احساس میکنم دارم به پایان دوران وبلاگ نویسیم نزدیک میشم! وقتی حتی شرایط و زمان نوشتن رو دارم اما نمیتونم قسمت یادداشت جدید وبلاگ رو باز کنم و  پست جدید بنویسم، یعنی حوصله و انگیزش رو ندارم آیا به این معنی نیست که عمر وبلاگ نویسیم کم کم داره سر میاد؟ وقتی کامنتهای قشنگ دوستان رو میبینم و بلافاصله میخونم اما وقت و شرایط پاسخگویی بهشون رو ندارم آیا به این معنی نیست که بهتره موقت یا حتی برای همیشه از این فضا فاصله بگیرم؟ نمیدونم، فقط میدونم که دیگه در بهترین حالت هم روزانه نویسی و تعریف وقایع معمولی و بی هیجان زندگیم برای خودم جذابیتی نداره (و شاید برای خواننده ها هم)، حداقل الان اینطوره برای من. از طرفی دلم نمیخواد دوستان عزیزم در این فضا رو از دست بدم چون بالاخره اینطوریه که وقتی دوستان بارها به اینجا سر بزنند و ببینند خبری نیست و پست جدیدی در کار نیست، طبیعیه که کمتر و کمتر سر بزنند و اینطوری دوستانم رو ممکنه از دست بدم و این برام ناخوشاینده و همین باعث میشه که بطور کامل از این فضا فاصله نگیرم، بخصوص که من در مجموع آدمی نیستم که ارتباطات دوستی گسترده ای در فضای دنیای واقعی داشته باشم، خودم هم راستش در چهل سالگی تمایل زیادی به ارتباطات جدید ندارم و یه جورایی سرم به زندگیم و دایره روابط خیلی محدودم گرمه، یه زمانی دوست داشتم این روابط گسترده تر بشه، الان دیگه اینو هم نمیخوام و راضیم به اونچه که هستم و دارم...فقط خب گاهی پنجشنبه ها که میشه با خودم فکر میکنم چرا الان ما خونه هستیم و مثلا اگر بخوایم جایی مهمانی بریم کجا باید بریم و چرا گزینه ای نیست؟ البته آدمهایی هستند که بتونم دعوتشون کنم خونمون یا برم پیششون اما هر کدوم یه محدودیتی به همراه داره، مثلا سمانه دوست و همسایه سابق که بابت بچه هاش و آسیبی که به بچه های من میزنند رابطه حضوریمون به این راحتی امکانپذیر نیست و فقط وقتی میتونیم کنار هم باشیم که بچه ها نباشند و این اغلب ممکن نیست یا اقوام و فامیل سامان و همونهایی که برای تولد نیلا دعوت کردم که با اینکه همشون رو دوست دارم اما اینطوری نیست که مثلا یهویی بهشون بگم داریم میایم اونجاْ یعنی اونطوری راحت نیستیم یا مثلا فامیل و آشنایانی هستند که دوستشون دارم اما معذب هستم همینطوری بهشون سر بزنم و رودربایستی دارم (مثل خاله سامان) و یا گاهی حتی به صلاح نمیدونم برم خونشون مثل خاله کوچیکه خودم که با همه فامیل قهره و فقط من هستم که باهاش تلفنی هر از گاهی در ارتباطم و باهاش تماس میگیرم و خب همیشه تعارف میکنه بیا خونمون اما من معذوریتهایی دارم و در کل به صلاح نمیدونم، سر زدن به خواهرانم هم همیشه ممکن نیست بخصوص با توجه به روحیات یکی از شوهرخواهرام و خیلی هم با خانواده خودم یکجا جمع نمیشیم، خلاصه اینطوری میشه که ارتباطاتم محدود میشه، البته همیشه مشتاقم که مهمانهایی در منزلم داشته باشم اما چون خیلی وسواس و سختگیری دارم و میخوام همه چی در بهترین حالت خودش باشه، فشار زیادی بهم وارد میشه و تا چند روز بعدش خسته و بیجونم و همین انگیزه مهمانی دادن رو برام کمتر میکنه، الان مثلاَ مدتیه میخوام دوست سامان و همسرش رو دعوت کنم اما هر بار عقب میفته.... خلاصه میخوام بگم ارتباطات من اینطوری محدود و محدودتر میشه و برای من این محیط و این فضای مجازی خیلی وقتها جای خالی یه سری آدمها در زندگی واقعی رو پر میکنه، اما از طرفی هم نمیدونم چرا گاهی حتی انگیزه و حوصله اینجا نوشتن هم ندارم.

+++++++ معذرت میخوام بابت تاخیر زیاد در تایید و پاسخ دادن به پیامهای پست قبلی. هم پرمشغله بودم و هم بعد از وقفه طولانی مدتی که بعد از مهمونیهای تولد نیلا در دوره آموزشی که خودآموز میخوندم اتفاق افتاده بود سعی کردم مجدد استارت آموزش رو بزنم و دیدم چقدر این وقفه ایجاد شده به ضررم تموم شده و منو از اون فضای آموزشی دور کرده و اطلاعاتم فراموش شده و خلاصه تمام تلاشم رو کردم که برگردم به روال قبل و دوباره با جدیت و پشتکار شروع کنم. بعد اون هم که مادرم اومد خونمون و پنج روزی خونه ما بود و رفت و من درگیر مهمون داری بودم.

+++++++ شب یلدا(جمعه شب)  تنها بودیم، قرار بود مادرم رو بیارم منزل خودمون یا من برم اونجا، چون خواهرانم هر دو قرار بود برند منزل مادرشوهرشون. من آزادتر بودم و نه جایی دعوت بودم و نه مهمانی داشتم با خودم گفتم یا میرم خونه مامان یا اونو میارم اینجا. در نهایت هم قرار شد مادرم  برای شب یلدا بیاد که پنجشنبه یادش افتاد شنبه ظهر نزدیک خونشون وقت دکتر اعصاب و روان داره و صرف نمیکنه اینطوری بیاد و این شد که اومدنش افتاد برای شنبه، دیگه منم دیدم که داره شنبه میاد خونمون، جمعه شب و برای شب یلدا نرفتم اونجا که با شرایط روحی بدی هم داشت مزاحمش نباشم. این شد که شب یلدامون به تنهایی گذشت. بعد خوردن شام با نیلا یه میز معمولی چیدیم و من نیلا رو مسئول چیدن میز کرده بودم(اونم فقط به خاطر ذوقی که نیلا داشت و اینکه دلم میخواست این مناسبتها رو بشناسه و رسم و رسوماتش رو یاد بگیره وگرنه زیاد حوصلم نمیکشید تدارک خاصی ببینم و نه من و نه سامان اونشب میلی هم هم به تنقلات نداشتیم). محل کارم برای شب یلدا مقداری آجیل داده بود که گذاشتم سر میز در کنار شکلات و کیک و میوه و انار و تخمه و اسنکهای مختلف و این شد میز یلدایی ما. اونشب و شبهای قبلترش حال روحی همسرم اصلا خوب نبود و اینجور وقتها من همم دل و دماغی برام نمیمونه اما به عشق نیلا بلند شدیم و آهنگ گذاشتیم و چهارتایی چند دقیقه ای با آهنگهای یلدایی رقصیدیم و بعدش هم کمی خوراکی خوردیم. تمام تلاشم این بود که نیلا در این سن بفهمه چنین رسومات و جشنهایی هم داریم و براش مهم باشه و با دیدن ذوقش و اینکه هر چنددقیقه میپرسید کی شب یلدا تموم میشه؟ خیلی مونده؟  غرق لذت میشدم (دلش نمیخواست تموم بشه بچم و دلش میخواست بگم هنوز خیلی مونده که تموم بشه و حالا حالاها بیداری).

 البته نیلا دوشنبه ۲۶ آذر هم در پیش دبستانیش یه جشن یلدا داشتند و خیلی به بچم خوش گذشته بود و درمورد شب یلدا و اینکه شروع فصل زمستان هست براش کاملا توضیح داده بودم اما دلم میخواست با وجود تمام بی حوصلگیمون و بخصوص حال بد همسرم، هر طور شده شب یلدا کاری کنم که بهش خوش بگذره حتی شده با خوردن خوراکیهای دلخواهش و رقصیدن با آهنگ مورد علاقش. برای من تو این سن و سال چیزی قشنگتر و لذتبخش تر از دیدن حال خوب بچه هام و بازی کردنشون با هم و آرامششون نیست. ایکاش که یه سری مشکلات همیشگی که در زندگی داشتیم کمرنگ تر میشد و میتونستیم با حال بهتری روزها و شبهامون رو بگذرونیم. بازم خدا رو شکر میکنم و راضیم به رضاش، ایشالا خودش گره از کار  و مشکلات همه باز کنه و گرهی که در زندگی من و زندگی همسرم افتاده رو هم به لطف و بزرگواری خودش رفع کنه. آمین.

++++++ خلاصه که شنبه اول دی ماه همسرم رفت و مادرم رو بعد اینکه با خواهر بزرگم رفتنه بودند پیش روانپزشک و برگشته بودند با خودش آورد خونه....مادرم مدتی بود که سر خود قرصهای اعصابی رو که سی سال بیشتر هست استفاده میکرد قطع کرده بود با این بهانه که من وقتی اینا رو هم میخورم حال روحیم خوب نیست پس چه کاریه و دیگه کلاَ نخورم، اما بعد اینکه سر خود قطع کرد متاسفانه به بدترین حالت روحی گرفتار شد،‌ طوریکه حتی نمیتونست تو خونه خودش بمونه یا بخوابه و به شدت بی قرار و کلافه و به هم ریخته بود و ذره ای اشتها نداشت و هیچی نمیخورد و اصلاَ صلاح نبود بمونه خونه خودش، با اینکه همیشه برای رفتن خونه دختراش که ما باشیم مقاومت داره و میگه بیام چیکار و خونه خودم راحتترم اما به قدری حالش بد بود که اینبار بدون مقاومت و تعارف خاصی اومد خونه ما و منم نهایت تلاشم رو کردم که آرامش داشته باشه و بهترین پذیرایی رو ازش بکنم، اونم در شرایطی که بابت یه موضوع مالی،‌ این چندوقت یکی از سختترین دوره های زندگیمون رو از جهت مالی گذروندیم. مدتی هست که مادرم به شدت از غذاهای حاوی مرغ و گوشت و ماهی و ... در حد نفرت بدش اومده و فقط غذاهای گیاهی میخوره و منم این پنج روز سعی کردم به خواسته اش عمل کنم و فقط غذاهای گیاهی و دلخواهش رو براش درست کردم مثل الویه، سبزی پلو، باقالی خورشت گیلانی، یه غذای گیلانی به اسم شش انداز که تازه یاد گرفتم (شبیه فسنجون گیلانی فقط به جای گوشت یا مرغ، بادمجان سرخ کرده داخلش میریزند و من از اینستاگرام یاد گرفته بودم) پیتزا، آش رشته، سوپ سبزیجات، کوکو سبزی، کوکو سیب زمینی، و... البته جداگانه برای بچه ها خورشت و ... میذاشتم که حتی مادرم از دیدن گوشت داخل اون غذاها هم بدش میومد، در این حد از مرغ و گوشت نفرت پیدا کرده، کارم زیاد شده بود اما از اینکه حس میکردم حال مادرم نسبت به روز اولی که اومد خونمون بهتر شده، خوشحال بودم و دلم میخواست بیشتر نگهش دارم تا قرصهای جدیدی که روانپزشک جدید بهش داده اثر کنه و آمادگی بیشتری برای رفتن به خونه خودش و تنها موندن داشته باشه. طفلک با اینکه هیچ وقت اهل رفت و آمد به اون معنا نبود و همیشه بودن در خونه رو ترجیح میداد، الان طوری شده که تنهایی خیلی اذیتش میکنه و میگه زودتر هوا بهتر بشه بتونم غروب برم پارک. مادرم همیشه به تنهایی عادت داشت، حتی بعد فوت پدر مرحومم باز اونقدرها بهش فشار نمیومد و به تنهایی خودش حتی زمانی که پدرم در قید حیات بود عادت داشت و اونقدرها تنهایی بهش سخت نمیگذشت (عادت کرده بودچون پدرم هم هر هفته میرفت شهرستان) اما این روزها به شدت از تنها بودن در خونه فراریه و نمیتونه تحمل کنه که اونم مشخصاَ به بدتر شدن حال روحیش و قطع داروهای اعصابش برمیگرده و امیدوارم داروهای جدید هر چه زودتر اثر کنه و حالش بهتر بشه.

++++++ برای روز مادر برای مادر و مادرشوهرم هر کدوم یه شمش طلای دویست صوتی ۲۴ عیار گرفتم (به ارزش یک میلیون و هشصد هزار تومن هر کدوم). هدیه مادرم رو به همراه یه شاخه گل به همراه یه کرم آبرسان صورت پمپی به مادرم دادم (البته اهل این چیزها نیست اصلاَ). بنده خدا خوشحال شد و گفت تو این وضعیت مالی که الان هستید انتظاری نمیرفت و چرا زحمت کشیدید و ...(میدونست چقدر وضعیت بدی داریم بابت موضوعی که چند خط بعد میگم) به مادرشوهرم هم زنگ زدم و گفتم کادوی روز مادرش محفوظه و ایشالا ببینمش بهش میدم که اونم بارها میگفت هیچ انتظاری از ما نداره که میدونم از ته دل هم میگه. بنده خدا همچنان سرگیجه داشت و بهتر نشده بود. حالا باید به فکر کادوی روز مرد برای پدرشوهر و همسرم هم باشم که ببینم قراره چی بگیرم.

 همسرم بابت بیکاری و حقوقی که اینبار هم ازش ضایع شد به شدت از نظر مالی تحت فشار و  بی پول بود و روز مادر ازم عذرخواهی کرد که نمیتونه کادویی برام بگیره اما بعدتر دلش نیومد و رفت و یکم با ماشین کار کرد و مبلغی گذاشت داخل پاکت و در حضور مادرم بغلم کرد و بهم داد و هر دومون هم گریمون گرفت و صحنه دراماتیکی درست شده بود. البته من انتظاری ازش نداشتم اما دروغه اگر بگم گاهی با دیدن کادوهای ملت که تو اینستاگرام تو چشممون فرو میکردند ته دلم یه جوری نمیشد. هرچقدر هم بگیم فیکه و نمایشه به نظرم بعد مدتی تو ناخوداگاه آدم تاثیر میذاره.

++++++ شب روز مادر (سوم دی ماه) خیلی یهویی و ناگهانی خواهر کوچیکم رضوانه ساعت ده و نیم شب با یه سبد کوچیک گل که برای من گرفته بود در خونمون رو زد و حسابی با اومدنش منو سورپرایز کرد. اینطوری بود که شب قبلش (دوم دی ماه) و به مناسبت روز مادر، رضوانه و شوهرش و دخترشون برای دیدن مادرم و دادن کادوی روز مادر، بعد شام اومدند خونه ما، خب چون مادرم خونه ما بود اومدند اینجا وگرنه طبیعتا به جای خونه من ، خونه مادرم میرفتند، خلاصه کادوی مامانم رو بهش دادند و پذیرایی شدند (با همون خوراکی‌های شب یلدامون) و دو ساعتی موندند و رفتند،  ظاهراً خواهرم بعدا که رفته بوده خونشون، دلش سوخته بوده که اومده خونه ما برای دادن هدیه مادرم اما برای من چیزی نگرفته و دست خالی اومده، این شد که تصمیم گرفته بود فردا شبش هم برای دومین بار در دو شب متوالی بیاد خونمون که با اومدنش منو سورپرایز کنه و اینبار برام سبدگل گرفته بود که بنده خدا دست خالی اومدن دیشبش رو از نظر خودش جبران کنه. البته خدا شاهده من حتی یک ثانیه هم فکر نکرده بودم که چرا دست خالی اومده و اصلا لحظه ای به ذهنم هم خطور نکرده بود چه برسه بخوام توقعی داشته باشم (خیلی وقته توقعات اینطوری از کسی ندارم، در واقع هیچوقت نداشتم، شاید خودم رو هیچ موقع انقدر ارزشمند و لایق محبت ندیده بودم نمیدونم)، خلاصه که سامان و مادرم از اومدن دوباره خواهرم اینا خبر داشتند اما هیچ حرفی راجبش بهم نزدند که من سورپرایز بشم. دیگه ساعت ده شب که زنگ در خونمون رو زدند و دوباره برای دومین شب متوالی رضوانه رو پشت در با یه سبد گل دیدم از تعجب خشکم زد، هم بابت اینکه این کارها خیلی هم از خواهرم برنمیاد و یکمی ازش بعیده، هم اینکه من شخصاً تو زندگیم هیچوقت سورپرایز نشده بودم، البته به جز چند بار توسط همسرم که قبلش به شکلهای مختلف یا مثلاً از طریق لودادن برنامه توسط نیلا فهمیده بودم قضیه چه خبره (ماجرای سورپرایز تولد امسالم توسط سامان که در وبلاگم تعریف کردم) یعنی میشه گفت حدس زده بودم قراره چه اتفاقی بیفته و در واقع برای من سورپرایز به حساب نمیومد اما خود همسرم قصدش سورپرایز بود که تقریبا ناکام مونده بود. 

خلاصه که اومدن یکباره خواهرم شد اولین سورپرایز واقعی زندگیم، عجیب اینکه همون روز در جمع سه تا از همکارانم با شوخی و خنده میگفتم من هیچوقت تو زندگیم سورپرایز نشدم و خیلی دوست دارم سورپرایز بشم، البته فضا، فضای طنز بود و من داشتم نمونه های شکست خورده سورپرایز شدن توسط سامان رو براشون تعریف میکردم و میخندیدیم که از قضا همون شب برای اولین بار این اتفاق افتاد و خواهرم با اومدن ناگهانیش اون موقع شب اونم وقتی شب قبلش هم خونه ما بودند حسابی غافلگیرم کرد، راستش با اینکه خیلی اتفاق ساده ای بود اما خیلی زیاد دلم گرم شد و حس خوبی گرفتم، چقدر قشنگه که آدمها با حرکتهای کوچیک دل بقیه رو شاد کنند ، به خدا من خیلی زیاد از این دست کارها کردم و با هدیه دادن ها و کارهای اینطوری دل دوستان و خانواده رو به دست آوردم، اما برای خودم از طرف بقیه خیلی کم این اتفاق افتاده.

++++++ روز زن و مادر جلسه ای هم در ادارمون و با حضور معاون جدید که تازه منصوب شده برگزار شد و از خانمها تقدیر به عمل اومد و بهمون یه شاخه گل و لوح تقدیر و مبلغی پول به عنوان کادو دادند که برای من تو شرایط خیلی بد مالی که بودیم همون مبلغ پول (سه تومن) خیلی خیلی کمک کننده بود... اینکه مدام میگم بدترین فشار مالی بابت این هست که همسرم یکسال پیش از طریق خواهر بزرگم مریم وامی گرفته بود که قسط ماهانه نداشت و باید سر سال تسویه میکرد (خواهر بزرگم این وامو  روی طلاهاش گرفته بود و به سامان داده بود، ۲۵ تومن گرفته بود و باید یکسال بعد ۳۳ تومن پس میدادیم و سامان همون موقع همه وام رو بابت قرضهاش به مردم داده بود) یکسال تمام من به همسرم گفتم فکر تسویه وام هستی؟ و هر بار گفت مشکلی نیست و فکرشو نکن اما ته تهش وقتی به موعدش رسید از ۳۳ تومنی که باید تسویه میکرد فقط یازده تومنشو داشت! البته اگر حقوقی که اینبار هم کامل بهش داده نشد رو میگرفت به مشکلی نمیخوردیم و تقریبا نوددرصدش جور میشد اما اینبار هم بخشی از پولشو نگرفت و برای بازپرداخت وام همونطور که پیش بینی میکردم کلی به مشکل خوردیم و چند روز وحشتناک رو گذروندیم بخصوص سامان که از خواب وخوراک افتاده بود. نهایتا یک هفته وقت داشتیم که باقی پول رو جور کنیم و بدیم به خواهرم که وام رو که به اسم خودش بود تسویه کنه! خدا میدونه به چه سختی افتادیم تا ۲۲ تومن باقیمانده رو جور کنیم. سامان به هر کی که رو انداخت پولی نداشت که قرض بده و از جایی که دیدم این مرد به شدت احساس ضعف و درماندگی میکنه و حال روحیش خیلی خیلی داغونه، بهش گفتم دیگه به کسی رو ننداز خودم جورش میکنم (میتونستم همون اول بگم خودم جورش میکنم اما میخواستم خودش دنبالش بره و تلاششو بکنه که بدونه چقدر وام گرفتن با شرایط شغلی اون میتونه آزاردهنده باشه!) خلاصه که آخرش هم خودم وامو جور کردم، یعنی چاره دیگه ای نبود. این ماه اقساطم رو به جز یکی دو تاش که خیلی مهمتر بود نپرداختم و مبلغ رو با حقوق خودم جور کردم... از طرفی هم دیدم چند تا قسط باقیمانده هم هر کدوم یه جور مهمند و نمیخوام بدحساب بشم و دلم نمیادد عقب بندازم و پرداخت نکنم و  این شد که ۵ تومن هم از مادرم قرض گرفتم که قسطهای باقیمانده رو بدم و خب این سه تومن کادوی روز مادر هم که اداره بهمون داد خودش  خیلی کمک کننده بود وگرنه باید هشت تومن قرض میکردم.

 من هرگز پیش نیومده که قسطهام حتی چند روز عقب بیفته (برعکس همسرم که از سر ناچار همیشه قرض و قسطهای معوق داره) و اینبار خیلی معذب بودم که نمیتونم قسطها رو بدم و دیگه تصمیم گرفتم از مادرم قرض کنم و قسطهای بانکیم رو بدم و الان به جرات میگم تو حساب بانکی من ۳۰۰ هزار تومن بیشتر نیست تا آخر ماه و عملاَ این ماه صفر صفریم. به شخصه خیلی به ندرت برام پیش اومده که اینطوری بشم! باز خوبه خریدهای خونه نداریم و منم بابت یه سری کارهایی مثل آرایشگاه و کوتاهی و رنگ مو و خرید لباس و ... فعلا دست نگهداشتم تا ماه بعد ببینم شرایط چطور میشه. امیدوارم پرداختیهامون تا آخر سال خوب باشه تا بتونم این مبالغی که بابت وام یکجا پرداخت کردیم جبران کنم (البته سامان گفته این مبلغ رو بهم پس میده و از نظر اون قرضی هست که بهش دادم و با اولین حقوقایی که در کار جدیدش میگیره بهم پس میده). وای که چه روزهای سختی رو از این جهت گذورندیم و چقدر بابت وضعیت روحی همسرم و ناراحتی عمیقش و غروری که خدشه دار شده بود غصه خوردم وعذاب کشیدم.

++++++ همسر پیگیر رفتن سر کار و پروژه جدیده و حال روحیش همچنان تعریفی نداره اما نسبت به دو هفته قبل بهتره چون به هر حال به هر بدبختی که بود مبلغ وام رو جور کردیم و دادیم به خواهرم، اما خب وضعیت روح و روانش هنوز هم بابت پیگیری وشکایت به اداره کار و پیگیری حقوقی که اینبار هم ازش ضایع شده (چهال پنجاه میلیون حدوداَ و حتی فکر گرفتن وکیل هم هست) و اینکه رسما دوماهه بیکار بوده و درآمدی نداشته و همچنان بلاتکلیفه و نمیدونه قراره سر چه کاری بره (دو تا گزینه داره و هر کدوم داستانی داره) تعریفی نداره. تازه الان خیلی بهتر شده. اینجور موقع ها من در بهترین حالت روحی هم باشم کاملاَ آشفته میشم و به هم میریزم که فکر میکنم در زندگی مشترک طبیعی باشه. حالا فعلاَ پیگیر بررسی دو تا موقعیت شغلی هست که یکیش رو قراره بهش خبر بدند که کی بیاد (هنوز خبری ندادند و همین خیلی اعصابش رو به هم ریخته و بلاتکلیفی اذیتش میکنه) و یکی دیگه هم اوکی هست و میتونه همین فردا بره اما چون فکر میکنه ممکنه هر لحظه برای موقعیت شغلی دیگه که منتظر تماسشون هست تماس بگیرند، برای رفتن سر این کاری که اوکی شده دست دست میکنه تا تکلیف اون یکی معلوم بشه.... خلاصه فعلا در این وضعیت هستیم.

++++++ روز مادر که با معاون جدید جلسه داشتیم، طی جلسه دو سه بار خیلی بی دلیل و تحت این عنوان که من اهل مزاح کردن هستم، خطاب به منی که اولین بار بود میدید حرفهایی زد که به شدت هر چه تمامتر دلم شکست  و ناراحت شدم و تو جلسه بغض کردم، البته خودش متوجه شد و گفت به دل نگیرید و شوخی کردم اما من خیلی ناراحت شدم و واکنش نشون دادم (به نظرم حرفش شوخی نرسید اصلاَ اما درموردش توضیح نمیدم که الکی نوشته ام طولانی نشه) و واکنش نشون دادم، نمیدونم کارم درست بود یا نه،‌شاید باید هیچی نمیگفتم اما در اون صورت هم باز خودخوری میکردم که چرا هیچ حرفی نزدی. عجیب بود برام که فردی که تازه یک هفته هست منصوب شده و تا الان نه من و نه هیچ خانم دیگه ای رو ندیده و نمیشناسه و اولین جلسه مشترکش با خانمها . به بهانه روز زن هست بخواد اینطوری تحت عنوان شوخی به منی که هیچ جوره نمیشناسه و از گذشته شغلی من خبر نداره کنایه بزنه (شاید کسی پشت من حرفی زده باشه نمیدونم اما من دشمنی ندارم واقعاَ و همکاران خوبی دارم). مقام این فرد خیلی بالاست و حتی همون واکنش معمولی من به حرفهاش و دفاع از خودم هم شجاعت میخواست اما از طرفی هم باید بگم فرد به شدت متواضع و صمیمی بود که باعث شد من در همون حد هم واکنش نشون بدم وگرنه اگر خیلی جدی و خشک صحبت میکرد احتمالا با توجه به مقام بالایی که داشت تو خودم میریختم و نمیتونستم هیچ حرفی بزنم یعنی جرات نمیکردم...

معاون جدید تازه منصوب شده و معاون قبلیمون عوض شده و احتمالا با تغییر معاون، مدیر کل ها هم عوض میشند و مدیر مستقیم خودم هم که به واسطه اون من دورکار بودم تغییر میکنند. با تغییر معاون و اتفاقاتی که در جلسه افتاد و روحیه ای که از معاون جدید دیدم زیاد محتمل نمیدونم با درخواست مجدد دورکاری من موافقت بشه (باز هم قضاوت نمیکنم) که خب من هم پذیرفتم و سعی کردم آمادگی برگشت به کار رو از نظر ذهنی در خودم تقویت کنم، البته نه اینور سال که امیدوارم تا فروردین سال بعد این اتفاق نیفته چون هیچ جوره آمادگیشون ندارم، بلکه برای سال بعد و از ابتدای فروردین ماه.... به هر حال خدا رو شکر میکنم بابت همین مدتی هم که دورکار و پیش بچه ها بودم، البته که برای خودم هیچ راحت نبود و خیلی وقتها از نظر روحی با موندن در خونه و فشارهای بزرگ کردن دو تا بچه، در موقعیت خوبی قرار نداشتم اما باز هم هر طور حساب میکنم به نظرم بهتر از این بود که حضوری سر کار میرفتم و بچه ها رو میذاشتم مهدکودک یا درگیر گرفتن پرستار جدید میشدم.... با این اوصاف خدا رو شاکرم بابت همین فرصتی که در اختیارم قرار داد. البته از صمیم قلب دوست داشتم حداقل سه ماهه اول سال بعد هم دورکار بمونم (که نیلا پیش دبستانیش تموم بشه و شاید مجددا بتونم برای فروش خونه طی اون مدت اقدام کنم) و بعد با کمال میل برگردم سر کار اما احتمالش رو زیاد نمیدونم که سال بعد حکم دورکاری من بخصوص با تغییر معاون تمدید بشه. در هر صورت راضیم به رضای خدا و منتظرم ببینم چی پیش میاد.

++++++ حقیقتش یه سری حرفهای دیگه هم هست که میتونم بنویسم اما ترجیح میدم بیشتر از این نوشته ام رو طولانی نکنم و وارد جزئیات یه سری مسائل نشم....

یه موضوعی هست به شدت ذهنم رو مشغول کرده و نمیدونم اینجا بنویسمش یا نه... از دو شب پیش که متوجه شدم ثانیه ای از ذهنم بیرون نرفته.... مینویسمش شاید حرفهای شما عزیزان بتونه کمی به آرامشم کمک کنه و یا از تجربیات احتمالیتون بتونم استفاده کنم. این موضوع مستقیما به من و زندگیم ربطی نداره اما چه بخوایم چه نخوایم کل خانوادمون رو تحت الشعال قرار داده و هممون یه جورایی درگیر شدیم...

مینویسمش... دو شب پیش رضوانه خواهر کوچیکم زنگ زد و گفت اگر میتونی برو جایی صحبت کن که سامان نشنوه. رفتم تو اتاق خوابمون. بهم گفت یه اتفاقی افتاده! من دوباره باردارم! باورم نمیشد چیزی رو که میشنیدم! یه لحظه خودمو دیدم که نمیتونم کلمه ای حرف بزنم و مات و مبهوت تلفن دستمه.... چنددقیقه قبل اینکه بهم زنگ بزنه آزمایش خون داده بود و مطمئن شده بود. خدا میدونه با شنیدن این حرف چه حالی بهم دست داد. حال خودش که خیلی بدتر بود، میگفت حس میکنم خواب میبینم و اصلا تو دنیای واقعی نیستم و اینا همش خوابه مگه میشه یهویی باردار شده باشم.... منم خیلی ناراحت و نگران شدم. روشای قشنگم خواهرزاده نازم فقط یازده ماهشه. بچه تازه یک هفته هست راه افتاده، در اوج نیاز به توجه قرار داره و خیلی هم شیطونه. خواهرم بارداری خیلی خیلی سخت و خطرناکی رو گذروند و دوستانم در اینجا اگر پستهای قدیمی رو خاطرشون باشه میدونند از چی صحبت میکنم. چندبار بهش گفتند ممکنه بچه رو بابت وضعیتی که خواهرم داشت سقط کنند چون برای خودش خطرناکه اما در نهایت خدا کمک کرد و بارشو سالم زمین گذاشت، این بچه تا بشه یازده ماهش خیلی خواهرم اذیت شد، بابت رفلاکس و هزار و یک مشکلی که نوزادان دارند که با شرایط جسمی ضعیف خواهرم و اضطراب و نگرانی و وسواس فکری که اونم کم و بیش دچارش هست و همکاری نکردن شوهرش در امور بچه، روزهای سختی رو گذروند تا بچه نزدیک یک سالش بشه و الان متوجه شده دوباره بارداره! خدا میدونه که من خیلی خیلی ناراحتم، نه بابت اینکه فرزند دومی داشته باشه که دو فرزندی در کنار سختیهاش، در مجموع بد نیست و میتونه مزیتهایی هم بخصوص برای خود بچه ها داشته باشه اما با توجه به سن خیلی کم دختر کوچولوش و مهمتر از همه شناختی که از روحیات خواهرم و وضعیت جسمیش دارم و بدتر از همه بی حوصلگی همسرش که ذره ای به خواهرم در امورات بچه کمک نمیکنه، این وضعیتی که اتفاق افتاده کم از فاجعه نداره.... 

طبیعیه که تو این شرایط بحث س.قط حنین بیاد وسط و این الان موضوعی هست که فکر همه ما رو درگیر خودش کرده. متاسفانه همسر خواهرم که اتفاقاَ مذهبی هم هست به شدت هرچه تمامتر اصرار داره که هر چه سریعتر بچه س.قط بشه، اما خواهرم اصلاَ نمیتونه تصمیم بگیره. خودش میگه هنوز باورش نشده و انگار در دنیای دیگه ای سیر میکنه! خواهر من تصمیم گرفته بود برای همیشه تک فرزند بمونه و فکر بچه دوم نبود اصلاَ ، نه الان و نه هیچوقت دیگه، پیشگیری هم داشت و اصلا خودش هم باورش نمیشه چطوری بچه دار شده! این دو سه روز که متوجه شده مدام در حال گریه کردن هست و نمیدونه باید چکار کنه، همسرش که حتی ذره ای تردید نداره و میگه بچه رو نمیخواد، حتی با دعوا و اصرار میگه این اتفاق باید سریعتر بیفته و بچه س.قط بشه، خواهرم خودش به شدت مردده و چون ما خانوادگی اعتقادات مذهبی از نوع معمولی و متوسطی داریم، از بابت عذاب وجدان و گناه احتمالیش میترسه (حتی اگر بگیم روح تشکیل نشده و این حرفها)، از طرفی به شرایط زندگیش که نگاه میکنه و ضعف و بیجونی و بیحالی خودش  رو که میبینه و سختی که این یکسال بچه داری کشیده و ترس دوباره از بارداری سختی که هنوز یکسال هم ازش نگذشته و سن کم دخترش و مهمتر از همه همراه نبودن همسرش در نگهداری از بچه و اصراری که شوهرش به س.قط داره همه و همه باعث شده فکر کنه شاید نباید بچه رو نگه داره اما بازم  تردید زیادی داره و  نمیتونه تصمیم بگیره و اصلا نمیدونه میخواد چکار کنه، موضوع اینه که الان حتی اگر خودش هم به فرض بخواد بچه رو نگهداره همسرش با جدیت تمام میگه الا و بلا باید س.قط بشه! حتی همسرش زنگ زده به پدر خودش (پدرشوهر خواهرم که میشه شوهر عمم که اتفاقا مرد خیلی خوبی هم هست و دانای فامیل به حساب میاد) و اونم گفته اصلا نباید به کسی و حتی به من که پدرتم میگفتی و باید خودتون بچه رو بی سرو صدا س.قط میکردید و این وسط شوهرخواهر من خیلی بیشتر هم مصمم شده که بچه نباید به دنیا بیاد! یعنی الان حتی قضیه تصمیم خواهر خود من هم نیست. همینجوریش هم سر بچه اول شوهرخواهرم کمکی به خواهرم نمیکرد و رابطه دو نفره خودشون هم خیلی عالی نیست و این وسط اگر بچه دومی هم بیاد معلوم نیست قراره چی پیش بیاد، مطمئناَ خواهر من خیلی بیشتر از الان اذیت میشه. 

من خیلی نگرانشم. اگر خدای ناکرده این اتفاق برای من میفتاد با روحیاتی که از خودم میشناسم حتی با اینکه بچه سوم هم بود (بازم میگم خدا نکنه چنین چیزی اتفاق بیفته و تن و بدنم میلرزه) نمیتونستم از بین ببرمش یعنی ازم برنمیومد، حتی با اینکه میدونستم سختترین روزها و شرایط در انتظارم میبود باز نمیتونستم راضی به اینکار بشم اما شرایط زندگی خواهر من و روحیات و سبک زندگیش با من خیلی فرق داره و مثلا اگر الان بیام و بهش اصرار کنم که بچه رو نگهدار، باز ممکنه جور دیگه در آینده مدیونش بشم با توجه به شرایطی که در انتظارش خواهد بود اونم وقتی که برای بزرگ کردن همین یه بچه تا این سن ۱۱ ماه،‌یه جورایی هممون تحت فشار قرار گرفتیم، تازه از بارداری سختی که داشت فاکتور بگیریم.... از طرفی چون فامیل هستند (دختردایی پسرعمه) نگرانی خدای ناکرده بیماریهای ژنتیکی هم هست و هزار و یک چیز دیگه.... در وضعیت بدی قرار گرفتیم و جز خواهرم و شوهرش کسی نمیتونه نظری بده،‌ یعنی یعنی مثلاَ من نمیتونم اصرار کنم بچه رو نگهدار و اینکارو نکن و بعد شرایطی برای خودش و دخترش و زندگیش پیش بیاد که از نگهداشتن بچه هم بدتر باشه و حتی به دختر اولش هم با سن کمش و نیازی که به مراقبت و توجه داره آسیب وارد بشه.... دخترش الان یازده ماهه هست و تازه راه افتاده، خواهرم هنوز جای بخیه هاش دردناکه، هنوز شبها خواب راحت نداره و بچه خیلی اذیتش میکنه، همسرش همراهی نمیکنه و خواهرم نسبت بهش خیلی دلخوره. بازم میگم اگر خودم بودم بابت حس گناه و عذاب وجدانی که تا آخر عمر رهام نمیکنه اینکارو نمیتونستم بکنم (حتی به بهای سختیهای خیلی زیادی که برام پیش میومد) اما درمورد خواهرم نه میتونم بهش بگم اینکارو نکن و نگهش دار گناه داره نه میتونم بهش بگم اینکارو بکن و قیدشو بزن و همه چیو تموم کن. خودش مونده چکار کنه و حالش خیلی بده، دلم خیلی براش میسوزه که با شناختی که ازش دارم و وسواس فکریش و... اصلاَ نمیدونه چکار میخواد بکنه. فرضا اگرم خودش بخواد و تصمیم بگیره که نگهش داره همسرش رو چکار کنه؟ و اینکه هر بار در آینده از سختیهای دوفرزندی شکایت کنه یا درخواست کمک کنه  یا هر چی که بشه شوهرشبهش  بگه خودت خواستی و من که گفتم نگهش نداریم و ...

نمیدونم قراره چی بشه...کاش هرگز خواهرم در چنین موقعیتی قرار نمیگرفت. حالش خیلی خیلی بده و همش دعا میکنه بارداریش پوچ باشه و بچه خود به خود از بین بره....اگر این اتفاق بیفته که از این فکر و خیال راحت میشیم هممون. من خودم هم همیشه به شکل غیرمستقیم به خواهرم توصیه میکردم همین یه فرزند بسه (با توجه به شناختی که از خودش و وضعیتش داشتم و راستش همیشه بعد ازدواجش با خودم فکر میکردم اصلا بچه دار نشه بهتره!) و خودش هم تصمیم گرفته بود فقط یه بچه داشته باشه حالا اینطوری شده و یه جورایی همگیمون از نظر فکری و روانی خیلی درگیر شدیم، مادرم خیلی ناراحته و خواهر بزرگم هم به جای دلداری همش سرزنش میکنه که چرا اصلاَ گذاشته باردار بشه! امیدوارم هر چی براش خیره رقم بخوره. لطفاَ خیلی دعاش کنید. حالش خیلی خیلی بده و در موقعیت بدی قرار گرفته همه جوره. اگر تجربه ای در این زمینه دارید ممنون میشم در پیامهای خصوصی یا عمومی برام بنویسید. خدا خیرتون بده.