خیلی عصبیم این روزها، دست خودم نیست، احساس خوبی به خودم و سبک زندگیم ندارم، مدام در حال سرزنش کردن خودم هستم. با بچه ها یک دقیقه خوبم و یک دقیقه به خاطر شیطنتها و دعواهاشون بهشون پرخاش میکنم، با همسر هم همینطور، آدمها رو هر چی بیشتر میگذره بیشتر میشناسم و این برام درد آوره، خدا رو شکر میکنم تو زندگیم آدمهای بد خیلی زیادی نبودند، اما به این آگاهی رسیدم که اغلب  آدمها فقط منافع خودشون رو در نظر میگیرند و بس و این وسط منم که باید مثل اونها اولویت رو به منافع شخصی خودم بدم، البته نمیگم که هرگز اینطوری نبودم، منم خیلی وقتها منفعت خودم رو هم در نظر گرفتم اما بدون اغراق میگم خیلی جاها هم حواسم بود منفعتم ، منافع دیگران رو به خطر نندازه یا از خیرش گذشتم، روح و روان آدمها همیشه برام مهم بوده...

اما این روزها خیلی خیلی عصبانیم، نمیدونم دقیقا از چی و از کی، واقعاً نمیدونم، بیشتر از خودم انگار، احساس میکنم بیشتر از ظرفیتم مایه گذاشتم و نتیجه شده حال بدی که گریبانم رو گرفته، حوصله حتی محبتهای همسرم رو هم ندارم، درسته ما خیلی با هم دعوا میکنیم اما در عین حال همسرم آدمی هست که خیلی وقتها گذشت میکنه و بارها و بارها میاد سمتم و بغلم میکنه و بهم میگه دوستم داره، باهام شوخی میکنه و منو میخندونه، اما همزمان بابت بی پولی این سالها خیلی وقتها عصبی و کلافه بوده  و منم  خیلی وقتها خلاها رو بخصوص از حیث مالی پوشش دادم و الان ظرفیت تحملم کم شده، انگار یه دلخوری تو دلم مونده و روی هم جمع شده و باعث شده با کوچکترین چیز یا رفتاری تحریک پذیر بشم و نتونم از یه سری چیزها که در ظاهر خیلی هم مهم نیست و میتونم با سکوت بگذرونم، بگذرم و پا به پای همسرم بحث کردم و تنش درست شده. 

از این مدل زندگی راضی نیستم، راستش اینجا هم دیگه نمیتونم خود خودم باشم، دوست قدیمیم خورشید پیشنهاد کرد برای بهتر شدن حالم هر چی به ذهنم میرسه بنویسم و بنویسم و منم شاید همینکارو کنم، نه که تا الان نکرده باشم، من خیلی احساساتم رو اینجا نوشتم و بروز دادم اما خیلی چیزها هم بوده که نخواستم تو فضای مجازی به اشتراک بذارم، شاید تنها 40 درصد از اونچه در زندگیم گذشته رو اینجا نوشتم، شغل من شغل نسبتا حساسیه و احتمال اینکه توسط همکار یا آشنایی خونده بشم هست، دوستان وبلاگی من همه مثل گل مهربونند و من تا الان حتی یادم نمیاد یه پیام منفی و توهین آمیز داشته باشم، انتقاد یا نظر دادن بوده اما توهین ابداً و این دل من رو قرص کرده، با اینحال باز هم از اینکه گاهی در همین فضا هم درک نمیشم و مد ام باید خودم رو توضیح بدم خسته ام و نمیتونم از یه سری احساسات واقعی یا مشکلات واقعی بنویسم! از همین جهت شاید یه سری پستهام رو رمزی بنویسم، (قبلا هم اینکارو کردم اما تعدادشون زیاد نبوده) پستهایی که احساسات واقعیم رو توش بروز بدم و از هیچ قضاوتی هم نترسم. قبلترها که خوانندگان کمتری داشتم خیلی راحتتر احساساتم رو بروز میدادم اما مثلا دیروز دیدم به لطف خدا آمار بازدید وبلاگم به هفصد هشصد نفر در روز (بازدید نه لزوما نفرات) رسیده، نه اینکه حالا خیلی زیاد باشه اما از اونجا که اغلب خوانندگانم خاموش هستند و پیامی نذاشتند و من شناخت کاملی ازشون ندارم و همیشه واهمه این رو دارم که مبادا بین این تعداد فامیل یا همکاران یا حتی مدیران من باشند (من خیلی وقتها وبلاگم رو از محل کار بروزرسانی کردم و سیستم ها همگی اونجا تحت نظارت هستند) نمیتونم مثل قبل خود واقعیم باشم، حالا من که جز مسائل روزمره و خانوادگی چیز خاص یا بخصوصی نمینویسم، اما طبیعتا هیچکس دوست نداره کسی در دنیای واقعی و از اطرافیانش، نوشته ها و زندگی شخصیش رو بخونه. اگر پست رمزداری نوشتم متاسفانه فقط میتونم رمزش رو به دوستان عزیز وبلاگ نویس یا دوستان خیلی قدیمی تر که سالهاست میشناسمشون بدم، بعضی هاش رو هم که فقط برای خودم مینویسم و به عنوان یه یادداشت شخصی میذارم بمونه، قبلا  اینطور نوشته های کاملا خصوصی رو منتشرش نمیکردم و به حالت پیش نویس میذاشتم، اما اونطوری بین یادداشتهام گم میشد. منتشر میکنم اما قید میکنم کاملا شخصی.... بعضیهاش رو هم که در اون حد شخصی نیست، رمزش رو به دوستان عزیز وبلاگ نویس یا دوستان خیلی قدیمی میدم و یه سری نوشته ها هم که از روزمرگیهای معمول هستند بدون رمز میذارم.... حالا از نظر خود من نوشته هام جذابیت خاصی هم نباید داشته باشند و خدای نکرده منتی نیست، فقط بابت اینکه احساس امنیت بیشتری بکنم و اینکه مدام نگران قضاوت ها یا سوء تفاهم ها نباشم و مدام نخوام همه چی رو توضیح بدم و راحتتر از احساساتم بگم...

داشتم میگفتم حالم اصلا خوب نیست، عصبانیم! نمیدونم از چی و کی اما خیلی عصبانیم! خسته شدم از این روند زندگی،  بچه ها بعضی روزها خیلی اذیت میکنند، با همه عشقی که بهشون دارم و دلم به بودنشون خیلی گرمه اما اعتراف میکنم از بچه داری پنج سال و نیمه و شام و ناهار پختن هر روزه براشون و رسیدگی  به نیازهاشون و دغدغه های بچه داری و اینکه مادر خوبی هستم یا نه و استرسهایی که بابت آیندشون و رفتارهای هردوشون‌ (بخصوص اضطراب و رفتارهای نیلا و جدیدا پرخاشگری نویان)‌ دارم و رسیدگی های همه جوره خسته شدم.

 همسر هم در 39 سالگی تازه به فکر گذروندن یه سری دوره های آموزشی و بعد اون پیدا کردن شغل مناسب هست! بازم خوبه که از امید دست برنداشته! من که ته ذهنم امیدی به این مدل فعالیتهای جدید ندارم، قبلا همش بهش امید میدادم و میگفتم هیچوقتت برای شروع دیر نیست و آخرش موفق میشی و ... اما الان دیگه مثل قبل تشویقش نمیکنم، نهایتا سکوت میکنم، حتی یه جورایی بهش نشون میدم بیخیال این کارها! سر کوچکترین رفتارش عصبی میشم، یا کنایه میزنم، طبیعیه که اونم حرفی بزنه و کشمکش درست بشه، مثلا دیروز برای خودم که میوه آوردم بخورم، برای اونم آوردم، میگه الان نمیخورم، بعد من با تندی  و دعوا میگم برو بابا یکبار شد من یه چیزی بیارم تو بگیری از من!  حالا اگه نیارم میگی به من توجه نمیکنی و حواست بیشتر به بچه هاست! اونم میگه خب الان نمیخورم چرا اینطوری میکنی؟ چته چرا انقدر عصبی شدی چند وقته! حق داره خب، گاهی خیلی زیاد بهانه میگیرم، با اینکه اونم خیلی زود جوش میاره، اما در کل مرد خوبیه، مهربونه، بااحساسه، گاهی هم خیلی کوتاه میاد و گذشت می‌کنه، اما من حوصلم خیلی کم شده، دست خودم نیست مدام داد میزنم سر بچه ها یا همسرم، اخلاقم خیلی تند شده و از خودم شرمنده ام. یه چیزهایی هم هست که نمیتونم بگم و بنویسم و ناراحتم می‌کنه. خیلی خسته شدم از این بار مسئولیت طی این سالها. حوصله آشپزی هم ندارم دیگه. از خودم بدم اومده، همش حس میکنم مادر و همسر بدی هستم، از آینده بچه ها خیلی میترسم، احساس میکنم خوب تربیتشون نکردیم و حتی با خودخواهی به دنیا آوردیمشون....

بیخیال، اگر بخوام از این دست حرفها بزنم ترجیح میدم تو پست رمزدار باشه، نمیتونم مثل قبل راحت باشم دیگه...

+++++++ خاله و مادرم یکشنبه شب اومدند و سه شنبه نزدیک ظهر رفتند، خیلی از خودم کار کشیدم، خیلی خسته شدم، اما خدا رو شکر که تونستم از عهده همه کارها بربیام، حداقل حسن این مهمونی این بود که خونه زندگیمون یه خورده مرتب شد، احساس میکردم خونم خیلی داغونه بابت وسایلی که خراب شدند و دیوارهایی که نویان کلی خرابشون کرده اما خالم از خونم تعریف کرد و گفت قشنگه و دلبازه و ... روز اول برای ناهار فسنجون درست کردم و برای شام پیتزا، برای ناهار فرداش هم قرمه سبزی گذاشتم و برای شام کوکوسبزی (قرار بود یه آیتم دیگه مثل پاستا یا سوپ یا کشک بادمجون هم برای شام کنارش اضافه کنم که دیگه رفتند و نموندند آخه من شب قبل آماده کرده بودم و نمی‌دونستم نمیمونند) اما برخلاف تصورم که فکر میکردم روز دوم هم هستند خواهر بزرگم اومد  دنبالشون و رفتند، منم مقدار زیادی خورشت و کوکو سبزی دادم بهشون که ببرند با خودشون و خونه بخورند، اینم بگم که من اغلب غذاها رو از شب قبل درست میکنم و مثلا تازه یک و دو نصفه شب زیر گاز رو خاموش میکنم که فرداش اگرم دیر بلند شدیم یا درگیر کارهای بچه ها شدم، نگران ناهار و شام نباشم. خدا رو شکر خاله ام خیلی از دستپختم تعریف کرد. دو مدل کیک هم (وانیلی، نسکافه ای) هم درست کردم که یکیش کم و بیش سوخت اما قابل خوردن بود، طعمش خوب شده بود اما نمیدونم چرا مثل همیشه نشدند کیکهام. کلی هم آیتم های پذیرایی متنوع داشتم، شامل میوه و هندوانه و آجیل عیدمون و گز و شیرینی و انواع بیسکوییت و دسر و انواع شکلات و...

 عصر روز اول هم با مادر و خالم و نیلا رفتیم مغازه های نزدیک خونمون و خرید کردیم ، من برای مادرم به عنوان هدیه یه شومیز دگمه دار خیلی قشنگ خریدم، تو مغازه خیلی چشمش رو گرفته بود اما میگفت خیلی لباس دارم و اضافه هست و گرونه و... ، فقط خالم از همون مغازه برای دخترش یه شومیز قشنگ خرید کرد و اومدیم بیرون، از مغازه که اومدیم بیرون، من که دیدم مادرم چقدر چشمش دنبال اون شومیز بود، یه لحظه به بهانه ای برگشتم و همون رو براش خریدم، خیلی خیلی خوشحال شد و چشماش برق زد، هر چی گفت باید پولش رو بگیری قبول نکردم، همین دیدن خوشحالیش به یه دنیا میرزید. اونم یه روسری قشنگ صورتی برای نیلا خرید، آخه نیلا مدتیه شدیدا علاقمند شده بیرون از خونه روسری یا شال سرش کنه!!! میدونم بابت دیدن بچه های همسایه بغلی هست (سمانه) که خانواده مذهبی هستند و بچه ها از همون دو سه سالگی حجاب داشتند! سامان به شدت نسبت به این موضوع عصبانی میشه و هر بار بیرون از خونه سر این شال سرکردنش بحث داریم باهاش! گاهی فقط اجازه میدم تو ماشین سرش کنه بس که علاقمنده!  دیگه بیرون که بودیم هی گیر داد برام شال صورتی بخر! دیگه مادرم هم یه روسری صورتی کوچیک که لااقل یکم مناسبتر بود و میتونست چندسال بعد استفاده کنه براش گرفت وگرنه که خود نیلا یه شال صورتی خیلی بدرنگ میخواست! دیگه مادر و خالم هم از همون مغازه چند تا روسری و شال برای خودوشون خریدند و برگشنیم خونه، شام هم از همون ظهر همراه ناهار آماده کرده بودم (پیتزا) و وقتی رسیدیم خونه سریع تو مایکروفر گرمش کردم و خیلی هم خوشمزه شده بود. البته غذای بچه ها اغلب با غذای ما فرق می‌کنه و مثلا برای نویان شیوید پلو با مرغ درست کردم (تازگی‌ها خیلی بدغذاشده این بچه! کلی خرص میخورم از این بابت، راستی حسابی هم ماشاالله به حرف افتاده) . خلاصه که اینم از مهمونی دو روزه من که به خیر گذشت. به من بود دوست داشتم یکی دو روز بیشتر بمونند با اینکه از خستگی تمام بدنم درد میکرد، اما دیگه قبول نکردند. البته برای همینقدر موندن هم کلی به مادرم و خالم اصرار کردم، وگرنه اونا میخواستند فقط یه ناهار بمونند و شب برگردند.

++++++++ خرید و فروش خونه هم همچنان به جایی نرسیده! دیگه رسماً ناامید شدم و شاید دوباره از اینکار دست بکشم! چند تا واحد رفتیم دیدیم و واقعاً نه محله خوبی بودند و نه نقشه خوبی داشتند، به شدت دلگیر بودند، خونه من بابت طبقه ششم بودن خیلی دلبازه، نقشه خونمون هم با اینکه کوچیکه قشنگه و چند نفری بهم اینو گفتند، (اما این پارکینگ و انباری نداشتنش مشکل اصلی هست و باید عوضش کنیم ولو با همین متراژ فعلی) برای همین توقعم این نیست که برم تو خونه های دلگیر بشینم، تازه غیر این هنوز برای خونه ما مشتری پیدا نشده، 5 نفر اومدند بازدید و رفتند، فقط یک یا دو نفر کم و بیش تمایل داشتتد که از اونا هم خبری نشد، تازه بازم میگم مشتری هم پیدا بشه خودم واحد مناسبی پیدا نکردم این مدت، یعنی اصلا نمیدونم تکلیف چیه و سردرگمم! خیلی ناراحتم و نگران، چقدر دلم میخواست تو دوره دورکاریم این پروسه بزرگ رو انجام بدم! انگار نمیشه که نمیشه! نه خونه باب میل من با بودجه ما هست نه مشتری برای واحد ما!!! یادآوری این کار انجام نشده منو دل نگران و دلسرد کرده، شاید بخشی از همین عصبی بودنهای این روزهام برگرده به همین موضوع. صبحها که چشمام رو باز میکنم و یادم میفته که هیج اتفاقی نیفتاده و انگار قرار هم نیست که بیفته ناخواسته تپش قلبم میره بالا و ناراحتی میاد سراغم. خدا خودش هر چی خیره رقم بزنه برامون، کاری که فعلا از من ساخته نیست، آدم هر چقدر هم برای خودش و زندگیش نقشه و برنامه بریزه بازم یه سری عوامل خارج از توان و تصمیم گیری آدمه.

++++++++ خونه کوچیکه که مال سامان هست بعد چند روز بالاخره اجاره رفت و مشتری جدید پیدا شد! از شانس ما حتی الان که فصل جابجایی هست بازم مستاجر نبود! همش میزدیم تو سر مال و میگفتیم حتما خونه خوب نیست! بعد یک هفته ده روز اجاره رفت، هنوزم حس میکنم خونه خیلی خوبی نیست و محله اش جالب نیست و باید اونم عوضش کنیم حتماً، حالا ایشالا سال بعد.... به قول سامان این سالها خیر زیادی ازش نرسیده که به دردسرهای اجاره دادنش بیرزه،  واقعا همینطور بوده، اما امسال با اضافه رهنی که از این واحد گرفتیم و کلش الان دست سامان هست، قراره همسرم دوره های آموزشیشو که دوساله دنبالشه بگذرونه، البته بعد اینکه بدهیها و قرضهاش رو به مردم داد، بهش میگم این پول رهن هم یه جور قرضه و مال ما نیست و باید سر سال به مستاجر پس بدیم (البته خب مستاجر جدید میاریم و از اون میگیریم میدیم به قبلی، البته اگر بخواد مستاجر جدید بعد یکسال جابجا بشه نه که هیچی) انگار داری با پول قرضی، باقی بدهیهای خودت رو میدی و تو رو خدا مراقب باش  این پول هدر نره و اول بدهیها رو بده و برای خرج  و مخارج خونه ازش برندار... البته سر همینکه احساس میکنه بهش اعتماد ندارم  (راستش اعتراف میکنم واقعاً بهش اعتماد ندارم) هم مدام بحثمون میشه و احساس میکنه غرورش خدشه دار شده. 

از وقتی این خونه رهن رفته، همش میگه برای خونه و بچه ها هر چی لازم داری بگو. بهم گفته میدونم این پول حق تو هم هست و این سالها خیلی زحمت کشیدی و بار زندگی روی دوش تو بوده، اما منو ببخش که بعد کسر بدهیهایی که باید به مردم بدم، چیز زیادی از پول نمیمونه و بذار باهاش کلاسهای آموزشی که میخوام برم بلکه بتونم ازشون استفاده کنم، منم خب حرفی ندارم.

حالا دیروز زنگ زده و بعد اینکه گفته چقدر منو دوست داره، بهم گفته یه چیزی میگم نه نگو، برو یه گوشی برای خودت بردار، من پولش رو میدم، حالا بخشیش رو نقد بردار و بخشیش رو قسطی و میگه قسطهاش رو هم من میدم.  گوشی من خوب نیست و انقدر بچه ها کوبیدند این طرف اون طرف که مشکل پیدا کرده، اما هنوزم میشه ازش استفاده کرد، سامان هم میدونه که من به راحتی وقتی مخارج مهمتر هست نمیرم گوشیم رو عوض کنم یا برای خودم خرج کنم برای همین اصرار میکنه که نه نگو، البته الان منظورم از مخارج مهمتر، همین بدهیهای خودش و کلاسهای آموزشیش هست که سالهاست بابت بی پولی به قول خودش عقب انداخته (هزینه دوره آموزشی  40 میلیون هست انگار) و البته یه لپ تاپ دست دوم هم باید بگیره بابت همین دوره آموزشی چون لپ تاپ خودش نسبتاً قدیمیه و کشش نصب برنامه های خیلی سنگین رو نداره. 

دیگه بعد اینکه خیلی اصرار کرد قبول کنم و نه نیارم، من بهش گفتم برو اول همه قرضهات رو بده، دوره آموزشی رو هم ثبت نام کن (آخه دو سه ساله دنبالشه و نتونسته انجامش بده)، لپ تاپت رو هم که لازمه همین دوره آموزشی هست بخر، بعد ببین تهش اگر چیزی موند، من میرم یه گوشی قیمت متوسط شیائومی برمیدارم... آخه خب الان دو سه ساله دنبال همینهایی هست که نوشتم و برای رسیدن به این پول، کلی حرص و جوش خورده، مثل من حقوق و درآمد ثابت نداشته و به خواسته های شخصیش نرسیده، دلم نمیومد بعد اینهمه مدت بخوام برای خودم از این پول خرج کنم، من اگر بخوام، خودم میتونم برای خودم گوشی بخرم، تمام این سالها ذره ای از مخارج شخصیم روی دوش اون نبوده، نه اینکه نخوادانجام بده، نتونسته خب،منم نیازی نداشتم  از اون بگیرم و خدا رو شکر خودم از عهدش برمیومد (بماند که هر زنی هر چقدر هم درآمد داشته باشه دوست داره همسرش گاهی براش خرج کنه و دلش گرم میشه، همسرم به هر دلیل اونقدرها نتونسته) الانم همینکه علیرغم مخالفت من میگه بریم برات گوشی بگیرم و مدلها رو میبینه یا میگه هر وسیله ای تو خونه لازمه بگو، درحالیکه میدونم تمام این پول رو لازم داره بازم برام ارزشمنده، من فقط دلم میخواست بخشی از این پول رو به من میداد بابت اینکه اگر خواستیم خونه فعلی رو عوض کنیم و پول کمیسیون بنگاهها هم زیاده، لااقل بخشی از کمیسیون ها تامین میشد، سر همین یکم باهاش چونه میزدم و دلخور بودم و کنایه میزدم، اما تهش دیدم اونم سالهاست دنبال این بوده مبلغی پول دستش بیاد و به خواسته هاش برسه و بذار بیشتر از این حسرت نکشه.

 البته من همیشه تو بحثها بهش میگم آدم هزینه دوره آموزشی یا خرید لپ تاپ رو باید از پس انداز حقوقش بده نه از اضافه پول رهن که تهش اونم خودش یه جور قرض حساب میشه، اما میگه وقتی نتونستم چکار کنم؟؟؟ یه مدت هم تصمیم داشت پراید قدیمیمون رو که استفاده نمیکنیم و هنوز نفروختیم (ماشین اصلیمون نیست) رو بفروشه و بابت همین دوره آموزشی استفاده کنه (پول پراید رو قدیمتر من داده بودم) که من شدیدا مخالفت کردم و همینها هر کدوم باعث بحث و دلخوری زیادی شده بوده تو زندگیمون. میگه کنترل همه چیز این زندگی دست تو هست  و من روی هیچ چیزی اختیار ندارم، منم خب بهش میگم دوست ندارم پول رهن خونه کوچیکه یا فروش ماشین بره بابت دوره آموزشی و... اینا رو باید از حقوق ماهانه و پس انداز استفاده کرد نه اینجور پولها، میگه وقتی نمیشه و نمیتونم چیزی پس انداز کنم، چاره دیگه ای دارم؟ حالا خدا میدونه اینایی رو که اینجا به راحتی مینویسم چه بحثهای کشدار و فرسایشی و اعصاب خورد کن و چه اشکهایی برای من به همراه داشته! یعنی من میگم اگر همسرم یه حقوق عالی ماهانه داشت، بابت همینکه این جور حرفها تو زندگیمون نبود، زندگیمون گل و بلبل میشد، حتی با وجود اینهمه تفاوت فکری و اعتقادی و ....

خلاصه که هر چی هم اصرار میکنه، الان این مبلغ اضافه رهن رو دلم نمیاد بابت گوشی ازش بگیرم، سالهاست منتظر این پول بوده، بهتره اول نیازها و حسرتهای این سالهاش رو برطرف کنه و بعد اگر چیزی ازش موند از اونجا که میدونم خودش هم چقدر خوشحال میشه و احساس غرور میکنه، میگم گوشیم رو عوض کنه. خرید گوشی جدید الان اولویت من نیست. من تو این سالها با حقوق و پس انداز خودم هر چیزی که میخواستم رو به لطف خدا تهیه کردم، اون این شرایط رو نداشته و الان دلم نمیاد با بخشی از پولی که بعد اینهمه مدت بهش رسیده گوشی بگیرم، مگه اینکه ببینم نیازهای خودش برطرف شده و چیزی تو دلش نمونده.

سامان طی این سالها بارها بهم گفته دلم میخواست شرایط مالی خوبی داشتم و برای تو طلا یا کادوهای باارزش میخریدم و منو ببخش که نتونستم، منم باور دارم که اگر از دستش برمیومد حتما اینکارو میکرد چون ذاتا خیلی دست و دلبازه و از حق نگذریم طی این سالها هر درآمدی هم که بوده باز به حساب من ریخته، بماند که همیشه انقدر بدهی و مخارج داشته که چیز قابل توجهی نمیشده اما ذات این حرف و این حرکتش  به خودی خود برام ارزشمند بوده.

++++++++ کارهای اداره همه مونده اما اصلا حوصله انجامشون رو ندارم، ترجیح میدم برم بیرون و به چیزی فکر نکنم، هفته آینده حتما برم یه روز اداره و گزارش کار بدم. 

سه روز تعطیلیه و تهران خلوته، مادرم و خواهرام رفتند سمنان، دلم میخواست ما هم میرفتیم اما صلاح ندیدم با هم جمع بشیم، هوا عالیه و دلم میخواست میشد یکی دو روزی میرفتیم شهرهای نزدیک و برمیگشتیم یا مثلا با یکی بیرون میرفتیم اما در عین حال برام سخته بار و بندیل بستن، به سامان گفتم دوست دارم دختر خاله یا پسرخالت و یکی دو نفر دیگه از دوستان رو دعوت کنم و دور هم باشیم اما خیلی خسته هستم و جون ندارم، بازم این دعوت کردن یه گوشه ذهنمه، به هر حال اونا هر کدوم یکبار ما رو دعوت کردند و وظیفه منه که دعوتشون رو پس بدم، با این تفاوت که وضع مالی اونا و خونه و زندگیشون بهتره و من یکم از این جهت معذبم، حالا خود پذیرایی و سختگیریهای من جای خود داره، صددرصد تو برنامه های آیندم هست دعوتشون کنم، شاید امروز غروب یا فردا وسایل پیک نیک برداریم و بریم یه پارکی جایی بشینیم، دلم نمیاد با وجود این روح و روان داغون ، بشینم تو خونه و از این هوای زیبای بهاری استفاده نکنم، بچه ها هم که به شدت بهانه بیرون رفتن رو میگیرند، حق هم دارند خب، سامان الان پیشنهاد داد شب بریم سمت دریاچه چیتگر، شایدم رفتیم، دیشب هم رفتیم بیرون یه دوری زدیم و نیلا رفت پارک، من و نویان که خواب بود تو ماشین موندیم. به هر حال از خونه موندن بهتره، همسایه هامون هم همه رفتند یه طرفی و ساختمونمون خلوته خلوته.

امیدوارم یکم از این حال و هوا دربیام و اتفاق خوبی بیفته، کاش خبر خوبی بهم برسه و روحیم بهتر بشه و بتونم مادر بهتر و با حوصله تری برای بچه هام و البته  همسر بهتری باشم.