آشفتگی...

این پست رو پنجشنبه  ۲۰ فروردین نوشتم اما نیمه کاره موند ‌ و امروز شنبه بعد  کمی ویرایش منتشر می‌کنم اما وضعیتم تو این دو روز تغییر نکرده. طبق معمول هم با گوشی نوشتم با کلی مشقت!

اوضاع روح و روانم به هم ریختست، اصلا خوب نیستم...

پسرکم که از نیمه شب تا حدود ساعت یک ظهر به شدت اذیته، نمیتونه خوب مدفوع کنه و شکمش مدام صدا میده، به نظرم میرسه موضوع یه نفخ نوزادی ساده نیست و ممکنه مثل نیلا مقعدش یکم تنگه باشه و اجازه خروج مدفوع به راحتی رو نده، شایدم به قول خاله م طبیعیه نمی‌دونم، حداقلش اینه که یه یبوست وحشتناکه که نیلا هم داشت و الان بعد سه سال و خورده ای هنوزم داره اونم به بدترین شکل ممکن.  از نظر غذایی خیلی مراعات میکنم و هر چیزی رو نمی‌خورم تا شیرم نفاخ نباشه و بچم اذیت نشه اما هیچ فایده ای نداره... بعد چند روز سر و کله زدن با پسرکم که بخصوص صبحها ‌و نیمه شب از درد به خودش می‌پیچه، یکساعت پیش به گریه افتادم و بین هق هقهام از خدا پرسیدم آخه یه بچه بیست روزه مگه چقدر توان درد کشیدن داره؟ بهش گفتم این ظلم نیست خدایا؟ نمیتونی یه کاری کنی بچم درد نکشه؟

کاش فقط همین بود، درد بزرگتر من نیلامه، به شدت از نظر روحی و روانی تحت فشاره و تقریبا میتونم بگم هیچ ارتباطی به تولد برادرش نداره، اینو از اون جهت میگم که دوستانم به این موضوع ربطش ندند، چون بعید می‌دونم ارتباطی داشته باشه، از قبل بوده و الان تشدید شده، به نمونش داره می‌خنده و بازی می‌کنه یا می‌رقصه و بدو بدو می‌کنه به یکباره می ایسته و جیغ میزنه و میگه میترسم و فرار می‌کنه! هر چی بهش میگم چی شد مامان؟ فقط میگه میترسم میترسم! بعد چند بار تکرار شدن این موضوع در نهایت در جواب من میگه «در بود»! یا «در زدند»! درصورتیکه کسی هم در نزده. یا مثلاً دیروز دوباره همینطوری جیغ زد و به گریه افتاد و وقتی ازش بعد آروم شدنش پرسیدم چی شد گفت «داره میاد چشمم» یا یکبار هم گفت « داره میاد رو لباسم»، یکبار هم گفت «تلویزیون داره نگام می‌کنه»!!! یکبار هم بعد ده بار پرسیدن که کی بود و کی میاد یه اسم نامفهوم گفت، گفت « گوسی بود»  یکبار برگشت گفت «در سیاه»... نمی‌فهمم چی میگه، منظورشو نمیفهمم، اما حس میکنم یکدفعه به چیز یا موجود عجیب میبینه، شروع به رعشه می‌کنه رنگش میپره و فرار میکنه ته اتاق و نمی‌تونیم از اونجا بیاریمش... هر چی میگیم هیچی نیست همچنان گریه می‌کنه و قبول نمیکنه...

سر همین موضوع حتی یک روز هم نشد خونه مادرم بمونم. مادرشوهرم بعد ده روز بعد از زایمانم ۱۴ فروردین از خونه ما رفتند منم یه روز صبر کردم و ۱۶ ام رفتم خونه مادرم. از قبل بابت رفتار نیلا نگران بودم اما امیدوار بودم نگرانیم بی مورد باشه، اما هنوز به خونه مامانم نرسیده بودیم و یکی دوتا کوچه فاصله داشتیم که نیلا به محض اینکه متوجه شد به سمت خونه مامان میریم (از شکل خیابونا می‌فهمه) دچار ترس و وحشت عجیبی شد، شروع به لرزیدن کرد و داد می زد و با گریه می گفت می ترسم می ترسم، به هر شکلی که بود آرومش کردیم و رفتیم بالا اما به محض اینکه خونه مادرم رسید باز شروع کرد به گریه کردن و همش میگفت بریم خونه خودمون ، همون ترس لعنتی همیشگی اومده بود سراغش، هر چی سعی کردیم آرومش کنیم هیچ فایده ای نداشت، هر طوری بود اونشب رو سر کردیم و خونه مامانم خوابیدیم اما فردا صبحش که از شانس بد ما طبقه بالایی خونه مامانم اینا در حال ساخت و ساز و بازسازی خونشون بودند، با صدای دریل و چکش و... از خواب بیدار  شد و شروع به جیغ زدن کرد، رنگش پریده بود و مدام پشت هم می‌گفت میترسم، هر کار کردیم آروم نشد که نشد. دیگه نمیشد بیشتر از اون خونه مامانم موند، هم خودش اذیت میشد و هم مادرم و خالم که از شهرستان خونه مامانم اومده بود و هر دو هم روزه بودند. سامان که اومد همون شب برگشتیم خونه، گریه میکردم و نمی‌دونستم باید چکار کنم، هنوز شکمم از عمل سزارین درد داشت.همون روز هم رفته بودم دکتر و بخیه هام رو کشیده بود و دردم بیشتر هم شده بود.اون حجم فشار روحی و جسمی برام قابل تحمل نبود...همینطور اشک بود که آروم ازچشمام میچکید. بعد اون ورد زبون نیلا این بود که خونه مامانی نریما، یعنی کلا می‌گفت از خونه خودمون هیچ جا نریم... سه شب بعد خواهر کوچیکم برای افطار دعوتمون کرده بود، میدونستم احتمال اینکه نیلا اونجا هم نمونه یا اذیت بشه و حاشیه درست کنه هست برای همین از رفتن به اونجا نگران بودم و حتی ته دلم از این دعوت خوشحال نشدم، اما در هر حال دعوتشونو قبول کردیم و رفتیم. نیلا خیلی هم خوب شروع کرد، می‌خندید و می‌رقصید و... تا نمی‌دونم چی شد که دوباره یهویی ترسش شروع شد، باز دوباره رنگش پرید و جیغ زد و فرار کرد به کنج اتاق خواب خواهرم و همش میگفت میترسم، میترسم درو باز کنید ! هرچی می‌گفتیم کدوم در هیچی نمیگفت. در بالکن رو باز کردیم آروم نشد، تک تک هر دو خواهرام و شوهراشون و مادر و خالم و سامان رفتند دنبال بچه اما از اتاق بیرون نیومد که نیومد تا آخرش در سالن یعنی در ورودی رو باز کردیم و بچه یکم آروم گرفت، بیرون آپارتمان ایستاده بود و حاضر نبود بیاد داخل، اما مگه میشد با در باز افطار خورد؟ سفره هم روبروی در ورودی بود، سامان طفلی یه لقمه بیشتر نخورد و نیلا رو برداشت برد پارک که آروم بگیره، یکی دو ساعتی طول کشید تا برگرده و از مهمونی چیزی نفهمید، به محض برگشتن باز نیلا همون ترس و وحشت رو نشون داد!!! جیغ و گریه و لرزیدن و درخواست اینکه درو باز کنیم!!! همه مات و مبهوت مونده بودند، دیگه همه فهمیده بودند این یه لجبازی بچه گانه نیست... اتفاقا نیلا خیلی هم لجبازه اما این رفتارش و امثال اون از سر لجبازی نیست.‌من که از شدت استیصال و غصه بچم و حتی ترحم نسبت به خودم و وضعیتم‌ دوباره به گریه افتادم، درست مثل خونه مادرم...

دیگه سریعتر از خونه خواهرم هم راه افتادیم سمت خونه و تو ماشین بچم آروم شد...

اینم وضعیت این روزهای ما. نمی‌دونم غصه چیو بخورم. هم به خاطر نویان و نفخ شدید و یبوست و دلدردش ناراحتم و هم  نگران دخترم هستم...

دیشب تا صبح دخترم چند بار از خواب پرید و مدام میگفت میترسم و درو باز کن و...

از این طرف نویان یه سره به خودش می‌پیچید و گریه می‌کرد از اون طرف نیلا. نویان رو با اون دلدرد و یبوستش به زور پستونک می‌خوابوندم بعد نیلا یهویی از خواب می‌پرید و جیغ میزد و نویان هم بیدار می‌شد و گریه...بعد نیلا می‌خوابید و نویان گریه میکرد و نیلا رو بیدار می‌کرد! و این وضعیت ادامه داشت! سامان

 هم که ازخستگی بیهوش شده بود و از این داستانها چیزی نمی‌فهمید، فقط گاهی از جیغ نیلا بیدار می‌شد و یه نیمچه فحشی میداد بهش و باز می‌خوابید! 

مشکل روحی دخترم و ترس عجیبش به حدی رسیده که یکی به من پیشنهاد کرد ببرمش براش سرکتاب باز کنند! من به این موضوع اعتقاد زیادی ندارم اما انقدر این مدت غصه بچم رو خوردم که گاهی پیش میاد به این گزینه هم فکر میکنم!! یعنی به این درجه از استیصال رسیدم، تا کسی جای من نباشه درک نمی‌کنه، ولی خب از طرفی هم فکر میکنم مشکل از چشماشه که بخاطر عینک نزدن برگشته و احتمالا جلوی چشمش یهویی سیاهی میبینه و فکر می‌کنه موجود ترسناکیه و میترسه، از اون جهت میگم که برای دیدن تلویزیون خیلی خیلی نزدیک می‌ره و مدام چشمشو میماله و باز و بسته میکنه. اینا همه تو فکر منه نمی‌دونم چقدر درسته. دو سه روزم هست که میگه تلویزیون منو نگاه میکنه!!! یا مثلاً توپش میفته دم در نمیره بیاره میگه تو بیار. غیر از روانشناس باید خیلی سریع چشم پزشکی هم ببرمش، این رفت و آمدها با وجود بچه شیرخوار راحت نیست اما چاره چیه، باید به همه گزینه ها فکر کنم. 

گاهی فکر میکنم این  اختلاف سنی کم برای دو تا بچه اشتباه بوده و کاش نیلا کمی بزرگتر بود، شاید به من تو کارها کمک هم میکرد، از طرفی می‌دونم نویان معجزه خدا برای ما بوده و خیر و حکمتی در اومدنش هست. 

با همه این احوال اوضاعم خیلی سخته خیلی. چند شبه نخوابیدم. بینهایت خسته ام. احساس تنهایی میکنم. خیلی از این حجم از مسیولیت میترسم. افسردگی بعد زایمان هم به احتمال زیاد گرفتم. نو خونه زندانی شدم  هم به خاطر نیلا هم اینکه جای زیادی نیست که بتونم برم.

با همسرم هم مدام سر نیلا بحث و جدل داریم... اون میگه من خیلی مدارا میکنم و من میگم اون خیلی نسبت به نیلا خشنه، اما خدایی نیلا هم خیلی شیطون و نافرمانه و لجبازیش به اوج خودش رسیده، عاشق برادرشه اما ۲۴ ساعتهه دستشو میگیره و فشار میده و از خواب بیدارش میکنه اونم وقتی بعد کلی گریه و بی‌قراری خوابوندمش. هر چی با زبون خوش و مهربونیت میگم گناه داره از خواب میپره دستشو نگیر فایده نداره که نداره، حتی خشونت هم در کل روی نیلا اصلا جواب نمیده و در همه موارد کار خودشو همیشه میکنه...

خیلی خسته ام این روزها خیلی..‌‌سختی مسیر خودشو بهم نشون داده، همش میگم یعنی تموم میشه و دوباره دلم آروم میگیره؟

پسرم هم مثل نیلا خیلی شیرینه، انقدر می‌بوسم و بوش میکنم که تمومی نداره، یه عشق غیر قابل وصف درست مثل نیلا  نمی‌دونم شاید حتی یکم عمیقتر، سعی میکنم لذت ببرم از داشتن هر دوشون، اما فشار هم روم زیاده، رسماً خونه نشینم، حس خوبی به خودم و اندامم که بعد زایمان برعکس زمان نیلا چندان به حالت قبل برنگشته ندارم، وضعیت کار همسرم نامشخصه، برنامه هام به هم ریخته، انرژی منفی درونم زیاد شده...کاش یه دوست خیلی صمیمی یا یه خواهر که نزدیکم باشه و همه جوره هوامو داشته باشه در کنارم داشتم، حسرت همیشگی من...

به هر حال می‌دونم این روزها هم میگذره و اوضاع آرومتر میشه، مثل تمام روزهای سخت زندگیم، روزهای بدتر از این هم گذروندم. ایشالا دخترکم رو که ببرم پیش یه روانشناس متبحر ( کسیو نمی‌شناسم و باید تحقیق کنم) حالش بهتر میشه، یعنی امیدوارم که بشه، نیلا خیلی خیلی دختر شیرینیه، خیلی‌ها دوستش دارند، رفتارش به جز این  موارد خیلی هم عادیه و با شیرین زبونیاش دل ما رو میبره، من  و باباش براش می‌میریم اما این ترس عجیب و موردهایی که گفتم و لجبازی های این چند وقتش نمیذاره اینجا مثل سابق از شیرین کاریهاش تعریف کنم. افسوس...

شرایطم به خصوص از نظر روحی اجازه نمیده به کامنت هایی که با لطف و محبت برام میذارید بخصوص در این پست پاسخ مفصل بدم، منو ببخشید اما هر چی که باشه با اشتیاق میخونم، شاید کمی آرومتر شدم.

اینم در پایان بگم ماریا پرستار نیلا هم از هفته قبل داره میاد، درمورد اون هم گفتنی زیاده اما دیگه نمیتونم بیشتر از این بنویسم.‌فقط اینو بگم که اومدنش از نظر روحی برام خوبه بخصوص که با هم حرف می‌زنیم و کمی حالم بهتر میشه اما از جهت رسیدگی به بچه ها تقریبا کار خاصی نمیکنه، یعنی عملا خیلی از کارها با خودمه و خودم راحتترم انجامشون بدم، بخصوص درمورد نویان. اگر شرایطش بود بعدا بیشتر در مورد حضور پرستار در خونه مینویسم.

این روزها همش لب به گریه ام. لطفاً در این ماه عزیز برای من و خانوادم دعا کنید یا حتی اگه راهکاری دارید بهم بگید. ممنونم.