سفر هشت روزه ما به نوشهر و رشت

همیشه وقتی میخوام شروع به نوشتن کنم با خودم میگم از کجا شروع کنم؟ اما وقتی اولش رو مینویسم باقی حرفها خود به خود و پشت سر هم میان، گاهی خیلی بیشتر از اونچه از ابتدا میخواستم بنویسم و تعریف کنم و گاهی هم البته کمتر.

ما شنبه یازده آذر ساعت دوازده ظهر راه افتادیم سمت نوشهر. البته خب مثلا تصمیم داشتیم حداکثر ده صبح راه بیفتیم اما وقتی دو تا بچه داری و دلت هم نمیخواد زود از خواب بیدارشون کنی و باید به فکر هزار و یک چیزی باشی که همراه خودت ببری و چیزی رو جا نذاری، معمولاَ نمیشه طبق انتظارات و برنامه ریزی جلو رفت. تازه من تا ساعت سه نیمه شب قبلش هم مشغول پست نوشتن در همین وبلاگ بودم و کلاَ امکان زودتر بیدارشدن برامون نبود.

یکساعتی از حرکت ما گذشته بود که متوجه شدیم مسیری که انتخاب کردیم مسدود شده و باید برگردیم و از قسمت دیگه ای بریم و همینم یکساعتی ما رو عقب انداخت. در نهایت ساعت چهار و نیم رسیدیم مجموعه ویلایی و کلید ویلا رو از حراست تحویل گرفتیم. 

خوبیش این بود که به جز ابتدای مسیر که مجبور شدیم بخشی از راهی رو که اومده بودیم برگردیم و از مسیر دیگه ای حرکت کنیم بقیه راه رو خوب و راحت رفتیم و بچه ها هم اذیت نکردند، هوا هم عالی و ابری و مه آلود بود که من خیلی دوست دارم و دیگه یکساعت آخر مسیر،‌بارون زیبایی هم گرفت و آهنگهای قشنگی هم برای توی مسیر گوش میدادیم و خوراکی میخوردیم و در کل همه چیز جذاب و دوست داشتنی بود. برای توی مسیر ساندویچ ژامبون گوشت و فلافل برداشته بودم (ما خانوادگی عاشق فلافل های محله خودمون هستیم که بصورت کیلویی میخرم و گزینه خوب و راحتی برامون برای سفرهای جاده ای هست) برای بچه ها هم جداگانه ماکارونی آماده کرده بودم و تو ظرفی که برای چند ساعت غذا رو گرم نگه میداره ریخته بودم (معمولا برای سفرهای بین شهری برای بچه ها ماکارونی برمیدارم چون دوست دارند و با اشتهای بیشتری میخورند و برای خوردنش اذیتم نمیکنند، گاهی هم البته قرمه سبزی و غذاهای دیگه برمیدارم اما تجربه نشون داده ماکارونی و پاستا گزینه های بهتری هستند. برای خودمون هم همیشه ساندویچ و فست فود آماده میکنم و گاهی هم پیش میاد که از سوپرمارکت ها، ساندویچ مرغ هالوپینو میخریم که خیلی دوست داریم و معمولا ترجیحمون به غذای سنتی و برنجی برای تو راه نیست.) 

دیگه ساعت چهار و نیم رسیدیم و دو سه ساعتی استراحت کردیم و چای و عصرانه خوردیم و حدود ساعت هفت و نیم هشت شب به پیشنهاد من رفتیم سمت نوشهر که دوری در شهر بزنیم. یه جای مناسبی پیدا کردیم و ذرت مکزیکی گرفتیم که خیلی هم خوشمزه بود و اتفاقا فردا شبش هم دوباره برگشتیم همونجا و ذرت مکزیکی و بستنی گرفتیم. سردی هوا هم خودش حس و حال خوبی بود اما خب معمولا اینطور نبود که بتونیم برای مدت طولانی بیرون از ماشین باشیم و در کل سفر اغلب زمانها رو داخل ماشین بودیم و به قولی بیشتر دوردور میکردیم.

از اونجا که محوطه مجموعه ویلایی متعلق به محل کارم خیلی بزرگ و زیبا و دلباز هست و از یک طرف به دریا و از یک طرف به جنگل منتهی میشه و کلیه امکانات رفاهی و تفریحی هم داخلش فراهمه، با وجود هوای سرد تصمیم گرفتیم اغلب زمانمون رو در همون محوطه بگذرونیم که به نظرم از هر جای تفریحی دیگه ای میتونست جذاب تر باشه. مثلا دفعه قبل ما رفته بودیم جنگل سیسنگان اما من واقعاَ خوشم نیومد و یکبار هم دفعه قبلی رفتیم نمک آبرود و یکی دو ساعتی بودیم که درسته جای جذابی بود و امکانات تفریحی داشت اما اینبار دیگه تمایلی نداشتیم که بریم.

دیگه شب ساعت دوازده شب خاموشی زدیم، هوا هم خیلی سرد بود و کمی طول کشید تا فضای ساختمون گرم بشه. فرداش یعنی صبح روز اول بچه ها رو حاضر کردم و لباس خیلی گرمی بهشون پوشوندم و ماشین بزرگ نویان و اسکوتر نیلا رو برداشتیم و بچه ها داخل محوطه حسابی بازی کردند و ما هم عکس های زیادی گرفتیم. بعد هم وسایل بچه ها رو گذاشتیم داخل ویلا و رفتیم پارک بازی بچه ها که تو همون محوطه ویلایی هست و خارج از اونجا نیست و اتفاقاَ دور تا دورش رو جنگلهای انبوه گرفته (شبها نمیشه رفت و یکم ترسناک میشه) خلاصه بچه ها تو پارک هم  بازی کردند، من و سامان هم تاب بازی میکردیم (تاب بزرگسالان) و من هم از خلوتی فضا و پارک استفاده میکردم و برای خودم خیلی راحت بودم، خب در نیمه اول سال مجموعه ویلایی شلوغ و نسبتا پرتردد هست اما در نیمه دوم سال همکاران کمتری به مجموعه میان و یه جورایی اینبار که رفتیم انگار همه محوطه و امکاناتش اختصاصاَ برای ما بود، مثلا تو پارک فقط بچه های من بودند و بس. بارون زیبایی هم شب قبل باریده بود و وسایل بازی کم و بیش خیس بود اما میشد ازشون استفاده کرد. این پارک که ازش صحبت میکنم یه جورایی وسط جنگل قرار داره و دور تا دورش از یک طرف به چنگلهای انبوه منتهی میشه و از یه طرف هم به دریا دید داره و  خیلی قشنگه و تازه کنارش کلی درختهای پرتغال و نارنج و تمشک و انگور وحشی هم هست که بعد بازی بچه ها ازشون میچیدیم. فکر کنم عکسهایی ازش داشته باشم که اگر پیداش کنم در پیج اینستاگرامم میذارم (یه سری عکس  دیروز داخل پیج اینستاگرامم گذاشتم اما اینبار اختصاصا میخوام از فضای ویلا بذارم). دیگه بچه ها رو به زور از پارک خارج کردیم و با هم رفتیم کنار دریا. البته هوا به شدت سرد بود و زمین هم گل آلود بود، نویان هم که از دریا و آب میترسه و اینطور شد که نویان پیش باباش موند و با گربه های کنار ساحل بازی میکرد و بهشون غذا میداد و من و نیلا  هم رفتیم کنار دریا و نیلا با شنها سرگرم شد و چندتایی عکس گرفتیم، به خاطر سرمای هوا و خلوتی بیش از حد دریا بیشتر از ۱۵ دقیقه نموندیم و دیگه راه افتادیم و بیشتر داخل ماشین بودیم و آهنگ گوش میکردیم و خوراکی میخوردیم و از زیبایی مسیر لذت میبردیم. بعد دریا هم تا نزدیکای تنکابن و نمک آبرود رفتیم و دوباره برگشتیم ویلا که حد فاصله جاده نوشهر به نور قرار داره. ناهارو که قرمه سبزی بود و از خونه آورده بودم خوردیم و کمی استراحت کردیم و من هم چای تازه دم گذاشتم و با خرما و کیک خوردیم. دوباره حدود هشت شب رفتیم که با ماشین دوری در شهرهای اطراف مثل نور و نوشهر و ... بزنیم. اینبار هم مثل شب قبلش رفتیم و ذرت مکزیکی و بستنی خوردیم و برگشتیم. با اینکه وسایل گرمایشی در ویلا به اندازه کافی وجود داشت اما به خاطر سرمای شدید هوا، اتاقها سرد بود و شبها باید در اتاقها رو مبستیم و همگی در سالن وروبری اسپلیت میخوابیدیم. خرداد ماه که رفته بودیم من و بچه ها تو یکی از دو اتاق خواب ویلا و روی تخت میخوابیدیم و سامان بیرون اما اینبار همگی از سرما داخل سالن و روبروی اسپلیت تشک مینداختیم و میخوابیدیم و اتفاقا باصفا هم بود (مدتهای خیلی  زیادی هست که ما خانوادگی کنار هم نخوابیدیم)

روز دوم هم مثل روز اول صبحمون رو با گشت و گذار داخل محوطه ویلایی شروع کردیم و دوباره مثل روز قبل بچه ها با ماشین و اسکوترشون سرگرم شدند و بعد اون هم مثل روز قبل بردیمشون پارک بازی محوطه. بعد اون هم سوار ماشین شدیم و اینبار تا نزدیکای محمود آباد رفتیم و یکبار دیگه مثل روز قبل با بچه ها رفتیم کنار دریا که اینبار نویان رو هم با هزار ترفند راضی کردیم که بیاد کنار آب. بچه ها با شنها سرگرم بودند (با چوبهای نازک روی شنها نقاشی میکردند) و ما هم چای و خوراکی میخوردیم. هوا خیلی سرد بود و نمیشد بیشتر از بیست دقیقه نیمساعت موند و ما هم نیمساعت بعد راه افتادیم سمت ویلا. تو مسیر دو تا تن ماهی خریدیم که با سبزی پلو بخوریم. البته نظر سامان این بود که اکبر جوجه یا جوجه کباب بگیریم اما من یه جورایی  برای اینکه هزینه هامون زیاد هم بالا نره (این ماه بابت مهمانی های تولد نیلا کم آوردیم حسابی) راضیش کردم که با غذاهایی که از خونه آورده بودم سر کنیم که اتفاقا خیلی هم به اندازه آورده بودم و هیچ مشکلی از جهت آشپزی و .. نداشتیم. اتفاقا مدتها بود سبزی پلو با تن ماهی نخورده بودیم و خیلی بهمون چسبید.

خب در شش ماهه اول سال رستوران مجتمع باز هست و غذاهای خیلی عالی با قیمت فوق العاده مناسب (یک سوم قیمت آزاد) به پرسنل میدند اما در نیمه دوم سال بابت اینکه مجتمع خلوت هست و نهایتا سه چهار پنج تا خانوار حضور دارند رستوران تعطیل میشه و من هم با علم به این موضوع از خونه با خودم خورشت قرمه سبزی منجمد و حتی برنج سفید منجمد و مواد ماکارونی منجمد و سبزی پلو و ... به همراه ماکارونی خشک و سویای خشک و برنج خشک و حبوبات و گندم و وجو و روغن و ادویه و یه عالم میوه و پیاز و سیب زمینی و گوجه و خیار و حتی پنیر و ماست و ... برداشته بودم، البته حدس میزدم نیازی به حبوبات و پیاز و سیب زمینی و ... نداشته باشم چون غذاهای منجمدی که با قالب های خشک یخ از خونه برداشته بودم به اندازه کافی بود و کفاف سه روز ما رو میداد اما باز هم برای احتیاط فکر کردم ضرری نداره اینا رو هم بردارم وقتی در ماشین براشون جا داریم. سری های قبل که میومدیم بابت اینکه رستوران باز بود همه وعده  شام و ناهار غذا میخریدیم و نیازی به کوچکترین آشپزی نبود اما اینبار چون میدونستم رستوران تعطیله از قبل پیش بینیهای لازم رو کرده بودم که نخواسته باشه هر وعده غذای بیرون و رستورانی بخوریم و از خونه غذاهای کافی برداشته بودم و اتفاقا تا نوشهر که رسیدیم از سرما حتی یخ غذاها هم باز نشده بود. برای شام هم حاضری مثل املت و سوسیس سیب زمینی و عدسی درست میکردیم و که زحمت زیادی نداشت و بچه ها هم غذای برنجی میخوردند. یکبار هم شلغم گذاشتم که بپزه و کلاَ  به لطف غذاهایی که از تهران برده بودم نیازی به آشپزی نبود و تقریبا همه چیزهایی که از تهران برده بودم (پیاز و سیب زمیتی و حبوبات و ...) دست نخورده برگردونده شد (حدس میزدم استفاده نشند چون عادت به آشپزی در طول سفر ندارم و اینکه به اندازه کافی غذای منجمد همراهمون برده بودم اما بابت وسواسی که دارم ترجیح دادم با خودمون بردارم). البته با اینکه رستوران مجموعه تعطیل بود همچنان مثل دفعات قبل پک صبحانه برای سه روز(شامل کره و پنیر و عسل و حلورده)  و نان و تخم مرغ بهمون دادند و یکبار هم دو سه کیلو پرتغال که برای درختان محوطه بود پشت در ویلامون گذاشتند که خیلی شیرین و خوشمزه بود. سرتاسر محوطه پر بود از درختان نارنج و پرتغال و جذابیت خاصی به فضا داده بود. 

 شب آخر هم مثل دو شب قبل رفتیم بیرون اما اینبار ترجیح دادیم بیرون از محوطه نریم و در خود محوطه ویلایی قدم بزنیم (به دلیل سردی هوا شبها در محوطه تردد نمیکردیم اما شب آخر تصمیم گرفتیم با لباس گرم در محوطه دوری بزنیم و خلاصه رفتیم زیر آلاچیق نشستیم و چندتایی عکس گرفتیم و بعدش هم بچه ها هم با ماشین و اسکوترشون در چمن ها و زمین بازی میکردند)  خیلی جالب بود که انگار کلاَ فقط ما در اون محوطه بزرگ بودیم (چند خانواده دیگه هم بودند اما ما فقط یکبار دیدیمشون و انگار اصلا بیرون نمیومدند!) و گاهی حتی ترسناک میشد چون از هر طرف که نگاه میکردی جنگلها و کوههای سرسبز بلند رو میدیدی و تازه شبها صدای زوزه گرگ و شغال هم از دوردست شنیده میشد. پشت در هر ساختمان ویلایی میز و صندلی گذاشته شده برای نشستن خانواده ها اما هم بابت سردی هوا هم بابت ترس و وهمی که آدم شبهای سرد بابت خلوتی و سکوت دچارش میشه شبها اصلا نمیرفتیم که بیرون بشینیم (با اینکه اونجا حراست ۲۴ ساعته داره). خرداد که رفته بودیم شبها هم گاهی با سامان بیرون مینشستیم و خوراکی میخوردیم اما اینبار من که جرات نکردم تازه سرمای هوا هم جای خودشو داشت. دیگه حدود ساعت دوازده شب هم بچه ها خوابیدند و ما بعد خوابیدن بچه ها تازه عدسی که درست کرده بودم رو خوردیم و منم وسایلو جمع و جور کردم که صبح سه شنبه ساعت نه باید ویلا رو خالی میکردیم. سه شنبه ساعت ده صبح هم کلید ویلا رو تحویل دادیم و راه افتادیم البته قبلش کل ساختمون رو مثل روزی که تحویل گرفتیم تمیز کردیم و جارو زدیم و تحویل دادیم.

+++++++++ در کل که سفرخیلی خوبی بود و به بچه ها حسابی خوش گذشت و با اینکه هوا به شدت سرد بود اما فضا و هوا و همه چی خیلی با صفا بود و برامون تجربه خوبی شد. خب من قبلاَ چندباری در فصل سرد سال به رشت و خونه مادرشوهرم رفتم که اغلب هم خونه میموندیم اما اینکه سفر تفریحی اینطوری داشته باشم و مدت زیادی بیرون باشیم نداشتم و خب از اینکه این اتفاق افتاد خوشحالم و تجربه خوبی شد برامون.... اینم بگم که تقریبا هر شب و هر صبح چندین گربه و سگ گرسنه میومدند پشت در ویلا و من و بچه ها بهشون غذا میدادیم و بچه ها از اینکار خیلی لدذت میبردند. به گربه ها پنیر و کره و شیر پاستوریزه و سوسیس میدادم اما از سگها میترسیدم و اینکه چیز به درد بخوری هم براشون نداشتیم. طفلکیها خیلی گرسنه بودند و خیلی دلم براشون میسوخت. میدیدند چراغ ویلای ما روشنه میومدن سراغ ما. آخه اونجا شامل سی چهل تا ویلا میشه که به جز پنج شش تاشون همگی در این موقع از سال خالی بودند و حیوانات بیچاره هم میرفتند سراغ واحدهایی که چراغشون روشنه. نیمه اول سال که رستوران مجتمع بازه اینطوری نیست و شاید چیزی برای خوردن گیرشون میاد بنده های خدا.

+++++++++ خب من روزی که از تهران به سمت نوشهر راه افتادیم حتی یک درصد هم فکر نمیکردم که بعدش بخوایم به سمت رشت و منزل مادرشوهرم بریم بخصوص که میدونستم مادر همسرم چقدر مریضه (سرگیجه وحشتناکی داره) و از اونجایی که میشناسمش میدونم که در مواقع بیماری تنهایی رو ترجیح میده و کلاَ دوست داره  وقتی که حالش بهتر باشه، بریم خونش که بتونه مهمونداری کنه و راضی نیست که زحمتی روی دوش ما بیفته...دیگه نوشهر که بودیم چندباری با سامان حرف از این شد که آیا بریم رشت یا نه، من میگفتم بدم نمیاد حالا که اومدیم اینطرف و چمدون بستیم و با بچه ها راهی شدیم یه سر به رشت و خانواده سامان هم بزنیم اما در عین حال میگفتم مامانت بابت مریضی شاید ترجیح بده تنها باشه....دیگه آخرش خودم تماس گرفتم با مادرش و گفتم ما دوست داریم بیایم و دو سه روزی بهتون سر بزنیم اما اگه به هر دلیلی برات سخته ذره ای رودربایستی نکن و ما فرصت دیگه ای میایم که مامانش بنده خدا گفت این چه حرفیه و مگه خونه غریبه میاید و شاید فرصت دیدار کم باشه و بیاید قدمتون سر چشم. خب من میدونستم بابت سرگیجه شدیدی که مادرشوهرم دوماهی هست دچارش شده و به احتمال زیاد بابت التهاب گوش میانی و حرکت مایع گوشش هست چقدر حالش بده و حتی پدرش بنده خدا بلندش میکنه که ببرتش دستشویی و به غیر از انجام کارهای شخصیش،‌کار دیگه ای نمیتونه بکنه، حتی پدر سامان خودش آشپزی میکنه و کارهای خونه رو انجام میده و متاسفانه تا دوره اش تموم نشه و خود به خود بهتر نشه، درمانی براش نیست .....میدونستم چقدر حالش بده اما تا وقتی اونجا و خونشون نرفته بودیم متوجه نشدم که بنده خدا چقدر اوضاعش ناراحت کننده هست و اذیت میشه.

+++++++++ خلاصه که ما ساعت ده صبح روز سه شنبه چهارده آذر از نوشهر راهی رشت شدیم که تا جمعه هم اونجا بمونیم، چقدر هم که مسیر جذابی بود. یکبار زمانی که من و سامان نامزد بودیم با هم از نوشهر به سمت رشت رفته بودیم اما اونبار با تاکسی رفته بودیم و چیز زیادی یادمون نبود، اولین بار بود که خودمون با ماشین داشتیم از نوشهر به رشت میرفتیم و به نظرم مسیرش خیلی زیبا و جذاب بود. تصمیم گرفتیم خیلی آهسته و تفریح طور بریم، من هم با اشتیاق شهرهای داخل مسیر مثل نمک آبرود و  تنکابن و رودسر و چابکسر و  سلمانشهر و... رو دنبال میکردم و  دلم میخواست بدونم از چه شهرهایی عبور میکنیم. به رامسر که رسیدیم به پیشنهاد من رفتیم و کمی داخل شهر رو گشتیم، من میدونستم که رامسر بسیار زیباست و به عروس مازندران مشهوره و دلم میخواست قدر نیمساعت یکساعت هم که شده تو مسیر نوشهر به رشت بریم و گشتی در شهر بزنیم، به پیشنهاد من تا نزدیک کاخ سابق شاه هم رفتیم و من خیلی به یاد دوست وبلاگیم (مریم عزیز از رامسر) افتاده بودم و میگفتم خوش به سعادتش که در چنین شهر زیبایی زندگی میکنه. البته در نوشهر هم به یاد یکی دیگه از دوستان وبلاگیم  که در نوشهر سکونت داره افتادم و در کل من همیشه غبطه میخورم به آدمهایی که در شمال ایران زندگی میکنند (البته سختیها و شرجی هوا و ... رو هم میدونم که گاهی چقدر کلافه کننده میشه اما به نظرم نهایتا دو سه ماه از کل سال هست و در کل جای فوق العاده ای برای زندگی هست). تصمیم گرفتیم دفعه بعد که میایم نوشهر سر فرصت از صبح بریم رامسر و جواهرده و همه جا رو سر فرصت بگردیم.

 دیگه برای ناهار هم رفتیم و در رامسر کنار بخش ساحلی زیبایی کنار دریا نشستیم و بچه ها کنار ساحل بازی کردند، بعد هم اول ناهار بچه ها رو دادم و بعد هم خودمون ناهار و چای و .. خوردیم و دستشویی رفتیم و دوباره راه افتادیم به سمت رشت. در مسیر هم در شهر کوچصفهان کمی توقف کردیم و سامان به یکی از دوستان قدیمیش در حد ده دقیقه ای سر زد و بعدش هم رسیدیم به لاهیجان. من به سامان گفتم اگر حال و حوصلش رو داره کمی هم داخل لاهیجان گشتی بزنیم اما سامان خیلی خسته بود و گفت فرداش برمیگردیم و سر فرصت میایم. البته خب من تا الان دو سه باری لاهیجان رفتم، اتفاقاَ لاهیجان هم به عروس گیلان معروفه و به سامان میگفتم حالا که رفتیم و عروس مازندران رو دیدیم (رامسر)‌بیا بلافاصله بریم عروس گیلان (لاهیجان)‌رو هم ببینیم که من با هم مقایسشون کنم و ببینم کدوم عروس قشنگتره البته بازم میگم من قبلتر سه بار لاهیجان رفتم و اتفاقا لاهیجان هم شهر خیلی زیبا و جذابی هست اما بدم نمیود تو مسیر یکبار دیگه هم در حد نیمساعتی داخل شهر رو بگردیم، اما سامان خیلی خسته بود و دیگه قسمت نشد بریم لاهیجان و اتفاقا در مدتی که رشت بودیم برخلاف حرفی که همسرم زده بود دیگه جور نشد که دوباره برگردیم و لاهیجان گردی کنیم. 

خلاصه که مسیری که در حالت عادی از نوشهر به رشت بیشتر از چهار ساعت نیست ما بابت توقفهامون هشت ساعته طی کردیم و ساعت شش رسیدیم منزل مادرشوهرم. دلم براشون تنگ شده بود. بنده خدا مادرشوهرم که حتی نمیتونست برای دیدن ما و سلام و احوالپرسی از جاش بلند شه و چقدر از دیدنش در اون حالت متاثر شدم و حتی گریم گرفت. فکر نمیکردم اوضاعش انقدر وخیم باشه.  به محض اینکه رسیدیم به روال همیشه کادوهای بچه ها رو داد که شامل چند دست لباس برای نیلا میشد. بنده خدا برای تولد نیلا یه پیرهن خیلی زیبای مجلسی سفید دوخته بود که البته گفت فقط بخشی از کادوی تولدش هست و هنوز ادامه داره و بعدا که حالش بهتر شد میره و بیشتر از اینا براش میگیره.

 از نوشهر که راه افتادیم من خیلی به مادر همسرم سفارش کرده بودم که چیزی برای شام درست نکنند و گفته بودم املت میخوریم یا خودم چیزی درست میکنم اما مادرش بنده خدا به باباش طفلکی دستور درست کردن مرغ رو داده بود و باباش برامون چلو مرغ درست کرده بود. اتفاقا خوشمزه هم شده بود و همگی خیلی ازش خوردیم. خدا بهش سلامتی بده که هر بار که بیماری مادر همسرم عود میکنه با همه وجود هواشو داره و کمک حالش هست. فردای اون روز که میشد چهارشنبه سر یه موضوع بیخودی با همسر بحثمون شد و متاسفانه دو روز از سفر به رشت برامون بد گذشت چون من حاضر نشدم فردای اون روز باهاش جایی برم. سامان هم بچه ها رو برد بوستان ملت که درست کنار خونه جدید مادر شوهرم هست و بچه ها تو پارک حسابی بازی کردند. پدرشوهرم بنده خدا مقدار زیادی ماهی خریده بود و من سفارش کرده بودم که خودم میام سرخ میکنم اما تا ما برسیم دیدم پدرشوهرم طفلی با کمک مادرشوهرم به هر زحمتی که بوده همه ماهیها رو سرخ کردند و برنج و سس گوجه هم گذاشتند. سونیا و شوهرش هم قرار بود بیان برای ناهار و دیگه اونا هم ساعت یک و نیم رسیدند و دور هم ماهی خوشمزه ای که پدرشوهر و مادرشوهرم به هزار زحمت آماده کرده بودند خوردیم. سر سفره هم سامان دستها و سرم و پیشونیم رو بوسید و در حضور جمع از من عذرخواهی کرد. بعد ناهار هم پدرشوهرم کدو حلوایی پخته برامون آورد و دور هم حرف زدیم و خوب بود. خواهر شوهرم شیفت عصر بیمارستان بود و ساعت پنج عصر رفت خونه که بره سر کار. 

بعد از ظهر کمی استراحت کردیم و دیگه ساعت هشت عصر راه افتادیم که هم یه سر به خاله همای سامان که همسرش بیماری سرطان داره بزنیم و بعدش هم در تاریکی شب بریم جاده فومن و با ماشین دوری بزنیم.... من با وجود عذرخواهی همسرم همچنان ازش دل چرکین بودم و منتظر تلنگر و خلاصه باز میونمون تو جاده فومن خراب شد و با دلخوری و ناراحتی و خشم برگشتیم خونه....دلم نمیخواست خاطره قشنگ نوشهر اینطوری خراب بشه اما خب یک  و نیم روز از سفرمون به رشت با دلخوری دوطرفه و جرو بحث همراه بود. از روز دوم من شروع کردم به آشپزی و هم برای ناهار و هم برای شام روزهای بعدی که اونجا بودیم غذا درست میکردم. روز اول خورشت مرغ درست کردم و برای شام هم الویه. غیر اون کیک هم تو سرخکن جدیدی که سونیا برای مادرشوهرم خریده بود درست کردم و ظرفها رو هم مشترکا با سامان میشستیم. 

++++++++ خب ما تصمیم داشتیم جمعه برگردیم تهران. من صبح جمعه برای مادرشوهر و پدرشوهرم مقدار زیادی قرمه سبزی و برنج درست کردم که برای دو یا سه وعده داشته باشند. حدود ساعت دو ظهر راه افتادیم تهران اما عجیب بود که با ترافیک وحشتناک و بی سابقه ای روبرو شدیم! اصلا باورم نمیشد این موقع سال با چنین ترافیکی مواجه بشیم. فقط از رشت تا نرسیده به رودبار دو سه ساعت طول کشید! سامان مدام میگفت برگردیم و فردا دوباره راهی بشیم و من تحمل ۱۵ ساعت راه تا تهران رو ندارم و تو هم با بچه ها خیلی اذیت میشی! اما من قبول نمیکردم و میگفتم اولا که اصلا کار درستی نیست و حالا که راهی شدیم باید هر طور هست بریم و باز که اصرار میکرد میگفتم من اصلا روم نمیشه دوباره برگردم خونه مامانت و...دیگه بنده خدا مامانش خودش به من زنگ زد و وقتی فهمید تو ترافیک گیر کردیم گفت برگردید و اینطوری با دو تا بچه خیلی اذیت میشید. این شد که ما از همون رودبار دور زدیم و دوباره رفتیم خونه مادرشوهرم و ساعت هشت رسیدیم اونجا! یعنی درست اندازه مسیری که به طور معمول از رشت تا تهران طول میکشه ( پنج الی شش ساعت) ما مسیری که رفته بودیم دور زدیم و برگشتیم خونه مامانش.... نیلا که از خداش بود چون از روز قبلش ۲۴ ساعته گریه میکرد و التماس میکرد بیشتر بمونیم. البته تا لحظه آخر بهش نگفتیم که داریم برمیگردیم که مثلا  یهویی سورپرایز بشه. هر بار که میریم رشت و برمیگردیم از یک روز قبل برگشتنمون شاهد گریه های پشت سر هم نیلا برای دوری از مادربزرگش و التماس کردنش برای بیشتر موندن هستیم. تا دو سه روز بعد برگشتن هم اوضاع به همین منواله و بچه مدام بهانه اونجا رو داره و گریه میکنه و میگه دلم برای مامان شهین تنگ شده. با هزار بدبختی و اشکهای نیلا از اونجا راهی میشیم هربار و همین موضوع به ظاهر ساده گاهی خیلی آزاردهنده میشه. دلم برای بچه میسوزه چون یاد خودم میفتم که چقدر بچگیهام موقع برگشتن از خونه مادربزرگم غصه میخوردم و گریه میکردم، ولی به نظرم نیلا از من هم بدتره در این مورد و حتی وقتی مهمانها هم از خونمون میرند گریه میکنه و خیلی احساساتی هست در این موردها و خیلی زود به آدمها و حتی اشیا وابسته میشه.

خلاصه که دوباره برگشتیم خونه مادر همسرم و همون قرمه سبزی که من برای دو روز مادرشوهرم اینا درست کرده بودم برای شام خودمون استفاده شد. فردای اون روز  یعنی شنبه ۱۸ آذر دوباره از صبح زود بلند شدم و برای ناهار مادرشوهرم اینا واویشکا (غذای رشتی ) و پلو درست کردم و سیب زمینی هم سرخ کردم و برای شامشون هم چیزی آماده کردم و برای دو سه روزشون هم سالاد درست کردم و گذاشتم یخچال. برای خودمون هم ساندویچ الویه ای که اونجا خودم درست کرده بودم آماده کردم و برای بچه ها هم شیوید پلو با گوشت چرخ کرده برداشتم و اینبار هم مجدد همون ساعت دو ظهر راه افتادیم سمت تهران که دیگه چون شنبه بود  جاده خیلی خلوت بود و ما هم حدود نه شب رسیدیم تهران. البته یکساعتی در رشت معطل شدیم بابت موضوعی  و تو جاده هم سامان دو سه باری زد کنار که استراحت کنه، وگرنه باید زودتر از اینا میرسیدیم. 

دیگه به محض رسیدن سامان یکساعتی بچه ها رو داخل پارکینگ نگهداشت که بازی کنند (اصرار شدید خودشون بود اونم با وجود سردی سوزناک هوا!) و منم که دیدم اینطوریه گفتم از فرصت استفاده کنم و اسباب و وسایل و لوازم سفر رو جابجا کنم... این شد که ظرف یک و نیم ساعت بعد رسیدن به تهران من همه وسایل داخل چمدونها و خوراکیها  و لباسها و ... رو جابجا کردم انگار نه انگار که سفری رفتیم این یکی از عادتهای من هست که بلافاصله بعد رسیدن به خونه بی معطلی باید وسایل سفر رو جابجا کنم و اینطوری آرامش میگیرم و دلم نمیخواد هیچی برای فردای سفر بمونه. خوشبختانه رشت که بودیم و در منزل مادرشوهرم تمام لباسهای کثیفی که از نوشهر به جا مونده بود در ماشین لباسشویی ریختم و شستم و از این جهت وقتی رسیدیم تهران حتی نیاز نبود که لباسشویی رو روشن کنم و لباسهای تمیزو جابجا کردم و فقط مقدار کمی لباس چرک رو ریختم داخل لباسشویی.

به محض جابجا کردن وسیله ها و لوازم و لباسهای سفر،‌به گلدونها که یک هفته بود آب نخورده بودند آب دادم...خونه هم که به شدت سرد بود و از سرما دندونام به هم میخورد چون سامان برای سفرهای بیشتر از دو روز کلیه وسایل گرمایشی و پکیج و شوفاژ ها رو خاموش میکنه و شیر گاز و آب و برق و ... رو هم میبنده و شاید دوازده ساعتی و یا حتی بیشتر طول کشید تا خونمون گرم بشه و من شبو با ژاکت و دو تا پتو تونستم بخوابم!

++++++++ همون شنبه که تو راه بودیم متوجه شدم به خاطر آلودگی هوا،‌پیش دبستانی و کلاسهای نیلا هم تعطیله و به نظرم خیلی به جا بود چون نه من و نه بچم نیلا اصلاَ شرایط بیدارشدن از خواب و آماده شدن برای پیش دبستانی رو نداشتیم...اما بدبختی اونجا بود که هر روز صبح (از شنبه تا دوشنبه) معلم نیلا تکالیف رو میفرستاد و باید والدین بچه ها، تکالیف و تمرینها رو با بچه ها کار میکردند و کاردستی درست میکردند و تا پایان شب میفرستادند برای خانم معلم در گروه. همین خودش کلی از من وقت و انرژی میبرد و اولین تجربه من در نوع خودش بود و دیدم که واقعاَ راحت نیست! خدا قوت به همه مامانهایی که بچه های مدرسه ای دارند! سه شنبه دیروز کلاسها حضوری شد و باز امروز چهارشنبه کلاسها تعطیل شده. تازه من روز یکشنبه و فردای روزی که برگشتیم از صبح شروع کردم و درسهای هفته قبل که نیلا غایب بوده رو باهاش کار میکردم و در کنارش درسهای جدید روزهای شنبه و یکشنبه و دوشنبه که بابت آلودگی هوا تعطیل بود هم داشتیم که چقدر هم که خسته کننده و چالش برانگیز بود! نیلا هم همش خسته میشد و غر میزد. تازه فهمیدم حال و روز مادرهایی که در دوران کرونا از کارکردن درسها با بچه ها در خونه مینالیدند و ترجیحشون به کلاسهای حضوری بود. تازه مثلا نیلای من پیش دبستانی هست و میدونم کار مامانایی که بچه مدرسه ای دارند سختتره.

+++++++++ روز دوشنبه هم بین کارها رفتم اداره بابت یه سری کارهای اداری و ملاقات با مدیر که مدیرمون حضور نداشت و متوجه شدم معاون ما تغییر کرده و احتمالاَ مدیران کل هم  به تبع اون عوض میشند از جمله مدیر کل فعلی خود ما. امسال من هیچ دوره آموزشی ضمن خدمت نگذروندم و از اونجا که باید دست کم ۴۰ ساعت برای نمره ارزشیابی بگذورنیم باید طی همین دو سه هفته آینده این موضوع رو هم پیگیری کنم و درسها رو بخونم و یه سری آزمون آنلاین بدم!

+++++++++ همسرم فعلا سر کار نمیره و همچنان درگیر پس گرفتن حق و حقوقش از کارفرمای قبلی هست و در این مسیر چک طرف رو برگشت زده و از این دست حاشیه ها هم این مدت داشتیم. من با همه اذیت هایی که کارفرما داشت اما راضی نبودم سامان چکش رو برگشت بزنه (با اینکه همه جوره حقش بود) و به سامان میگفتم بازم سعی کن مسالمت آمیز طلبتو ازش بگیری چون فقط پانزده بیست میلیون تومنش مونده بود و باقیش رو با هزار بدبختی و قطره چکونی ازش گرفته بود اما طرف که کارشو تحویل گرفته بود حتی تلفنهای همسر منو جواب نمیداد و همسر من هم چکش رو که موجودی نداشت برگشت زد! حالا دیگه نمیدونم چی میخواد بشه و آیا در نهایت این ۱۵ تومن باقیمونده رو میگیره یا نه! از دستش ناراحتم و زیاد با هم حرف نمیزنیم و نمیدونم کارش به کجا رسیده.

++++++++++ نمیدونم چطوریه که حس میکنم دوباره اثراتی از افسردگی و غم داره به روح و روانم سایه میندازه. یکماه قبل مهمانیهای تولد نیلا حال روحی خیلی بدی داشتم و به واسطه تولد نیلا و تدارکات مهمانیها و میزبانی از مهمونها ناخوداگاه حالم بهتر شد و در سفر هم حالم خوب بود اما از دیروز احساس میکنم مجدداَ سایه شوم کسالت و افسردگی و دل مردگی داره برمیگرده و به شدت دارم ازش فرار میکنم و دنبال راهی برای پیشگیری هستم. امیدوارم این اتفاق نیفته و بتونم قبل اینکه خیلی هم جدی بشه خودمو نجات بدم! وقتی میگم نجات به معنای واقعی کلمه منظورم نجات پیدا کردن هست! حالا البته خیلی هم بد نیستم اما احساس میکنم اگر به خودم مسلط نشم دوباره اون حال وحشتناک رو قراره تجربه کنم.

+++++++++ امشب میرم دو سه ساعتی خونه خواهر کوچیکم و به روشا کوچولو سر میزنم و یه امانتی هم که اونجا دارم ازش پس میگیرم. شاید جمعه یا اوایل هفته بعد هم به مادرم سر بزنم. دلم براش تنگ شده. خدا به همه مادرها سلامتی بده و به مادر شوهر عزیز و مامان عزیز خودم هم همینطور. هر دوشون رو با همه وجود دوست دارم. به مادرم خیلی اصرار کردم برای سفر نوشهر با ما بیاد اما قبول نکرد. احساس کردم فکر میکنه مزاحممون هست جدای از اینکه کلاَ‌ هم حال و حوصله سفر و مهمانی و .. رو نداره و سالهای سال هست که اینطوره. دفعه دیگه که بریم نوشهر حتما مادر و خانواده یکی از خواهرانم رو میبرم و اگر اونا هم به هر دلیل مثل همین بار( که به همشون گفتم و نشد که بیان) نتونند بیان به خواهر همسرم و شوهرش و مادرشوهرم اینا میگم که بیان. 

++++++++++ روز مادر هم ظاهراَ نزدیکه و من برای هر دو تا مامانها از قبل کادوی کوچیکی خریدم.امیدوارم مادرشوهرم هر چه سریعتر سرپا بشه. خیلی مهربون و دل سوز و دل پاک هست. خدا برای ما حفظشون کنه و البته همه مادرها رو در پناه خودش نگه داره از جمله مادر زحمتکش و درد کشیده خودم رو. آمین

برم که باید درسهای نیلا رو باهاش کار کنم و غروب هم آماده بشیم و بریم یه سر به خواهرم بزنیم. این ماه پول کم آوردم و باید مبلغی قرض کنم. بازم خدا رو شکر که به مهمانی و مسافرت صرف شده.

ایشالا از جمعه یا حداکثر شنبه، برنامه های آموزشیم رو که تقریبا ۲۵ روزه ازش عقب افتادم شروع کنم و به کارهای عقب افتاده ای مثل همین آزمونهای ضمن خدمت برسم و اضافه وزنی رو هم که این ماه بابت مهمانیهای تولد نیلا و مسافرت ها داشتم با ورزش و کم خوری از بین ببرم.  یکم هم به ظاهرم برسم و حداقل موهام رو که ریشه های سفیدش پیداست رنگ کنم شاید هم دوباره مژه بذارم...البته باید تا آخر ماه صبر کنم.