امروز سه شنبه ۲۵ دی ماه، روز پدر و روز مرد هست. روح تمام پدران آسمانی شاد باشه و البته روح بابای من هم در آرامش باشه انشالله.

 ۲۱ دی ماه چهارمین سالگرد فوت پدر مرحومم بود. به همین مناسبت با ماشین خواهر بزرگم و همراه مامانم و بچه هام راهی مزار پدرم و البته خواهرم ریحانه در شهرستان شدیم. سامان و همسر خواهرم سر کار بودند و نمیتونستند بیان و وضعیت جسمی رضوانه خواهر کوچیکم هم بابت موضوعی که در پست قبلی نوشتم و در ادامه هم باز بهش میپردازم اصلاَ خوب نبود و با اینکه خودش خیلی دوست داشت بیاد سر خاک، اما موند تهران و ریسک نکرد.

+++++ سامان صبح روز پنجشنبه  من و بچه ها رو برد خونه مادرم و دو ساعتی اونجا بودیم تا خواهر بزرگم و پسر ده سالش اومدند دنبالمون و بعد خریدن یه سری اقلام خوراکی و میوه و کیک یزدی به عنوان خیرات راهی سمنان و مزار پدر و خواهر عزیزم شدیم. از اونجا که پدرم عاشق سالاد الویه بود خواهرم به عنوان خیرات براش مقدار خیلی زیادی الویه درست کرده بود همراه با نون ساندویچی که به عنوان خیرات در کنار میوه و شیرینی پخش کنیم. فکر میکنم پارسال هم براش الویه درست کرده بود. یادمه پدرم که شیمی درمانی میشد دلش الویه میخواست اما براش ضرر داشت و نمیتونستیم براش درست کنیم، دیگه یادمه یکبار اون یکسال آخر براش درست کردم و براش بردم یا شایدم آخرین بار که اومد خونمون برای دیدن نیلا، براش ریختم تو ظرف برد. خوب یادمه چقدر نگران بودم که نکنه ذرتی که توش ریختم و از مدتها قبل تو فریزر داشتم مشکلی برای پدرم ایجاد نکنه و همونم با ترس و لرز بهش دادم و بعدش عذاب وجدان داشتم که ایکاش ذرت تازه میخریدی. چه روزگار بدی بود اون روزها. برای دشمنم هم آرزو نمیکنم.

 راستش در دوران مریضی بابا هیچوقت نتونستم امیدوار بشم که بابام خوب بشه، انقدر راجب بیماریش مطالعه کرده بودم که بدونم زنده موندش چیزی بیشتر از معجزه لازم داره. پدر من پر از شور و شوق زندگی بود (به جز دو سه سال آخر زندگیش که انگار افسردگی گرفته بود و الان میفهمیم که همون افسردگی یکباره هم به احتمال زیاد ناشی از پیشرفت بیماریش بوده که هنوز مشخص نشده بوده و احتمالاَ‌روی مغزش تاثیر گذاشته بوده). گاهی تو خوابم میبینمش اما اونقدری که دلم میخواد خوابشو نمیبینم یا گاهی خوابهایی راجبش میبینم اما بیدار که میشم چیزی یادم نمیمونه و فقط یادم میاد که تو خواب دیدمش همین. پدر من حالا حالاها جا داشت که زندگی کنه. ایشالا که روحش شاد و در آرامش باشه و از من راضی باشه. دلم براش خیلی تنگ شده خیلی بیشتر از اونچه فکر میکردم و البته دلم برای خواهر کوچیکم ریحانه که فقط ۱۸ سال فرصت زندگی کردن کنارشو داشتم چون ریحانه من در هفده سالگی آسمونی شد. فقط خدا میدونه که من چقدر ریحانم رو دوست داشتم. بهترین و صمیمی ترین خواهر من بود و ما از هم جدا نبودیم. کاش خودش هم اون بالاها یادش مونده باشه منو چون سالهاست به خوابم نیومده، اینبار که رفتم سر خاکش، نیلا بچم سرشو گذاشت نزدیک قبر و به درخواست من به ریحانه گفت بیا به خواب آبجی مرضیت. حس کردم اگر دخترمو واسطه کنم خبری بشه اما بازم خوابشو ندیدم. بمیرم برای آبجی کوچیکه مظلومم که هفده سالگی تنهام گذاشت و رفت. گاهی تو ذهنم سعی میکنم صدای قشنگشو بازسازی کنم اما هر چی که بیشتر میگذره صداش در ذهنم کم رنگتر میشه و نمیتونم خوب به یادش بیارم، فیلم یا صدای خاصی ازش ندارم چون اون موقع ها خانوادگی خیلی اهل عکس و فیلم گرفتن نبودیم و مثل الان هم گوشی و امکانات عکاسی و فیلم گرفتن در هر لحظه وجود نداشت. حدود ۲۳ سال ازش گذشته...یه عمره...دلم براش تنگ شده و امید دارم اون دنیا بتونم ملاقاتش کنم و صورت مثل ماهشو ببوسم.

++++++ پنجشنبه حدود دو ظهر رسیدیم سمنان و بعد ماهها رفتم سر خاک دو عزیز از دست رفته ام، کاش مزار عزیزانم بهم نزدیکتر بود اما میدونم که هردوشون دوست داشتند همونجا و در همون روستا آروم بگیرند (خواهرم که خودش دو روز قبل مرگش به زور از مادرم خواست که بریم اونجا)، پدرم هم که همیشه میخواست کنار خواهرم دفن بشه، همونطور که من هم دوست دارم بعد مرگم همونجا کنارشون دفن بشم و به سامان هم گفتم یه وقت فکر بهشت زهرا رو نکنه. البته کنار قبر پدر و خواهرم دیگه جایی برای قبر جدید نیست، اما همون اطراف و نزدیکشون هم باشم برام کافیه.

 بچه ها تو قبرستان حسابی آتیش سوزوندند و از روی قبرها میپریدند و تذکر هم بیفایده بود. برای نویان که یه سرگرمی خیلی جذاب بود و از یه جایی منم که مدام خواهش میکردم اینکارو نکنند و بیفایده بود، تسلیم شدم و اجازه دادم از این سرگرمی جدید لذت ببرند. با خودم فکر کردم خیلی بعیده که صاحب این قبرها از بابت این موضوع دلخور بشند،‌ شاید هم شور و نشاط کودکانه بچه های منو میدیدند و لذت میبردند و روحشون شاد میشد.

 بعد پخش کردن خیرات و فاتحه خونی، رفتیم خونه خاله بزرگم داخل شهر سمنان. خب مزار عزیزانم در داخل روستایی در بیست کیلومتری سمنان قرار داره و خونه روستایی  ما هم همون نزدیکی مزار هست اما فعلاَ در حال بازسازی هست و تا الان سیصد میلیون هزینه بازسازیش شده، و هنوز هم ادامه داره (به نظرم که اینهمه هزینه واقعاَ‌برای اونجا زیاد بود اما مگه نظر من مهمه؟). الان فکر میکنم بازسازی خونه به آخراش رسیده باشه، بعد مزار رفتیم به خونه سر زدیم و در کل خوب شده. خب هربار که ما میریم سر خاک بعدش میریم تو همین خونه روستایی که پدرم سالها قبل تو روستا خریده بود میمونیم. البته یادمه اون موقع همه چقدر مخالف خرید این خونه بودیم و میگفتیم خونه تو روستا میخواستیم چیکار؟ اما الان میفهمیم که چقدر وجود همین خونه بعد فوت بابا ارزشمند هست، بابام هم اینجا رو خرید که هر بار که میره روستا و به دختر مرحومش سر میزنه یا یه جورایی به وطن خودش میره، جایی برای سکونت داشته باشه (خونه پدریش در همون روستا متعلق به همه وراث بود و پدرم اونجا راحت نبود بابت حرف و حدیث ها) و دیگه اینجا رو خرید. خلاصه چون بازسازی خونه همچنان ادامه داره، بعد برگشتن از سر خاک نتونستیم طبق معمول همیشه بریم خونه روستایی، واسه همین رفتیم خونه خاله بزرگم در سمنان و شب رو اونجا موندیم. دخترخالم و شوهرش و بچه هاش هم بودند و دیگه دور هم شام خوردیم. صبح روز بعد یعنی صبح جمعه هم بعد صبحانه اول رفتیم خونه همین دخترخالم که به تازگی خونه بزرگ و دلباز و گرونی در یه محله خیلی خوب سمنان گرفتند و  یکساعتی نشستیم و مادر و خواهرم کادوی خونه جدیدشو دادند ( من گفتم بعداَ‌که با سامان بیایم خونتون کادوی خونه رو میدم آخه من اصلاَ خبر نداشتم که قراره یه سر به خونه دخترخالم هم بزنیم و از طرفی هم دست و بالم خالی بود) دیگه بعد یکساعت از خونه دخترخالم راهی تهران شدیم. 

++++++ گفتم خونه بزرگ، یه خونه ۱۸۰ متری نوساز و خیلی خوش نقشه با وسایل خیلی شیک.... دروغه بگم غبطه نخوردم، راستش دل منم میخواد تو خونه بزرگتری روزگارمو با بچه هام بگذرونم و هر چی که بچه ها بیشتر بزرگ میشند کوچیکی خونمون خودشو بیشتر نشون میده، اما یه جورایی انگار برام حتی فروش همین خونه فعلی هم رویا شده چه برسه گرفتن خونه بزرگتر. تازه اگر شانس بیارم و اینجا رو هم بفروشم در بهترین حالت بتونم تو این تهران خراب شده، سه چهار متر از اینجا بزرگتر بخرم (راستی محبوبه جان کامنت خصوصیت راجب فروش خونه رو هم خوندم و راجب چیزی که گفتی تحقیق کردم. ممنونم ازت عزیزم، لازم شد در این مورد بیشتر با شما صحبت میکنم). به نظر خودم خیلی از ماها تو تهران زندگی نمیکنیم بین اینهمه شلوغی و دود و آلودگی و تو خونه هایی که اندازه یه قوطی کبریتند، من حدود بیست سال سابقه کار دارم و همیشه با خودم فکر میکنم اگر دولت محترم به ما خانمها رحم کنه و ما رو ۲۵ سالگی بازنشسته کنه و نخواسته باشه سی سال کار کنم، بعد بازنشستگی من از این شهر فرار میکنم و اولین گزینه من برای زندگی اول رشت هست و بعد سمنان. البته خب سمنان رو بعید میدونم همسرم قبول کنه بیاد چون وطن خودش حساب نمیشه (همسرم کلاَ به اندازه من علاقه ای به خارج شدن از تهران نداره و متولد تهرانه و از بچگی تهران بوده و اینجا بزرگ شده، منم البته از بچگی تهران بودم فقط اینجا به دنیا نیومدم) اما من حاضرم برای زندگی برم رشت چون خاطرات خوبی از این شهر دارم و هرگز اونجا احساس غریبی نکردم بس که شهر زنده و جذابی هست، بخصوص اواخر سال و آخرین روزهای اسفند ماه که میشه تو میدون شهرداری رشت شور و هیجان زندگی لحظه به لحظه جریان داره. پارسال از دیدن اون شور و هیجان آخر سال محروم بودم چون خونه مادرشوهرم که در حال بازسازی بود آماده نبود و مادر و پدر همسرم خودشون هم خونه دخترشون بودند اما امسال اگر شرایطمون فراهم باشه برای اواخر اسفند و سال تحویل میریم رشت ایشالا.

+++++ امروز ۲۵ دی ماه روز مرد و روز پدر بود. هنوز به همسرم کادوی روز پدر رو ندارم. دیروز از سر کارش تلفنی تماس گرفت و گفت من پدر و همسر خوبی نبودم و خودم اینو میدونم، برای من کادو نگیرید و از قبل دارم بهت میگم که چیزی نگیری و تو زحمت نیفتی.... اینکه چیا در جواب گفتم بماند، زیاد حال و حوصله صحبت کردن و توضیح دادنو در این مورد ندارم بخصوص که تصمیم ندارم این پست رو رمزدار منتشر کنم (بابت درخواست یه سری دوستانی که رمز رو ندارند که گاهی بدون رمز بنویسم و برای همینه که پستهای اخیر رو رمزی ننوشتم) و برای همین نمیتونم راحت همه چیزو باز کنم. باید بگم خیلی وقته شور و شوق زندگی در نگاه همسر من رفته و من هم از اون بهتر نیستم.  مدتیه سردی و فاصله عجیبی نسبت بهش احساس میکنم. حتی وقتی بغلم میکنه و منو میبوسه نمیتونم رد پایی از عشق و علاقه سابقو پیدا کنم....مدتیه کلمات عاشقانه به هم نگفتیم و (همسرم همیشه ابراز احساسات کلامی و آغوش و ... زیاد داشته). هزار و یک دلیل میتونه در این موضوع دخیل باشه که به خوبی بهشون آگاهم اما راه حلی براش پیدا نمیکنم یا اگرم پیدا میکنم از عهده انجامش برنمیام و انگیزه ای هم برای بهبود رابطمون ندارم. میخواستم در این مورد یه پست خصوصی و رمزدار (با رمز متفاوت) بنویسم اما نتونستم و احساس کردم کسی نمیتونه کمکی بکنه. هنوز کادوی روز مرد رو بهش ندادم اما احتمالاَ در ادامه روز مبلغی پول به حسابش واریز میکنم، میدونم بیشتر از هر چیزی به پول نیاز داره.مدتیه نسبت بهش دلخوری ریشه داری دارم، مدتهاست زیاد با هم حرف نمیزنیم و انگار حرف زیادی برای گفتن نداریم نهایتاَ بتونیم چهار تا کلیپ خنده دار ببینیم و این بشه راهی برای ارتباط گرفتنمون، البته من گاهی خیلی تند و با هیجان باهاش در مورد موضوعات مورد علاقم مثل همین دوره آموزشی صحبت میکنم اما بی علاقگی و ناامیدیشو که میبینم به قول معروف ترمزمو میکشم و میرم پی کارم. خلاصه که یه غم و سکوت خاصی در رابطه ما برقراره. هر از گاهی جرو بحثی و دوباره سکوت. خیلی هم تلاشی نمیکنیم که شرایط رو تغییر بدیم. این سالها به هردوی ما به شکلهای مختلفی فشار اومده و من نمیدونم چطوری قراره اوضاع زندگیمون رو مدیریت کنیم.من خیلی زیاد دلم برای همسرم میسوزه و شاید همون اندازه برای خودم، نه که ایشون ترحم برانگیز باشه اما از دیدن استیصال و عجزی که این چندسال اخیر دچارش هست دلم خون میشه و وقتی ترحم بیاد وسط اون احساس خوب و عشق و علاقه کم کم رنگ میبازه و کم و بیش احساس اقتدار و غرور مردانه در نظر زن کمرنگ تر میشه و اون نگاه پر از غرور (غرور مثبت) رو به همسرش نداره. این نظر شخصی من هست و شاید برای همه اینطور نباشه. البته که به نظرم قابل ترمیم باشه اما فعلاَ نه من راه ترمیمش رو بلدم و نه راستش انگیزه ای برای ترمیمش دارم.

+++++ قضیه خواهرم خدا رو شکر ختم به خیر شد و تمام اون تردیدها و بلاتکلیفی ها هم تمام شد. در کامنت های پست قبل هم توضیح دادم. حاملگی خواهرم خارج از رحمی بود و وقتی عدد بتا بعد از چند روز افزایش قابل توجهی نداشت و داخل رحم هم ساک بارداری دیده نشد دکتر گفت که خارج رحمی هست و بهش آمپول فشار داد که تزریق کنه تا بعدش خود به خود دفع بشه (گفته بود اگر خود به خود این اتفاق نیفته ممکنه نیاز به جراحی باشه). بهش گفت باید بستری بشه بابت ریسکهای احتمالی و خدای نکرده از دست دادن لوله های رحمی اما خواهرم به خاطر نگهداری از بچش نخواست که بستری بشه و گفت هر موقع درد شدیدی گرفت خودشو سریع میرسونه بیمارستان. در نهایت دو روز بعد تزریق آمپول فشار بعد کلی سختی و عذاب و در حالیکه خواهرم اومده بود منزل مادرم که این چند روز قبل سقط رو تنها نباشه، سقط انجام شد. البته که نمیشه اسمشو از اساس گذاشت سقط و به نظرم واژه دیگه ای برای این موضوع مناسب بود چون حاملگی خارج رحمی بود و به هر حال بچه ای قرار نبود هرگز تشکیل بشه. خدا رو شکر میکنم که خواهرم در نهایت و در ادامه روزهایی که از زمان فهمیدن موضوع گذشت و قبل اینکه متوجه بشه خارج رحمی هست، تصمیم نهاییشو گرفته بود که بچه رو سقط نمیکنه (اعتراف میکنم منم با همین تصمیم موافق تر بودم) اما خب خیلی بابت این اتفاق و باردار شدنش ناراحت و سردرگم و پریشون بود بابت سن کم دخترش و عذابهایی که میدونست در انتظارشه، همسرش هم مثل اول مخالفت سفت و سخت نمیکرد که الا و بلا باید سقط کنی اما در نهایت  لطف خدا شامل حال خواهرم شد و بارداریش عملاَ خارج رحمی بود. خیلی نگرانش بودیم بابت خطرات احتمالی اما بازم خدا رو شکر که اتفاق بدی نیفتاد و درسته خیلی درد کشید اما در نهایت گذشت و تمام شد...  هم میتونم بگم خواهرم شانس آورد  و هم لطف خدا شامل حالش شد، البته خب با خودم فکر میکنم کاش لطف خدا از همون اول اول شامل حالش میشد و این بارداری با وجود پیشگیری اتفاق نمیفتاد اما به نظرم همین هم درسهایی برای خواهرم داشت و متوجه شد روشش اشتباه بوده و همینطور به قول خودش که همیشه میگفت باورش نمیشده کسی با وجود پیشگیری باردار بشه و گاهی قضاوت هم میکرده، الان به اون آگاهی رسیده که نه واقعاَ‌ امکانش هست و باید از روشهای ایمن تر استفاده کرد. خیلی بهش سفارش کردیم که خیلی بیشتر از اینا مراقب باشه چون اینبار هم یه جورایی خوش شانسی بوده که خود به خود تمام شده وگرنه چه بسیار زنهایی که تنها سه ماه بعد بچه دار شدنشون، بچه دوم رو باردار شدند (مادر خودم) و به دنیا هم آوردنش و کلی متحمل سختی و دردسر شدند. 

اتفاقاَ دوشنبه غروب با دختر کوچولوش اومد خونه ما و چند ساعتی بود تا همسرش از سر کار اومد دنبالش. داشتیم بابت موضوعی به هم پیامک میدادیم که گفت دلش گرفته و من بهش گفتم سامان میتونه بیارتش خونه ما (قرار بود سامان بابت تحویل یه امانتی بره پشت در خونشون) و خلاصه اومد، منم به مناسبت روز پدر و اومدن خواهرم یه کیک زعفرونی خوشمزه درست کردم.

 حرف از جشن تولد دخترکش روشا بود و به احتمال زیاد پنجشنبه همین هفته یه جشن تولد خانوادگی براش میگیره. مهمونها هم فقط خانواده خودمون هستند یعنی مامانم و من و خواهر بزرگم و شوهر و بچه هامون. به دلیل اختلافی که خواهر بزرگم با عمم که میشه مادر شوهر خواهر کوچیکم داره، نمیشد که دو تا خانواده رو با هم دعوت بکنه. دیگه یکم راجب مهمونی و اسباب پذیرایی حرف زدیم و من کمی راهنماییش کردم و یه سری از ظروف و لوازم تزئینی مربوط به جشن تولد نیلا رو هم بهش دادم که با خودش ببره. قرار شد برای شام شب تولد شوهر خواهرم آش رشته درست کنه (همسر خواهرم به آشپزی کاملاَ مسلطه بابت آشپزی هایی که برای هیات ها انجام میده) و کباب کوبیده هم از بیرون بگیرند. نیلا از الان لحظه شماری میکنه برای مهمونی پنجشنبه شب اما من مدتهاست هیچ ذوق و شوقی نسبت به هیچی ندارم، زیاد هم تمایلی ندارم که داماد بزرگه یعنی شوهر خواهر بزرگم رو جایی ببینم و کلاَ از بودن سه تا باجناقها کنار هم حس خوبی ندارم. کادوی تولد دختر خواهرم رو همون پاییز بهش دادم، یه پیراهن پاییزه گرم و خشکل که از قبل براش خریده بودم و چون با خودم فکر کردم ممکنه بخواد تو فصل سرد ازش استفاده کنه و ممکنه براش کوچیک بشه زودتر بهش دادم که از شروع پاییز استفاده کنه. طبیعتاَ‌نباید به فکر کادوی دیگه ای باشم چون کادوش رو زودتر دادم اما تصمیم دارم یکی دو دست لباس دیگه هم به عنوان کادو براش ببرم، البته یکی از لباسها رو از قبل داشتم و کاملاَ نو  و با مارک خودش هست و برای نویان گرفته بودم که کلاَ‌ حتی یکبار هم نپوشید. البته چون کادوی دخترکمون رو زودتر بهش دادم انتظاری برای کادوی جدید از من نمیره اما ترجیح میدم برای روز تولدش هم دست خالی نرم و هدیه ای براش ببرم.

+++++ یک هفته قبل یعنی سه شنبه پیش دوست سامان و خانمش رو به منزلمون دعوت کردم. اولین بار بود که میدیدمشون، خانمش از من ده سالی کوچیکتر بود اما همون دوره آموزشی که من در حال گذروندنش هستم رو گذرونده و به سود مالی هم رسیده و چون در یه سری زمینه ها به کمک و راهنماییش نیاز داشتم ترجیح دادم دعوتشون کنم منزلمون. زن و شوهر خونگرم و خیلی خوبی بودند و من و خانمش به واسطه تماس های تلفنی که از قبل داشتیم  (همگی مربوط میشدند به راهنمایی های این خانم در مورد دوره آموزشی که قبل من سپری کرده)، کاملا با هم صمیمی بودیم. البته خانمش همچنان من رو شما صدا میکرد اما در کل صمیمیت رفتارمون بیشتر از افرادی بود که برای اولین بار هست که همو میبینند. برای شام هم به پیشنهاد سامان چلوکباب سفارش دادیم، من میخواستم قرمه سبزی و سوپ درست کنم اما سامان گفت ولش کن خیلی کثیف کاری میشه و میخوایم دور هم باشیم  و حرف بزنیم،‌ دیگه لازم نباشه مدام بری آشپزخونه و ظرف کثیف بشه و.... دیگه خلاصه از رستوران طرف قرارداد محل کارم چلوکباب با مخلفاتش گرفتیم و من هم از قبل سالاد و ترشی و ماست و زیتون و نوشیدنی و اینجور چیزها رو آماده کرده بودم که دیگه بتونیم تمام وقت راجب مسائل آموزشی و موضوعات متفرقه صحبت کنیم. کیک هم درست کردم و با آجیل و شیرینی که از شب یلدا داشتم گذاشتم روی میز و به نظرم که مهمونی و پذیرایی خوبی بود... 

++++++ اما درمورد این دوره آموزشی که مربوط به بازارهای مالی هست باید بگم که متاسفانه به شدت ناامید شدم و با اینکه خیلی زیاد برای آموزش و تمرین وقت گذاشتم اما نتیجه دلخواهمو نگرفتم و هر لحظه بیشتر و بیشتر ناامید و بی انگیزه میشم از ادامه دادن مسیر و دارم به این فکر میکنم که همه چیو بذارم کنار. سه ماهه که من مشغول یادگیری و تمرین هستم و ساعتهای زیادی براش وقت گذاشتم اما بیفایده بوده...کم کم دارم دلسرد میشم و هر لحظه ممکنه کنارش بذارم اما حیفم میاد که بیخیال اینهمه زمانی که برای آموزش گذاشتم بشم. فکر میکنم بهتر باشه چندروزی کلاَ ازش فاصله بگیرم تا ببینم میتونم دوباره اون انگیزه ادامه مسیر رو در خودم ایجاد کنم؟ خیلی از بابت این حس ناامیدی بعد اینهمه زمانی که گذاشتم ناراحتم، من خیلی به نتیجه گرفتن از این دوره دل بسته بودم و الان هر چی که بیشتر میگذره میبینم خیلی سختتر از تصوراتم هست و ممکنه این وسط به جای رسیدن به درآمد، اندک سرمایم رو هم از دست بدم.

خانم دوست سامان در کنار فعالیت در بازارهای مالی،‌یه آنلاین شاپ لوازم آرایشی هم زده و منم به ذهنم رسید آیا ممکنه منم از عهدش بربیام؟ اما خب فعلا نمیخوام و نمیتونم با یه دست چندتا هندونه بردارم، فعلاَ سعی میکنم خودم رو در همین مسیری که چندماهه شروع کردم نگهدارم و اگر از یه جایی دیدم واقعاَ فایده ای نداره شده حتی موقتاَ کنارش بذارم و به گزینه های دیگه ای مثل همین فروش غیر حضوری فکر کنم.

+++++ امروز سه شنبه تعطیل بود و من به سرم زد برای شب نشینی بریم خونه ماریا پرستار سابق بچه ها. ماریا و دخترش و شوهرش برای تبریک تولد نیلا تماس گرفتند و با نیلا صحبت کردند و تولدشو بهش تبریک گفتند، خیلی اصرار کردند که بریم خونشون و حتی گفتند ما یکبار اومدیم (بعد قطع رابطه چندماهه اول،‌یکبار بعداز ظهر اومدند خونه ما با یه جعبه شیرینی) که بعدش شما هم بیاید اما خبری ازتون نشد و ما منتظر بودیم. من همچنان از این خانم خیلی ناراحتم و رفتار ناجوانمردانه اش از خاطرم نرفته، اما از طرفی به دلایل متعدد مجبورم دوباره ارتباطمو باهاش از سر بگیرم، حالا البته ارتباط خیلی نزدیک هم نه در حد مثلاَ یه شب نشینی و دلایل خودمو هم دارم. جدا از اینکه من به غیر از اون حرکت شدیداَ ناراحت کننده آخر،‌بدی دیگه ای ازشون ندیدم و خب الان اون کینه و ناراحتی اولیه برای من کمی کمرنگ تر شده (ولی از خاطرم نرفته!) از طرفی هم میزان علاقه اونا به دخترم و اصرار به رفتن ما به منزلشون رو میبینم (هنوز عکس نیلا رو از  روی در یخچالشون برنداشتند)  و مهمتر از همه اینکه سال دیگه نیلا میره مدرسه و من نمیدونم قراره بعد تعطیل شدن از  مدرسه در حالیکه من هم سر کار هستم نیلا رو کجا بفرستم! نه مادر خودم و نه مادرشوهرم نزدیک من نیستند و تازه اگر هم بودند باز امکانشو نداشتند که نیلا رو هر روز تحویل بگیرند، فکر کردم من که عملاَ هیچکسی رو ندارم و کسی رو هم نمیشناسم و به کسی هم اونقدر اعتماد ندارم که بچمو بفرستم پیشش،‌بهتره حالا که خانواده پرستار سابق انقدر نیلا رو دوست دارند و بارها اصرار کردند که بریم بهشون سر بزنیم، بابت مصلحت هم که شده دلخوریمو کنار بذارم و برم یه شب خونشون مهمونی شب نشینی که کمی رابطمون گرمتر بشه و سال بعد که نیلا میره مدرسه، مثلا ازشون خواهش کنم سرویس مدرسه نیلا  بعد از تعطیل شدن از مدرسه اونو ببره دم خونه ماریا تا من بعد تعطیل شدن از سر کار همراه نویان که میبرمش مهد کودک برم و نیلا رو از خونه اونا تحویل بگیرم یا مثلاَ‌در روزهایی که مدارس بابت آلودگی و سرمای هوا تعطیله بتونم نیلا (و شاید نویان) رو بذارم پیششون. البته تاکید میکنم نمیتونم از ته دل بی معرفتی این خانم رو ببخشم و همچنان حرکتی که انجام داد از خاطرم نمیره اما در ظاهر هم که شده چون از هر جهت به این خانواده اطمینان دارم و میدونم کاملاَ قابل اعتماد هستند، فعلاَ چاره ای جز این نیست که به دعوتشون پاسخ بدم و حالا که خودشون هم کلی اصرار میکنند، یه شب بریم دیدنشون.

 خلاصه امروز با خودم فکر کردم بهشون زنگ بزنم و ببینم شب و برای بعد شام میتونیم یکساعت بریم منزلشون که خودم دیدم حوصلشو ندارم و خلاصه بیخیال شدم. حالا طی همین یک هفته ده روز آینده یک شب هماهنگ میکنم و میریم دیدنشون. گاهی که فکر میکنم میبینم من و شوهر و بچه هام چقدر تنها افتادیم و هیچ کمکی از هیچ جهتی نداریم و همیشه باید به فکر راهکارهایی از این نوع باشیم که بتونیم از پس مشکلات زندگی و نگهداری از بچه ها بربیایم.... شاید اگر مثلا فقط یکی از مامانا یا یکی از خاله ها یا عمه بچه ها میتونست گاهی در حد نگهداری دو سه ساعته از بچه ها بهمون کمک کنه خیلی از مشکلات ما کمتر میشد. من و سامان سالهاست نتونستیم قدر دوساعت خلوت آسوده داشته باشیم یا با هم به سینما یا کنسرت یا کافه و رستوران بریم یا حتی آهنگهای مورد علاقمون رو گوش کنیم و به نظرم خیلی هم عجیب نیست که این روزها نسبت به هم احساس سردی و غریبگی میکنیم (البته بیشتر خودم رو میگم). ما طی این سالها از حداقل های یه رابطه دونفره محروم بودیم.

++++++ من برم دیگه. ممنونم بابت تک تک کامنتهای دلگرم کننده و صمیمی در پست قبلی. چندین پیام خصوصی از دوستان عزیزم در پست قبلی داشتم که چون خصوصی بود و از تجربیات شخصیشون صحبت کرده بودند، نتونستم پاسخ بدم اما هر کدوم به نحوی در ذهنم نگاه تازه ای رو ایجاد کردند. همیجا از تک تک این عزیزان بابت پیامهای مفید و دلگرم کنندشون تشکر میکنم. ممنونم که وقت گذاشتید و خواهرانه راجب موضوع خواهرم نظرتونو گفتید و راهنمایی کردید.