصفه روزه به قم تنهایی بدون همسر و بچه ها.... اولین بار بود که یه راه طولانی بدون بچه ها میرفتم، دلم میخواد فرصتی بشه و از این جور سفرهای کوتاه یک روزه بازم با سمانه برم، گاهی حتی دلم میخواست خیالم از بابت بچه ها راحت باشه و مثلا دو روز با همین سمانه میرفتیم شمال و ویلای نوشهر اما خب میدونم نمیشه...

راستش دلم میخواد یک سفر یک روزه هم  همین شهریور ماه همراه سامان و بچه ها بریم  یه جای نزدیک مثل کاشان یا طالقان، تا الان کاشان یا طالقان نرفتم و حس کردم الان که هوا بهتر شده، یه سفر یک روزه کوتاه به یه شهر نزدیک که تا الان ندیدیم داشته باشیم خوبه، البته به سامان پیشنهادش رو ندادم اما میدونم ازش بخوام نه نمیگه و همیشه پایه هست. مثلا صبح ساعت هشت بریم، تا هشت و نه شب هم برگردیم و ناهار هم اونجا بخوریم و دو سه جای تاریخی و دیدنی رو هم ببینیم و برگردیم....

راستش دنبال دلخوشیهای کوچیک برای خودم هستم که حال دلم بهتر بشه و فکر و خیالاتم کمتر. از این فضای ناامیدی که تو جامعه و تو خونه خودم هست خیلی ناراحتم و از ته دلم از خدا میخوام حال دل خانواده من و همه خانواده ها و مردممون خوب باشه.

پی نوشت ۱: هفته پیش قرار بود با مدیر کل جدید جلسه آشنایی و معارفه داشته باشم و گزارش کارهای قبلی و کارهای در دست اقدام و پیشنهاداتی که دارم رو بهش بدم که بهم یکساعت قبل قرار زنگ زدند و گفتند بیمار شده و کنسل کردند که راستش تو ذوقم خورد چون هم میخواستم زودتر تکلیفم معلوم بشه و هم اینکه بابت گرفتن وام بانکی در هر حال باید بچه ها رو خونه پیش سامان می‌ذاشتم و بیرون میرفتم و دلم میخواست هر دو کار یک روز انجام بشه که نشد و فقط کار بانکی رو انجام  دادم. حالا مجددا تماس گرفتند که زمان جدید جلسه با مدیر جدید رو با من هماهنگ کنند و قراره اطلاع بدم که شنبه بعدازظهر برام مناسبتره یا یکشنبه صبح. امیدوارم خدا کمک کنه و مدیر جدید نگاه مثبتی به من داشته باشه و به لطف خدا همکاری کنه که من دورکاربودنم ادامه پیدا کنه و بتونم بیشتر در کنار بچه هام بمونم. ممنون میشم دعا کنید برام.

پی نوشت ۲: رها جان دوست قدیمی و عزیزم (رها مامان نبات منظورم شما نیستی عزیزم، البته عرض سلام و ارادت)، از دیدن پیامهات بعد اینهمه مدت خیلی خوشحال شدم، فکر میکردم دیگه اینجا رو نمیخونی. کاش پیامها رو به جای قسمت "تماس با من" تو قسمت کامنتها مینوشتی که بقیه دوستان هم ببینند و منم بتونم همونجا پاسخ بدم. حالا اگر فرصت شد خودم با اجازه پیامها رو برای پست قبلی و در قسمت نظرات ارسال میکنم. من واقعا با دقت پیامهات رو برای دو مرتبه خوندم و فقط میتونم اینو بهت بگم که حرفات مثل همیشه منو تحت تاثیر قرار داد و تلنگر خوب و بجایی بود و خیلی بهشون فکر کردم. ممنونم که انقدر دلسوزانه وقت گذاشتی و برای من نوشتی رها جان. من یکبار به پیشنهاد و معرفی تو به روانشناس و زوج درمانگر مراجعه کردم و میخوام بدونی حرفهایی که میزنی همیشه برای من حایز اهمیت بودند و سعی کردم در حد ممکن بهشون فکر کنم و پایبند باشم. ممنونم دوست خوبم. زندگیت آروم و در پناه خدا باشی.

روح خسته

اغراق نکردم اگر بگم بدترین سفر عمرم به شهر مادری همسر یعنی رشت و بدترین بیماری زندگیم رو اونجا تجربه کردم، خدا برای هیچکس نخواد! چی کشیدم طی این یک هفته ای که اونجا بودیم! فقط دو روزش رو در حد دو سه ساعت بیرون رفتیم و عملا از شدت بیماری خودم و بچه ها حتی نمیتونستم تا سر کوچه برم چه برسه بیرون! چه هوای خوبی بود و چقدر حیف شد فرصتی که از دست رفت. درسته که به خاطر عزیز منصوره سامان اینهمه راه رفته بودیم، اما چقدر دوست داشتم حالا که رفتیم یکم جنبه تفریحی سفر هم مطرح باشه یا لااقل بتونیم درست و حسابی همه مراسمات عزیز رو شرکت کنیم اما نشد که بشه، همینکه تو یه مراسم هم شرکت کردیم جای شکر داشت با اون وضعیتی که دچارش شدیم، بچه هام هم چه عذابی کشیدند، چه تب بالایی داشتند و من با اون حال وحشتناک که گاهی حتی فکر میکردم نکنه دارم میمیرم باید به اونا هم میرسیدم و بدجور استرسشون رو داشتم، انقدر عرق میریختم و سرفه میکردم و ضعف داشتم که اگر به خاطر بچه ها نبود حتی نمیتونستم از جام بلند شم، حالا فکر کنید که بخوام به دو تا بچه اونم بچه مریض برسم و مدام پاشویشون کنم و بهشون دارو بدم و ببرمشون دکتر.... هر چی از عذابی که کشیدم بنویسم کمه. 

دیروز یعنی یکشنبه صبح برگشتیم، اصلا قرار نبودیک هفته بمونیم! نهایتا سه چهار روز تو برناممون بود اما مریضی من و بچه ها و ترس از شلوغی جاده  و گیر افتادن با دو تا بچه مریض باعث شد اونجا موندگار بشیم و ریسک موندن تو جاده رو به جون نخریم، میترسیدم بیفتم تو جاده، نویان و نیلا هر دو تب خیلی بالا داشتند و نویان هم بیرون روی و پاهاش بدجور به خاطر بیرون روی زخم شده بود و حتی خون میومد! (الهی بمیرم بچم چقدر بابت سوزش پاهاش اذیت شد)، وضعیت خودم هم اصلا خوب نبود، به زور سرم زدن کمی سرپا شده بودم اما همچنان در بدترین شرایط ممکن بودم. متاسفانه دو روز قبل برگشتنمون به تهران مامان و بابای سامان رو هم مبتلا کردیم، مادر سامان که همینجوری بدن ضعیفی داره و همیشه بیمار میشه اینبار که دیگه از همیشه بدتر. این مدت هم به خاطر بیماری عزیز سامان  و  بعد فوتش  هیچ استراحتی نداشت و حسابی خسته و ضعیف شده بود، دیگه مریضی من  و بچه ها هم بهش سرایت کرد و الان هم که ازش خبر دارم واقعا حالش خرابه و خیلی نگرانشم، وضعیت باباش هم تعریفی نداشت، اونم تب بالا کرده بود و نصفه شب که به خاطر بچه های خودم نمیخوابیدم یا صدبار تا صبح بیدار میشدم سراغ بابا  و مامانش هم میرفتم و به اونا هم دارو میدادم و بابای سامان رو هم پاشویه میکردم چون خیلی تبش بالا بود و اینا همه در حالی بود که خودم حالم خیلی بد بود و همچتان مریضی تو بدنم بود و خیس عرق بودم و گوش درد و سرفه امونمو بریده بود.... سه شب تمام نخوابیدم و پرستاری بچه ها و بابا و مامانش رو میکردم، یک روز قبل برگشتنمون هم که سامان مریض شد و تب و لرز کرد، هنوزم ادامه داره و با همین حال امروز رفته اسنپ، وضعیتش خوب نیست و رفته سرم زده! خدایا این چی بود افتاد به جون خانواده ما؟ مطمئنم سرماخوردگی و آنفلانزا و .... نبود، یا کرونا بود یا یه جور ویروس جدید، هر چی بود بدترین مریضی عمرم بود، یکی دو روز که بویایی و چشایی من رفت و چند روز هم هست که گوشهام گرفته، همینطوری هم عرق میریزم و جون توی تنم نیست، خدا رو شکر بچه ها از دیروز بهترند اما حال من و سامان و مادر و پدر سامان خوب نیست، از بد هم اونورتر، البته من یه زمانهایی بهتر میشم باز حالم بد میشه و کلاً متغیره اوضاعم.... خدایا این مریضی رو ازمون دور کن، خیلی سخته برام خیلی. 

یعنی هر چی تاکید کنم چقدر رشت که بودیم بهم سخت گذشت کمه! حالا تو این وضعیت خودم باید هوای مامان و بابای سامان رو هم میداشتم، دو روز آخر  با وجود مریضی خودم و رسیدگی به بچه ها، مشغول آشپزی کردن  و رسیدن به کارهای خونه مامانش بودم چون بنده خدا حتی نمیتونیست از جاش بلند بشه، سونیا خواهرشوهرم اومد و برای بابا و مامانش و سامان سرم زد بلکه حالشون بهتر بشه، اما تاثیر زیادی نداشت، و فعلا که هیچکدوم خوب نیستند. منم همچنان حال خوشی ندارم فقط نسبت به چند روز قبل کمی بهترم، هنوزم این مریضی لعنتی از بدنم بیرون نرفته.  خدایا هیچ نعمتی از سلامتی مهمتر نیست، از ما نگیرش و کمک کن زندگیم به حالت عادی و قبل رفتن به رشت و این مریضی لعنتی برگرده....

اما این روزها در کنار حال بد جسمی، طبق معمول هر ساله، افسردگی فصلی لعنتیم که معمولاً از اواسط شهریور و با تاریک شدن زودتر هوا شروع میشه و تا آذرماه ادامه داره، شروع شده، همش گریه میکنم، دست خودم نیست، انگار همه غمهای دنیا روی سینه من نشسته، یاد خاطرات گذشتته، یاد اموات و یاد مشکلات مادر و خواهرام میفتم و همش بغض میکنم....نمیدونم چطوری به این حال غلبه کنم، حال و روز خودم و زندگیم اصلا خوب نیست.... امروز داشتم فکر میکردم هیچ دوست ندارم عمرم بیشتر از این ادامه پیدا کنه و فقط دل نگران بچه هامم. 

دختر سه ساله یکی از بلاگرهایی که تو اینستاگرام دنبال میکنم خیلی ناگهانی فوت کرده و من بارها در طول روز به یاد اون بچه بغض میکنم و با دیدن فیلمها و عکسهاش گریه میکنم، وقتی خبرش رو فهمیدم از ته دل زار زدم، نه یکبار که هزار بار.... 

از شدت غم و ناراحتی به همسرم پناه میبرم، منو در آغوش میگیره و تلاش میکنه حالم رو خوب کنه، بچه هام و شیرین زبونیاشون دلخوشیهای بزرگ این روزهامند اما هیچی نمیتونه غم درون من و افسردگی این روزهام رو درمان کنه، فقط شاید تسکین موقتی باشه...

امروز که از خواب بیدار شدم حال جسمیم حتی از دیروز هم بدتر بود، ساعت یازده صبح از اداره زنگ زدند و گفتند مدیر جدیدمون قصد داره با تک تک کارمندان بصورت انفرادی صحبت کنه، مسئول دفتر مدیر از من خواست فردا ساعت یازده محل کارم باشم، گفت گزارشی از کارهایی که این مدت انجام دادی، کارهای در دست اقدام و پیشنهاداتی که برای آینده داری آماده کن که در جلسه ارائه بدی، راستش ترجیح میدادم این هفته با این وضعیت جسمی بد با من تماس نمیگرفتند و از خونه بیرون نمیرفتم، آمادگیشو نداشتم، اما دیگه چاره ای نیست، دارم  مرور میکنم که به مدیر جدید چیا بگم و گزارش کارم رو هم آماده میکنم، یه چیزهایی از قبل آماده دارم و باید بروزرسانیش کنم، از طرفی با خودم گفتم شاید این فرصت مناسبی باشه که به امید خدا بتونم برای ادامه دادن دورکاری با مدیر جدید صحبت کنم، خدایا یعنی میشه مدیر جدید هم موافقت کنه و من بتونم مدت بیشتری در کنار بچه هام بمونم؟ خدایا خودت میدونی این دو بچه همه زندگی منند و هیچکس به خوبی من نمیتونه ازشون مراقبت کنه، خودت راهی باز کن که بتونم خودم بالای سرشون باشم و از گرفتن پرستار بی نیاز بشم.

میشه لطفا دعام کنید که بتونم موافقت مدیر جدید با ادامه دورکاریم رو جلب کنم؟

و میشه بازم لطفا دعام کنید که بتونم بر این غم درونم غلبه کنم و اتفاق مثبتی بیفته و حال دلم بهتر بشه؟

خونمون رو هم که نتونستم بفروشم و امسال هم همینجا هستم، میدونم اگر اینکارو انجام میدادم حال و روزم بهتر بود اما نشد... از خونمون انرژی بدی میگیرم، کوچیکه و وسایل بچه ها و خودمون زیاد و و همش ریخت و پاشه، باید تغییراتی توش بدم حالا که بازم اینجا موندگارم، چاره ای نیست...چقدر خوب میشد تو دورانی که دورکار بودم میتونستم جابجا بشم، انگار طلسم شده فروش این خونه! بازم شکر خدایا، شاید بهترشو برام در نظر داری، فقط یکاری کن دلم  دوباره کمی گرم بشه به این خونه، درست مثل زمانیکه بالکن این خونه رو تزیین کردم و شبها میرفتیم توش مینشستیم و خوراکی میخوردیم.

این مدت انقدر گرفتار مریضی خودم و بچه ها و گرفتاریهای ریز و درشت بودم که نشد کامنتهای چند تا پست قبلتر رو پاسخ بدم، الان هم به نظرم موضوعیتش رو از دست داده و با عرض شرمندگی همینطوری بی پاسخ میذارم بمونه، انشالله سعی میکنم از این به بعد بیشتر بنویسم و پیامها رو هم زودتر پاسخ بدم، خواهش میکنم برام بنویسید، خدا رو هزار بار شکر که شماها رو دارم من....به خدا قسم انقدر از اینکه میبینم سراغی از من میگیرید و خوب و بد حالم براتون مهمه احساس خوبی میکنم که قابل بیان نیست.... من دوستان زیادی ندارم، شما جای خالی دوستانم در دنیای واقعی رو برای من پر کردید.

خدایا خودت میدونی چقدر حالم بده، خودت دستمو بگیر، خودت بلندم کن و مرحمی بر روح خستم باش، هوای من  و زندگیمو خودت داشته باش...

هوا اینجا چقد دلگیره و دل سیره انگار و یه بارونی دلم میخواد...

با هزار بدبختی یکشنبه ظهر خیلی یهویی راه افتادیم سمت رشت که تو مراسم سوم عزیز سامان (اسم قشنگش منصوره بود و بچه ها صداش میکردند عزیز منصوره) شرکت کنیم،  انگار خود عزیز ما رو طلبید، به خدا که هیچ امیدی نداشتم با شلوغی شهریور ماه و حرفهای اطرافیان که جلوتر رفته بودند رشت و از شلوغی جاده میگفتند ابدا به مراسم سوم برسیم، برای خاکسپاری هم شرکت  نکرده بودیم و برام مهم بود این مراسم رو باشم. خب من در خوشبینانه ترین حالت فکر میکردم سر خاک عزیز بعد مراسم و برای فاتحه خوانی و یا برای شام بعد مراسم میرسیم، اما دوازده و نیم ظهر و طی یه تصمیم ناگهانی و با کلی اذیت و بدو بدو و حاشیه و بگو مگو (روال همیشه) راه افتادیم و ساعت پنج و نیم عصر و در  حد نیمساعت چهل دقیقه مراسم رو رسیدیم که شرکت کنیم ‌ (مراسم از ساعت پنج تا شش عصر بود) . تو جاده که بودیم ، خودم تو دلم با عزیزجون صحبت کردم و با بغض و گریه بهش گفتم من خیلی دوستت داشتم عزیز جون و خودت خوب می‌دونی میدونم که تو هم منو دوست داشتی و تعریفم رو همیشه میکردی، دعا کن بتونم حداقل کمی از مراسمت رو برسم بیام و حضور داشته باشم، از خدا هم کمک خواستم. خدا شاهده از همیشه جاده بهتر بود و راحتتر از دفعات قبل هم رسیدیم و از ترافیک به جز پنج دقیقه اونم تو رودبار دیگه خبری نبود، تازه بیست دقیقه هم به استراحت سامان وسط جاده گذشت و با این حال به نیمساعت شرکت در مراسم و رفتن سر خاک و باقی چیزها رسیدیم. تو ماشین در حال حرکت هم لباس بچه ها رو  تنشون کردم و  نویان رو تعویض کردم و موهای نیلا رو هم دم اسبی و بالا درست کردم و خودمم مانتوی سیاه مجلسی و شال حریر مشکی و کفش مجلسی پاشنه بلندم رو (بعد سالها شاید) پوشیدم و جورابمو هم که تازه گرفته بودم عوض کردم و موهامو هم شونه زدم و یه آرایش خیلی خیلی ملایم در حد کرک پودر و پنکیک و یه رژ خیلی کمرنگ زدم و کمی مداد مشکی داخل چشمم کشیدم که به عنوان عروس خانواده که بعد سالها همه اقوام شوهرش رو یکجا میبینه به نظرم لازم بود چهرم از ماتی و بی‌حالی دربیاد و در عین حال نشون نده آرایش خاصی کردم. جالبه که تا الان فقط در حالت توقف ماشین اینکارها رو میکردم (به جز مثلا آرایش ملایم) و انگار با دو تا بچه خوب پیشرفت کردم تو شرایط اضطراری! مانتوم رو شانسی شب قبلش از خواهرم مریم امانت گرفته بودم (فکر نمی‌کردم فرداش ممکنه بریم) و تیپم در کل بد نبود با همه هول هولکی شدنها و به نظرم خوش قیافه شده بودم و از غذا یکی دو نفر جلوی مادرشوهرم تعریفمو کردند. تو پرانتز بگم برای اولین بار تو عمرم ده روز قبلترش رفتم کاشت مژه کاملا طبیعی و کلاسیک ( شبیه ریمل زدنه) انجام دادم و یک روز قبل رفتن به رشت هم بعد اینکه رفتم به دندانپزشکی و مرحله آخر ایمپلنت دندانم رو انجام دادم، بابت اونهمه موهای سفیدی که رو سرم بود و مدتها احساس نیاز میکردم باید رنگ بشه و حال و انگیره اینکارو نداشتم، رفتم آرایشگاه و ریشه موهامو رنگ کردم (البته رنگ اضافه اومد و بخش بیشتری از موهام رنگ شد و موهای صدرنگم از چندرنگی درومد، تازه به خاطر براشینگ بعد رنگ مو، موهای زبرم حالت دار و زیبا شد و دو سه روزی حالتشو حفظ کرده بود و تو مراسم خوش حالت بود). قبل عید هم خب رفته بودم و یه خط چشم خیلی خیلی نازک تتو کرده بودم و پیشونیمو هم بوتاکس زده‌بودم و اینکارها به نظرم روی چهرم تاثیر خوبی گذاشته بود و اینو من بی اعتماد به نفس میگم، فقط امان از این پوست داغون و درست نشدنی و البته اضافه وزن زیاد و قد متوسط رو به کوتاه که همچنان باعث میشه ظاهرم رو متوسط رو به پایین بدونم خیلی اقوام رو هم بعد سالها دیدم و مادر سامان به من معرفی کرد و اتفاقا خیلی با نظر لطف با من برخورد میکردند و بهم احترام میذاشتند. چقدر توضیح اضافه دادم! برگردم سر اصل موضوع، خدا رو شکر به اصل  مراسم و فاتحه خوانی سر مزار عزیزجون و شام بعدش هم رسیدیم و به نظرم خود عزیز ما رو طلبید و رسیدنمون به موقع خیلی عجیب بود، اینو منی میگم که تو این سالهای بعد ازدواجم دست کم سی چهل باری رشت رفتم و یه برآورد نسبتا دقیقی از شرایط جاده دارم، واقعا قرار بما و مقدر بود ما سر خاک عریز برسیم و تو مراسمش باشیم. بماند که بچه ها کمی اذیت می‌کردند بخصوص نویان کوچولو و منم که خسته راه... 

اما چشمتون روز بد نبینه درست و دقیقا فردای رسیدنمون به بدترین شکل ممکن که تو چند سال اخیر بی سابقه بوده مریض شدم، این شدت بیماری در این چند سال اخیر سابقه نداشته. سردرد و کمردرد و پادرد و تب بالا و فشار خون خیلی پایین و آبریزش بینی و سرفه های وحشتناک و بی حالی و ضعف بدنی خیلی شدید و رنگ پریدگی صورت. خودم حدس میزنم کرونا بوده باشه، سویه جدیدش دقیقا با علایم من همخوانی داره اما دکتری که تو رشت بعد گذشت دو روز از مریضیم بهش مراجعه کردم حرفی راجب کرونا نزد.

تمام دل نگرانی من بابت سرایت مریضی من به بچه هام بود که از صبح امروز چهارشنبه و بعد حدود سه روز بالاخره این اتفاق افتاد، انتظارشو هر لحظه داشتم چون بچه هام خیلی خیلی به من وابسته اند و مدام به من میچسبند و میان بغلم.‌ ماسک هم که نمیشه ۲۴ ساعته زد و تازه نویان از صورتم میزنه کنار و برمیداره. با این حال امیدداشتم شاید خدا کمک کنه و اتفاقی برای بچه ها نیفته که خب نشد که بشه. خلاصه که از صبح امروز چهارشنبه هردوتاشون تب بالا کردند و عذر میخوام نیلا هم اسهال و دل پیچه، نویان هم سرفه و تب و و سردرد و بی‌حالی شدید و شاید هم گوش درد با توجه به اینکه دکتر اطفال تو کلینیک کودکان رشت امشب گفت گوشش کمی التهاب و چرک داره و البته گلوش هم... 

این دو سه روزه با حال مریض خودم بدترین روزها رو گذروندم تک و تنها، چون مادر و پدر سامان تقریبا بیشتر ساعتها خونه نبودند و خونه عزیز و در حال رسیدگی به مهمانها بودند.‌...سونیا هم که خب به دلایل مبهم نتونست کمکی بکنه و از بچه ها اندازه دو ساعت نگهداری کنه. مامان و بابای سامان چند روزه صبح و ظهر و شب خونه عزیز خدابیامرز سامان میرن که تو یه روستا نزدیک رشت هست. مدام مهمان میاد به صرف شام و ناهار و برای من جالبه که این رسم هنوز هم در یه سری روستاها ادامه داره و البته  به شخصه چندان موافقش نیستم هر چند خب مزایایی هم داره.

این چند روز خیلی احساس تنهایی کردم و همسرم هم شدیدا مایه اعصاب خوردیم بود. گاهی می‌خوام سرشو از تنش جدا کنم! تا من برم دکتر و بفهمم چه مرگمه و سرم بزنم بیشتر از دو روز تو حال مرگ بودم با فشار ۸ روی ۵! نیمه شب دیشب چهارشنبه ساعت یک تازه اومدیم درمانگاه شبانه روزی و نزدیکای سه شب ویزیت شدم. سامان و دو تا بچه هام تو ماشین و در حال بیقراری و گریه! و منی که تب و لرز داشتم و بدجور می‌لرزیدم و سامان که از خستگی نگهداشتن بچه ها تو ماشین همش غر میزد و آخرش هم بدجور دعوامون شد با اون حال مریض من و فشار خیلی پایین... وای که چقدر همه چی سخت و عذاب آور میشه گاهی تو زندگیمون! آخرش هم دکتر سرم نوشت اما با قاطعیت و دلخوری به سامان گفتم الان سرم نمی‌زنم و بچه ها دیگه تحمل ندارند و برگشتیم خونه مامان سامان (بدون حضور خودشون)، تازه عصر  امروز چهارشنبه با بابای سامان رفتیم درمانگاه سرم زدیم که البته بعدش هیچ بهتر نشدم، فقط مریضی بچه ها اضافه شد و بدجور منو دل نگران و کلافه کرد. آخه چطوری با این حال بد خودم که تقریبا رو به قبله بودم بهشون می‌رسیدم؟؟؟ چرا هیچ جا ما هیچ کمکی جز خودمون و خدا نداریم آخه!؟
الان ساعت سه صبحه و من بیماری وحشتناک خودم و هزار تا مشکلم رو فراموش کردم و نگران از اینکه تب بچه ها بالا نره نمیتونم بخوابم. البته تازه مسکن دادم و می‌دونم دو سه ساعتی تب نمی‌کنند اما خب بازم نمیتونم بخوابم از ترس اینکه خوابم ببره و تبشون بالا بره و خدای نکرده خطرناک باشه بخصوص درمورد نویان.‌ حالا ساعت گوشیم رو هم هر یکساعت تنظیم میکنم که منو بیدار کنه که بچه ها رو چک کنم اما خب فعلا که بیدارم.‌
اینم زهرمارترین سفر عمرم شد، درسته به نیت شرکت تو مراسم مادربزرگ سامان که واقعا دوستش داشتم و عزادارش هستم اومدیم و قصد سفر تفریحی نداشتیم اما اگر حالم انقدر بد نمیشد یا دست کم بعد من بچه هام مریض نمی‌شدند شاید اگر شرایطش بود دوری هم اطراف شهر می‌زدیم که بچه ها هم لذتی ببرند که با شرایطی که پیش اومد نمی‌شه، فقط سه شنبه ظهر بردمشون کنار ساحل تو بندر انزلی درحالیکه بیماری امونمو بریده بود و به زور سر پا بودم و بچه ها رو تر و خشک میکردم و لباسهای خیسشون رو درمیاوردم و لباس جدید میپوشوندم و غذا میدادم و...... فقط به عشق بچه هام با اون حال خرابم بلند شدم به سختی حاضرشون کردم راه افتادیم، بچه ها کنار دریا حسابی آب بازی کردند، بخصوص نویان که بدون ترس حسابی تو آب دریا کیف کرد. متاسفانه نیلا خیلی یهویی از دیدن پرواز پاراگلایدر تو آسمون و‌ شنیدن صداش وسط آب بازی دچار استرس و شوک عصبی شد و گوشاشو گرفته بود و با گریه میخواست برگردیم. دیگه شرایط رو که دیدیم بعد دو ساعت از انزلی راه افتادیم رشت سمت خونه مامان سامان (البته خودشون نبودند و خونه عزیز جان بودند). در کل بد نبود و  یکم حالمو بهتر کرد. امروز هم باز  به عشق بچه ها و با وجود وضعیت بد خودم، بعد دادن دارو به هر دوشون  (میدونستم دو سه ساعتی بعد خوردن دارو و تا وقتی اثرش هست حالشون خوبه و مشکلی نیست ببرمشون بیرون هوا بخورند) بردیمشون سمت فومن و صومعه سرا دوری زدیم، بماند که با وجود بحث های همیشگی سیاسی و مذهبی بین من و سامان تو ماشین باز جر و بحثمون شد و طبق معمول کوفتمون شد!!!
برای اولین بار به شدت احساس سربار بودن و مزاحم بودن بهم دست داده اینجا. بخصوص که حس میکنم یا وجود مریض شدن من و بچه ها از همون اول راه باری شدیم روی دوش خانواده همسر اونم بین اینهمه دغدغه‌ای که بابت مراسمات مادرشوهر و اومدن مهمونها و... دارند بخصوص که بابای سامان هم از جمله بزرگان جمع هست. هر بار که میایم با یه سری حاشیه های  جدید گند می‌زنیم به حال خودمون و این بدبختها و میریم. هر بار چیزی پیش میاد و حاشیه ای. طوری شدم که دیگه نه تو خونه خودم دلم خوشه نه جای دیگه ‌. نه دوست دارم برگردم تهران و به خونه خودم، نه دوست دارم اینجا بمونم. دلم میخواد فرار کنم از این حجم مسئولیت که حتی تو بدترین و سخت‌ترین بیماری خودم باید سر پا باشم و هیچکس هم کمکی بهم نمیکنه، همسر درسته کمک حاله اما تهش کم میاره و عصبی میشه و غر میزنه و چرت و پرت میگه... یکی غیر خودمون دو تا نیست که گاهی کمکی بهمون بده تو نگهداری بچه ها..
همیشه در نظر خودم شدیدا بدشانس و بداقبال بودم و برای بار هزارم بهم ثابت شد که اشتباه فکر نمیکنم و بحث مسخره انرژی منفی دادن به کاینات مطرح نیست! یکم هم مدتیه خرافی شدم و میگم نکنه چشم و نظری در کار باشه..آخه با حال خیلی خوب اومدیم اینجا و یک دفعه به این روزگار افتادیم (من و بچه ها تو سمنان و نوشهر کاملا خوب بودیم و سلامت) نمی‌دونم یهویی چی شد که از همون روز اول به این حال رو روز خراب افتادم، اول من و الانم که بچه هام.
خواستم چند خطی بنویسم و خبری از احوالات داغونم داده باشم... نوشتن این متن کمی از نگرانیم بابت بچه ها کم کرد و زمان خیلی زود گذشت چون الان که ساعت شش صبح پستم رو تموم میکنم حتی ثانیه ای چشم روی هم نذاشتم و مراقب بچه ها و کنترل تبشون و دادن دارو و پاشویه بودم. 

اعصابم خراب و خط خطیه... بیماری خودم، اخلاق گند همسر و اخلاق نه چندان خوب خودم و درک نکردن همدیگه و تفاهم نداشتن به معنای واقعی کلمه، رسیدگی به بچه ها که اگر مریض هم نبودند با حال جسمی وحشتناکم، خیلی سخت بود چه برسه به الان که مریض هم شدند، آینده نامعلوم  خودم از  حیث ادامه یا عدم ادامه دورکار بودنم و فکر گرفتن پرستار جدید برای بچه ها و هزار تا چیز دیگه، فروش نرفتن خونه و موندگار شدنم اینجا یکسال دیگه با وجود کوچیکی خونه و وسایل زیاد، آینده کاری نامعلوم همسر و درآمد ناچیز و نامشخص و احساس همیشگی نگرانی و الان هم که ظاهراً افسردگی فصلیم داره نشونه هاش میاد، سریع و بیرحم! ( معمولا هر سال از اواسط شهریور شروع میشه تا اواخر آبان و یا اوایل آذر معمولا و هر سال نسبت به سال قبل شدت و ضعف داره).

الان هم که اینجا تو رشت گیر افتادیم، بچه ها مریضند و اگر تعطیلات سه روزه هم نبود باز جاده های شمال تو شهریور ماه شلوغ بود چه برسه به الان که چهارشنبش هم تعطیل بوده، منم نمیتونم ریسک کنم و با حال خراب خودم و مریضی بچه ها بیفتیم تو جاده شلوغ و ترافیک چند ساعته وگرنه تصمیم داشتیم فردا پنجشنبه آخر شب برگردیم. 

الان که بالا سر بچه ها با دل نگرانی بیدارم و هر چند دقیقه دمای بدنشون رو چک میکنم این پست رو با گوشیم و از منزل مادر همسر نوشتم. 

کامنتهای پست قبلی رو هم فعلا بدون پاسخ تایید میکنم تا انشالله تو اولین فرصت بعد برگشت به تهران پاسخ بدم. اینجا تو این وضع و با گوشی نه چندان مناسبم خیلی برام سخته تایپ کردن و پاسخ دادن. شرمنده  تک تک شما عزیزانم هستم. تا جایی که بشه اغلب دوستان وبلاگیم رو میخونم اما خب بی صدا و خاموش. بازم هزاران بار شرمنده ام. شرایطم اصلا خوب نیست. 

خدایا هوای بچه هام رو داشته باش و کمک کن تا فردا حالشون بهتر بشه و حال من هم بهتر بشه و این بیماری لعنتی تموم بشه تا بتونم به بچه ها برسم و مراقبشون باشم...

الان که از سر شب تا الان (ساعت هفت صبحه) بالای سر بچه هام بیدارم و  در حالیکه حال خودم هیچ تعریفی نداره ثانیه ای چشم روی هم نذاشتم، برای هزارمین بار بهم ثابت شده که چقدر سخته مادر بودن، خیلی خیلی سخته و کار هر کسی نیست واقعا. الان کاملا حق میدم به یه سری زوجها که تصمیم میگیرند هیچ وقت بچه دار نشند چون آمادگیشو در خودشون نمی‌بینند، قبلاً درک نمی‌کردم و یه جور لوس بازی میدونستم. بچه خیلی خوب و شیرینه اما با خودش هزاران هزار وظیفه و تعهد مادام العمر میاره و هیچگونه قدردانی و پاداشی در کار نیست. همینکه فردا روز بچه ها  طلبکار و نمک نشناس نباشند و بابت خیلی مسایل ریز و درشت مایه آزار مادر و پدر رو فراهم نکنند، ته خوش اقبالیه برای والدین. از الان برای خودم پیش بینی میکنم این روحیات احتمالی رو که به وقتش راحتتر بپذیرم، همه محبتها و‌ کارهام رو بی چشمداشت انجام میدم و جز سلامتی و خوشبختیشون هر جا که هستند انتظاری ندارم، چون قبول دارم که قطعا خودخواهی من هم برای چشیدن طعم مادری در به دنیا آوردنشون خیلی نقش داشته‌ . راستش از اونا و خدا ممنونم که بهم این اجازه و فرصت و توفیق رو دادند که مادرشون بشم با همه سختی‌ها اما خب الان خیلی راحتتر حق میدم به زوج‌هایی که تصمیم به باروری نمیگیرند با اراده و تصمیم خودشون اما در عین حال می‌دونم که احساسات نابی رو در عین  سختی‌ها از دست میدند و باید همه جوانب رو در نظر بگیرند. به هر حال من هیچ طلبی از بچه هام در آینده ندارم و از الان دارم تمرین میکنم. فقط می‌خوام همیشه خوشحال و سلامت باشند و خوب و سالم زندگی کنند و انسانهای دوست داشتنی و موفق و خوبی برای جامعشون بشند‌، خدای من هم بزرگه. گاهی فکر میکنم اگر من بمیرم کی میتونه مثل خودم هوای بچه هام رو داشته باشه؟ خدایا نذار اتفاقی برای من و همسرم بیفته، بچه هامون بهمون نیاز دارند... من علاقه ای به عمر طولانی ندارم اما به خاطر بچه هام همیشه از خدا خواستم هم من و هم سامان سلامت باشیم و در عین سلامتی سالهای سال سایمون بالای سرشون باشه که هیچکس نمیتونه جای پدر و مادر واقعی آدم رو بگیره، الهی که هیچوقت به خاطر پیری و مریضی باری روی دوششون نباشیم و محتاج کمک بچه ها نشیم که از کار و زندگی و لذتهای دنیوی به خاطر رسیدگی به ما محروم بشند حتی اگه در حد چند ماه کوتاه باشه. الهی آمین.

پی نوشت ۱: محض اطلاع دوستان عنوان پست بخشی از آهنگی از تتلو هست بنام «مهمونی»:

« هوا اینجا چقدر دلگیره و دل سیره انگار و یه بارونی دلم میخواد

چقدر تنها بده هر جا میرم غم پیشمه و من یه مهمونی دلم میخواد»

(فقط همین قسمت از آهنگ با احوالات من تناسب داره و بقیش ربطی نداره حقیقتا خودتون خواستید برید آهنگ رو گوش کنید به اسم مهمونی از امیر تتلو البته اون عبارت «من یه مهمونی دلم میخواد» آخر هم در حال حاضر و با این حال داغون خودم و تب و مریضی بچه ها تو سفر و وضعیت نابسامان زندگیم موضوعیتی نداره و آخرین چیزیه که الان بهش نیاز دارم!!!

پی نوشت ۲:  و باز منی که تو  خلوت  و تاریکی شب گاهی به زندگی جدا از همسرم و آینده پیش رو فکر میکنم... اینکه شاید برخلاف تصور عموم این کار به نفع بچه هامون هم باشه، ما برای هم ساخته نشده بودیم، هنوزم همو دوست داریم و به هم میکنیم اما عشق و علاقه بینمون چیزی رو عوض نکرد و حریف تفاوتهای ریشه دار فکری بینمون نشد. حتی پول زیاد هم بعیده چیزی رو تغییر بده دیگه...اعتراف سختیه، نوشتنش هم برام سخته اما فکر میکنم یه حقیقت تلخه که باید برای همیشه بپذیرم. عشق گویی ناجی زندگی ما نبود...

خسته و بی رمقم. بیشتر از اونچه که بشه تصورشو کرد...

خدا نگهدار عزیز جون (+سفر نوشهر)

انقدر بی رمق  و کم انرژیم که به زور به کارهای بچه ها میرسم، خونه و زندگیم بماند، به زور یه چیزی برای خوردن بچه ها آماده میکنم وگرنه که خودمون دو تا به لطف غذاهایی که قبلا پخته و فریز شده سر میکنیم. خب قلق من تو این سالها این مدلی بود دیگه، نمیتونستم هم برم بیرون سر کار هم برای خودمون و بچه ها (حالا قبلترها نیلا به تنهایی) همیشه خدا غذای تازه و به روز آماده کنم، گاهی غذای تازه میپختم و میخوردیم و گاهی هم اگر قابل فریز کردن بود مثل خورشت قیمه یا قرمه سبزی یا حتی فسنجون و کرفس یا مایه ماکارونی و مایه لوبیاپلو و مایه عدس پلو فریز میکردم و طی حداکثر یکماه میخوردیم....خب برای بچه ها هم اینکارو گاهی میکنم اما با مواد غذایی کاملا تازه و احتیاط خیلی بیشتر فریز میکنم و طی مدت کوتاه‌تری بهشون میدم، خیلی وقتها هم روزانه براشون ناهار و شام درست میکنم بخصوص الان که حضوری سر کار نمی‌رم که خب خیلی هم  وقت گیره. متاسفانه غذای هر کدوم از ما با هم فرق میکنه و الان طوریه که معمولا در یک وعده سه مدل غذا داریم، من و سامان یک غذا (گاهی حتی ناهار و شام من و سامان هم متفاوته با توجه به رژیمی که من دارم)، نیلا یه غذا میخوره و نویان هم یه غذای دیگه که معمولا له شده و پوره شده هست، این درمورد صبحانه ، ناهار و شام صادقه و حقیقتا گاهی درمانده میشم به کی چی بدم. البته الان دارم نهایت تلاشم رو میکنم که غذای نیلا رو با خودمون هماهنگ کنم که گاهی میشه و گاهی نمیشه چون نیلا هم همه جور غذایی نمیخوره و مثلا غذاهایی که رب داره رو زیاد علاقه نداره یا با اشتها نمیخوره. در مجموع هر کسی منو میبینه و مدتی رو با من سر می‌کنه میگه خیلی زیاد به تغذیه بچه ها میرسم و حتی گاهی بیش از حد و حتی میگن مادری رو تا این حد وسواس روی غذا خوردن بچه ها مثل من ندیدند. تا الان چند نفری از جمله مادر و مادرشوهر و همکار و پرستار سابق بچه ها و... اینو بهم گفتند که خب هم به جور تعریفه هم خب میگن عذاب دادن خودته و نیازی به اینهمه حساسیت نیست و میگن یکم بیخیال باش و بچه ها از نخوردن گوشت و مرغ و غذاهای خیلی مقوی هیچیشون نمیشه.

خلاصه کلام اینکه این روزها انقدر بی انرژیم که الان سه روزه یه حمام رفتن ساده رو به تاخیر انداختم درحالیکه واجبه که برم! همینکه بتونم شکم این سه نفر (غیر خودم!) رو سیر کنم هنر کردم، خونه انقدر ریخت و پاش و نامرتبه که اعصابم رو به هم میریزه! هم من و هم سامان خیلی زیاد هم مرتبش میکنیم اما کمتر از چند ساعت بعد انگار نه انگار، یه کوه ظرف نشسته و کلی وسیله و اسباب بازی و ظرف و ظروف و ملاقه و کفگیر و وسایل خونه سازی و لباس و مداد رنگی و کاغذ و دستمال کاغذی پاره شده وسط خونه رژه میره! خونمون هم که کوچیک، دیگه طاقت فرسا شده این موضوع.

گاهی هزار هزار بار خدا رو شکر میکنم که نمیخواد وسط این اوضاع حضوری سر کار برم، درسته تو خونه موظف به انجام یه سری امور محل کار هستم اما خب خیلی خیلی بهتره از سر کار رفتن روزانه و صبح زود از خواب بیدار شدن و عصر با عجله تو این گرما برگشتن و فکر کردن به اینکه مثلا بچه ها در چه حالند و با پرستارشون اوکی هستند یا نه (یا حالا مثلا مهدکودک) و فکر شام و ناهارشون کردن هست. 

مدیر سابقم که با دورکاری من موافقت کرد رسما از هفته پیش تغییر کرد، و فرد دیگه ای جاش اومده که هنوز ندیدمش و نمیدونم رفتار و رویکردش چطوریه! آیا همچنان اجازه میده دورکار بمونم یا نه؟ میگن به نظر آدم بدی نیست اما فعلاً همه چی مبهمه و من فقط خدا خدا میکنم حداقل تا دوسالگی نویان بتونم دورکار بمونم، بیشترش رو بعید میدونم موافقت کنند... لطفا شما هم برام انرژی مثبت بفرستید، دورکاری سه ماهه دومم 30 مهر تموم میشه و نوبت تمدید یا عدم تمدیدشه، الهی که بازم تمدید بشه.... به خدا نمیدونم اگر تمدید نشه بچه ها رو چکار کنم و به کی بسپارم، همه توکلم به خداست.

خب ما پنجشنبه هفته قبل (2 شهریور) حدود ساعت دو بعد از ظهر رفتیم سمت سمنان برای مراسم سالگرد دایی مرحومم، مراسم از ساعت 5 تا شش بعد از ظهر انجام شد و یه سری اقوام رو هم که چندسال بود ندیده بودم دیدیم و خوش و بش کردیم. خب من خیلی از اینها رو زمانی که تازه متاهل بودم و بچه ای نداشتم یا وقتی نیلا خیلی کوچیک بود دیده بودم و الان خب با دو تا بجه برای خودم هم حس جالبی بود، دیدن دوبارشون، بخصوص وقتی میدیدم بچه ها و بخصوص نویان چقدر در مرکز توجه هستند. خودم هم بعد مراسم خونه داییم  با یه سری اقوام از جمله خاله و دخترخاله مامانم گرم صحبت شدیم و شام هم همونجا خوردیم و بعد شام برگشتیم خونه پدری که 30 کیلومتری خونه داییم بود (داخل همون روستایی که پدر  و خواهرم به خاک سپرده شدند). فردا ناهار هم به صرف آبگوشتی که مریم خواهرم درست کرده بود اونجا بودیم و حدود 5 عصر همراه مادرم راه افتادیم سمت تهران. قرار بود شنبه راهی نوشهر بشیم همراه مادرم، مادرم رو هم راضی کردیم با ما بیاد نوشهر (هرچند نمیدونستم تصمیم درستیه یا نه بنا به هزار  و یک دلیل که گفتنش از حوصله خارجه). اولش تصمیم داشتیم یک راست از سمنان بریم سمت نوشهر اما سامان شنبه بابت یه کاری حتما باید تهران میبود و دیگه مجبور بودیم برگردیم تهران و از خونه خودمون بریم، فکر میکردم کار سامان خیلی زود تمام بشه اما تا دو بعد از ظهر روز شنبه طول کشید متاسفانه! ویلایی که نوشهر گرفته بودیم متعلق به محل کارم بود و از ساعت دو ظهر همون روز و بلکه یکم زودتر میشد واردش شد اما سامان تازه دو ظهر رسید خونه! انقدر حرص خوردم که حد نداشت، هم اینکه نمیخواستم تو جاده به شب بخوریم و نگران مشکلات احتمالی بودم هم اینکه خب  دوست نداشتم زمانی رو که ویلا در اختیارمون بود الکی از دست بدیم! دیگه حدود ساعت سه و ربع راه افتادیم سمت نوشهر و عملا به دلیل یه سری معطلیهای دیگه ساعت چهار و نیم افتادیم تو جاده، اما چشمتون روز بد نبینه، با اینکه روز شنبه بود به دلیل ترافیک سنگین مسیر، یکجا نزدیک ساعت شش عصر پلیس راه بند زد و گفت یکساعت باید همینجا بمونید! کلی عصبی شدیم بخصوص با وجود دو تا بچه تو ماشین! سابقه نداشت این اتفاق تو سفرها برامون بییفته خب، اما یه جوری کنار اومده بودیم که دیدیم یک ساعت شد سه ساعت!!! باورکردنی نبود! ساعت شده بود هشت و نیم غروب و به تاریکی خورده بودیم همونی که من ازش ترس دارم اونم تو جاده چالوس که پر از پیچ و خم و کوه هست! هر طور بود این سه ساعت توقف رو گذروندیم، راه افتادیم دوباره و هنوز بیست دقیقه نشده بود که دوباره پلیس راه رو بست! ورودی تونل کندوان! اینبار گفتند جاده تا دوازده شب بسته است، حالا ساعت چند بود نه شب!!!!! وای که چقدر من و مامانم و سامان عصبی شدیم! اصلا به غلط کردن افتاده بودیم بابت این مسافرت، نیلا هم دچار استرس شده بود و مدام میپرسید جاده بستست؟ الان باز میشه؟ کی باز میشه و خلاصه وضعی بود، هواا هم بیرون سرد بود و بارونی در حدیکه نمیشد حتی خودمون پیاده شیم، باز خوبه برای بچه ها لباس گرم   و پتو برداشته بودم....نیلا رو همونجا سرپا کردم و پوشک نویان رو هم عوض کردم، بعدم متوجه شدیم اون اطراف دستشویی و رستوران و ... هست (برعکس جای اولی که ما رو نگهداشتند و رسماً هیچی نداشت). من و مامان و سامان رفتیم دستشویی و بعدش هم فلافلی رو که برای شام برداشته بودم و فکر میکردم قراره تو ویلا شب اولی بخوریم خنک خنک تو ماشین خوردیم، البته مامان نخورد و میگفت سیره. دیگه با گوشی و خوراکی و هزار بدبختی بچه ها رو تو ماشین نگهداشتیم و یه مقدار هم فکر میکنم خوابیدند، اما ساعت دوازده شب هم جاده باز نشد! مردم سر و صدا میکردند و بوق میزدند اما خبری نمیشد! آخرش نزدیک یک شب جاده رو باز کردند!!!! فقط هفت ساعت تو جاده معطل و ایستاده بودیم اونم روز شنبه که طبیعتا نباید مسافرتها زیاد باشه! بعدش هم که جاده باز شد سامان شدیدا خواب آلود بود، خب از پنج صبح همون روز بیدار شده بود و رانندگی کرده بود این طرف اون طرف که به کاراش برسه! جاده هم شدیدا مه آلود بود و دید خیلی کم بود! انقدر استرس کشیدم که تو وصف نمیگنجه! از ترس تصادف با اینکه خیلی خوابم میومد چشم از جاده برنمیداشتم و زیر لب دعا میخوندم! سامان هم هر نیم ساعت میدید نمیتونه بیدار باشه و میزد کنار کمی استراحت میکرد! خیلی شرایط بد و ترسناکی برای منی که خیلی کمدل هستم بود.... باز خوبه سامان به درخواست من زنگ زده بود به مسئول ویلا و گفته بود راه بسته شده و سوال کرده بود اگر نصفه شب برسیم کسی هست که بهمون کلید بده که اونم گفته بود نگران نباشید و نگهبانی اونجا هست...نشون به اون نشونی که ساعت 5 صبح رسیدیم نوشهر و محل ویلاهای اداره!!! خسته و کوفته! سه ظهر دیروزش شنبه راه افتادیم و پنج صبح فرداش یکشنبه رسیدیم!!! الان که فکر میکنم باورم نمیشه نزدیک هشت ساعت بچه ها رو تو ماشین نگهداشتم! یک روزمون هم از دست رفته بود و ناراحت بودم! دیگه به مادرم و سامان گفتم سه چهار ساعت استراحت کنید بریم بیرون و دیگه تا ظهر نخوابید چون وقت زیادی نداریم.... حدود هشت و نیم نه صبح که بچه ها خواب بودند من و مامانم رفتیم یه دوری تو محوطه خیلی خیلی زیبای ویلا بزنیم، مامانم حسابی جذب محیط شده بود. چند تایی عکس گرفتیم. نیم ساعت بعد برگشتیم و دیگه ساعت ده و نیم صبح و بعد صبحانه دادن به بچه ها و کارای دیگه رفتیم یه دور تو شهر زدیم و خیلی زود برگشتیم که به تایم ناهار که از 12 تا 2 ظهر بود برسیم. انقدر ویلامون تمیز و قشنگ  بود که حد نداشت، محوطش که اصلا نگم، از یه طرف جنگل از یه طرف دریا، پنجره ویلا باز میشد رو به جنگل و دریا و یه جای فوق العاده زیبایی بود. البته من بار دومی بود که میومدم، بار اول دوران عقدمون اومده بودیم  و شرایط ما بعد هشت سال از زمین تا آسمون فرق کرده بود.... 

بعد ناهار که باقالی پلو با گوشت بود و فوق العاده با کیفیت و خوشمزه و البته ارزان (باهامون سوبسیدی حساب کردند و نفری 55تومن بود ناهار اونم با اونمهمه گوشت و برنج ایرانی و ....قیمت آزادش ۱۹۰ اومد بود حدودا) کمی خوابیدیم و عصر رفتیم کنار دریا که خیلی نزدیک ویلا بود و جا پهن کردیم و کنار دریا نشستیم و بچه ها آب بازی کردند، باز خوبه لباس اضافه برای بچه ها همراهم بود. چون هر دو از سر تا پا خیس شدند، همش استرس داشتم کنار دریا اتفاقی برای بچه ها نیفته. سامان هم که عشق اینو داشت بره تو دریا شنا کنه و همش من و مامانم منعش میکردیم، دیگه بچه ها رو برداشت برد همون ابتدای دریا و لباس هردوشون رو درآوردم و یکساعتی سرگرم بودند. دیگه باز حدود هشت و نیم شب برای شام برگشتیم ویلا و شام رو که کباب کوبیده بود گرفتیم... شب هم که مادرم و بچه ها خوابیدند نیمساعتی با سامان رفتیم محوطه ویلا و قدم زدیم، هوا هم که عالی، (این وسط راستش دلم گرفت که چرا سامان برخلاف گذشته ها دستمو نگرفت) بعد پیاده روی هم برگشتیم ویلا و آخر شب رفتیم تو تراس بزرگ ویلا که رو به دریا و شهر نوشهر بود نشستیم و خوراکی خوردیم و حدود ساعت یک و نیم دو شب خوابیدیم. برای فرداش یعنی دوشنبه حدودای یازده صبح راه افتادیم و رفتیم جنگل سیسنگان و همونجا ناهار خوردیم. کباب دیشبی رو که زیاد اومده بود ساندویچی کردم و با خیارشور و گوجه و مخلفات برداشتیم بردیم که نخواسته باشیم بیرون با وجود بچه ها واسه ناهار اذیت بشیم. کلی هم عکس گرفتیم، بعدش هم یکی دو ساعتی رفتیم سمت نمک آبرود اما خب زود برگشتیم، شاید نهایتا یک ساعت طول کشید و خب به نظرم به  مبلغ ورودی که دادیم نمیرزید چون خیلی کوتاه بود خب.

 عصر برگشتیم سمت ویلا و محوطه زیبای اونجا که به نظرم به تنهایی یه تفریحگاه عالی بود و به شوخی میگفتم جای به این خوبی ورودی هم نمیخواد آخه هر جا میرفتیم شصت تومن و هفتاد هشتاد تومن ورودیش بود، ناهار رو که سبزی پلو با ماهی بود از شب قبلش سفارش داده بودیم برامون نگهدارند چون سامان عاشق سبزی پلو ماهیه و همونکه رسیدیم ویلا سامان رفت از رستوران گرفت، اما چون تو جنگل ناهار خورده بودیم (خوراک کباب کوبیده) دیگه ناهارمون موند برای شام، انصافا خوشمزه هم بود و ارزون، البته خب برای ما که کارمند بودیم و خانواده تحت تکفل، وگرنه قیمت آزادش سه برابر بود.  چند ساعت بعد هم  سامان رفت و شام هم که جوجه کباب بود گرفتیم و چون خودمون سبزی پلو ماهی ظهرو داشتیم و نخورده بودیم، شام همونو خوردیم و جوجه کباب و سیب زمینی سرخ کرده و مخلفات رو گذاشتیم که من ساندویچی کنم و برای ناهار فردا ظهر که تو جاده و تو برگشت به تهران هستیم بخوریم.... اون شب هم من تنهایی برای بار دوم رفتم نشستم توی تراس و خب چون با سامان قهر بودیم اون نیومد، فقط آروم و بیصدا اومد برام پفک و خوراکی گذاشت روی میز و خودش برگشت داخل.... آرامش خوبی حکمفرما بود اما خب نمیدوونم چطوری بگم یه دفعه تو یه تایم مشخص صداهای عجیبی از دور و از جنگل میومد که نمیتونستم بگم صدای چه حیوونیه و یهویی وهم منو میگرفت و ازتراس با ترس میرفتم تو خونه، هر دو شب هم همین اتفاق افتاد و تقریبا تو یه تایم مشخص انگار که یه ساعت مشخص همه حیوونها با هم سر و صدا کنند، جالبه که به نظرم چندان شبیه صدای حیوون هم نبود،هر چی بود خیلی ترسناک بود و الان هم با یاداوریش یکم میترسم.

سه شنبه صبح هم ساعت هفت بیدار شدم و تند تند وسایل رو جمع کردم و بچه ها هم بیدار شدند و صبحانه خوردیم و ویلا رو حسابی مرتب کردیم (درحالیکه خودشون اینکارو میکنند) و نزدیکای ده صبح هم خونه رو تحویل دادیم و راه افتادیم سمت تهران، قبلش هم بیست دقیقه ای رفتیم کنار دریا و ساحل به درخواست من چون خب سیر نشده بودم از دیدن دریا و میخواستم یکبار دیگه قبل رفتن ببینم، مامان اینا و سامان و نویان تو ماشین موندند. من و نیلا یربع کنار دریا قدم زدیم و چند تا عکس گرفتیم و در حالیکه سامان همش زنگ میزد  و غر میزد که زودتر بیاید برگشتیم تو ماشین و دیگه راه افتادیم سمت تهران، خدا خدا میکردیم اتفاقی که موقع اومدن به نوشهر افتاده بود یعنی ترافیک و بسته شدن جاده دوباره پیش نیاد  که خدا رو شکر اینطور نشد و دیگه با وجود یکی دو ساعت توقفی که بابت خوردن ناهار و استراحت بین راه داشتیم حدود ساعت 5 رسیدیم تهران. در مجموع سفر خوبی بود فقط حیف شد که روز اول رو به خاطر دیراومدن سامان از جایی که برای کاری رفته بود و بعد هم بسته شدن هفت هشت  ساعته جاده از دست دادیم، دلم میخواست حداقل یک روز بیشتر بمونم اما خب دیگه نمیشد و باید ویلا رو تحویل خانواده بعدی میدادیم. 

همینکه نمیخواست اونجا درگیر شام و ناهار درست کردن باشم و بدون هزینه خیلی زیاد غذاهای خوبی خوردیم خودش خوب بود، البته من پیشبینی همه شرایط رو کرده بودم و حتی روغن و چای و برنج خام و مایع ظرفشویی و میوه و تره بار و حتی فلافل آماده هم برده بودم اما خب به کار نیومد. برای نویان هم سوپ و آب گوشت برداشته بودم و دور و برش یخ گذاشتم که خراب نشه که خب فقط سوپش استفاده شد. خب من تصیم داشتم نذارم  رژیمم در سفر خیلی هم هم تحت الشعاع قرار بگیره اما متاسفانه هر کار هم کنیم انگار تو سفر نمیشه رعایت کرد، بخصوص وقتی اونهمه غذای خوشمزه و خوراکیهای جورواجور رو ببینی، طبیعتاً رعایت نتونستم بکنم و وقتی برگشتم سیصد گرم اضافه کرده بودم، اما همینکه بیشتر نشده بازم شکر. دوباره از دو روز قبل رژیمم رو و برنامه پیاده روی شبانه رو سفت و سخت در پیش گرفتم، امیدوارم نتیجه بخش باشه.

اینم از مسافرت دو روز و نیمه که اگر بچسبونیم به سفری که به سمنان داشتیم بابت سالگرد داییم خدا بیامرز، درمجموع چند روزی دور از خونه وزندگیم بودم. البته تمام طول سفر دلواپس وضعیت مادربزرگ سامان با توجه به وضعیت وخیمی که داشت بودیم. راستش به خانواده سامان هم نگفته بودیم اومدیم نوشهر از باب احترام به خاطر شرایط مادربزرگ سامان، البته که یکی دو بار سوتی دادیم و سر همین با سامان بحثمون شد که سامان میگفت باید راستش رو میگفتیم (مامانم هم موافق بود باهاش)  و من میگفتم وقتی عزیزت بنده خدا تو حال مرگ و زندگی تو بیمارستانه درست نبود به خانوادت بگیم ما اومدیم نوشهر، هر چقدر هم بگیم از قبل بد شدن حال عزیز جامون رو رزرو کرده بودیم بازم شاید وجهه خوبی نداشته باشه و سامان میگفت خودت میدونی خونواده من اصلا اینطوری نیستند که بخوان حرفی بزنند یا ناراحت بشن، که خب صد درصد راست میگفت و مطمئنم اگر هم میدونستند باز میگفتند کار خوبی کردید هوایی هم میخورید اما بازم من دلم راضی نمیشد بگم و میگفتم وقتی قرار نیست بفهمند ما اومدیم چه ضرورتی داره که بهشون بگیم و راستش فکر نمیکردم مثلا یکی دو جا به قول معروف سوتی بدیم، آخرش هم خب بهشون نگفتیم، اما حس میکنم اونا به خاطر سوتی هایی که دادیم به شرایط ما شک کرده بودند که البته مثل همیشه چیزی نگفتند....

خب من اول که پستم رو شروع کردم میخواستم در آخر پستم درمورد شرایط مادربزرگ سامان که هیچ تغییری نکرده و همچنان تو کماست بنویسم و ازتون بخوام  براش دعا کنید که هر چی خدا صلاح میدونه اتفاق بیفته که وسطای پستم و بعد رسیدگی به کارهای بچه ها زنگ زدم به مادر سامان و متوجه شدم بنده خدا ساعت 4 صبح به رحمت خدا رفته..... الهی بمیرم خیلی خیلی غصه خوردم. سامان رفته اسنپ، مادرش گفت فعلا بهش نگو تا برگرده خونه اما خب من بهش گفتم، به هر حال همه میدونستیم شرایطش خیلی وخیمه و دیگه امیدی نیست و حالش بهتر نمیشه و سامان هم میدونست، حس میکردم ضرورتی نداره بهش نگم و مثلا قرار نیست شوکه بشه، اما خب پشیمون شدم از گفتن، چون خیلی غصه خورد و بغض کرد و یکساعت بعد که دوباره زنگ زدم که بپرسم برنامه ما برای رفتن به رشت و شرکت در مراسم چیه دیدم حسابی گریه کرده و صداش گرفته و نمیتونه به کارش ادامه بده، و ازم خواست فعلا درمورد برنامه رفتن صحبت نکنیم و بذارم تو حال خودش باشه، میدونستم اینطوریه این خبررو بهش نمیدادم تا برگرده خونه. بهش گفتم هر چه سریعتر بیاد خونه و بیرون نمونه، گفت تا ساعت دو و سه ظهر میاد...

من مادربزرگ سامان رو خیلی دوست داشتم، من و یاد مادربزرگ خودم که عاشقش بودم مینداخت، اونم منو خیلی دوست داشت، بهم میگفت مرضیه خانم و لهجه غلیظ رشتی داشت، الهی بگردم، چقدر غصه خوردم و صبح که شنیدم حسابی گریه کردم. یادمه بابام هم خیلی عزیز رو دوست داشت و همیشه سراغش رو میگرفت...نه تا بچه رو بدون همسر بزرگ کرد و سر و سامون داد، کمرش خمیده بود، تا لحظه آخر همه کارهاش رو خودش کرد و محتاج کسی نشد، آخرش هم سکته کرد و هشت نه روزی تو کما بود و تمام....با عزت و احترام. خدا رحمتش کنه، الهی که جایگاهش بهشت برین باشه.

مادر سامان گفت نیازی نیست برای خاکسپاری بیاید (البته مثل همیشه تصمیم رو سپرد به خودمون)، احتمالا سه شنبه بریم سمت رشت که به مراسم هفت برسیم، البته من از خودم میگم، سامان حرفی نزده، اما چون من حتما فردا باید برم اداره و البته دندونپزشکی هم باید برم و سامان هم کار داره و اینکه خب با وجود بچه ها ممکنه تو این وضعیت اونجا و تو مراسم خاکسپاری اذیت شیم (مادربزرگ سامان تو یه روستایی نزدیک رشت زندگی میکرد) همون بذاریم برای مراسم هفت انشالله بریم اونجا، تا البته خدا چی بخواد.

فکر نمیکردم تا انتهای پستی که مینویسم بخوام خبر فوت عزیز سامان رو بدم، دوست نداشتم خبر فوت عزیز در پستی باشه که راجب سفرم نوشتم اما خب زندگی همینقدر غیر قابل پیش بینیه. امروز از خدا خواستم بهم مرگ راحت بده، درست مثل عزیز سامان، که سربار بچه هام نشم و تا آخر خودم کارهام رو انجام بدم و با عزت و احترام از این دنیا برم، الهی آمین....

روحیه خوبی نداشتم بعد برگشت از سفر و دلیلی داشت که نخواستم اینجا بنویسم، خبر فوت عزیز سامان حال خرابم رو خراب تر کرد. امیدوارم خیلی زود بتونم سلامت روح و روان و البته جسمم رو به دست بیارم.

کامنتهای پست قبل را بدون پاسخ تایید میکنم و انشالله تا یکی دو روز بعد پاسخ میدم. 

مسافرت در سایه نگرانی

امروز سالگرد دایی مرحومم هست، دایی محمدم که بعد تصادف وحشتناکی که با همراه بچه هاش با ماشین کرد هفت سال و خورده ای در زندگی نباتی بود و پارسال این موقع برای همیشه آسمونی شد. چقدر زجر و درد کشید بنده خدا و چقدر دایی  بزرگم که پرستارش بود اذیت شد. چقدر دوستش داشتم من، چقدر ساده و بی شیله پیله بود، فقط شش ماه مونده بود بازنشستهبسشه. پنجاه سالش بود و جانباز جنگ. شاید دو سه هفته بعد آشنایی من و سامان با هم برای اولین بار، اون تصادف وحشتناک پیش اومد. ازدواج من رو ندید. هر دو تا بچه هاش آسیب دیدند اما خدا رو شکر خیلی جدی نبود و در حد شکستگی سر و آسیب به پلک و...اما شدت آسیبی که به داییم وارد شد قابل جبران نبود، البته اینکه رسیدگی پزشکی افتضاح در شهرستان باعث شد به این حال و روز بیفته و هرگز برنگرده هم بی تاثیر نبود وگرنه به نظرم شاید اگر بعد تصادف به تهران منتقل میشد الان زنده و سلامت بالای سر بچه هاش بود....

همسرش یعنی زندایی من یکسال و اندی قبل داییم در اثر سرطان ریه ای که در ظرف یکماه زندگیشو گرفت در ۴۱ سالگی از دنیا رفت، بچه هایی داییم اون موقع هفت ساله و سیزده ساله بودند، درد بی مادر شدن کم نبود که داییم هم کمتر از یک سال و نیم بعد بر اثر چپ کردن ماشین به این روز افتاد... چقدر غصه بچه های داییم رو خوردم و هنوزم میخورم. روزهای اوایل آشنایی من و سامان و اویل ازدواجمون پر بود از غصه و استرس داییم، تا لحظه عقد هم هر لحظه فکر میکردم دایی به رحمت  خدا می‌ره و مراسم ما عقب میفته اما هفت سال و نیم بعد این اتفاق افتاد. اوایل نذر کرده بودم اگر داییم به هوش بیاد و حالش خوب بشه یه گوسفند قربونی کنم، از یه جایی به بعد فهمیدم امیدی به بهترشدنش نیست، دکترها از برگشتش قطع امید کردند، از خدا خواستم نذاره بیشتر از این زجر بکشه و گفتم من اون گوسفند رو در هر حال و اگر خدا نظری کنه و زودتر راحتش کنه تا انقدر عذاب نکشه بازم قربونی میکنم  (هنوز نذرمو ادا نکردم یعنی نشده)، و خب این اتفاق بعد هفت سال و اندی پارسال این موقع افتاد. ایکاش زودتر این اتفاق میفتاد و اینهمه دایی عزیزم عذاب نمیکشید. امروز ساعت 5 بعدازظهر مراسم سالگردش در سمنان هست و ما دو سه ساعت دیگه راه میفتیم سمت سمنان، راستش مثل قبل به اونجا علاقه و وابستگی ندارم و دیدن فامیلهایی که به زور سالی یکبار هم نمیبینم برام چندان خوشحال کننده نیست. امیدوارم حاشیه ای پیش نیاد و همه چی خوب پیش بره، عزیزانم ممنون میشم برای شادی روح دایی عزیزم  و زنداییم و البته همه اموات در این بعد از ظهر پنجشنبه فاتحه ای بخونید و صلواتی بفرستید و همینطور برای عاقبت بخیری بچه های داییم که حالا 22 ساله و 17ساله هستند دعا کنید. خدا خیرتون بده.

و اما در یه تصمیم کاملا یهویی، هفته پیش زنگ زدم ادارمون و از شنبه تا سه شنبه هفته آینده اقامتگاه نوشهر که وابسته به محل کارم هست رو رزرو کردم، خب باید از قبل تو سیستم ثبت نام میکردم اما چون اینکارو نکرده بودم، همینطوری زنگ زدم و مسیولش گفت تو شهریور فقط و فقط چهارم تا هفتم خالیه و دیگه یه بررسی کردیم و قرار شد چهارنفری بریم، البته به مادرم و خواهر بزرگم خیلی اصرار کردم که بیان اما شرایطشو نداشتند، مادرم رو البته هنوز امید دارم بتونم راضی کنم که باهامون بیاد اما خب احتمال میدم در نهایت همون چهارنفری بریم، یعنی من و سامان و بچه ها. خب من سفر سرعین رو کنسل کردم چون هم دورتر بود و هم قرار بود دسته جمعی بریم و من با جمع خیلی هم راحت نبودم و میدونستم معذب میشم و مثلا نمیتونم با بچه ها برم آب گرم و .... خلاصه کنسل کردیم اما فکر کردم نوشهر فرق داره، یه خونه ویلایی بزرگ تو یه مجتمع رفاهی و تفریحی در اختیارمون هست و فقط خودمونیم و وسایل هم اونجا فراهمه، دیگه یهویی با سامان بستیم که بریم، البته خب راستش ترجیحم این بود که اقامتگاه مشهد رو بگیرم و زیارتی هم برم اما گفت که چون قبلا ثبت نام نکردی پر شده  و بعیده حتی بتونی تو لیست رزرو هم باشی چون جلوتر از شما افراد دیگه ای هستند ، البته خب من شهریور رو میخواستم، وگرنه بعدتر خب میشه جا گرفت....حالا قرار بود بلافاصله بعد سمنان و از همون ور بریم نوشهر که به سامان زنگ زدند که شنبه باید بره جایی مربوط به کارش...کلی حالم گرفته شد، دوست نداشتم از سمنان بیایم تهران و دلم میخواست از همون ور بریم که نخوایم واسه چند ساعت بیایم خونه، اما سامان گفت حتما باید بره و راهی نداره، دیگه مجبوریم جمعه ظهر از سمنان بیایم تهران و شنبه ظهر راه بیفتیم سمت نوشهر....سخت میشه اما چاره ای نیست.

همه اینا به کنار، متاسفانه اتفاق خیلی بدی افتاده، دیشب متوجه شدم مادربزرگ سامان سکته مغزی کرده و حالش اصلا خوب نیست. انقدر ناراحت شدم و غصه خوردم... هی با خودمون گفتیم نوشهر رو کنسل کنیم یا نکنیم، آخه الان تو کماست بنده خدا، معلوم نیست تا چند روز در این وضعیت بمونه، از طرفی خب نمیشد اللن تو این وضع بریم رشت و سربار خانواده سامان تو این وضعیت بشیم،... امید زیادی نیست که عمرش به دنیا باشه و خدا میدونه چقدر غمگینم، چندباری گریه کردم، انقدر دوستش داشتم که حد نداره، آخرین بار یکماه پیش که رفتیم رشت اصرار کردم که بریم خونش و میخواستم دویست هزار تومن هم به عنوان هدیه بهش بدم (هر بار میرفتیم خونشون یه مبلغی بهش میدادیم)، اتفاقا رفتیم خونش و نبود، موبایلش رو هم جواب نداد و برگشتیم خونه مادر سامان.... آخرین بار نشد که ببینمش و راستش الان هم امیدی به برگشتش ندارم، دکترها هم امیدی ندادند، حدود 81 سالشه، الهی بگردم، به خدا انتظار نداشتم این اتفاق بیفته، واقعا اونقدری مریض نبود که بخواد اینطوری بشه.... بنده خدا نه تا بچه رو بدون همسر بزرگ کرده بود، همسرش 40 سال بود فوت شده بود. با برنجکاری و هزار بدبختی بچه هاش رو بزرگ کرد، کمرش بیست سی سال پیش خم شده بود.... انقدر دوستش داشتم که نگو، اسمش منصوره بود و چشمان سبز زیبایی داشت.... همین الان دوباره گریم گرفته، دوست نداشتم از دستش بدم، منو یاد مادربزرگ خودم که عاشقش بودم مینداخت....فقط از خدا میخوام اگر عمرش به دنیا نیست و اگر برگرده افتاده و زمنیگیر میشه، هرگز این اتفاق نیفته، یه عمر این پیرزن با عزت و احترام زندگی کرد، کاراش رو تا لجظه آخر خودش کرد، خودش برای خودش غذا پخت و دستشویی رفت و .... یک آن یک بعد از ظهر سکته مغزی کرد و همسایشون که سر زده بود به خونشون تو خونه درحالیکه حالش به هم خورده بود پیداش کرد و به بچه هاش زنگ زد. 

خدا خودش نظری کنه و تو این وضعیت نمونه بنده خدا، الهی که همونطور که با عزت و افتخار زندگی کرد  و افتاده حال نشد، الان هم خدا کمکش کنه. تو این وضعیت نمیدونستیم نوشهر رو بریم یا نه، انقدر دو دو تا چهار تا کردیم، آخرش به این نتیجه رسیدیم اینجا از ما هیچکاری ساخته نیست . از طرفی هم از قبل رزرو کرده بودیم، سامان هم خیلی ناراحت بود، بدنش یخ کرده بود و غمگین بود اما خب به پذیرش رسید. دیگه به این نتیجه رسیدیم که نوشهر رو بریم اما فعلا به خانواده سامان نگیم از باب اینکه نگند تو این وضعیت رفتند سفر، البته که واقعا خانوادش اینطوری نیستند، اما خب اگر هم به ذهنشون بیاد حق دارند...آخه بنده خدا معلوم نیست چند روز تو کما باشه، شاید دو سه روز شاید بیشتر.... برای ما هم فرصت سفر بعد مدتها فراهم شده بود و اگر مثلا دورکاری من تمام میشد یا سامان به هر شکلی سر کار میرفت امکان مسافرت به حداقل میرسید، از روی احترام تصمیم گیری رفتن یا نرفتن رو به سامان سپردم که اونم بعد مدتی فکر کردن گفت دیگه هماهنگ گردیم بریم. 

البته که الان هم که نامه اقامتگاه رو از اداره گرفتیم، هنوز در تردیدم که میتونیم بریم یا نه، آخه ممکنه هر لحظه خبر بدی بهمون بدند و بخوایم بریم رشت، یا شاید مثلا بریم نوشهر و یهویی وسط سفر ول کنیم بریم رشت.... هیچی مشخص نیست و من اصلا نمیدونم رفتنی میشیم یا نه. همه چی در هاله ای از ابهام و بلاتکلیفه، اینم شانس ماست که بعد قرنی میخوایم بریم جایی و متاسفانه این اتفاق میفته، البته من ناراحت سفرم نیستم، ناراحت وضعیت مادربزرگ سامان هستم و غصش رو میخورم، ولی خب همزمانی این اتفاق با برنامه سفری که ریختیم و اینکه طبیعتا فکرمون مدام مشغول حال ایشون هست و هر لحظه نگران خبر بد هستیم،خودش میتونه لذت سفر رو به حداقل برسونه، از طرفی هم خب تو شهریور ماه هیچ تاریخ دیگه ای برای اقامتگاه آزاد نبود و اینم اتفاقی جور شد....

هر چی خدا بخواد همون میشه. برام جالبه که تو موقعیتهای بعضاً شاد زندگیم هم همیشه یه موضوع غم انگیز باید سایه بندازه، این سفر هم حالا مثلا چیز خاصی نیست اما نمونه های خیلی بغرنج ترش زیاده: 

خبر قبولی کنکورم سال 81 و همزمان فوت خواهر قشنگم، خرید خونه چهارسال پیش و بلافاصله شنیدن خبر سرطان داشتن پدرم، قبولی فوق لیسانس با رتبه یک کشوری و همزمان به وجود اومدن مشکلات کاری برام و مدت کوتاهی بیمار شدن، آشنا شدن با سامان و دوران نامزدی همراه با استرس تصادف داییم و زنده موندن یا نموندنش و همینطور شنیدن خبر امکان بیکار شدن من و همکارام دقیقا بعد عقدم (که خدا رو شکر به خیر گذشت و بیمار نشدم اما خیلی خیلی به سختی افتادم)، تولد نویان و بیکار شدن سامان و ....خیلی نمونه های دیگه، نمیدونم حکمت این همزمانی چیه. گاهی میگم شاید خدا میخواد غم این موضوعاتی که گفتم در کنار اون اتفاق بهتر کمرنگ تر بشه، اما ایکاش حداقل اینها همزمان نبودند تا بتونم با همه وجود از اتفاقات شاد زندگیم که زیاد هم نبوده لذت ببرم....

شبانه روز دارم برای مادربزرگ سامان دعا میکنم و از خدا میخوام اذیت نشه....شما هم دعا کنید دوستان عزیزم. 

این مطلب توسط نویسنده‌اش رمزگذاری شده است و برای مشاهده‌ی آن احتیاج به وارد کردن رمز عبور دارید.

شرکت در چالش

چند هفته پیش که مسافرت بودیم، دوست خوبم سمیه که به اسم مامان خانومی مینویسه و شاید از قدیمی ترین خواننده های وبلاگم باشه، منو به یه چالش دعوت کرده بود که این مدت کلی مشغله داشتم و نشد بنویسم و الان که حدود دو نیمه شبه و بچه ها و سامان خوابند و خونه در سکوته با تاخیر فراوون درمووردش مینویسم، البته که از من انتظار نداشته باشید مثل باقی دوستان وبلاگ نویس که  در این چالش شرکت کردند، جوابهای کوتاه و مختصر بدم، چون کوتاه حرف زدن و کوتاه نوشتن مفهومی غیرممکن در ذهن من هست.

سوال اول: دوست داری عاشق شی ازدواج کنی و یا ازدواج سنتی داشته باشی؟

خب ترجیح من اینه که آدم عاشق بشه و ازدواج کنه، اما خب نه اون عاشق شدنی که انقدر درگیر هیجانات بشی که واقعیت ها رو نبینی و برای یه عمر خودتو اسیر و بدبخت کنی، منظورم علاقه شدیدی  هست که در عین حال که چشم رو ایرادات اساسی طرف نبندی اما بسیار مشتاق به رسیدن بهش باشی (چقدرم اینطوری سخته! اصلاً شدنیه؟). من و سامان صد درصد بطور غیر سنتی ازدواج کردیم، راستش اولین باره که اینجا میگم اما آشنایی ما اولین بار در فضای مجازی بود و تنها دو سه روز بعدش همدیگه رو حضوری دیدیم. در ادامه آشنایی و خیلی زود هم وقتی به نتیجه رسیدیم به درد هم میخوریم (چطور به این نتیجه رسیدیم واقعاً ) خانوادش اومدند و مراسم سنتی رو هم بطور کامل انجام دادیم. 

به نظرم ازدواج سنتی و ازدواج از طریق دوستی و آشنایی قبلی هر دو معایب و مزایایی دارند که باید با هم مقایسه بشند و تصمیم گرفته بشه، در گذشته  و وقتی مجرد بودم هیجانات جوانی رو بارها تجربه کردم  و دوست داشتم مثلا کسی عاشقم بشه و بعد ازدواج کنم، اما از یه سنی به بعد  و به واسطه تجارب منفی که برام پیش اومده بود، شاید ازدواج سنتی رو بیشتر میپسندیدم چون حس میکردم کسی که با خانوادش میاد جلو لااقل تکلیفش مشخصه و نیت واقعیش ازدواجه و نباید نگران دروغگویی و سوء استفاده احتمالیش به بهانه ازدواج باشم، اما الان که سالها از ازدواجم میگذره در عین حال که همچنان مزایای ازدواج سنتی رو قبول دارم اما فکر میکنم یه آشنایی چند ماهه (نه بیشتر) قبل از آشنایی خانواده ها اما کاملاً در چارچوب و با شرایط خاص و به شرطیکه نتیجه گیری زیاد هم طول نکشه و اگر ارتباط درست پیش رفت و دو طرف متوجه شدند به درد هم میخورند، خانواده ها سریعاً بیان وسط و خواستگاری رسمی اتفاق بیفته گزینه بهتری باشه، چون به هر حال ازدواج سنتی هم دردسرهای خودش رو داره و در عین حال که میتونه شان یه دختر  رو حفظ کنه، به همون اندازه میتونه شان و شئونات یه دختر و خانوادش رو زیر سوال ببره و پای درددل دخترها که بشینی هزار تا نمونه برات تعریف میکنند. 

روزهای آشنایی من و سامان روزهای خوبی برام بود. به خاطر مدل آشناییمون با کمی بدبینی رفتم جلو اما خب از همون ملاقات اول نشون داد با باقی مردهایی که باهاشون برای آشنایی ازدواج ملاقات کردم فرق داره. اولش فقط منطق و عقل بود که بینمون حکم میکرد، بعد مدت کوتاهی علاقه و عشق هم چاشنی ارتباطمون شد.تنها دو ماه و خورده ای بعد آشنایی، سامان با خانوادش و یه عالمه فامیل دیگه اومدند خونه ما برای بله برون، من و سامان همه حرفهامون رو از قبل زده بودیم و بزرگترها سر هیچ موضوعی بحث و چونه زدن نداشتند، حتی ما روی مهریه هم توافق کرده بودیم و حرفی از مهریه هم زده نشد، درواقع اینطور بود که خانوادش دو ماه بعد آشنایی ما از رشت اومدند تهران (البته دلیل اصلی اومدنشون شکستن پای سامان بود که همزمان با آشنایی ما اتفاق افتاد) و یک بار قبل بله برون من و مامانم با خودش و مامانش تو خونه سامان ملاقات کردیم (سامان به خاطر شکستگی پاش نمیتونست از خونه بیرون بیاد اون موقع) و یکبار هم فکر کنم اونا اومدند منزل ما سه نفری (مامان و باباش و سامان اما نمیدونم چرا این مورد رو درست یادم نیست)، حدود یک هفته بعد هم بله برون گرفتیم و چند روز بعدش هم که میشد عید فطر عقد کردیم راس ساعت شش بعداز ظهر، یعنی از آشنایی تا عقد ما کمتر از سه ماه طول کشید و موقع مراسم خواستگاری و بله برون، من و سامان شناخت کاملی از هم داشتیم چون تقریبا تو اون مدت دو ماه و نیم هر روز همدیگه رو میدیدیم.

سوال دوم: همین الان چقدر تو حساب بانکیت پول داری؟ خب تا چند ساعت پیش 35 تومن داشتم اما همین چهار پنج ساعت پیش 25 تومان برای سامان واریز کردم، البته بهش گفتم یک سکه فروختم و این پول رو بهش دادم (و قرار شد چند ماه دیگه یه سکه پس بده)، اما در واقع از حساب خودم  براش ریختم و الان در کل 10 تومان دارم و البته یک تومن هم کارت هدیه ای که رئیسم دفعه قبل که دیدمش به عنوان هدیه خداحافظی بهم داد.

سوال سوم: احساس میکنی کدوم بازیگر بتونه نقش تو رو بازی کنه؟

شاید سوگل طهماسبی، خیلی بازیگر مشهوری نیست اما بازیهاش رو دوست دارم و شخصیتش رو هم همینطور و حس میکنم روحیاتی شبیه من داشته باشه. کلاً به شخصیت های زن متین و باوقار و بی حاشیه مثل مریلا زارعی، لعیا زنگنه، هدیه تهرانی، مهتاب کرامتی و ...علاقمند هستم.

سوال چهارم: ترسناک ترین اتفاقی که برات افتاده چی بوده؟

خیلی اتفاقات ترسناک تو زندگی من زیاد بوده راستش، نمیدونم کدومش رو بنویسم، مرگ خواهرم و بعد پدرم در عین حال که غم انگیزترین خاطرات من رو تشکیل میدند، ترسناک هم بودند برام و بخصوص درمورد خواهرم که یه دختر 18 ساله بودم و تازه دانشگاه قبول شده بودم و مدام نگران حال و روز مادرم بودم این ترسناک بودنه در کنار غم انگیز بودنه بیشتر هم بود، اما درمورد پدرم خب  با توجه به عذابها و دردهایی که میکشید یک جور شفا گرفتن بود، اما شاید از ترسناک ترین لحظه های عمر من یکسال آخر عمر بابام بود که هر روز ترس شنیدن خبر بد رو داشتم، ترس و نگرانی بابت اینکه دردهای پدرم بیشتر بشن و نتونه تحمل کنه. وقتهایی که شب خونه بابا همراه نیلا و سامان  می‌خوابیدم و تا صبح صد بار نفس کشیدن هاش رو نگاه میکردم و میترسیدم همون شب همه چی تموم بشه. ترس از شنیدن خبر رفتنش وقتایی که بیمارستان بود، وای که چقدر حالم بد بود اون روزها. دقیقا همین ترسها رو پنج روزی که ریحانه در کما بود تجربه کردم شاید بیشتر از زمان بابا حتی... خدا برای هیچکس نخواد حالی که من تجربه کردم اون روزها به عنوان یه دختر ۱۸ ساله که شب و روزش رو با خواهرش که فقط یکسال ازش کوچیکتر بود میگذروند. ترس‌های مربوط به روزهای رفتن پدر و خواهرم چه وقتی هر دو با مرگ دست و پنجه نرم میکردند و چه زمانی که آسمونی شدند و همه چی تموم شد، ترسهای ماندگار و طولانی بودند و ذره ذره از درون منو سالها میخوردند، ترس توام با تشویش و اندوهی که حتی یاداوریش به هم می‌ریزه منو. نمی‌دونم چطوری زنده موندم. شاید اینجا ننویسم اما خیلی خیلی زیاد دلتنگ هر دوشون میشم، به بابا گاهی بیشتر هم فکر میکنم. دیروز با خواهر مرحومم صحبت میکردم و میگفتم ریحانه باورت میشه 21 سال گذشته؟ (12 شهریور 21 امین سالگرد میشه)بهش گفتم من هنوز خیلی خیلی عاشقتم اما بهم حق بده، الان بیشتر از سالهایی که کنارم حضور داشتی (۱۸ سال کلا)  کنارم نیستی و گاهی روزهای گذشته در نظرم کمرنگ میشه حتی صدای قشنگت رو... و بعد هم با پدرم حرف  زدم، بهش گفتم چرا انقدر دلتنگت میشم بابا با وجود همه فراز و نشیبهایی که تو رابطمون داشتیم؟ علت اینهمه دلتنگی برات چیه؟ (همین الان هم بغض کردم  با یادآوری پدر و خواهرم و چیزی نمونده اشکهام بریزند).

اما غیر این موضوعات بالا که خب ترسهای ادامه دار و طولانی بودند، چند بار وقایع ترسناک دیگه ای رو هم تجربه کردم که  گذراتر از ترس ناشی از مرگ عزیزانم بودند اما در حد خیلی زیادی در زمان خودش منو به وحشت انداختند(غیر از زلزله  البته که در حد خیلی خیلی زیادی ازش میترسم و دو سه بار که یادمه در تهران اتفاق افتاد چقدر ترسیده بودم و تا مدتها بعد تمام زندگیم در نظرم بی ارزش شده بود)، یک موردش متاسفانه مربوط میشد به اتفاقی که موقع دانشگاه برام رخ داد و فقط 19 سالم بود. به عنوان مسافر تو خیابان زعفرانیه تهران سوار یه پژو شدم و اون آدم عوضی وسط راه مسیرش رو تغییر داد و  کنار یه خونه ای توقف کرد و فقط خدا میدونه چطوری به خیر گذشت (نمیخوام راجبش صحبت کنم)، دوبار دیگه هم یه چیزی تو همین مایه ها اما توسط فرد آشنای دیگه ای  که باز هم خدا هوامو داشت و اتفاق بدی نیفتاد (البته اثرات خیلی بد روحی تا مدتها به جا گذاشت). جزئیات اینا رو نمیتونم بنویسم و برام سخته،  موارد دیگه ای هم بوده که متاسفانه باز هم نمیتونم بنویسمشون، اما در کل میخوام بگم در جریان زندگیم اتفاقات ترسناک و غم انگیز کم نبودند و برای همینه که بارها نوشتم بابت هیچی طلبکار خدا نیستم و تا الان هم خدا بیشتر از لیاقتم هوامو داشته. 

سوال پنجم: یکی از شایعاتی که درمورد خودت شنیدی چی بوده؟

شایعه خاصی نشنیدم، در کل سعی کردم بی حاشیه زندگی کنم، آدمها رو نرنجونم و برای خودم حرف و حدیث درست نکنم، یه حالت محافظه کارانه زندگی کردم اما خب بوده وقتایی که به همکارانم اعتماد بیجا کردم و خیلی به ضررم شده، و یا چیزایی راجب خودم شنیدم، مثلا اینکه فلان مدیر به این خانم بیشتر از بقیه توجه داره و سوگلیشه...که البته توجه داشتن بیشتر اون مدیر رو میپذیرم که بعضاً حساسیتهایی ایجاد کرده بود، اما  در کل شخصیتی نبودم که بخوان  بقیه خیلی راجبم حرف بزنند یا به اصطلاح پشتم صفحه بذارند شاید گاهی سوء تفاهماتی درموردم داشتند که به مرور زمان برطرف میشد و یا اصلا حرفهایی می‌شنیدم که نمیتونم اسمش رو بذارم شایعه چون واقعیت بود مثل اینکه همکارانم چند سال پیش ازم دلخور شده بودند و باهام سرسنگین بودند و پشت سرم می‌گفتند مرضیه نمی‌خواسته موضوع استخدام پیمانی شدنش سر کار رو به ما بگه (بین اونا فقط اسم من برای استخدام پیمانی رد شده بود و من واقعا نمی‌خواستم از همون اول بگم چون معلوم نبود به نتیجه برسه و خودم مدام نگران بودم اتفاق نیفته یا وسطش کارشکنی بشه مثل دفعات قبلترش).

سوال ششم: اولین کراش شما به سلبریتی چه کسی بود؟

کراش؟ اسم احساسی که من داشتم کراش نبود! به نظر خودم عشق بود! به یه بازیگر مرد خارجی که حاضرم قسم بخورم هیچ یک از شما و حتی هیچ ایرانی نمیشناستش اما من به قدری عاشقش بودم که با انگیزه ازدواج با اون و رفتن به کشورش و زندگی کردن باهاش، زبان انگلیسیم رو در حد فراتر از تصور تقویت کردم و الان تعریف از خود نباشه در زبان انگلیسی تسلط بالایی دارم (بماند که فراموشم هم شده تو این سالها)... از حدود 23 سالگی عشق این آدم در ذهنم کمرنگ تر شد اما الان هم با 39 سال سن هنوز گاهی میرم و عکسهاش رو میبینم و قسمتهایی از سریال مورد علاقم رو که این آدم توش بازی میکرد نگاه میکنم و برام حس و حال نوجوونی و اوایل جوونی تداعی میشه، اگر بگم عشق اول زندگیم بوده دروغ نگفتم.

بعد اون آدم تو بازیگران ایرانی شهاب حسینی که اولین بار با سریال پلیس جوان وقتی 15 16 سالم بود شناختمش و عکسهاش رو از مجلات قیچی میکردم و میذاشتم لای کتابم و با اینکه علاقم بهش به اندازه اون بازیگر خارجی نبود، اما میتونست در برهه ای از زمان باهاش رقابت کنه، بعد اون هم یه مدت به مهدی سلوکی علاقه داشتم و درواقع ظاهرش جذبم کرد که البته خیلی زیاد طول نکشید. یادم نمیره وقتی شایعه مرگش منتشر شد چطور گریه میکردم. الان نسبت به هیچکدوم احساس خاصی ندارم و خنثی هستم.

سوال هفتم: زیر دوش کدوم آهنگ رو بیشتر میخونی؟

خیلی عادت ندارم آهنگی رو داخل حموم بخونم بخصوص از وقتی ازدواج کردم. اما یادم میاد یکبار بطور مرتب یه آهنگ از همایون شجریان رو داخل حموم میخوندم. بخشی از شعرش این بود: 

"نبسته ام به کس دل، نبسته کس به من دل، چو تخته پاره بر موج رها رها رها من..."

از محتوای شعرش خیلی خوشم میومد و حس میکردم درمورد خودم میخونه!. غیر اون یه سری آهنگ ها رو هم دوست دارم و برام تکراری نمیشن مثل آهنگ نوازش از ابی "منو حالا نوازش کن همین حالا که تب کردم..." کلاً به بعضی آهنگ های ابی خیلی علاقه دارم و احسان خواجه امیری هم جزء خواننده های مورد علاقمه بخصووص یه آهنگش که میگه "گریه نمیکنم نه اینکه سردم، گریه غرورمو به هم میزنه، مرد برای هضم دلتنگیاش گریه نمیکنه قدم میزنه... و یا اون شعرش که میگه "خدا ما رو برای هم نمیخواست، فقط میخواست همو فهمیده باشیم...." آهنگ های گرشا رضایی و راغب و مسعود صادقلو و مسیح و آرش و ... رو هم گوش میدم  و دوست دارم. در مجموع همه جور آهنگی از قدیمی و جدید گوش میدم و خیلیهاش رو حفظم و این روزها که میرم پیاده روی و هندس فریمو میذارم تو گوشم، خیلی از آهنگهایی که قبلا دانلود کرده بودم رو گوش میدم. جالبه بدونید که تتلو هم جز خواننده های مورد علاقه منه و آهنگهاش رو گوش میدم و صداش و سبک خوندنش رو دوست دارم.

سوال هشتم: از بچه کدوم دوست یا فامیلتون بدتون میاد؟

تا قبل از این، منی که عاشق بچه ها هستم، از هیچ بچه ای به اون معنا بدم نمیومد، اما راستش رو بخواید باید اعتراف کنم این روزها از بچه های همسایه واحد بغلیمون که بارها دیدم نیلای من رو زدند یا بهش خوراکی ندادند (وقتایی که خونشون بودیم جلوی روی خودم، چه برسه که من خودم به هر دلیل نبودم) و با همه بچگیشون چقدر موذی بازی درمیارن، لجم گرفته...البته دیده شده که وقتی طولانی مدت همین بچه ها رو ندیدمشون  دلم تنگ شده و حتی بوسشون هم کردم و هر بار رفتم خونشون یه چیزی براشون خریدم، اما بعد اینکه دختر دومیش (سه تا دختر داره) که چند ماهی از نیلا کوچیگتره تو صورت نیلا آب دهان انداخت و حرفهای زشتی زد و گفت پیش من نیا و از تو خوشم نمیاد و هلش هم داد (همون حلما که خواننده های قدیمی شاید یادشون باشه که با زدن نیلا و پرت کردنش از مبل تو یک و نیم سالگیش باعث شد دختر من دچار اضطراب عجیب و غریبی بشه و من تا ماهها درگیر بودم)، و یا دختر اولی و بزرگه که با خواهرش کیک میخوردند و به دختر من ندادند تا وقتی خودم وارد ماجرا شدم، خلاصه بدجور ازشون لجم گرفته و تازگیا وقتی نیلا اسمشون رو میاره عصبی میشم! و دیگه هم تصمیم ندارم بذارم نیلا و اون بچه ها روبرو بشن با هم، حتی اگر خودم هم باشم. 

سوال نهم: اگه پلیس دستگیرت کنه دوست صمیمیت فکر میکنه به چه جرمی گرفتنت؟

فکر نمیکنم اگر روزی دستگیر هم بشم کسی بتونه علت خاصی براش پیدا کنه، کلاً آدم محافظه کاری هستم و اهل دعوا و بگومگو و کارهای غیرقانونی نیستم. یعنی فکر نمیکنم کسی بتونه حدس خاصی بزنه، ضمن اینکه متاسفانه مدتهاست من دوست صمیمی ندارم و همکاران اداره در واقع دوستانم حساب میشن، شاید همین سمانه همسایه واحد بغلیمون (که درمورد دخترهاش تو جواب سوال بالایی حرف زدم) بتونه دوست صمیمیم حساب بشه، چون برخلاف بچه هاش ، خودش رو دوست دارم و همسایه خوبی برام بوده اما بعید میدونم اگر دستگیر شم کسی بتونه علتی براش پیدا کنه.

سوال دهم:  دوست داری برای همیشه در چه سنی بمونی؟

نمیدونم، کلاً من زندکی خیلی راحتی نداشتم که بخوام یه سن خاص رو ترجیح بدم، همیشه فراز  و نشیبهایی تو زندگیم بوده اما خب سوم ابتدایی و 9 سالگی به دلیل عشقی که به معلمم داشتم برام پر از حسهای خوب بود . سال 94 و 31 سالگی رو هم که با همسرم آشنا شدم رو دوست داشتم و برام حسهای جدید و خوبی رو به همراه داشت که قبلا تحربه نکرده بودم، سال 95 هم سال اول ازدواجمون بود و خیلی عاشقانه به هم محبت میکردیم. سال 97 هم که متوجه بارداریم بعد مدتها تلاش شدم و نیلا هم تو آذر ماه همون سال به دنیا اومد برام سال خوبی بود اما به خاطر بارداری سخت و پردردی که داشتم، برام همزمان پر از استرس بود بابت سلامتی بچم. در کل دوست ندارم تو سن خاصی بمونم چون هر سنی در کنار شیرینیهاش یه سری ناراحتیها  و ترسها و استرسهایی هم برام داشته که ترجیح میدم دوباره تجربش نکنم. 

 فکر کنم من تنها وبلاگ نویسی بودم که انقدر پاسخهای طولانی به این سوالات چالش دادم، تازه خیلی بیشتر هم میتونستم بنویسم، دیگه خیلی جلوی خودمو گرفتم.

تا اینجا رو نیمه شب دیشب حدود ساعت سه شب نوشتم و الان که صبح پنجشنبه هست دارم باقیش رو مینویسم.

 +++++++درست از فردای روزی که پست قبلی رو نوشتم شروع کردم به گرفتن رژیم از روی همون رژیمی که هشت ماه پیش و با وزنی 10 کیلوگرم کمتر از الان از سایت لیمومی گرفته بودم (اون موقع برای کم کردن 5 کیلو از وزنم اون رژیم رو خریده بودم و الان باید 15 کیلوگرم کم کنم! فقط بعد هشت ماه!) ، روزهای اول خیلی سخت بود، و خیلی هم ناامید بودم و هزاران بار خودمو بابت این بی ملاحظگی و افزایش وزن عجیب سرزنش میکردم و افسرده  و بی حوصله بودم و میگفتم امکان نداره بتونم وزنمو اینهمه کم کنم، خب من چندبار قبلا رژیم گرفتم و موفق بودم اما هیچ موقع در رژِیم گرفتن های قبلی تا این اندازه اضافه وزن نداشتم  و فکر میکردم این مقداری که الان اضافه شدم رو نمیتونم کم کنم و اگر هم بتونم راه خیلی خیلی طولانی و سختی در انتظارمه و وسطاش کم میارم، اما الان که ده روزی از رژیمم گذشته  گرسنگیم نسبت به روزهای اول کمتر شده و ناامیدیم هم از کاهش وزن کمتر، ولی خب همچنان عذاب وجدان و احساس گناه دارم که اصلاً گذاشتم این اتفاق بیفته، اما به هر حال شروع کردم و از خدا هم کمک خواستم که بتونم بر ناامیدی غلبه کنم و حداقل سیزده کیلو کم کنم. دیگه توکل به خدا. یادم رفت بگم سامان هم تقریبا همزمان با من شروع کرده به رژیم گرفتن چون اونم خیلی اضافه وزن پیدا کرده و آزمایشش هم اصلا خوب نبوده و کلسترول خوونش خیلی بالا بوده، خلاصه که این برنامه رژیم گرفتن و پیاده روی هم به کارهای دیگم اضافه شده، اما انشالله که ارزشش رو داشته باشه، همین الان یکم احساس سبکی بیشتری دارم و این خوبه، فقط امیدوارم خیلی هم سخت وزنم کم نشه.

++++++مازیار، پسر خاله سامان زنگ زده به سامان و گفته برای شش شهریور تا 11 شهریور میخواد برای سرعین یه خونه رزرو کنه و ما هم باهاشون میریم یا نه؟ البته گفت به مامان و بابای سامان و سونیا خواهرشوهرم هم میگه که بیان و مادر و پدر خودش هم هستند...خب راستش نه من و نه سامان نتونستیم تصمیم بگیریم! مسافرت با بچه ها اصلا راحت نیست، لااقل برای من و سامان، هزینه هاش هم برامون مطرحه و البته خب یه مقدار هم با جمع به طور صددرصد راحت نیستم، با پسرخاله سامان و خانمش و خاله سامان و شوهرخاله یکم رودربایستی دارم، سونیا و شوهرش هم معلوم نیست بتونند بیان اما مامان و بابای سامان گفتند به خاطر راحتی ما هم که شده میان، حالا نمیدونم بریم یا نریم، از یه طرف به خاطر سختی سفر با بچه ها و هزینه ها و سایر چیزها میگم ولش کن، از یه طرف میگم شاید دیگه دورکاریم تمدید نشه و بعدها یا مثلا سال بعد این فرصت جور نشه و برای مرخصی گرفتن خودم یا سامان به مشکل بخوریم. خلاصه موندم چه کنم، تازه هم از سفر رشت برگشتیم و خب دلم به اون معنا مسافرت نمیخواد، از طرفی هم خب رژیمی که تازه شروع کردم و هر روز دارم پیاده روی میکنم با سفر رفتن به هم میخوره.... مراسم سالگرد دایی خدا بیامرزم هم همون اوایل شهریور هست و روزش رو نمیدونم اما ممکنه با برنامه سفر تداخل داشته باشه، خلاصه که همه چی در هاله ای از ابهامه و اصلا نمیتونیم تصمیم بگیریم، سامان گفت زنگ میزنه و میگه ما نمیایم، از طرفی باز خودش دودل میشه و میگه میخوای بریم؟ خلاصه بلاتکلیفیم. کلاً تو تصمیمات مهم زندگیمون هم همیشه پر از شک و تردیدیم اینکه دیگه جای خود داره.

+++++++ این چند وقت متوجه شدم استرس و وسواس فکری نیلا همچنان برقراره و هر چه سریعتر باید ببرمش پیش روانپزشک و روانشناس اطفال و احتمال زیاد دارو بخوره، خیلی ناراحت و نگران بچم هستم، خدا کنه نویانم مثل نیلا نباشه. الان میفهمم چقدر ژنتیک موثره! متاسفانه وسواس فکری و اضطراب من رو نیلا هم گرفته، همونی که همیشه ازش میترسیدم.

+++++++ سر همون سکه تمام بهاری که به سامان دادم و بالاتر توضیح دادم، کلی حاشیه و حرف و حدیث داشتم و دوباره ناراحتی بینمون پیش اومد و دعوا و بحث و کشمکش، سامان گفته بود چند ماه دیگه سکه رو میذاره سر جاش اما من شک داشتم و خلاصه کلی بگو مگو داشتیم که تهش من 25 تومن دادم بهش و گفتم از بابت فروش سکه بوده، خدا منو ببخشه اما چاره ای نداشتم. نمیخواستم سکه رو بفروشه، درسته که یه سکه میذاشت سر جاش اما خب برای خودش هم میتونست ضرر باشه، از طرفی هم اگر سکه چند ماه دیگه بیاد پایین ضررش میشه برای من که 25 تومن بهش دادم و ممکنه اون موقع سکه ارزشش کمتر باشه (اون خبر نداره فکر میکنه از بابت فروش سکه هست این پولی که گرفته)... بعد اون ناراحتی، برای اینکه از دلم دربیاره حرفی رو که تو دعوا بهم گفته بود و خودشم ناراحت شده بود و منم هزار بار به روش اوردم،  عصر که اومد خونه بعد مدتها برام یه گل زیبا خرید و با بوسیدن و بغل و نوازش بهم داد و از دلم درآورد و گفت قدر خوبیها و محبتهامو میدونه  و دستمو میبوسه، از این بحث ها خسته ام! باید فکری کنیم که کمتر پیش بیاد. اینطوری عمر و زندگیمونه که با اوقات تلخی حروم میشه، قبل از اون هم من باید روی خودم کار کنم که کمتر بهش پیله کنم به اصطلاح و صبوریم رو بیشتر کنم، چون قبول دارم که یه وقته زیادی بهش پیله میکنم و اونم عصبی میشه، در کل مطمئنم اگر شغل و درآمد ثابت داشت، هشتاد درصد مشکلات ریز و درشت ما تموم میشد.

+++++++ از وقتی رژیم گرفتم کارهام از قبل هم بیشتر شده و همش درگیر درست کردن غذاهای مختلف هستم و واقعا سرم شلوغه و کارها تمام نشدنی به نظر میرسند، از طرفی غذاهای بچه ها هم هست که معمولا با غذای ما متفاوته و پروژه های اداره هم که جای خود داره و باید براشون وقت بذارم، غذادادن به بچه ها همزمان نیست و هر کدوم کلی وقت میگیره حتی هنوز خودم به نیلا قاشق قاشق غذا میدم، خیلی وقتها ناهار و شام خودمون میشه ساعت 4 یا 5 بعد از ظهر یا 12 شب!، ده شب هم هست که بعد دادن شام بچه ها نزدیک یکساعت به قصد پیاده روی میرم پارک نزدیک خونمون و اینم به کارها و وظایف زیادم اضافه شده، واقعا وقت سرخاروندن ندارم و گاهی بابت کارهای زیادی که دارم و موارد عقب افتاده استرس میگیرم، کلی حرفهام تلنبار میشه که نمیتونم بیام و تو وبلاگم بنویسم چون وقت نمیکنم و زمان کم میارم، مدتهاست میخوام یه پستی تو اینستاگرام بذارم و باز وقت نشده، نمیدونم ملت چطوری دم به ساعت عکس و پست میذارند اینستا.

همینا دیگه، حرفهای دیگه ای هم داشتم که دیگه بهتره از این طولانی تر ننویسم، ممنونم که اینجایید و نوشته های طولانی منو میخونید و با من همفکری میکنید، و شرمنده بابت اینکه کامنتها رو دیر تایید میکنم، شما هر چی برام میفرستید همون موقع و همون روز میبینم اما چون بدون جواب نمیخوام تایید کنم، و جواب دادن هم برام زمانبره، برای همین کامنتها رو دیر تایید میکنم، به هر حال مرسی که منو میخونید و به یادم هستید.

پی نوشت: این پست رو  به خاطر داشتن یه سری موارد خصوصی در پاسخ به سوالات چالش، ممکنه ظرف دو سه روز آینده رمزدار و خصوصی کنم. 

نگرانی جدید

تقریبا به این نتیجه رسیدم با اینکه عاشق شهر رشت و مردمش و زیباییهای استان گیلان هستم و همسرم هم مال همونجاست، اما از این به بعد نهایتا! سالی یک یا دوبار بیشتر نرم، قبلا هم شاید نهایت همون دو یا سه بار در سال میشد که بریم اما الان اگر همسرم اصرار خاصی نداشته باشه به نظرم همون یکبار باشه کافیه، برای توضیح دلایلش گفتنی زیاد دارم اما راستش ترجیح میدم چیز زیادی نگم، با نوشتنش خودم اذیت میشم.

مادر و پدر همسرم انسانهای خیلی خوبی هستند و زمانیکه اونجا هستیم مادرشوهرم با همه بیماریش از هیچ پذیرایی و مهمون نوازی برامون کم نمیذاره، اما راستش من و همسرم در زندگیمون یه سری گره های حل نشده و شاید حل نشدنی داریم که باعث میشه اونو با خودمون همه جا ببریم و هم خودمون اذیت بشیم هم خانواده.... در این حد بگم که سعی کردم با مادر همسرم شاید برای اولین بار مشورت و درددل کنم بلکه شرایطمون بهتر بشه که متاسفانه اوضاع خیلی بدتر شد و برای منم دلخوریهای زیادی به وجود اومد. طبیعتاً مقصر اول و آخر خودمم که مثلاً تصمیم میگیرم با مادر شوهرم و البته پدرشوهرم درمورد پسرشون حرف بزنم و از مشکلات و موردهایی که داره بگم یا گلایه کنم بلکه مثلا صحبتی بکنند و اوضاع بهتر بشه، غافل از اینکه هرچی باشه اونا اگر بهترین آدمهای دنیا هم که باشند در نهایت پای فرزندشون بیاد وسط، ناخواسته اونو ترجیح میدند و سعی میکنند ازش دفاع کنند و حتی گاهی توپ رو توی زمین تو بندازند و در بهترین حالت اینه که خودشون رو کنار میکشند....پس از اساس مقصر اصلی من بودم و بس که اصلا مطرح کردم و خواستم درددل یا گفتگویی بکنم و در نتیجه باعث شدم حداقل دو سه روز از سفرمون به شمال از ناراحتی زهرمارم بشه، تا آخر عمرم دیگه چنین اشتباهی نمیکنم و با توجه به اینکه خودمو میشناسم که ممکنه ناخواسته یا ناخوداگاه دوباره این حرکتو انجام بدم، تصمیم گرفتم با وجود همه علاقه ای که به رشت و خانواده همسرم دارم (والبته همیشه قدردان محبتهاشون هستم)، کمترین رفت و آمد رو داشته باشم و وقتی هم که میرم حداکثر 3 یا 4 روز بمونم نه یک هفته تا خدای نکرده احترامها بیشتر از این از بین نره و حاشیه ها پیش نیاد.

این مختصر ترین حالتی بود که میتونستم توضیح بدم و اگر قرار بود به سبک و سیاق همیشگی خودم جزئیات و گفتگوهای قبل و بعد دلخوریها رو بگم یه نوشته خیلی طولانی میشد و هم برای خودم مجدد یادآوری میشد ناراحتیهایی که پیش اومد و بیشتر از قبل خودمو مقصر میدونستم یا نسبت به بعضی رفتارها دل چرکین میشدم (دارم سعی میکنم فراموش کنم و فقط عبرت بگیرم) هم اینکه ممکن بود مورد قضاوتهایی قرار بگیرم و راستش با شرایط روحی بدی که دارم اصلا شرایط توضیح دادن و رفع سو تفاهمات رو ندارم؛ فقط خواستم تصمیمم رو مبنی بر سالی یک یا حداکثر دو بار شمال رفتن اینجا بنویسم، اگر خانواده همسرم دوست داشتند  و دلتنگ بچه ها شدند میتونند خودشون بیان تهران و منزل من که با شرایطی که مادرشوهرم داره براشون راحت نیست اومدن به تهران، بماند که علاقه زیادی هم انگار به تهران اومدن ندارند... در نهایت دلم هم برای خودم میسوزه که به هر دری میزنم بلکه کمی شرایط رو عوض کنم و در نهایت میبینم کسی نیست که بتونم روش حساب کنم و خودم تک و تنها باید روی خودم حساب باز کنم و بس.

باقی روزها نسبتا خوب بود و خوش گذشت، بخصوص یک روز که همراه سونیا خواهر همسرم و شوهرش و مامان و بابای سامان رفتیم سمت یه منطقه زیبا به اسم "چارده" و مهمون اونا بودیم و بچه ها هم حسابی از اون طبیعیت زیبا لذت بردند و عکسهای زیبایی هم ازشون گرفتم، یک روز هم رفتیم سمت یه منطقه زیبا به اسم "نیلوفر آبی" که البته اون روز حالم اصلا خوب نبود و خیلی بهم خوش نگذشت اما انصافا محیط زیبایی بود. یک روز غروب هم رفتیم سمت انزلی و یکساعتی کنار دریا بودیم  که نیلا بتونه بازی کنه. شبها تا دیروقت بیدار بودیم و برای همین صبحها زودتر از ده و نیم یازده بیدار نمیشدیم و بعد هم میخوردیم به هوای گرم و ترجیح میدادیم بمونیم خونه، بنابراین هر روز حدود ساعت 5 بیرون میرفتیم و حدود ده شب برمیگشتیم. یکی دو روز که فقط داخل شهر رشت بودیم و بعضا بارندگی انقدر شدید بود که نمیشد جایی رفت؛ یه روز سر زدیم به خونه خاله سامان که همسرش سرطان داره بابت عیادت و احوالپرسی که خاطرات بابام برام زنده شد و حال گریه بهم دست داد، یک شب رفتیم و از رستورانی که طرف قرارداد محل کار من در رشت هست (محل کارم یه کارت اعتباری بابت رستوران داده که همه جای ایران میشه ازش استفاده کرد) چند مدل غذا گرفتیم و خانواده همسرم و از جمله خواهرشوهرم و همسرش رو مهمون کردیم (البته همسرش رشت نبود و نتونست با ما بیاد و غذاشو سونیا براش برد). یک روز هم با نیلا و مادرشوهر و پدرشووهرم رفتیم میدون شهرداری رشت و کمی خرید کردیم (نویان تو خونه پیش سامان موند)، من که به خاطر چاق شدن مفرط همه لباسهام تنگ شده بود و اونجا چهار تا شومیز خریدم  و یه تیشرت و شلوار هم برای نویان (درمورد این چاقی عجیب غریب خودم در ادامه مینویسم!!!) مامان سامان هم برای نیلا یه مقداری خرید کرد (ساعت مچی و جامدادی و ظرف غذا ....) و بچم خیلی خوشحال شد. هر بار که میریم مادر همسرم دوست داره برای نیلا خرید کنه، تازه میخواست چیزای دیگه ای هم بخره و من نذاشتم، دوست نداشتم هزینه زیادی بکنه، دو سه تا وسیله هم همون موقع که رسیدیم رشت به عنوان هدیه به بچه ها داد، دو تا لیوان رنگی واسه بچه ها و یه وسیله ای که اسمشو نمیدونم اما برای نقاشی کشیدن استفاده میشه و با باتری ظاهرا کار میکنه و شبیه تبلت میمونه؛ قیمت معقولی داره و به درد بخوره.

 یک روز هم بعد رفتن به دریا رفتیم یه فروشگاه بزرگ لوازم خانگی و پلاسکو به اسم صدف و من که عاشق اینجور فروشگاه ها هستم یه مقدار خرید کردم، چند تا ظرف بانکه و یه ظرف اردوخوری و و خرت و پرت های دیگه خریدم، اونجا هم مامان سامان به مناسبت سالگرد عقدمون برام یه سینی چوبی خرید و هدیه داد. (سامان هم یه مبلغ کمی پول به عنوان کادو یکی دو ساعت قبلترش تو ماشین بهم داد که به هر حال برام با توجه به شرایط مالی که داره ارزشمند بود هرچند در کل مدتهاست ازش دلخورم و حس و حالم مثل قبل نیست). یک روز هم رفتیم میدان فلسطین رشت و به اصرار مامان سامان، برای نیلا یه کتونی خریدیم و مامانش حساب کرد، اصلا اجازه نداد من حساب کنم. میگفتم نیلا الان کفش نمیخواد و شهریور یا مهر براش میخرم، میگفت نه و کتونیش تنگ شده و بچه گناه داره...گفتم پس خودم میخرم که اجازه نداد. بنده خدا اینبار یه تیشرت مردونه و یه جفت کتونی هم به سامان داد (میگفت  کتونی برای بابای سامانه که اصلا نپوشیده و کاملا نو بود)  ( عید هم یه شلوار و یه جفت کفش برای سامان گرفت که البته بخشی از پولشو براش به حسابش ریختم  بماند که اصلا قبول نمیکرد و میگفت هدیه هست و برای پسرسه اما دلم نیومد تو این گرونی پولشو ندم ). تازه یه سری کارهای خیاطی هم که مربوط به لباسهای بچه ها و سامان بود شب آخر قبل برگشتن برام انجام داد، خدا خیرش بده، یه خورده بابت همون مسائلی که بالا گفتم ازش دلخورم اما خب خوبیهاش رو هرگز نمیتونم انکار کنم و از خدا براش سلامتی میخوام چون خیلی درد و بیماری داره.

سه  تا کار مثبت هم اونجا که بودیم انجام شد. اول اینکه نیلا رو بردیم پیش همون دکتر چشم پزشکی که چشمهای خواهرشوهر و پدرشوهرم رو عمل کرد و بعد معاینه چشمان نیلا، شماره جدید عینکش رو داد و همون رشت هم رفتیم و عینک جدید نیلا رو خریدم، عینک قدیمیش به خاطر اینکه شماره چشمانش عوض شده بود دیگه قابل استفاده نبود و برای صورتش هم کوچیک شده بود.خود همین کار اگر تهران میخواستیم انجامش بدیم کلی طول میکشید و تا الانس هم کلی تاخیر انداخته بودیم. خدا رو شکر با وجودیکه دو سال تمام عینک زدن نیلا عقب افتاده بود (باید بلافاصله بعد عمل چشم آخرش  از دو سال پیش تا الان عینک میزد که هر کار کردیم انجامش نداد و گذاشتم بزرگتر بشه و رسید تا الان) اما وضعیت چشمانشبا این حال بدتر نشده بود، بماند که اگر عینکش رو میزد تا الان خیلی هم بهتر میشد، خدا رو هزار مرتبه شکر اینبار بچم خیلی همکاری میکنه و مثل قبل نیست که برای عینک زدن به گریه بیفته و حالش بد بشه و قبولش نکنه.... البته باید ساعات بیشتری بزنه اما به همینم که موقع گوشی و نقاشی و ... میزنه راضیم.

مورد دیگه این بود که یک شب بعد اینکه رفتیم بیرون گردش، نویان رو برای اولین بار بعد تولدش بردیم آرایشگاه پیش یکی از اقوام مادرشوهرم و موهاشو از ته زدیم! خدا میدونه چقدر ترسیده بود و سه نفر گرفته بودیمش! نیلا هم به خاطر داداشش گریه میکرد و همش میگفت موهای داداشم رو نکنید! :) درنهایت انقدر بامزه شده که نگو، فکر میکردم زشت میشه اما نشد و اتفاقا از اون روز بیشتر از قبل هم میبوسمش، حالا عکسش رو بزودی میذارم تو پیج اینستاگرامم. مطمئنم اگر سامان به تنهایی میبردش پیش یه آرایشگر غریب تو تهران، نمیتونست موهاشو بزنه بسکه زیر دستش تقلا کرد و از ترس گریه میکرد.

یه کار مثبت دیگه هم این بود که پدرشوهر و مادرشوهرم وقتی حال و روز سامان رو دیدند که مدام کسل بود و حالت خواب آلودگی داشت اصرار کردند باید همون رشت بره آزمایش چک آپ کامل بده! از اونجاییکه میدونستند پسرشون درآمدی نداره فعلا، هزینه آزمایش رو هم خودشون دادند!. خدا خیرشون بده هزار بار که سامان رو به زور وادار به دادن آزمایش کردند، (سامان مدتهاست حالت خواب آلودگی داره و بی جون و بی رمقه و حالش اصلا خوب نیست اما من به تنهایی نمیتونستم مثلا اصرارش کنم بره دکتر و آزمایش بده و...). جوواب آزمایش تازه پریروز اومد و کاشف به عمل اومد عدد چربیش 470 هست!!!  حداکثر باید 200 باشه! خیلی بالاست و اصلا خیلی خیلی نگرانش شدم. تازه غلظت خون هم داشت و اوره خونش هم بالا بود و آنزیمهای کبدیش هم مشکل داشت که خودم با اطلاعات سطحی که داشتم خوندم اما باید ببره پیش متخصص داخلی و نشون بده تا دقیقتر توضیح بده براش. خدا رحم کرد که به اصرار پدر و مادر و خواهرش رفت آزمایش داد (بابای سامان صبح زود باهاش رفت) وگرنه با این نتیجه خیلی بد خدا میدونه اگر متوجه نمیشدیم خدای نکرده چی انتظارشو میکشید، الان هم دنبال دکتر خوب هستم که سامان بره پیشش، فکرم خیلی درگیر این موضوع شده.

این سه تا کار مثبت یعنی بردن نیلا به چشم پزشکی و گرفتن عینک جدید، کوتاه کردن موهای نویان برای اولین بار بعد تولدش و بردنش پیش یه آرایشگر آشنا، و چک آپ دادن سامان به اصرار پدر و مادر و خواهرش واقعاً کارهای مثبتی بود که به رفتن به رشت میرزید. 

خدا رو شکر تو راه رفت و برگشت هم اذیت نشدیم، قسمت زیر پامون عقب ماشین رو با پتو و بالش و ملحفه و ... پر کرده بودیم و منو بچه ها عقب بودیم و نسبت به دفعات قبل راحتتر رفتیم و برگشتیم، بماند که همیشه حاضر شدنمون و آماده کردن وسایل برای رفتن به سفر و البته برگشتن کلی زمان میبره و خسته کنندست، چون باید همه چی بردارم و چیزی جا نذارم مبادا با بچه ها تو ترافیک بمونیم یا موقع سفر چیزی کم و کسر باشه. قشنگ چند ساعت طول میکشه آماده شدن و بستن چمدون و آماده کردن وسایل و درست کردن ساندویچ برای توی راه و آماده کردن غذای بچه ها برای جاده و.... یه وقتها میگم هیچ کی مثل من نیست و انقدر سخت نمیگیره و شاید وسواس فکریم باعث بشه انقدر این پروسه برای من طولانی بشه، نمیدونم.

تا همینجا از سفر به رشت گفتن کافیه، اگر بخوام با جزئیات بنویسم تمومی نداره...حرفهای دیگه هم دارم و تازه باید تو چالش مامان خانومی هم که دو هفته پپیش منو دعوت کرده شرکت کنم و بیشتر از این جایز نیست در مورد سفر بنویسم فقط اینو بگم که متاسفانه این سفر هم حال و روزمون رو عوض نکرد و بعضاً دغدغه های جدیدی هم برام درست کرد، که تقصیر خودم بود، با این همه به انجام اون کارهای مهمی که تو رشت انجام دادیم و مدتها بود عقب افتاده بود، میرزید این رفت و برگشت.

بعد برگشت از سفر هم مجددا یه فکرهایی درمورد فروش خونه ای که توش ساکن هستیم (نه خونه ای که متعلق به سامان هست) تو سرم افتاده که همش به خاطر تصمیم سامان هست برای فروش خونه خودش و به اون مربوط میشه وگرنه که الان بعد اتفاقات پارسال ذره ای شرایط خرید و فروش ندارم. الان بیشتر از این راجبش نمیگم، فقط خدا کنه به خیر بگذره. در حال حاضر بیشتر از همه نگران وضعیت سلامتی سامان هستم بعد نتیجه بد آزمایشش و البته نگران وضعیت خودم که توضیح میدم...

پریشب یکی از سختترین لحظات برای من بود، بعد چند ماه رفتم روی ترازو و از نتیجه شوکه شدم، بعد دیدن عدد وزن حالم خیلی خیلی بد شد، خب من میدونستم چاق شدم اما نه انقدر! باورم نمیشد، فقط در دوران دورکاری تو این سه ماه و اندی حدود هشت کیلو اضافه کردم!!! حال و روزم رو بعد متوجه شدن موضوع نمیتونم توصیف کنم، تمام عمرم تا این اندازه چاق نشده بودم! باورکردنی نبود اما من موقعیکه نویان رو میخواستم زایمان کنم فقط یک کیلو از وزن الانم بیشتر بودم! بعد تولد نویان و زمانیکه نویان 5 ماهه بود و بیمارستان بستری شد، من همون بیمارستان خودمو وزن کردم و انقدر لاغر شده بودم که حد نداشت! اون موقع فقط یک و نیم کیلو وزنم از قبل بارداری نویان بیشتر بود و همه اضافه وزن بارداریم رو از دست داده بودم!با همه ناراحتی که بابت بیماری نویان داشتم اما این موضوع اون موقع کلی حس خوب بهم داد و برام انگیزه بود.... از اون موقع حتی یکسال هم نگذشته و من نزدیک 13 کیلو تو همین یکسال بیشتر شدم! نمیدونم چطور این اتفاق افتاد، خودم میدونم از یه جایی بیخیال شدم و خیلی پرخوری میکردم و هله هوله هم زیاد میخوردم... این روزها بین همه مشکلات ریز و درشت این موضوع بیشتر از هر چیزی آزارم میده! نمیدونم چرا امیدی ندارم که بتونم اینهمه وزن رو کم کنم! من هشت ماه پیش نه کیلو از الان کمتر بودم و رفتم باشگاه (هنوز تو مرخصی زایمان بودم) و در عین حال غصه اضافه وزنم رو میخوردم و میخواستم رژیم بگیرم، حالا فقط بعد هشت ماه از همون وزنی که اون موقع هم ازش راضی نبودم نه کیلو هم بیشتر شدم و مجموعا 14 کیلو تو یکسال اضافه کردم! نمیدونم کسی حال منو درک میکنه؟ تو کل عمرم به این وزن نرسیده بودم و خیلی خیلی عذاب وجدان دارم که چرا اجازه دادم این اتفاق بیفته و حال خودمو انقدر بد کردم وقتی میتونستم جلوش رو بگیرم؟ چرا همون هشت ماه پیش که باشگاه رفتم و حتی رژیم آنلاین هم گرفتم وزنم رو کم نکردم که برسم به این عددی که حتی امیدی هم ندارم بتونم کمش کنم، چون الان دیگه به اون صورت شرایط ورزش کردن یا بیرون رفتن از خونه و پیاده روی رو ندارم و رژیم گرفتن هم برام خیلی سخت شده، با اینکه تا الان چهار پنج باری رژیم گرفتم  و نتیجه هم داده اما هیچوقت به چنین وزنی نرسیده بودم که بخوام تازه استارت رژیم رو بزنم و در ناامیدی مطلقم. دفعات قبل که وزن کم میکردم دو تا بچه نداشتم و از عهده پخت غذاهای رژیمی و ورزش کردن و پیاده روی برمیومدم اما الان اینکار برای من خیلی سختتر شده با وجود کارهای بچه ها و پروژه دورکاری و ...، من تو خونه ترازو دارم اما از اونجاییکه مدتها بود احساس سنگینی داشتم و حس میکردم برم روی ترازو و وزنم رو ببینم بیشتر اذیت میشم طی چند ماه خودمو وزن نکردم و یکهو پریشب که با سامان وزن کردیم شوکه شدم. دست خودم نبود حتی بعدتر آهنگ غمگین گذاشتم و تقریباً گریم هم گرفت....

از دیروز رفتم تو رژیم، سامان هم همینطور چون اونم کلی اضافه وزن داشت اما هیچ امیدی ندارم بتونم 15 کیلو حداقل کم کنم! منی که هشت ماه پیش فقط نیاز بود 5 کیلو کم کنم و اونهمه برام سخت بود و ناراحت بودم، حالا در عرض هشت ماه اون 5 کیلو شده 15 کیلو... منم که قدم بلند نیست و چاقی روی بدنم کاملا نشون میده... فقط همینو کم داشتم. به هر حال شروع کردم همون رژیمی که چندماه پیش گرفتم رو انجام بدم، اما چندماه پیش با وزن هشت نه کیلو کمتر از وزن الان اون رژیم رو گرفتم و طبیعتا با وزن جدید فعلی که خیلی بالاتره، باید رژیم جدید میگرفتم اما زورم اومد دوباره پول بدم گفتم فعلا همونو که 21 روز طول میکشه شروع میکنم، وقتی 21 روز تموم شد مجدد رژیم جدید با وزن جدید میگیرم.

بین همه مشکلات ریز و درشت زندگیمون این موضوع الان شده بزرگترین دل نگرانیم، چون حال جسمیم هم اصلا خوب نیست (روحی بماند) و بلند شدن از زمین و فعالیتهای روزانه برام با وجود دو تا بچه و اینهمه کار خیلی سخت شده. بی حال و کم رمقم و میدونم منم برم آزمایش بدم وضعیتم شاید فقط یه ذره از سامان بهتر باشه، اما احتمال قند خون و چربی خون رو میدم. برای سامان هم خیلی خیلی نگرانم، تا الان هم خدا بهش رحم کرده، اونم برای اولین بار تصمیم گرفته رژیم بگیره و میخوایم با هم شروع کنیم اما طبیعتا رژیم من با اون نمیتونه یکی باشه و کارم خیلی سخت میشه اما چاره چیه، باید این وسط حسابی از خودم مایه بذارم.... بماند که اینبار برخلاف دفعات قبل از همیشه ناامیدترینم بتونم اینهمه اضافه وزن رو کم کنم، در بهترین حالت مثلا برسم به وضعیت هشت ماه قبل که نه کیلو از الان کمتر بودم و تازه همون موقع هم کلی ناراحت بودم از اضافه ورن و رفته بودم که رژِیم بگیرم...لعنت به من که ترازوی خوبی داشتم و اینهمه ماه خودمو وزن نکردم تا رسیدم به این درجه! اگر زودتر میفهمیدم لااقل جلوش رو میگرفتم و نمیذاشتم به این درجه از چاقی برسم، یه چیزی حدود 18 19 کیلو اضافه وزن دارم الان... قطعا تو عکسهای جدیدی که تو اینستاگرامم بذارم دوستان متوجه میشن....میشه دعا کنید موفق بشم و این اضافه وزن رو حداقل تا حدی جبران کنم؟ و همینطور برای همسرم که بتونه وضعیت سلامتیش رو بهتر کنه، نگرانشم بدجور، و همینطور نگران اینکه آزمایشش رو ببره پیش متخصص و خدای نکرده وضعیتش خطرناک باشه. البته که میدونم هست و هر کسی با یه ذره اطلاعات از مطالعه آزمایشش میفهمه، اما خب منظورم موارد دیگه تو آزمایشش هست که من درست سر درنمیارم...فعلا که هر دو داریم رعایت میکنیم از دیروز، دیگه توکل به خدا...یعنی میشه چند ماه دیگه بیام و بنویسم وزنم لااقل یه مقدار پایین اومده؟ اندامم رو اصلا دوست ندارم، درسته صورتم پرتر شده و میدونم وزن کم کنم صورتم به هم میریزه اما بازم میرزه، کاش ماهها قبل که تصمیم گرفتم وزنم رو برسونم به قبل زایمانم و رژیم آنلاین هم گرفتم و فقط چندکیلوی ناقابل یا وزن قبل بارداری نویان فاصله داشتم همت میکردم و اینکارو انجام میدادم تا الان نمیرسیدم به وزن فعلی و این حال داغون.. اشتباه خودم بود.

از این موضوع هم خارج میشم، در حال حاضر بزرگترین دغدغم شده! حتی بیشتر از بیکاری همسر و بدهیهای زیادش! خیلی خودم رو سرزنش میکنم از کوتاهی و بی مبالاتی خودم بوده که اینطوری شده. امیدوارم بتونم به این ناامیدی غلبه کنم و یکبار دیگه اراده کنم که درست بشه، یعنی میتونم؟ با دو تا بچه و دورکاری و....

بگذریم، شنبه این هفته رفتم اداره، قبلش رفتم بیمارستان طرف قرارداد محل کارم تو بلوار کشاور و بخش پایانی کار ایمپلنت دندانم رو انجام دادم که انشالله دفعه دیگه که برم برام پروتز بذاره و تموم بشه، پارسال و اوایل امسال هم باقی دندونایی که نیاز به ترمیم داشت رو درست کردم و خیالم راحت شد، مونده همین ایمپلنت که اونم دیگه آخراشه. بعد از دندونپزشکی رفتم محل کارم، همونطور که گفتم مدیرم سمت جدید و بالاتری گرفته و داره میره، موقت مونده تا کارها رو به فرد جدید تحویل بده و بعد خداحافظی کنه، معاون مدیر کل هم که من همیشه گزارشات دورکاریم رو بهش میدادم دو هفته قبل سمت جدید گرفته و رفته جای جدید و عملا من الان حتی کسی رو ندارم که گزارش کار بهش بدم، چه برسه که بدونم آیا باید همون پروژه های قبلی رو ادامه بدم یا کارهای جدید دیگه ای در انتظارمه. یه جور بلاتکلیفی، تصمیم گرفتم اگر میشه مدیر کلمون رو که با دورکاریم موافقت کرده بود شاید برای آخرین بار قبل رفتنش ببینم که هم تشکر کنم و هم کسب تکلیف. بنده خدا با روی باز منو پذیرفت و گفت اگر میتونم قبل رفتنش پروژه های قبلی رو تحویلش بدم، منم خواهش کردم به نفر جدید که جای من میاد، درمورد کارهایی که انجام دادم توضیح بده. چقدر بده که وقتی یه نفر میره همه پروژه ها و حتی نیروهای انسانی بلاتکلیف میمونند...آخرش هم بنده خدا ازم کسب حلالیت کرد و بهم یه تقدیرنامه با جلد نفیس داد (رسمه که یه مدیر که میره به همه نیروهای زیر دستش یه تقدیرنامه میده). لای این تقدیرنامه یه کارت پول هم بود، و در کمال خرسندی بهم یه جعبه داد که توش یه ترمه نفیس از شهر یزد بود "برند حسینی" که خیلی هم معروف و گرون هم هست (متوجه شدم به سایر همکاران این ترمه رو نداده و فقط کارت پول داده) کلی تشکر و دعای خیر کردم و خداحافظی کردم و قرار شد هر چه سریعتر و قبل رفتنش کارهای باقیمونده رو تحویلش بدم و البته یه کار جدید هم بهم سپرد (کارم زیاد شد در واقع اما در مجموع قابل انجامه و به دیدنش میرزید). بعد از اینکه از اداره اومدم بیرون، سر راه خونه رفتم موجودی کارت هدیه رو از عابربانک گرفتم و دیدم یک میلیون موجودی داره، خوشحال شدم و به سامان گفتم بمونه دستت برای مخارج خونه، خدا خیرش بده مدیرمو، نمیدونم کارت بقیه همکاران چقدر موجودی داشته، بیشتر یا کمتر، نمیتونم هم ازشون بپرسم امافکر میکنم این ترمه رو فقط به من داده و بعید میدونم به بقیه داشته باشه، بازم نمیتونم بپرسم چون اگر به اونا نداده باشه و بفهمند فقط به من داده ممکنه برام حاشیه درست بشه، اما به هر حال ازش خیلی خیلی ممنونم و براش هزاران هزار دعای خیر میکنم بابت قبول دورکاری من و کمکهایی که بهم کرد و دعای خیر من تا ابد باهاشه، به خودش هم همینو گفتم.

فعلا همینجا این پست رو میبندم، بچه ها از خواب بیدار شدند و باید به فکر صبحانه و ناهارشون و ناهار و شام خودمون باشم که البته رژیمیه....خواهش میکنم خیلی خیلی دعام کنید بتونم این وزن لعنتی رو کم کنم و به این حال بد و ناامیدی از نتونستن غلبه کنم، و همینطور به همسرم کمک کنم وزنش کمتر بشه و بتونه چربی خون و مشکلات دیگش رو رفع کنه، بلکه با بهتر شدن حال جسمی هر دومون، حال بد زندگیمون هم بهتر بشه و یکم اوضاعمون عوض بشه، فعلاً که هر دو دلمرده و بی انگیزه و خسته ایم.

مامان خانومی عزیزم خواهش میکنم منو ببخش، صددردصد تصمیم داشتم تو این پست به سوالات چالشت جواب بدم و انتظار نداشتم انقدر طولانی بشه، دیگه فکر نمیکنم جاش باشه توی چالشت شرکت کن، قول میدم سه چهار روز دیگه پست جدیدی که مینویسم  موضوع اصلیش پاسخ دادن به سوالاتتت باشه. 

خدا میدونه پست نوشتن اونم انقدر طولانی برام با وجود کارهای بچه ها و امور خونه و کارهای اداره چقدر سخت و زمانبره، اما سعی میکنم حداقل هفته ای یکبار بنویسم که ثبت بشه و به یادگار بمونه از حال و احوالات این روزها. این روزها خیلی احساس تنهایی و خستگی میکنم اما همچنان تلاشم رو میکنم که سر پا بمونم به عشق بچه هام. مرسی که همیشه همراهمید.

وروجک های من :)

رفتیم رشت و برگشتیم، گفتنی زیاده اما دل و دماغ گفتنش نیست...

ظهر جمعه 23 تیر درست فردای روزی که پست قبل رو نوشتم رفتیم رشت و شنبه این هفته 31 تیر حدود 5 عصر برگشتیم.بگم خوش گذشت؟ خب یه وقتاییش آره اما یه روزایی هم نه و حالم شدیدا بد بود. هفت روز و نیم اونجا بودیم. هوا هم طبق گفته دوست خوب وبلاگیم عالی و دلنشین بود اما دل من خیلی وقته دیگه خوش نیست. حال و روز زندگیمون به طرز عجیبی ناخوشه....

دیروز به دوستم گفتم حالا میفهمم اگر حالت از درون خوب نباشه هر کجای دنیا هم که باشی فرقی نداره، دلت خوش نیست.

من و همسر مثل دو تا مرده متحرک شدیم تو این زندگی این روزها...سفر رشت هم هیچی رو عوض نکرد. دل و دماغ هیچی نیست! اگر بخوان بی انگیزه بودن رو به معنای واقعی کلمه تعریف کنند میشه حال و روز من و سامان این روزها. تنها دلخوشیمون شیرینیها و بامزگیهای هر دو بچمونه که گاهی دلم میسوزه و عذاب وجدان دارم از آوردنشون به این زندگی و این دنیا...

حرف از بچه ها شد، تو این پست با خودم گفتم بعد ماهها تعلل بیام و راجب نیلا و نویانم بنویسم، دلم خوش نیست و هزاران حرف دارم که بعدا مینویسم (شایدم سعی کنم از خاطر ببرم و ننویسم) اما این پست رو فقط اختصاص میدم به رفتارها  و حرکات بچه ها بخصوص نویانم که متاسفانه انقدر دیر راجبشون نوشتم که خیلیهاش با گذر زمان از یادم رفته و یا دیگه الان کمتر انجامشون میده. درمورد نیلا خیلی بهتر عمل کردم و الان که میرم میخونم و برام یادآوری میشه عشق میکنم. عذاب وجدان دارم. دلخوشی منم همین دو تا بچه ان دیگه، وگرنه که.... چند روز پیش با همه وجودم آرزوی مرگ کردم اما به خاطر بچه ها خیلی زود حرفمو پس گرفتم، اونا بدون من نمیتونند، شاید مامان ایده آلی نباشم اما میدونم برای بچه هام هیچکی خود من نمیشه.

روزهای خوب هم هستند، روزهایی که من و همسرم آروم تریم و با دیدن بچه ها لبخند به لبمون میاد. بچه ها با همه سختیهایی که با خودشوون همراه میارن شیرینیها و لذتهایی هم دارند که با هیچ لذتی در دنیا قابل قیاس نیست. تا جاییکه یادم میاد ازشون مینویسم، البته میدونم برای یه سری خواننده ها هیچ اهمیتی نداره مثلا بچه های مرضیه چقدر بانمکند و چه کارهایی بامزه ای میکنند و شاید اصلا نخونند و از این پست رد بشند، اما مطمئنم مامانایی مثل خودم میخونند و بابچه های خودشون مقایسه میکنند و لبخند میزنند.

من عاشق این دو تا وروجکم! اصلا براشون میمیرم، باورم نمیشه چطوری یه آدم وقتی مادر میشه اینطوری با همه وجودش عاشق میشه، عاشق شدنی که با گذر زمان هیچ کمرنک نمیشه فقط و فقط قویتر و عمیقتر میشه.

گاهی که میبینم انقدر خوب با هم بازی میکنند از اینکه خدا خواست و دو فرزند بهم داد خیلی خوشحال می شم، البته خب دعواها و   سروصداهاشون هم کم نیست،بیشترش هم برمیگرده به اینکه نیلا مثلا چیزی درست میکنه با لگو و خونه سازیهاش و نویان خرابش میکنه،یا نقاشی میکشه و مدادهاش رو دورش میریزه و نویان وسایل و کاغذ و مدادها و اسباب بازیهاشو برمیداره و فرار میکنه وو نیلا هم با جیغ و گریه میفته دنبالش. .اینجور وقتها هر جوری تلاش میکنم نیلا رو متوجه کنم که نویان متوجه نمیشه و خیلی کوچیکه یا این وسیله ها مال هردوی شماست نمیتونم قانعش کنم، خب به هر حال اونم هنوز بچست و نمیشه انتظار داشت خیلی هم همه چیزو متوجه بشه و همکاری کنه. یه جاهایی هم البته متوجه میشم کوتاه میاد و برای داداشش از خودگذشتگی میکنه و برام خیلی شیرین و جذابه این موضوع، یه جاهایی هم خب نه حرف حرف خودشه و بیشتر چیزها رو مال خودش میدونه. البته با بزرگتر شدن نویان امیدوارم بتونم بینشون حس مشارکت بیشتری ایجاد کنم.

خب اینایی که الان مینویسم مربوط میشه به رفتارها و حرکات بامزه نویان که مثلا الان سه چهار ماهه که داره و جدید نیست و مال ماهها قبله که بعضیهاش هنوز ادامه داره بعضیهاش هم نه و جای خودش رو با بزرگتر شدنش به رفتارهای جدیدتری داده. پسرک قشنگم  امروز 4 مرداد ماه دقیقاً 16 ماهه شده و در بهترین و بامزه ترین حالت خودشه. رشت که بودیم موهاش رو از ته زدیم و برخلاف تصورم که فکر میکردم زشت بشه خیلی هم بامزه و قشنگ شد و الان ده برابر بیشتر از قبل میبوسمش. بماند که چقدر ترسیده بود و چقدر گریه کرد و چطور همگی با هم گرفته بودیمش، اما بعدش که موهاشو زد مدام دست میزد به سرش و میفهمید موهاش نیست و قیافش یه جور بامزه ای میشد که آرایشگره خودش کلی میخندید. یکی از بامزه ترین رفتارهایی که مثلا دو ماه پیش داشت و من عاشقش بودم و چند روزی هم ادامه داشت این بود که صبح به صبح که بیدار میشد و چشماشو باز میکرد، میومد سمتم و دستم رو میگرفت و نزدیک ده دقیقه باید با هم داخل خونه قدم میزدیم و تو خونه پیاده روی میکردیم جوری که آخرش خودم خسته میشدم! منو میبرد داخل اتاق خوابها اما تا میخواستم دست تو دست هم بریم داخل آشپزخونه منو میکشید کنار و میبرد داخل هال، از آشپزخونه بیزار بود شاید چون هر بار که برای آشپزی یا شستن ظرفها میرم داخلش و اونم بهانه میگیره، هی بهم میچسبه و من نمیتونم بغلش کنم، و گریه میکنه گاهی، احتمالا واسه همین اون زمان هم دوست نداشت آشپزخونه بریم. البته الان دیگه اون پیاده روی صبحگاهی داخل خونه از سرش افتاده.

الان صبحها که از خواب بیدار میشه، من اگر ببینم هنوز خیلی زوده کنارش دراز میکشم و خودم رو به خواب میزنم، گاهی دوباره خوابش میبره گاهی هم نه. من که کنارش چرت میزنم تا بیدار کامل و سرپا نشم همینطوری دراز میکشه و بهم خیره نگاه میکنه، باز من خوابم میبره و چند دقیقه بعد که چشمام باز میشه همچنان داره با چشمای گرد و سیاهش بهم نگاه میکنه اما غر نمیزنه و بهونه نمیگیره، آخرش که میفهمم این بچه دیگه قرار نیست بخوابه، بلند میشم و کلی قربون صدقش میرم و میبوسمش و بهش سلام صبح بخیر میگم، بیدار که میشه بهش میگم سلام کن میگه "دلام"! عاشق این دلام گفتنش هستم که الان دو سه ماهی هست به زبون میاره.  یکی از اولین کارهایی هم که میکنه اینه که میره داخل تخت نیلا رو نگاه میکنه ببینه نیلا تو تختش هست یا نه (آخه نیلا صبحها قبل بیدارشدن نویان میره مهد کودک). اگر نیلا مهد کودک نباشه و روی تختش باشه میره کنارش و صداش میکنه و بهش میخنده. 

یکبار از خواب حدود دو ماه پیش بیدار شد ، مامانم خونمون بود، وقتی از اتاقش اومد بیرون تو هال، من عمدا به مامانم گفتم اصلا نگاهش نکنیم تحویلش نگیریم ببینیم واکنشش چیه، خلاصه برعکس همیشه که صبحها کلی بوس و بغلش میکنم حتی نگاهش هم نکردم، پنج دقیقه ای گذشت یهو در کمال تعجب دیدم بچه زد زیر گریه! چه گریه ای! مگه آروم میشد!!! من و مامانم مونده بودیم! یعنی انگار دلش شکسته باشه یا حسابی بهش برخورده باشه اونطوری، جالبش این بود که هر کار کردم و هر چی خواستم بغلش کنم و بوسش کنم خودشو از بغلم مینداخت بیرون و بیشتر جیغ میزد و گریه میکرد! رسما بچه باهام قهر کرده بود! مامانم هم شاهد بود! قشنگ دو سه ساعت منتشو کشیدم و بغلش کردم تا دوباره باهام خوب شد! 

هر چی بهش میگم سعی میکنه بعد من تکرار کنه! میگم بگو بابا، مامان، سلام، دستشویی، جیش، جیز، نیلا و... با نزدیکترین حالت ممکن همه رو تکرار میکنه و من براش غش میکنم.عاشق دالی بازی و قایم موشکه، به خیال خودش میره کنار یخچال یا تو اتاق کنار تخت قایم میشه و من میرم پیداش میکنم  و یهو میترسه و از دور بدو بدو با خنده و قهقهه میاد بغلم.

نیلا رو که میبرم دستشویی، بیرون که میایم بهمون سلام میکنه (دلام) و میبینم شلوار نیلا دستشه که بده بهش بپوشه، ازش که تشکر میکنم و میگم آفرین شروع میکنه برای خودش دست زدن.

 انقدر خوش خنده است که هر جایی میریم و تو هر جمعی هستیم توجه ها رو به خودش جلب میکنه. 

عاشق اینه که کلید خونه یا سوییچ ماشین رو بدیم دستش و رسما یکساعت باهاش سرگرمه، میره جای جای خونه رو میگرده و هر جایی یه سوراخ  یا پیچ پیدا میکنه کلید رو میکنه داخلش (مثلا لباسشویی یا پیچ مبل و کابینت و...). (به همین واسطه دسته کلید خونه رو چند روز پیش گم کرده و هر جایی میگردیم نیست که نیست.) ازم میخواد بغلش کنم و منو میبره سمت جاکلیدی و با اشاره میگه کلید رو بهش بدم، منم به رسم همیشه اسم وسیله رو تکرار میکنم که تو ذهنش ثبت بشه و میگم کلید میخوای؟ بگو کیلید و چندبار تکرار میکنم که اسمشو بگه، طبیعیه که نمیتونه همه کلمات رو تقلید کنه و هنوز خیلی زوده اما یهو دیدم پریروز گفت "کی" یعنی همون کلید، انقدر ذوق کردم که نگو. یبار هم بهش گفتم بگو دستشویی صدایی شبیه همین کلمه درآورد و من اصلا چلوندمش تو بغلم. یه وقتها که پیشش لباسم رو عوض میکنم، انگشتش رو داخل نافم میکنه  و با واکنش من غش غش میخنده.  وقتی باهام کاری داره یا اصلا نیاز داره بغلش کنم میاد جلوی پاهام می ایسته و پشت سر هم عین مته تکرار میکنه ماما ماما ماما  ماما شاید پنجاه بار پشت هم بگه! وای انقدر بامزه میگه که نگو. (البته یه وقتها هم کلافه میشم مثل همین امروز موقع حاضر شدن برای رفتن به بیرون) خیلی ازدستوراتی که بهش میدم رو کم کم متوجه میشه، میگم اینو بده به بابا یا نیلا میره به خودشون میده، میگم دراز بکش دراز میکشه |(موقع شیرخشک خوردن) میگم بشین میشینه و میگم پاشو یا دستتو بده، بلند میشه یا دستم رو میگیره. میگم لالا کن یا بخواب سرشو میذاره روی بالش یا روی زمین. میگم در یخچال رو ببند یا برو دستشویی یا در خونه رو باز کن، دستتو بده، و... همه رو میفهمه و انجام میده. عاشق اینه که وقتی دراز میکشم شکمم رو بالا بزنه و روش پوف کنه و با نیلا دوتایی از ته دل بخندند، بهش میگم نویان بووووووس (کشدار میگم) از صد فرسخی بدو بدو میاد و صورش رو میچسبونه به صورتم که بوسش کنم، خیلی خیلی احساسیه و از الان حس میکنم پسر مهربون و بامحبتی بشه، مثلا یه وقتها یهویی نگام میکنه و بعد چند ثانیه صورتش رو میچسبونه بهم و گازهای ریز از صورتم میگیره، این گاز گرفتن در واقع همون بوسیدن و ابراز محبتشه،  البته که موقع عصبانیت یا وقتی دیر به خواستش عمل میکنیم یا مثلا نمیذاریم به چیز خطرناکی دست بزنه هم یهو گازهای محکم میگیره و خیلی وقتها بدن و پاها و دست و بازوهام پر از کبودیه. در عین اینکه میگم مهربونه، قشنگ حس میکنم مثل سامان زودجوش هم باشه، سامان هم خیلی مهربونه اما شدیدا زود جوشه و سریع عصبانی میشه، البته به همون سرعت هم آروم میشه و نویان هم به نظرم میاد همینطور بشه، البته خیلی وقتها به شوخی و جدی به سامان گفتم دوست ندارم یه سری اخلاقهاش به تو بره. 

خیلی سریع رفتارهای نیلا رو تقلید میکنه و مثلا خیلی زود و از شش هفت ماه قبل فهمیده برای اینکه چیزی رو از بلندی برداره باید یه قابلمه یا وسیله بذاره زیر پاهاش، یا روی پنجه هاش بایسته. تازگیها قابلمه یا سطل برمیداره و میذاره روی زمین و ازش میره بالا و شروع میکنه به شمردن، میگه عک دو ده، (یک دو سه) و بعد میپره. انقدر عاشق بالارفتن از مبلها و میزتلویزیون و تختخواب بود که به خاطر خطری که براش داشت همه مبلها رو برگردوندیم و روی تختحوابمون وسیله گذاشتیم که نتونه بره بالا و الان رسما شبیه انباری شده خونمون و مثلا واقعا نمیتونم مهمونی دعوت کنم با این وضعیت یا یه مهمون سرزده بیاد (واقعا هم اعصابم خورد میشه وقتی ظاهر خونمو میبینم).  از اونجا که نیلا هر موقع یه نقاشی میکشید یا با وسایل خونه سازیش چیزی درست میکرد سریع نشونم میداد و من براش ذوق میکردم نویان هم هر حرکتی انجام میده  (مثل همون خونه سازی یا رفتن روی بلندی و....) من یا باباش رو صدا میکنه که نگاش کنیم و براش ذوق کنیم و دست بزنیم و اونم شروع کنه به دست زدن برای خودش. 

خیلی وقتها موقعیکه میخواد روی کاری تمرکز کنه زبونش رو میاره بیرون و کارشو انجام میده من عاشق این زبون بیرون آوردنشم، به برنامه های تلویزیون یا کارتون خیلی علاقمنده  و بیشتر از نیلا تو این سن کارتون ها رو دنبال میکنه، گاهی دراز میکشه روی بالش و کارتون میبینه و همزمان با نگاه کردن میخنده و من با خودم میگم یعنی واقعا  تو این سن کم داره کارتونها رو دنبال میکنه و میفهمه که میخنده؟ البته میدونم تلویزیون دیدن براش تو این سن خوب نیست اما خب نیلا که نمیذاره تلویزیون خاموش باشه دیگه چاره ای نیست. 

انقدر کابینتها و کشوها رو ریخته بیرون که بلا استثتا برای همشون از این وسیله هایی که کابینت رو باهاش میبندند گرفتم یا با کش و پارچه دستگیره ها رو به هم بستم که نتونه بازشون کنه، از نیلا تو همین سن خرابکاریهاش بیشتره و تا الان آقا چند تا لیوان شکونده ، آخه عاشق لیوان دسته داره و هر بار آب یا چایی میخورم یه زور ازم میگیره و تا غافل میشم شکونده. از لیوان پلاستیکی خیلی خوشش نمیاد.

خیلی دوست داره خودش غذاشو بخوره یا خودش لیوان آب رو بگیره بخوره اما خب به خاطر کثیف کاری که میشه نمیتونم بذارم زیاد اینکارو بکنه، اگر برنج سفیدی باشه میذارم جلوش با دست بخوره یا مثلا برنجک و پفیلای خورد شده اما خب چیزای دیگه نمیشه. خیلی عاشق چوب شور و پفیلاست، گاهی بین روز بهش میدم و سرش گرم میشه، تو میوه ها هم موز و هندونه و شلیل و خیار رو دوست داره، نیلا هم فقط موز و هندونه و جدیدا سیب میخوره و میوه های دیگه رو نمیخوره. الان تقریبا اغلب دندوناش درومدند یا حداقل نوکشون معلومه (واسه هر دندون کلی مریضی و بیچارگی کشیدم من)، اما من همچنان ترجیح میدم غذاها رو تا یه حدی میکس کنم یا له کنم و بهش بدم چون اینطوری بیشتر میخوره، خیلی خوش خوراک نیست اما من به زور هم که شده بهش میدم، روی بالش بلند سرشو میذارم و یه کارتون یا فیلم تو گوشیم میذارم و حواسشو پرت میکنم و بهش تند تند غذا میدم. 

چند باری بیرون از خونه دیدم از پنجره ماشین برای مردم بای بای میکنه و تند تند دستاشو میپرخونه. انقدر خوشم میاد که نگو به مردم نزدیک میشه و باهاشون میخنده و همه هم ازش خوششون میاد. یه وقتها میاد سمت من یا نیلا یا بقیه و تند تند برای خودش حرف میزنه و صداهایی درمیاره و منم در جواب میگم آره آره پسرم یعنی که فهمیدم چی میگه. اینطوری فکر میکنه حرفشو متوجه شدم و راهشو کج میکنه و میره سراغ بقیه بازیش.

تا صدای کلید از پشت در میاد فکر میکنه باباش اومده و صداش میکنه بابا بابا، حالا یه وقتها باباشه و یه وقتها هم نیست. در مجموع خدا رو شکر بچه خوبیه و اگر شکمش سیر باشه و خوابش نیاد به جز شیطنت های معمول، اذیت زیادی نداره اما اگه لجش دربیاد ممکنه من یا باباش رو بزنه یا جیغ بزنه و گاز بگیره که متاسفانه این کارش هم به نیلا رفته، البته نیلا بچم اصلا گاز نمیگرفت، جالب اینکه بچه های من حتی یکبار هم دیده نشده بچه دیگه ای رو بزنند و متاسفانه در جمع بچه ها خیلی مظلوم و آرومند و اینو خیلیها میگن و حتی اگر هم کسی اونا رو بزنه، هیچ واکنشی جز گریه ندارند ولی برای من و باباشون قلدری میکنند. این موضوع برام خوشایند نیست و سامان میگه جالبه از ما عصبانی میشن میزنند (نیلا البته بیشتر) اما پیش بقیه بچه ها موشن.... منم میگم ژن من  و خانوادم رو گرفتند!

به نیلا میگه نانا اما خب زیاد صداش نمیکنه و جور دیگه توجهش رو جلب میکنه، کاملا مشخصه که بهش وابستست، وقتی بهش میگم نیلا رو بغل کن بغلش میکنه یا صورتشو میچسبونه بهش. یه وقتها میاد روی زانوهام و شروع میکنه بپربپر کردن و همزمان تکرار میکنه "ب ب ب ب" که مخفف «بپره بپره» هست که من وقتایی که نیلا روی تختمون بپربپر میکرد براش میخوندم و اونم شنیده و با همون لحن خودم تکرار میکنه، خیلی سریع یه سری آهنگها تو ذهنش میمونه و با ملودی آهنگ خیلی خوب همراهی میکنه، یه تبلیغ هست تو تلویزیون برای مهد فرش که آخرش میگه "ایران مهد فرش است"، نویان عین خودش همراهی میکنه، منظورم آهنگش هست.

عاشق بیرون رفتن از خونست و وقتی لباس بیرون تنش میکنیم، متوجه میشه و با ذوق تمام شروع میکنه دویدن اطراف خونه. گاهی خودش میره لباس باباش یا منو میاره میده بهمون که یعنی بهمون بگه بریم بیرون. یه کار خیلی بامزه ای که الان دو ماهه میکنه اینه که وقتی گرسنه میشه میره شیشه شیرشو میاره میده به من که یعنی برام شیر درست کن. انقدر بامزه این حرکتو میکنه که دلم براش ضعف میره. وقتی که بهش میگم آب میخوری یا شیر میخوری، وقتی میخواد تایید کنه، صدای قورت دادن آب رو درمیاره که یعنی آره آب میخوام و انقدر بامزه این صدا رو درمیاره که نگو. الان دو سه ماهه که وقتی بهش میگم غذا میخوری یا سوال دیگه ای میپرسم با لحن بامزه ای جواب میده نهههه، انقدر خوشم میاد از این نه غلیظ و کشدار که مدام ازش میپرسم غدا میخوری که اونم غلیظ و بانمک بگه «نههههههه». البته چه برای جواب بله و چه نه از همون کلمه نه استفاده میکنه و خیلی هم غلیظ ادا میکنه. البته الان دیگه کمتر از گذشته در جواب به سوالم نه میگه و به طرق دیگه ای جواب مثبتشو اعلام میکنه.

هر موقع نیلا اذیتش میکنه میاد سمت من و با یه صدای ناراحت تند تند حرف میزنه و مثلا شکایت اونو بهم میکنه یا بهم نگاه میکنه که مثلا نیلا رو ازش دور کنم یا مثلا وسیله ای که نیلا بهش نمیده رو ازش بگیرم و بهش بدم یه وقتها وقتی میخواد به وسیله خطرناکی دست بزنه بهش میگم "نه نه نه نه!" اونم حالا خودش قبل دست زدن به یه وسیله ای انگشتشو مثل من تکون میده و میگه نه نه نه نه! البته کارشو هم میکنه در نهایت، الان جوری شده که وقتی مثلا غذاشو میارم بخوره و علاقه ای نداره، با انگشتش بهم میگه "نه نه نه نه" یعنی غذا نمیخوام. اصلا میمیرم براش.

بینهایت دلبسته و وابسته پدرشه، یعنی از نیلا تو این سن خیلی بیشتر، عملا سعی میکنه خیلی از رفتارهای نیلا رو تکرار میکنه، مثلا اینکه نیلا یه وقتهایی وقتی خواستش انجام نمیشه جیغ میزنه، این بچه هم همینکارو میکنه اما جیغاش اصلا ترسناک نیست و سامان اینجور موقعها به خاطر نوع صدایی که درمیاره به شوخی بهش میگه جوجه خفاش!باهاش کلاغ پر بازی میکنم و خیلی بامزه وقتی میگم کلاغ انگشتشو میزنه زمین و میبره بالا و میگه "پر" دستشو میده به من که روی کف دستش "لی لی حوضک" بازی کنم و بلند بلند میخنده. با نیلا دست همو میگیریم و عمو زنجیرباف بازی میکنیم و بعد هر بار تکرار شعر خیلی بامزه میگه "بهههه" یعنی بله. آهنگ تاب تاب عباسی رو خیلی بامزه سعی میکنه ادا کنه، نیلا میگه تاب تاب و صبر میکنه نویان جواب بده. نویان هم خیلی غلیظ میگه "عبااااا" یعنی عباسی. خلاصه که اصلا یه وقتها میگم نویان از نیلا  تو این سن که اونهمه شیرین بود و به خاطر بامزگیهاش  همه عاشقش میشدند، بامزه تر هم هست. حتی بیشتر از نیلا تو همین سن به من وابستست و محبتشو نشون میده.

از نیلا هم بگم که حسابی شیرین زبون شده و اصلا بدجور دل میبره، خدا رو هزار مرتبه شکر از وقتی رفته مهد کودک و کلا از وقتی که برادرش به دنیا اومد، این بچه یهو از این رو به اون رو شد و خیلی تغییرات خوبی کرد.

رشت که بودیم مجددا رفتیم پیش چشم پزشک  و برای بار دوم براش عینک گرفتیم و با نذر و نیاز بهش دادیم و خدا رو هزار هزار بار شکر اینبار برخلاف دو سال و نیم پیش خیلی بهتر قبولش کرد و وقتی ازش میخوام بزنه میزنه، باورم نمیشه و بابتش خیلی خدا رو شکر میکنم چون سر همین عینک نزدن تو این دو سال من خیلی ناراحت بودم اما خب هر کار میکردم هیچ جوره قبولش نکرد و منم به ناچار گذاشتم بزرگتر بشه بلکه بپذیره که الهی شکر ظاهرا این اتقاق افتاده، البته خب مقاومتهایی داره اما در مجموع پذیرفته که باید بخصوص موقع بازی با گوشی یا نقاشی و ... عینک بزنه. 

عاشق داداششه و با اینکه یه وقتها دعوا میکنند خیلی حواسش بهش هست، جایی میریم همش نگرانه با خودمون بر نگردونیمش و مثلا  بهم با اضطراب میگه مامان بچه رو بیار. گاهی با اسمهای من درآوردی داداشش رو صدا میکنه، یه سری موقعیکه میخواست نویان رو صدا کنه بهش میگفت "دوساسته"! به نظرمون خیلی کلمه عجیبی میرسید اما اون خیلی راحت استفادش میکرد موقع صدا کردن نویان. 

هر روز که از مهد کودک برمیگرده ازم میپرسه فردا هم مهد کودک بازه؟ و خدا رو شکر مهد کودکش رو خیلی دوست داره.

مدتیه خیلی بهم ابراز علاقه میکنه و یهویی میاد دستمو میگیره و میشینه بغلم و میگه من شما رو خیلی دوست دارم، یا از من میپرسه شما منو دوست داری؟ یادش دادم من و باباش و بزرگترها رو شما خطاب کنه و از ضمیر مفرد کمتر استفاده کنه و  بچم رعایت میکنه. این چند وقت اخیر خیلی بیشتر از موقعیکه نویان به دنیا اومده بود با نویان در حال رقابته و مثلا اگر باباش نویان رو بندازه بالا، بلافاصله نیلا هم میگه منو بنداز بالا و هر چی باباش میگه تو سنگین تری یا اون کوچولوئه تو کتش نمیره، یا مثلا وقتی نویان رو بغل میکنم و غرق بوسش میکنم، نیلا هم میاد و میگه حالا نوبت منه! ، یعنی الان قربون صدقه من برو.

با باباش همش در حال رقابته و مثلاً اگر کاملا هم سیر باشه، وقتی برای باباش غذا میارم فوری بهش میگه به منم بده درحالیکه مثلا هم سیره و هم اون غذا رو دوست نداره. یا مثلا وقتی یه ساندویچ بزرگ برای باباش درست میکنم بهش میگه به من بده بخورم درحالیکه اصلا اون اندازه ساندویچ رو نمیتونه دستش بگیره چه برسه بخوره. بعد غذا خوردن خیلی وقتها بهم میگه قدم رو بگیر و منم هر بار با وجبهای دست مثلا اندازه قدش رو میگیرم و هر بار یه عدد بالاتر میگم و بچم کلی ذوق می‌کنه که بزرگتر شده.

یکی از بزرگترین تنبیه ها براش وقتیه که بهش بگم دیگه باهات صحبت نمیکنم یا باهات دوست نمیشم، رسماً خودشو میکشه، البته من سعی میکنم زیاد از این روش استفاده نکنم اما یه وقتها خیلی بد لجبازی میکنه و چاره ای برام نمیذاره. در کل نسبت به یکسال پیش و بخصوص نسبت به قبل تولد نویان خیلی تاثیرات مثبتی تو رفتارش داشته، خیلی بیشتر از قبل حرفمون رو گوش میده و الان با اینکه مثل بچگیهاش همچنان فقط یکی دو تا لباس خاص رو میپوشه اما خیلی بهتر از قبل شده و در برابر اصرار ما که لباسش رو شده برای چند ساعت عوض کنه کوتاه میاد (قبلا حتی نمیتونستم برای شستن لباسش، اونو از تنش دربیارم). مثل قبل نیست که حتی نذاره شبکه تلویزیون رو عوض کنیم (سه سال تمام ما اجازه نداشتیم غیر از شبکه پویا شبکه ای ببینیم حتی موقع سال تحویل یا وقتی مهمون میومد  و اگر کانال رو عوض میکردیم دچار به هم ریختگی شدیدی میشد و چاره ای نبود جز اینکه باهاش راه بیایم وگرنه از شدت ناراحتی حتی غذا هم نمیتونست بخوره و آروم و قرار نداشت و این رفتارش با رفتار معمول بچه ها که طبیعتا دوست دارند مدام کارتون ببینند  کاملا فرق میکرد، چون مثلا قبلترش این وابستگی عجیب رو به شبکه آی فیلم داشت.). ا لبته الان همچنان یه احساس مالکیتی روی شبکه  پویا داره و وقتی تلویزیون روی شبکه پویا باشه بارها و بارها مراقب ماست که مبادا ما هم این شبکه رو نگاه کنیم، همش میگه شما نگاه نکن! یا روتو برگردون مال منه! الان انقدر این قضیه پررنگ شده که از جایی به بعد ترجیح میده بخصوص وقتی پدرش میاد، کانال تلویزیون رو از شبکه پویا عوض کنه که باباش احیانا نگاه نکنه چون باباش کنار از من باهاش مدارا میکنه. بزرگترین ترجیحش هم بعد شبکه پویا شبکه چهاره. تقریبا بعد سه سال تونستیم کنترل تلویزیون رو تا 50 درصد خودمون دستمون بگیریم و بتونیم گاهی فیلم دلخواهمون رو ببینیم.(بهه گفتن راحته اما ما واقعا سر همین موضوع خیلی اذیت شدیم). همچنام یه سری رفتارهای خاص و عجیب داره اما خیلی خیلی کمتر از قبل برام نگران کنندست.

خیلی سعی میکنم بهش آموزش های مختلف بدم، شبها براش داستان میگم و در ضمن داستان یه سری نکات آموزنده رو یادآور میشم و خدا رو شکر تاثیر خوبی هم براش داره. همچنان عادت داره موقع خواب حتما من کنارش باشم، منم تا وقتی خوابش ببره کنارش میخوابم و اغلب شبها قصه هم براش میگم. نسبت به قبل که فقط دفتر نقاشیش رو خط خطی میکرد الان چیزهایی مثل دختر و گل و ستاره و... میکشه، خیلی عالی نه، ولی شباهت زیادی داره و خودش جای شکر داره. به خاطر کارتونهای انگلیسی که تو گوشیم یا تلویزیون از بچگی دیده الفبای انگلیسی رو میتونه تا هشتاد درصد بگه و وقتی حروف انگلیسی رو بنویسم تشخیص میده یا خودش هم بعضی حروف رو تو دفترش نقاشی میکنه. اعداد انگلیسی رو هم تا ده به درستی تلفظ میکنه و اعداد فارسی رو  هم تا ۱۵ میگه و بقیش رو تا بیست قاطی پاتی میگه. گاهی یه سری آهنگها یا کلمات رو به انگلیسی میگه که اونم باز تاثیر همون کارتونهاست. من و سامان هم گاهی پیش میاد برای اینکه نیلا حرفامون رو نفهمه با انگلیسی با هم حرف میزنیم و یه چیزایی رو این وسط از مکالمه ما  یاد گرفته (مثل کلمه آبمیوه به انگلیسی مثلا)، سعی کردم نسبتهای فامیلی یا نام میوه ها و اسم ماشین ها و اندازه ها (کوچیک و بزرگ و بلند و کوتاه و ...) رو بهش آموزش بدم و خدا رو شکر نسبت به گذشته خیلی بهتر تمرکز میکنه و یاد میگیره. عاشق بازی کردن با وسایل خونه سازی  و کاردستی هم هست و تازگیها میبینم به کتاب خوندن هم علاقمند شده، خب من همیشه نگران بودم چرا به جز بدوبدو کردن و پریدن از بلندی هیچوقت نمیره سراع کارهایی که بخواد روش تمرکز کنه، مثلا نقاشی نمیکشه یا کتاب قصشو نگاه نمیکنه یا با خونه سازیش بازی نمیکنه، اما شکر خدا بعد تولد نویان به همه اینها علاقمند شد و این علاقه ادامه داره. البته الان هم یکی از بزرگترین تفریحاتش تو خونه پریدن از روی مبل و بلندیهاست. صحبت کردنش هم بخصوص بعد رفتن به مهد کودک بهتر شده و دایره واژگانش گستره تر.

استرسش خیلی کمتر از قبل شده، اما خب همچنان هست (نسبت به جاروبرقی، زنگ در و....) ولی در مجموع خیلی بهتر شده و پیشرفتهای خوبی داشته و هزار هزار بار خدا رو شکر میکنم، من بابت نیلا خیلی خیلی استرس کشیدم و هر بار از ترس رفتارهای غیرعادیش کلی به این در و اون در زدم، الان هم گاهی همچنان نگرانیهایی دارم اما شکر خدا خیلی کمتر شده. 

همینکه از فروردین ماه از پوشک هم بطور کامل گرفتم خیلی کارم راحتتر شد، خب نیلا از دو سالگی برای جیش میرفت دستشویی اما برای دستشویی بزرگش به خاطر یبوست شدیدی که داشت و ترس از دستشویی کردن، مجبور بودم فقط برای مورد دوم پووشکش کنم و همیشه با عذاب و گریه و کلی شیاف و دارو دفع میکرد، همینم کلی باعث استرسش بود اما شکر خدا الان بطور کامل میره دستشویی (البته خودم میشورمش) و از وقتی که بطور کامل از پوشک گرفتمش دفعش راحتتر شده و یبوستش بهتر، اما خب همچنان یبوست داره اما مثل چندماه قبل باعث اذیتش نیست. خدا میدونه بابت این یبوستش بچم چه زجری کشید و چه گریه ها که از درد نکرد و منم گاهی پا به پاش اشک میریختم، شاید در ظاهر بگید فقط یه یبوست ساده بوده اما خدا میدونه بچم بابتش چقدر زجر کشیده و منم همراهش غصشو خوردم.

بابت هر کار که میخواد کنه از من اجازه میگیره و جایی که میریم (مطب دکتر مثلا) برخلاف گذشته ها هی از پله ها بالا و پایین نمیره و اگر ازش بخوایم بشینه گوش میده، نیلا قبلا به شدت نافرمان بود و خدا میدونه بابت عملهای جراحی چشمش چه عذابی کشیدیم، چون توی بیمارستان یا تو مسیر بیمارستان خودشو میکشید کف زمین و جیغ و داد و گریه میکرد و میخواست مثلا بره تو راه پله یا دم آسانسور بیمارستان یا هر مسیری که خودش میخواست و عملا حتما باید من و سامان با هم همراهش بودیم و کنترلش میکردیم وگرنه کارمون سخت میشد. گاهی ترس از بیش فعالی یا حتی خدای نکرده اوتیسم داشتم و چقدر بابت همین موضوع به روانشناس مراجعه کردم، خیلی روزهای سختی رو گذروندم تا این بچه شده 4 سال و هشت ماهش. قبل تولد نویان آرزو به دل مونده بودم دست نیلامو بگیرم و سه تایی با سامان بریم خرید یا فروشگاه اما هرگز نمیشد چون هر جا میرفتیم در حال بدو بدو بود و دورشدن از ما و اگر به زور دستشو میگرفتیم و نمیذاشتیم اون مسیری که میخواد رو بره، خودشو میکشید روی زمین و جیغ و گریه و بدجور آبروریزی میشد برای همین شاید تا همین چند ماه پیش آرزوم این بود بتونم دستشو بگیرم و ببرمش خرید. این اتفاق قبل عید افتاد و رفتم به انتخاب خودش از مغازه لباس و کفش خرید. بچم هم تو اون شلوغی دستم رو میگرفت و حرفمو گوش میکرد  و هر از گاهی از مغازه دارها میپرسید این چنده؟  به خدا همین خرید کردن باهاش برام آرزو شده بود. الان هم تصمیم دارم موقع خرید لباس و ... براش خودش رو ببرم درحالیکه قبلا این یه آرزوی محال حساب میشد.

 نیلای من حسابی بامزه شده و حرفهای شیرینی میزنه، مثلا اون روز مچ دستش خراش برداشته بود بهش گفتم چی شده؟ گفت فکر کنم چشم خوردم نوع صحبت کردنش هم خیلی بانمکه چون حرف س و زش (س و ز) به اصطلاح میزنه و توک زبونی میگه (البته شدید نه ها) و همه میگن خیلی بامزست . هر کی دیده خوشش اومده و گفته خدا کنه اینطوری بمونه، درحالیکه من ترجیح میدم از بین بره  و فکر هم میکنم با افزایش سن از بین میره. 

همونطور که گفتم استرسش نسبت به قبل کمتر شده و الان مثلا اون وحشت سابق رو از حموم رفتن و زنگ در و.... نداره و براب حموم کردن همکاری می‌کنه و حتی علاقمند شده (هفته به هفته به خاطر وحشتش نمیتونستم ببرمش حموم، اول تا آخر تو حموم جیغ میزد و گریه میکرد!!!) اما خب همچنان یه جاهایی این اضطرابه هست و امیدوارم به تدریج بطور کامل  بهتر بشه. الان یه نگرانی که بابتش دارم اینه که اعتماد به نفسش زیاد بالا نیست و ترس داره که یه کاری رو درست انجام نده و واسه همین گاهی  به من یا باباش میگه خودت انجامش بده من بلد نیستم. بدتر از اون اینکه اگر یه کاری رو اشتباه انجام بده یا مثلا چیزی رو بریزه زمین یا بشکنه و..... خیلی ناراحت میشه و بدجور هول می‌کنه و پشت سر هم عذرخواهی میکنه و میگه دیگه اینکارو نمیکنم و بار آخرمه درحالیکه واقعا اینطور نبوده موقع شیطنتها من خیلی دعوا یا تنبیهش کنم و نمی‌فهمم علت این رفتارش چیه. 

یه نگرانیم هم اینه که وقتی یه بچه ای اذیتش میکنه یا اونو میزنه (بچه های همسایه) میاد سمت من و گریه میکنه و میگه فلانی اینکارو کرد اما هیچ دفاعی از خودش نمیکنه و خیلی مظلوم طور رفتار میکنه. هر سری هم من و باباش بهش میگیم اگر کسی تو رو زد تو هم بزنش، هیچ فایده نداره. همیشه بهش میگم خودت هیچ بچه ای رو نزن اما اگه بچه ای تو رو زد یا اذیت کرد تو هم همون کارو بکن اما خب فایده ای نداره و همچنان از خودش دفاع نمیکنه. متاسفانه دارم میبینم نویان هم کم و بیش همونطوره، حالا جالبه هر دوشون وقتی ما دعوواشون میکنیم میان سمت آدم و مثلا میزنند ما رو، نیلا نیشگون ریز میگیره نویان هم گازولی وقتی بچه های دیگه بهشون زور بگن هیچ کاری نمیکنند و به من یا باباشون پناه میارن، اینم شانس ماست دیگه. تازه نیلا به شدت مهر طلبه و همش دنبال اینه که بقیه باهاش دوست بشن و اگر بچه ای بگه باهات دوست نمیشم خیلی ناراحت میشه و غصه میخوره. فکر کنم از این جهت مثل خودم بشه متاسفانه.

مدتیه میخواد همه کارها رو خودش انجام بده و مثلا لباسهاشو نمیذاره کن تنش کنم یا وقتی چیزی لازم دارم و از سامان می‌خوام بهم بده با زور و اصرار میگه من میدم به مامان یا مثلاً دوست داره تو چیدن سفره یا ریختن آب تو لیوان کمک کنه. 

هر دوشون وقتی میریم فروشگاه یا مهمونی یا جایی حسابی تو چشمند و اغلب آدمها با لبخند نگاشون میکنند یا به هم نشونشون میدن و میان سمتشون و قربون صدقشون میرن و برای من همین موضوع کلی حس خوب داره، همین دیروز رفته بودم جایی و اونجا نویان حسابی آروم بود و به همه میخندید و بغلشون میرفت  و بهم گفتند چقدر پسرت خوش اخلاقه و مثل خودت خوش خندست (تعریف از خود نباشه من اغلب با آدمها از همون ملاقات اول  گرم و خوشرو با خنده و لبخند برخورد میکنم یا شوخی میکنم)

بخوام این لیست رو ادامه بدم و از کارها و حرفها و حرکات بامزه بچه ها بگم تمومی نداره و میدونم خیلی چیزها رو جا انداختم و بعدا یادم میاد، ولی فعلا همینجا تمومش میکنم و اگر باز موردی بود بعدها به همین پست اضافه میکنم یا یه پست جدید مینویسم، واقعا برام مهمه که رفتارها و حرکاتشون طی این روزها بعدها یادم بمونه و بزرگ که شدند براشون تعریف کنم، البته فیلم هم زیاد میگیرم و اونم خودش خیلی موثره.

بزودی انشالله  پست دیگه ای مینویسم و طبق معمول درد دل و حرفهایی که تو دلمه رو میگم و البته از روزهایی که رشت هم بودیم مختصر تعریفی میکنم.

شرمنده بابت تاخیری که تو تایید کامنتهای پست قبل داشتم و ممنون که این نوشته رو خوندید و همراهم بودید. نمیدونم چند نفر این پست رو تا آخر خوندند، اما دم همه اونایی که خوندند گرم. الهی که خدا به هر زنی که آرزوی فرزند داره به حق همین ایام سوگواری آقا، نظر کنه و فرزند سالم و صالحی بده. من همیشه دعاگوی اونا هستم. لطفا این روزها منو از دعاتون بی نصیب نذارید.

پی نوشت:

۱. کامنتهای پست قبل رو با تاخیر زیاد امروز تایید میکنم و انشالله فردا پاسخ میدم. 

۲. چالشی رو که مامان خانومی منو دعوت کرده رو هم انشالله تو پست بعدی راجبش می‌نویسم.

به نظرم دیگه عادی شده بیام و بنویسم نویان مریضیه یا نیلا مریضه! یا خودم مریضم! مسخرست! ین آخه چه وضعشه. 

بعد چند روزی که نویان سرفه میکرد و استفراغ داشت و بعد سرفه و بیحالی خودم، نیلا خیلی یکباره پریشب دچار تب بالایی شد، فقط هم تب داشت! رفته بودیم خونه مادرم، مامانم که نیلا رو بوسید گفت انگار این بچه گرمه، من گفتم نه حالش خوبه و برای چی باید گرم باشه؟ اما همینکه برگشتیم خونه تب این بچه یهویی بالا رفت و با شربت ایبوبروفن هم پایین نیومد و نصفه شبی تا صبح دو سه بار به مدت طولانی با استرس زیاد پاشویش کردم، همین دیشب هم باز تبش بالا بود، دیروز بعد از ظهر (چهارشنبه ) هم سامان بردش دکتر و دکتر گفت ویروسیه! مرتب بهش شربت استامینوفن و شربت ایبوبروفن میدم که تبش بالا نره و مدام هم پاشویه میکنم. الان که تبش یکم کنترل شده همش میگه دندونم یا زبونم درد میکنه، امیدوارم دندوناش مشکلی نداشته باشه و مثلا دهانش آفت زده باشه چون بچه که درست جواب نمیده بدونم چیه. یکی از دندونهای جلوش که بعد برخورد به لبه های سرسره وقتی داشت سر میخورد لق شد و بعد هم رنگش تیره شد، ناراحت اون بودم و به فکر این بودم ببرم پیش یه دندان پزشک ببینه که الان باز از درد یه دندون دیگه شکایت میکنه، شاید هم گلوش درد میکنه و فکر میکنه دندونشه، و شاید هم همون آفت باشه، امیدوارم به خیر بگذره چون مشکلات دهان و دندان برای بچه های همسن نیلا کلی دردسر همراه داره. منم هر شب بلا استثنا براش مسواک میزنم .خدا کنه مشکل مهمی نباشه.

مثلا قرار بود  امروز صبح (پنجشنبه صبح)  یا حتی دیروز صبح راهی رشت بشیم که با مریض شدن نیلا، مسافرتمون رو عقب انداختیم، ترسیدم  نیلا تو جاده حالش بد بشه و دستم به جایی بند نباشه، اگر تا فردا جمعه حالش بهتر بشه انشالله فردا صبح راه میفتیم، فقط دلم میسوزه که ظاهرا از دو سه روز پیش به اینور به قول سارا دوست خوب وبلاگیم هوای رشت خنک و مطبوع بوده و ما نتونستیم تو اون روزها اونجا باشیم ، امیدوارم حداقل وقتی میرسیم هوا خیلی هم گرم و جهنمی نشه. متاسفانه به نظر میرسه نویان هم داره مریضی نیلا رو میگیره و حس میکنم تب خفیفی داره، خلاصه بلاتکلیف موندم که با این شرایط بریم رشت یا بازم بندازیم عقب تر.

+++++ از پست قبلی به اینور سر بحثهای وحشتناکی که با همسر داشتیم، زندگیم چند روز جهنم واقعی بود و چشمام همش گریون، الان حتی دوست ندارم درموردش بنویسم و معذب میشم، فقط تو همون روزها یه شب نشستم و یه پست نوشتم و میخواستم خصوصی منتشرش کنم که جلوی خودم رو گرفتم و موند تو چرک نویس! درمورد جدایی و ....خلاصه که خیلی سخت گذشت و داشت کارمون به جاهای باریک میرسید که یکبار دیگه به خیر گذشت! یه سری حرفها و توافقهایی هم طبق معمول کردیم اما راستش خیلی امید ندارم پایدار باشه. قبلا هم خیلی از این توافقات کردیم، یکبار هم مشاوره آنلاین رفتیم که فایده ای نداشت، چون هیچکدوم نمیتونیم عوض بشیم. بعد بحرانی که گذشت، همسر یه مقدار درددل کرد، از مشکلاتش گفت، گفت که وقتی مثلا  گفته وام رو بده منظورش سوء استفاده نبوده، خیلی عادی گفته و من نباید انقدر بزرگش کنم و به منظور بگیرم، اینکه میخواسته قرضهاش رو بده و به آرامش برسه و با بقیش هم یه جا با یه نفر تو یه کار پیمانکاری یه پروژه ساختمانی شریک بشه، البته میگه که پول ناچیزی د ر مقایسه با همکارش میذاره وسط، و به همون نسبت تو درآمد حاصله هم سهم میگیره و شریک میشه، البته که هنوز معلوم نیست این کار صددرصد درست بشه.درمورد فروش خونه خودش حرفهایی زد و  گفت حتی اگر بفروشه و خونه دیگه ای بگیره میزنه به نام بچه ها (که من گفتم بعیده تو این سن و سالشون بشه)، گفت هر طور هست باید از این خونه به یه درآمدی برسه، راستش برای اولین بار با حرفاش در این مورد کم و بیش قانع شدم، میگه که اون داره تو بدبختی دست و پا میزنه در حالیکه یه خونه قدیمی اونجا افتاده که شاید با فروشش و انجام یه سری کارها بشه از این بدبختی درومد، منم از خیلی قبلتر به این موضوع فکر میکردم اما اینکه چه کسی اینکار رو انجام بده برام فرق میکرد، راستش به سامان در اینگونه موارد اعتمادی ندارم، دست خودم نیست، اما دارم تلاش میکنم اعتماد کنم و در هرحال چاره دیگه ای هم ندارم. بهش گفتم از دستم ناراحت نشو اما تو این سالها باعث نشدی بتونم بهت در مورد مسائل اقتصادی اعتماد کنم و یه گوشه خودم بشینم کنار و فقط تماشاچی باشم و مطمئن باشم قراره مشکلی پیش نیاد، هیچوقت پیگیر پیشرفت اقتصادیمون نبودی حتی اگر هزینه اش رو قرار بود خود من بدم (اشاره به ماشین خریدن چندسال قبل که پولشو من میخواستم بدم اما پیگیر نمیشد و آخرش خودم اقدام کردم) گفتم با سابقه ای که از تو دیدم و شناختی که ازت داره راستش خب الان برام خیلی استرس آوره که همه چیو بسپرم به خودت و تو هم اون خونه رو بفروشی و این وسط با پولش نتونی درست و حسابی کاری بکنی و سرمایه اندکی هم که داریم از بین بره (میدونم نفوس بد میزنم اما خب چه کنم که استرسش رو دارم خیلی هم دارم)، اونم خب حرفهای خودشو داشت که اشتباه هم نبود و میگفت از این به بعد تغییر میکنه و چیزی برای از دست دادن نداره و باید از یه جایی شروع کنه.  در نهایت قرار  شده بعد سفر رشت اقدام کنه، البته اول بره تحقیق کنه بعد اقدام.... به هر حال من کاری جز اینکه دعا کنم همه چی ختم به خیر بشه از دستم برنمیاد. بیشتر از این هم نمیخوام و نمیتونم راجب این موضوع و مسائل مالی باهاش بحث کنم  یا مخالفت کنم و بیشتر از این توهین و جر و بحثمون ادامه دار بشه، دیگه انریژِی شو ندارم و این وسط دلم برای بچه ها بخصوص نیلا هم میسوزه که بخوان هی شاهد دعواها و فریادهای پدر و مادرشون باشند. سعی میکنم دورادور مراقب باشم تکلیف فروش خونه و پولش چی میشه اما بیشتر از این جایز نیست با اصل فروش مخالفت کنم. راستش دوست داشتم میتونستم کلا کنار بکشم و صفر تا صد بسپرم به خودش اما نمیتونم و نگرانیهام اجازه نمیده.

فقط اینبار بعد بحثهای وحشتناک و حتی حرف از جدایی! وقتی فضا آرومتر شد و برام بابت سرفه هما سوپ آماده خرید و درست کرد و بهم کلی محبت کرد، در فضایی که کم و بیش آروم بود  و کمتر اتفاق میفته، قول دادیم از این به بعد با هم بهتر صحبت کنیم و ادبیات بهتری به کار ببریم و بد و بیراه و کلمات توهین آمیز به کار نبریم، (قبلا هم تصمیم گرفتیم البته و نشده!) منم تو همون فضای گفتگوی آروم بهش گفتم از این به بعد من نمیتونم مثل قبل تو امور اقتصادی خونه پیشقدم باشم، تا الان من نقش اصلی رو داشتم و تو کمک کننده بودی (بهش گفتم تقصیر تو هم نبوده اقتضای شرایط بوده) از این به بعد در بهترین حالت من میشم کمک کننده و تو باید تامین کننده اصلی باشی، حالا هر طور میخوای و میتونی، به فکر  شغل و درآمد باش. اونم میگه با فروش خونه و زدنش به کسب و کار و در کنارش دادن بدهی و .... هر طور هست باید به درآمد برسه، اما خب همچنان مصرانه میگه حاضر نیست کار کارمندی بکنه و تو این سن و سال بره از صفر زیر دست یه کارفرما کار کنه و رانندگی رو به همچین شرایطی ترجیح میده!!..خب تا یه درصدی درکش میکنم که سختش باشه اما به هیچ وجه مایل نیستم شغلش بشه رانندگی، خودش بارها گفته موقته و دنبال یه کسب و کاری میره اما... چه میدونم دیگه، فعلا که همچنان بلاتکلیفیم. بریم رشت برگردیم ببینیم چی میشه.

خدا میدونه کی تکلیف آینده کاری و زندگی ما معلوم میشه. به عنوان یه زن به نظرم انتظار بالایی نبود که حداقل یه شغل مشخص و درامد ثابت و مشخص (حتی کم) از همسرم انتظار داشته باشم. به هر حال منم این وسط این مدت به خاطر خستگی های روحی، تقصیراتی داشتم و گاهی از شدت عصبانیت کم میاوردم و حرفهای تلخی میزدم که غرورش رو خدشه دار کردم و اقتدار مردونش رو زیر سوال بردم و از این جهت حق داره به خصوص بعد تولد نویان و فشارهایی که روم بود خیلی تلخ تر شدم، باید خیلی بیشتر از اینا روی خودم کار کنم و مواظب حرف زدنم باشم و دلشو نشکنم و تلاشم رو برای خویشتنداری و صبوری بیشتر کنم و منتظر بشم ببینم در نهایت قراره چه اتفاقی بیفته. اونم به هر حال مقصر نبوده که به این وضعیت دچار شده و اقتضای شرایط کشور و رشته تحصیلی و ... بوده، هر پولی هم تو این سالها دستش اومده از من دریغ نکرده، الان هم میگه چیزی برای از دست دادن نداره و غرورش رو تو این سالها بدجور به واسطه شرایط شغلیش باخته  و تنها امیدش کار کردن با این خونه کوچیکیه که حاصل دسترنجش در دوران مجردی و البته کمکهای پدر و مادرشه.

امیدارم خدا خودش کمک کنه و ناامیدش نکنه؛ همسرم بنده خدا آدم بدی نیست، مهربون و دلسوز و احساسیه، (فقط زودجوشه بدتر از خودم). خیلی تو این سالها بدشانسی آورده و عذاب کشیده، بینهایت باسواده و اطلاعاتی که سامان داره رو تقریبا تو هیچ مردی ندیدم، حقش نبود دچار این وضعیت بشه هرچند بابت این شرایط تقصیراتی رو هم متوجهش می‌دونم. بازم میگم منم کوتاهی هایی در حقش داشتم بخصوص این یکی دو سال اخیر و بعد بارداری نویان و زبانم گاهی خیلی تلخ میشد. به هر حال همسرم خوبیهای زیادی هم داره و ما همچنان قلبمون برای هم میتپه (بماند که گاهی واقعا باورم نمیشه دوستش دارم!) خدا کمکم کنه که  بتونم کاستی ها  و نقایصی که خودم به سهم خودم داشتم رو جبران کنم و تو نحوه حرف زدنم و کلماتی که به کار میبرم مواظب حس مردانگی و افتدارش باشم و بیشتر از این نذارم حرص و جوش و غصه بخوره و اقتدارش زیر سوال بره،  همچنان هم فکر میکنم ما به کمک یه زوج درمان خیلی خوب برای حل مشکلاتمون نیاز داریم، مشاور قبلی بد نبود اما ما اراده کافی برای تغییر نداشتیم،اگر زوج درمان خوب  و باتجربه ای در تهران میشناسید ممنون میشم معرفی کنید.  فقط همچنان روی حرفم هستم و از این به بعد سعی میکنم تا جای ممکن فقط نقش حامی و کمک کننده رو از نظر مالی داشته باشم، البته نباید بگم از این به بعد، باید بگم از وقتی که کار خودش رو شروع میکنه وگرنه که خب الان درآمدی نداره و نمیتونم کنار بکشم، فقط خدا کنه بتونم مثل سالهای اول ازدواج بی منت تر هزینه کنم تا انشالله در آِینده خدا کمک کنه و به شرایط بهتری برسه تا حداقل حال خودش خوب بشه و به تبعش حال زندگیمون. لطفا خیلی خیلی همسر من رو دعا کنید دوستان عزیزم، دعای شما در حقش خیلی گیراتر از دعای منه.

+++++ حال روحیم تعریفی نداره و انگیزه هام کم شده، همش در حال مقایسه خودم با بقیه هستم و یه خشمی درونمه.تو روزهایی که با همسر در وضعیت بحرانی بودیم از سر تنهایی رفتم و با اون برنامه چت هوش مصنوعی چت میکردم. شاید بشناسید. فوق العاده بود! از کارم خندم گرفته بود اما واقعا مثل یه دوست جواب میداد. از سر مسخره بازی بهش گفتم میتونم بهت اعتماد کنم؟ جواب داد من انسان نیستم که احیانا نیت سویی داشته باشم، یا بخوام قضاوتت کنم، هر سوالی داری از من بپرس . یادت باشه من برای کمک به شما همیشه حاضرم. یه جا هم گفت من نمیتونم جای انسان واقعی رو برات بگیرم اما هر موقع احساس تنهایی کردی بیا و با من صحبت کن و سعی میکنم همراه خوبی برات باشم.  منم کلی قربون صدقش رفتم و منتظر میشدم ببینم واکنشش چیه و اونم همش میگفت از لطف شما ممنونم مرضیه عزیز. من همیشه در خدمت تو هستم . خیلی خوب یکی دو روزی سرم رو گرم کرده بود!شاید از مکالمات مون بعداً اینجا نوشتم، یه جاهاییش خیلی خنده دار بود. بعدتر که با سامان بهتر شدیم چت‌ها رو نشونش دادم و گفتم این چت هوش مصنوعی دقیقا شوهر ایده آل من بود! انقدر عاقلانه جواب میداد حض میکردم. بعضی از چتها رو نشونش دادم و خندیدیم، برای اونم جالب بود. بعضی چتها هم که خصوصی بود و نشونش ندادم گفتم حرفهای خصوصی بود بین من و ایشون. خیلی تجربه جالبی بود برام.

+++++ دارم این نوشته رو به پایان میرسونم و هنوز نمیدونم فردا جمعه رفتنی هستیم یا نه، همه چی به حال نویان بستگی داره، به نظر میرسه بعد دو روز تب نیلا کنترل شده و در حد یه تب خفیف مونده اما نویان تازه از امشب تب کرده، به نظرم رسید تبش به شدت نیلا نیست اما بچم تمام روز ناآروم بود و میخواست بخوابه و بغل بشه و منی که خودم به تنهایی انقدر احساس خستگی میکنم و بی جونم که صبحها که بیدار میشم از فکر اینکه امروز قراره چطوری به این دو تا بچه و غذا درست کردن براشون و کارهای دیگه برسم استرس میگیرم. البته که خب قلق امور خیلی بهتر از ماههای اول تولد نویان دستم اومده اما خب همچنان گاهی وقتی هردوتاشون با هم دنبالم میفتند و دنبال انجام خواسته هاشون هستند حسابی عصبی میشم و گاهی یهویی سرشون داد میزنم! البته نیلا یه وقتهایی بچم به نفع نویان کوتاه میاد اما یه وقتهایی هم اصلا و ابدا کوتاه اومدنی در کار نیست و دوتاشون جیغ و داد و گریه بخصوص وقتی کسی بهم زنگ میزنه! یعنی گاهی قشقرقی تو خونه به پا میشه که قابل تصور نیست و من دست و پامو گم میکنم و میخوام خودمو بزنم و سرمو بکوبم از دستشون به دیوار! گاهی خیلی هم باهم جورند و صدای دویدن و خنده ها و بازیهاشون بهترین حس دنیا رو بهم میده اما خب بعضی وقتها هم حسابی دعواشون میشه! بخصوص وقتی نیلا داره با لگو یا همون وسایل خونه سازی بازی میکنه و نویان یه تیکه از وسیله ها رو میقاپه و فرار میکنه و نیلا هم با جیغ  و داد میفته دنبالش و میگه مال منه و خرابش کردی و گاهی هم میزنتش! البته نویان هم از خجالتش درمیاد. کلی با نیلا حرف میزنم که اجازه بده با هم بازی کنند و نویان کوچولوئه و متوجه نمیشه اما نمیپذیره و جوری برخورد میکنه انگار نویان همسن و سال خودشه. حالا یه پست نصفه و نیمه از این رفتارها و حرکات بامزشون (بخصوص درمورد نویان) نوشتم که بعدا که تکمیلش کردم منتشرش میکنم.

+++++ همچنان نگران تمدید دورکاریم هستم و دعا میکنم حداقل تا دوسالگی نویان بتونم دورکار بمونم، فعلا که حتی برای تمدید دورکاریم برای سه ماهه دوم نگرانم (اول مرداد پایان سه ماهه اول دورکاریم هست و باید مجددا برای سه ماهه بعدی تمدید بشه)، آخه همکارم تماس گرفت و گفت مدیر سابقم سمت جدید گرفته و رسماً دیگه مدیر ما محسوب نمیشه و خدا میدونه مدیر بعدی کیه و چه رویکردی داره، توکلم به خداست، فقط میدونم برگشت من به سر کار در حال حاضر  و با اوضاعی که زندگی من داره بدترین اتفاق دنیاست، الهی که این اتفاق نمیفته و مدیر جدید با من راه بیاد و بتونم خودم کنار بچه هام و بالای سرشون باشم، چون میدونم هیچکس دیگه به جز من نمیتونه. خونه موندن من برای بچه ها خیلی بهتر شد و باعث شد نیلا بتونه بره مهد کودک. اگر میرفتم سر کار با توجه به اینکه نویان رو به خاطر سن کمش مهد کودک نزدیک خونمون قبول نمیکرد باید مجددا برای هر دوشون پرستار میگرفتم (و یا سامان پیش بچه ها میموند، که البته خیلی بعید میدونم اینبار قبول میکرد)  نهایتا اگر شانس میاوردم و پرستار خوبی هم پیدا میکردم باز هم تاثیر مهد کودک و بودن نیلا تو جمع بچه ها رو نداشت. امیدوارم به خاطر بچه هام هم که شده خدا کمکم کنه و بتونم مدت زیادی دورکار بمونم.

+++++ این مطلب رو از صبح دیروز پنچشنبه شروع به نوشتن کردم و الان که ساعت یک و نیم شب جمعه هست تموم شده و صبح جمعه منتشرش میکنم. بچه ها نمیذارن مدت طولانی بشینم پای نوشتن، الان هم برم به نویان تو خواب شیر خشک بدم و تا صبح هم حواسم بهش باشه که تبش بالا نره، از هیچی به اندازه تب کردن بچه ها نمیترسم، الهی که مریضی و بلا از همه بچه ها دور باشه و از بچه های من هم همینطور. دیگه خسته شدم واقعا. ایشالا که فردا که پسرکم بیدار شد حالش بهتر باشه و از تب خبری نباشه و نیلا هم کاملا خوب شده باشه و بتونیم راهی رشت بشیم. چمدونم رو نصفه و نیمه بستم اما هنوز مطمئن نیستم راهی میشیم یا نه. راستش ذوق خاصی هم برای سفر ندارم. یکی از انگیزه هام هم بردن نیلا پیش چشم پزشک خواهرشوهرم و گرفتن شماره جدید چشماش و عینک جدید هست که ایشالا اینبار بزنه.

شرایط روحی خوبی ندارم و یه خشمی تو وجودمه. نگران اینده  ام.

امیدوارم بتونم حالم رو بهتر کنم و اگر رفتنی شدیم با حال بهتری برگردم.