مسافرت در سایه نگرانی

امروز سالگرد دایی مرحومم هست، دایی محمدم که بعد تصادف وحشتناکی که با همراه بچه هاش با ماشین کرد هفت سال و خورده ای در زندگی نباتی بود و پارسال این موقع برای همیشه آسمونی شد. چقدر زجر و درد کشید بنده خدا و چقدر دایی  بزرگم که پرستارش بود اذیت شد. چقدر دوستش داشتم من، چقدر ساده و بی شیله پیله بود، فقط شش ماه مونده بود بازنشستهبسشه. پنجاه سالش بود و جانباز جنگ. شاید دو سه هفته بعد آشنایی من و سامان با هم برای اولین بار، اون تصادف وحشتناک پیش اومد. ازدواج من رو ندید. هر دو تا بچه هاش آسیب دیدند اما خدا رو شکر خیلی جدی نبود و در حد شکستگی سر و آسیب به پلک و...اما شدت آسیبی که به داییم وارد شد قابل جبران نبود، البته اینکه رسیدگی پزشکی افتضاح در شهرستان باعث شد به این حال و روز بیفته و هرگز برنگرده هم بی تاثیر نبود وگرنه به نظرم شاید اگر بعد تصادف به تهران منتقل میشد الان زنده و سلامت بالای سر بچه هاش بود....

همسرش یعنی زندایی من یکسال و اندی قبل داییم در اثر سرطان ریه ای که در ظرف یکماه زندگیشو گرفت در ۴۱ سالگی از دنیا رفت، بچه هایی داییم اون موقع هفت ساله و سیزده ساله بودند، درد بی مادر شدن کم نبود که داییم هم کمتر از یک سال و نیم بعد بر اثر چپ کردن ماشین به این روز افتاد... چقدر غصه بچه های داییم رو خوردم و هنوزم میخورم. روزهای اوایل آشنایی من و سامان و اویل ازدواجمون پر بود از غصه و استرس داییم، تا لحظه عقد هم هر لحظه فکر میکردم دایی به رحمت  خدا می‌ره و مراسم ما عقب میفته اما هفت سال و نیم بعد این اتفاق افتاد. اوایل نذر کرده بودم اگر داییم به هوش بیاد و حالش خوب بشه یه گوسفند قربونی کنم، از یه جایی به بعد فهمیدم امیدی به بهترشدنش نیست، دکترها از برگشتش قطع امید کردند، از خدا خواستم نذاره بیشتر از این زجر بکشه و گفتم من اون گوسفند رو در هر حال و اگر خدا نظری کنه و زودتر راحتش کنه تا انقدر عذاب نکشه بازم قربونی میکنم  (هنوز نذرمو ادا نکردم یعنی نشده)، و خب این اتفاق بعد هفت سال و اندی پارسال این موقع افتاد. ایکاش زودتر این اتفاق میفتاد و اینهمه دایی عزیزم عذاب نمیکشید. امروز ساعت 5 بعدازظهر مراسم سالگردش در سمنان هست و ما دو سه ساعت دیگه راه میفتیم سمت سمنان، راستش مثل قبل به اونجا علاقه و وابستگی ندارم و دیدن فامیلهایی که به زور سالی یکبار هم نمیبینم برام چندان خوشحال کننده نیست. امیدوارم حاشیه ای پیش نیاد و همه چی خوب پیش بره، عزیزانم ممنون میشم برای شادی روح دایی عزیزم  و زنداییم و البته همه اموات در این بعد از ظهر پنجشنبه فاتحه ای بخونید و صلواتی بفرستید و همینطور برای عاقبت بخیری بچه های داییم که حالا 22 ساله و 17ساله هستند دعا کنید. خدا خیرتون بده.

و اما در یه تصمیم کاملا یهویی، هفته پیش زنگ زدم ادارمون و از شنبه تا سه شنبه هفته آینده اقامتگاه نوشهر که وابسته به محل کارم هست رو رزرو کردم، خب باید از قبل تو سیستم ثبت نام میکردم اما چون اینکارو نکرده بودم، همینطوری زنگ زدم و مسیولش گفت تو شهریور فقط و فقط چهارم تا هفتم خالیه و دیگه یه بررسی کردیم و قرار شد چهارنفری بریم، البته به مادرم و خواهر بزرگم خیلی اصرار کردم که بیان اما شرایطشو نداشتند، مادرم رو البته هنوز امید دارم بتونم راضی کنم که باهامون بیاد اما خب احتمال میدم در نهایت همون چهارنفری بریم، یعنی من و سامان و بچه ها. خب من سفر سرعین رو کنسل کردم چون هم دورتر بود و هم قرار بود دسته جمعی بریم و من با جمع خیلی هم راحت نبودم و میدونستم معذب میشم و مثلا نمیتونم با بچه ها برم آب گرم و .... خلاصه کنسل کردیم اما فکر کردم نوشهر فرق داره، یه خونه ویلایی بزرگ تو یه مجتمع رفاهی و تفریحی در اختیارمون هست و فقط خودمونیم و وسایل هم اونجا فراهمه، دیگه یهویی با سامان بستیم که بریم، البته خب راستش ترجیحم این بود که اقامتگاه مشهد رو بگیرم و زیارتی هم برم اما گفت که چون قبلا ثبت نام نکردی پر شده  و بعیده حتی بتونی تو لیست رزرو هم باشی چون جلوتر از شما افراد دیگه ای هستند ، البته خب من شهریور رو میخواستم، وگرنه بعدتر خب میشه جا گرفت....حالا قرار بود بلافاصله بعد سمنان و از همون ور بریم نوشهر که به سامان زنگ زدند که شنبه باید بره جایی مربوط به کارش...کلی حالم گرفته شد، دوست نداشتم از سمنان بیایم تهران و دلم میخواست از همون ور بریم که نخوایم واسه چند ساعت بیایم خونه، اما سامان گفت حتما باید بره و راهی نداره، دیگه مجبوریم جمعه ظهر از سمنان بیایم تهران و شنبه ظهر راه بیفتیم سمت نوشهر....سخت میشه اما چاره ای نیست.

همه اینا به کنار، متاسفانه اتفاق خیلی بدی افتاده، دیشب متوجه شدم مادربزرگ سامان سکته مغزی کرده و حالش اصلا خوب نیست. انقدر ناراحت شدم و غصه خوردم... هی با خودمون گفتیم نوشهر رو کنسل کنیم یا نکنیم، آخه الان تو کماست بنده خدا، معلوم نیست تا چند روز در این وضعیت بمونه، از طرفی خب نمیشد اللن تو این وضع بریم رشت و سربار خانواده سامان تو این وضعیت بشیم،... امید زیادی نیست که عمرش به دنیا باشه و خدا میدونه چقدر غمگینم، چندباری گریه کردم، انقدر دوستش داشتم که حد نداره، آخرین بار یکماه پیش که رفتیم رشت اصرار کردم که بریم خونش و میخواستم دویست هزار تومن هم به عنوان هدیه بهش بدم (هر بار میرفتیم خونشون یه مبلغی بهش میدادیم)، اتفاقا رفتیم خونش و نبود، موبایلش رو هم جواب نداد و برگشتیم خونه مادر سامان.... آخرین بار نشد که ببینمش و راستش الان هم امیدی به برگشتش ندارم، دکترها هم امیدی ندادند، حدود 81 سالشه، الهی بگردم، به خدا انتظار نداشتم این اتفاق بیفته، واقعا اونقدری مریض نبود که بخواد اینطوری بشه.... بنده خدا نه تا بچه رو بدون همسر بزرگ کرده بود، همسرش 40 سال بود فوت شده بود. با برنجکاری و هزار بدبختی بچه هاش رو بزرگ کرد، کمرش بیست سی سال پیش خم شده بود.... انقدر دوستش داشتم که نگو، اسمش منصوره بود و چشمان سبز زیبایی داشت.... همین الان دوباره گریم گرفته، دوست نداشتم از دستش بدم، منو یاد مادربزرگ خودم که عاشقش بودم مینداخت....فقط از خدا میخوام اگر عمرش به دنیا نیست و اگر برگرده افتاده و زمنیگیر میشه، هرگز این اتفاق نیفته، یه عمر این پیرزن با عزت و احترام زندگی کرد، کاراش رو تا لجظه آخر خودش کرد، خودش برای خودش غذا پخت و دستشویی رفت و .... یک آن یک بعد از ظهر سکته مغزی کرد و همسایشون که سر زده بود به خونشون تو خونه درحالیکه حالش به هم خورده بود پیداش کرد و به بچه هاش زنگ زد. 

خدا خودش نظری کنه و تو این وضعیت نمونه بنده خدا، الهی که همونطور که با عزت و افتخار زندگی کرد  و افتاده حال نشد، الان هم خدا کمکش کنه. تو این وضعیت نمیدونستیم نوشهر رو بریم یا نه، انقدر دو دو تا چهار تا کردیم، آخرش به این نتیجه رسیدیم اینجا از ما هیچکاری ساخته نیست . از طرفی هم از قبل رزرو کرده بودیم، سامان هم خیلی ناراحت بود، بدنش یخ کرده بود و غمگین بود اما خب به پذیرش رسید. دیگه به این نتیجه رسیدیم که نوشهر رو بریم اما فعلا به خانواده سامان نگیم از باب اینکه نگند تو این وضعیت رفتند سفر، البته که واقعا خانوادش اینطوری نیستند، اما خب اگر هم به ذهنشون بیاد حق دارند...آخه بنده خدا معلوم نیست چند روز تو کما باشه، شاید دو سه روز شاید بیشتر.... برای ما هم فرصت سفر بعد مدتها فراهم شده بود و اگر مثلا دورکاری من تمام میشد یا سامان به هر شکلی سر کار میرفت امکان مسافرت به حداقل میرسید، از روی احترام تصمیم گیری رفتن یا نرفتن رو به سامان سپردم که اونم بعد مدتی فکر کردن گفت دیگه هماهنگ گردیم بریم. 

البته که الان هم که نامه اقامتگاه رو از اداره گرفتیم، هنوز در تردیدم که میتونیم بریم یا نه، آخه ممکنه هر لحظه خبر بدی بهمون بدند و بخوایم بریم رشت، یا شاید مثلا بریم نوشهر و یهویی وسط سفر ول کنیم بریم رشت.... هیچی مشخص نیست و من اصلا نمیدونم رفتنی میشیم یا نه. همه چی در هاله ای از ابهام و بلاتکلیفه، اینم شانس ماست که بعد قرنی میخوایم بریم جایی و متاسفانه این اتفاق میفته، البته من ناراحت سفرم نیستم، ناراحت وضعیت مادربزرگ سامان هستم و غصش رو میخورم، ولی خب همزمانی این اتفاق با برنامه سفری که ریختیم و اینکه طبیعتا فکرمون مدام مشغول حال ایشون هست و هر لحظه نگران خبر بد هستیم،خودش میتونه لذت سفر رو به حداقل برسونه، از طرفی هم خب تو شهریور ماه هیچ تاریخ دیگه ای برای اقامتگاه آزاد نبود و اینم اتفاقی جور شد....

هر چی خدا بخواد همون میشه. برام جالبه که تو موقعیتهای بعضاً شاد زندگیم هم همیشه یه موضوع غم انگیز باید سایه بندازه، این سفر هم حالا مثلا چیز خاصی نیست اما نمونه های خیلی بغرنج ترش زیاده: 

خبر قبولی کنکورم سال 81 و همزمان فوت خواهر قشنگم، خرید خونه چهارسال پیش و بلافاصله شنیدن خبر سرطان داشتن پدرم، قبولی فوق لیسانس با رتبه یک کشوری و همزمان به وجود اومدن مشکلات کاری برام و مدت کوتاهی بیمار شدن، آشنا شدن با سامان و دوران نامزدی همراه با استرس تصادف داییم و زنده موندن یا نموندنش و همینطور شنیدن خبر امکان بیکار شدن من و همکارام دقیقا بعد عقدم (که خدا رو شکر به خیر گذشت و بیمار نشدم اما خیلی خیلی به سختی افتادم)، تولد نویان و بیکار شدن سامان و ....خیلی نمونه های دیگه، نمیدونم حکمت این همزمانی چیه. گاهی میگم شاید خدا میخواد غم این موضوعاتی که گفتم در کنار اون اتفاق بهتر کمرنگ تر بشه، اما ایکاش حداقل اینها همزمان نبودند تا بتونم با همه وجود از اتفاقات شاد زندگیم که زیاد هم نبوده لذت ببرم....

شبانه روز دارم برای مادربزرگ سامان دعا میکنم و از خدا میخوام اذیت نشه....شما هم دعا کنید دوستان عزیزم.